Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Grajewie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Frączek

Protokolant: Piotr Gosiewski

w obecności Prokuratora Józefa Iwańskiego

po rozpoznaniu dnia 23.10.2019 roku na rozprawie

sprawy

M. A.

urodz. (...) w R.

syna Z. i I. z d. O.

oskarżonego o to, że:

W dniu 19 czerwca 2019 roku na drodze publicznej trasy K. – R., gm. R. woj. (...), kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

1.  Oskarżonego M. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 1 kk skazuje go na karę grzywy w wysokości 60 /sześćdziesięciu/ stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 20,- /dwudziestu/ złotych.

2.  Na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 3 /trzech/ lat.

3.  Na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 19.06.2019 roku.

4.  Na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka od oskarżonego M. A. świadczenie pieniężne w kwocie 5000,- /pięciu tysięcy/ złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

5.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120,- /stu dwudziestu/ złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie w kwocie 70,- /siedemdziesięciu/ złotych.

Sygn. akt II K 246/19

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 czerwca 2019 roku funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w G. G. G. pełnił służbę na terenie gminy R.. Około godz. 12:20 na terenie wsi K., na drodze publicznej trasy K. – R., zauważył samochód marki O. (...) o nr rej. (...), którego kierujący na widok radiowozu gwałtownie skręcił do lasu w gruntową drogę. Mając podejrzenia, że kierujący może znajdować się pod wpływem alkoholu udał się za pojazdem oraz dokonał jego zatrzymania. Kierującym okazał się M. A.. Po zatrzymaniu kierujący został przebadany i okazało się, że miał w wydychanym powietrzu stężenie alkoholu na poziomie 0,7 mg/l.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie następujących dowodów:

1)  wyjaśnień oskarżonego k. 53 – 53 odw,

2)  zeznań świadka G. G. k. 13-14,

3)  protokołu badania ilości alkoholu w wydychanym powietrzu i świadectwa wzorcowania k. 2 - 3, 5-6.

M. A. będąc słuchany jako oskarżony przed tut. Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia w sprawie (k. 53-53 odw).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do kierowania samochodem osobowym w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości zasługują na obdarzenie ich wiarą. Znalazły one odzwierciedlenie w dowodzie w postaci zeznań świadka G. G. k. 13-14 i treści protokołów badania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wraz ze świadectwami wzorcowania k. 2-3, 5-6. Przeprowadzone badanie wydychanego przez oskarżanego powietrza pozwoliło na ustalenie, że M. A. kierując pojazdem w ruchu lądowym znajdował się w stanie nietrzeźwości. Miał w wydychanym powietrzu stężenie alkoholu na poziomie: o godz. 12:34 – 0,70 mg/l, o godz. 13:09 – 0,56 mg/l.

Biorąc pod uwagę powyżej omówione dowody Sąd uznał, że wina M. A. nie budzi wątpliwości, zaś działaniem swoim polegającym na tym, że w dniu 19 czerwca 2019 roku na drodze publicznej trasy K. – R., gm. R., woj. (...), kierował samochodem O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, tj. mając 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, wyczerpał znamiona czynu z art. 178 a § 1 kk.

Przy wymiarze kary i środków karnych dla oskarżonego Sąd kierował się dyrektywami kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, art. 58 § 1 kk, art. 56 kk.

W ocenie Sądu okolicznością obciążającą oskarżonego jest stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego z uwagi na stopień opilstwa M. A., który kierował pojazdem mechanicznym w stanie, który nie pozwalał mu na odpowiednie kontrolowanie sytuacji na drodze i reagowanie na ewentualne zagrożenia. Zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżonego wynosiła 0,70 mg/l, potem 0,56 mg/l. Tym samym siedmiokrotnie przekraczała normę dopuszczoną prawem (stan po użyciu alkoholu zachodzi już wówczas, kiedy stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu przekracza 0,1 mg/l). Osoba poruszająca się pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym w takim stanie stwarza zagrożenie nie tylko dla siebie, ale także dla innych użytkowników dróg. Okolicznością obciążającą jest, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną za wykroczenia p-ko bezpieczeństwu w ruchu drogowym (por. treść informacji o karalności za wykroczenia k. 10). Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego jest, że w takim stanie poruszał się drogą, która na co dzień nie jest masowo uczęszczana i należy się domyślać, że ruch na niej nie był duży. Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego jest jego dotychczasowa niekaralność sądowa (por. treść karty karnej k. 26) jak i dobra opinia o oskarżonym w miejscu jego zamieszkania (por. treść informacji o podejrzanym k. 27).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd stanął na stanowisku, że karą, która odniesie swój skutek w zakresie społecznego oddziaływania, jak również swój skutek wychowawczy wobec oskarżonego, a zarazem będzie odpowiadała wymogom art. 53 § 1 i 2 kk i art. 58 § 1 kk, będzie kara grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych określając wymiar jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 20,- złotych. Orzeczona kara grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, jak również odniesie swój skutek wychowawczy wobec oskarżonego a także skutek w zakresie społecznego odziaływania.

