Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2019 roku

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w Ząbkowicach Śląskich IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Fudali

Ławnicy: Janina Szymańska, Ewa Kasprzyk

Protokolant: st. sekretarz sądowy Bernadetta Mączka

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2019 roku w Ząbkowicach Śląskich

na rozprawie

sprawy z powództwa: M. Ż.

przeciwko: M. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. P. z siedzibą w B.

o zapłatę odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika i wynagrodzenia za pracę

I.  zasądza od pozwanej M. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. P. z siedzibą w B. na rzecz powoda M. Ż. kwotę 1.855,00 zł (słownie: jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt pięć złotych) tytułem wynagrodzenia za miesiąc maj 2019 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 13 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 290,70 zł (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt złotych siedemdziesiąt groszy) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pozwanej M. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. P. z siedzibą w B., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich kwotę 93,00 zł (słownie: dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem części opłaty sądowej od pozwu, której powód, jako pracownik wnoszący powództwo, nie miał obowiązku uiścić;

V.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt IV P 51/19

UZASADNIENIE

Powód M. Ż. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej M. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. P. z siedzibą w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego pracodawcy na swoją rzecz kwoty 3.540,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenie pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 1.855,00 zł tytułem nienależnie potrąconego wynagrodzenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenie pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto powód domagał się zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż był pracownikiem pozwanej począwszy od dnia 18 lutego 2019 r., przy czym początkowo zatrudnionym na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny, a następnie od dnia 10 maja 2019 r. w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w pełnym wymiarze czasu pracy i w momencie ustania łączącego strony stosunku pracy wynagrodzenie miesięczne powoda odpowiadało kwocie ok. 7.000,00 zł.

Kolejno powód podniósł, iż pismem z dnia 24 czerwca 2019 r., doręczonym mu w dniu 28 czerwca 2019 r., pozwana rozwiązała z nim umowę o pracę w trybie natychmiastowym, zarzucając powodowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, a polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy od dnia 4 czerwca 2019 r.

W ocenie powoda, wskazana przyczyna rozwiązania umowy o pracę jest bezpodstawna i nie polega na prawdzie.

W pierwszej kolejności powód wyjaśnił, iż w okresie od dnia 4 czerwca 2019 r. do dnia 8 czerwca 2019 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, o czym pozwany pracodawca posiadał wiedzę.

Nadto powód podkreślił, że w dniu 25 maja 2019 r. poprzez wiadomość sms poinformował pozwaną o rozwiązaniu przez niego umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia.

Dodatkowo po powrocie z trasy złożył pisemne wypowiedzenie umowy o pracę, z którym pracodawca zapoznał się w dniu 3 czerwca 2019 r.

W świetle powyższego powód stoi zatem na stanowisku, iż pozwany pracodawca nie tylko wiedział, że to pracownik jako pierwszy wypowiedział umowę o pracę, ale ponadto był świadomy, że znajduje się on na zwolnieniu lekarskim i dlatego też powód jest przekonany, że rozwiązanie z nim stosunku pracy przez pozwaną nastąpiło z naruszeniem art. 52 § 1 pkt 1 k.p., a co za tym idzie roszczenie odszkodowawcze powoda oparte na przepisie art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 58 k.p. jest zasadne.

W dalszej kolejności powód wskazał, iż pozwana niezgodnie z prawem potrąciła z przysługującego mu wynagrodzenia za miesiąc maj 2019 r. kwotę 1.855,00 zł, tłumacząc, że przedmiotowe obciążenie wynika z pokrycia przez pracodawcę kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) obsługiwanego przez powoda.

W tym aspekcie sprawy powód wyjaśnił, że faktycznie w dniu 16 maja 2019 r., podczas wykonywania obowiązków pracowniczych w miejscowości B. na Słowacji, doszło do zdarzenia drogowego, na skutek którego uszkodzony został pojazd pracodawcy marki (...) o nr. rej. (...).

Powód stwierdził jednak, że do w/w zdarzenia doszło w wyniku okoliczności niezależnych od powoda i bez jego winy, gdyż było to zdarzenie nagłe i w żaden sposób powód nie mógł tego przewidzieć, co więcej wykonany przez niego wówczas manewr nie tylko nie doprowadził do większych strat po stronie pracodawcy, lecz przede wszystkim zapobiegł powstaniu poważnego w skutkach wypadku drogowego, łącznie z możliwością utraty zdrowia bądź życia jego uczestników.

Zdaniem powoda, w kontekście przytoczonego przepisu art. 115 k.p., jak również powołanego przez powoda orzecznictwa sądowego, brak jest podstaw faktycznych i prawnych do przypisania powodowi odpowiedzialności materialnej z tytułu powstałej jak wyżej szkody w mieniu pozwanego pracodawcy.

Niezależnie od powyższego powód wskazał, iż w/w pojazd jest przedmiotem leasingu, a nadto pozwana posiada wykupioną polisę AC.

W świetle tak przedstawionych okoliczności faktycznych powód stoi w rozpatrywanej sprawie na stanowisku, że jego powództwo jest konieczne i w pełni uzasadnione.

Pozwana – M. P. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. P. z siedzibą w B. – wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany pracodawca przede wszystkim przyznał fakty związane z zatrudnieniem powoda w oparciu o bezterminową umowę o pracę na stanowisku kierowcy i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Odnośnie żądania powoda dotyczącego zapłaty odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę pozwana zarzuciła, iż powód drogą sms nie wypowiedział umowy o pracę lecz tylko poinformował pracodawcę o swoim zamiarze.

Strona pozwana przyznała natomiast, iż powód złożył jej skutecznie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę w dniu 3 czerwca 2019 r. i w tej sytuacji łącząca strony umowa o pracę uległa rozwiązaniu z upływem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, a więc jeszcze przed doręczeniem powodowi pisemnego oświadczenia pracodawcy o natychmiastowym rozwiązaniu stosunku pracy.

Wobec powyższego pozwany pracodawca podniósł, iż jego oświadczenie o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia było bezskuteczne, zaś prawidłowy tryb rozwiązania łączącego strony stosunku pracy, tj. za wypowiedzeniem dokonanym przez pracownika, został wskazany przez pozwaną w doręczonej powodowi korekcie świadectwa pracy z dnia 21 sierpnia 2019 r.

W zakresie natomiast drugiego roszczenia zgłoszonego przez powoda strona pozwana stwierdziła, iż z poczynionych przez nią ustaleń faktycznych i samego zachowania powoda wynika, że powód z własnej winy, przy braku z jego strony wymaganej ostrożności i staranności w czasie świadczenia pracy, wyrządził szkodę w mieniu pracodawcy w postaci uszkodzenia powierzonego mu pojazdu.

W ocenie pozwanej, działanie powoda nie mieściło się w granicach dopuszczalnego ryzyka i tym samym jego odpowiedzialność materialna znajduje swoją podstawę prawną w przepisach art. 124 § 1 i 2 k.p., zwłaszcza, że strona pozwana wykazała wszystkie przesłanki tejże odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika.

Pozwana wyjaśniła dodatkowo, że nie skorzystała z zawartej umowy ubezpieczenia komunikacyjnego, gdyż utraciłaby przysługujące jej z tytułu bezszkodowej jazdy zniżki składki na użytkowane pojazdy, przy dosyć małej szkodzie wyrządzonej przez powoda.

Wobec powyższego pozwany pracodawca konsekwentnie wniósł o oddalenie powództwa jako bezzasadnego.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Powód M. Ż. został zatrudniony u pozwanej – M. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. P. z siedzibą w B. – począwszy od dnia 18 lutego 2019 r., przy czym początkowo strony łączyła umowa o pracę zawarta na okres próbny, a następnie od dnia 12 maja 2019 r. podstawę zatrudnienia powoda u strony pozwanej stanowiła umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony.

Zgodnie z postanowieniami w/w umów o pracę powód był zatrudniony w pozwanym zakładzie pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony w pełnym wymiarze czasu pracy.

dowód: umowa o pracę na okres próbny zawarta pomiędzy stronami w dniu 18 lutego 2019 r. k. – 9, umowa o pracę na czas nieokreślony zawarta pomiędzy stronami w dniu 10 maja 2019 r. k. – 10.

Powód podczas wykonywania w ramach podróży służbowej obowiązków pracowniczych na rzecz strony pozwanej, przesłał pozwanemu pracodawcy w dniu 25 maja 2019 r. wiadomość sms o treści: ,, Biuro jest otwarte w poniedziałek od 8 rano. Ja mam dosyć to jest mój ostatni tydzień jazdy dla Was”.

W odpowiedzi na powyższą wiadomość pozwany pracodawca poinformował powoda, że przysługuje mu dwutygodniowy okres wypowiedzenia umowy o pracę.

dowód: wiadomości sms z dnia 25 maja 2019 r. k. – 12.

Nie jest sporne w niniejszej sprawie, że w dniu 3 czerwca 2019 r. powód złożył pozwanemu pracodawcy w sposób skuteczny pisemne oświadczenie woli z dnia 27 maja 2019 r. o rozwiązaniu łączącej strony umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia.

okoliczności bezsporne, a ponadto dowód: pismo powoda z dnia 27 maja 2019 r. zawierające oświadczenie woli pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia k. – 13.

Pismem z dnia 24 czerwca 2019 r. , doręczonym powodowi za pośrednictwem poczty w dniu 28 czerwca 2019 r., pozwany pracodawca złożył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu zawartej pomiędzy stronami bezterminowej umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika i jako przyczynę swojej czynności w tym zakresie wskazał ciężkie naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na ,,nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy od dnia 4 czerwca 2019 r.”.

dowód: pismo pozwanego pracodawcy z dnia 24 czerwca 2019 r. zawierające oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika k. – 11.

Pozwana z przysługującego powodowi wynagrodzenia za miesiąc maj 2019 r. potrąciła kwotę 1.855,00 zł w związku z wyrządzoną przez powoda, według twierdzeń strony pozwanej, szkodą w mieniu pracodawcy polegającą na uszkodzeniu podczas wykonywania obowiązków pracowniczych pojazdu obsługiwanego przez powoda marki (...) o nr rej. (...).

dowód: pismo pozwanego pracodawcy z dnia 6 czerwca 2019 r. k. – 15.

Sąd zważył:

Powództwo, w ocenie sądu pierwszej instancji, zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do roszczenia odszkodowawczego powoda, opartego na przepisie art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 58 zdanie pierwsze k.p., wskazać przede wszystkim należy, iż pismo pozwanego pracodawcy z dnia 24 czerwca 2019 r. zawierające oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, zostało powodowi doręczone za pośrednictwem poczty dopiero w dniu 28 czerwca 2019 r., a więc już po rozwiązaniu łączącej strony bezterminowej umowy o pracę w wyniku złożonego przez powoda skutecznie, uprzednio wypowiedzenia i upływu jego dwutygodniowego okresu.

Wobec powyższego jako w pełni uprawniona jawi się konstatacja, że przedmiotowe oświadczenie pozwanego pracodawcy o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę nie wywarło przewidzianego w nim skutku prawnego w postaci natychmiastowego rozwiązania stosunku pracy, skoro bezterminowa umowa o pracę łącząca strony uległa już wcześniej rozwiązaniu za wypowiedzeniem dokonanym przez powoda, tj. w trybie przewidzianym w art. 30 § 1 pkt 2 k.p.

Stanowisko to jest uzasadnione bez względu na to, czy oświadczenie powoda o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia zostało pozwanej skutecznie złożone już w dniu 25 maja 2019 r. za pomocą wiadomości sms (karta 12 akt sprawy), czy też w dniu 3 czerwca 2019 r. w formie pisemnej (karta 13 akt sprawy).

W realiach niniejszej sprawy sąd meriti podziela jednak pogląd pozwanego pracodawcy, że w/w wiadomość sms powoda, z uwagi na jej treść, stanowiła jedynie zapowiedź, informację o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę i dopiero pismo powoda z dnia 27 maja 2019 r., doręczone pozwanemu pracodawcy w dniu 3 czerwca 2019 r., stanowiło skuteczne złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu stosunku pracy.

Ze względów wyżej przedstawionych sąd pracy doszedł zatem do przekonania, że roszczenie odszkodowawcze powoda z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez stronę pozwaną umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie mogło być uwzględnione i w konsekwencji tak sformułowane powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Należy także podkreślić, iż również pozwana uznała ostatecznie, że powód w sposób skuteczny i niewadliwy prawnie pismem z dnia 27 maja 2019 r. (karta 13 akt sprawy), doręczonym pracodawcy w dniu 3 czerwca 2019 r., rozwiązał łączącą strony umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął z dniem 22 czerwca 2019 r., co w konsekwencji implikowało sporządzenie przez pracodawcę korekty świadectwa pracy z dnia 21 sierpnia 2019 r. (karta 37 akt sprawy).

W tym miejscu wymaga dodatkowo zaakcentowania, iż zgodnie z art. 61 § 1 zdanie pierwsze k.c. w związku z art. 300 k.p., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Jako zasadne jawi się natomiast żądanie powoda dotyczące zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 1.855,00 zł tytułem nienależnie potrąconego przez pracodawcę wynagrodzenia za pracę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty.

Zgodnie bowiem z ar. 91 § 1 k.p. należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie.

Należność z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej przez pracownika w mieniu pracodawcy nie została wymieniona w powołanych jak wyżej przepisach art. 87 § 1 i 7 k.p., a tym samym dokonanie przez pozwaną takiego potrącenia, bez pisemnej zgody powoda, co jest okolicznością bezsporną w sprawie, stanowiło ewidentne naruszenie powołanych jak wyżej norm prawnych.

Dodatkowo wskazać należy, iż jak przewiduje przepis art. 505 pkt 4 k.c., który poprzez art. 300 k.p. ma również odpowiednie zastosowanie w sprawach z zakresu prawa pracy, nie mogą być umorzone przez potrącenie wierzytelności, co do których potrącenie jest wyłączone przez przepisy szczególne.

Z kolei jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 sierpnia 2016 r., I OSK 467/15, LEX nr 2095004, dopuszczalne granice potrąceń określa art. 87 i art. 91 k.p. Przepis art. 91 § 1 k.p. stanowi, że należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie. Powołany przepis formułuje zasadę, że potrącenie należności z wynagrodzenia pracownika wymaga jego pisemnej zgody. Jeżeli pracodawca nie uzyskał tytułu wykonawczego na potrącenie należności w związku z poniesioną szkodą, nie wykazał wysokości zaistniałej szkody oraz nie uzyskał pisemnej zgody pracownika na dokonanie potrącenia z jego wynagrodzenia, brak jest podstaw do dokonywania potrącenia.

Ze względów wyżej przytoczonych żądanie powoda w tym zakresie, oparte w istocie na podstawie art. 80 zdanie pierwsze k.p., podlegało uwzględnieniu w całości, albowiem powód nabył prawo do wynagrodzenia za wykonaną pracę, natomiast pozwany pracodawca, wbrew regulacji normatywnej zawartej w art. 91 § 1 k.p., dokonał bezpodstawnego potrącenia swojej należności z tegoż wynagrodzenia bez pisemnej zgody pracownika.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od tak zasądzonego na rzecz powoda wynagrodzenia, sąd pracy orzekł zgodnie z żądaniem powoda na podstawie art. 481 § 1 i 2 zdanie pierwsze k.c. w związku z art. 300 k.p.

W tym miejscu wymaga dodatkowo wyjaśnienia, że wobec powyższego zbędne stało się prowadzenie w przedmiotowej sprawie z zakresu prawa pracy postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia merytorycznej zasadności rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika i wysokości poniesionej przez pozwanego pracodawcę szkody, w kontekście dokonanego przez pozwaną potrącenia z wynagrodzenia za pracę powoda.

Skoro tak to sąd orzekający oddalił osobowe i rzeczowe wnioski dowodowe strony pozwanej zgłoszone w jej piśmie procesowym z dnia 21 sierpnia 2019 r. – odpowiedzi na pozew, jako zmierzające do ustalenia w/w faktów, nie mających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia badanej sprawy w rozumieniu art. 227 k.p.c.

O kosztach procesu sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., tj. w zakresie w jakim pozwany pracodawca przegrał sprawę nałożył na niego obowiązek zwrotu poniesionych przez powoda kosztów postępowania sądowego.

Z dochodzonej przez powoda w niniejszym procesie łącznie kwoty 5.395,00 zł, sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.855,00 zł, co stanowi w przybliżeniu 34 % ogólnej wartości przedmiotu sporu (vide: postanowienie tut. Sąd Pracy z dnia 1 sierpnia 2019 r. – karta 16 akt sprawy).

Poniesione przez powoda koszty procesu odpowiadają kwocie 855,00 zł, w tym koszty zastępstwa prawnego w wysokości:

- 180,00 zł w zakresie roszczenia powoda dotyczącego odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.);

- 675,00 zł w zakresie żądania powoda w przedmiocie nienależnie potrąconego wynagrodzenia w kwocie 1.855,00 zł, zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 w związku z § 2 pkt 3 w/w rozporządzenia ministerialnego.

Skoro zatem strona pozwana przegrała sprawę w 34 %, to w takim zakresie jest obowiązana do zwrotu poniesionych kosztów procesu przez powoda, co w konsekwencji odpowiada kwocie 290,70 zł (tj. 855,00 zł x 34 %).

Odnośnie kwestii dotyczącej wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika procesowego powoda nie można także stracić z pola widzenia, iż w judykaturze Sądu Najwyższego ugruntowane jest już stanowisko, że podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Dotyczy to w jednakowym stopniu wynagrodzenia adwokatów i radców prawnych oraz spraw o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 58 k.p. albo na podstawie art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 47 ¹ k.p. (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., II PZ 3/12, LEX nr 1168871, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 r., III PZ 8/11, LEX nr 1227532, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2010 r., II PZ 20/10, LEX nr 621336, uchwała składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2011 r., I PZP 6/10, OSNP 2011/21-22/268 ).

Przedstawiony jak wyżej pogląd w obowiązującym obecnie stanie prawnym zachował w pełni swoją aktualność.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych, a ściślej o opłacie stosunkowej od pozwu, której powód jako pracownik wnoszący powództwo i korzystający w tym zakresie ze zwolnienia ustawowego nie miał obowiązku uiścić, zostało wydane w oparciu o przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r. poz. 785 ze zm.).

Zgodnie bowiem z poglądem prawnym wyrażonym w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 roku (sygn. akt I PZP 1/07, OSNP 2007/19-20/269) ,,Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000,00 zł, obciąży pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy) z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zdanie pierwsze tej ustawy”.

Wysokość tej opłaty została zaś ustalona na podstawie przepisu art. 13 ust. 1 (w brzmieniu mającym w niniejszej sprawie zastosowanie) w związku z art. 21 przywołanej powyżej ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i odpowiada kwocie 93,00 zł.

Ponadto obowiązkiem uiszczenia przedmiotowej opłaty sądowej pozwany pracodawca został obciążony jedynie w zakresie w jakim przegrał sprawę.

O rygorze natychmiastowej wykonalności sąd postanowił na podstawie przepisu art. 477 ² § 1 zdanie pierwsze k.p.c., który to przepis stanowi, że zasądzając należności pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Reasumując, biorąc to wszystko pod rozwagę, sąd pracy orzekł jak w sentencji wyroku.