Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. Z. (1)

przeciwko M. Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę 12.000 zł

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.000 zł (sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje zwrócić na rzecz powoda ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem nadpłaconej opłaty sądowej od pozwu;

5.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 145 zł (sto czterdzieści pięć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

6.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 145 zł (sto czterdzieści pięć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 255/18

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2018 roku powód M. Z. (1), reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu (...) Towarzystwu (...) S.A. w W. powództwo o zasądzenie kwoty 12.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w związku ze szkodą, jakiej doznał wskutek nieszczęśliwego wypadku w dniu 31 października 2016 roku.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że w dniu 31 października 2016 roku powód podczas biegu przewrócił się i upadł na prawą rękę doznając w niej urazu. Powód został zaopatrzony medycznie, założono mu rękawiczkę gipsową z ujęciem kciuka. Po zdjęciu opatrunku powód został poddany badaniu, które wykazało m.in. częściowe zerwanie więzadła pobocznego promieniowego I stawu śródręczno-paliczkowego ręki prawej. Poszkodowanemu zlecono stosowanie okładów, rehabilitację, fizykoterapię. Pomimo zastosowania się do zaleceń lekarskich powód nie odzyskał pełnej sprawności. W dacie zdarzenia powód, w ramach zawartej z pozwanym umowy, był objęty ubezpieczeniem. Po zgłoszeniu szkody pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w toku którego uznał, iż powód nie doznał trwałego inwalidztwa, w następstwie czego odmówił wypłaty odszkodowania. Powód nie zgadza się z powyższym stanowiskiem uznając, iż trwały uszczerbek na jego zdrowiu wynosi co najmniej 2%. W myśl postanowień umowy ubezpieczenia za 1% trwałego inwalidztwa poszkodowanemu przysługuje świadczenie w wysokości 6.000 zł, co daje dochodzoną pozwem kwotę. (pozew k. 14-18)

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Towarzystwo (...) S.A. w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Nie kwestionując przebiegu wypadku, z którego powód wywodzi swoje roszczenie, jak również faktu zawarcia z powodem umowy ubezpieczenia, pozwany podniósł, że wypadek ten nie skutkował powstaniem u powoda trwałego inwalidztwa, nie doszło bowiem do fizycznej, nieodwracalnej utraty funkcji kciuka powoda. W konsekwencji żądanie powoda jest bezzasadne w całości. (odpowiedź na pozew k. 41-45

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. (pismo procesowe k. 152-153, protokół rozprawy k. 189-190, k. 200-201)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 października 2016 roku podczas biegu M. Z. (1) przewrócił się, upadając na prawą rękę, w wyniku czego doznał obrażeń ciała. Bezpośrednio po zdarzeniu powód udał się do Wojewódzkiej (...) w Ł., gdzie udzielono mu pierwszej pomocy lekarskiej. Po przeprowadzeniu badań u powoda rozpoznano skręcenie i naderwanie palca oraz skręcenie stawu (...) ręki prawej. Wykonane badanie RTG nie wykazało zmian urazowych. Powodowi założono rękawiczkę gipsową z ujęciem kciuka, zalecono przeciwobrzękowe ułożenie kończyny, pracę palcami rąk, utrzymanie unieruchomienia do 3 tygodni, a po tym okresie kontrolę w poradni ortopedycznej. W dniu 1 grudnia 2016 roku powód stawił się w Centrum Medycznym (...) w Ł.. W badaniu rozpoznano u niego częściowe zerwanie więzadła pobocznego promieniowego I stawu śródręczno-paliczkowego ręki prawej. W badaniu fizykalnym stwierdzono nasilenie bólu przy zginaniu oraz przywodzeniu kciuka prawego oraz tkliwość w/w okolicy kciuka. Wykonane badanie USG wykazało: w okolicy przyczepu bliższego obrzęk, zbiornik płynowy. Część przyczepu ok. 60% pogrubiała o nieregularnym przebiegu – częściowe zerwanie. Powodowi wydano skierowanie do szpitala celem zeszycia więzadła, ponadto zalecono okłady z lodu, fizykoterapię, rehabilitację, prace manualne, ćwiczenia, falę uderzeniową, kinesotaping, ostrzyknięcie osoczem bogatopłytkowym lub O.. W czasie kolejnej wizyty lekarz odnotował wygojenie stwierdzonego wcześniej częściowego zerwania wiązadła. Powód nie zgłaszał dolegliwości bólowych. Leczenie zostało zakończone. (dokumentacja medyczna k. 27-29, k. 100-106, okoliczności bezsporne)

W wyniku wypadku z dnia 31 października 2016 roku powód doznał urazu kciuka w postaci skręcenia w stawie śródręczno-paliczkowym z niewielkim naderwaniem więzadła pobocznego, które obecnie uległo wygojeniu. W oparciu o punkt 146a tabeli norm oceny procentowej trwałego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku obowiązującej u pozwanego, M. Z. (1) doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 1%. Przeprowadzone u powoda badanie ortopedyczne wykazało jednakowy kształt ręki prawej i lewej, bez zaników mięśniowych i widocznych deformacji. Funkcja kciuka prawego, chwyt szczypcowy i opozycja są zachowane w pełnym zakresie. Palpacyjnie wyczuwalne jest zgrubienie stawu śródręczno-paliczkowego kciuka prawnego – prawdopodobnie zbliznowacenie torebki stawowej – bolesne przy ucisku i maksymalnych ruchach. W porównaniu ze stroną lewą stwierdzono niewielkie ograniczenie zgięcia w stawie śródręczno-paliczkowym. Ruchomość nadgarstka i pozostałych stawów, są prawidłowe. (pisemna opinia biegłego sądowego k. 174-178)

W dniu zdarzenia z dnia 31 października 2016 roku M. Z. (1) był objęty ubezpieczeniem na wypadek trwałego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku w pozwanym Towarzystwie (...) w ramach polisy numer (...). (wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia k. 68v., okoliczności bezsporne)

W związku z doznanym urazem M. Z. (1) w dniu 6 lipca 2017 roku zgłosił szkodę w pozwanym Towarzystwie (...). W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił, że na skutek przedmiotowego zdarzenia powód nie doznał trwałego inwalidztwa, w związku z czym decyzją z dnia 11 października 2017 roku odmówił przyznania świadczenia.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem ubezpieczyciela M. Z. (1) złożył odwołanie, na skutek którego pozwany podtrzymał pierwotną decyzję. Dalsze postępowanie reklamacyjne nie przyniosło zmiany stanowiska ubezpieczyciela. (pismo k. 12, k. 26, k. 81 , k. 108v., odwołanie k. 23-25, k. 91v., k. 105v.-106v., wniosek o wypłatę świadczenia k. 61-62, decyzja k. 83, okoliczności bezsporne)

W myśl ogólnych warunków ubezpieczenia przedmiotem ubezpieczenia było życie i zdrowie ubezpieczonego, przy czym zakres ubezpieczenia obejmował m.in. wystąpienie u ubezpieczonego trwałego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku. Przez nieszczęśliwy wypadek pozwany uznawał niezależne od woli ubezpieczonego gwałtowne i nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, niezwiązane z jakimkolwiek istniejącym stan chorobowym, które miało miejsce w trakcie trwania ochrony ubezpieczeniowej. Trwałe i częściowe inwalidztwo wskutek nieszczęśliwego wypadku oznaczało w myśl OWU, określone w Tabeli świadczeń uszkodzenie ciała ubezpieczonego powstałe w wyniku tego samego nieszczęśliwego wypadku, polegające na fizycznej, nieodwracalnej utracie funkcji narządu lub kończyny, zgodnie z warunkami umowy dodatkowej. Obrażenia, o których mowa wyżej, muszą pozostawać bezpośrednią i wyłączną przyczyną częściowego i trwałego inwalidztwa ubezpieczonego, muszą być stwierdzone w ciągu 180 dni od daty nieszczęśliwego wypadku oraz w świetle aktualnej wiedzy medycznej nie rokują dalszej poprawy po zakończeniu okresu leczenia i rehabilitacji.

Zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia z tytułu przedmiotowej polisy pozwany zobowiązał się wypłacić z tytułu nieszczęśliwego wypadku powodującego trwałe inwalidztwo ubezpieczonego – za 1% trwałego uszczerbku – kwotę 6.000 zł. (wydruk do polisy k. 83v., ogólne warunki ubezpieczenia z załącznikami k. 146-148, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie powołanych wyżej dowodów, w tym dowodów z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego sądowego.

Oceniając pisemną opinię biegłego sądowego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków. Opinię tę Sąd uznał za spójną, wnioski wyciągnięte przez biegłego są bowiem logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez niego badaniach. Jako, że z opinii wynika, jakie spostrzeżenia powodują wnioski wyciągnięte przez biegłego należy ją również uznać za jasną. Opinia biegłego jest ponadto pełna, biegły udzielił bowiem odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych mógł on udzielić odpowiedzi, uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia badanej kwestii, zaś sama opinia zawiera uzasadnienie wyrażonych ocen oraz poglądów. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji medycznej powoda, a także na przeprowadzonym badaniu lekarskim powoda. Po wydaniu przez biegłego opinii, żadna ze stron nie podważała wysnutych w jej treści wniosków oraz nie zgłaszała do niej zarzutów.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powód wywiódł swoje roszczenie z zawartej z pozwanym umowy ubezpieczenia. Przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie – przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia, w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej – art. 805 § 1 i 2 k.c. Kodeks cywilny nie określił pojęcia wypadku ubezpieczeniowego, pozostawiając to kryterium formalne umowie stron.

W realiach niniejszej sprawy, w ramach zawartej przez strony umowy ubezpieczenia, zakresem ubezpieczenia zostało objęte życie i zdrowie powoda, a ubezpieczenie to objęło m.in. wystąpienie u powoda trwałego inwalidztwa spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem zaistniałym w okresie odpowiedzialności pozwanego – Rozdział II, Art. 3 i 4 OWU.

Na gruncie omawianej sprawy w ocenie Sądu niespornym jest, że w dacie omawianego zdarzenia, powód był objęty powyższym ubezpieczeniem, a samo zdarzenie, którego przebieg nie był kwestionowany przez pozwanego, miało charakter nieszczęśliwego wypadku. Gdyby bowiem powód nie stracił równowagi i nie upadł na ziemię, nie doszłoby u niego do skręcenia w stawie śródręczno-paliczkowym z niewielkim naderwaniem więzadła pobocznego. Nie może przy tym budzić wątpliwości, że stwierdzony uraz był następstwem przyczyny zewnętrznej, M. Z. (2) nie doznał bowiem urazu będąc w stanie spoczynku, a w trakcie aktywności fizycznej. W ocenie Sądu niesporne jest również, iż pomiędzy zaistniałym zdarzeniem a powstaniem u powoda urazu, z medycznego punktu widzenia, istnieje bezpośredni, normalny związek przyczynowo-skutkowy. Jak przyjmuje się w judykaturze, dla ustalenia istnienia normalnego związku przyczynowego wystarczy ustalenie, że konkretny skutek danego działania lub zaniechania nie jest zjawiskiem tak odosobnionym i tak wyjątkowym, iż nie mieści się w granicach zwykłego powiązania między przyczyną i skutkiem. Jeżeli natomiast konkretne następstwa działania (zaniechania), mogą być typowe dla większej bliżej nie określonej liczby osób, trzeba przyjąć, że w tej grupie następstwa takie pozostają w normalnym związku przyczynowym z działaniem (zaniechaniem) stanowiącym przyczynę tych następstw (por. wyrok SN z dnia 12 listopada 1970 roku, I CR 468/70, LEX nr 6819). Nie wyłącza przy tym „normalności” w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Normalne następstwo nie musi bowiem oznaczać skutku koniecznego (por. wyrok SN z dnia 19 marca 2008 roku, V CSK 491/07, LEX nr 385589). Nie budzi ponadto wątpliwości, że doznany przez pozwanego uraz pozostawał bezpośrednią i wyłączną przyczyną częściowego i trwałego inwalidztwa ubezpieczonego, został stwierdzony w ciągu 180 dni od daty nieszczęśliwego wypadku oraz w świetle aktualnej wiedzy medycznej nie rokuje dalszej poprawy po zakończeniu okresu leczenia i rehabilitacji (gdyby było inaczej, biegły sądowy, wykonując badanie powoda po upływie ponad 2,5 roku od zdarzenia, a więc już po zakończeniu leczenia przez powoda i odbyciu przez niego zabiegów rehabilitacyjnych, nie stwierdziłby trwałego uszczerbku na zdrowiu).

Nadto niesporne w sprawie jest, jak również wynika to z treści OWU, że przy ustalaniu stopnia (procentu) trwałego inwalidztwa stosuje się tabelę norm oceny procentowej trwałego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku, stanowiącą załącznik do powołanych OWU. Tabela ta stanowi integralną część powołanych ogólnych warunków umowy ubezpieczenia, a zatem jest objęta umową stron tak samo, jak i inne postanowienia umowne.

W związku z zaistniałym zdarzeniem z dnia 31 października 2016 roku powodowi przysługiwało świadczenie od pozwanego wynikające z zawartej umowy ubezpieczenia. Wysokość świadczenia odpowiadająca kwocie 6.000 zł za 1% trwałego inwalidztwa, uzależniona została od stopnia ustalonego przez ubezpieczyciela trwałego inwalidztwa u poszkodowanego.

Jak wynika z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, w szczególności z treści opinii biegłego sądowego, która nie była kwestionowana przez strony, powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu (trwałego inwalidztwa) w wysokości 1%. O czym była już mowa, opinia biegłego stanowi przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Opinia ta odzwierciedla staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, wyjaśnia wszystkie istotne okoliczności, podaje przyczyny, które doprowadziły do przyjętej konkluzji, a równocześnie jest poparta głęboką wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym biegłego. Jednocześnie opinii tej nie podważają pozostałe dowody.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że powodowi z tytułu umowy ubezpieczenia przysługiwało od pozwanego świadczenie w wysokości 6.000 zł. Z tytułu ubezpieczenia M. Z. (1) nie otrzymał żadnego świadczenia, w konsekwencji należne mu odszkodowanie wyraża się w/w kwotą. Żądanie przewyższające tę kwotę, jako nieudowodnione, podlegało oddaleniu.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociaż by opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Natomiast zgodnie z treścią przepisu art. 817 k.c. zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, gdyby jednak wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym, przy zachowaniu należytej staranności, wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W niniejszej sprawie powód zgłosił szkodę w dniu 6 lipca 2017 roku, ubezpieczyciel wydał natomiast decyzję w sprawie zgłoszonego roszczenia w dniu 8 listopada 2017 roku. W konsekwencji powód był uprawniony żądać odsetek od daty wskazanej w pozwie, tj. od dnia 13 grudnia 2017 roku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c.

Strona pozwana wygrała sprawę w 50 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 4.217 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 300 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 3.600 zł – § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2018, poz. 260), opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego – 300 zł.

Z kolei koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 3.617 zł i obejmowały: opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 3.600 zł – § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. 2015, poz. 1800).

Całość poniesionych przez strony kosztów procesu wyniosła zatem 7.834 zł.

Powód wygrał spór w 50%, strony winny zatem ponieść koszty procesu w kwocie po 3.917 zł (po połowie).

Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść.

Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 100 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od stron na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwoty po 145 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, na które złożyło się wynagrodzenie biegłego sądowego w części niepokrytej przez uiszczoną przez powoda zaliczkę. Ponadto Sąd nakazał zwrócić powodowi ze środków Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 300 zł tytułem nadpłaconej części opłaty sądowej od pozwu.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.