Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: stażysta Beata Ociesa

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej ul. (...) w Ł.

przeciwko J. P. i G. P.

o opróżnienie lokalu

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej ul. (...) w Ł. solidarnie na rzecz J. P. i G. P. kwotę 124 zł (sto dwadzieścia cztery złote) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 637/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 lipca 2018 roku Wspólnota Mieszkaniowa ul. (...) wystąpiła przeciwko J. P. i G. P. o nakazanie opróżnienia i wydania na rzecz powódki nieruchomości w postaci lokali gospodarczych – dwóch komórek o powierzchniach 16,72 m ^{( 2)} oraz 7,06 m ^{( 2)} tj. łącznie o powierzchni 23,78 m ^{( 2)}, łącznie oznaczonych numerem (...), usytuowanych w pomieszczeniach piwnicy II klatki schodowej oficyny nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) od strony al. (...), ewentualnie o nakazanie opróżnienia i wydania na rzecz powódki nieruchomości w postaci lokalu gospodarczego – komórki o powierzchni 16,16 m ^{( 2)} oznaczonej numerem (...) usytuowanej w pomieszczeniach piwnicy I klatki schodowej oficyny nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) oraz przywrócenia stanu poprzedniego lokali gospodarczych dwóch komórek o powierzchniach 16,72 m ^{( 2)} oraz 7,06 m ^{( 2)} tj. łącznie o powierzchni 23,78 m ^{( 2)}, łącznie oznaczonych numerem (...), usytuowanych w pomieszczeniach piwnicy II klatki schodowej oficyny nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) od strony al. (...) poprzez ponowne zamontowanie przegrody stanowiącej konstrukcję drewnianą pozwalającej na wyodrębnienie na powrót dwóch pomieszczeń gospodarczych w miejsce jednego, a także przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.4 – 10)

W odpowiedzi na pozew z dnia 7 sierpnia 2018 roku G. P. wniósł o oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów procesu według norm przepisanych.

Kwestionując zgłoszone w pozwie roszczenie co do zasady pozwany wskazał, że zajmowane przez niego pomieszczenia gospodarcze (komórki w piwnicy) odpowiadają zasadom ustalonym przez Wspólnotę Mieszkaniową zgodnie z którą, „do jednego lokalu przypada jedna piwnica”. Pozwani pozostają bowiem właścicielami dwóch lokali tj. mieszkalnego numer (...) oraz użytkowego – U2, a przy tym mają przypisane 2 pomieszczenia piwniczne. Zaznaczyli, przy tym, że jedno ze spornych pomieszczeń (oznaczone w pozwie jako numer (...)) nie stanowi wbrew stanowisko powoda dwóch odrębnych pomieszczeń. Pomieszczenie to od lat przysługiwało właścicielom lokalu mieszkalnego numer (...), a jedynie na skutek dokonania prowizorycznego jego rozdzielenia konstrukcją drewnianą jest podzielone na 2 części z odrębnymi wejściami. Pozwani zwrócili również uwagę na bezwzględną nieważność uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej numer (...) z uwagi na nieprawidłowy sposób głosowania nad nią.

(odpowiedź na pozew k.42 – 44)

W toku rozprawy z dnia 11 października 2018 roku pełnomocnik J. P. i G. P. wniósł o oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W obrębie nieruchomości położonej przy ulicy (...) w Ł., stanowiącej działkę gruntu numer (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...), wyodrębnionych pozostaje 22 lokali, w tym 21 mieszkalnych oraz 1 użytkowy. Na terenie nieruchomości funkcjonuje wspólnota mieszkaniowa.

J. P. i G. P. pozostają właścicielami lokalu mieszkalnego numer (...), dla którego Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...) (prawo własności nabyte w dniu 13 października 1994 roku, Rep A nr (...)) oraz lokalu użytkowego numer (...), dla którego Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...) (prawo własności nabyte w dniu 17 grudnia 2009 roku, Rep A nr (...)).

