Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 536/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

sędzia Elżbieta Gawda

Sędziowie:

sędzia Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska

sędzia (del.) Iwona Jawor-Piszcz (spr.)

Protokolant: sekretarz sądowy Krzysztof Wiater

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2019 r. w Lublinie

sprawy P. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą(...) w M.

z udziałem zainteresowanych Syndyka Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w O., M. W. (1), I. C. i K. M. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym i należności z tytułu składek

na skutek apelacji P. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w M.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt IV U 130/17

I.  oddala apelację;

II.  nie obciąża wnioskodawcy kosztami postępowania apelacyjnego.

Iwona Jawor-Piszcz Elżbieta Gawda Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska

Sygn. akt III AUa 536/19

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2019 roku w pkt I oddalił odwołania od trzech decyzji ZUS Oddziału w S. z dnia 9 grudnia 2016 roku, ustalających, iż I. C. i K. M. (1) z tytułu zatrudnienia na podstawie umów o pracę u płatnika składek (...) podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu w okresie od 1 marca 2012 r. do 31 marca 2013 r., zaś M. W. (1) w okresie od 1 marca 2012 r. do 30 września 2012 r. oraz, ustalił wysokość podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonych za poszczególne miesiące wskazując (...) jako płatnika składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za I. C., K. M. (1) oraz M. W. (1), za okresy wskazane w decyzji. Sąd Okręgowy w pkt II wyroku zasądził od wnioskodawcy P. B. kwotę 540 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego na rzecz ZUS; zaś w pkt III oddalił wniosek Syndyka Masy Upadłości o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawą wyroku były następujące ustalenia i ocena prawna.

P. B. prowadzi od 1 października 2008 r. działalność gospodarczą pod firmą (...). W ramach tej działalności, płatnik składek świadczy usługi(...), tj. obsługa infolinii, na rzecz firm telekomunikacyjnych. Płatnik składek zatrudniał osoby na podstawie umów o pracę, o dzieło oraz umów zlecania. Jego biuro znajdowało się w M. przy ul. (...).

W dniu 1 lutego 2012 r. płatnik składek zawarł z (...) sp. z o. o. we W. umowę - porozumienie dotyczące przekazania wymienionej spółce z dniem 1 marca 2012r. zatrudnionych pracowników w rybie art. 23 1 k.p. według załączonego do umowy wykazu, na warunkach identycznych, jakie pracownicy mieli do dnia 29 lutego 2012 r. bez szkody dla pracowników. Z kolei w dniu 1 marca 2012 r. płatnik składek zawarł z (...) sp. z o. o. we W. umowę o świadczenie usług. (...) sp. z o. o. we W., jako „usługodawca”, miał oddelegować „wykonawców”, czyli osoby zatrudnione przez (...) sp. z o. o. we W. na podstawie umowy o pracę, zlecenie lub o dzieło, do wykonywania zadań wchodzących w zakres działalności gospodarczej płatnika składek. P. B. zobowiązał się do bezpłatnego udostępnienia niezbędnego sprzętu zgodnie ze standardami obowiązującymi u niego dla danego stanowiska pracy oraz do zapewnienia stałego dostępu do pomieszczeń socjalnych zlokalizowanych w miejscu wykonywania usługi i w tym celu sporządzono załącznik do umowy z wykazem środków trwałych przekazanych do użytkowania na rzecz (...) Sp. z o.o.

Stosownie do §3 ust. 3 umowy za działania i zaniechania osób, którymi usługodawca posługuje się w wykonywaniu umowy, w tym za zachowanie poufności zgodnie z §8 umowy, usługodawca odpowiada jak za działania i zaniechania własne. Posługiwanie się osobami trzecimi nie uchybia odpowiedzialności usługodawcy wobec usługobiorcy za wykonanie całej umowy. Zgodnie z §3 ust.4 i 5 umowy o świadczenie usług, wykonawcy usługodawcy oddelegowani do usługobiorcy zobowiązani są do wykonywania obowiązków odpowiednich do stanowiska i działu oddelegowania. Szczegółowy zakres obowiązków wykonawców biorących udział w realizacji niniejszej umowy będą określały osoby wskazane przez usługobiorcę. Osoba wskazana przez usługobiorcę w §10 ust.1 zobowiązana jest w dniu rozpoczęcia wykonywania usług dostarczyć wykonawcy szczegółowy zakres obowiązków oraz ramowy czas wykonywania usług, do podpisania oraz przekazać w/w dokument tego samego dnia lub następnego dnia do usługodawcy. Wykonawcy oddelegowani przez usługodawcę zobowiązani są do stosowania się do merytorycznych wskazówek osób wyznaczonych przez usługobiorcę, które określają w szczególności zakres obowiązków wykonawców, jednakże nie podlegają im służbowo. W §5 ust. 1 strony ustaliły, że podstawą wystawienia faktury będzie rozliczenie realizacji usług sporządzone wg zasad określonych w ust. 2, a ponadto usługodawca przyznaje rabat w wysokości 40 % kosztów (na które składają się ZUS oraz podatek od wynagrodzeń) w okresie pierwszych 3 lat. W dalszych postanowieniach umowy zaznaczono, że umowa została zawarta na czas określony 3 lat, zaznaczając jednocześnie, że cesja wierzytelności wynikających z umowy może nastąpić wyłącznie za uprzednią zgodą usługobiorcy wyrażoną w formie pisemnej pod rygorem nieważności, z tym, że to ograniczenie cesji nie dotyczy cesji na rzecz(...) w B., jako 100% udziałowca (...) sp. z o.o. we W.. Zgodnie z §6 ust.5 umowy o świadczenie usług w dniu rozwiązania umowy usługobiorca automatycznie przejmuje przekazanych na podstawie umowy porozumienia pracowników, na co usługodawca i usługobiorca wyrażają zgodę. Umowa o świadczenie usług z dnia 1 marca 2012 r. została rozwiązania za porozumieniem stron z dniem 31.10.2012r. W tym samym dniu płatnik składek zawarł z (...) sp. z o. o. we W. oraz z (...) sp. z o. o. w O. umowę-porozumienie stanowiące o tym, iż wymienione spółki miały przekazać między sobą, w trybie art. 23 ( 1 )k.p., pracowników uprzednio zatrudnionych przez P. B..

W dniu 1 listopada 2012 r. płatnik składek zawarł z (...) sp. z o. o. w O. umowę o świadczenie usług. Umowa ta zawierała analogiczne postanowienia jak umowa o świadczenie usług z dnia 1 marca 2012r. Umowa ta obowiązywała do dnia 28 lutego 2013 r. Wtedy to bowiem nastąpiło rozwiązanie tego kontraktu za porozumieniem. W dniu 1 marca 2013 r. płatnik składek zawarł z Przedsiębiorstwem (...) sp. z o. o. we W. umowę o świadczenie usług o analogicznej treści jak poprzednio zawierane umowy o świadczenie usług. W czasie trwania powyższych umów, część osób zatrudnionych przez płatnika składek miała zostać przejęta przez jego kontrahentów, tj. odpowiednio (...) sp. z o. o. we W., a później (...) sp. z o. o. w O.. W rzeczywistości jednak, osoby te nadal pracowały pod tym samym adresem i świadczyły tą samą pracę.

Sąd Okręgowy ustalił, iż takimi pracownikami były K. M. (1), I. C. i M. W. (1). Ubezpieczone pracowały na rzecz płatnika składek(...)na podstawie umów o pracę zawartych przez każdą z nich odpowiednio w dniach: 2 listopada 2009 r., 9 czerwca 2010 r. oraz 1 listopada 2011 r. Na podstawie powyższych umów obowiązały się one do wykonywania czynności telemarketingowych na rzecz płatnika składek. Bezpośrednim przełożonym każdej z nich była A. F. (1), tj. inny pracownik P. B.. A. F. (1) odpowiadała za rekrutację oraz koordynowanie wykonywania przez zatrudnione osoby powierzonych im zadań. Pracę A. F. (2) nadzorował sam P. B.. Po zawarciu przez płatnika składek powyższych umów outsourcingowych, zarówno ubezpieczone jak i A. F. (1) wykonywały nadal te same obowiązki, będąc formalnie zatrudnione przez (...) sp. z o. o. we W., a następnie (...) sp. z o. o. w O.. W rzeczywistości jednak, osoby te nadal pracowały pod tym samym adresem i świadczyły tą samą pracę. Każdy z pracowników formalnie znał swój zakres obowiązków, który był taki sam jak przed pierwszym przejęciem. W ramach kolejnych umów ubezpieczone również wykonywały czynności telemarketingowe (sprzedaż usług w (...)) oraz zajmowały się obsługą klienta. Jedyną zaistniałą na skutek outsourcingu różnicą, stanowiła zmiana podmiotu dokonującego przelewu wynagrodzenia. Po zawarciu przez płatnika składek umów outsourcingowych, w siedzibie firmy w M. przy ul. (...) nie zamieszczano emblematów (...) Sp. z o.o., oraz (...) Sp. z o. o. w O..

Zgodnie z ustaleniami Sądu pierwszej instancji działania spółek(...) i (...) sprowadzały się do prowadzenia obsługi kadrowo-księgowej. W każdym miesiącu P. B. wysyłał spółkom równowartość wynagrodzeń netto pracowników oraz 60% kosztów zawiązanych ze składką na ubezpieczenie społeczne oraz zaliczką na podatek dochodowy. Spółka wystawiała fakturę za świadczenie usług, która obejmowała wynagrodzenia netto pracowników oraz 60% należności publicznoprawnych oraz podatek VAT. Karty wynagrodzeń dla pracowników sporządzała najpierw spółka (...) sp. z o.o. we W., później spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w O..

Na kontach ubezpieczonych: I. C., K. M. (1) oraz M. W. (1), figurują zaległości z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne za okresy objęte zaskarżonymi decyzjami.

Ustalenia faktyczne Sąd pierwszej instancji dokonał w oparciu o dowody z dokumentów, które obdarzył wiarą Sąd oparł się także na zeznana ich ubezpieczonych i częściowo wnioskodawcy wskazując zakres i przyczyny dla których zeznania okazały się być niewiarygodne .

Oceny prawnej Sąd pierwszej instancji dokonał przez pryzmat art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2019 poz.300 t.j. ze zm.). Podkreślił, iż w niniejszej sprawie sporną okolicznością było to, czy pomiędzy K. M. (1), I. C., M. W. (1), a P. B. doszło do faktycznego rozwiązania stosunków pracy wynikających z zawartych między nimi umów o pracę, a w konsekwencji, czy odwołujący się jest płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne za ubezpieczone K. M. (2)i I. C. za okres od 1 marca 2012 r. do 31 marca 2013r., oraz za ubezpieczoną M. W. (1) za okres od 1 marca 2012 r. do 30 września 2012 r. Bezspornie na kontach ubezpieczonych K. M. (1), I. C. i M. W. (1), figurują zaległości z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za powyższe okresy.

W stanie faktycznym zachodzącym w niniejszej sprawie, jak podkreślił Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, płatnik składek próbował wykazać, że ubezpieczone: K. M. (1), I. C. i M. W. (1), zostały przejęte w trybie art. 23 ( 1) kp przez (...) Sp. z o. o., później przez(...) (…) Sp. z o.o. W rzeczywistości jednak jedynie formalnie ubezpieczone zostały przejęte przez powyższe spółki, faktycznie bowiem pracę świadczyły na rzecz dotychczasowego pracodawcy tj. P. B.. Z zeznań ubezpieczonych wynika zdaniem Sądu pierwszej instancji, iż po zawarciu przez płatnika składek powyższych umów outsourcingowych, nadal wykonywały one te same obowiązki, będąc formalnie zatrudnione przez (...)sp. z o. o. we W., a później (...)sp. z o. o. w O.. W rzeczywistości jednak, nadal pracowały pod tym samym adresem i świadczyły tę samą pracę. Każda z ubezpieczonych formalnie znała swój zakres obowiązków, który był taki sam jak przed przejęciem. Zarówno I. C., K. M. (1), jak i M. W. (1), otrzymały takie same warunki wynagrodzenia jakie obowiązywały u P. B. jeszcze przed zawarciem umowy outsourcingu. Faktycznie zaś ubezpieczone wykonywały czynności telemarketingowe dla P. B. i jemu były podporządkowane. Płatnik składek decydował o tym jak dana praca miała zostać wykonana. Jedyną zaistniałą na skutek outsourcingu różnicą, stanowiła zmiana podmiotu dokonującego przelewu wynagrodzenia. Zawarcie umów zlecenia z firmą outsourcingową było jedynie po to, aby P. B. miał mniejsze koszty zatrudnienia pracowników, gdyż przy konfiguracji zachodzącej w niniejszej sprawie otrzymał 40% rabat (na które składały się składki na ZUS oraz podatek od wynagrodzeń).

Sąd Okręgowy wskazał przyczyny dla których oddalił wniosek o zawieszenie postępowania jako niezasadny, podnosząc, iż przedmiotowa sprawa została wszczęta na skutek odwołania, które wpłynęło w dniu 18 stycznia 2017 r., a zatem po nowelizacji kodeksu postępowania cywilnego m.in. w zakresie art. 477 11§2 k.p.c. Przepis ten w znowelizowanym od dnia 20 marca 2015 r. brzmieniu stanowi, że do zainteresowanego przepisu art. 174§1 k.p.c. nie stosuje się. Oznacza to, że ewentualne braki w składzie organów jednostki organizacyjnej nie stanowią podstawy do zawieszenia postępowania na podstawie art. 174§1 k.p.c.

Oceniając umowy – porozumienia zawarte pomiędzy P. B. a (...) sp. z o.o. we W., później zaś (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. Sąd Okręgowy uznał, że umowy te w rzeczywistości nie były realizowane. W tym zakresie zauważył, iż zawarte porozumienie, jeśli nie jest realizowane, to nie jest skuteczne, zwłaszcza gdy kontynuuje się stan istniejący przed spisaniem porozumienia. Kwestią techniczno-organizacyjną było przelewanie środków pieniężnych celem wypłaty wynagrodzeń. Zdaniem Sądu działania spółek (...) Sp. z o.o., później zaś (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. sprowadzały się jedynie do prowadzenia obsługi kadrowo-księgowej. W każdym miesiącu P. B. wysyłał spółkom równowartość wynagrodzeń netto pracowników oraz 60% kosztów zawiązanych ze składką na ubezpieczenie społeczne oraz zaliczką na podatek dochodowy, a następnie wynagrodzenie było przelewane na konta pracowników. Tym samym zasadne jest twierdzenie, że faktycznie wynagrodzenia netto były wypłacane pracownikom ze środków przekazywanych przez P. B.. Skoro ubezpieczone faktycznie wykonywały usługi telemarketingowe dla P. B. w miejscu i czasie wyznaczonym przez niego - w siedzibie firmy(...) w M. przy ul. (...), a wymieniony za wykonywanie tych usług zgodnie z umowami o pracę wypłacał im wynagrodzenie to stosunek pracy między stronami nadal istniał.

Sąd pierwszej instancji odmówił wiarygodności zeznaniom P. B. częściowo tj. zakresie dotyczącym stwierdzenia, że po zawarciu pierwszej umowy outsourcingu nie kontaktował się w żadnych sprawach z dotychczasowymi pracownikami, że pracownicy spółek outsourcingowych pracowali w odrębnym pomieszczeniu i P. B. nie interesował się tym w jaki sposób wykonują powierzone im obowiązki. Sąd Okręgowy obdarzył wiarygodnością zeznania ubezpieczonych: I. C., K. M. (1) i M. W. (1), natomiast wnioski o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków H. T. i M. Ł. (1) oddalił jako zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Całokształt powyższych rozważań doprowadziło Sąd orzekający w postępowaniu pierwszoinstancyjnym do stwierdzenia, że zaskarżone decyzje organu rentowego są prawidłowe, a pomiędzy I. C., K. M. (1) i M. W. (1), a P. B. nie doszło do faktycznego rozwiązania stosunku pracy.

W konsekwencji czego P. B. jako pracodawca jest płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne za I. C., K. M. (1) i M. W. (1), w okresach wskazanych w zaskarżonych decyzjach.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art.477 14§1 k.p.c., odwołania podlegały oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art.99 k.p.c. i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( t. j. Dz.U. 2015 poz. 1804 ze zm.), według stanu prawnego obowiązującego w dniu wszczęcia postępowania. Sąd oddalił natomiast wniosek pełnomocnika zainteresowanego Syndyka masy upadłości (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w O. o zwrot kosztów zastępstwa procesowego uznając, że przepisy k.p.c. nie dają podstaw do zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego na rzecz zainteresowanego. Zgodnie z art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zainteresowanego syndyka nie można uznać w niniejszej sprawie za przeciwnika strony przegrywającej proces. Stroną przegrywającą jest P. B., zaś wygranym procesu jest ZUS. Powyższe nie ma bezpośredniego przełożenia na sytuację prawną masy upadłościowej po spółce (...).

