Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W myśl art. 423 § 1a kpk, Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tych części wyroku, które dotyczyły oskarżonego B. Ś. (1).

Na terenie Poczty Polskiej przy ul. (...) w W., na placu za budynkiem, składowane były przewody telekomunikacyjne należące do (...) S.A. w związku z wymianą sieci telekomunikacyjnej dokonywaną przez (...) Sp. z o.o.

W nocy z 23/24 kwietnia 2019 roku P. O. (1) wraz z B. Ś. (1) weszli przez dziurę w ogrodzeniu na teren Poczty Polskiej S.A. (...) był już w tym miejscu uprzednio i dokonywał kradzieży przewodów, z których uzyskiwał miedź w celu jej sprzedaży w punkcie złomu. Wytoczyli oni drewnianą szpulę z nawiniętym przewodem telekomunikacyjnym typu XzTKMXpw 50x4x0,5 o łącznej długości 350 metrów o wartości 4952,50 złotych na działkę przylegającą do terenu Poczty Polskiej. Z uwagi na swoje gabaryty, nie była ona w żaden sposób zabezpieczona. Tam rozkręcili szpulę i podzielili przewód na krótsze części. Zdjęli otulinę z części i uzyskany materiał wynieśli w nieustalone miejsce. Pozostałą część kabla ukryli w krzakach przy parkingu sklepu (...) w W. w celu jego późniejszego wyniesienia.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. O. (1) (k. 46, k. 109, k. 113v, 00:16:07-00:30:14 na k. 134-135)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. Ś. (1) (k. 60, k. 112, k. 113v, 00:36:32-00:46:35 na k. 135-136)

- zeznania świadka S. G. (k. 36v, 00:47:29-00:52:08 k. 136-136v)

- zeznania świadka R. P. (k. 3, k. 39-40, k. 80, 00:53:54-01:12:27 na k. 136-137v)

- protokół oględzin miejsca (k. 8-19)

- protokoły przeszukania (k. 26-28, k. 55-56v)

- protokoły zatrzymania rzeczy (k. 48-50, k. 81-83)

- płyta z zapisem z monitoringu miejskiego (k. 51)

- płyta z zapisem z monitoringu z restauracji (...) (k. 84)

- płyta z zapisem z monitoringu ze sklepu (...) (k. 85)

- protokoły oględzin rzeczy (k. 86-87, k. 88-89, k. 90-91, k. 103-104)

- płyta z zapisem z monitoringu z Poczty Polskiej S.A. (k. 106)

B. Ś. (1) urodził się w (...) roku. Jest żonaty. Ma dzieci, ale nie pozostają na jego utrzymaniu. Posiada wykształcenie zawodowe. Z zawodu jest malarzem. Pracuje na podstawie umowy o pracę i uzyskuje dochód w wysokości ok. 2000 zł. Nie ma żadnego majątku większej wartości.

Dowód:

- dane podane do protokołu rozprawy (00:05:11-00:07:42 na k. 134)

- dane o podejrzanym (k. 63)

- pismo ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 66)

- pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (k. 79)

B. Ś. (1) był uprzednio kilkukrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem łącznym z dnia 09 października 2019 roku, w sprawie II K 165/09 Sąd Rejonowy w Gdyni wymierzył B. Ś. (1) karę łączną 5 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 23 listopada 2010 roku do 17 listopada 2015 roku, będąc warunkowo przedterminowo zwolniony z okresem próby do listopada 2017 roku.

Dowód:

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego (k. 100-101)

- odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie w sprawach II K 59/99, II K 21/01, II K 219/01, VI K 302/05, II K 40/06 (k. 67-68v, k. 71-77)

- kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu w sprawie IX Ka 490/06 (k. 78)

- odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie IX K 237/08, II K 165/09 (k. 92-96)

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie w sprawie II K 252/00 (k. 102-102v)

P. O. (1) przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 25 kwietnia 2019 roku przyznał się do zarzucanego mu czynu w części. Podał, że dokonał kradzieży przewodów telekomunikacyjnych z terenu Poczty Polskiej przy ul. (...) kilka razy. W dniu 23 kwietnia 2019 roku po kolejne przewody poszedł z B. Ś. (1). Po wejściu przez dziurę w płocie na teren placu (...), znaleźli zwinięte przewodu. Razem z B. Ś. (1) przenieśli przewody z placu poczty i pozostawili je w krzakach przy sklepie (...). Pozostawili je tam, bo były bardzo ciężkie nie wiedzieli jak je przenieść do jego domu. W dniu 24 kwietnia 2019 roku przyjechali do jego domu funkcjonariusze Policji i podczas przeszukania podał, gdzie zostawili przewody. Nie zdążyli sprzedać miedzi z tych przewodów (k. 46)

