Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII C 2551/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant : Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 18.612,05 zł (osiemnaście tysięcy sześćset dwanaście złotych pięć groszy) z odsetkami:

- umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego w skali roku z tym zastrzeżeniem, iż nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 18.124,92 zł (osiemnaście tysięcy sto dwadzieścia cztery złote dziewięćdziesiąt dwa grosze) od dna 22 lipca 2017 roku do dnia zapłaty;

- ustawowymi za opóźnienie liczonymi do kwoty 472,13 zł (czterysta siedemdziesiąt dwa złote trzynaście groszy) od dnia 4 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej M. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 2551/18

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2017 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W., wytoczył przeciwko pozwanej M. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 18.612,05 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w skali roku, nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 18.124,92 zł od dnia 22 lipca 2017 roku do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 472,13 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że żądanie pozwu znajduje swoje źródło w zawartej z pozwaną w dniu 16 czerwca 2015 roku umowie kredytu nr (...). W dniu 16 lutego 2017 roku pozwana dopuściła się pierwszej zaległości w spłacie wymagalnych rat. W związku z brakiem zapłaty zaległych rat powód wypowiedział przedmiotową umowę i pismem z dnia 28 czerwca 2017 roku wezwał pozwaną do zapłaty.

Na żądanie pozwu składają się następujące kwoty: 18.124,92 zł – z tytułu należności głównej, 305,57 zł – z tytułu odsetek umownych naliczonych za okres od dnia 16 lutego 2017 roku do dnia 28 czerwca 2017 roku, 166,56 zł – z tytułu odsetek za opóźnienie naliczonych za okres od dnia 16 lutego 2017 roku do dnia 21 lipca 2017 roku oraz 15 zł z tytułu opłat i prowizji. Łączna kwota zadłużenia znajduje przy tym odzwierciedlenie w treści wyciągu z ksiąg bankowych.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 3-5)

W dniu 26 stycznia 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Nakaz ten pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia oraz zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Nadto wskazała, że powód nie udowodnił daty wymagalności roszczenia ani samego jego istnienia. Pozwana podniosła również, że powód nie udowodnił wysokości dochodzonego w sprawie roszczenia, odsetek od zadłużenia przeterminowanego i innych opłat.

Postanowieniem z dnia 19 września 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi celem rozpoznania.

( nakaz zapłaty k. 7v., sprzeciw k. 9-10, postanowienie k. 16)

W piśmie z dnia 10 stycznia 2019 roku pełnomocnik pozwanej podniósł, iż powód nie wykonał umowy kredytu z dnia 16 czerwca 2015 roku, ponieważ nie wykazał, że doszło do przekazania środków kredytu pozwanej, nadto brak jest dowodu, że B. K. wskazana na umowie kredytu była umocowana do działania w imieniu i na rzecz powoda. Dodatkowo podniósł, iż powód nie wypowiedział skutecznie przedmiotowej umowy kredytu, bowiem powód nie wykazał, iż osoby podpisane zarówno pod treścią wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia były pracownikami powoda uprawnionymi do jego reprezentacji, zaś wobec braku skutecznego wypowiedzenia umowy roszczenie nie jest wymagalne i powód dochodzi go przedwcześnie.

(pismo- k.36-41)

Na rozprawach w dniu 21 maja 2019 roku, 25 czerwca 2019 roku, 19 września 2019 roku, 3 października 2019 i 7 listopada 2019 roku pełnomocnicy stron nie stawili się.

(protokoły rozprawy k. 46,96,108,112,119)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 czerwca 2015 roku M. K. złożyła wniosek o udzielenie jej kredytu ma zakup pojazdu w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą.

(wniosek- k 81-82)

W dniu 16 czerwca 2015 roku pozwana zawarła z (...) Bank Spółką Akcyjną w W. umowę kredytu nr (...). Na mocy przedmiotowej umowy M. K. udzielono kredytu w wysokości 24.886,37zł. Spłata kredytu została rozłożona na 60 miesięcy. Pozwana zobowiązała się do spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w wysokości 528,76 zł każda z rat, do 16-tego dnia każdego miesiąca, począwszy od 16 lipca 2015 roku. Kredyt został oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 10% w stosunku rocznym. W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu ustalonych w harmonogramie, bank miał prawo pobierać od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki naliczone według stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, która w dniu sporządzenia umowy wynosiła 10%. W przypadku braku płatności przez kredytobiorcę w terminach umownych pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, kredytodawca mógł wypowiedzieć umowę kredytu po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni.

( umowa kredytu k. 75-79, OWU-k.64-66)

Z uwagi na fakt, iż pozwana zaprzestała spłaty zadłużenia powód pismem z dnia 22 marca 2017 roku wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia w łącznej wysokości 922,33 zł w terminie 14 dni, pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Wobec braku spłaty zadłużenia, powód pismem z dnia 26 kwietnia 2017 roku wypowiedział pozwanej umowę kredytu z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia.

Jednocześnie powód wezwał pozwaną do spłaty całości zaległości w wysokości: kapitał – 1.138,43 zł, odsetki umowne – 295,56 zł, 10,09 zł- odsetki za opóźnienie, koszty – 15 zł.

Pismem z dnia 28 czerwca 2017 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty całej wymagalnej należności w wysokości 18.124,92 zł tytułem należności kapitałowej, 305,57 zł tytułem odsetek umownych, 50,77 zł tytułem odsetek za opóźnienie oraz 15 zł tytułem kosztów i opłat.

(wezwanie do zapłaty k. 27, wyciąg z książki nadawczej k. 28-28v, wypowiedzenie k. 84, potwierdzenie odbioru k. 86-86v., wezwanie- k. 31, wyciąg z książki nadawczej k. 32 )

W wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 21 lipca 2017 roku powód wskazał, że na wymagalne zadłużenie pozwanej w łącznej wysokości 18.612,05 zł składają się następujące kwoty: 18.124,92 zł – z tytułu należności głównej, 305,57 zł – z tytułu odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 10% naliczonych za czas od dnia 16 lutego 2017 roku do dnia 28 czerwca 2017 roku, 166,56 zł – z tytułu odsetek karnych za opóźnienie naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 10% za okres od dnia 16 lutego 2017 roku do dnia 21 lipca 2017 roku, 15 zł – z tytułu opłat i innych prowizji.

(wyciąg z ksiąg bankowych k. 23)

Pismem z dnia 31 maja 2019 roku powód potwierdził zawarcie umowy kredytu nr (...) z dnia 16 czerwca 2015 roku z pozwaną przez B. K. w imieniu powoda.

(pismo- k.61)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, I CSK 653/09, Lex). Zarzut ten okazał się niezasadny. W niniejszej sprawie znajdował zastosowanie 3-letni termin przedawnienia, o którym mowa w art. 118 k.c. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Wierzytelność dochodzona przedmiotowym powództwem wynika z zobowiązania o charakterze terminowym (kredytobiorca był zobowiązany do comiesięcznej spłaty rat kapitałowo-odsetkowych), wobec tego jest wymagalna, jeżeli nadszedł termin świadczenia, bowiem od tej daty wierzyciel może domagać się spełnienia świadczenia, które dłużnik musi spełnić (por. wyrok SN z dnia 12 lutego 1991 roku, III CRN 500/90, OSNC 1992/7-8/137, wyrok SN z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 65/05, Biul. SN 2005/11/13, wyrok SN z dnia 12 marca 2002 roku, IV CKN 862/00, LEX ).

Na gruncie przedmiotowej umowy wymagalność rat przypadała na 16-ty dzień każdego miesiąca, począwszy od 16 lipca 2015 roku. Wobec wytoczenia powództwa w dniu 4 sierpnia 2017 roku uznać należy, że żadna z rat nie była przedawniona. Reasumując Sąd uznał, że dochodzona przez powoda wierzytelność nie uległa przedawnieniu.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie niesporne było, że strony łączyła umowa o kredytu nr (...) zawarta w dniu 16 czerwca 2015 roku, na mocy której, powód przyznał pozwanej kredyt, który pozwana zobowiązała się spłacać w terminie i wysokości wskazanych w umowie. Na dowód przedmiotowego zobowiązania powód przedłożył kompletną umowę z dnia 16 czerwca 2015 roku wraz z wnioskiem o udzielenie kredytu oraz deklaracją zgody na ubezpieczenie- pod treścią których to dokumentów widnieją podpisy pozwanej, których autentyczność nie była przez pozwaną podważana. Nadto powód wykazał należyte umocowanie B. K. do działania w jego imieniu w dniu zawarcia przedmiotowej umowy. Odnosząc się do zarzutu pozwanej jakoby powódka nie wykazała, iż udzieliła jej kwoty przedmiotowego kredytu, przypomnienia wymaga, że zgodnie z wyrażonym w judykaturze stanowiskiem (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 roku, I ACa 285/12, LEX nr 1162845), świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki. Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił. Wprawdzie przytoczone stanowisko zostało zajęte na gruncie art. 720 k.c., to jednak nie budzi wątpliwości, iż per analogiam znajduje ono zastosowanie do kredytu bankowego. W niniejszej sprawie fakt udzielenia M. K. kredytu nie budziła żadnych wątpliwości, bowiem powód wykazał należycie, iż wypłacił pozwanej środki z tytułu udzielonego kredytu składając do akt potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu kwoty kredytu na rachunek wskazany w przedmiotowej umowie, w konsekwencji to pozwaną obciążała powinność wykazania, że nie otrzymała środków wynikających z umowy kredytu, jeśli z faktu tego chciała wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Powinności, o której mowa, pozwana nawet nie starała się sprostać. Wobec powyższego Sąd uznał, iż powód udowodnił swoje roszczenie, co do zasady.

Sąd uznał ponadto, że powód wykazał wysokość dochodzonego w sprawie żądania w zakresie należności dochodzonej pozwem. Powód załączył do akt sprawy kompletną historię z rachunku pozwanej, obejmującą cały okres obowiązywania umowy stron, której treść jednoznacznie wskazuje, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanej na przestrzeni kolejnych miesięcy od daty zawarcia umowy tak w zakresie kapitału, jak i odsetek umownych, w jakiej dacie i w jakiej wysokości pozwana dokonywała wpłat na poczet spłaty zadłużenia, w jakiej dacie oraz wysokości powód naliczał odsetki, jaka była ich procentowa wartość, a nadto, jakie było końcowe zadłużenie z tytułu spornej umowy. Godzi się w tym miejscu przypomnieć, że przepisy ustawy Prawo bankowe (art. 7) dopuszczają możliwość prowadzenia przez banki dokumentacji w formie elektronicznej, co oznacza, że wyciągi generowane na podstawie takiej dokumentacji mogą przybierać formę wydruków komputerowych. Omawiane wydruki, załączone przez powoda, zostały opatrzone informacją o dacie ich wygenerowania, mają charakter kompletny, widnieją na nich dane pozwanego, nazwa karty kredytowej, nr umowy, wysokość limitu, nadto pod treścią wydruku widnieją pieczątki i podpisy pracowników powodowego Banku. Historia operacji zawiera również informację o obecnym na dany dzień saldzie zadłużenia, co pozwala w sposób precyzyjny i niebudzący żadnych wątpliwości ustalić, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie kredytobiorcy. W ocenie Sądu w świetle przedłożonych dokumentów brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, zwłaszcza, iż pozwana nie wykazała w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby zostały one w nieprawidłowy sposób utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Wskazać wreszcie należy, że pozwana nie udowodniła (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby poza wpłatami wykazanymi w załączonej historii operacji, dokonała innych wpłat, a tym samym nie wykazała, że spełniła świadczenie w większym zakresie, aniżeli oznaczonym przez powoda.

Reasumując, w oparciu o przedłożoną umowę kredytu oraz historię operacji, Sąd przyjął, że pozwana nie spłaciła zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy w kwocie dochodzonej niniejszym powództwem, co dodatkowo potwierdza wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 21 lipca 2017 roku. Wprawdzie tego rodzaju wyciągi zostały pozbawione mocy prawnej dokumentu urzędowego, to jednocześnie nie budzi wątpliwości, iż jako dokument prywatny podlegają one ocenie przez Sąd.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego na okoliczność braku wymagalności roszczenia, Sąd uznał je za nieskuteczne. W sprawie w dniu 22 marca 2017 roku powód wystawił skierowane do pozwanej wezwanie do zapłaty opiewające na kwotę 922,33 zł, które wysłał listem poleconym w dniu 24 marca 2017 roku. W przedmiotowym piśmie pozwana została wezwana do spłaty wskazanego zadłużenia w terminie 14 dni roboczych pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wobec braku spłaty zadłużenia, powód w dniu 26 kwietnia 2017 roku sporządził oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia, wskazując, iż niespłacona należność wynosi łącznie 1.459,08 zł. Oświadczenie to zostało wysłane listem poleconym w dniu 27 kwietnia 2017 roku. Powyższe dokumenty w ocenie Sądu dostatecznie wykazują spełnienie umownych przesłanek, co do możliwości wypowiedzenia umowy kredytu i wreszcie jej skuteczne wypowiedzenie. Podkreślić należy, że powód oprócz wezwań do zapłaty oraz oświadczenia o wypowiedzeniu załączył do akt sprawy odpisy z kart swojej książki nadawczej, które świadczą o nadaniu tych przesyłek do pozwanego listami poleconymi, w których operator pocztowy potwierdził ich nadanie. Zgodnie ze stanowiskiem zarówno doktryny jak i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, wprawdzie dowód nadania przesyłki rejestrowanej wynikający bezpośrednio z pokwitowania jej przyjęcia, czy też jak w sprawie z książki nadawczej, nie zawsze wystarcza do udowodnienia jej doręczenia, jednak także samo zaprzeczenie faktowi doręczenia nie wystarcza do obalenia tego dowodu. Zgodnie z art. 3 pkt 22 ustawy Prawo pocztowe (zwanej dalej ustawą), przesyłką poleconą jest przesyłka rejestrowana będąca przesyłką listową, doręczaną w sposób zabezpieczający ją przed utratą, ubytkiem zawartości lub uszkodzeniem, a przesyłką rejestrowaną jest przesyłka przyjęta za pokwitowaniem przyjęcia i doręczana za pokwitowaniem odbioru (art. 3 pkt 23). Potwierdzenie nadania ma, zgodnie z art. 17 ustawy, moc dokumentu urzędowego. Prawdą jest oczywiście, że dokument urzędowy, stosownie do art. 244 § 1 k.p.c., stanowi jedynie dowód tego, co w nim urzędowo zaświadczono, a zaświadczenie takie dotyczy przyjęcia przesyłki do nadania, a nie jej doręczenia. Wydanie takiego potwierdzenia oznacza jednak także potwierdzenie zawarcia umowy o świadczenie usługi pocztowej, polegającej na przyjęciu, przemieszczeniu i doręczeniu przesyłki, jak bowiem wynika z art. 3 pkt 8 ustawy, nadanie przesyłki oznacza polecenie doręczenia zgodnie z umową o świadczenie usługi pocztowej, zaś zawarcie umowy o świadczenie usługi pocztowej następuje w szczególności przez przyjęcie przez operatora pocztowego przesyłki pocztowej do przemieszczenia i doręczenia – art. 15 ustawy. Brak dowodu potwierdzenia odbioru przesyłki poleconej, co oczywiste nie oznacza, że ta nie została doręczona adresatowi. Jeżeli bowiem operator pocztowy nie zwrócił nadawcy tej przesyłki można domniemywać, że została doręczona adresatowi, zgodnie bowiem z art. 32 ustawy, przesyłkę pocztową, której nie można doręczyć adresatowi, operator pocztowy, który zawarł z nadawcą umowę o świadczenie usługi pocztowej, zwraca nadawcy. W związku z tym należy uznać, że dowód nadania przesyłki rejestrowanej stanowi domniemanie doręczenia jej adresatowi, który może je obalić, wykazując, że nie miał możliwości zapoznania się z jej treścią. Należy zwrócić uwagę, że regułą jest, iż przesyłki pocztowe, zwłaszcza rejestrowane, są doręczane. Na adresacie oświadczenia spoczywa ciężar ewentualnego wykazania, że pomimo zaistnienia okoliczności wskazanych przez nadawcę nie miał on możliwości zapoznania się z treścią wysłanego mu oświadczenia (np. pomimo doręczenia przesyłki pocztą nie mógł jej podjąć w terminie wskazanym na awizo z uwagi na chorobę lub inne zdarzenie, leżące poza swobodą decyzji adresata - zob. wyr. SN z 23 kwietnia 2010 r., II PK 295/09, L.; wyr. SN z 17 marca 2010 r., II CSK 454/09, OSNC 2010, Nr 10, poz. 142; post. SN z 9 lipca 2009 r., II PZP 3/09, B. (...), Nr 7). Dowód taki jednak w sprawie nie został przez pozwanego przeprowadzony. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wezwanie do zapłaty oraz oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostały pozwanej skutecznie doręczone.

Reasumując Sąd przyjął, że powód wypowiedział umowę kredytu ze skutkiem prawnym, stawiając w ten sposób całość zadłużenia pozwanej w stan natychmiastowej wymagalności.

Mając powyższe na względzie, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 18.612,05 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, nie wyższymi od wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w stosunku rocznym od kwoty 18.124,92 zł od dnia 22 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 472,13 zł od dnia 4 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty.

M.-prawną podstawę odsetkowego roszczenia powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 250zł, na którą złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 233 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji