Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – E. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2017 roku i 25 września 2017 roku sprawy

P. D. (D.), syna A. i Ż. z domu S., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia
02 grudnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 775/14, za czyn z art. 13 § k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w dniu 27 grudnia 2013 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres lat 3 tytułem próby; postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2016 roku zarządzono wykonanie kary warunkowo zawieszonej;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 15 października 2015 roku
w sprawie o sygn. akt II K 845/15, za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. popełnione
w dniu 26 marca 2015 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. na karę 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny po 10 zł (dziesięć złotych) każda stawka, wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres lat 5 tytułem próby; wyrok uprawomocnił się w dniu 17 listopada 2015 roku;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 16 maja 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 277/16, za czyn z art. 280 § 1 k.k. i inne popełniony w dniu 19 września 2015 roku na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę roku ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 6 października 2015 roku od godziny 18:20 do 8 października 2015 roku do godziny 12:50, to jest dwa dni;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 19 maja 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 319/16, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 13 maja 2015 roku na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 14 do 15 maja 2015 roku (jeden dzień);

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 09 listopada 2016 roku
w sprawie o sygn. akt II K 963/16, za czyn z art. 242 § 1 k.k. popełniony w dniu 9 kwietnia 2016 roku na karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności; na poczet kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 30 kwietnia 2016 roku; kara pozbawienia wolności została przez skazanego odbyta w całości w okresie od 08 grudnia 2016 roku do 07 marca 2017 roku, a na jej poczet zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 30.04.2016 roku do 30.04.2016 roku,

oraz wobec którego zapadł wyrok łączny

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 984/16, w którym połączono kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 775/14, (...), II K 277/16 i II K 319/16 i w ich miejsce wymierzono mu karę łączna 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawiania wolności w sprawie od 14.05.2015 roku do 15.05.2015 roku, 06.10.2015 roku do 08.10.2015 roku i od 27.07.2016 roku do 08.12.2016 roku; kara łączna pozbawienia wolności odbywana jest przez skazanego od 07 marca 2017 roku,

i następnie skazanego prawomocnym wyrokiem:

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2016 roku w sprawie o sygn. akt X K 821/15 za popełniony w dniu 30 września 2014 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i art. 4 § 1 k.k.

***

1.  na mocy art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy karę łączną pozbawienia wolności i karę pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone:

a)  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 984/16,

b)  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2016 roku w sprawie o sygn. akt X K 821/15

i w ich miejsce wymierza skazanemu P. D. (D.) karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na mocy art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I (pierwszym) niniejszego wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 14.05.2015 roku do 15.05.2015 roku, 06.10.2015 roku do 08.10.2015 roku i od 27.07.2016 roku do 08.12.2016 roku,

3.  na mocy art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I (pierwszym) niniejszego wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie II K 984/16 od dnia 07 marca 2017 roku do 28 września 2017 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności,

4.  na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

5.  na mocy art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,

6.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. D. został skazany następującymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia
02 grudnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 775/14, za czyn z art. 13 § k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w dniu 27 grudnia 2013 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres lat 3 tytułem próby; postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2016 roku zarządzono wykonanie kary warunkowo zawieszonej;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 15 października 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 845/15, za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. popełnione w dniu 26 marca 2015 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. na karę 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny po 10 zł (dziesięć złotych) każda stawka, wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres lat 5 tytułem próby; wyrok uprawomocnił się w dniu 17 listopada 2015 roku;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 16 maja 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 277/16, za czyn z art. 280 § 1 k.k. i inne popełniony w dniu 19 września 2015 roku na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę roku ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 6 października 2015 roku od godziny 18:20 do 8 października 2015 roku do godziny 12:50, to jest dwa dni;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 19 maja 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 319/16, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 13 maja 2015 roku na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 14 do 15 maja 2015 roku (jeden dzień);

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 09 listopada 2016 roku
w sprawie o sygn. akt II K 963/16, za czyn z art. 242 § 1 k.k. popełniony w dniu 9 kwietnia 2016 roku na karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności; na poczet kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 30 kwietnia 2016 roku; kara pozbawienia wolności została przez skazanego odbyta w całości w okresie od 08 grudnia 2016 roku do 07 marca 2017 roku, a na jej poczet zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 30.04.2016 roku do 30.04.2016 roku,

oraz wobec którego zapadł wyrok łączny

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 984/16, w którym połączono kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 775/14, (...), II K 277/16 i II K 319/16 i w ich miejsce wymierzono mu karę łączna 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawiania wolności w sprawie od 14.05.2015 roku do 15.05.2015 roku, 06.10.2015 roku do 08.10.2015 roku i od 27.07.2016 roku do 08.12.2016 roku ; kara łączna pozbawienia wolności odbywana jest przez skazanego od 07 marca 2017 roku,

i następnie skazanego prawomocnym wyrokiem:

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2016 roku w sprawie o sygn. akt X K 821/15 za popełniony w dniu 30 września 2014 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Rozpoczęcie wykonywania kary pozbawienia wolności zaplanowano na 20 grudnia 2018 roku, a zakończenie jej wykonywania na 20.03.2019 roku.

dowody: dane o karalności k.14-17; informacjach o pobytach k.2-5,k.18-34,46-48; dane dotyczące wyroków oraz wykonania kar w sprawach X K 775/14, II K 845/15, II K 277/16, II K 319/16, II K 963/16, II K 984/16 i X K 821/15

Zachowanie P. D. w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności zostało ocenione jako właściwe, stara się być regulaminowy wobec przełożonych. Był wielokrotnie nagradzany, był również karany dyscyplinarnie m.in. za niewłaściwe zachowanie wobec przełożonych oraz za prowokowanie sytuacji konfliktowych. Obecnie stara się przestrzegać przepisów regulujących wykonywanie kary pozbawienia wolności oraz porządku wewnętrznego. Skazany karę odbywa w systemie programowego oddziaływania, a zadania z niego wynikające realizuje w stopniu poprawnym. Jest zatrudniony nieodpłatnie. Ukończył liczne kursy zawodowe i readaptacyjne.

dowody: opinia o skazanym k. 44-45v

Sąd zważył co następuje:

Na początku swoich rozważań Sąd chce podkreślić, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie P. D. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 821/15, który został wydany w dniu 14 października 2016 roku, a ponadto wydano wobec niego z dniem 29 listopada 2016 roku wyrok łączny w sprawie o sygn. akt II K 984/16, którym orzeczono wobec niego karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Także orzeczenie wydane wobec skazanego w sprawie o sygn. akt II K 963/16 zapadło w dniu 09 listopada 2016 roku, a zatem po wejściu w życie znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny. Tym samym prawomocne orzeczenia w/w sprawach zapadły już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec skazanego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że treść owego art. 19 ust. 1 w/w ustawy niewątpliwie rodzi pewne trudności interpretacyjne. Dotyczy to w szczególności rozumienia znaczenia zapisu "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Sąd, orzekając w przedmiotowej sprawie, rozważał jego dwojaką interpretację. I tak, pierwsza z nich sprowadza się do uznania, iż samo wydanie (lub uprawomocnienie się) wyroku po 1 lipca 2015 roku umożliwia w sprawie o wydanie wyroku łącznego orzekanie w tym przedmiocie na podstawie przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w jej znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i ze zmianami wprowadzonymi w dniu 15 kwietnia 2016 roku). Ów sposób rozumienia tego zapisu oznaczałby, że samo wydanie po 1 lipca 2015 roku prawomocnego orzeczenia, bez względu na rodzaj wymierzonej w nim kary, otwiera swoistą „furtkę”, pozwalającą na zastosowanie znowelizowanych przepisów art. 85 k.k. i kolejne (chyba, że Sąd uzna, iż korzystniejsze, stosownie do art. 4 § 1 k.k., są przepisy w ich uprzednim brzmieniu, tj. obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Druga z interpretacji tego zapisu jest w ocenie Sądu następująca: w przypadku wydania wobec skazanego po 1 lipca 2015 roku prawomocnego wyroku (tj. również uprawomocnienia się po tym dniu orzeczenia zapadłego przed tą datą), Sąd, orzekając w sprawie o wydanie wyroku łącznego, obowiązany jest wpierw stwierdzić, czy w oparciu o znowelizowane przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny możliwe jest orzeczenie kary łącznej z karami, prawomocnie wymierzonymi skazanemu do 30 czerwca 2015 roku, a dopiero następnie ma możliwość prowadzenia rozważań w oparciu o art. 4 § 1 k.k., czy winno nastąpić orzekanie w oparciu o uprzednio obowiązujące przepisy tego rozdziału czy też przepisy znowelizowane i która z kar łącznych (tj. wydanych w oparciu o tzw. przepisy nowe czy też stare) jest wobec niego korzystniejsza.

