Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2019 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa W. M.

przeciwko (...) S.A. w B.

(...) S.A w S.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w B. na rzecz powoda W. M. kwotę 24000 zł (dwadzieścia cztery tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 października 2017 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia.

2.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w B. na rzecz powoda W. M. kwotę 130,64 zł ( sto trzydzieści złotych 64/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 października 2017 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy.

3.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

4.  Koszty procesu znosi wzajemnie.

Sygn. akt IV P 7/18

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda W. M. wniósł przeciwko (...) S.A. w B. o zapłatę kwoty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i kwoty 130,64 zł z tytułu odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że 30.05.2016 r. powód uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego doznał złamania trzonów obu kości podudzia lewego. Podjęto leczenie operacyjne podczas którego zespolono gwoździem śródszpikowym złamanie trzonu kości piszczelowej lewej. 7.10.2016 r. powód przeszedł drugą operację usunięcia jednego wkrętu blokującego. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 30.05.2016 r. do 27.11.2016 i korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego od 28.11.2016 r. do 26.04.2017 r. , w okresie od 12. Do 23.09.2016 r. został skierowany na zabiegi rehabilitacyjne tj. pole magnetyczne, laser i ćwiczenia, od 15.03. do 7.04.2017 r. przebywał na turnusie rehabilitacyjnym w ramach prewencji rentowej ZUS w schorzeniach narządu ruchu.

Pełnomocnik pozwanej spółki w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu podniósł, iż powód wraz z współpracownikiem, w dniu wypadku przy pracy, w sposób niewłaściwy dokonali zabezpieczenia przewożonych wyrobów gotowych i działali niezgodnie z obowiązującymi w pozwanym zakładzie pracy zasadom bhp i instrukcjom. Powód zajął też niewłaściwą pozycję z boku przewożonego ładunku a nie przed nim. Pracodawca uznał zdarzenie za wypadek przy pracy a powód uzyskał jednorazowe odszkodowanie i zasiłek wyrównawczy z ZUS Odział w S.. Powód uzyskał też wypłatę z umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników i ich rodzin. Roszczenia wobec pracodawcy mają charakter uzupełniający a powód nie wykazał aby uzyskał odszkodowanie od ZUS. Zdaniem pozwanej spółki do zdarzenia z 30.05.2016 r. doszło z wyłącznej winy poszkodowanego pracownika, który w sposób niewłaściwy wykonywał swoje obowiązki.

Sąd ustalił co następuje:

Powód W. M. był zatrudniony w pozwanej spółce (...) S.A. w B. i 30.05.2016 r. uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego doznał złamania trzonów obu kości podudzia lewego.

(bezsporne).

W dniu 30.05.2016 roku. podczas transportu wózkiem ręcznym okna o wymiarach 2 x 2,2 m współpracownik powoda gwałtownie skręcił wózkiem transportowym co spowodowało odchylenie się okna i jego upadek na posadzkę. Powód nie zdążył odskoczyć i okno spadło mu na lewą nogę, powodując otwarte złamanie kości podudzia. W protokole nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy pracodawca uznał zdarzenie za wypadek przy pracy i nie stwierdził by wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez poszkodowanego pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia przez niego umyślnie lub w skutek rażącego niedbalstwa.

(dowód: protokół powypadkowy, oświadczenia poszkodowanego i świadka k. od 6 do 9).

W wyniku powyższego zdarzenia powód doznał urazu złamania trzonów obu kości podudzia lewego. Powód przebywał w szpitalu od 30.05.2016 r. do 4.06.2016 r. i przeszedł leczenie operacyjne podczas którego zespolono gwoździem śródszpikowym złamanie trzonu kości piszczelowej lewej. 7.10.2016 r. powód przeszedł drugą operację usunięcia jednego wkrętu blokującego. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 30.05.2016 r. do 27.11.2016 i korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego od 28.11.2016 r. do 26.04.2017 r. , w okresie od 12. Do 23.09.2016 r. został skierowany na zabiegi rehabilitacyjne tj. pole magnetyczne, laser i ćwiczenia, od 15.03. do 7.04.2017 r. przebywał na turnusie rehabilitacyjnym w ramach prewencji rentowej ZUS w schorzeniach narządu ruchu.