P. O. (1) przesłuchany w dniu 17 czerwca 2019 roku przyznał się do zarzucanego mu czynu w części. Podtrzymał swoje wyjaśnienia złożone uprzednio. (k. 109)

Konfrontowany z B. Ś. (1) sprostował, że przewody w zwojach znajdowały się w ogrodzie sąsiadującym z terenem Poczty Polskiej. (k. 113v)

P. O. (1) przed Sądem przyznał się do zarzucanych mu czynów w części. Odnośnie zdarzenia z nocy 23/24 kwietnia podał, że raz zabrał ze sobą B. Ś. (1). Kable były za ciężkie, żeby je wynieść, stwierdzili, że schowają je w tujach koło I.. Chcieli wziąć wózek i je przewieźć. Podał, że nie wchodzili na teren poczty. Kable znajdowały się na terenie ogrodu sąsiadującego z pocztą. Zabrali je z terenu ogrodu na teren obok I.. (00:16:07-00:30:14 na k. 134-135)

B. Ś. (1) przesłuchany w dniu 25 kwietnia 2019 roku przyznał się do zarzucanego mu czynu w części - do kradzieży kabli telekomunikacyjnych w nocy z 23 na 24 kwietnia z terenu Poczty Polskiej. Podał, że przedmiotowa kradzież była jednorazowa. O kablach powiedział mu P. O. (1). Wskazał miejsce, gdzie się znajdują i zapytał, czy pomoże mu przenieść je do jego domu. Powiedział mu, że kable znajdują się na terenie Poczty Polskiej, a dojście do nich prowadzi przez parking I. przez otwór w płocie. Wskazanej nocy P. O. (1) przyszedł do niego i udali się na teren I.. Wiedział po co tam idzie i liczył się z konsekwencjami. Po dotarciu na miejsce P. O. (1) doprowadził go do otworu w płocie należącym do Poczty Polskiej. Przy tym płocie leżały duże zwoje kabla. Ja je zobaczył, to powiedział, że są za ciężkie i nie dadzą rady ich przenieś do jego domu. Zostawili te kable w tym samym miejscu i za jego pomysłem udali do niego do domu po wózek dwukołowy, ma którym postanowił przewieść te przewody do domu P. O. (1). Jak szli z wózkiem na ul. (...), to mijał ich patrol Policji i wózek ten schował na terenie stolarni na ul. (...). Powiedział wtedy, że pójdą po te kable bez wózka, żeby nie wzbudzać podejrzeń i przeniosą je w miejsce, gdzie nikt ich nie znajdzie. Następnie, jak nie będzie Policji, to przewiozą je do domu. Poszli na parking I., z którego weszli w krzaki, a następnie przenieśli zwoje z kablem w krzaki znajdujące się bliżej sklepu (...). Tam je przykryli gałęziami i zostawili. Nie wyciągał żadnej szpuli z nawiniętym kablem z terenu Poczty Polskiej. Ta szpula już była poza terenem parkingu Poczty Polskiej i nie wie, kto ją tam przeniósł. Z P. O. (1) zabrał tylko dwa zwoje kabla znajdujące się poza terenem Poczty Polskiej (k. 60).

B. Ś. (1) przesłuchany w dniu 17 czerwca 2019 roku nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i jednocześnie podtrzymał wyjaśnienia złożone uprzednio (k. 112).

B. Ś. (1) konfrontowany z P. O. (1) wyjaśnił, że przewody w zwojach znajdowały się w ogrodzie poza terenem Poczty Polskiej. Z tego, co się orientuje, to miejsce gdzie leżały przewody należy do jakiejś prywatnej osoby (k. 113v).