W ocenie Sądu, tylko ta druga interpretacja zapisu „zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” jest prawidłowa i winna być stosowana. Warto przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 575 § 1 k.p.k. Sąd miał na uwadze, że stosownie do utrwalonego orzecznictwa, art. 575 § 1 k.p.k. rozumie się w taki sposób, iż „ o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, który spełnia przesłanki z art. 85 k.k. i w związku z tym nadaje się do połączenia, bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym, co powoduje, że dotychczasowy węzeł prawomocnie połączonych kar ulega rozwiązaniu. Tylko przy braku podstaw do zastosowania art. 575 k.p.k. uprzednie prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary orzeczone w obu sprawach stanowi negatywną przesłankę procesową w postaci powagi rzeczy osądzonej” (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lipca 2013 roku, sygn. akt II KK 14/13). Zwrócić należy uwagę, iż „wydanie wyroku łącznego” oznacza w przepisie art. 575 § 1 k.p.k. de facto „orzeczenie nowej kary łącznej”, albowiem w przypadku braku podstaw dla orzeczenia nowej kary łącznej wydane orzeczenie nie ma charakteru wyroku łącznego (patrz choćby art. 572 k.p.k.). Ustawodawca nie mówi przy tym o „wszczęciu postępowania o wydanie wyroku łącznego” albo o „orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego”, lecz o „wydaniu wyroku łącznego”. W ocenie Sądu ową interpretację należy, per analogia, stosować również do zapisu art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej. Użycie przez ustawodawcę stwierdzenia „orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem” oznacza zatem, iż ów nowy, prawomocny wyrok wymaga wydania nowego wyroku łącznego i orzeczenia nowej kary łącznej. Warto przy tym zauważyć, że treść art. 575 § 1 k.p.k. ulegała zmianie z dniem 01 lipca 2015 roku w sposób, który potwierdza powyższe konkluzje Sądu – jego uprzednie brzmienie mówiło bowiem o tym, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodziła potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny tracił moc. Oczywistym jest przy tym, iż owa potrzeba wydania nowego wyroku łącznego i wydania nowej kary łącznej musi ujawnić się na tle znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny; jest to szczególnie jasne przy uwzględnieniu cytowanego już art. 575 § 1 k.p.k. (choć ten ostatni ma charakter procesowy). Konkludując, w ocenie Sądu, prawomocne skazanie po 1 lipca 2015 roku (w tym również uprawomocnienie się orzeczenia wydanego przed tą datą) umożliwia stosowanie przy orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w ich znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2015 roku) jedynie wówczas, gdy według owych „nowych przepisów” kara wymierzona tym wyrokiem podlega łączeniu z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu wyrokami wydanym przed 30 czerwca 2015 roku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II AKz 124/16 z dnia 31.05.2016 roku).

Jak zaznaczona na wstępie, w przedmiotowej sprawie po dniu 1 lipca 2015 roku zapadło wobec skazanego orzeczenie w sprawie X K 821/15, a także wydano wobec niego wyrok łączny w sprawie o sygn. akt II K 984/16. Kara pozbawienia wolności orzeczona w sprawie X K 821/15 nie została przy tym wykonana w całości ani w części, a jej rozpoczęcie zaplanowano na 20 grudnia 1018 roku, natomiast zakończenie jej wykonywania ma nastąpić 20 marca 2019 roku. Sąd zważył dalej, że wyrokiem łącznym w sprawie o sygn. akt II K 984/16 połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone wobec skazanego w sprawach o sygn. akt X K 775/14, II K 845/15, II K 277/16 i IIK 319/16. Nie zaszły przy tym po dacie wydania w/w wyroku łącznego przesłanki umożliwiające jego rozwiązanie w trybie art. 575 § 1 k.p.k., natomiast orzeczona tym wyrokiem kara łączna nie została wykonana w całości. Niewątpliwie zatem kara jednostkowa i kara łączna, wymierzone wobec skazanego w tych sprawach, mogły podlegać łączeniu zgodnie z art. 85 § 1 – 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. Sąd dysponował tym samym możliwością stosowania wobec M. D. przepisów ustawy – kodeks karny, w jego brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i zmodyfikowanym przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2016 roku 0 zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw.