(dowód: dokumentacja medyczna k.10-19,decyzja ZUS i orzeczenie lekarza orzecznika k.20-21 dokumentacja fotograficzna k.106-108).

W trakcie leczenia powód 4.06.2016 r. zakupił środki medyczne za kwotę 130,64 zł .

(dowód: faktura nr (...)).

W orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z 2.11.2017 r. stwierdzono u powoda 8 % uszczerbek na zdrowiu.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k.105).

Z tytułu wypadku przy pracy ZUS wypłacił powodowi jednorazowe odszkodowanie w wysokości 6472 zł.

(dowód: decyzja (...) Oddział w S. k.117).

7.09.2017 r. powód zgłosił roszczenia do pozwanej spółki z tytułu szkody osobowej.

(dowód : k.22-24).

Powód przeszedł wstępne szkolenie bhp oraz szkolenie okresowe i podpisał oświadczenia, że zapoznał się z regulaminem pracy i przepisami bhp obowiązującymi w (...) S.A. w B. oraz instrukcją bezpiecznej obsługi stanowiska pracy, obsługi wózków ręcznych i ręcznego przewożenia towarów.

(dowód: k.71-84 i 87).

W pozwanej spółce okna podczas transportu wózkami ręcznymi nie były zabezpieczane wokół środkowego stelaża pasami sciągającymi i tylko sporadycznie były ostreczowane wokół stelaża. Pracownicy wiedzą, iż podczas przewożenia dużych gabarytów trzeba je zabezpieczyć streczem lub pasami sciągającymi.

(dowód: zeznania świadków k.120-122 P. G. od 00:21:25 do 00:45:39, M.M. od 00:50:01 do 00:53:33, T.M. od 01:06:38 do 01:16:42 i A. N. od 01:26:27 do 01:41:01).

Powód podczas transportu okna 30.05.2016 r. nie zachował należytej uwagi i koncentracji oraz przy transporcie wózkiem zajmował niewłaściwe miejsce.

(dowód: zeznania świadka P. G. k.121 od 00:30:38 do 00:38:48).

Powód przez okres trzech tygodni po wypadku doczuwał silne dolegliwości bólowe a przez następne 2-3 tygodnie silne bóle, po tym okresie w pozycji pionowej znaczne bóle, w leżącej mierne. Powód aktualnie odczuwa dolegliwości bólowe w okolicach kostki i podczas chodzenia po nierównym terenie. W okresie leczenia wymagał opieki osób trzecich w czynnościach domowych i zakupach.

(dowód: opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii dr n. med. W Ż. k196-200).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Sąd podziela utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, iż dopuszczalne jest dochodzenie przez pracownika od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy, opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415, art. 444 i art. 445 KC). Pracownik występując z takim powództwem, nie może się w postępowaniu sądowym powołać jedynie na fakt wypadku przy pracy, który stwierdzony został protokołem powypadkowym, lecz obowiązany jest wykazać przesłanki prawne odpowiedzialności odszkodowawczej: ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, poniesioną szkodę (uszczerbek na zdrowiu), związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody(tak : wyrok SN z 2005-07-05 I PK 293/04 Wokanda 2005/11/35).

Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości fakt, że to pozwana spółka jako pracodawca powoda odpowiada za skutki wypadku przy pracy z dnia 30.05.2016 r., co potwierdzają uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy oraz wyłata powodowi zasiłku chorobowego w wysokości 100 % oraz jednorazowego odszkodowania przez ZUS z tytułu wypadku przy pracy. Niewątpliwy jest też związek wypadku pracy powoda z działalnością gospodarczą pozwanej spółki.

Również pozwana spółka jako pracodawca w protokole powypadkowym nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy nie stwierdziła by wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez poszkodowanego pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia przez niego umyślnie lub w skutek rażącego niedbalstwa.

W ocenie sądu z jednej strony pracodawca zrzuca powodowi nie stosowanie się do instrukcji ręcznego przewożenia towarów a drugiej strony jak wynika z wiarygodnych zeznań świadków M. M., T. M., A. N. (2) oraz koherentnych wyjaśnieniach powoda pracodawca wymuszał tempo transportu okien i tolerował przewożenie ich bez zabezpieczenia streczem czy pasami.

Podstawową przesłankę odpowiedzialności na podstawie art. 435 § 1 k.c. stanowi ryzyko wyrządzenia szkody związane z działalnością gospodarczą, zaś przesłaniem tego unormowania jest powinność naprawienia szkody przez tego, kto prowadzi przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody.

Przyczyną zewnętrzną w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych może być między innymi niefortunny odruch pracownika.

Powód dokumentacja medyczną wykazał poniesioną szkodę w postaci urazu kończyny dolnej lewej i związane z tym cierpienia.

Z fachowej opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii dr n.med. W Ż. wynika, iż powód na skutek wypadku przy pracy doznał znacznych cierpień fizycznych w postaci bólu oraz wymagał opieki ze strony osób trzecich, przy czynnościach dnia powszedniego.

W zakresie wysokości dochodzonego przez powoda zadośćuczynienia Sąd orzekł na podstawie art. 445 k.c., zgodnie z którym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Użyte w przepisie pojęcie „suma odpowiednia” nie zostało w żaden sposób określone w przepisach kodeksu cywilnego. W doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i Sądów Apelacyjnych wskazane zostały kryteria, które należy uwzględnić przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć charakter przede wszystkim kompensacyjny, dlatego jego wysokość nie może ograniczać się do zapłaty sumy symbolicznej, a stanowić powinno odczuwalną wartość ekonomiczną. W każdym przypadku w którym doszło do uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia należy rozpatrywać sprawę indywidualnie, uwzględniając doznaną krzywdę pokrzywdzonego, na którą składa się cierpienie fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi lub w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstrój zdrowia. W związku z powyższym w danej kategorii spraw nie można posługiwać się szablonami czy sztywnym schematem. Ustalając wysokość zadośćuczynienia należy uwzględnić wszystkie okoliczności odzwierciedlające doznana krzywdę, a w szczególności nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, wiek poszkodowanego. Jednak suma odpowiednia musi być również w tym znaczeniu, że winna być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadającym aktualnym normom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( por. wyrok SN z 22 kwietnia 1985; II CR 94/85 – nie publikowany, wyrok SN z 9 stycznia 1978; OSNC 1978/11/210, wyrok S.A. w Białymstoku z 9 kwietnia 1991r. OSAiSN 1992/5/50, wyrok S.A. w Katowicach z 3 listopada 1994r. OSA 1995/5/41)

Sąd w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego , że wysokość zadośćuczynienia (art. 445 § 1 KC) uzależniona jest od nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiaru kalectwa oraz trwałości następstw zdarzenia, przy uwzględnieniu również okoliczności dotyczących życia osobistego poszkodowanego. Kwestionowanie wysokości zadośćuczynienia w skardze kasacyjnej możliwe jest wówczas, gdy nastąpiło oczywiste naruszenie ogólnych kryteriów jej ustalania (wyrok SN z 2006-12-05 II PK 102/06 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 2008/1-2/11/32).

W orzecznictwie utrzymuje się nadal pogląd, że przyznana suma pieniężna powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych. Wskazuje się bowiem, że krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym, uregulowanym w komentowanym przepisie, jest szkodą niemajątkową. Charakter takiej szkody decyduje o jej niewymierności. Przyznanego poszkodowanemu zadośćuczynienia nie należy zatem traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 KC ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia (por. wyr. SN z 9.2.2000 r., III CKN 582/98, niepubl.). Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyr. SN z 28.9.2001 r., III CKN 427/00, niepubl.).

Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. winno stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość (vide: uchw. SN ( (...)) z 8.12.1973 r., III CZP 37/73, OSNCPiUS 1974, Nr 9, poz. 145; zob. też wyr. SN z 22.5.1990 r., II CR 225/90, L.).

Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości czy nieodwracalnego charakteru. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych powinny być przede wszystkim uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, jednakże w relacji do indywidualnych okoliczności danego przypadku.

Przede wszystkim analizując fachową opinię doświadczonego biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii dr n. med. W. Ż. sąd kierując doświadczeniem życiowym i zasadami logiki, mając uprawnienia do oceny treści zawartych w opiniach uznał za w pełni miarodajne ustalenie biegłego, iż najsilniejszy ból występował u powoda przez okres trzech tygodni po wypadku a przez następne 2-3 tygodnie silne bóle, po tym okresie w pozycji pionowej znaczne bóle, w leżącej mierne, że powód aktualnie odczuwa dolegliwości bólowe w okolicach kostki i podczas chodzenia po nierównym terenie oraz, że okresie leczenia wymagał opieki osób trzecich w czynnościach domowych i zakupach.

W ocenie sądu mając na względzie stały 8% uszczerbek na zdrowiu powoda, przebyte już cierpienia oraz trudy, długość leczenia i rehabilitacji, występujące okresowo dolegliwości bólowe, wypłacona przez ZUS kwota nie jest odpowiednia do rozmiaru cierpień fizycznych powoda.

Sąd przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia brał pod uwagę ból który wystąpił podczas wypadku potwierdzony przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii, okres leczenia i rehabilitacji powoda, kolejne zabiegi i związane z tym występowanie u powoda bólu, stopień jego nasilenia oraz okresowy ból około kostkowy wynikający z chodzenia w nierównym terenie, jak i odszkodowanie wypłacone przez ZUS w wysokości 6472 zł.

W ocenie Sądu kwota 24.000 zł tytułem dodatkowego zadośćuczynienia, łącznie z odszkodowaniem ZUS wynosząca ponad 30.000 zł jest sumą odpowiednią do rozmiaru i długotrwałości bólu i cierpień psychicznych oraz fizycznych powoda. W sytuacji majątkowej powoda jest ona realną kwotą, która może złagodzić doznane cierpienia oraz pozwolić na dalszą rehabilitację nogi.

Zdaniem sądu dodatkowe zadośćuczynienie w żądanej wysokości 40.000 zł oprócz jednorazowego odszkodowania ZUS nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach przedmiotowej sprawy przede wszystkim dotyczących charakteru urazu, nasilenia i długości występowania bólu i mogło by być źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia.

Podnieść należy, iż biegły sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii dr n.med. W. Ż. ustalił, iż aktualnie dolegliwości bólowe lokalizują się około kostkowo i niewydolność i ból pojawia się w czasie chodzenia w nierównym terenie.

Ponadto strona powodowa wykazała zeznaniami świadka P. G. (2), iż powód podczas transportu okna nie zachował należytej uwagi i koncentracji oraz przy transporcie wózkiem zajmował niewłaściwe miejsce co należy oceniać jako przyczynie się powoda o zdarzenia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Odnosząc się od roszczenia powoda o odszkodowanie strona powodowa wykazała zaś paragonem koszt zakupu leków dla powoda w kwocie 1`30,64 zł i w tej części powództwo o odszkodowanie zasługuje na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe argumenty sąd zasądził od pozwanej na podstawie przepisu art. 445 § 1 k.c. na rzecz powoda kwotę 24.000 zł zadośćuczynienia i 130,64 zł z tytułu odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie powództwa o kosztach procesu sąd orzekł na zasadzie przepisu art. 100 k.p.c.