Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2019 r. w G. sprawy z powództwa J. F., B. T., O. U. przeciwko B. M. (1) z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. G.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanej B. M. (1) opuszczenie, opróżnienie z wszystkich rzeczy i wydanie na rzecz powodów J. F., B. T., O. U. lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ul. (...) w G., dla którego Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą numer (...);

II.  orzeka, że pozwanej B. M. (1) przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu i wstrzymuje wykonanie punktu I. niniejszego wyroku do czasu złożenia pozwanej przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

III.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni na rzecz adwokat D. S. prowadzącej kancelarię adwokatką w G. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu pozwanej;

IV.  kosztami interwencji ubocznej obciąża Gminę M. G., uznając je za poniesione.

Sygn. akt I C 414/19

UZASADNIENIE

B. M. (1) stała się stroną stosunku najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w G. przed 2005 r. Zamieszkiwała w tym lokalu już w 1994 r., jako małżonka S. M. (1), który wówczas wstąpił w stosunek najmu po śmierci swoich rodziców (którzy pierwotnie – w 1947 r. – otrzymali decyzję o przydziale).

Okoliczności bezsporne (por. k. 20, k. 21)

Od czasu śmierci swojego męża (w grudniu 2017 r.) B. M. (1) zamieszkuje w przedmiotowym lokalu samotnie.

Okoliczności bezsporne

B. M. (1) posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym – aktualnie obowiązujące do 2022 r.

Dowód: decyzja, k. 72

Utrzymuje się z renty po zmarłym mężu (1.100 zł brutto) oraz środków z pomocy społecznej. Nie ma możliwości wyprowadzenia się i zamieszkania w innym lokalu.

B. M. (1) w ogóle nie płaci czynszu (od wielu lat).

Dowód: zeznania pozwanej, k. 110v

informacja MOPS-u, k. 92-101

Aktualnie przedmiotowy lokal jest współwłasnością J. F., B. T. i O. U..

Okoliczności bezsporne

W dniu 28 lutego 2018 r. pełnomocnik właścicieli wypowiedział B. M. dotychczasową wysokość czynszu i zaproponował nową w wysokości 702,66 zł od lipca 2018 r.

Dowód: wypowiedzenie, k. 22, zpo k. 30

Wobec powstania ponad 3-miesięcznej zaległości czynszowej właściciele uprzedzili B. M. o zamiarze wypowiedzenia z wezwaniem do uregulowania czynszu zaległego w dodatkowym miesięcznym terminie (pismo z dnia 15 października 2018 r.).

Dowód: uprzedzenie, k. 31, zpo k. 32

Wobec bezskutecznego upływu terminu (brak zapłaty zaległości) wypowiedzieli B. M. umowę najmu pismem z dnia 29 listopada 2018 r. (doręczenie 3 grudnia 2018 r.).

Dowód: wypowiedzenie z informacją o doręczeniu, k. 35-38

Ocena dowodów

Zeznania pozwanej są szczere. Kluczowe fakty to całkowity brak płatności czynszu (od wielu lat), faktyczne odebranie korespondencji przywołanej w pozwie. Część tej korespondencji faktycznie była równolegle kierowana do S. M. (część z tych pism była doręczana, gdy już nie żył). Nie ma to jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż istotne pisma były także imiennie kierowane do pozwanej (opisane szczegółowo w stanie faktycznym).

Orzeczenie pozwanej o niepełnosprawności (przywołane w stanie faktycznym) jest aktualne i obowiązuje do 2022 r.

Niesporne jest źródło i data stosunku najmu. Na potrzeby niniejszej sprawy niewątpliwym jest, że stosunek ten powstał przed 2005 r. Pozwana – jako żona najemcy, który w 1994 r. wstąpił w stosunek najmu po rodzicach (por. pismo UM w G. z 9 czerwca 1994 r., k. 21) – jest traktowana jako strona stosunku najmu (por. ówcześnie obowiązujący art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r., później – art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, obecnie: art. 680 ¹ k.c.).

Kwalifikacja prawna

Legitymacja czynna nie była kwestionowana.

Fakt zajmowania przez pozwaną lokalu jest niesporny. Wypowiedzenie umowy najmu w stosunku do pozwanej nastąpiło skutecznie w trybie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Od 1 lutego 2019 r. pozwana zajmuje lokal bez tytuł prawnego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 222 § 1 k.c.

Z urzędu sąd orzekał w przedmiocie uprawnienia do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu (por. art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów […]).

Nie ma zastosowania wyłączenie z art. 14 ust. 7 w/w ustawy, gdyż stosunek najmu powstał przed 2005 r.

Pozwana jest objęta obligatoryjną przesłanką uprawniającą do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, gdyż jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 511, z późn. zm.) – posiada orzeczenie o niepełnosprawności ważne do 2022 r. Nie posiada jednocześnie możliwości zamieszkania w innym lokalu. Jej dochód jest bardzo niski (1.100 brutto emerytury po zmarłym mężu). Zważywszy, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, a ceny najmu lokali na wolnym rynku nie są z pewnością niższe niż około 1.000 zł, to praktycznie niemożliwym byłoby zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych pozwanej (np. wyżywienie, odzież itp.), gdyby cały dochód był przeznaczany na najem innego lokalu. Z tych przyczyn orzeczono jak w punkcie II. sentencji na mocy art. 14 ust. 4 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów […].

Koszty

Profesjonalnie reprezentowani powodowie wyraźnie oświadczyli, że nie domagają się kosztów procesu, stąd roszczenie w tym zakresie wygasło (art. 109 § 1 k.p.c.).

W punkcie III. sentencji zasądzono na rzecz pełnomocnika pozwanej z urzędu nieopłacone koszty pomocy prawnej z urzędu z 23% podatku VAT (na mocy § 13 pkt 1 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu).

W punkcie IV. na mocy art. 107 zdanie trzecie a contrario k.p.c. kosztami interwencji obciążono Gminę M. G., gdyż nie przyczyniła się w zauważalnym zakresie do przebiegu postepowania dowodowego ani wyniku procesu. Niezależnie od tego należy podkreślić, że pozwana znajduje się złym położeniu życiowym (stan zdrowia) i materialnym.