(odpis księgi wieczystej nr (...) k.15 – 32, odpis księgi wieczystej nr (...) k.49 – 57, odpis księgi wieczystej nr (...)

Uchwałą numer (...) podjętą w drodze indywidualnego zbierania głosów w dniach od 12 grudnia do 18 grudnia 2014 roku w sprawie udostępniania członkom Wspólnoty pomieszczeń piwnicznych stanowiących część wspólną nieruchomości Wspólnota Mieszkaniowa postanowiła m.in. :

a)  nieodpłatnie udostępnić członkom wspólnoty pomieszczenia piwniczne stanowiące cześć nieruchomości wspólnej nieruchomości według zasady „1 lokal – 1 piwnica”, przy zachowaniu przez członków wspólnoty dotychczas zajmowanych piwnic – zgodnie z inwentaryzacją piwnic zweryfikowaną w dniu 21 listopada 2014 roku w obecności członków Wspólnoty, która stanowiła załącznik do uchwały;

b)  zobowiązać osoby dysponujące więcej niż 1 piwnicą do wybrania jednej zgodnie z punktem poprzednim uchwały i opróżnienia pozostałych i przekazania Zarządowi Wspólnoty Mieszkaniowej w terminie do dnia 31 stycznia 2015 roku.

(uchwała numer (...) k.35 – 36)

Pismami z dnia 19 stycznia 2016 roku oraz 24 lutego 2017 roku Wspólnota Mieszkaniowa wzywała bezskutecznie J. P. i G. P. do realizacji postanowień uchwały numer (...) poprzez opróżnienie i wydanie odpowiednio piwnicy położonej w I klatce schodowej (wezwanie z dnia 19 stycznia 2016 roku) oraz piwnicy położonej w II klatce schodowej (wezwanie z dnia 24 lutego 2017 roku).

W odpowiedzi z dnia 28 marca 2017 roku J. P. i G. P. poinformowali wspólnotę mieszkaniową o braku naruszenia zasady „1 lokal – 1 piwnica”, a przy tym zwrócili uwagę na fakt, że piwnica o powierzchni łącznej 23,78 m ² zawsze stanowiła jedno pomieszczenie, które wyłącznie w wyniku podejmowanych czynności zagospodarowania zostało podzielone na dwie części.

(pisma wspólnoty mieszkaniowej k.38 – 39, odpowiedź J. i G. P. k.47)

W dniu 13 lipca 1945 roku M. O. (poprzednik prawny J. i G. P.) otrzymał przydział lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ulicy (...), który aktualnie odpowiada lokalowi mieszkalnemu numer (...) i pozostawał nieprzerwanie we władaniu członków rodziny P.. Lokatorzy korzystali zawsze z pomieszczenia piwnicznego zlokalizowanego w obrębie II klatki schodowej o łącznej powierzchni 23,78 m ².

Pierwotnie do przedmiotowego pomieszczenia prowadziło jedno wejście, a w jego wnętrzu nie było żadnej konstrukcji dzielącej je na dwie części, w szczególności murowanej. W latach 60 – tych XX wieku na terenie nieruchomości przeprowadzono inwestycję polegającą na podłączeniu miejskiej sieci centralnego ogrzewania. Podjęte czynności wymagały opróżnienia jednego z pomieszczeń piwnicznych, zajmowanego do tej pory przez mieszkańca nieruchomości, a położonego w najbliższym sąsiedztwie kotłowni, celem zabezpieczenia miejsca dla urządzeń instalacji ciepłowniczej. M. O. zdecydował o użyczeniu części swego pomieszczenia piwnicznego dla sąsiadów, którzy byli zmuszeni opróżnić swoją komórkę. Mężczyzna wykonał drugie wejście do pomieszczenia piwnicznego, a nadto drewnianą konstrukcję rozdzielającą obie części komórki, tak aby każda z rodzin miała swobodny i niczym nieskrępowany dostęp do swojej części.