B. Ś. (1) przed Sądem nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Potwierdził, że był tam z P. O. (1). Twierdził, że P. O. (1) prosił go o pomoc, bo nie mógł sam udźwignąć zwoju kabla. Zaprzeczył, że wchodził na teren poczty. Kable z terenu ogrodu podał mu P.. On stał na krawężniku na terenie przy sklepie (...). Myślał, że kable należą do P. skoro on prosił go o pomoc w ich przeniesieniu. Z uwagi na to, że kable były za ciężki postanowili schować je w krzakach. Następnie poszli do niego po wózek. W drodze powrotnej zauważyli jednak patrol Policji i wówczas stwierdził, że daje spokój, nie chce „pakować się w kłopoty”(00:36:32-00:46:35 na k. 135-136).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych jedynie w nieznacznej części. Generalnie oskarżeni zaprzeczyli, że weszli na teren Poczty Polskiej S.A i dokonali zaboru drewnianej szpuli z nawiniętym kablem. Utrzymywali, że chcieli zabrać jedynie zwoje kabli znajdujące się już na przylegającej działce. Z ich wyjaśnień wynika nadto, że ostatecznie nie wzięli ich, bowiem były za ciężkie. Schowali je w krzakach, by następnie po nie wrócić i przewieźć na wózku. W tym zakresie wyjaśnieniom oskarżonych nie można było jednak dać wiary, gdyż nie były one konsekwentne i zmieniały się w toku całego postępowania. P. O. (1) przyznał, że już uprzednio dokonywał kradzieży przewodów telekominukacyjnych, a w nocy z 23 kwietnia na 24 kwietnia 2019 roku pierwszy raz poszedł z nim B. Ś. (2). Z doświadczenia życiowego wynika, że trudno byłoby jednej osobie wytoczyć za ogrodzenie drewnianą szpulę z nawiniętym kablem o długości 350 m z uwagi na jej gabaryty. Z pewnością głównie z tej przyczyny P. O. (1) chciał dokonać tego czynu wspólnie z B. Ś. (1). Nadto z uznanych za wiarygodne zeznań świadka R. P. wynika, że szpulę z nawiniętym kablem o długości 350 m widział na placu po zakończeniu pracy o godz. 16.30 w dniu 23 kwietnia 2019 roku. Kradzież ujawniona została następnego dnia w godzinach porannych. Z uzyskanych nagrań z monitoringu jednoznacznie wynika, że osobami znajdującymi się w nocy w tej okolicy był P. O. (1) i B. Ś. (1). Okoliczności sprawy nie wskazują, by kradzieży kabla z przedmiotowej szpuli można by przypisać również innym sprawcom. Nie jest bowiem w ocenie Sądu prawdopodobne, że dokładnie w tym samym miejscu i czasie, co oskarżeni, kradzieży dopuszczał się jeszcze ktoś inny, tym bardziej, że wersja taka nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonych dowodach. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie stanowią jedynie linię obrony, mającą na celu zmniejszenie ich odpowiedzialności.

Na wiarę zasługują wyjaśnienia oskarżonych jedynie w części, w której podali, że ukryli zwoje kabli w krzakach w pobliżu parkingu sklepu (...). Wyjaśnienia te są zbieżne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim znajdują potwierdzenie w protokole oględzin miejsca zdarzenia (k. 8-19).

B. Ś. (1) podnosił nadto, że chciał tylko pomóc P. O. (1), jednocześnie twierdząc, że wiedział po co idzie i liczył się z konsekwencjami. Podał też, że gdy zobaczył patrol Policji, stwierdził, że odpuszcza. Doskonale zdawał sobie zatem sprawę, że postępuje wbrew porządkowi prawnemu. Jego wyjaśnienia są zatem sprzeczne i nielogiczne w tym zakresie.

Zeznania świadka R. P. Sąd uznał za wiarygodne (k. 3, k. 39-40, k. 80, 00:53:54-01:12:27 na k. 136-137v). Jest on kierownikiem technicznym w (...) Sp. z o.o., która zajmuje się świadczeniem usług dla (...) S.A. z zakresu konserwacji i wymiany sieci telekomunikacyjnej. W swoich zeznaniach opisał on, jakie mienie zostało skradzione, sposób jego przechowywania oraz w jaki sposób ujawniona została kradzież. W ocenie Sądu nie można odmówić wiary relacji tego świadka.

Zeznania świadka S. G. zasługiwały w ocenie Sądu na przymiot wiarygodności (k. 36v, 00:47:29-00:52:08 k. 136-136v). Obsługuje on skup złomu przy ul. (...) w W.. Z jego zeznań wynika, że P. O. (1) sprzedawał u niego miedź w dniu 23 kwietnia 2019 roku około godz. 10.00-11.00. Sąd nie dopatrzył się w zeznaniach tego świadka okoliczności, które mogłyby poddać je w wątpliwość.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Sąd uznał, że brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

B. Ś. (1) został oskarżony o to, że w nocy z 23/24 kwietnia 2019 roku w W. ul. (...) woj. (...)- (...) terenu Poczty Polskiej działając wspólnie i w porozumieniu z P. O. (2) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci szpuli drewnianej z nawiniętym przewodem telekomunikacyjnym typu XzTKMXpw 50x4x0,5 o łącznej długości 350 metrów powodując stary łącznej wartości 4952,50 złotych, działając na szkodę (...) S.A. z siedzibą w T., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 9 października 2009 roku w sprawie II K 165/09, obejmującym wyroki Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 22 sierpnia 2007 roku w sprawie IX 331/07 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art.64 §1 kk i art. 275 §1 kk, Sądu Rejonowego Gdyni w z dnia 20 listopada 2008 roku w sprawie IX K 237/08 za przestępstwa z art. 275 §1 kk, art. 270 §1 kk, art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w zb. z art. 275 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 64 §1 kk i Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 30 kwietnia 2009 roku w sprawie II K 447/08 za przestępstwo z art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w zb. z art. 275§1 kk w zb. z art. 297§1 kk w zw. z art. 11 §2 kk, na karę łączną 5 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 listopada 2010 roku do 17 listopada 2015 roku, będąc warunkowo przedterminowo zwolniony z okresem próby do listopada 2017 roku, tj. o przestępstwo określone w art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przedmiotem wykonawczym kradzieży jest cudza rzecz ruchoma, czyli rzecz, którą sprawca nie ma prawa rozporządzać i którą to obejmuje we władanie wbrew woli jej właściciela lub innej uprawnionej osoby. Przedmiotem kradzieży nie mogą być natomiast dokumenty nieposiadające wartości majątkowej (sprzedażnej), jak na przykład: dyplomy, zaświadczenia, legitymacje, dowody tożsamości, formularze służbowe. (Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV)

Kradzież jest więc czynem, który z uwagi na zamiar sprawcy polega właśnie na trwałym pozbawieniu możliwości korzystania z własnej rzeczy przez pokrzywdzonego (O. Górniok, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 637). Natomiast nie ma tu znaczenia, czy sprawca zaboru na trwałe włączy do swego majątku przedmiot czynu, czy też w krótkim czasie po zaborze dokona zbycia rzeczy skradzionej (tak słusznie S. Łagodziński, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 105). Dokonanie zaboru poprzedza czynność związaną z wyjęciem rzeczy spod władania uprawnionej osoby.

Istota czynności wykonawczej kradzieży polega na zaborze, a więc na wejściu w posiadanie rzeczy, która do czasu czynu sprawcy była we władaniu innej, uprawnionej osoby. Innymi słowy, zabór to wyjęcie rzeczy spod władania osoby uprawnionej, bez jej zgody i bez żadnej podstawy prawnej, która mogłaby do takiego czynu uprawniać i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę (wyr. SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 5; post. SN z 4.10.2012 r., III KK 285/12, L.). Zabór jest dokonany w chwili objęcia rzeczy w faktyczne władanie przez sprawcę, nie jest istotne to, czy sprawca zdołał następnie urzeczywistnić swój zamiar rozporządzania rzeczą, czy też nie (zob. wyr. SN z 21.1.1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, Nr 8, poz. 110).

Z uwagi na treść przypisanym oskarżonym czynu, koniecznym staje się omówienie pojęcia „współsprawstwa”, ujętego przez ustawodawcę w przepisie art. 18 § 1 kk. Współsprawstwo polega na tym, że dwie lub więcej osób, działając wspólnie i w porozumieniu realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa.

Sąd, przypisując oskarżonym działanie w formie współsprawstwa miał na uwadze orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym: „Współsprawstwo (art. 18 § 1 kk) - od strony przedmiotowej - nawet jeżeli nie musi polegać na realizacji znamion czasownikowych ujętych w opisie typu czynu zabronionego w części szczególnej Kodeksu karnego (lub przepisach karnych innych ustaw), w każdym przypadku wymaga, by sprawca podjął takie zachowanie, które na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło konieczny lub bardzo istotny warunek realizacji przez innego współsprawcę znamion czynności wykonawczej ujętych w danym typie czynu zabronionego” oraz „(…) współsprawstwo nie może polegać wyłącznie na biernej obserwacji zachowań innej osoby, realizującej znamiona typu czynu zabronionego, choćby towarzyszyła temu świadomość karygodności tego zachowania, a nawet pełna jego akceptacja” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2011 r., II KK 162/11), „działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany” (Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12). Bezsprzecznie B. Ś. (1) w zakresie zarzucanego mu czynu, działał wspólnie i w porozumieniu z P. O. (1).

W niniejszej sprawie nie można uznać, że B. Ś. (1) był pomocnikiem P. O. (1). Zgodnie z art. 18 § 3 kk, odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie. B. Ś. (1) nie ułatwiał P. O. (1) popełnienia czynu zabronionego, a działał wspólnie i w porozumieniu z nim. Niewątpliwie bez udziału B. Ś. (1) nie udałoby się P. O. (1) przetoczyć szpuli z przewodem za ogrodzenie i samemu dokonać podzielenia kabla na mniejsze części.

