Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2019r. w Gliwicach

sprawy z powództwa M. W. (W.)

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w Województwie (...) w K.

o ustalenie niepełnosprawności

na skutek apelacji odwołującego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 1 grudnia 2017 r. sygn. akt VI U 34/17

oddala apelację.

(-) sędzia Mariola Szmajduch (- ) sędzia Teresa Kalinka (-) sędzia del. Magdalena Kimel

Sygn. akt VIII Ua 18/18

UZASADNIENIE

S. W., działając jako przedstawiciel ustawowy małoletniego odwołującego M. W., żądała zmiany zaskarżonego orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w K. ( (...)) z dnia 27 października 2016 roku - na mocy którego jej małoletni syn został zaliczony do osób niepełnosprawnych - poprzez ustalenie, że wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osobowy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Uzasadniając odwołanie wskazała, że u jej syna występują: deficyt w rozwoju emocjonalno – społecznym, problemy interpersonalne, zaburzenia komunikowania oraz nasilone zachowania foniczne. Ponadto wyjaśniła, że zaburzenia ze spektrum autyzmu oddziałują na zachowania małoletniego powodując problemy z rozumieniem otoczenia i często uniemożliwiają kontakt ze światem (nie rozumie mowy ciała, ma problemy z interpretacją mimiki).

Pozwany Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w K. wniósł o oddalenie odwołania. Na uzasadnienie wskazał, że aktualny stan zdrowia małoletniego M. W. wymaga współdziałania opiekuna małoletniego w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji, jednakże małoletni nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Jednocześnie pozwany wskazał, że z racji wieku, trzynastoletnie dziecko może nie być w pełni samodzielne i funkcjonować bez opieki oraz nie potrafi zadbać o siebie bez pomocy rodzica.

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt VI U 34/17) oddalił odwołanie jak bezzasadne.

Sąd I instancji ustalił, że orzeczeniem z dnia 10 sierpnia 2016 roku Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. zaliczył małoletniego M. W. do osób niepełnosprawnych na okres do dnia 15 kwietnia 2019 roku ze wskazaniem przyczyn niepełnosprawności:

-

choroby narządu wzroku (symbol 04-O) oraz

-

całościowe zaburzenie rozwojowe, powstałe przed 16. rokiem życia, z utrwalonymi zaburzeniami interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz stereotypami zachowań i aktywności o co najmniej umiarkowanym stopniu nasilenia (12-C).

W dniu 7 września 2016 roku S. W. wniosła odwołanie od ww. orzeczenia do Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania i Niepełnosprawności w Województwie (...) w K..

Zaskarżonym orzeczeniem z dnia 27 października 2016 roku Wojewódzki Zespół do spraw Orzekania i Niepełnosprawności w Województwie (...) w K. utrzymał w mocy powyższe orzeczenie.

Postanowieniem z dnia 22 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii i psychologii na okoliczność ustalenia czy małoletni odwołujący wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Na podstawie analizy akt sprawy, badania psychiatrycznego, badań testowych, wywiadu z małoletnim i jego obserwacji w trakcie całokształtu kontaktu z nim biegli M. T. z zakresu psychologii oraz M. S. specjalista z zakresu psychiatrii, rozpoznali zespół (...) i zaburzenia obsesyjno – kompulsywne. Biegli uznali, że małoletni wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie, korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki, konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia rehabilitacji i edukacji. Jednocześnie biegli określili, że małoletni nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Przedstawicielka małoletniego S. W. wniosła zastrzeżenia do przesłanej opinii biegłego, zarzucając biegłym nieuwzględnienie orzeczenia o niepełnosprawności z dnia 14 lipca 2014 roku wydanego przez Wojewódzki Zespół do spraw Orzekania i Niepełnosprawności w Województwie (...) w K. ustalającego istnienie niepełnosprawności z koniecznością zastosowania punktów 6 i 7. Podniosła, że według jego punktu 7 małoletni wymagał konieczności stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Przedstawicielka małoletniego podniosła także, że biegli nie uwzględnili opinii specjalisty zajmującego się terapią małoletniego od prawie 3 lat, która to jednoznacznie wskazuje na niezdolność do samodzielnego funkcjonowania. Według niej czyni to opinię powierzchowną i formułującą niewłaściwe wnioski.