Na podstawie art. 42 § 2 kk Sąd orzekł oskarżonemu środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 3 lat. W ocenie Sądu fakt, że oskarżony dotychczas nie był karany sądownie wskazuje, że orzeczenie środka karnego w najniższym przewidzianym prawie wymiarze jest adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz jest odpowiednio dolegliwe dla oskarżonego.

Sąd nie uwzględnił sugestii prokuratora o możliwości wyłączenia z zakazu jakiejś kategorii prawa jazdy. Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 14.05.2019 roku wydany w sprawie (...) SA/Bd 147/19, opublikowany LEX 2683512, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 10 kwietnia 2018 roku wydany w sprawie (...) SA/Bk 119/18, opublikowany LEX 2479749, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2018 roku wydany w sprawie I OSK (...), opublikowany LEX 2633260), we wskazanych orzeczeniach sądy zwracały uwagę na to, że na skutek nowelizacji ustawy z dnia 05.01.2011 roku o kierujących pojazdami, która weszła w życie z dniem 25 października 2014 r., uległa zmianie treść art. 12 ust. 2 ustawy. Obecnie art. 12 ust. 2 pkt 1 – 3 ustawy brzmi następująco: przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się także wobec osoby ubiegającej się o wydanie lub zwrot zatrzymanego prawa jazdy, a także o przywrócenie uprawnienia w zakresie prawa jazdy kategorii:

1) B1 lub B - w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii AM, A1, A2 lub A;

2) AM, A1, A2, A, C1, C, D1 lub D - w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B;

3) B+E, C1+E, C+E, D1+E lub D+E - w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B lub odpowiednio kategorii C1, C, D1 lub D.

Oznacza to, że tak zmieniony ust. 2 art. 12 ustawy o kierujących pojazdami nie pozostawia już wątpliwości, że zakaz wydawania prawa jazdy innych kategorii niż objęte zakazem sądowym dotyczy także tych osób, które posiadają już określone uprawnienia i ubiegają się o zwrot zatrzymanego wcześniej prawa jazdy. Zatem na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy, także przy wykonywaniu orzeczeń sądów powszechnych, starosta jest zobowiązany do niewydawania prawa jazdy m.in. kategorii C, czy C+E w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których kierowania wymagane jest prawo jazdy kategorii B, do niewydawania prawa jazdy kat. D w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do których kierowania wymagane jest prawo jazdy kat. B itd. W realiach niniejszej sprawy oznacza to, że orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B prawa jazdy (co byłoby uzasadnione, z uwagi na rodzaj pojazdu którym kierował M. A. znajdując się w stanie nietrzeźwości) spowoduje, że organy administracyjne, kierując się dyspozycją art. 12 ustawy o kierujących pojazdami, i tak orzekną o niemożności kierowania przez oskarżonego pojazdami kat. AM, A1, A2, A, C1, C, D1 lub D, B+E, C1+E, C+E, D1+E lub D+E, czyli w zakresie w jakim jest ono mu potrzebne do wykonywania zawodu kierowcy samochodów ciężarowych (por. treść informacji ze Starostwa Powiatowego w G. o kategorii prawa jazdy jakim dysponuje oskarżony k. 25).

Na podstawie art. 63 § 4 kk, na poczet orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy poczynając od dnia 19.06.2019 roku .

Na podstawie art. 43 a § 2 kk orzeczono wobec M. A. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000,- zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Przy wymiarze tego środka Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony z zawodu jest kierowcą i na skutek zatrzymania mu prawa jazdy stracił możliwość zarobkowania.

O kosztach sądowych i opłacie sądowej orzeczono w myśl art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych i z tego tytułu zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty sądowej i obciążono go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie w kwocie 70 złotych.

Nie będą omawiane jako niemające znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego, kwalifikacji prawnej czynu oraz wymiaru kary pozostałe dowody zgromadzone w sprawie.