Bezsprzecznie B. Ś. (1) swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa określonego w przepisie art. 278 § 1 kk, działając wspólnie i w porozumieniu z P. O. (1). B. Ś. (1) przyznał się jedynie w części do zarzucanego mu czynu, jednakże obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, że okoliczności popełnienia przez niego zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu i jego wina nie budzą wątpliwości. B. Ś. (1) udał się wraz z P. O. (1) na teren Poczty Polskiej S.A. (...) był już wcześniej w tym miejscu i dokonywał kradzieży przewodów telekomunikacyjnych. Wytoczyli oni razem przez dziurę w ogrodzeniu na sąsiednią działkę drewnianą szpulę z nawiniętym przewodem telekomunikacyjnym typu XzTKMXpw 50x4x0,5 o łącznej długości 350 metrów o wartości 4952,50 złotych, należącym do (...) S.A. Następnie rozkręcili szpulę i podzielili przewód na krótsze części. Zdjęli otulinę z części przewodu i uzyskany materiał wynieśli w nieustalone miejsce. Pozostałą część kabla ukryli w krzakach przy parkingu sklepu (...) w W.. Zabór przewodów był przez B. Ś. (1) i P. O. (1) dokonywany w celu przywłaszczenia.

Sąd w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy. Należy uznać, że oskarżony jako osoba w pełni poczytalna, z pewnością zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionego przez siebie czynu i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem. Wiedział również o karalności popełnionego przez siebie czynu– był on uprzednio wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Mając na uwadze dotychczasową karalność oskarżonego B. Ś. (1), Sąd przyjął, że zarzucanych mu czynów dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk - w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyśle przestępstwo podobne. W okresie od 23 listopada 2010 roku do 17 listopada 2015 roku odbywał on łączną karę 5 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 9 października 2009 roku w sprawie II K 165/09, obejmującym wyroki Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 22 sierpnia 2007 roku w sprawie IX 331/07 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art.64 §1 kk i art. 275 §1 kk, Sądu Rejonowego Gdyni w z dnia 20 listopada 2008 roku w sprawie IX K 237/08 za przestępstwa z art. 275 §1 kk, art. 270 §1 kk, art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w zb. z art. 275 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 64 §1 kk i Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 30 kwietnia 2009 roku w sprawie II K 447/08 za przestępstwo z art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w zb. z art. 275§1 kk w zb. z art. 297§1 kk w zw. z art. 11 §2 kk.

Sąd oskarżonego B. Ś. (1) w pkt. 4 wyroku uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, to jest przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec B. Ś. (1). Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego, w szczególności w zakresie związanym z przestrzeganiem cudzej własności. Jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. W ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dotychczasowa postawa życiowa oskarżonego oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że jest on sprawcą zdemoralizowanym i nie wyciąga wniosków z poprzednich skazań. Podkreślić należy, że oskarżony do tej pory był już wielokrotnie karany i żadna z orzeczonych kar nie spowodowała przestrzegania przez oskarżonego porządku prawnego. Oskarżony ponownie popełnił przestępstwo.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za znaczny. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstw uregulowanych w rozdziale XXXV Kodeksu karnego jest mienie, którym jest własność i inne prawa majątkowe (art. 44 Kodeksu cywilnego). Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się kolejny raz brakiem poszanowania cudzej własności Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się z chęci łatwego zysku. Sąd miał na uwadze także wysokość wyrządzonej szkody.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił uprzednią karalność B. Ś. (1) – w tym za przestępstwa przeciwko mieniu i działanie w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących.

Zgodnie z art. 46 § 1 kk, w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

Naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161).

Określając wymiar obowiązku naprawienia szkody, Sąd wziął pod uwagę ustaloną w sprawie wysokość wyrządzonej i nienaprawionej szkody, wobec tego, Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. kwoty w wysokości 3056,40 zł solidarnie z P. O. (1).

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu B. Ś. (2) okres zatrzymania w dniu 25 kwietnia 2019 roku godz. 15:00 do dnia 25 kwietnia 2019 roku godz. 16:50, jako 1 dzień rzeczywistego pozbawienia wolności, przyjmując, że 1 dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1 dniowi kary pozbawienia wolności.

Mając na uwadze sytuację majątkową B. Ś. (1), Sąd w całości zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych a wydatkami obciążył Skarb Państwa.