Apelację od wyroku wywiódł wnioskodawca. Zarzucił wyrokowi:

1.Rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności:

1)  art. 32 ust. 1 i ust 2 Konstytucji RP, poprzez jawną dyskryminację wnoszącego apelację, z tytułu jego
współpracy z certyfikowanymi agencjami zatrudnienia - spółką (...), a następnie ze spółką(...).,
która na podstawie dwustronnej umowy z dnia 1.03.2013 r. współdziałała z firmą (...)
(...) Sp. z 0.0. i m.in. przyjęła na siebie ponoszenie solidarnej odpowiedzialności za spółkę (...)
(...) i jej zobowiązania, w tym za wykonywanie usług u skarżącego - pomimo że outsourcing pracowniczy
na niemal identycznych zasadach od dawna funkcjonuje w Polsce w tysiącach firm i dotyczy ponad 1 200 000
pracowników oraz zleceniobiorców w 2016 roku i ponad 1 300 000 osób w 2017 roku, co jest nierównym
traktowaniem przedsiębiorców i pracowników w zatrudnieniu, w obliczu przepisów prawa;

2)  art. 2 Konstytucji RP (zasada sprawiedliwości społecznej), oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji RP (równa dla
wszystkich prawna ochrona praw majątkowych), z których wynika, że istnieje jedno zobowiązanie z tytułu
zatrudnienia pracowników; natomiast organy RP usiłują zaspokoić się podwójnie i ściągnąć zobowiązania
publicznoprawne wynikające ze stosunku prawnego od obu stron - winnej i niewinnej, czyli chcą uzyskać, co
najmniej jeszcze raz tyle korzyści finansowych (zobowiązań), niż im się należy, a zaskarżony wyrok niesłusznie
i niesprawiedliwie wspiera i legalizuje takie bezprawne działania; jeśli organ rentowy i Sąd I Instancji
zmierzają do ustalenia, iż zobowiązanymi do zapłaty nie były i nie są ww. spółki outsourcingowe Z.
K., które w latach 2009 - 2013 bez przeszkód funkcjonowały w obrocie gospodarczym na dużą skalę,
przy pełnej aprobacie ZUS-u i organów skarbowych (podatkowych) - kosztem całkowicie niewinnych wielu
małych i średnich przedsiębiorców i ich majątku, to jest to przecież okoliczność niewątpliwie niebędąca
urzeczywistnieniem zasady sprawiedliwości społecznej określonej wart. 2 oraz wart. 64 ust. 2 Konstytucji RP;

3)  art. 2 w zw. z art. 7 i art. 22 Konstytucji RP w zakresie, w którym organ rentowy zastosował art. 83 ust. 1
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(t.j. Dz.U. z 2019 roku poz. 300), w celu wydania decyzji polegających na całkowicie dowolnym wskazaniu nowego płatnika składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne dla osób zainteresowanych w tej sprawie, pomimo bezsprzecznego uznawania od 2010 roku innych płatników, którymi były agencje zatrudnienia: (...) Spółki z o.o, o której ogłoszenie upadłości organ rentowy jako wierzyciel wnosił już w dniu 24.10.2012 roku, a od dnia 1.11.2012 r. (...) i bezkrytycznego akceptowania dokonywanych przez te spółki częściowych wpłat na konta osób ubezpieczonych i rozliczania składek wierzytelnościami poprzez kompensaty - co niestety zyskało aprobatę Sądu I instancji, poprzez "legalizację" wydanym wyrokiem bezprawnego działania ZUS-u;

4)  art. 4 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 300), z
którego wynika, że płatnikiem dla osób ubezpieczonych były firmy (...)i (...)jako pracodawcy i
podmioty gospodarcze prawa handlowego, które na ściśle określonym formularzu ZUS(...)prawidłowo
zgłosiły osoby zainteresowane do ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego oraz dobrowolnie wskazały siebie,
jako zobowiązanych do opłacania składek na ubezpieczenia społeczne; zatem nie może być takim płatnikiem
osoba, czy też firma wskazana (wybrana) drogą uznaniowości Sądu czy też organu rentowego, bo zaburza to
cały zaistniały pełnoprawny obrót gospodarczy; zapłata składek stanowiła przychód dla ww. agencji
zatrudnienia, a dla skarżącego była kosztami uzyskania przychodu; w Krajowym Rejestrze Sądowym
przedsiębiorców wierzycielami spółek (...)oraz (...) były i są nadal ZUS Oddział we W.
oraz ZUS Oddział w O., a więc Sąd I Instancji nie powinien twierdzić, że w tym samym spornym okresie
płatnikiem dla osób ubezpieczonych była także skarżąca firma - zatem wydane przez organ rentowy
decyzje zostały zaadresowane do podmiotu wcale niebędącego płatnikiem i pracodawcą w spornym
okresie, co powinno skutkować nieważnością całego postępowania w I Instancji;

5)  art. 4, art. 38 i art. 83 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. 2019
roku poz. 300), ponieważ organ rentowy wydając decyzje w tej i w wielu innych sprawach rażąco
przekroczył swoje ustawowe uprawnienia, o czym bezspornie świadczy fakt, iż w dniu 11 maja
2017 r. Parlament RP uchwalił ustawe o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o
zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw, którą Prezydent RP podpisał w dniu 18 maja
2017 roku, a którą opublikowano w Dzienniku Ustaw w dniu 29 maja 2017 roku pod poz. 1027; ustawa ta
weszła w życie w dniu 13.06.2017 roku i wprowadziła liczne zmiany w ustawie systemowej, nadając nowe
uprawnienia Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych do ustalania, kto jest płatnikiem składek - a to przecież
oznacza, że wcześniej organ ten takich uprawnień w ogóle nie posiadał - czyli wydając sporne decyzje
działał całkowicie bezprawnie, na co dowody przedstawiam poniżej w uzasadnieniu; ustawa ta weszła w
życie z dniem 13 czerwca 2017 r., lecz dotyczy także okresu spornego, poprzez zaliczenie opłaconych przez
firmy (...) i (...).składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudniania m.in. także osób
zainteresowanych w tej sprawie;

6)  całkowicie błędną wykładnię art. 23 ( 1) Kodeksu pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 917 z późno zm.), poprzez
przyjęcie, że nie miało miejsca przejście pracowników do nowego pracodawcy, mimo iż oprócz pracowników
zostały przekazane do agencji zatrudnienia także zadania i kompetencje do realizacji oraz nieruchomości -
pomieszczenia pracy oraz ich wyposażenie, a także inne środki trwałe, wartości niematerialne i prawne -
poprzez wyartykułowane w umowie użyczenie - co było warunkiem niezbędnym do realizacji usług,
wynikającym z § 1 ust. 4 umowy o świadczenie usług zawartej przez wnoszącego apelację z agencją
zatrudnienia (...) Sp. z 0.0., która z dniem 1.11.2012 r. przekazała swoich pracowników (I.
C. i K. M. (1)), do finny (...).na mocy art. 23 ( 1) Kodeksu pracy; błędna wykładnia
art. 23 ( 1) Kodeksu pracy w spornym wyroku ma miejsce poprzez przyjęcie przez Sąd I Instancji, że:

a)  nie miało miejsca przejście pracowników do nowego pracodawcy z tego względu, że nie nastąpiły
zmiany dla osób ubezpieczonych (zainteresowanych) w zakresie miejsca pracy oraz zajmowanego
stanowiska służbowego i wynagrodzenia - a przecież istotą art. 23 1 K.p. jest właśnie, aby te elementy
treści stosunku pracy nie uległy zmianie, bowiem w przeciwnym razie pracodawca musiałby zastosować
wypowiedzenie tzw. zmieniające, określone wart. 42 Kodeksu pracy, a nie przepis art. 23 1 K.p., który
jest właśnie przepisem zabezpieczającym przede wszystkim interesy pracowników, a nie pracodawców,

b)  nie miało miejsca przejście do nowego pracodawcy(...) Sp. z 0.0., a następnie do firmy (...)
ubezpieczonych pracowników - wykonawców usług, całkowicie lekceważąc ich wolę, bo przecież ci
pracownicy mieli pełną świadomość, kto wg nowych umów będzie ich faktycznym pracodawcą i mieli
nawet prawo z własnej inicjatywy rozwiązać swoje stosunki pracy z nowymi pracodawcami za 7-
dniowym pisemnym uprzedzeniem, na podstawie art. 23 ( 1) § 4 K.p., ale tego jednak nie uczynili;

c)  art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późno zm.), choć Sąd nawet nie wskazał tego
przepisu w uzasadnieniu wyroku - poprzez bezpodstawne przyjęcie, że pracodawcą i płatnikiem dla osób
ubezpieczonych w spornym okresie była firma skarżącego; takie tendencyjne stanowisko Sądu I Instancji jest
wręcz nielogiczne, albowiem w tych spornych stosunkach pracy dotyczących osób zainteresowanych nie ma nawet najmniejszych oznak jakiegokolwiek obejścia prawa, czy też pozorowania czynności prawnych,
powodujących nieważność zawartych umów o świadczenie usług oraz umów o pracę, zawartych pomiędzy
rzeczywistymi płatnikami i pracodawcami, czyli agencjami zatrudnienia(...) i (...) a osobami
zainteresowanymi w tej sprawie, ani też interesu prawnego żadnej ze stron w celu .obchodzenia prawa", bo
niby w jakim celu?;

