Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia Joanna Herman

Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Artura Choroszewskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 października i 14 listopada 2019 roku sprawy:

R. B. , syna J. i B. zd. S., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 7 kwietnia 2018 roku, przy ul. (...) w S., woj. (...), w związku z podjęciem interwencji dotyczącej zgłoszenia K. Z. w celu zmuszenia do zaniechania prawnej czynności służbowej legitymowania i zatrzymania groził pobiciem st. sierż. P. S., a nadto w trakcie zakładania kajdanek kopnął dwukrotnie w podudzie lewej nogi st. sierż. P. S., co stanowiło jednocześnie naruszenie nietykalności cielesnej tego funkcjonariusza podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn określony w art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego R. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu i za to z mocy art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, opierając wymiar kary o art. 224 § 1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania w sprawie od dnia 7 kwietnia 2018r., godz. 23.05 do dnia 8 kwietnia 2018r., godz. 01.00;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. W. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w S. kwotę 852 (osiemset pięćdziesiąt dwa złote) zł tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym i sądowym oraz podatek od towarów i usług w kwocie 195,96 (sto dziewięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy);

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

(ograniczone na podstawie art. 424 § 3 kpk do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku i rozstrzygnięcia o karze, środkach karnych i zabezpieczającym)

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2019r. Sąd uznał R. B. za winnego tego, że w dniu 7 kwietnia 2018 roku, przy ul. (...) w S., woj. (...), w związku z podjęciem interwencji dotyczącej zgłoszenia K. Z. w celu zmuszenia do zaniechania prawnej czynności służbowej legitymowania i zatrzymania groził pobiciem st. sierż. P. S., a nadto w trakcie zakładania kajdanek kopnął dwukrotnie w podudzie lewej nogi st. sierż. P. S., co stanowiło jednocześnie naruszenie nietykalności cielesnej tego funkcjonariusza podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne tj. przestępstwa określonego w art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego R. B. (k. 103 – 104, 64 - 65), w których wymieniony przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnieniom tym sąd dał w pełni wiarę, albowiem były jednoznaczne i stanowcze, nadto pozostają zbieżne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wyjaśnienia te korespondują z zeznaniami przesłuchanego w sprawie pokrzywdzonego funkcjonariusza policji P. S. (k. 207 – 207v., 8 – 9, 86 - 87), a także świadka uczestniczącego w interwencji policji M. W. (k. 11 – 12, 79), którzy przedstawili jednobrzmiące relacje opisujące przebieg zdarzenia. Jak wynika ze zgodnych zeznań wymienionych świadków, oskarżony, z którego negatywnym zachowaniem związane było zgłoszenie potrzeby interwencji policji w miejscu zamieszkania K. Z., groził pobiciem, a następnie kopnął dwukrotnie w podudzie lewej nogi pokrzywdzonego, gdy ten podejmował wobec niego czynności związane z jego wylegitymowaniem i zatrzymaniem, a wreszcie założeniem kajdanek. Jak podał P. S., oskarżony widząc przybyłych na miejsce funkcjonariuszy policji, najpierw skierował pod jego adresem wypowiedzianą wulgarnymi słowami groźbę pobicia, chcąc w ten sposób zmusić go do odstąpienia podjętych działań w celu wylegitymowania go i zatrzymania w związku z agresywnym zachowaniem, a następnie, gdy pokrzywdzony zbliżył się do niego, chcąc założyć mu kajdanki z uwagi na agresywne słowa i widoczne pobudzenie wymienionego, ten wyrywał się, szarpał, a wreszcie celowo kopnął dwukrotnie go w nogę powodując silny ból. W podobny sposób przebieg zdarzenia opisał funkcjonariusz policji M. W., wskazując jednoznacznie, że agresję, groźbę pobicia i przemoc oskarżony kierował jedynie wobec P. S., zmierzając w sposób bezpośredni do zmuszenia go do odstąpienia od podejmowanych przez niego w ramach interwencji czynności służbowych. Zeznania powyższe korespondują z relacjami K. Z. i D. R. wskazujących na agresywne zachowanie R. B.. Wprawdzie świadkowie ci nie widzieli dokładnie przebiegu zdarzenia, niemniej jednak podkreślali, że oskarżony w obecności funkcjonariuszy policji zachowywał się agresywnie, wymachiwał nogami podczas próby obezwładnienia go, szarpał się i krzyczał, że nie opuści wraz z nimi mieszkania. Dowody powyższe, w powiązaniu z treścią dokumentów w postaci protokołów badania stanu trzeźwości (k. 2 i 6), zdaniem sądu, korespondujące ze sobą wzajemnie i tworzące logiczną całość, nie pozostawiają wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.

Opinia sądowo – psychiatryczna, z której wynika, że oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe ani organiczne zaburzenia osobowości, występują u niego natomiast cechy osobowości dyssocjalnej i zespół uzależnienia spowodowany używaniem kilku substancji (k. 148 – 151), zasługuje na podzielenie, jest bowiem pełna, jasna, zawiera należycie uzasadnione, logiczne wnioski. Sąd podzielił zatem wnioski w niej sformułowane w całości.

W świetle powyższych dowodów, uzasadnione jest przekonanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona przestępstwa określonego w art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, stosował bowiem wobec podejmującego interwencję funkcjonariusza policji P. S. groźbę bezprawną pobicia w celu zmuszenia go do odstąpienia od prawnej czynności służbowej legitymowania i zatrzymania go, a w trakcie zakładania mu kajdanek kopnął dwukrotnie w nogę, naruszając w ten sposób jego nietykalność cielesną podczas i w związku z pełnieniem przez niego wskazanych wyżej obowiązków służbowych.

Oskarżony działał w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk, czynu przypisanego mu w niniejszej sprawie dopuścił się bowiem w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 17/16 Sądu Rejonowego w Szczytnie, w którym za czyn z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk została mu wymierzona kara pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy, a za czyn z art. 157 § 2 kk kara 5 miesięcy pozbawienia wolności, zaś w ich miejsce kara łączna 1 roku pozbawienia wolności, którą oskarżony odbywał od dnia 17 sierpnia 2016 roku do 15 sierpnia 2017 roku.

Przy wymiarze kary sąd miał na uwadze, jako okoliczność łagodzącą, przyznanie się oskarżonego do zarzucanego czynu i przeproszenie na miejscu zdarzenia pokrzywdzonego, aczkolwiek uwzględnić też należy podaną w zeznaniach świadka M. W. okoliczność, iż oskarżony na miejscu zdarzenia wskazywał, że był już karany za podobne zachowanie wobec funkcjonariuszy policji i obawia się konsekwencji prawnych w związku ze swoim kolejnym podobnym czynem, co skłoniło go do przeproszenia pokrzywdzonego. Jako okoliczność łagodzącą potraktować należy również mankamenty oskarżonego wskazane przez biegłych w opinii sądowo – psychiatrycznej.

Przy wymiarze kary uwzględnić należało również duże natężenie agresji oskarżonego, który groźbę bezprawną skierował do funkcjonariusza policji już na początku interwencji, gdy ten chciał dokonać jego wylegitymowania i dopiero zmierzał w jego kierunku, a także fakt, że to właśnie niewłaściwe, agresywne zachowanie R. B. w mieszkaniu K. Z. było przyczyną wezwania policji i podjętej interwencji.

Jednocześnie podkreślenia wymaga uprzednia, wielokrotna karalność oskarżonego (k. 58 – 59, 172). Mimo młodego wieku, oskarżony ma bowiem dopiero 23 lata, czterokrotnie był już karany za przestępstwa. Podkreślenia wymaga fakt, że oskarżony, który czynu niniejszego dopuścił się w warunkach recydywy, był uprzednio karany już czterokrotnie za przestępstwa z art. 224 § 2 kk, art. 226 § 1 kk, art. 222 § 1 kk. Co istotne, wobec oskarżonego wymierzane były uprzednio kary o charakterze wolnościowym, zarówno kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, której wykonanie następnie zarządzono, jak i kara ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne – zamieniona następnie na karę zastępczą pozbawienia wolności. Mimo wymierzenia powyższych kar, oskarżony popełniał kolejne przestępstwa. Powyższe wskazuje, że kary o charakterze wolnościowym nie przyniosły pożądanego skutku wychowawczego i brak jest jakichkolwiek uzasadnionych podstaw, by oczekiwać, że aktualnie orzeczenie kary wolnościowej spowodowałoby osiągnięcie celów stawianych karom przez ustawodawcę w zakresie prewencji szczególnej i wychowania. Zdaniem sądu, wymierzenie w realiach niniejszej sprawy kary pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze stanowić winno należytą reakcję karną na kolejne już naruszenie przepisów prawa przez oskarżonego, ponowne popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy i groźby bezprawnej, uświadamiając mu, że popełniając przestępstwa nie może liczyć na pobłażliwość wymiaru sprawiedliwości. Mając na uwadze, iż oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, całkowicie lekceważącym porządek prawny, popełniającym po raz kolejny przestępstwo o dużej szkodliwości społecznej związane z użyciem przemocy i groźby bezprawnej wobec funkcjonariusza policji, konieczne jest aktualnie wymierzenie mu realnie dolegliwej i odpowiednio surowej kary, która może w sposób skuteczny skłonić go w przyszłości do zmiany swego postępowania.

Podkreślić na marginesie należy, że kara pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Iławie za czyn z art. 226 § 1 kk z dnia 28 kwietnia 2017 roku nie odwiodła oskarżonego od naruszenia po raz kolejny przepisów prawa i popełnienia przestępstwa z katalogu przestępstw przeciwko działalności instytucji państwowych. Aktualnie zatem orzeczona kara winna zdaniem sądu być odpowiednio surowsza, tak, by uświadomić oskarżonemu nieopłacalność naruszania w przyszłości porządku prawnego i związanych z takim naruszaniem surowych konsekwencji prawnych.

Na poczet orzeczonej kary sąd zaliczył okres zatrzymania oskarżonego w sprawie zgodnie z treścią protokołu zatrzymania (k. 13 - 14).

O kosztach wynagrodzenia za obronę z urzędu sąd orzekł uwzględniając nakład pracy obrońcy, jego udział w postępowaniu przygotowawczym oraz na czterech terminach rozprawy w niniejszej sprawie.

O kosztach postępowania sąd orzekł zgodnie z art. 624 § 1 kpk uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, który pracuje jedynie dorywczo.