Sąd badał przy tym, stosownie do art. 4 § 1 k.k., możliwość połączenia kar wymierzonych skazanemu również w oparciu o przepisy ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obwiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, uznał jednakże, że nie byłoby to w przedmiotowej sprawie względniejsze. Stosownie do treści art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku, połączeniu podlegałyby kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 775/14 i X K 821/15 (I ciąg) oraz w sprawach II K 845/15 i II K 319/16 (II ciąg), przy czym byłoby to możliwe dopiero po rozwiązaniu wyroku łącznego wydanego w sprawie II K 984/16 na podstawie art. 575 § 1 k.p.k. Sąd analizował bowiem, w kolejności chronologicznej, daty wydania poszczególnych wyroków oraz daty popełnianych przez skazanego czynów. Analiza ta wykazał, że pierwszym chronologicznie wyrokiem było orzeczenie Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 02 grudnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 775/14 i kara ta podlegała łączeniu z karą wymierzoną skazanemu w sprawie o sygn. akt X K 821/15. Kolejnym chronologicznie wyrokiem wydanym wobec skazanego było orzeczenie w sprawie II K 845/15, które podlegało łączeniu z karą wymierzoną mu w sprawie o sygn. akt II K 319/16. Natomiast nie podlegałyby łączeniu kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt II K 277/16 i II K 963/16. Pierwszy z tych wyroków dotyczył czynu popełnionego w dniu 19 września 2015 roku, a zatem po wejściu w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw i zmianie rozdziału IX Kodeksu karnego. Nie było zatem możliwości stosowania wobec niego stanu prawnego obowiązującego do 30 czerwca 2015 roku, a zatem przed dniem popełnienia przez skazanego czynu, za który została wymierzona mu kara (art. 4 § 1 k.k. in fine). Nie podlegał on natomiast łączeniu stosownie do nowego brzmienia art. 85 § 1, 2 i 3 k.k. z karą wymierzoną skazanemu w sprawie o sygn. akt II K 963/16, albowiem została ona w całości odbyta w okresie od 08 grudnia 2016 roku do 07 marca 2017 roku. W efekcie, wykonaniu wobec skazanego podlegałaby w takiej sytuacji trzy kary; kary wymierzone w sprawach II K 277/16, tj. kara 6 miesięcy pozbawienia wolności i kara 1 roku ograniczenia wolności, oraz kary łączne wymierzone po połączeniu kar jednostkowych w sprawach X K 775/14 i X K 821/15 oraz w sprawach II K 845/15 i II K 319/16, które mogłyby mieć wymiar odpowiednio od 1 roku do 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz od 1 roku pozbawienia wolności do 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności (wobec treści art. 87 § 1 i 2 k.k.). W rezultacie wymiar kar, które mogłyby zostać orzeczone i następnie wprowadzone do wykonania wobec skazanego w przypadku zastosowania przepisów ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku znacząco przewyższa wymiar kary łącznej, która była możliwa do wymierzenia na podstawie obecnie obowiązujących przepisów ustawy – Kodeks karny. Przyjmując zatem prymat ustawy obowiązującej obecnie oraz fakt, że uprzednio obowiązuje przepisy nie były korzystniejsze, Sąd w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw i art. 4 § 1 k.k., orzekał w oparciu o obecnie obowiązuje przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydanie wyroku łącznego i orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, w ocenie Sądu, zachodzą zatem w stosunku do następujących wyroków:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 984/16,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2016 roku w sprawie o sygn. akt X K 821/15.

W tych przypadkach P. D. wymierzono karę jednostkową i karę łączną pozbawienia wolności, które można ze sobą połączyć. Nadto, żadna z tych kar w dniu wyrokowania, tj. w dniu 28 września 2017 roku, nie została jeszcze w całości wykonana. Natomiast Sąd podkreśli raz jeszcze, że nie miał możliwości połączenia kary wymierzonej skazanemu w sprawie o sygn. akt II K 963/16, albowiem w dacie wyrokowania została ona w całości wykonane (w okresach opisanych w części wstępnej uzasadnienia). Na przeszkodzie w jej połączeniu stał zatem art. 85 § 2 k.k.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej pozbawienia wolności, jaka winna zostać orzeczona względem P. D. w miejsce kar objętych wyżej wymienionymi wyrokami podlegającymi łączeniu Sąd miał na względzie treść art. 86 § 1 k.k. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 15 lat. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacji, zbliżonej do zasady kumulacji. W tam zakresie znaczenie miał fakt, iż przestępstwa te choć godziły w te same dobra prawne (czyny przeciwko mieniu), to jednak nie zostały popełnione na szkodę tych samych pokrzywdzonych i popełnione zostały w znaczącej odległości czasowej. Wskazują one również na lekceważącą postawę skazanego wobec obowiązujących norm prawnych. Ponadto, o wymiarze karze zadecydowała opinia z Zakładu Karnego, która na datę jej wydania wskazywała na konieczność uprzedniego ukarania skazanego za niewłaściwą postawę w trakcie wykonywania kary pozbawienia wolności. Z tego względu w ocenie Sądu nie było możliwe zastosowania wobec skazanego zasady absorpcji. Na przeszkodzie zastosowania całkowitej zasady kumulacji stał natomiast fakt, że skazany starał się poprawić swoje zachowanie i postawę wobec przełożonych oraz podjął zatrudnienie, a także ukończył liczne kursy zawodowe i adaptacyjne. Z tego też względu Sąd uznał, że wymierzona skazanemu kara łączna 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną i sprawiedliwą. Sąd miał przy tym na uwadze również całość przestępczej działalności skazanego.

W pkt II i III wyroku Sąd w oparciu o treść art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiednio od 14.05.2015 roku do 15.05.2015 roku, 06.10.2015 roku do 08.10.2015 roku i od 27.07.2016 roku do 08.12.2016 roku i w sprawie II K 984/16 od dnia 07 marca 2017 roku do 28 września 2017 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności.

Sąd, w dalszej części orzeczenia, na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postepowanie w pozostałym zakresie. W kolejnym punkcie wyroku na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. ( a contrario) pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach określonych w punkcie I wyroku łącznego Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd miał na uwadze to, że pozostaje w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.