Do chwili obecnej obie części pomieszczenia korzystają z jednego włącznika oświetlenia. Kilkanaście lat temu użyczona pierwotnie przez M. O. część piwnicy została zwrócona małżonkom P.. Nie podjęli oni do tej pory żadnych czynności mających na celu usunięcie drewnianej konstrukcji rozdzielającej pomieszczenia, przy czym wykonanie takiej operacji wymagałoby około 3 dni.

(dowód z przesłuchania J. P. k.70 – 71, dowód z przesłuchania G. P. k.71, zeznania świadka N. S. k.69, zeznania świadka P. P. (3) k.69 – 70)

W kwietniu 2015 roku Wspólnota Mieszkaniowa przy ulicy (...) w Ł. zleciła dokonanie inwentaryzacji pomieszczeń piwnicznych P. L. posiadającemu uprawnienia z zakresu budownictwa. W ramach sporządzonego opracowania dokonano oznaczenia powierzchni pomieszczeń piwnicznych, w tym pozostających we władaniu J. P. i G. P.. Jedno z pomieszczeń, zlokalizowano w obrębie klatki schodowej numer I, natomiast drugie w obrębie klatki schodowej numer II (obmiar 23,78 m ²), przy czym w ramach szkicu wyodrębniono dwa pomieszczenia o powierzchniach odpowiednio 7,06 m ² i 16,72 m ², które przedzielono podwójną linią ciągłą o mniejszej grubości niż linie wyznaczające ściany, a także zaznaczono dwa wejścia, z których jedno o wymiarach (54/188) nie odpowiada wartościom przypisanym do pozostałych wejść do komórek piwnicznych (wymiar 91/188).

(inwentaryzacja k.62)

J. P. i G. P. dysponują do dnia dzisiejszego pomieszczeniem piwnicznym przynależnym do lokalu użytkowego numer (...) oraz pomieszczeniem piwnicznym związanym z lokalem mieszkalnym numer (...), które ma powierzchnię 23,78 m ², dwoje odrębnych wejść oraz jest przedzielone konstrukcją drewnianą.

(dowód z przesłuchania J. P. k.70 – 71, dowód z przesłuchania G. P. k.71)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o twierdzenia pozwanych, zeznania świadków N. S. i P. P. (3), a także załączonej dokumentacji, której treść co do zasady nie była przedmiotem sporu pomiędzy stronami.

Sąd uwzględnił w ramach rekonstrukcji stanu faktycznego dokument w postaci inwentaryzacji pomieszczeń piwnicznych, niemniej jednak jedynie w zakresie sporządzenia tego dokumentu przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia oraz odnotowanego podziału zajmowanej przez pozwanych komórki na dwie części. Dokument ten nie mógł być jednak uwzględniony za dowód tego, że pomieszczenia oznaczone przez rzeczoznawcę jako posiadające powierzchnię odpowiednio 7,06 m ² i 16,72 m ² stanowią odrębne lokale.

Sąd oddalił również wniosek powódki o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania R. Z. – członka zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej na okoliczności sposobu użytkowania piwnic oraz braku konfliktu między pozwanymi, a członkami zarządu. Teza dowodowa zakreślona dla członka zarządu wspólnoty dotyczyła faktów pozostających bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Rolą postępowania dowodowego pozostaje natomiast wyjaśnienie okoliczności spornych (art. 212 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.). Skoro zgłoszony dowód nie miał na celu dostarczenia informacji istotnych dla przedmiotu sprawy (sposób użytkowania piwnic oraz konflikt pomiędzy członkami zarządu, a pozwanymi) to jego przeprowadzenie pozostawało niecelowe. Odmienna decyzja skutkowałaby natomiast nieuzasadnionym przedłużeniem postępowania, które pozostawało na etapie pozwalającym na wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie, wobec braku zgłoszenia przez strony innych wniosków dowodowych. Z tożsamych względów Sąd pominął depozycje pozwanych i świadków o konflikcie między zarządem, a małżonkami P.. Kwestie te wykraczały poza zakres niniejszego postępowania, które przedmiotem pozostawało roszczenie windykacyjne. Ewentualne spory pozostają zaś kwestią wewnętrzną członków Wspólnoty bez większego wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Podstawę żądania pozwu stanowi art. 222 § 1 k.c. zgodnie, z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Bezspornym pozostaje fakt, że na terenie spornej nieruchomości funkcjonuje tzw. duża wspólnota mieszkaniowa, do której trybu i sposobu działania znajduje zastosowanie ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz.U. 1994, Nr 85, poz. 388 z późń. zm., w dalszej części „ustawa”). Organ ten bez wątpliwości pozostaje uprawniony do sprawowania zarządu nad częściami wspólnymi nieruchomości, do których należy zaliczyć także pomieszczenia piwniczne, które nie zostały wskazane jako części przynależne poszczególnych lokali mieszkalnych lub użytkowych (tak jak w przypadku lokalu mieszkalnego numer (...) oraz lokalu użytkowego 2U).

