Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

6 listopada 2019r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska

Sędziowie: Sędzia SO Marek Ziółkowski

Sędzia SO Anna Klimas

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale K. D. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2019r.

sprawy K. M., D. W. i M. W. (1)

oskarżonych z art.56ust.1i3 ustawy z dnia 29.07.05r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12k.k. w zw. z art.65§1k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 23 maja 2019r. sygn. akt II K656/16

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze po 1/3 części czyli w kwotach po 6,66zł i wymierza oskarżonemu K. M. opłatę w kwocie 700zł, oskarżonemu D. W. opłatę w kocie 200zł, a oskarżonemu M. W. (1) opłatę
w kwocie 500zł za postępowanie odwoławcze, obniżając wymierzoną wobec oskarżonego D. W. opłatę za postępowanie przed Sądem
I instancji również do kwoty 200zł.

Anna Klimas Agata Wilczewska Marek Ziółkowski

Sygn. akt: II Ka 272/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 maja 2019r. Sąd Rejonowy w Koninie, sygn. akt II K 656/16, oskarżanego K. M. uznał za winnego przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnionego w ten sposób, że w nieustalonych dniach w latach 2003-2005 roku
w K., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czasu wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci co najmniej 5 kg marihuany i znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci co najmniej 2 kg amfetaminy, które nabył od M. T. w jednostkowych transakcjach po 0,5kg i za to na podstawie z art. 62 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności i karę 200 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. zw. z art. 4 § 1 k.k. zawiesił oskarżonemu K. M. wykonanie wyżej oznaczonej kary pozbawienia wolności warunkowo na okres 3 lat próby.

Sąd na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego K. M. pod dozór kuratora sądowego w okresie próby.

Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy w Koninie oskarżonego D. W. uznał za winnego przestępstwa z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnionego w ten sposób, że w nieustalonym dniu we wrześniu lub październiku 2004r. w K., wbrew przepisom ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r
o przeciwdziałaniu narkomanii, nieudolnie usiłował posiadać znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci 2.000 tabletek ekstazy, poprzez nabycie ich od M. P. (1), w cenie po 3zł za tabletkę lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż nabyte tabletki nie stanowiły substancji psychotropowej, czego oskarżony sobie nie uświadamiał i za to na podstawie art. 14 § 2 k.k. w zw. z art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 6 pkt 4 k.k. w zw. z art.. 33 § 1 i 3 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł.

Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy w Koninie oskarżonego M. W. (2) uznał za winnego przestępstwa z art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnionego
w ten sposób, że w nieustalonym dniu w okresie 2004 - maj 2005 we W. wbrew przepisom ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 100 gram marihuany, którą nabył od M. P. (1) i za to na podstawie z art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. p przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę 80 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. zw. z art. 4 § 1 kk zawiesił oskarżonemu M. W. (2) wykonanie wyżej oznaczonej kary pozbawienia wolności warunkowo na okres 3 lat próby.

Sąd na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego M. W. (2)
w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., o Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po 1/3 części, oraz 700 złotych tytułem opłaty od oskarżonego K. M., 400 złotych tytułem opłaty od oskarżonego D. W. i 440 zł od oskarżonego M. W. (2).

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych D. W. oraz K. M. i M. W. (2).

Obrońca D. W. wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył w całości. Na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:

- sprzeczną z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dowolne uznanie, że zeznania świadka P. w zakresie dotyczącym oskarżonego W. są spójne i logiczne, w sytuacji gdy ich prawidłowa ocena prowadzi do wniosku, że treść tych zeznań jest ze sobą sprzeczna, co powoduje, że nie można z relacji świadka wywieść jednej i tożsamej relacji zdarzeń;

- nienależytą ocenę zeznań świadka M. P. w sytuacji, gdy sytuacja procesowa świadka i jego skazanie za prowadzenie działalności narkotykowej powoduje, że formułowane dyspozycje traktować należy ze szczególną ostrożnością i wnikliwością, czego Sąd I instancji dając w pełni wiarę zeznaniom świadka mimo zachodzących sprzeczności nie uczynił;

- oparcie rozstrzygnięcia na części materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej i nie wzięcie pod uwagę przy ocenie materiału dowodowego i czynienia ustaleń faktycznych wzajemnych sprzeczności wynikających z treści zeznań świadka P. składanych w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Ostrowie Wielkopolskim pod sygn. akt V Ds. 36/10.

W oparciu o powyższe zarzuty, obrońca oskarżonego D. W.

