Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 282/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08/11/2019 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący - SSR Agata Makowska - Boniecka

Protokolant - stażysta A. K.

przy udziale Prokuratora - Asesora M. W.

po rozpoznaniu w dniu 08/11/2019 r.

sprawy:

P. U.

s. R. i F. z domu O.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

I.  W okresie od 24 do 26 lipca 2019 r. w C. na ul. (...) dwukrotnie groził J. J. pozbawieniem jej życia, przy czym, groźby te wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

II.  24 lipca 2019 r. w C. na ul. (...) zadając J. J. uderzenia rękoma oraz kopnięcia spowodował u niej obrażenia ciała w postaci: zasinienia na udzie lewym oraz guza w okolicy potylicznej lewej, przy czym obrażenia te spowodowały u w/w naruszenie czynności narządu ciała na okres nie przekraczający 7 dni w rozumieniu odpowiedniego przepisu Kodeksu Karnego

tj. o czyn z art. 157 § 2kk

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego P. U. za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że działał on w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru tj. występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych,

II.  uznaje oskarżonego P. U. za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie II aktu oskarżenia, tj. występku z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierza karę 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych,

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w miejsce jednostkowych kar grzywny wymierzonych oskarżonemu w punktach od I do II wyroku wymierza oskarżonemu karę łączną 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych,

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. J. kwotę 1.200,- zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

V.  wymierza oskarżonemu opłatę sądową w kwocie 300,- zł (trzysta złotych) oraz obciąża go wydatkami postępowania poniesionymi w sprawie w kwocie 200,- zł (dwieście złotych).

Sygn. akt II K 282/19

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 424 § 3 kpk, w związku ze złożeniem wniosku o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 387 kpk, Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynów oskarżonego.

P. U. został oskarżony o to, że:

I.  W okresie od 24 do 26 lipca 2019 r. w C. na ul. (...) dwukrotnie groził J. J. pozbawieniem jej życia, przy czym, groźby te wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.;

II.  24 lipca 2019 r. w C. na ul. (...) zadając J. J. uderzenia rękoma oraz kopnięcia spowodował u niej obrażenia ciała w postaci: zasinienia na udzie lewym oraz guza w okolicy potylicznej lewej, przy czym obrażenia te spowodowały u w/w naruszenie czynności narządu ciała na okres nie przekraczający 7 dni w rozumieniu odpowiedniego przepisu Kodeksu Karnego, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

P. U. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się częściowo do zarzucanych mu czynów, zaś na rozprawie – przyznał się do obu czynów. Na rozprawie w dniu 8 listopada 2019 roku wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze, przy czym prokurator oświadczył, że nie sprzeciwi się karze: za I czyn 50 stawek dziennych po 30 zł, za II czyn 60 stawek dziennych po 30 zł, kara łączna grzywny 100 stawek dziennych po 30 zł, orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 1500 zł oraz zasądzenie kosztów. Oskarżycielka posiłkowa przychyliła się do propozycji Prokuratora, jej pełnomocnik oświadczył, że oskarżycielka posiłkowa nie chce żadnej nawiązki ani zadośćuczynienia od oskarżonego, ale wnosi o zwrot kosztów zastępstwa procesowego, co oskarżony zaaprobował jako własny wniosek.

Stwierdzając spełnienie przesłanek dopuszczalności złożenia wniosku o wydanie wyroku skazującego, określonych w art. 387 § 1 k.p.k., Sąd zbadał przesłanki zasadności wniosku z art. 387 § 2 k.p.k. i – uznając wniosek za merytorycznie uwzględniony – postanowił się do niego przychylić. Zdaniem Sądu okoliczności popełnienia przez P. U. przestępstw nie budzą wątpliwości, a jego wyjaśnienia znajdują odzwierciedlenie w całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie. Dlatego też przychylając się do jego wniosku, Sąd na podstawie art. 387 § 5 k.p.k. postanowił uznać za ujawnione dowody wymienione w akcie oskarżenia, nie ma bowiem konieczności przeprowadzania postępowania dowodowego przed Sądem. Postawa oskarżonego, świadomego popełnionych błędów pozwala na przekonanie, iż cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Ustalony w sprawie stan faktyczny pozwolił przypisać oskarżonemu zarzucane mu czyny. Sąd podzielił również kwalifikację prawną czynów z aktu oskarżenia, uzupełniając tylko podstawę skazania za pierwszy czyn o przepis art. 12 § 1 k.k., tj. przyjmując, że działał on w krótkich odstępach czasu i we wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Wymierzając oskarżonemu kary za jednostkowe przestępstwa, jak również karę łączną, Sąd miał na uwadze, że orzeczone kary były zaproponowane przez oskarżonego i przyjęte przez prokuratora oraz pokrzywdzoną w trybie art. 387 k.p.k.

Przepis art. 53 k.k. stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Zarówno przepis art. 190 § 1 k.k., jak i art. 157 § 2 k.k. przewidują karę grzywny, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Sąd uznał, że karami adekwatnymi do wagi popełnionych czynów i stopnia ich społecznej szkodliwości, będą kary: za I czyn - 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych, a za II czyn - 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych. Takie kary są w przekonaniu Sądu karami sprawiedliwymi i spełniają dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do winy i złożenie szczerych wyjaśnień w sprawie, a także wolę zakończenia postępowania w drodze dobrowolnego poddania się karze, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił jego wcześniejszą karalność. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd – zgodnie z art. 33 § 3 k.k. wziął pod uwagę potencjalne dochody sprawcy, który pracuje zarobkowo za granicą i zadeklarował, że będzie w stanie ponieść takie finansowe konsekwencje swoich czynów.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił dyrektywy prewencji ogólnej z art. 53 § 1 i 2 k.k. które bynajmniej nie nakazują wymierzenia kary tylko surowej, nastawionej wyłącznie na odstraszanie społeczeństwa, a więc przekraczającej granicę winy i stopień społecznej szkodliwości czynu oderwanej od ujemnych następstw przestępstwa. Pozytywne cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wypełni tylko bowiem kara sprawiedliwa, wymierzona w granicach winy i współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a nadto kara uwzględniająca cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Zważywszy na te uwagi warto wskazać, iż dla określenia wymiaru kary koniecznym jest wzięcie pod uwagę motywów i sposobu popełnienia przestępstwa, rodzaju i rozmiarów ujemnych następstw przestępstwa właściwości i warunki osobiste sprawcy.

Czyny oskarżonego pozostają w zbiegu realnym, a więc Sąd zobowiązany był wymierzyć za nie oskarżonemu karę łączną na podstawie art. 85 k.k. Zgodnie z art. 86 § 1 i 2 k.k. mającym podstawowe znacznie dla granic i wymiaru kary łącznej Sąd mógł zastosować zasadę pełnej kumulacji i orzec wobec skazanego karę 110 (stu dziesięciu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych, natomiast stosując zasadę pełnej absorpcji karę 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych. Jakkolwiek – zgodnie z art. 86 § 1 k.k. – przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest zastosowanie zarówno zasady pełnej absorbcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak należy pamiętać, że zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo (por. wyrok SN z dni 2 grudnia 1975 r., Rw 628/75, OSNKW 1976 nr 2 poz. 33). Sąd rozważył przede wszystkim czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak (wyrok SN z 25 października 1983 r., IV KR 213/83, OSNKW 1984, nr 5–6, poz. 65, z glosą L. Paprzyckiego, NP 1986, nr 3, s. 112). Między przestępstwami oskarżonego, objętymi realnym zbiegiem istnieje bliska więź przedmiotowa i podmiotowa, są to przestępstwa popełnione w bliskim związku miejscowym i czasowym, ale godzą w inne dobra, tj. jedno – w życie i zdrowie człowieka, drugie – w wolność, a to ustalenie przemawia przeciwko zastosowaniem zasady pełnej absorpcji. Ponadto popełnienie dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest oznaczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar. Stąd też Sąd zastosował zasadę częściowej kumulacji i wymierzył oskarżonemu karę łączną 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 30 (trzydziestu) złotych.

O kosztach oskarżycielki posiłkowej orzeczono w punkcie IV wyroku na podstawie art. 627 k.p.k. wg norm przepisanych, tj. § 11 ust. 1 pkt 1 i § 11 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.), w tym: 360 zł za reprezentację oskarżycielki posiłkowej w toku dochodzenia i 840 zł za udział adwokata w sprawie przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym, co dało sumę 1.200 zł.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk, zaś o opłacie sądowej na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.), uwzględniając w tym zakresie sytuację materialną i rodzinną oskarżonego oraz zakres nałożonych na niego w wyroku obowiązków o charakterze majątkowym. Sąd wymierzył oskarżonemu opłatę sądową w kwocie 300,- zł (trzysta złotych) oraz obciążył go wydatkami postępowania poniesionymi w sprawie w kwocie 200,- zł (dwieście złotych).

SSR Agata Makowska-Boniecka

C., 22 listopada 2019 r.