Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 2807/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

Sędzia del. Magdalena Kimel

Protokolant

Justyna Jarzombek

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2019 r. w Gliwicach

sprawy H. D. (D.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania H. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 14 września 2018 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu H. D. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 110a ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
od dnia 1 września 2018r.

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz odwołującego kwotę 180zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) sędzia del. Magdalena Kimel

Sygn. akt VIII U 2807/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 września 2018 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu H. D. prawa do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a w zw z art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nie przełożył nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia.

Z powyższą decyzją nie zgodził się ubezpieczony. Wniósł odwołanie, w którym domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania prawa do spornego świadczenia oraz przeprowadzenia dowodów z akt osobowych odwołującego oraz opinii biegłego sądowego z zakresu wynagrodzeń celem odtworzenia wynagrodzenia z okresu 1964-1977.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony H. D. urodził się (...)

Ubezpieczony w okresie od dnia 5 września 1963 r. do dnia 30 czerwca 1990 r. zatrudniony był w KWK (...) na stanowiskach:

- od 05 września 1963 r. do dnia 31 grudnia 1963 – stażysta pz,

- od 01 stycznia 1964 r. do 31 lipca 1968 r. - młodszy górnik pz,

- od 01 sierpnia 1968 r. do 15 grudnia 1971 r. – górnik pz,

- od 16 grudnia 1971 r. do 31 grudnia 1973 – nadgórnik oddziału wydobywczego pz,

- od 01 stycznia 1974 r.- 30 czerwca 1990 r.- sztygar zmianowy oddziału robót przygotowawczych pz.

Pracował w systemie 3 zmianowym. Zmiany następowały w okresach tygodniowych.

H. D. związek małżeński zawarł w dniu(...) r.

Na mocy decyzji z dnia 14 stycznia 1989 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 4 września 1988 r. Na emeryturę odwołujący przeszedł od dnia 1 lipca 1990 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ustalono w wysokości 408,05 %.

W dniu 31 października 2016 r. r. ubezpieczony wniósł o ustalenie wysokości świadczenia emerytalno-rentowego na podstawie art. 110 i 110 a ustawy emerytalnej, przedkładając RP 7 obejmujące okres od 1978 r. do 1990 r.

Decyzją z dnia 17 listopada 2016 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 a, albowiem nowo ustalony wskaźnik jest niższy od 250 %. Organ rentowy wkazał, że za okres nieudokumentowany tj za lata 1964-1968, 1971-1972 przyjęto wynagrodzenie minimalne.

Odwołujący nie odwołał się od powyższej decyzji.

W dniu 23 stycznia 2018 r. wystąpił ponowienie do organu rentowego o przeliczenie emerytury nap odstawie art. 110 a ustawy emerytalnej.

Zaskarżoną decyzją ZUS/O Z. odmówił przeliczenia emerytury.

Od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł odwołanie, które zainicjowało niniejsze postępowanie.

W trakcie postępowania sądowego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu emerytur i rent, który odtworzył wynagrodzenie ubezpieczonego za okres nieudokumentowany oraz wyliczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w oparciu o art. 110a ustawy emerytalnej z uwzględnieniem zarobków przypadających w części po przyznaniu świadczenia.

Opinia biegłego została przez Sąd skorygowana. Do obliczeń uwzględniono takie składniki wynagrodzenia jak:

a)  płaca zasadnicza- liczona jako iloraz dziennej stawki wynikającej z przyjętego wg stanowiska pracy zaszeregowania oraz średniej ilości przepracowanych dniówek ustalonych na podstawie zaświadczenia pracy dla celów ustalenia górniczej emerytury; Od 16 grudnia 1971 odwołujący awansował na stanowisko nadgórnika oddziału wydobywczego pz, i wysokość wynagrodzenia miesięcznego wynika z angaży znajdujących się w aktach osobowych.

b)  wynagrodzenie z tytułu Karty Górnika - ustalone na podstawie Uchwały Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1949 roku w sprawie szczególnych przywilejów dla górników w górnictwie węglowym "Monitor Polski nr A-i00 poz.1175" oraz biorąc pod uwagę par. 14 załącznika nr 1 do ZUP z 01 kwietnia 1957 roku. Od grudnia 1968 roku ustalone na podstawie załącznika nr 10 do protokołu dodatkowego nr 265/PW z dnia 5.12.1968r. Od października 1974 roku na podstawie uchwały Rady Ministrów nr 230/74 z dnia 27.09.1974r. Od 1975 roku zgodnie z par. 25 i tabela nr 2 załącznika nr 1 do Układu Zbiorowego Pracy dla Przemysłu Węglowego z dnia 1 stycznia 1975 roku.