8)  art. 109 ust 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych
(t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1938 z późno zm.), poprzez oddalenie odwołań, pomimo że
zaskarżone decyzje ZUS-u dotyczą także podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu; z przepisu tego wynika, że do właściwości zakładu ubezpieczeń społecznych należą jedynie sprawy z zakresu wymierzania i pobierania składek na ubezpieczenie zdrowotne, lecz nie należą do kompetencji ZUS-u sprawy dotyczące samego podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu; w tym zakresie właściwym jest dyrektor oddziału
Wojewódzkiego Funduszu NFZ (vide m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 czerwca 2008 r.,
III AUa 1880/07, czy też rozważania prawne Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w wyroku z dnia 9 października
2012 r., III AUa 563/12); ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika jednak, aby
uprawniony w tym zakresie podmiot wydał prawomocne decyzje pozbawiające statusu PŁATNIKA spółki (...)
i (...) , a tym bardziej Dyrektor Oddziału Wojewódzkiego Funduszu nie ustalił kwestii wyłączenia z
ubezpieczenia zdrowotnego osób zainteresowanych w tej sprawie, z tytułu zatrudnienia w firmach (...) oraz
(...) ;

9)  art. 6 ust. 4, art. 18 ust. 1, art. 18a, art. 18d i 18n ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(t.j. Oz.U. z 2017 r. poz. 1065) w związku z art. 7 ustawy z dnia
9.07.2013 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 360 z późno zm.), poprzez ich
niezastosowanie i ustalenie, że płatnikiem składek winien być skarżący, mimo że zarówno firmy (...) jak i
(...) posiadały certyfikaty Marszałków Województw (...) oraz (...)- (...) o
dokonaniu wpisów do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia oraz polisy OC i były w pełni
uprawnione do prowadzenia tego rodzaju działalności gospodarczej i zatrudniania pracowników, która to
okoliczność nie została przez Sąd I Instancji, a wcześniej przez organ rentowy ustalona i uwzględniona w
wydanym wyroku - pomimo że agencje zatrudnienia i agencje pracy tymczasowej mogą okresowo zatrudniać
osoby na podstawie umów o pracę oraz umów cywilnoprawnych - mając w swym profilu działania kod (...)
(...), tj. "Pozostała działalność związana z udostępnianiem pracowników";

10)  art. 9 i art. 10 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy
(t.j. Dz.U. z 2016 roku poz. 1256 z późno zm.) przez przyjęcie, że skarżący jest
zobowiązany do zapłaty składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z tytułu zatrudnienia
osób zainteresowanych w tej sprawie, podczas gdy nie pozostawały one w stosunkach pracy ze skarżącym, a
zatem osoby zainteresowane nie były w spornym okresie pracownikami skarżącego w rozumieniu art. 10 ww.
ustawy;

11)  art. 102 K.p.c., poprzez obciążenie skarżącego kosztami zastępstwa procesowego na rzecz organu rentowego
w kwocie 540 zł; wart. 102 K.p.c. wyrażona jest bowiem zasada słuszności, cyt.: .W przypadkach szczególnie
uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów, albo nie obciążać jej
w ogóle
kosztemi.";
ten zaś przypadek był i jest właśnie szczególny, ponieważ organ rentowy (ZUS Oddziały we
W. i w O.) za RAżĄCE naruszenia obowiązków w postaci nieegzekwowania zobowiązań
publicznoprawnych od zobowiązanych do ich zapłaty agencji (...) oraz(...) , został w
istocie nagrodzony, i to kosztem skarżącego, co jest wysoce niesprawiedliwe społecznie;

12)  art. 109 § 2 K.p.c. dotyczącego celowości i niezbędności poniesienia kosztów przez stronę, cyt.: "Orzekając o
wysokości przyznanych stronie kosztów procesu, sąd bierze pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz
niezbędność ich poniesienia
z uwagi na charakter sprawy. przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych
przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem
patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego
w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem
pozwu,
a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i
rozstrzygnięcia."
- w tym przypadku zarówno syndyk (...) , jak i organ rentowy nawet w najmniejszym
stopniu nie przyczynili się do wyjaśnienia jakichkolwiek okoliczności tej sprawy, co potwierdziła także
Najwyższa Izba Kontroli w swych raportach pokontrolnych, a ZUS w spornym okresie traktował firmę (...)
(...) jako legalnego płatnika i pracodawcę i bezkrytycznie przyjmował (ZUS Oddział w O.) od
tej spółki rozliczenia zobowiązań publicznoprawnych wierzytelnościami poprzez kompensaty.

2. Rażące naruszenie przepisów postępowania powodujące NIEWAŻNOŚĆ tego postępowania w I Instancji na
podstawie art. 379 pkt 2 K.p.c., mających istotny wpływ na wydanie wyroku oraz na jego treść, a w
szczególności:

1)  art. 174 § 1 pkt 2 K.p.c. w związku z art. 379 pkt 2 K.p.c. oraz art. 477 ( 11) § 2 K.p.c., poprzez całkowite
pominięcie w postępowaniu i w sentencji wyroku agencji zatrudnienia(...) Sp. z 0.0. jako strony
zainteresowanej, która nie posiada organu do reprezentacji, ani nawet osoby uprawnionej do odbioru
korespondencji - pomimo iż z dniem 15 marca 2018 r. dla spółki (...) powinien być w tym postępowaniu
ustanowiony kurator, na podstawie znacząco znowelizowanego art. 69 K.p.c. - zgodnie z ustawą z dnia 26
stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia
21 lutego 2018 r. poz. 398);

2)  art. 258 - art. 277 K.p.c., poprzez niedopuszczenie jako dowodów w sprawie zeznań świadków w osobach
byłego kierownictwa firm (...) i (...) : Głównego Księgowego i Dyrektora Personalnego oraz
Okręgowego Inspektora PIP we W. - pomimo składanych w dniu 28.04.2016 r. przez Głównego
Księgowego B. W. zeznań, w drodze wideokonferencji pomiędzy Sądem Okręgowym w
Łodzi a Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu. zeznań bardzo niekorzystnych dla
organu rentowego i organów skarbowych. świadczących bezsprzecznie o współdziałaniu ZUS-u i organów
skarbowych ze Z. K. - rzeczywistym właścicielem firm (...), (...)oraz (...)
(następcy spółki(...)) i umyślnym odstępowaniu od przeprowadzania kontroli w tych firmach. Np. na
skierowane do B. W. zapytanie o kontrole przeprowadzane przez ZUS i Urząd Skarbowy
we W. w siedzibach spółek: (...), (...).i (...) padła wszak niezwykle zaskakująca
odpowiedź: "Proszę Sądu ja byłam w szoku, nie mogłam wprost uwierzyć: Były kontrole z US. ZUS
nigdy nie był
na kontroli w firmie. Kontrole z US przychodziły do siedziby(...) we W. na ul.
(...) i po krótkiej rozmowie telefonicznej z panem K. opuszczali budynek. ",

3)  art. 227 oraz art. 233 K.p.c., poprzez całkowite pominięcie istotnych wniosków dowodowych
zgłoszonych przez skarżącego wraz z pismami procesowymi. jak np.:

a)  wniosek ZUS-u Oddziału we W.. jako wierzyciela. z dnia 24.10.2012 r. o ogłoszenie upadłości spółki
(...).