Zgromadzony materiał dowodowy potwierdza również, że na podstawie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej numer (...) wprowadzono zasadę „1 lokal – 1 piwnica” (k.35). Realizacja tego założenia pozostaje zaś w gestii zarządu wspólnoty. Innymi słowy w przypadku braku stosowania się do tej uchwały przez członków wspólnoty, jest ona uprawniona do podejmowania działań na drodze postępowania sądowego, co odzwierciedla uchwała numer (...) (k.13 – 14). W tym miejscu należy zauważyć, że podnoszony przez pozwanych zarzut nieważności uchwały numer (...) pozostawał bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Po pierwsze, prezentowane przez J. P. i G. P. stanowisko procesowe wskazuje, że akceptują oni tego typu zasadę przydziału pomieszczeń piwnicznych. Po wtóre, przedmiotowa uchwała nie została skutecznie zaskarżona w trybie art. 25 ustawy, która przewiduje prekluzyjny termin 6 tygodniowy na wytoczenie powództwa (pismo z dnia 28 marca 2017 roku wskazuje na posiadanie informacji przez pozwanych o treści uchwały k.47).

Bezspornym pozostaje także fakt przysługującego J. P. i G. P. prawa własności lokalu mieszkalnego numer (...) oraz lokalu użytkowego U2, co istotne, położonych w obrębie spornej nieruchomości. Pozwani potwierdzili przy tym w toku niniejszego postępowania, że korzystają z komórki przydzielonej do lokalu użytkowego, jak również pomieszczenia piwnicznego przypisanego od lat do lokalu mieszkalnego numer (...), które posiada dwa odrębne wejścia oraz jest przedzielone drewnianą konstrukcją na dwie odrębne powierzchnie.

Mając na względzie powyższe, istota problemu sprowadzała się tylko i wyłącznie do ustalenia, czy pomieszczenia piwniczne zajmowane przez J. P. i G. P., a przypisywane przez nich do lokalu mieszkalnego numer (...) stanowią jedno pomieszczenie, czy też dwa odrębne. Odpowiedź na to pytanie pozwala bowiem stwierdzić, czy pozwani stosują się do uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej i dysponując 2 lokalami władają 2 piwnicami, czy też naruszają te zasady i w rzeczywistości pozostają w dyspozycji 3 pomieszczeń piwnicznych. Zaoferowany przez strony materiał dowodowy nie potwierdził, aby J. P. i G. P. nie stosowali się do treści uchwały numer (...).

