Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: stażysta Paweł Nowotko

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko Ł. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Ł. K. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.934 (dwóch tysięcy dziewięciuset czterech) złotych i 04 (czterech) groszy wraz z liczonymi w stosunku rocznym odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Ł. K. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.064 (jednego tysiąca sześćdziesięciu czterech) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900 (dziewięciuset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Małgorzata Janik-Białek

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 sierpnia 2018 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od Ł. K. kwoty 2 934,04 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2018 i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. wskazała, że 10 lutego 2018 roku Ł. K., kierujący pojazdem marki C. o nr rej. (...), na skutek niezachowania należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania, uderzył w należący do B. M. (1) pojazd marki P. o nr rej. (...). Po spowodowaniu kolizji Ł. K. zbiegł z miejsca zdarzenia. Powódka, z którą Ł. K. łączyła umowa odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu marki C. o nr rej. (...), przyjęła odpowiedzialność za szkodę i wypłaciła B. M. (1) odszkodowanie w kwocie 2 934,04 złotych.

Stosownie do treści przepisu art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, między innymi w przypadku, gdy kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia. Ł. K., pomimo skutecznego doręczenia wezwania do zapłaty, w którym zastrzeżono termin płatności do dnia 5 lipca 2018 roku, dotychczas nie zaspokoił roszczeń powódki.

W dniu 11 października 2018 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt I Nc 1754/18).

Ł. K. zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Ł. K. wskazał, że pojazd marki C. o nr rej. (...) użytkuje on i A. D.. Nie przypomina sobie, aby 10 lutego 2018 roku spowodował kolizję z udziałem pojazdu marki P. o nr rej. (...) i aby zbiegł z miejsca zdarzenia. Nawet jeżeli podczas cofania uderzył w innym pojazd, to nie był tego świadomy. Przyjął mandat karny, aby uniknąć skierowania sprawy do sądu i wygenerowania dodatkowych kosztów. Nie może również wykluczyć, że tego dnia pojazd znajdował się w posiadaniu A. D..

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc, zgodnie z przepisem art. 505 § 1 k.p.c. i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

W piśmie przygotowawczym z dnia 4 lutego 2019 roku, złożonym w odpowiedzi na sprzeciw, Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. oświadczyła, że podtrzymuje żądanie pozwu. Uszkodzenia, do jakich doszło w pojeździe marki P. o nr rej. (...) wykluczają przyjęcie, aby kolizja, do której doszło, była drobną szkodą parkingową polegająca na delikatnym otarciu zderzaka. Siła uderzenia musiała być odczuwalna dla kierującego pojazdem marki C. o nr rej. (...). Nie sposób zatem uznać za wiarygodne twierdzeń pozwanego, że mógł nie zdawać sobie sprawy z uderzenia w inny pojazd.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

10 lutego 2018 roku, kierujący pojazdem marki C. o nr rej. (...), na skutek niezachowania należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania, uderzył w należący do B. M. (1) pojazd marki P. o nr rej. (...).

Świadkiem tego zdarzenia była sąsiadka B. M. (1). Zapukała ona w szybę pojazdu. Kierujący pojazdem nie zareagował i odjechał z miejsca zdarzenia.

S. pozostawiła za szybą pojazdu B. M. (1) informację o zdarzeniu oraz numer rejestracyjny pojazdu, którym kierował sprawca szkody. Na podstawie tych danych B. M. (1) ustaliła, że posiadaczem pojazdu marki C. o nr rej. (...) jest żona Ł. K..

Dowód:

- zeznania świadka B. M. (1) k. 110 verte.

W postępowaniu wyjaśniającym prowadzonym przez Komisariat Policji S. – Ś. w S. ustalono, że w dniu 10 lutego 2018 roku pojazdem marki C. o nr rej. (...) kierował Ł. K. oraz że zbiegł on z miejsca zdarzenia.

Ł. K. został ukarany grzywną w drodze mandatu karnego nałożonego na podstawie przepisu art. 97 par. Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Ł. K. przyjął mandat karny.