b)  pismo Z. K. z dnia 28 lutego 2013 r .• skierowane do: Prezesa Rady Ministrów, Ministra
Finansów. (...)- (...) Urzędu Skarbowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w
O.. informujące o zbyciu wierzytelności w dniu 13 grudnia 2012 r. w kwocie jednego miliarda
USD i rozliczaniu zobowiązań publicznoprawnych spółki(...).kompensatami. na które dotąd nikt z
ww. adresatów nie udzielił żadnej odpowiedzi i nie zajął stanowiska. a ZUS nie wydał żadnej decyzji w tej
sprawie i dalej bez zastrzeżeń przyjmował rozliczenia składek kompensatami. co utwierdzało
przedsiębiorców - usługobiorców w oczywistym przekonaniu. że rozliczenia te są jak najbardziej
prawidłowe,

c)  trzy dokumenty, w tym dwa z dnia 12.10.2012 r. oraz jeden z dnia 31.10.2012 r., skierowane przez firmę
(...) Spółkę z 0.0. do ZUS-u Oddział we W.. zawiadamiające organ rentowy o rozliczaniu kont
(składek na ZUS) wierzytelnościami. których przyjęcie potwierdził ZUS.

d)  pismo z potwierdzeniem odbioru. skierowane przez (...) Sp. z 0.0. do ZUS-u Oddział we W.. z
października i listopada 2012 roku, zawiadamiające o rozliczaniu składek na ubezpieczenia społeczne
wierzytelnościami - poprzez kompensaty,

e)  pismo z dnia 16 lipca 2013 r. firmy(...)
(...)Sp. z o.o. skierowane do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O., zatytułowane:

"rozliczanie konta rozliczeniowego z zakładem ubezpieczeń społecznych zgodnie z oświadczeniem z dnia 16.07.2013 r .

f)  pismo oświadczenie z dnia 16 lipca 2013 r. firmy (...) skierowane do Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych Oddział w O.,

g)  pismo wniosek z dnia 16 lipca 2013 r. spółki (...) , skierowane do Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych Oddział w O. - wraz z wypełnionym i podstemplowanym w dniu 16.07.2013 r. przez
firmę(...).pocztowym potwierdzeniem nadania przesyłki o nr(...) i
żądaniem potwierdzenia jej odbioru. a następnie pocztowym potwierdzeniem odebrania przesyłki w dniu 19
lipca 2013 r. przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z zamieszczoną na druku
adnotacją: "rozliczenie konta rozliczeniowego z ZUS na 16-07-2013". podstemplowanym i podpisanym
przez Starszego Inspektora B. N., doręczonym jako "zwrotka" przez Pocztę Polską do(...)
(...) Sp. z 0.0. Oddział we W..

3.  Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I Instancji z treścią zebranego w sprawie mateńału dowodowego,
poprzez poniższe ustalenia:

1)  istnienie stosunku pracy pomiędzy osobami ubezpieczonymi a firmami (...) oraz (...).było
nieważne i nastąpiło w celu ominięcia przepisów. było więc jakoby "rzekomym zatrudnieniem". choć wcale
okoliczność ta z materiału dowodowego nawet w najmniejszym stopniu nie wynika;

2)  zatrudnienie osób zainteresowanych było .nieważne", czy też "rzekome", a praca nie była wykonywana na
rzecz agencji zatrudnienia - to jak przy takim założeniu należy zinterpretować fakt, iż właśnie za
wykonywaną pracę osoby ubezpieczone otrzymywały regularnie w spornym okresie w każdym miesiącu
wynagrodzenie płacone przez ww. agencje zatrudnienia - spółki(...) i (...) , zgodnie z
zawartymi przez skarżącego umowami o świadczenie usług, a za wykonywane w spornym okresie usługi
wnoszący apelację, jako usługobiorca ww. spółek zapłacił faktury wystawione przez czynnych płatników
podatku VAT, którymi były wówczas te certyfikowane agencje;

3)  całkowite pominięcie okoliczności, że firmy (...) i (...).realizowały swoje obowiązki płatników
składek na ubezpieczenia społeczne i ewidencjonowały składki na kontach osób ubezpieczonych, którym
ZUS wydał informacje o stanie ich kont za 2012 rok, wg stanu na dzień 31.12.2012 r., oraz za 2013 rok, wg
stanu na dzień 31.12.2013 roku, w których wskazano, że pracodawcami i PŁATNIKAMI dla osób
zainteresowanych były firmy(...) i (...) , a nie skarżący;

4)  pominięcie niezwykle ISTOTNYCH faktów, że w sprawach analogicznych w całej Polsce w sądach pracy
zapadło aż kilka tysięcy wyroków przeciwko pozwanym przez pracowników spółkom (...) i (...)
o różne roszczenia pracownicze, opatrzonych klauzulami wykonalności, a osoby ubezpieczone zgłosiły
swoje roszczenia do sędziego komisarza M. N. i syndyka masy upad/ości (...)
M. G., który notabene tych wyroków wcale nie wykonuje;

5)  całkowite pominięcie bardzo istotnej w sprawie okoliczności, że firmy (...) i (...) , a także spółka
(...), która zapłaciła zaliczkę na podatek dochodowy od osób ubezpieczonych za 2012 rok za firmę
(...) - jako płatnicy i pracodawcy dla osób ubezpieczonych, rozliczały się z organem rentowym ze
swoich zobowiązań publicznoprawnych przelewami bankowymi lub WIERZYTELNOŚCIAMI - w drodze
kompensat, a ZUS tego faktu nie kwestionował i od 2010 roku w ogóle nie przeprowadzał w firmach
(...) oraz (...) żadnej kontroli w zakresie wykonywania przez te spółki obowiązków
płatników i pracodawców;

6)  art. 227 oraz art. 233 K.p.c., poprzez całkowite pominięcie licznych wniosków dowodowych zgłoszonych
przez skarżącego wraz z pismami procesowymi, jak np. dokumenty świadczące o rozliczaniu składek na
ubezpieczenia społeczne przez (...) i (...)kompensatami, oraz raportów z kontroli
przeprowadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli, w których ujawniono fakt odbycia w dniu 26
września 2013 roku specjalnej narady, na której "wypracowano" jednolite stanowisko organów
państwa, zmierzające do przeprowadzenia egzekucji zobowiązań publicznoprawnych z firm
przedsiębiorców - usługobiorców agencji zatrudnienia, spółek:(...),(...).i (...), a
w szczególności:

a)  ujawnione w dniu 7.09.2016 r., a skierowane do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - wystąpienie
pokontrolne Departamentu Pracy, Spraw Społecznych i Rodziny(...) oraz
wystąpienie pokontrolne wiceprezesa NIK J. U., skierowane do Ministra Finansów
(...), (...) - oryginały są dostępne na stronie internetowej NIK:
(...)

b)  ujawnione w dniu 5 października 2016 r. przez Najwyższą Izbę Kontroli Departament pracy,
spraw społecznych i rodziny, zamieszczone na stronie internetowej NIK szczególnie ważne
informacje i dokumenty dotyczące spornego outsourcingu, noszące tytuł: "Informacja o wynikach
kontroli prawidłowość działań ZUS i organów podatkowych w zakresie ściągalności i egzekucji składek na ubezpieczenia społeczne i należności podatkowych wynikających z zatrudniania pracowników w ramach umów outsourcingowych" - zatwierdzone przez Prezesa NIK K. K. w dniu 23 września 2016 roku - (...)nr ewid. (...) -link do tych informacji Najwyższej Izby Kontroli, a także do pełnego raportu z kontroli, w objętości 72 stron: (...)