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2017 roku Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii na okoliczność ustalenia czy małoletni odwołujący wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji:

-

z odniesieniem się do zarzutów (każdego z osobna) podniesionych przez przedstawiciela ustawowego odwołującego w piśmie procesowym z dnia 5 czerwca 2017 r.;

-

przedstawieniem argumentacji przemawiającej za wnioskiem, iż małoletni odwołujący nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W uzupełniającej opinii biegli podtrzymali wnioski zawarte w opinii głównej. Wyjaśnili, że zapoznali się z treścią Orzeczenia o Niepełnosprawności wydanego przez Wojewódzki Zespół do spraw Orzekania i Niepełnosprawności w Województwie (...) w K. z dnia 14 lipca 2014 roku co nie oznacza, że treść tego orzeczenia należało powtórzyć w obecnej sytuacji. Biegli podnieśli, że ww. orzeczenie dotyczyło ówczesnych ustaleń. W dalszej części biegli wskazali, że zapoznali się również z opinią wydaną przez specjalistę zajmującego się małoletnim, jednak podkreślili, że opinie zawarte w tym zaświadczeniu są opiniami jego autorki i nie oznacza to, że biegli mieli je w pełni podzielić. W dalszej części biegli wskazali także, że opinia wydana w sprawie powstała z uwzględnieniem wieku małoletniego oraz jego stanu zdrowia.

Przedstawicielka ustawowa małoletniego wniosła kolejne zarzuty do opinii podtrzymując ich pierwotne brzmienie. Nadto podała, że zarzuca wydanym opiniom, że powstały bez uwzględnienia przez biegłych obowiązujących przepisów prawa.

Sąd Rejonowy stwierdził, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W rozważaniach prawnych, Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Z kolei na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 roku w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U. z 2002 roku, Nr 17, poz. 162 ze zm.) oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1.  przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,

2.  niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3.  znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

W myśl z kolei art. 6b ust. 3 pkt 7 ww. ustawy, w orzeczeniu powiatowego zespołu, poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, powinny być zawarte wskazania dotyczące w szczególności: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Dalej wskazano, że istota niniejszej sprawy sprowadzała się do rozstrzygnięcia kwestii wymagającej wiadomości specjalnych, tj. czy biorąc pod uwagę niepełnosprawność odwołującego oraz jej konsekwencje dla jego funkcjonowania, odwołujący wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Podzielając opinie biegłych, Sąd Rejonowy stwierdził, że małoletni odwołujący nie wymaga stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Zaznaczył, że opinia biegłego podlega ocenie Sądu z uwzględnieniem kryteriów oceny tego rodzaju dowodu, takich jak: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009 r, sygn. akt V ACa 139/09, LEX nr 551993). Wskazał, że opinia główna jak i opinia uzupełniająca zostały sporządzone przez osoby co do których kompetencji brak jest jakichkolwiek zastrzeżeń. Podniósł, że brak jest podstaw do uznania ich za tendencyjne. Co więcej, przywołani biegli sporządzają opinie również w innych sprawach toczących się przed tym Sądem, w których – jeśli istnieją ku temu podstawy – stwierdzają przesłanki z pkt. 7 orzeczenia (...). Opinie są rzetelne i wyczerpujące, należycie uzasadnione oraz sporządzone zgodnie z tezami dowodowymi. Wnioski w nich zawarte – jednoznacznie sformułowane - zostały przedstawione nie tylko na podstawie analizy akt sprawy, ale również badania psychiatrycznego małoletniego M. W. i badań testowych. Przebieg badań oraz ich wyniki zostały przedstawione w opinii.

Odnosząc się do zarzutów do opinii biegli wyjaśnili, że zapoznali się z opinią psychologa, na którą zwracał uwagę przedstawiciel odwołującej. Brak jest zatem podstaw do postawienia zarzutu, iż przy sporządzaniu opinii biegli pominęli cześć materiału. Słusznie zaś wyjaśnili, że nie mieli obowiązki podzielić zawartych w nich wniosków. Z istoty dowodu z opinii biegłych wynika bowiem, że biegli – jako osoby cechujące się wiadomościami specjalnymi – mają obowiązek przedstawienia w sporządzonej opinii własne wnioski na podstawie własnych badań oraz własnej analizy dokumentacji medycznej.

W ocenie Sądu nie ma również podstaw by dyskredytować opinię biegłych na tej podstawie, że w liście dokumentów, na których powstała nie wymieniono uprzedniego orzeczenia (...) z dnia 14.07.2014 r. Brak w tym zakresie nie świadczy nawet o tym, że biegli pominęli fakt jego wydania. W opinii wskazali bowiem, że została sporządzona na podstawie akt (...), wśród których znajduje się ww. orzeczenie.

Sąd Rejonowy zgodził się z przedstawicielem odwołującego, że w świetle § 2. 1 pkt. 5 ww. Rozporządzenia całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności, zostały zaliczone do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku. Jak jednak wynika z § 1 ww. rozporządzenie jest to jeden z elementów branych pod uwagę przy ocenie czy w ogóle małoletni spełnia przesłanki warunkujące zaliczenie do osób niepełnosprawnych. Przywołana zaś regulacja nie oznacza, że stwierdzenie u małoletniego odwołującego wskazanych w nim całościowych zaburzeń rozwojowych przesądza konieczność uznania, że małoletni spełnia kryteria z pkt. 7 orzeczenia (...). Zgodnie z § 2. 2 ww. Rozporządzenia, przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę również indywidualne okoliczności – w tym z istoty rzeczy mające charakter oceny – takie jak:

1.  rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu,

2.  sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu,

3.  możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji.