c)  deputat węglowy - za cały okres zatrudnienia zgodnie ze stawkami obowiązującymi w danym okresie. Do 1970 roku cena za 1 tonę węgla deputatowego - 500 zł , od 1971 roku 537,50 zł, a od 01.01.1972 roku 550 zł.

d)  dodatek za pracę w nocy w wysokości 10 % stawki na podstawie art. 15 Zbiorowego Układu Pracy z 1.04.1957, od 1.07.1972 do 30.09.1974 w wysokości 20 % stawki -na podstawie art. 15 Zbiorowego Układu Pracy z 1.04.1957 roku w brzmieniu nadanym protokołami dodatkowymi wydanymi do dnia 30.06.1972 roku, od 01.10.1974 r. – 30 % stawki na podstawie § 4 ust. 1 uchwały Rady Ministrów nr 230/74 z 27.09.1974r. a od 01.01.1975r. na podstawie § 10 załącznika nr 2 Układu Zbiorowego Pracy dla Przemysłu Węglowego z dnia 1 stycznia 1975 roku, przy założeniu że ubezpieczony pracował w systemie 3 zmianowym- w tym na zmianie nocnej w ciągu 1/3 nominalnego czasu pracy

e)  dodatek za prace na drugą zmianę od 1.10.1974r. w wysokości 10% płacy podstawowej. Wysokość dodatku 10% ustalona na podstawie par. 4 ust. 2 uchwały Rady Ministrów nr 230/74 z 27.09.1974r. a od 01.01.1975r. na podstawie § 10 załącznika nr 2 Układu Zbiorowego Pracy dla Przemysłu Węglowego z dnia 1 stycznia 1975 roku

Wynagrodzenie ubezpieczonego kształtowało się następująco:

- 1969 r. – ogółem - 44.076,23 zł

- 1970 r. – ogółem – 49.101,97 zł

styczeń – 4.152,00 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 110,27 zł)

luty- - 3.911,33 zł ( w tym skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie 103,20 zł)

marzec- 4.031,66 zł ( w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 106,73 zł)

kwiecień- 4.152,00 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 110,27 zł)

maj- 3.911,33 zł ( w tym skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie 103,20 zł)

czerwiec- 4.152 zł (w tym skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie 110,27zł )

lipiec - 4.152 zł (w tym skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie 110,27zł )

sierpień- 4.152 zł (w tym skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie 110,27zł )

wrzesień- 4.152 zł (w tym skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie 110,27zł )

październik 4.272,33 zł (w tym skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie 113,80 zł)

listopad- 4.031,66 zł (skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie106,73 zł)

grudzień 4.031,66 zł (skorygowany dodatek nocy 10 % w kwocie106,73 zł

- 1971 r.- ogółem – 47.683,29 zł

styczeń- 4.086,66 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 107,53 zł)

luty- 3.966,33 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 104 zł)

marzec – 4.327,33 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 114,60 zł)

kwiecień- 4.086,66 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 107,53 zł)

maj- 4.086,66 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 107,53 zł)

czerwiec- 4.086,66 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 107,53 zł)

lipiec – 4.206,00 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 110,07 zł)

sierpień- 4.206,00 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 110,07 zł)

wrzesień- 4.206,00 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 110,07 zł)

październik- 4.206,00 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 110,07 zł)

listopad – 4.086,66 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 107,53 zł)

grudzień 2.132,33 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 51,20 zł)

- 1972 r.- ogółem 47.960,04 zł

styczeń- 3.946,67 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 100 zł)

luty- 3.946,67 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 100 zł)

marzec- 3.946,67 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 100 zł)

kwiecień- 3.946,67 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 100 zł)

maj- 3.946,67 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 100 zł)

czerwiec 3.946,67 zł (w tym skorygowany dodatek nocny 10 % w kwocie 100 zł)

lipiec- 4.046,67 zł (od tej daty wysokość dodatku 20 % jak przyjął biegły)

sierpień - 4.046,67 zł

wrzesień - 4.046,67 zł

październik - 4.046,67 zł

listopad - 4.046,67 zł

grudzień 4.046,67 zł

- 1973 - - ogółem 52.880,04 zł

-1974 – ogółem 69.253,37 zł

- 1975 – ogółem 96.840,04 zł

- 1976 – ogółem 102.420,04 zł

-1977- ogółem 106.920,04 zł

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu zatrudnienia ubezpieczonego kształtuje się następująco:

Lp.

za rok kalendarzowy

zarobki-dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (w zł)

kwota rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego za rok kalendarzowy (w zł)

stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (w %)

1

1969

44.076,23

26. 088,00

168,95

2

1970

49.101,97

26 820,00

183,08

3

1971

47.683,29

28 296,00

168,52

4

1972

47.960,04

30 108,00

159,29

5

1974

69 253,37

38220,00

181,20

6

1975

96 840,04

46 956,00

206,24

7

1976

102 420,04

51 372,00

199,37

8

1977

106 920,04

55 152,00

193,86

9

1978

151 280,00

58 644,00

257,96

10

1979

183 083,00

63 924,00

286,41

11

1980

243 568,00

72 480,00

336,05

12

1981

317 127,00

92 268,00

343,70

13

1982

526 887,00

139 572,00

377,50

14

1983

634 482,00

173 700,00

365,27

15

1984

702 424,00

202 056,00

347,64

16

1985

915 912,00

240 060,00

381,53

17

1986

1 220 743,00

289 140,00

422,20

18

1987

1 323 500,00

350 208,00

377,92

19

1988

2 121 789,00

637 080,00

333,05

20

1989

8 029 128,00

2 481 096,00

323,61

SUMA:

5.613,35

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury

280,67 %

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, aktach osobowych odwołującego z okresu zatrudnienia w KWK (...) opinii sądowej sporządzonych przez biegłego J. C. (k.19-36) zeznań ubezpieczonego złożonych na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2019 r. (k.51-52).

Sąd skorygował opinie w zakresie zakwestionowanym przez organ rentowy, dokonując wyliczenia dodatku za pracę w nocy w wysokości 10 % do dnia 30 czerwca 1972 r., - art. 15 Zbiorowego Układu Pracy z 1.04.1957. W pozostałym zakresie wyliczenia biegłego były prawidłowe. Biegły w sposób fachowy i rzetelny odtworzył wynagrodzenie ubezpieczonego za okres nieudokumentowany, a następnie obliczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat z całego okresu zatrudnienia z uwzględnieniem zarobków po przyznaniu świadczenia. Do obliczeń uwzględnił wyłącznie te składniki, co do których nie ma wątpliwości, że ubezpieczony je otrzymywał, a więc wynagrodzenie zasadnicze, Kartę Górnika, deputat węglowy, dodatek za pracę na II zmianie dodatek za pracę na III zmianie. Odwołujący jak wynika z jego zeznań pracował w systemie 3 zmianowym i za prace na II i III zmianie przysługiwały mu dodatki wynikające z przepisów branżowych. Zarzuty organu rentowego, iż brak jest dowodów na prace zmianową odwołującego są nieuzasadnione. jak wynika ze spójnych zeznań odwołującego, pracował w systemie 3 zmianowym, a zmiany następowały w okresach tygodniowych. Otrzymany wwpw okazał się wyższy niż 250 %.

W konsekwencji, Sąd uznał, że zgromadzone dowody są kompletne i pozwalają na czynienie na ich podstawie ustaleń co do stanu faktycznego, a następnie na rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

Zgodnie z treścią art. 114 ust 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U z 2015 r, poz 748 zezm) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że ponowne ustalenie prawa do świadczeń - zarówno na wniosek osoby zainteresowanej jak i z urzędu - wymaga kumulatywnego spełnienia przesłanek ustawowych wymienionych w tym przepisie, a mianowicie: 1) przedłożenie nowych dowodów lub ujawnienie nowych okoliczności, 2) nowe dowody lub okoliczności istniały przed wydaniem decyzji, 3) nowe dowody zostały przedłożone lub nowe okoliczności zostały ujawnione po dniu uprawomocnienia się decyzji, 4) nowe dowody lub nowe okoliczności nie były znane organowi w dniu wydania decyzji, 5) nowe dowody lub nowe okoliczności faktyczne mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

W sprawie zostały przedłożone nowe dowody w postaci dokumentacji osobowej odwołującego z okresu zatrudnienia w KWK (...), w oparciu o które istniała możliwość odtworzenia wysokości wynagrodzenia przez biegłego sądowego. Dokumentacja istniała przed wydaniem decyzji i została ujawnione po uprawomocnieniu decyzji z dnia 17 listopada 2016 r. Nowe dowody nie były znane organowi rentowemu, a nowe okoliczności mają wpływ na wysokość świadczenia odwołującego.