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Z kolei obrońca oskarżonych K. M. i M. W. (3) wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył w całości. Zaskarżonemu wyrokowi Na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:

a)  art. 7 k.p.k. przez dowolną, wybiórczą i jednostronną ocenę materiału dowodowego, skutkującą przyjęciem, iż:

- zeznania świadka M. T. są logiczne, spójne i konsekwentne, a także wiarygodne w części obciążającej oskarżonego K. M., mimo odmiennie przedstawianych okoliczności sprzedaży narkotyków oskarżonemu w zakresie określenia czasu działalności, ilości sprzedanych narkotyków, spotkań z oskarżonym w jego domu, częstotliwość dokonywanych transakcji, w sytuacji, gdy ocena dowodów, których źródłem są tzw. „mali świadkowie koronni” winna generować obowiązek bardzo wnikliwej oceny takiego dowodu, oraz obowiązek maksymalnej weryfikacji wypowiedzi osoby przesłuchiwanej w każdy możliwy i prawnie dopuszczalny sposób czemu wobec niezweryfikowania z pozostałym materiałem dowodowym Sąd meriti uchybił;

- zeznania świadków M. P. (1) i S. W. (1) są logiczne, spójne i konsekwentne, a także wiarygodne w części obciążającej oskarżonego M. W. (2), w sytuacji gdy depozycje podawane przez świadka W. ograniczały się do domniemań, że w paczce foliowej, przekazanej oskarżonemu zawierała 100 gram narkotyku, nie zaś faktów, czemu świadek wyraźnie przyznał, że zeznania świadka P. ograniczały się do wskazania, że nie pamięta danego zdarzenia, lecz skoro S. W. w dany sposób to zapamiętał to takie zdarzenie musiało mieć miejsce;

b) art. 410 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na części materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej i nie wzięcie pod uwagę przy ocenie materiału dowodowego i czynieniu ustaleń faktycznych wzajemnych sprzeczności, wynikających z treści zeznań świadków T. oraz P. i W..

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca oskarżonych K. M.
i M. W. (3) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej K. M. i uniewinnienie oskarżonego oraz o zmianę zaskarżonego wyroku
w części dotyczącej M. W. (3) i uniewinnienie oskarżonego.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacje wniesione przez obrońców okazały się niezasadne.

W ocenie Sądu odwoławczego, dokonana w niniejszej sprawie ocena dowodów została przeprowadzona w sposób szczegółowy, z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Zaskarżone orzeczenie pozostaje, wiec w pełni pod ochroną zwłaszcza przepisu art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy precyzyjnie wskazał jakie okoliczności uznał za udowodnione, wyjaśniając które ze zgromadzonych dowodów
i z jakiego powodu uznał za wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił. Tok rozumowania Sądu przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny oraz poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach. Zdokonaną przez Sąd Rejonowy oceną w pełni należy się zgodzić. Podkreślenia wymaga, iż właśnie całościowa ocena materiału dowodowego, a w szczególności zeznań M. P. (1), M. T. i S. W. (1) pozwoliła Sądowi na wyciągnięcie w pełni prawidłowych wniosków i poczynienie właściwych ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonych.

Odnosząc się do wspólnego zarzutu obrońców, w ocenie Sądu odwoławczego, w sprawie nie doszło do naruszenia art. 7 k.p.k., bowiem o naruszeniu zasady swobody ocen nie może być mowy wówczas, gdy strona ogranicza się do wskazania, że dany dowód (grupa dowodów) uznany przez sąd za zasługujący na wiarę i wykorzystany przy ustalaniu podstawy faktycznej orzeczenia, nie znajduje potwierdzenia w innym dowodzie (grupie dowodów), który z kolei, zdaniem strony, powinien służyć za podstawę ustaleń faktycznych, jako bardziej, zdaniem tej strony, wiarygodny. Podkreślić należy, że ustawa nie precyzuje ilości dowodów w oparciu o które może zostać przypisana wina, nie dzieli też dowodów na ,,lepsze” i ,,gorsze” – inaczej - ,,silniejsze” i ,,słabsze”. Odtwarzając zdarzenie stanowiące przedmiot postępowania, Sąd musi dysponować dowodami w dostatecznym stopniu przekonującymi. Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga bowiem wykazania, że ocena dokonana przez sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, bądź że argumentacja zaprezentowana przez sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Takie uchybienia nie zostały przedstawione przez obrońców oskarżonych.