Stosownie do treści art. 2 ust. 2 ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. (...) lokal musi być wydzielony, i to za pomocą trwałych ścian. Oznacza to, że ściany muszą mieć odpowiednią grubość i być sporządzone z właściwych materiałów budowlanych. Nie mogą to być ściany prowizoryczne, nie nadaje się zatem do tego np. dykta; nie mogą też być oddzielone drzwiami, choćby nawet na stałe zamkniętymi (por. komentarz A. Goli do art. 2 u.w.l., Lex, komentarz E. Bończak – Kucharczyk do art. 2 u.w.l., Lex, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2008 roku, III SA/Gd 213/08, Lex nr 477247). Tak rozumiane pojęcie samodzielnego lokalu zgodnie z treścią zdania 2 cytowanego przepisu należy odnieść również do lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne, a zatem również i tych, które zwyczajowo pełnią funkcje piwnic. Trwałość ścian wpływa w tej mierze nie tylko na możliwość identyfikacji danego pomieszczenia w kontekście jego przypisania danemu członkowi wspólnoty, ale gwarantuje również stabilizację stosunków prawnych z nim związanych. Nie sposób przyjąć, aby urzeczywistnienie wprowadzonej przez Wspólnotę Mieszkaniową zasady „1 lokal – 1 piwnica” odwoływało się do pomieszczeń piwnicznych, których obręb nie byłby wyznaczony trwałymi ścianami, lecz prowizorycznymi konstrukcjami, które w zależności od potrzeb mogłyby dzielić istniejące już pomieszczenia, ale również zmieniać powierzchnię poszczególnych przestrzeni traktowanych jako komórki lokatorskie, co niewątpliwie wpływałoby na wartość pobieranych opłat, naliczanych od zajmowanej powierzchni.

W dalszej kolejności należy zaznaczyć, że zgodna relacja pozwanych oraz świadków wskazuje, że sporne pomieszczenie (o powierzchni 23,78 m ²) stanowiło od samego początku jego użytkowania jedną, wydzieloną trwałymi ścianami piwnicę, która wobec okoliczności związanych z podłączeniem miejskiej sieci grzewczej i użyczenia jej części innym lokatorom, zostało podzielone na dwie powierzchnie konstrukcją drewnianą, której demontaż w ocenie G. P. nie trwałby dłużej niż 3 dni. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby uznać przedstawioną relację za nieodpowiadającą rzeczywistemu stanowi rzeczy, w szczególności w części dotyczącej przyczyn podziału pomieszczenia na dwie części oraz charakteru konstrukcji je rozdzielającej. Co istotne, nie został przedstawiony jakikolwiek dowód na istnienie w przeszłości w miejscu aktualnej przegrody drewnianej jej odpowiednika z betonu, muru, czy innego trwałego materiału. Pozwani i świadkowie zgodnie również wykluczyli, aby M. O. podejmując decyzję o podziale pomieszczenia wyburzał mur lub demontował inną stałą konstrukcję np. ścianę. Potwierdzili także przyczynę utworzenia drugich drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego, która pozostaje wiarygodna.

Powyższe okoliczności rodzą zaś istotne wątpliwości co do samodzielnego statusu obu powierzchni określonych jako lokale o metrażu 7,06 m ² i 16,72 m ². Nie można przy tym stracić z pola widzenia, że w kontradyktoryjnym modelu procesu cywilnego każda ze stron winna wykazać fakty, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne (art. 6 k.c. – onus probandi). W tym konkretnym przypadku ciężar dowodu spoczywał na stronie powodowej. Innymi słowy to nie pozwani mieli wykazać, że sporna przestrzeń stanowi faktycznie 1 lokal, lecz Wspólnota Mieszkaniowa winna udowodnić, że zajmowana przez J. P. i G. P. przestrzeń to faktycznie dwie piwnice o powierzchni odpowiednio 7,06 m ² i 16,72 m ². Na poparcie twierdzeń pozwu w tej mierze przedstawiony został zaś wyłącznie jeden dowód tj. inwentaryzacja z kwietnia 2015 roku, przy czym dokument ten nie mógł być podstawą uwzględnienia żądania.