W rozpoznawanej sprawie zatem kwestia sporna sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczony spełnia warunki do przeliczenia emerytury górniczej na podstawie art.110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2017.1383 j.t.).

Zgodnie z powołanym przepisem wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art.15, z uwzględnieniem art.110 ust.3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia:

- z kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek
o ponowne ustalenie emerytury od przeliczonej podstawy,

- dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia o ponowne ustalenie wysokości emerytury, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art.15 ust.5, jest wyższy niż 250%.

Ustalenie wysokości emerytury w sposób wskazany powyżej może nastąpić tylko raz.

Szczegółowe zasady postępowania w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r.
w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe
(Dz. U. z 2011r. nr 237, poz. 1412). Rozporządzenie to w § 21 pkt 1 przewiduje, iż środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Powyższy przepis zakłada istnienie optymalnych warunków, tj. wymaga, by zachowała się dokumentacja płacowa pracodawcy. Natomiast w sytuacji, gdy nie zachowała się stosowna dokumentacja płacowa, wysokość zarobków może być ustalona na podstawie dokumentacji zastępczej z akt osobowych pracownika (np. umów o pracę, angaży, wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej oraz innych pism dotyczących zatrudnienia, które zawierają informacje o wynagrodzeniu), a także zeznań świadków.

W postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określone w § 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997r., sygn. akt II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006r., sygn. akt I UK 115/06, OSNP 2007/17-18/257). Niemniej jednaj zarobki za poszczególne lata muszą być wykazane w sposób niebudzący wątpliwości, w ściśle określonej kwotowo wysokości. Nie jest natomiast możliwe przeliczenie wysokości emerytury w oparciu o hipotetyczne lub uśrednione wysokości zarobków. Zatem – jak już to wskazano wcześniej - kwestia pobieranego wynagrodzenia musi zostać udowodniona w sposób bezwzględny, a tylko dokumentacja stanowi precyzyjny dowód w zakresie wysokości wynagrodzenia w postępowaniu sądowym.

W niniejszej sprawie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego J. C., który odtworzył wynagrodzenie otrzymywane przez ubezpieczonego, a następnie obliczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w najkorzystniejszym wymiarze. Mając na uwadze przepisy branżowe, dokumentację pracowniczą do obliczeń zostały uwzględnione tylko te składniki, co do których nie ma wątpliwości, iż ubezpieczony je otrzymywał, tj. wynagrodzenie zasadnicze, Karta Górnika, deputat węglowy, dodatek za pracę na II zmianie dodatek za pracę na III zmianie. Wyliczenia biegłego zostały przez sąd skorygowane w zakresie w jakim biegły w sposób nieprawidłowy przyjął wysokość dodatku za prace na zmianie nocnej. Dodatek za pracę w nocy w wysokości 10 % stawki (na podstawie art. 15 Zbiorowego Układu Pracy z 1.04.1957,) obowiązywał do dnia 30 czerwca 1972 r. a od dnia 1.07.1972 do 30.09.1974 w wysokości 20 % stawki (na podstawie art. 15 Zbiorowego Układu Pracy z 1.04.1957 roku w brzmieniu nadanym protokołami dodatkowymi wydanymi do dnia 30.06.1972 roku), od dnia 01.10.1974 r. dodatek wynosił – 30 % stawki na podstawie § 4 ust. 1 uchwały Rady Ministrów nr 230/74 z 27.09.1974r. a od 01.01.1975r. na podstawie § 10 załącznika nr 2 Układu Zbiorowego Pracy dla Przemysłu Węglowego z dnia 1 stycznia 1975 roku. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że odwołujący pracował w systemie 3 zmianowym, w tym na zmianie nocnej w ciągu 1/3 nominalnego czasu pracy i przysługiwały mu z tego tytułu dodatki wynikające z przepisów branżowych.

Obliczony wskaźnik okazał się wyższy niż 250% i wyniósł 280,67 %

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 września 2018 r.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i§3 w zw. z §9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1800) zasądzając od organu rentowego, jako od strony przegrywającej proces, na rzecz ubezpieczonego 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) sędzia (del.) Magdalena Kimel