Wskazując na powyższe, na podstawie art. 386 k.p.c. wniósł o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie wniesionych odwołań oraz zasądzenie kosztów procesu na rzecz wnioskodawcy;

2.zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych;

ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację syndyk Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. wniósł o oddalenie apelacji i zasadzenie na rzecz Zainteresowanego kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu. Żaden z podniesionych zarzutów nie zasługuje na podzielenie. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i wywody prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

W pierwszej kolejności wskazać należy na regulację zawartą w art. 378 § 1 k.p.c. nakazującą sądowi drugiej instancji rozpoznanie sprawy w granicach apelacji i w granicach zaskarżenia wzięcie z urzędu pod uwagę nieważności postępowania. Apelant wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Podstawą uchylenia zaskarżonego orzeczenia są jedynie przyczyny enumeratywnie wskazane w art. 386 § 2, 3 i 4 k.p.c. W niniejszej sprawie żadna ze wskazanych powyżej okoliczności nie tylko nie miała miejsca. W ramach działania z urzędu wynikającego z powołanego wyżej art. 378 § 1 k.p.c., Sąd Apelacyjny nie konstatuje by zachodziły podstawy do stwierdzenia nieważności postępowania prowadzonego przed Sądem pierwszej instancji. Podniesiony w tym zakresie zarzut braku organu do reprezentacji dla spółki z o.o. (...) i potrzeba ustanowienia kuratora nie jest zasadny jeśli zważy się iż przedmiotowa sprawa zawisła przed Sądem Okręgowym w dniu 17 lutego 2017 roku zatem, w czasie obowiązywania znowelizowanego art. 477 11 k.p.c. Przepis ten określa jedynie osoby mogące mieć charakter strony, a do tego, by ten status rzeczywiście uzyskały, nieodzowny jest formalny akt procesowy. W wypadku zainteresowanego, który nie został wezwany do udziału w sprawie przed organem rentowym, jest to zawiadomienie i wezwanie do złożenia oświadczenia przez sąd. Oznacza to, że w takim wypadku do chwili wezwania do udziału w sprawie przez sąd, zainteresowany jest tylko osobą zainteresowaną, a dopiero po wezwaniu jego status ulega zmianie i z osoby zainteresowanej staje się stroną procesu. Jest oczywiste, że gdyby ustawodawca wychodził z założenia, iż zainteresowany jest stroną procesu z mocy prawa tylko przez to, że jest zainteresowany na podstawie materialnego prawa ubezpieczeń społecznych, zbyteczne byłoby jego wzywanie. W konsekwencji zainteresowany, mający interes materialnoprawny uzasadniający udział w procesie lecz niewezwany do sprawy i niebiorący udziału w postępowaniu, nie jest stroną w procesowotechnicznym znaczeniu, a zatem nie można pozbawić go możności obrony jego praw. Nie można bowiem mówić o pozbawieniu możności obrony swych praw strony, której brak. Skutek nieważności postępowania nie może zatem dotyczyć zainteresowanego niebiorącego udziału w sprawie, nawet wtedy, gdy nastąpiło to na skutek zaniedbania sądu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2018 r. I UK 128/17 LEX nr 2495972).

Brak także podstaw do uznania, że nie nastąpiło rozpoznanie istoty sprawy. Do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony, bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2005 r., III CK 161/05, LEX nr 178635, z dnia 12 listopada 2007 r., I PK 140/07, OSNP 2009, nr 1-2, poz. 2). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania w myśl art. 476 § 2 k.p.c. w związku z art. 477 ( 9) k.p.c. wyznacza w pierwszej kolejności przedmiot decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie zakres odwołania od tej decyzji. Rozpoznając zatem odwołanie od decyzji organu rentowego, sąd ubezpieczeń społecznych rozstrzyga o zasadności odwołania w granicach wyznaczonych z jednej strony zakresem samego odwołania, a z drugiej treścią zaskarżonej decyzji. W niniejszej sprawie powyższe przesłanki zostały spełnione. Przedmiotem sporu było ustalenie czy pomiędzy I. C., K. M. (1), M. W. (1), a P. B. istniał stosunek pracy, rodzący obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym. Sąd Okręgowy odniósł się do zarzutów podniesionych w odwołaniu oceniając zasadność kontrolowanej decyzji organu rentowego. W tym celu przeprowadził postępowanie dowodowe, także uwzględniając wnioski stron, mające znaczenia dla rozstrzygnięcia, a zgromadzone dowody poddał analizie. Podnieść trzeba, iż wbrew zarzutom apelacji Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe nie dopuszczając się podniesionych uchybień w zakresie prawa procesowego gromadząc materiał dowodowy. Zasadnie nie uwzględnił wniosków dowodowych uznając, że nie zachodzi konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego bowiem zebrane przez Sąd Okręgowy dowody były wystarczające dla oceny stosunku prawnego łączącego wnioskodawców i zainteresowanych. Postępowanie dowodowe z istoty swojej ma na celu gromadzenie dowodów nie tyle wszystkich jakie strona zgłosi, ale te które są konieczne dla rozstrzygnięcia istoty sporu, a za takie nie można uznać wskazywanych w apelacji dokumentów, oświadczeń czy zeznań świadków z kierownictwa spółce (...), czy (...) Apelująca nie dostrzega formułując te zarzuty, iż Sąd pierwszej instancji przeprowadził dowody z zeznań K. R., B. W., M. W. (2), nic niewnoszących do sprawy (protokół rozprawy z dnia 21 marca 2019 roku -00:16:10), zaś oddalił wnioski dowodowe co do przesłuchania (...)PIP i (...) US, jednocześnie gromadząc protokoły kontroli PIP, dowody z postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez US. Zatem zarzuty te należy uznać całkowicie za bezpodstawne. Natomiast zgłaszane dowody z kolejnych dokumentów zmierzały jedynie do zwłoki w procesie i koncentrowały się na zagadnieniach rozliczeń tych spółek z ZUS-em, w żadnej mierze niedotyczących spornego zagadnienia. W oparciu o wyniki analizy zgromadzonych dowodów Sąd pierwszej instancji dokonał ustaleń faktycznych, które poddał ocenie materialno prawnej, choć niezgodnie z oczekiwaniami strony odwołującej się. Jednak zakwestionowanie tych ustaleń i oceny sądu pierwszej instancji, nie oznacza, że sąd ten nie rozpoznał istoty sprawy.

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonana przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wówczas, gdy brak jest logiki
w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu nie znajduje oparcia w zasadach doświadczenia życiowego. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Apelujący nie wykazał żadnych sprzeczności czy niespójności w zgromadzonych przez Sąd Okręgowy dowodach, nie podważył oceny materiału dowodowego, poza gołosłownym powołaniem powołanego przepisu art. 233 k.p.c. Zbędne jest zatem szczegółowe analizowanie oceny dowodów zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, skoro ocena ta dokonana jest z uwzględnieniem całości dowodów w tym odwodów z dokumentów, przez pryzmat których oceniano dowody osobowe w tym zeznania P. B..

Sąd Okręgowy nie poczynił ustaleń sprzecznych z zebranymi dowodami. Sąd ustalił charakter pracy I. C., K. M. (1), M. W. (1), podporządkowanie wymienionych P. B., miejsce, czas i sposób w tym narzędzia do wykonywania obowiązków pracowniczych, niezmiennych w okresie przed i po dniu 1 marca 2012 roku oraz okoliczności towarzyszące zawieraniu porozumienia przez P. B. ze Spółkami(...),(...) Zarzut sprzeczności ustaleń Sądu sprowadza się w istocie do zakwestionowania wnioskowania Sądu o niezaistnieniu stosunku pracy pomiędzy I. C., K. M. (1), M. W. (1), a spółkami z o.o. (...), (...) Tymczasem ustalenia Sądu Okręgowego są oparte na zebranym w sprawie i prawidłowo ocenionym przez Sąd materiale dowodowym. Zasadnie i w zgodzie z zebranymi dowodami Sąd Okręgowy ustalił, że I. C., K. M. (1), M. W. (1) po zawarciu porozumienia pomiędzy wnioskodawcą a spółą z o.o. (...), następnie spółką z o.o.(...) nadal wykonywały pracę na rzecz P. B., w tym samym pomieszczeniu, w tych samych warunkach, z tym samym podporządkowaniem, przy użyciu tego samego sprzętu. Nadal P. B. decydował o pracy w/wymienionych, tak jak uprzednio, ubezpieczone świadczyły pracę na jego rzecz i na jego ryzyko ekonomiczne, realizując kontrakty zawarte uprzednio z firmami telekomunikacyjnymi. Apelujący usiłuje wykreować inny, własny stan faktyczny, który nie znajduje poparcia w materiale dowodowym. Tym samym zarzuty naruszenia prawa procesowego sprowadzają się jedynie do polemiki z trafną oceną dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy i prawidłowym ustaleniem stanu faktycznego.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego, wskazanego w apelacji. Słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wywiódł, że nie doszło do przejęcia wnioskodawczyni przez spółki (...), a następnie (...), a zatem I. C., K. M. (1), M. W. (1) pozostawały pracownikami P. B.. Decydujące była analiza przeprowadzona przez Sąd Okręgowy istotnych cech stosunku pracy, statuowanych w art. 22 § 1 k.p. i ocena czy istotnie zaistniał (trwał nadal) stosunek pracy pomiędzy w/wymienionymi, a P. B.. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy przeprowadził właściwe rozumowanie oparte na trafnych ustaleniach, popartych zebranym materiałem dowodowym. Zgodnie z treścią art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Konstytutywnymi cechami stosunku pracy są zatem: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem i odpłatny charakter zatrudnienia ( wyrok SN z 23.10.2006 r. I PK 110/06, M.P.Pr. 2007/1/43). Podporządkowanie pracownika przejawia się m.in. w określeniu przez pracodawcę czasu pracy i miejsca jej wykonywania, podpisywaniu listy obecności, podporządkowaniu pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy. Prawidłowo Sąd Okręgowy wskazał, że cechy powyższe zaistniały w stosunku prawnym łączącym ubezpieczone I. C., K. M. (1), M. W. (1) i P. B.. Po zawarciu porozumienia ze spółkami (...), następnie (...) ubezpieczane nadal wykonywały pracę w tym samym miejscu, z tym samym zakresem czynności i na rzecz tego samego pracodawcy P. B., co Sąd pierwszej instancji ustalił na podstawie jednoznacznych zeznań wymienionych. Przesłuchane w/wymienione ubezpieczone spójnie także zeznały o okolicznościach swej pracy przed i po dniu 1 marca 2012 roku, wskazując, iż nic nie uległo zmianie - nadal pracowały dla P. B. i on dla niech był osobą decyzją (protokół rozprawy z dnia 15 marca 2018 roku). W tej sytuacji wypłacanie wynagrodzenia przez spółkę (...), następnie(...) nie oznacza, że to ten podmiot był pracodawcą w/wymienionych zważywszy, że wynagrodzenie to było finansowane przez odwołującego.