Sąd odwoławczy zauważa, iż zarówno argumenty obrońcy D. W. jak i obrońcy K. M. oraz M. W. (2) opierają się na próbie podważenia wiarygodności świadków oskarżenia, tj. świadka M. P. (1) oraz świadka M. T.. W ocenie Sądu odwoławczego argumenty obrońców stanowią jedynie próbę polemiki z prawidłową argumentacją Sądu I instancji.

Sąd, wbrew twierdzeniom obrońcy D. W. słusznie dał wiarę zeznaniom M. P. (1) w zakresie dotyczącym sprawstwa oskarżonego, bowiem świadek ten w sposób konsekwentny wskazał, że sprzedał oskarżonemu W. 2000 tabletek z nieustaloną zawartością, a jego zeznania w tym zakresie cechowały się pewnością. Sąd miał przy tym na uwadze, że nie wszystkie tabletki zawierały w sobie narkotyk, zatem działając na korzyść oskarżonego przyjął, że wszystkie zakupione przez oskarżonego tabletki nie zawierały narkotyku. W ocenie Sądu odwoławczego pewne rozbieżności w zeznaniach świadka, np. w zakresie ceny za jedną sztukę tabletki czy źródła, z którego M. P. (1) sam nabył rzeczone tabletki, które następnie sprzedał oskarżonemu mogą wynikać z upływu czasu jaki minął od rzeczonych transakcji. W ocenie Sądu odwoławczego są to okoliczności poboczne, które nie mają wpływu na prawnokarną ocenę zachowania oskarżonego D. W.. Jednocześnie Sąd odwoławczy wskazuje, iż nie można deprecjonować zeznań świadka, który korzysta z dobrodziejstwa instytucji małego świadka koronnego, zakładając że jego zeznania stanowią pomówienia. Świadek M. P. (1) w złożonych zeznaniach podawał w sposób możliwie dokładny,
z uwagi na upływ czasu szczegóły dokonywanych transakcji, nie umniejszał swojej roli jako uczestnik tychże transakcji, opisywał ich przebieg i wskazywał osoby od których pamięta, że zaopatrywał w narkotyki. Sąd orzekający dokonał oceny świadka w należytą ostrożnością, w sposób obiektywny, po przeprowadzeniu stosownej analizy. W świetle przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu odwoławczego nie zachodzi jakakolwiek wątpliwość w zakresie sprawstwa D. W..

Sąd, wbrew twierdzeniom obrońcy K. M. słusznie dał wiarę zeznaniom M. T. w zakresie dotyczącym sprawstwa oskarżonego, bowiem świadek wskazał, że K. M. brał od niego narkotyki na polecenie A. H.. Świadek ten wskazywał konsekwentnie, że nie były to pojedyncze transakcje, lecz stały handel. W ocenie Sądu na wiarygodność zeznań świadka nie wpływa niekonsekwencja we wskazaniu czasokresu rzeczonych transakcji ani ich dokładna ilość, bowiem należy mieć na uwadze duży okres czasu jaki upłynął od dokonywanych transakcji narkotykowych. Sąd słusznie przyjął, że dla określenia czasu przeprowadzanych transakcji bardziej wiarygodne jako bliższe zdarzeniu były zeznania świadka złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których zeznał, że do transakcji dochodziło w okresie 2003-2005. W opinii Sądu odwoławczego, wbrew twierdzeniu obrońcy K. M., Sąd orzekający nie dopuścił się błędu
w zakresie analizy zeznań świadka M. T. poprzez ustalenie stanu faktycznego częściowo w oparciu o zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, a częściowo w oparciu o zeznania złożone w toku postępowania sądowego. Sąd wskazał na jakiej podstawie i w jakim zakresie jednym zeznaniom przyznał wiarę, a na jakiej innym zeznaniom tej wiary odmówił, zatem ocena zeznań świadka M. T. pozostaje pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów, dokonanej przez Sąd I instancji. Również w odniesieniu do zeznań tego świadka niezasadny jest argument obrońcy, dotyczący zasadności umniejszenia wagi jego zeznań, z uwagi na fakt iż w innej sprawie świadek ten korzystał
z dobrodziejstwa instytucji małego świadka koronnego. Sąd niezależnie od tej okoliczności ocenił zeznania świadka w sposób obiektywny, a świadek nie umniejszał swojej roli w przedmiotowych transakcjach.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu odwoławczego nie zachodzi jakakolwiek wątpliwość w zakresie sprawstwa D. W..