W świetle powyższego, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Rejonowy oddalił odwołanie od zaskarżonej decyzji.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się S. W.- przedstawiciel ustawowy. Wniosła apelację, w której zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w całości. Wyrokowi temu zarzuciła naruszenie art. 233 § 1 kpc, nieuwzględnienie zgłaszanych zastrzeżeń do opinii biegłych z dnia 25 sierpnia 2017 r., nie dokonanie przez Sąd I instancji należytej staranności w ocenie opinii oraz błędne ustalenia stanu faktycznego. Zdaniem S. W. Sąd ograniczył postępowanie dowodowe jedynie do dowodów z opinii biegłych mimo, że biegli formułowali wnioski bez uwzględnienia aktualnie obowiązujących przepisów prawa tj § 2 ust 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 22 grudnia 2009 r. Wskazała, że Sąd Rejonowy, mimo iż wymaga to wiedzy specjalistycznej, sam uznał, że przesłanka z § 2 ust 1 pkt 5 rozporządzenia z 2009 r. jest niewystarczająca do spełnienia kryterium z pkt 7 orzeczenia (...).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Na podstawie wyników postępowania dowodowego uzupełnionego przez Sąd Okręgowy, Sąd uznał, że apelacja nie zasługuje uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie treścią art. 378 § 1 k.p.c. Sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, co oznacza, że jest wprawdzie związany apelacją
w aspekcie przedmiotowym, jednakże równocześnie nie wiążą go zarzuty apelacyjne, bowiem nie wyznaczają one granic apelacji. Sąd odwoławczy, weryfikując trafność zaskarżonego orzeczenia, pełni także funkcję sądu merytorycznego. Może zatem rozpoznać sprawę od początku, uzupełnić materiał dowodowy oraz poczynić samodzielne ustalenia na podstawie materiału zebranego w postępowaniu przed Sądem I instancji. Może także brać pod uwagę z urzędu naruszenie prawa materialnego i naruszenie przepisów postępowania, usuwając ewentualne braki wynikające z błędów popełnionych przez Sąd I instancji, jak i przez strony procesowe. W ten sposób realizuje się istota apelacji pełnej (vide uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008r., IIICZP 49/07,OSNC 2008/6/55 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 17 lipca 2009r., IV CSK 110/09, Lex 518138).

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy małoletni M. W. wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Sąd Okręgowy biorąc pod uwagę zarzuty apelacji uzupełnił postępowanie dowodowe i dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii (...) oraz psychologii L. B. na okoliczność ustalenia, czy małoletni M. W. wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, przy uwzględnieniu aktualnego stanu prawnego obowiązującego od 2009 r., tj. §2 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia.

Z opinii tej wynika, że u małoletniego rozpoznano zaburzenia obsesyjno-kompulsywne oraz całościowe zaburzenia rozwojowe w postaci zespołu (...). Nie rozpoznano natomiast choroby psychicznej w znaczeniu psychozy ani upośledzenia umysłowego. Poziom intelektualny małoletniego mieści się w granicach przeciętnych dla wieku. Zaburzenia na które cierpi małoletni utrzymują się od okresu dzieciństwa. Bez pomocy innych osób nie jest on zdolny do zaspokajana potrzeb i ról życiowych. Wymaga on dostosowania programu nauczania do jego możliwości, a także większego zaangażowania rodziców w proces jego leczenia, rehabilitacji, edukacji, postępowania wychowawczego. Jednocześnie zaburzenia obsesyjno-kompulsywne oraz całościowe zaburzenia rozwojowe wymagają systematycznego leczenia psychiatrycznego, kontynuowania terapii psychologicznej, treningu umiejętności społecznych, oddziaływań behawioralnych. Jednocześnie zakres opieki nad małoletnim przewyższa zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w jego wieku.

Niezależnie od powyższego, zdaniem biegłych małoletni nie spełnia kryteriów zaliczenia go do osób wymagających stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Opanował on większość czynności samoobsługowych, inne wykonuje z pomocą lub nadzorem innych osób. Udzielana mu w tym pomoc ma charakter częściowy i polega głównie na przypominaniu, instruowaniu i nadzorze. Małoletni porusza się samodzielnie, komunikuje się sprawnie. Realizuje rolę ucznia kształcenia specjalnego. Ma pozytywne zainteresowania (czytanie, piłka nożna), rodzice wdrażają go do wypełniania obowiązków domowych (gotowanie, zakupy) oraz czynności zdrowotnych (zakładanie soczewek). Wprawdzie małoletni nowe czynności nabywa wolniej i z dużym zaangażowaniem otoczenia, to odnoszą one wymierne korzyści i skutkują wzrostem jego samodzielności. Z kolei zaburzenia obsesyjno-kompulsywne są dobrze kontrolowane pod względem farmakologicznym i terapeutycznym.

Sąd Okręgowy podzielił wnioski wynikające z opinii biegłych sądowych uznając je za spójne i naukowo umotywowane. Biegłe dokonały kompleksowej oceny stanu zdrowia małoletniego w oparciu o przeprowadzone badania oraz dokumentację dotyczącą jego stanu zdrowia. W tym miejscu należy wskazać, że dowód z opinii biegłych podlega szczególnej ocenie, bowiem sąd nie mając wiadomości specjalnych jedynie może oceniać logiczność wypowiedzi biegłego. Ocena dowodu z opinii biegłego nie jest dokonywana według kryterium wiarygodności w tym znaczeniu, że nie można "nie dać wiary biegłemu", odwołując się do wewnętrznego przekonania sędziego, czy też zasad doświadczenia życiowego. Opinia biegłego podlega, tak jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., jednakże co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Jakkolwiek opinia biegłych jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem, na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków (tak też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 4 lipca 2018 r., sygn. akt III AUa 1328/17).

Sąd Okręgowy dokonując oceny opinii biegłych uznał, że opinia jest kompleksowa, poprzedzona została szczegółowym wywiadem przeprowadzonym z ojcem małoletniego, Biegli uwzględnili dokumentację dotycząca stanu zdrowia małoletniego oraz aktualny stan prawny obowiązującego od 2009 r., tj. §2 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia. Wnioski wynikające z opinii są logiczne i jasne.

Zgodnie z § 2 ust 1 pkt 5 rozrządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U nr 17, poz 162 z pozn zm.) do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą: całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów do opinii podniesionych przez apelującą. Podkreślić należy, że małoletni M. W. wymaga pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku, dlatego w sposób prawidłowy został zaliczony do osób niepełnosprawnych, jednakże nie spełnia przesłanek o których mowa w § 2 ust 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 1 lutego 2002 r.

Dla stwierdzenia, że zostały spełnione kryteria zaliczenia małoletniego do osób wymagających stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji nie wystarczy zdiagnozowanie całościowych zaburzeń rozwojowych w postaci zespołu (...), muszą to być bowiem takie zburzenia, które powodują znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej.

Z opinii biegłych sądowych wynika natomiast, że M. W. sprawnie komunikuje się z otoczeniem, realizuje zadania rozwojowe, zadania ucznia w ramach szkoły powszechnej, nawiązał w miarę możliwości pozytywną relację rówieśniczą, ma pozytywne zainteresowania, rodzice wdrażają go do wypełniania obowiązków domowych i czynności zdrowotnych. Porusza się samodzielnie, opanował większość czynności samoobsługowych, inne wykonuje z pomocą i pod nadzorem. Pomoc konieczna ma charakter jedynie częściowy, polega na przypomnieniu, instruowaniu i nadzorze. Jak podkreślili biegli objawy zaburzeń obsesyjno- kompulsywnych są uciążliwe dla otoczenia i samego opiniowanego, jednak w obecnym stanie wydaja się one dobrze kontrolowane pod względem farmakologicznym i terapeutycznym.

Małoletni M. W. nie jest całkowicie zależny od otoczenia. Wymaga większego zakresu opieki niż zdrowie dziecko i stałego współdziałania opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji dlatego zaliczony został do osób niepełnosprawnych. Zauważyć należy, że w przypadku dzieci chorych niezależnie od ich wieku opieka rodziców ma zawsze szerszy zakres. Konieczność sprawowania zwiększonej opieki nie zawsze skutkuje nawet zaliczeniem dziecka do osób niepełnosprawnych, a tym bardziej uznaniem, iż jest ono niezdolne do samodzielnej egzystencji. Decydujące znaczenie ma nie występowanie danego schorzenia, ale jego wpływ na funkcjonowanie małoletniego- stopień zaburzenia tego funkcjonowania.

Z uzupełnionego przez Sąd Okręgowy materiału dowodowego, wynika zatem, że małoletni M. W. nie spełnia kryteriów zaliczenia go do osób wymagających stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Podkreślić należy, że wnioski biegłych pokrywają się z wnioskami opinii biegłych sporządzonych przed Sądem I instancji, które wbrew zarzutom apelacji zostały przez sąd I instancji prawidłowo ocenione, co znalazło odzwierciedlenie w wynikach uzupełnionego postępowania dowodowego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

(-) sędzia Mariola Szmajduch (-) sędzia Teresa Kalinka (-) sędzia (del.) Magdalena Kimel