Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Goleniowie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Żmijewska

Protokolant : Justyna Romańczuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu : 08.11.2018r, 15.01.2019r sprawy B. C. (1), syna S. i T. z domu G. ur. (...) w R., karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 stycznia 2018 roku w Zakładzie Karnym w G. przy ul. (...), podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Służby Więziennej K. B. obowiązków służbowych doprowadzającego, znieważył ww. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe, czym działał na szkodę K. B.

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego B. C. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. przy ustaleniu, iż w dniu 25 stycznia 2018r pokrzywdzony pełnił obowiązki oddziałowego i za ten czyn na podstawie art. 226§1k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności

II.  na podstawie art. 618§1 pkt 11 k.p.k. oraz § 17 ust 2 pkt 3 w zw z § 20 rozporządzenia ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przyznaje adw. W. F. od Skarbu Państwa kwotę 619,92zł (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) w tym kwotę 115,92zł (sto piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem podatku vat

III.  na podstawie art 624 k.p.k. w zw z art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973 r. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości oraz od uiszczenia opłaty

Sygn. akt II K 300/18

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2018 roku pokrzywdzony K. B. pełnił w Zakładzie Karnym w G. przy ul. (...) obowiązki oddziałowego na oddziale (...). Gdy usłyszał, że osadzeni wyprowadzani są na spacer wyszedł na korytarz by zobaczyć, którzy ze skazanych w tym dniu korzystają ze spaceru.

W grupie spacerowej znajdował się oskarżony B. C. (2), który poprzedniego dnia zwrócił się do pokrzywdzonego używając słów wulgarnych, za co został skierowany wniosek o wymierzenie mu kary dyscyplinarnej. Gdy oskarżony zauważył K. B. zwrócił się do niego używając słów wulgarnych „spierdalaj, ciągnij się ch..”

W przeszłości oskarżony nie kierował do administracji Zakładu Karnego skarg dotyczących zachowania, postępowania ww. funkcjonariusza.

Dowód : zeznania K. B. k. 6, k. 153

wyjaśnienia oskarżonego k. 36, 152, 154v (w części)

wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej k. 4

informacja z Zakładu Karnego k. 169

Oskarżony B. C. (2) urodził się (...) w R.. Posiada wykształcenie (...) – (...), (...). Przed osadzeniem mieszkał z (...). Według deklaracji ma żonę i czworo dzieci. W przeszłości był wielokrotnie karany sądownie m.in. za czyny kwalifikowane z art. 280§2k.k. 279k.k., 286§1k.k., 190§1k.k. Od kwietnia 2013r oskarżony przebywa w Zakładzie Karnym. Koniec kary został ustalony na dzień 12.02.2019r. Karę pozbawienia wolności B. C. (2) odbywa w systemie terapeutycznym jednak zadania indywidualnego programu terapeutycznego realizuje w stopniu negatywnym. Porządek i dyscyplinę przestrzega w stopniu zmiennym z przewagą nagannego. W ostatnim czasie do przełożonych odnosił się wulgarnie. W grupie osadzonych funkcjonuje zgodnie. Trzykrotnie nagradzany regulaminowo – ostatni raz w dniu 17.02.2016r. Wielokrotnie karany dyscyplinarnie za dokonywanie samouszkodzeń oraz za wulgarne i aroganckie zachowanie w stosunku do funkcjonariuszy. Brał udział w trzech programach readaptacyjnych. Sporadyczny kontakt telefoniczny i korespondencyjny utrzymuje z matką. Nie był odwiedzany w Zakładzie Karnym. Czas wolny przeznacza głównie na oglądanie TV. Na temat dotychczasowego trybu życia i popełnionych przestępstw wypowiada się bezkrytycznie.

Badający oskarżonego biegli lekarze psychiatrzy zgodnie wskazali, iż nie stwierdzają u oskarżonego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Zdaniem biegłych oskarżony był zdolny do rozumienia znaczenia swojego czynu i kierowania swoim postępowaniem.

Dowód : oświadczenie oskarżonego k. 36

Karta karna k. 21-23, k. 103-104

Opinia z ZK. 2, 168

Opinia sądowo-psychiatryczna k. 50-51

Słuchany na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż sam wcześniej nazywał się G. i ten funkcjonariusz przy wszystkich zwracał się do niego mówiąc (...). Więc jak schodził na spacer odezwał się do niego tak samo głupio.

Składając wyjaśnienia przed sądem wskazał, iż przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał jakich słów użył i ponownie wskazał, że zachował się tak, bo ten funkcjonariusz wcześniej robił sobie żarty z jego nazwiska.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k. 36, 152, 154v

Analiza wyjaśnień złożonych przez oskarżonego wskazuje, iż przyznaje on, że w dniu wskazanym w akcie oskarżenia, wychodząc na spacer zwrócił się do pokrzywdzonego używając słów wulgarnych, powszechnie uznanych za obelżywe. Wskazuje jedyne, że stanowiło to reakcję na wcześniejsze zachowanie samego pokrzywdzonego, które jednak nie miało miejsca tego dnia.

Zeznania złożone przez pokrzywdzonego K. B. są pełnie i wewnętrznie niesprzeczne. Znajdują one potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach z dokumentów tj wnioskach o wymierzenie kary dyscyplinarnej, opinii dotyczącej zachowania oskarżonego, informacji z Zakładu Karnego dotyczącej skarg.

Pozostali przesłuchani w sprawie świadkowie nie mieli wiedzy na temat zdarzenia, do którego doszło w dniu 25 stycznia bo nie pełnili wtedy służby (A. P., K. P.) lub z uwagi na charakter sytuacji nie słyszeli słów oskarżonego (A. W., A R.). Sąd zeznania ww. osób uznał za polegające na prawdzie.

Oskarżony B. C. (2) stanął pod zarzutem popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 226§1k.k.

Przedmiotem czynności wykonawczej typu czynu zabronionego określonego w art. 226 § 1 k.k. jest znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej.

Przez zniewagę należy rozumieć takie zachowanie, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen, stanowi wyraz pogardy dla drugiego człowieka lub organu stanowiącego w art. 226 § 1 przedmiot bezpośredniego działania.

Zniewagi można dopuścić się słowem, gestem, pismem, rysunkiem. O tym, czy dana wypowiedź ma charakter zniewagi, decydują kryteria obiektywne, a nie odczucia znieważającego i znieważonego. Jeżeli dana wypowiedź obiektywnie nie zawiera treści znieważającej (o tym może decydować w pewnym stopniu zwyczaj i regionalne obyczaje), a jedynie jako taką odczuł ją adresat wypowiedzi, to brak jest naturalnie przestępności czynu.

Przedmiotem czynności wykonawczej typu czynu zabronionego określonego w art. 226 § 1 jest funkcjonariusz publiczny lub osoba do pomocy mu przybrana

Przestępstwo określone w art. 226 § 1 i 3 charakteryzuje się umyślnością w formie zamiaru bezpośredniego. Wynika to jednoznacznie z określenia znamienia czynności wykonawczej "znieważa" lub "poniża".

Zgodnie z treścią art. 115§13pkt 7 k.k. funkcjonariusz Służby Więziennej jest funkcjonariuszem państwowym.

W rozpoznawanej sprawie, jak wynika to z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego jak i (w części) z oświadczeń samego oskarżonego, oskarżony wyzywał funkcjonariusza służby więziennej słowami powszechnie uznanymi za obelżywe tj „spierdalaj, ciągnij się ch…”. Słowa te były kierowane pod adresem funkcjonariusza w chwili gdy wypełniał on swoje obowiązki oddziałowego. Słowa te kierowane do funkcjonariusza padły więc podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych - tym samym oskarżony wypełnił swym zachowaniem znamiona czynu z art. 226 § 1 k.k.

Wobec powyższego sąd uznał oskarżonego B. C. za winnego tego, że w dniu 25 stycznia 2018r w Zakładzie Karnym w G. przy ul. (...), podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Służby Więziennej K. B. obowiązków służbowych oddziałowego znieważył ww. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe, czym działał na szkodę K. B.

Opisane powyżej zachowanie oskarżonego było działaniem bezprawnym w sprawie nie zaistniały bowiem okoliczności wyłączające bezprawność opisanego czynu.

Mając na uwadze rodzaj naruszonego działaniem oskarżonego dobra, którym z mocy art. 226§1k.k. jest swoboda podejmowania decyzji przez funkcjonariusza, a także wolność funkcjonariusza od takich zachowań innych osób. Biorąc też pod uwagę motywację jaka kierowała działaniem oskarżonego, który w ten sposób dążył – jak twierdził - do „odegrania się” za zachowanie funkcjonariusza, Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego cechowała wyższa od znikomej społeczna szkodliwość.

W sprawie nie zaistniały, przewidziane w kodeksie karnym, okoliczności wyłączające winę oskarżonego. W tej sytuacji zasadnym stało się przyjęcie, iż oskarżony w pełni świadomie zachował się w sposób niezgodny z przewidzianą w art. 226 § 1 k.k. normą prawną.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne m.in. co do tego, że oskarżony w przeszłości nie skarżył się na zachowanie funkcjonariusza K. B. w stosunku do niego, a pozostali przesłuchani w sprawie świadkowie nie spotkali się z tym by ktokolwiek w tym i pokrzywdzony zwracał się do oskarżonego używając zwrotu (...) – brak było podstaw do przyjęcia za wiarygodną prezentowaną przez oskarżonego linię obrony. Brak było bowiem dowodów na to, że zachowanie oskarżonego wywołane zostało zachowaniem samego pokrzywdzonego.

Wymierzając oskarżonemu karę za popełnione przez niego przestępstwo Sąd działał – zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 53 § 1 k.k. - według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zgodnie z treścią art. 226§1k.k., za opisane w nim przestępstwo ustawodawca przewidział karę : grzywny, ograniczenia wolności, pozbawienia wolności do roku.

Mając na uwadze to, że do całego zdarzenia doszło w Zakładzie Karnym gdzie oskarżony odbywał karę (a gdzie poprzez swoje zachowanie powinien wskazywać, że przestrzega porządku prawnego, obowiązujących przepisów i zasad). Uwzględniając również to, że doszło do niego na skutek działania samego oskarżonego, który pouczony o zasadach obowiązujących w Zakładzie Karnym, nie zastosował się do nich, świadomie je łamiąc. Mając też na uwadze, że oskarżony był uprzednio karany sądownie, za nie znajdujące uzasadnienia sąd uznał zarówno umorzenie postępowania jak i wymierzenie kary rodzajowo najłagodniejszej tj. grzywny lub ograniczenia wolności.

Mając natomiast na względzie w szczególności cel wychowawczy za właściwe sąd przyjął wymierzenie oskarżonemu za czyn kwalifikowany z art. 226§1k.k. - kary miesiąca pozbawienia wolności. Ponieważ oskarżony był w przeszłości karany karą pozbawienia wolności, w sprawie niniejszej brak było podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Działając na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz § 17 ust 2 pkt 3 w zw z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata urzędu Sąd przyznał adw. adw. W. F. od Skarbu Państwa kwotę 619,92zł (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) w tym kwotę 115,92zł (sto piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem podatku vat

Na podstawie art 624 k.p.k. oraz art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym od uiszczenia opłaty ustalając iż wobec jego sytuacji majątkowej i możliwości zarobkowych byłoby to zbyt uciążliwe.