Dowód:

- informacja KP Ś. w S. z dnia 07.03.2018 r. k. 17,

- wiadomość e – mailowa z dnia 17.06.2018 r. k. 18.

10 lutego 2018 roku Ł. K. związany był umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu marki C. o nr rej. (...) z Towarzystwem (...) w W..

Niesporne, a nadto dowód:

- informacja Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego k. 18.

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. przyjęła odpowiedzialność za szkodę i ustaliła wysokość szkody w pojeździe marki P. o nr rej. (...) na podstawie kosztów naprawy pojazdu na kwotę 2 934,04 złotych.

Decyzją z dnia 27 marca 2018 roku przyznano B. M. (1) odszkodowanie w kwocie 2 934,04 złotych. Kwota ta została wypłacona w dniu 28 marca 2018 roku.

Dowód:

- dokumentacja zdjęciowa pojazdu k. 22 – 28,

- kalkulacja naprawy k. 30 – 35,

- informacja o wysokości szkody częściowej k. 29,

- ugoda k. 36,

- decyzja z dnia 27.03.2018 r. k. 37,

- potwierdzenie przelewu k. 38.

Pismem z dnia 28 czerwca 2018 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. wezwała Ł. K. do zapłaty kwoty 2 394,04 złotych, w terminie do dnia 5 lipca 2018 roku.

Ł. K. odebrał wezwanie do zapłaty osobiście w dniu 4 lipca 2018 roku.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 28.06.2018 r. k. 39,

- zwrotne potwierdzenie odbioru k. 40 – 41.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (teksy jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 2214), zgodnie z treścią którego zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący:

1) wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii;

2) wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa;

3) nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa;

4) zbiegł z miejsca zdarzenia.

Uprawnienie do żądania zwrotu wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania przysługuje tylko i wyłącznie wobec kierującego pojazdem, tylko i wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 43 pkt 1 – 4 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) . Przesłanką konieczną do powstania prawa regresu w stosunku do kierującego jest natomiast wypłacenie przez zakład ubezpieczeń świadczeń na rzecz poszkodowanego. Z tym momentem - z mocy samego prawa - powstaje prawo zwrotnego dochodzenia roszczenia, które z tą samą chwilą staje się wymagalne. Roszczenie zwrotne przewidziane w art. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) jest nowym, samoistnym roszczeniem, powstającym z mocy szczególnego przepisu ustawy po wypłacie odszkodowania przez ubezpieczyciela na rzecz poszkodowanego. Wskazać przy tym należy, że spośród okoliczności wymienionych w pkt 1-4 jedynie między rozmyślnym działaniem (pkt 1) kierującego a szkodą musi zachodzić adekwatny związek przyczynowy, o którym mowa w przepisie art. 361 k.c. W odniesieniu do pozostałych stanów faktycznych do powstania roszczenia zwrotnego po stronie zakładu ubezpieczeń wystarczy sam fakt, że: wyrządził szkodę w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 1), wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa (pkt 2), nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa (pkt 3), zbiegł z miejsca zdarzenia (pkt 4) (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2018 roku, V ACA 1486/17).

Ciężar dowodu w zakresie powstania przesłanek żądania zwrotu wypłaconego odszkodowania spoczywa na stronie powodowej. Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być przy tym rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

Jak wynika z dowodów zaoferowanych przez stronę powodową, osobę kierującą pojazdem marki C. o nr rej. (...) w dniu, kiedy doszło do uszkodzenia pojazdu marki P. o nr rej. (...), ustalono na skutek czynności podjętych w postępowaniu prowadzonym przez Komisariat Policji S. – Ś. w S.. Na podstawie informacji pozostawionej za szybą pojazdu marki P. o nr rej. (...) przez świadka zdarzenia, sąsiadkę B. M. (2), wskazującej okoliczności zdarzenia oraz numer rejestracyjny pojazdu, którego kierujący spowodował szkodę, ustalono, że pojazd marki C. o nr rej. (...) zarejestrowany jest na żonę Ł. K.. Ł. K. w postępowaniu prowadzonym przez policję przyznał, że kierował pojazdem marki C. o nr rej. (...) w chwili zdarzenia z udziałem pojazdu B. M. (2). Okoliczności przytoczone przez B. M. (2) oraz Ł. K. stanowiły podstawę do ukarania Ł. K. grzywną w drodze mandatu karnego nałożonego na podstawie przepisu art. 97 par. 1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Ł. K. przyjął mandat karny. Zgodnie z treścią tego przepisu w postępowaniu mandatowym, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, funkcjonariusz uprawniony do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego może ją nałożyć jedynie, gdy:

1) schwytano sprawcę wykroczenia na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia,

2) (uchylony),

3) stwierdzi popełnienie wykroczenia, w szczególności za pomocą przyrządu kontrolno-pomiarowego lub urządzenia rejestrującego, a sprawca nie został schwytany na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem, i nie zachodzi wątpliwość co do sprawcy czynu

- w tym także, w razie potrzeby, po przeprowadzeniu w niezbędnym zakresie czynności wyjaśniających, podjętych niezwłocznie po ujawnieniu wykroczenia. Nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego nie może nastąpić po upływie 60 dni od dnia ustalenia sprawcy wykroczenia.

Wskazać przy tym należy, że nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego jest dopuszczalne wyłącznie za zgodą sprawcy, stosownie bowiem do art. 97 par. 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia może on odmówić jego przyjęcia. W razie odmowy przyjęcia mandatu karnego organ, którego funkcjonariusz nałożył grzywnę, występuje do sądu z wnioskiem o ukaranie. We wniosku należy zaznaczyć, że obwiniony odmówił przyjęcia mandatu, a w miarę możności podać także przyczyny odmowy (art. 99 ).

W sytuacji zatem przyjęcia mandatu karnego za spowodowanie kolizji drogowej i tym samym uznania swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia, ciężar udowodnienia, że winę za zdarzenie ponosi inna osoba, spoczywa na tej osobie, która ten mandat przyjęła. Przyjęcie mandatu karnego nie jest wprawdzie wiążące dla sądu cywilnego, który zgodnie z przepisem art. 11 k.p.c. jest związany jedynie wyrokami skazującymi wydanymi w postępowaniu karnym, ale rodzi domniemanie faktyczne, że osoba ukarana takim mandatem kierując pojazdem naruszyła przepisy ruchu drogowego i odpowiada za skutki zdarzenia. Przyjęcie mandatu karnego kończy czynności Policji. W przypadku natomiast odmowy przyjęcia mandatu, Policja prowadzi czynności wyjaśniające, gromadzi dowody w postaci zeznań świadków, oględzin, często opinii biegłych i może skierować wniosek o ukaranie do sądu. Ani wyniki tych czynności wyjaśniających, ani nawet orzeczenie sądu wydane w postępowaniu w sprawach o wykroczenie, nie są wiążące dla sądu cywilnego, niemniej jednak stanowią materiał dowodowy, który jest przydatny dla oceny zachowania uczestników w kontekście przesłanek ich odpowiedzialności cywilnej. Z chwilą przyjęcia przez pozwanego mandatu karnego, funkcjonariusze policji zakończyli swoje czynności. Strona powodowa w toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego nie miała zatem potrzeby gromadzenia dowodów, iż przebieg zdarzenia był zgodny z ustaleniami funkcjonariuszy Policji opartymi na przyznaniu przez pozwanego faktu kierowania pojazdem i spowodowania kolizji na skutek naruszenia zasad ruchu drogowego. Nie sposób zatem wywodzić negatywnych dla strony powodowej skutków prawnych z faktu, że materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu likwidacyjnym, na podstawie którego powódka przyjęła odpowiedzialność za szkodę na podstawie umowy odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego marki C. o nr rej. (...) , wypłaciła należne poszkodowanej świadczenie i skierowała roszczenie o zwrot wypłaconego odszkodowania wobec pozwanego, opiera się wyłącznie na materiałach zgromadzonych przez Komisariat Policji S. – Ś. w S., a w szczególności na dokumencie w postaci informacji o zastosowaniu postępowania mandatowego wobec sprawcy wykroczenia oraz wiadomości e – mailowej pochodzącej od funkcjonariusza Policji z dnia 17 czerwca 2018 roku, w której wskazano, że sprawca oddalił się z miejsca zdarzenia i został ustalony w toku prowadzonego postepowania wyjaśniającego.

Pozwany przyznał fakt nałożenia na niego kary grzywny mandatem karnym w trybie przepisu art. 97 par. 1 Kodeksu postepowania w sprawach o wykroczenia. Zaprzeczył natomiast, że przyjęcie mandatu było wyrazem przyznania, że kierował pojazdem marki C. o nr rej. (...) i na skutek naruszenia zasad ruchu drogowego spowodował szkodę w pojeździe marki P. o nr rej. (...) oraz że zbiegł z miejsca zdarzenia. Pozwany twierdził, że przyjął mandat karny, ponieważ chciał uniknąć skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego i związanych z tym kosztów. Wskazał, iż mandat wynosił 100 złotych i nie wiązały się z nim żadne punkty karne. Nadto podniósł, iż nawet gdyby istotnie kierował wówczas pojazdem, to nie był świadomy tego, że podczas cofania uderzył inny samochód. Nie sposób zatem w ocenie pozwanego uznać, że odjechanie z miejsca zdarzenia może być zakwalifikowane jako zbiegnięcie z miejsca zdarzenia w rozumieniu ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…).

Twierdzenia pozwanego, że pomimo tego, iż nie kierował pojazdem w chwili zdarzenia skutkującego powstaniem szkody, przyznał się do jej spowodowania z powyższych względów są nieprzekonywujące w kontekście zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty twierdzeń, że nie był jedynym użytkownikiem pojazdu marki C. o nr rej. (...) i mogło być tak, że 10 lutego 2018 roku pojazdem kierował jego współużytkownik A. D.. Nadto pozwany twierdzeń tych nie udowodnił. Wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań współużytkownika pojazdu A. D. w charakterze świadka został cofnięty na rozprawie w dniu 28 czerwca 29019 roku. Pozwany natomiast, pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy wyznaczony na 11 października 201 roku celem przesłuchania w charakterze strony, nie stawił się bez usprawiedliwienia, wobec czego Sąd postanowił pominąć dowód z jego przesłuchania.

Pozwany nie podważył również ustaleń poczynionych przez Komisariat Policji S. – Ś. w S. oraz wynikającego z faktu przyjęcia mandatu karnego domniemania faktycznego co do tego, że kierując pojazdem marki C. o nr rej. (...) spowodował szkodę w pojeździe należącym do B. M. (1), oraz że zbiegł z miejsca zdarzenia. Pojęcie zbiegnięcia z miejsca zdarzenia nie zostało zdefiniowane w prawie cywilnym, niemniej pomocna dla wyjaśnienia jego znaczenia jest definicja stosowana na gruncie przepisów prawa karnego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 marca 2001 roku ( sygn. akt III KKN 492/99) wskazał, że zbiegnięcie z miejsca wypadku oznacza samowolne oddalenie się sprawcy z miejsca zdarzenia, posiadające znamiona ucieczki, mające na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej, a więc uniemożliwienie lub utrudnienie ustalenia jego tożsamości, ukrycie przed organami ścigania samego zdarzenia lub też dodatkowo obciążających okoliczności, jak np. stanu po użyciu alkoholu, nieposiadania uprawnień wymaganych do kierowania. Inaczej ujmując, jest to ucieczka polegająca na szybkim, w zamiarze niezauważonym, opuszczeniu miejsca zdarzenia bez zamiaru powrotu. K. definicja ucieczki z miejsca zdarzenia z uwagi na jej funkcjonalność jest spójna z cywilistyczną. Posłużenie się przez ustawodawcę w różnych aktach prawnych, choć w ramach jednego systemu prawnego, jako pewnej całości, tak samo brzmiącym pojęciem nie może uzasadniać jego zróżnicowania znaczeniowego. Trudno pojęcie, którym ustawodawca posłużył się w kodeksie karnym inaczej interpretować w ustawie, która wprowadza instytucję pochodną i buduje regres w odpowiedzi na przypisanie sprawcy zdarzenia odpowiedzialności karnej ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2018 roku, I ACa 1088/17). Z zeznań świadka B. M. (2) wynika, że sąsiadka, która była świadkiem zdarzenia, zwróciła uwagę kierującego pojazdem pozwanego na fakt, że podczas wykonywania manewru cofania uderzył w inny samochód – zapukała w szybę. Pozwany nie zatrzymał się i odjechał. Pozwany nie zaoferował żadnego dowodu, który podważyłby zeznania B. M. (2) w tym zakresie.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, że strona powodowa udowodniła przesłanki powstania roszczenia o zwrot wypłaconego poszkodowanej B. M. (2) odszkodowania. Pozwany nie podniósł żadnych zarzutów co do wysokości żądanej pozwem kwoty, a sposób ustalenia wysokości świadczenia odszkodowawczego wynika z kalkulacji naprawy, zaś fakt wypłaty odszkodowania wynika z potwierdzenia przelewu.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał powództwo za uzasadnione w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 934,04 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2018 roku do dnia zapłaty.

Roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Przepis art. 359 § 1 k.c. stanowi, że odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Termin spełnienia świadczenia z tytułu unormowanego w przepisie art. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) regresu nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, a zatem, stosownie do treści przepisu art. 455 k.c. świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu.

W rozpoznawanej sprawie powódka wezwała pozwanego do zapłaty pismem z dnia 28 czerwca 2018 roku, w którym wskazała termin zapłaty na dzień 5 lipca 2018 roku. Pozwany pismo to odebrał osobiście w dniu 4 lipca 2018 roku. Skoro pozwany nie dokonała zapłaty w ww. terminie, popadł w opóźnienie, co w świetle treści przepisu art. 481 § 1 k.c. uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia z tego tytułu od dnia 6 lipca 2018 roku.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych oraz wydruków z dokumentów sporządzonych elektronicznie, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Również i pozwany nie podnosił zarzutów w tym zakresie. Fakt, że dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania prawdziwości zawartych w nich oświadczeń, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu, nie pozbawia ich mocy dowodowej ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007 roku, V CSK 441/06 oraz postanowienie tego Sądu z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82). Dowód z dokumentu prywatnego jest dopuszczalny w postępowaniu cywilnym i podlega ocenie sądu jak każdy inny dowód, według własnego przekonania sądu, na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c.). Dokument prywatny stanowi zatem pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania ( por. wyrok NSA w W. z dnia 25 sierpnia 2017 roku, I OSK (...)). Nie ma zatem przeszkód prawnych, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy. Również i wydruki komputerowe oraz wiadomości elektroniczne mogą stanowić inny środek dowodowy, pozwalający na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Nie wiąże się ono z domniemaniami, jakie towarzyszą dokumentom (art. 244 k.p.c., art. 245kpc), jednakże świadczą one o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 lutego 2019 roku, I ACa 767/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 lutego 2019 roku, I Aca 363/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 1 września 2016 roku, I ACa 254/16).

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w przepisie art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik postepowania, zgodnie z którą stroną przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki koszty procesu, które stosowanie do treści przepisu art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. obejmują: opłatę od pozwu w kwocie 147 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku poz. 1804 ze zm.) na kwotę 900 złotych oraz opłatę skarbową od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych.

W powołaniu powyższej argumentacji orzeczono jak w sentencji.

SSR Małgorzata Janik - Białek

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

3.  Wykonać w terminie 7 dni.

4.  Akta przedłożyć z pismem lub za miesiąc od wykonania zarządzenia.

SSR Małgorzata Janik - Białek

S., dnia 4 grudnia 2019 roku