W świetle zeznań świadka M. P. (1) Sąd, wbrew twierdzeniom obrońcy M. W. (2) słusznie dał wiarę zeznaniom tego świadka również w zakresie, dotyczącym sprawstwa oskarżonego W., bowiem świadek ten wskazał, że choć nie pamięta konkretnej transakcji, opisanej przez świadka S. W. (1), z udziałem oskarżonego M. W. (2) to nie wyklucza, że miała ona miejsce. Świadek wskazał, że takich transakcji przeprowadzał wiele,
a z uwagi na krótki czas trwania każdej z nich, i na 15 letni upływ czasu nie jest
w stanie pamiętać każdej. Sąd odwoławczy nie podziela również opinii obrońcy M. W. (2) w zakresie tego, że nagranie rozmowy oskarżonego W. ze świadkiem P. obnażyło brak wiarygodności świadka. Nagranie to nie pozostaje w związku z okolicznością, iż oskarżony M. W. (2) nabywał od M. P. (1) marihuanę. W świetle przedmiotowej sprawy,
w ocenie Sądu odwoławczego nie zachodzi jakakolwiek wątpliwość w zakresie sprawstwa M. W. (2). Zeznania świadka S. W. (1) nie pozostawiały wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego.

Ponadto w odniesieniu do twierdzeń obrońców o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonych, które winny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności.

Kierunek apelacji obrońców oskarżonych oraz treść podniesionych zarzutów obligował Sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do orzeczonych wobec oskarżonych kar. W pierwszej kolejności podnieść należy, że zgodnie z treścią art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd wymierzając karę, czyni to według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Winien jednak brać pod uwagę szereg ogólnych oraz szczególnych dyrektyw, do których należą m.in. stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na wymiar kary winny mieć również wpływ motywacja
i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie się po jego popełnieniu. Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd I instancji orzekając
w przedmiocie kar, miał na uwadze treść art. 53 § 1 i 2 k.k., a przy tym baczył by orzeczone kary nie przekroczyły stopnia winy oskarżonych i spełniły cele zapobiegawcze i wychowawcze. Sąd wziął pod uwagę wszystkie istotne okoliczności łagodzące i obciążające, które również wyeksponował w części motywacyjnej wyroku, wobec czego Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do ingerencji w rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie orzeczonych kar.

Kara wymierzona oskarżonemu K. M. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 3 oraz kara 200 stawek dziennych grzywny w wysokości 20 zł stawki dziennej jest karą odpowiednią, nie przekracza majątkowych możliwości oskarżonego, a orzeczony okres próby jest wystarczający dla oceny postępów resocjalizacyjnych
i wychowawczych wobec oskarżonego. W tym zakresie zasadne było również oddanie oskarżonego K. M. w okresie próby pod dozór kuratora.

Kara wymierzona oskarżonemu D. W. w wymiarze 100 stawek dziennych grzywny w wysokości 20 zł stawki dziennej jest karą odpowiednią, nie przekraczającą majątkowych możliwości oskarżonego.

Kara wymierzona oskarżonemu M. W. (2) w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 3 oraz kara 80 stawek dziennych grzywny w wysokości 20 zł stawki dziennej jest karą odpowiednią, nie przekracza majątkowych możliwości oskarżonego, a orzeczony okres próby jest wystarczający dla oceny postępów resocjalizacyjnych
i wychowawczych wobec oskarżonego. W tym zakresie zasadne było również oddanie oskarżonego M. W. (2) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu
z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art.636§1i2k.p.k., zasądzając od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze po 1/3 części tj. w kwotach po 6,66 zł (po1/3 części ryczałtu za doręczenia, który wynosi 20zł) i wymierzył za to postępowanie oskarżonemu K. M. opłatę w kwocie 700 złotych (art.2ust.1pkt4 i art.3ust.1 Ustawy z dnia 23.06.73r. o opłatach w sprawach karnych), oskarżonemu D. W. w kwocie 200zł (art.3ust.1 Ustawy z dnia 23.06.73r. o opłatach
w sprawach karnych – grzywna samoistna), a oskarżonemu M. W. (1) w kwocie 500 zł (art.2ust.1pkt3 i art.3ust.1 Ustawy z dnia 23.06.73r. o opłatach
w sprawach karnych). Jednocześnie Sąd obniżył wymierzoną wobec oskarżonego D. W. opłatę za postępowanie przed Sądem I instancji również do kwoty 200 zł (art.3ust.1 Ustawy z dnia 23.06.73r. o opłatach w sprawach karnych – grzywna samoistna) .

Marek Ziółkowski Agata Wilczewska Anna Klimas