Złożona inwentaryzacja ma charakter dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c. W przypadku zaś kwestionowania treści tego rodzaju dokumentu to na stronie, która wiąże z nim korzystne dla siebie skutki prawne ciąży powinność potwierdzenia zawartych w nim twierdzeń – art. 253 k.p.c (w tej konkretnej sprawie na Wspólnocie Mieszkaniowej). W toku rozprawy z dnia 11 października 2018 roku pozwani wyraźnie zakwestionowali treść złożonego dokumentu wskazując na jego niekompletność oraz niezgodność danych w nim zamieszczonych z rzeczywistym stanem pomieszczeń gospodarczych. J. P. i G. P. uwypuklili m.in. różnice w grubości ścian wyodrębniających pomieszczenia piwniczne oraz konstrukcji dzielącej sporną powierzchnię, jak również innego wymiaru drugich drzwi wejściowych do komórki, co ich zdaniem jedynie wzmacniało uprzednio przedstawioną tezę, zgodnie z którą sporna przestrzeń od zawsze stanowiła jeden lokal, który został jedynie zaadaptowany na dwie części. Wskazano przy tym rozbieżność w powierzchni drugiej z piwnic, która w ocenie pozwanych nie przekracza 10 m ², a na podstawie inwentaryzacji obejmuje 16,16 m ². Oświadczenie to nie spotkało się z żadną reakcją pełnomocnika strony powodowej, który skupił swą uwagę wyłącznie na braku kwestionowania uprawnień P. L. z zakresu budownictwa i nie zgłosił jakichkolwiek wniosków dowodowych. Zachodzi jednakże istotna różnica między brakiem kwestionowania uprawnień rzeczoznawczych danej osoby, a negowaniem treści dokumentu przez nią sporządzonego. Samo posiadanie stosownych uprawnień uprawdopodobnia co najwyżej wykonanie inwentaryzacji zgodnie ze sztuką, lecz nie przesądza tej kwestii. Nie oznacza to, że dokument nie jest obarczony błędami. Instytucja z art. 243 k.p.c. (uprawdopodobnienie) nie może zastąpić w tej sprawie obowiązku udowodnienia faktów za pomocą środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Innymi słowy, z samego faktu niepodważenia uprawnień z zakresu budownictwa nie wynika automatycznie konkluzja o rzetelności sporządzonego dokumentu, co najwidoczniej całkowicie pominęła strona powodowa. Przy wyraźnym kwestionowaniu treści inwentaryzacji przez pozwanych koniecznym pozostawało zgłoszenie dalszych wniosków dowodowych np. z dokumentu inwentaryzacji budynku sprzed lat 60 – tych XX wieku, z zeznań P. L., co do przyjętej metodologii swego opracowania bądź też od razu z opinii biegłego z zakresu budownictwa celem ostatecznej weryfikacji czy sporne powierzchnie stanowią 2 oddzielne lokale piwniczne, czy też tylko jeden lokal, który na skutek prac adaptacyjnych i wzniesienia prowizorycznej konstrukcji drewnianej został podzielony na dwie części. Kwestia ta wymaga niewątpliwie wiedzy specjalistycznej i nie może być w przypadku sporu między stronami wykazana bez dowodu z opinii biegłego. Prawem procesowym pozwanych pozostawało negowanie treści złożonego dokumentu prywatnego nawet przy założeniu, że ich zarzuty były całkowicie bezpodstawne. Niemniej jednak ocena ewentualnej zasadności podniesionych przez pozwanych zastrzeżeń wykracza poza kompetencję Sądu, który nie dysponuje wiedzą z zakresu budownictwa. Bez konieczności odwołania się do tego typu wiedzy można jedynie wskazać na niezrozumiały sposób przyporządkowania poszczególnych komórek do lokali zajmowanych przez członków wspólnoty. W dacie sporządzenia inwentaryzacji (kwiecień 2015 roku) pozwani dysponowali dwoma lokalami (mieszkalny numer (...), użytkowy U2), przy czym wszystkie trzy pomieszczenia zostały przydzielone do lokalu mieszkalnego numer (...) z pominięciem przypisania jakiejkolwiek komórki lokatorskiej do lokalu użytkowego U2.

Przysługująca stronie powodowej inicjatywa dowodowa nie została wykorzystana pomimo stosownych ku temu okoliczności. Sąd nie widział przy tym najmniejszych podstaw do działania z urzędu (art. 232 zd. drugie k.p.c.) w przypadku stron reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników. Nie można również pominąć faktu, że pozwani podnosili tą kwestię (jedno, a nie dwa pomieszczenia) już w ramach odpowiedzi na pozew (doręczona pełnomocnikowi powódki w dniu 29 sierpnia 2018 roku), co powinno dać wyraźny sygnał powódce do zgłoszenia dalszych wniosków dowodowych. Dlatego też niezrozumiałym pozostaje przedstawienie dokumentu inwentaryzacji dopiero w końcowej fazie postępowania dowodowego po uprzednim przesłuchaniu świadków oraz pozwanych. Można jedynie przypuszczać, że zabieg ten miał prowadzić do zdyskredytowania uprzednich twierdzeń pozwanych i zgłoszonych przez nich świadków, niemniej jednak wobec wyraźnego sprzeciwu wobec treści przedłożonego dokumentu oraz braku zgłoszenia jakichkolwiek wniosków dowodowych na potwierdzenie tez w nim zawartych, dokument ten nie mógł osiągnąć zamierzonego celu.

W tak ukształtowanym materiale dowodowym Sąd uznał, że strona powodowa nie wykazała podstawowej okoliczności warunkującej zasadność zgłoszonego roszczenia tj. władania przez powodów trzema pomieszczeniami gospodarczymi w stosunku do dwóch lokali zajmowanych na terenie spornej nieruchomości. Nie zostały wykazane w kategorycznych sposób okoliczności dotyczące charakteru drewnianej konstrukcji, a w konsekwencji posiadania przez obie rozdzielone w ten sposób części statusu odrębnych lokali piwniczych. Zaoferowany przez strony materiał dowodowy nie potwierdza twierdzeń pozwu o naruszeniu przez J. P. i G. P. wprowadzonej przez Wspólnotę Mieszkaniową zasady „1 lokal – 1 piwnica” tj. pozostawaniu przez pozwanych we władaniu 3, a nie 2 lokali gospodarczych. Tym samym powództwo podlegało oddaleniu w całości jako niezasadne.

Jedynie marginalnie należy wskazać, że niezrozumiałą pozostawała treść żądania ewentualnego związanego z przywróceniem stanu poprzedniego poprzez ponowne zamontowanie drewnianej konstrukcji (przegrody). Zgromadzone dowody w żadnej mierze nie potwierdziły okoliczności demontażu tego elementu przez pozwanych. Wręcz przeciwnie, J. P. i G. P. przyznali, że konstrukcja ta nadal istnieje i dzieli pomieszczenie na dwie części z odrębnymi wejściami. Ponownie strona powoda nie zaoferowała jakiegokolwiek dowodu na poparcie swego twierdzenia np. dokumentacji fotograficznej, oględzin czy zeznań świadka, złożyła natomiast wykonaną na jej zlecenie inwentaryzację, w której sporne pomieszczenie jest podzielone na dwie części.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 k.p.c.). Pozwani wygrali proces w całości w związku z czym strona powodowa winna zwrócić na ich rzecz uzasadnione koszty obrony swych praw, które objęły wynagrodzenie pełnomocnika procesowego. Zastosowanie znalazł § 7 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zgodnie z którym stawki minimalne wynoszą za prowadzenie spraw o wydanie innej nieruchomości i opróżnienie lokalu użytkowego - stawkę obliczoną na podstawie § 2 od wartości sześciomiesięcznego czynszu. Pojęcie lokalu użytkowego, wobec braku odmiennej definicji normatywnej, należy zaś utożsamiać z pojęciem lokalu o innym przeznaczeniu, na gruncie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali (por. komentarz A. Partyk do § 7 rozporządzenia, Lex). Skoro wartość trzymiesięcznego czynszu, stanowiąca wartość przedmiotu sporu określona została na kwotę 179 złotych, to sześciokrotny czynsz obejmuje wartość 358 złotych. W konsekwencji na rzecz pozwanych zasądzona została solidarnie od Wspólnoty Mieszkaniowej ulica (...) w Ł. kwota 124 złote (90 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 7 pkt 3 w zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia oraz 34 złote tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa).