Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2019 r. w Krośnie

sprawy z powództwa Z. P.

przeciwko Skarbowi Państwa - (...)w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda Z. P. na rzecz strony pozwanej
Skarbu Państwa – (...)w W. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

Sygn. akt: I C 547/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23.VIII.2019r.

Ostatecznie precyzując pozew powód Z. P. domagał się zasądzenia od strony pozwanej Skarbu Państwa reprezentowanego przez (...)kwoty 350 zł tytułem zadośćuczynienia za następstwa wypadku, jakiemu uległ przy pracy w gospodarstwie rolnym. W uzasadnieniu swego żądania podniósł, że wspomnianego roszczenia dochodzi na podstawie przepisów kodeksu cywilnego, niezależnie od jednorazowego odszkodowania przyznanego mu przez KRUS w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20.12.1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników.

Zdaniem w/wymienionego pozwany wadliwie przeprowadził postępowanie likwidacyjne, gdyż zaniżył w jego toku wysokość uszczerbku na zdrowiu doznanego przez powoda wskutek spornego zdarzenia. W efekcie przed wszczęciem niniejszego procesu otrzymał on jednorazowe odszkodowanie w wysokości niższej niż świadczenie faktycznie mu należne. Tym samym na skutek r takiego działania pozwanego ( z jego winy) poniósł on szkodę – k. 1-3, 113-114.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wnosi o odrzucenie pozwu, na zasadzie art. 199§1 pkt 1 i 3 kpc zarzucając, że w rozpatrywanym przypadku zachodzi niedopuszczalność drogi sądowej, bowiem postępowanie cywilne w sprawach
z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczynane jest wniesieniem odwołania od decyzji organu rentowego lub odwołania w razie niewydania przez organ rentowy takiej decyzji we właściwym terminie od zgłoszenia roszczenia. Tymczasem
w niniejszej sprawie decyzją Prezesa KRUS z 12.01.2015r. powodowi przyznano jednorazowe odszkodowanie za trwały uszczerbek na jego zdrowiu będący następstwem spornego zdarzenia. Jednocześnie wyżej wymieniony nie odwołał się od rzeczonej decyzji w ustawowym terminie. W efekcie stwierdzić wypada, iż dochodzenie przez niego przed sądem powszechnym roszczeń, o których mowa
w pozwie jest niedopuszczalne.

Strona pozwana podniosła ponadto, że nie jest biernie legitymowana
w niniejszej sprawie, zaś roszczenie dochodzone pozwem uległo przedawnieniu – k. 38- 41.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny i zważył , co następuje :

W dniu 18.VI.2014r. powód Z. P. wystąpił z wnioskiem do (...) o/w J. z wnioskiem o wypłatę na jego rzecz jednorazowego odszkodowania w związku z wypadkiem , jakiemu uległ on w gospodarstwie rolnym w dniu 28.V.2014r. W toku wszczętego postępowania wymieniony organ rentowy ustalił, że wskutek omawianego zdarzenia ubezpieczony doznał dwudziesopięcioprocentowego, długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.
W konsekwencji – decyzją z dnia 12.I.2015r. – przyznał w/wymienionemu jednorazowe odszkodowanie w kwocie 17.500 zł

Ponieważ Z. P. nie odwołał się w ustawowym terminie od wskazanej decyzji do sądu stała się ona ostateczna.

dowód :

- akta KRUS symbol (...).

W ocenie Sądu, powództwo ocenić należy jako bezzasadne. W szczególności na uwzględnienie zasługuje stanowisko strony pozwanej, zgodnie z którym
w świetle obowiązujących przepisów (ustawa z 20.XII.1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników – Dz.U. z 2017r. poz. 2376 ze zm. ) świadczenie wypłacone przez KRUS ubezpieczonemu nie wykazuje podobieństwa do roszczeń odszkodowawczych (w tym roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia) i nie ma celu odszkodowawczego, a jedynie pomocowy, a w szczególności nie jest nakierowane na usunięcie skutków danego zdarzenia poprzez naprawienie szkody, lecz na udzielenie konkretnej osobie pomocy przez organ rentowy w związku z zaistnieniem zdarzenia przewidzianego przez ustawę. Obowiązek jego wypłaty przez KRUS jest przy tym wyrazem polityki Państwa w dążeniu do zaspokojenia potrzeb społeczeństwa w zakresie pomocy socjalnej. Świadczenie to nie zmierza zatem do wykonania obowiązku naprawienia szkody, jak to dzieje się w przypadku roszczeń cywilnoprawnych. Jest ono nadto spełniane przez organ rentowy, a nie sposób przyjąć, iż podmiot ten jest w jakikolwiek sposób zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej poszkodowanemu zdarzeniem, z którego szkoda wynikła. Obowiązek ten wynika zwłaszcza bezpośrednio z przepisu ustawy i nie jest powiązany z wystąpieniem przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej w rozumieniu przepisów normujących czyny niedozwolone.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w razie wypłaty jednorazowego odszkodowania z ubezpieczenia społecznego poszkodowany może dochodzić tzw. roszczeń uzupełniających co najwyżej od sprawcy szkody lub pracodawcy
(w przypadku wypadków przy pracy) lub ubezpieczycieli tych podmiotów (por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 23.III.2018r., III Ca 1866/17 oraz wyrok SN z 21.X.1998r. II UKN 273/98).

Tymczasem strona powodowa nie jest ani sprawcą szkody którą poniósł powód w wyniku wypadku z dnia 28.V.2014r., ani ubezpieczycielem takiego podmiotu. Gdyby zatem zamiarem Z. P. było dochodzenie omawianych roszczeń uzupełniających należałoby uznać, iż Skarb Państwa nie jest biernie legitymowany w niniejszym postępowaniu.

Powództwo nie zasługiwałoby również na uwzględnienie w sytuacji gdyby podstawy powództwa odpowiedzialności Skarbu Państwa. poszukiwać w treści art. 417 kc i art. 455 kc. Otóż zasadnicza przesłanką odpowiedzialności sprawcy szkody w świetle pierwszego z powołanych przepisów jest bezprawność działania lub zaniechania funkcjonariusza publicznego oraz jego zawinienie. Natomiast w rozpatrywanym przypadku nie można doszukać się bezprawności działania funkcjonariusza Skarbu Państwa przy wydawaniu decyzji w przedmiocie przyznania powodowi jednorazowego odszkodowania. W szczególności wydana ona została na podstawie obowiązujących przepisów prawa oraz przy uwzględnieniu treści orzeczenia Komisji Lekarskiej KRUS, w treści której ustalono wysokość uszczerbku na zdrowiu, jaki wystąpił u Z. P. wskutek zdarzenia, o których mowa w pozwie.

Wątpliwość nie może budzić także okoliczność, że żaden funkcjonariusz publiczny nie ponosi winy za to, iż omawiana decyzja stała się ostateczna. Mianowicie to wyłącznie bezczynność powoda który pomimo pouczenia go
o możliwości jej zaskarżenia do sądu, nie skorzystał z tego prawa w ustawowym terminie doprowadzenia do takiego stanu rzeczy.

Na marginesie zauważyć zresztą należy, że do chwil obecnej nie domagał się on także przywrócenia mu terminu do złożenia rzeczonego odwołania, a także nie podjął próby wzruszenia omawianej decyzji na drodze administracyjnej (wznowienia postępowania – art. 145 kpa i art. 156 - stwierdzenie nieważności decyzji. )

Uwzględnieniu powództwa na zasadzie art. 417 ² kc i 444 § 1 w zw. z art. 445 § 1 kc na przeszkodzie stoi w końcu okoliczność, iż warunkiem ich zastosowania wymienionych przepisów jest wyrządzenie poszkodowanemu szkody niematerialnej przy wykonywaniu władzy publicznej, zaś Z. P. nie dowodził, aby stan jego zdrowia fizycznego lub psychicznego uległ pogorszeniu w wyniku takich działań funkcjonariuszy Skarbu Państwa (twierdził on, że taki stan rzeczy jest jedynie następstwem wypadku, jakiemu uległ on przy pracy w gospodarstwie rolnym w dniu 28.V.2015r. i na tę okoliczność zgłosił w pozwie wnioski dowodowe).

Z zaprezentowanych względów i na podstawie w/powołanych przepisów , orzeczono jak na wstępie.

Orzeczenie o kosztach postępowania znajduje oparcie w treści art. 98 § 1 kpc. Na kwotę zasądzono w tym przypadku na rzecz strony pozwanej składają się koszty zastępstwa procesowego - § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.X.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych –Dz.U. z 208r., poz. 265)

S ę d z i a

Z:

1.  (...)

2.  (...)

K., dnia 3.IX.2019r.