Także kolejny zarzut apelanta tj.w zakresie obrazy art. 23 1 k.p. i nieustalania przez Sąd pierwszej instancji, iż nastąpiło przejście pracowników do nowego pracodawcy jest bezzasadny. Dla ustalenia, że nastąpiło takie przejęcie, konieczne jest stwierdzenie, że nastąpiło przejście części zakładu pracy (jednostki gospodarczej) na nowego pracodawcę. Wymaga to ustalenia, czy przejmowana część zakładu pracy (jednostka gospodarcza) zachowała tożsamość. Powyższe zaś należy zależy od tego, czy działanie jednostki gospodarczej opiera się głównie na pracy ludzkiej, czy na składnikach majątkowych. Konieczne jest ustalenie, czy nowy usługodawca przejął decydującą o jej zachowaniu część pracowników lub majątku (wyposażenia materialnego) przejmowanej jednostki (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2012 roku, sygn.. I PK 235/11, LEX nr 1250558).Zgodnie z tym poglądem należy wziąć pod uwagę element zarówno podmiotowy przejęcia zakładu w postaci pracowników oraz składników majątkowych, ale również element przedmiotowy, na który składa się faktyczna możliwość podejmowania decyzji wobec przejętego zakładu. Nowy pracodawca powinien mieć realny wpływ na funkcjonowanie zakładu. W celu prawidłowych rozważań należy zbadać szereg czynników kluczowych dla ustalenia, czy przejęciu podlegała zorganizowana część zakładu pracy i czy zachowała ona swoją tożsamość po transferze. Co istotne, nie można ograniczać się jedynie do tych elementów, które są korzystne z punktu widzenia stron dokonujących transferu (wyrok SN z dnia 7 lutego 2018 r., II PK 335/16, Legalis nr 1733676). I. C., K. M. (1), M. W. (1), co jednoznaczne zeznały, nigdy nie spotkały się z nowym pracodawcą. Nie on też decydował o sposobie i warunkach świadczenia przez nie pracy. Wszystkie warunki pracy i płacy pozostały takie same. Ubezpieczone pracowały nadal w tym samym miejscu, według tym samych zasad i mając w ten sam sposób zrealizowane warunki pracy. Nie zmienił się zakres ich obowiązków. Faktyczne kierownictwo i nadzór również pozostały te same, a P. B. sprawował nad ich pracą nadzór i to w końcu on pownosił ryzyko ekonomiczne efektywności pracy wymienionych. W wyniku umowy-porozumienia zawartej przez P. B. nie doszło do przejęcia ani zakładu pracy ani jego zorganizowanej części, a po „przejściu” pracowników do nowego pracodawcy nie została zachowana tożsamość jednostki przejmowanej. Nie można również mówić o kontynuowaniu działania jednostki przez nowego pracodawcę. Spółka (...), spółka (...) nie ponosiły zgodnie z zwartymi umowami żadnego ryzyka ekonomicznego ewentualnie nieprawidłowego świadczenia pracy przez pracowników I. C., K. M. (1), M. W. (1). Spółka (...) i jej następcy nie przejęli żadnych zadań od firmy (...). Nie można także wywodzić z umowy użyczenia, iż nastąpiło przekazanie środków trwałych , mienia- wyposażenia pracodawcy P. B.. Spółki nie stały się dysponentami tych koniecznych do realizacji obowiązków pracowniczych przedmiotów. Umowa – porozumienie z dnia 1 lutego 2012 roku i kolejna z dnia 1 marca 2012 roku stanowią czynność prawną mającą na celu dokonanie czynności sprzecznej z prawem (art.58 § 1 k.c.). Czynność taka jest nieważna i ocena Sądu pierwszej instancji jest trafna. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego obie strony porozumienia nie miały na celu faktycznego przekazania pracowników. Spółka (...) jak i spółka(...)podpisywała podobne umowy z wieloma podmiotami gospodarczymi, nie mając w żadnym wypadku na celu przejęcia tych pracowników, zakładów pracy w sposób faktyczny. Nie chodziło tu o prowadzenie działalności gospodarczej w ramach przejętych przedsiębiorstw. Wymienione spółki oraz ich kontrahenci, w tym również P. B. z góry zakładali, że pracownicy P. B. (I. C., K. M. (1), M. W. (1)) będą nadal pracownikami u tego samego podmiotu. Sporządzenie umów na piśmie i wypłata wynagrodzenia przez nowy podmiot nie mogą przybrać na tyle determinującego ustalenia, aby uznać, że doszło do faktycznego przejęcia zakładu pracy lub jego części. Wynika to z faktu, że wola stron w styku z instytucją przejścia zakładu pracy (art. 23 1 k.p.) i podlegania ubezpieczeniu społecznemu nie może korygować (modyfikować) bezwzględnie w tym zakresie obowiązujących przepisów prawa. Zatem dokonanie czynności prawnych w sposób sprzeczny ze standardami ochrony pracownika na tle art. 23 1 k.p. należy uznać za działanie sprzeczne z prawem, o którym mowa w treści art. 58 § 1 k.c., a tym samym nieważne. Przypisany skutek nieważności oznacza, że nie doszło do zmiany pracodawcy, a tym samym płatnika składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania przepisy art. 9 ust. 3 pkt 1 i art. 14 ustawy z dnia 9 lipca 2003 roku o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. 2019 poz.1563 t.j.). Sam tytuł przywołanego aktu „o zatrudnianiu pracowników tymczasowych” wskazuje na wątpliwości dotyczące możliwości wykorzystania rozwiązań przyjętych w ustawie. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy za pracownika tymczasowego uważa się pracownika zatrudnionego przez agencję pracy tymczasowej wyłącznie w celu wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy użytkownika. Z kolei pkt 3 określa, że praca tymczasowa oznacza wykonywanie na rzecz danego pracodawcy użytkownika, przez okres nie dłuższy niż wskazany w ustawie, zadań o charakterze sezonowym, okresowym, doraźnym lub których terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych przez pracodawcę użytkownika nie byłoby możliwe, lub których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika. W uzupełnieniu zacytowanych już przepisów warto także zwrócić uwagę na treść art. 20 ust.1 omawianej ustawy, zgodnie z którym w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy agencja pracy tymczasowej zatrudniająca pracownika tymczasowego może skierować tego pracownika do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz jednego pracodawcy użytkownika przez okres nieprzekraczający łącznie 18 miesięcy. Ustalone przez Sąd pierwszej instancji okoliczności faktyczne bezspornie wskazują na brak przesłanek do zatrudnienia pracowników tymczasowych. Po pierwsze I. C., K. M. (1), M. W. (1) były zatrudnione na czas określony u P. B. na określonym stałym stanowisku pracy. Z tego względu nie można w/w przypisać statusu pracownika tymczasowego. Po wtóre, ich praca nie miała charakteru sezonowego, doraźnego, a taki rodzaj pracy odnosi się do zatrudnienia związanego z krótkotrwałym zapotrzebowaniem na pracę. Interpretacja zwrotu „sezonowy” (zgodnie z nowym Słownikiem Języka Polskiego W. PWN 2002r.) oznacza „właściwy jakiemuś sezonowi”, pracy w sezonie. Z kolei zwrot doraźny oznacza w kontekście pracy zatrudnienie dorywcze, niesystematyczne, czy też nieregularne. Dotyczy zatem wykonywania pracy w związku z nieprzewidzianymi okolicznościami, powstałymi nagle. Również wyraz „okresowy” (czyli trwający jakiś czas, tymczasowy) nie pozwala na odpowiednie odniesienie do sytuacji faktycznej w sprawie. Z materiału dowodowego wynika stałe zapotrzebowanie na pracę I. C., K. M. (1), M. W. (1) co potwierdza późniejsze zawarcie umowy o pracę u P. B. na kolejny okres po dniu 1 marca 2013 roiku. Zatrudnienie pracownika niespełniające wymogów wskazanych w art. 2 pkt 3 ustawy powołanej wyżej, a wynikające ze zwykłych potrzeb pracodawcy i jego prawa do zatrudniania pracowników nie jest pracą tymczasową. Pracodawca użytkownik nie jest pracodawcą w rozumieniu art. 3 k.p., aczkolwiek organizuje pracę pracownika tymczasowego, kieruje jego pracą i dokonuje jej oceny, a stosunek pracy wynikający z pracy tymczasowej jest szczególnym stosunkiem, niepoddającym się prostej weryfikacji w trybie art. 22 § 1 k.p. Tym samym wykonywanie pracy w warunkach podporządkowania innemu podmiotowi niż pracodawca nie oznacza, iż pomiędzy pracodawcą tymczasowym a pracownikiem tymczasowym nie zaistniał stosunek pracy. W konsekwencji spółki z o.o. (...). (...) nie mogły stać się pracodawcą I. C., K. M. (1), M. W. (1) jako agencja pracy tymczasowej.

Wbrew kolejnym zarzutom apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia przepisów z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych , ustawy z dnia 13 lipca 2006 roku o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a także ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych za środków publicznych. I. C., K. M. (1), M. W. (1) pozostawały w stosunku pracy z P. B., zatem, stosownie do treści art. 4 pkt 2 a ustawy systemowej wnioskodawca jest płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne i wymienione w art.1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy systemowej fundusze wskazane w decyzji. Stosownie do treści art. 32 ustawy systemowej (w wersji obowiązującej w dacie zawarcia umowy o pracę) do składek na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę (…) stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenia społeczne. Pobór składki jest niemożliwy bez uprzedniego wydania przez organ rentowy decyzji określającej podmiot zobowiązany do zapłaty składek jak i wysokość zobowiązania (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2008 r. II UZP 1/2008 OSNP 2008/23-24 poz. 352, z dnia 4 czerwca 2008 r. II UZP 3/2008 OSNP 2009/11-12 poz. 148). Tym samym ZUS był uprawniony do określenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia i funduszu wymienione w decyzji. Natomiast wbrew zarzutom apelacji organ rentowy i tym samym Sąd Okręgowy nie ustalał podlegania ubezpieczeniom zdrowotnym przez I. C., K. M. (1), M. W. (1).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew zarzutom apelacji, organ rentowy był uprawniony do wydania decyzji wskazującej płatnika składek. Sąd Okręgowy wskazując na prawidłowość decyzji nie dopuścił się naruszeni art. 2 w zw. z art. 7 i art. 22 Konstytucji RP. Artykuł 2 Konstytucji RP stanowi, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, zaś 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP jest wyrazem przyjętej przez ustawodawcę idei równości. Przepis ten stanowi o równości wszystkich wobec prawa, o prawie obywateli do równego traktowania przez władze publiczne oraz zakazie dyskryminowania w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. O naruszeniu zasady równości można mówić tylko wówczas gdy nierówne traktowanie dotyczy osób posiadających tą samą wspólną cechę. Podmioty charakteryzujące się w takim samym stopniu tą samą, relewantną cechą winny być jednakowo traktowane. Takie ujęcie zasady równości dopuszcza odmienne traktowanie podmiotów, które takiej cechy nie posiadają. Ustalenie, czy zasada równości została w konkretnym wypadku rzeczywiście naruszona, wymaga ustalenia kręgu adresatów, do których odnosi się budząca wątpliwości norma prawna, oraz wskazania tych elementów, które są prawnie relewantne (wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 czerwca 2001 r., sygn. K 23/00, OTK ZU nr 5/2001, poz. 124 z dnia14 lipca 2004 r., sygn. SK 8/03, OTK ZU nr 7/A/2004, poz. 65). Apelujący upatruje naruszenie przepisów Konstytucji RP w dowolnym ustaleniu nowego płatnika składek. Ustalenia te są tymczasem prawidłowe i znajdują oparcie w zebranym materiale dowodowym. W ocenie Sądu Apelacyjnego zasada równości nie została w przypadku ubezpieczonych I. C., K. M. (1), M. W. (1) naruszona. Każdy podmiot, którego dotyczyłaby sytuacja faktyczna
i prawna jaka zaistniała w niniejszej sprawie byłby jednakowo potraktowany.

Zgodnie z treścią art. 83 ust. 1 (w dacie zawarcia spornych umów) ustawy systemowej ZUS wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności m.in. zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu składek. Przedmiot decyzji ustalony został przykładowo o czym świadczy użycie terminu „w szczególności”. Co do zasady, również bez zmiany dokonanej ustawą z dnia 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, możliwe było ustalenie przez organ rentowy płatnika składek. Ustalenie to mieści się bowiem w pojęciu „indywidualnej sprawy”, zaś zmiana obowiązująca od dnia 13 czerwca 2017 r., polegająca na wymieniu przykładowym jako przedmiotu decyzji również „ustalania płatnika składek”, miała na celu jedynie zaakcentowanie, że również w tym zakresie organ rentowy może wydać decyzję. Nie oznacza to jednak, że bez powyższej zmiany pozwany był pozbawiony prawa do wydania decyzji określającej płatnika składek. Ustawa systemowa wskazuje rodzaje ubezpieczeń społecznych i ich powiązanie z podmiotami podlegającymi ubezpieczeniom, składką i podmiotem zobowiązanym do jej zapłaty czyli płatnikiem składek. W ramach indywidualnej decyzji, wydanej w trybie art. 83 ust. 1 (w wersji obowiązującej przed zmianą ustawy) organ rentowy mógł zatem wydać decyzję ustalającą osobę, która podlega ubezpieczeniom społecznym, rodzaj tych ubezpieczeń, podstawę wymiaru składek jak i płatnika składek.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Natomiast o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Zwrócić należy uwagę, że czynnikiem uzasadniającym zastosowanie art. 102 k.p.c. może być m.in. precedensowy charakter rozpoznanej sprawy, jak również okoliczność, że wnioskodawca mógł być subiektywnie przekonany o słuszności swego żądania ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 1973 r., I PR188/73, OSNC 1974/3/59 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1979 r. III PR 78/79, OSP 1980/11/196). W tej sprawie, jak wynika z apelacji wnioskodawca jest w znacznym stopniu przekonany o własnej racji, prawidłowości podejmowanych działań i trafności własnej oceny prawnej. Należy wziąć pod uwagę, że Syndyk Masy Upadłości spółki(...) również wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu za postępowanie apelacyjne. W ocenie zasadności żądania Syndyka Masy Upadłości spółki(...)należy mieć w polu widzenia szczególną rolę jaką w toczącym się procesie odegrała reprezentowana spółka. Poczynione na gruncie przedmiotowej sprawy ustalenia wskazują jednoznacznie o nielojalności i nierzetelności zainteresowanego w realizacji postanowień umowy. W istocie to naganne działanie tej spółki doprowadziło do wydania zaskarżonych decyzji i zaistnienia procesu. Tym samym brak jest logicznych podstaw, zgodnych z poczuciem sprawiedliwości by obecnie z tego tytułu przyznać mu zwrot kosztów procesu. Przyznanie na wniosek zainteresowanego kosztów postępowania w jakimkolwiek wymiarze rażąco naruszałoby zasady współżycia społecznego oraz godziłoby w podstawowe zasady słuszności i sprawiedliwości. Powyższe przemawia w ocenie Sądu Apelacyjnego za zasadnością rozstrzygnięcia zawartego w pkt II wyroku..

Iwona Jawor-Piszcz Elżbieta Gawda Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska