Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 1520/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu posiedzeniu niejawnym w dniu 3 lipca 2019 r. w Warszawie

sprawy A. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 25 października 2018 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 25 października 2018 r. znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej A. W. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 sierpnia 2018 r. do 31 grudnia 2019 r.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. A. W. (1) złożyła odwołanie
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.
z dnia 25 października 2018 r. znak: (...) stwierdzającej brak niezdolności do pracy. Odwołująca wniosła o zmianę skarżonej decyzji, uznanie jej za osobę częściowo niezdolną do pracy i przyznanie jej renty z tego tytułu oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania A. W. (1) wskazała, ze jej stan zdrowia po udarze uniemożliwia przez nią pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem i przebiegiem pracy zawodowej. Odwołująca wyjaśniła,
że po wystąpieniu u niej krwawienia podpajęczynówkowego i dokomorowego stwierdzono, że jest ono spowodowane krwawieniem tętniaka tętnicy przedniej dolnej móżdżku. Po dwóch próbach leczenia wewnątrzczaszkowego odstąpiono od leczenia operacyjnego z powodu nieoperacyjnego umiejscowienia i dużego ryzyka związanego z zamknięciem tętnicy przedniej-dolnej móżdżku,
co wiązałoby się z wysokim ryzykiem wystąpienia ciężkich deficytów neurologicznych i zgonu. W związku z powyższym odwołująca pozostaje
pod stałą kontrolą Poradni Neurochirurgicznej SP (...) Szpitalu (...) w W. przy ul. (...). W chwili obecnej tętniak jest niezabezpieczony i stwarza zagrożenie ponownego krwawienia. Odwołująca wskazała przy tym, że przebyte krwawienie skutkuje bardzo silnymi bólami głowy, które trwają połowę dni w miesiącu i wraz z współwystępującymi objawami wiążą się z niemożliwością funkcjonowania. Dodatkowo często występują u niej zaburzenia myślenia, dezorientacja i spowolnienie reakcji połączone z dużą trudnością artykułowania myśli. Powyższe okoliczności zdaniem odwołującej nie pozwalają na wykonywanie pracy zgodnej
z poziomem kwalifikacji i przebiegiem pracy zawodowej, która miała charakter umysłowy i była związana z finansami przedsiębiorstw i kontrolą finansową. Ponadto odwołująca zwróciła uwagę na nieuważne i nierzetelne sporządzenie opinii lekarskiej, na podstawie której ZUS wydał skarżoną decyzję (odwołanie k. 3-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 11 grudnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.

Uzasadniając stanowisko organu rentowego w sprawie działający w jego imieniu pełnomocnik wskazał, że odwołująca pobierała z Oddziału rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną do dnia 31 lipca 2018 r.
W dniu 9 lipca 2018 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty. Powołując się na treść art. 57, 58 i art. 107 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
i wskazał,
że na podstawie skarżonej decyzji odmówiono przyznania odwołującej prawa
do renty, gdyż zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 28 września 2018 r. nie spełnia kryterium niezdolności do pracy (odpowiedź
na odwołanie k. 5 a.s.)
.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca A. W. (1), urodzona w dniu (...), posiada wykształcenie wyższe oraz doświadczenie zawodowe w dziedzinie finansów. Na przełomie lat pracowała m. in. jako sekretarka, analityk ds. finansowych i rozliczeń, starszy analityk finansowy, kontroler finansowy. Ostatnio, w okresie od 1 października 2013 r., do 31 października 2015 r., odwołująca była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku dyrektora finansowego (świadectwa pracy i zaświadczenia
o zatrudnieniu k. 13-31 a.r., kopia dyplomu k. 39 a.r.)
.

W dniu 13 kwietnia 2016 r. powódka doznała nagłego zachorowania
pod postacią silnego, nagłego bólu głowy z towarzyszącymi nudnościami.
W efekcie czego została przyjęta do Kliniki (...) w Samodzielnym Publicznym (...) Szpitalu (...) w W. przy ul. (...), gdzie rozpoznano u odwołującej krwawienie podpajęczynkowe. W trakcie hospitalizacji, w wyniku badań angio-KT i angio - (...) stwierdzono
u odwołującej tętniaka tętnicy przedniej dolnej móżdżku po lewej stronie. Odwołująca ostatecznie nie została zakwalifikowana do leczenia operacyjnego
z powodu dużego ryzyka zamknięcia tętnicy przedniej dolnej móżdżku
i powstania ciężkich deficytów neurologicznych, stwierdzono również,
że ryzyko operacyjne jest znacznie większe niż ryzyko naturalnego przebiegu choroby. Odwołująca była hospitalizowana do 4 maja 2016 r. i w stanie dobrym, bez deficytów neurologicznych, został wypisana do domu z zaleceniem wykonywania badań angio-KT. Od tamtej pory odwołująca pozostaje
pod nadzorem neurologicznym (opinia biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii k. 39-41 a.s., dokumentacja medyczna odwołującej – akta rentowe).

Z powodu powyższego schorzenia, w okresie od 1 czerwca 2017 r.
do 31 lipca 2018 r. odwołująca miała przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Świadczenie było odwołującej wypłacane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.,
znak: (...) (decyzja ZUS z 24.08.2017 r. k. 127 a.r.).

W dniu 9 lipca 2018 r. A. W. (1) złożyła w ZUS (...) Oddział
w W. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty.
W toku postępowania zainicjowanego powyższym wnioskiem odwołująca została skierowana na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem
z dnia 16 sierpnia 2018 r. nie stwierdził u niej niezdolności do pracy.
Po wniesieniu sprzeciwu od powyższego orzeczenia odwołująca została skierowana na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia
27 września 2018 r. również stwierdziła, że odwołująca nie jest niezdolna
do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenia ZUS (...)Oddział w W. decyzją z dnia 25 października 2018 r. znak: (...)odmówił A. W. (1) prawa do renty wskazując, że komisja lekarska nie orzekła niezdolności do pracy (wniosek z 09.07.2018 r. k. 177 a.r., orzeczenia lekarza orzecznika k. 179 a.r. i komisji lekarskiej k. 185 a.r., informacja
o wniesieniu sprzeciwu k. 183 a.r., decyzja ZUS z 25.10.2018 r. k. 189 a.r.)
.

Na podstawie dokumentacji medycznej odwołującej oraz opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i psychologii Sąd Okręgowy ustalił,
że stan zdrowia odwołującej nie uległ zmianie. U odwołującej w dalszym ciągu występuje obecność tętniaka w rzucie początkowego odcinka lewej tętnicy przedniej móżdżku, co potwierdza badanie kontrolne z dnia 18 stycznia 2019 r. Odwołująca cierpi na częste bóle głowy trwające nawet do dwóch tygodni,
ma uczucie ciągłego zmęczenia. Przy silnych dolegliwościach bólowych głowy występują nudności i wymioty. W badaniu neurologicznym u odwołującej
nie stwierdzono ubytkowych objawów neurologicznych. W związku
ze schorzeniem u odwołującej występowały również zaburzenia depresyjne
o charakterze nawracającym. Epizody depresji pojawiały się w 2007 roku, następnie w 2015 roku oraz po stwierdzeniu tętniaka w kwietniu 2016 roku. Zaburzenia były leczone farmakologicznie środkami antydepresyjnymi, jednakże kuracja została przerwana z uwagi na negatywny skutek
do istniejących u niej schorzeń – leki nasiliły występujące bóle głowy (opinia biegłej psycholog k. 22-24 a.s., opinia biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii k. 39-41 a.s., dokumentacja medyczna odwołującej – akta rentowe).

W opinii z dnia 26 marca 2019 r. biegła z zakresu neurochirurgii
dr n. med. A. M. wskazała, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy w okresie od 31 lipca 2018 r. do 31 grudnia 2019 r. W ocenie biegłej stan neurologiczny odwołującej zarówno w momencie przyznawania jej renty, jak i wydawania decyzji odmownej, był prawidłowy, przy czym wciąż istniej
u niej niezabezpieczony tętniak wewnątrzczaszkowy obarczony dużym ryzykiem leczenia operacyjnego. Biegła wskazała przy tym na konieczność odbycia konsultacji w celu podjęcia stosownego leczenia (opinia biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii k. 39-41 a.s., dokumentacja medyczna odwołującej – akta rentowe).

W ocenie biegłej z zakresu psychologii M. P. stan zdrowia odwołującej nie uzasadnia uznania jej za niezdolną do pracy
z przyczyn psychologicznych. Biegła stwierdziła u odwołującej łagodne obniżenie nastroju warunkowane czynnikami sytuacyjnymi, brak istotnych zaburzeń funkcji poznawczych, a badania testowe wykluczyły deteriorację poznawczą i obecność wybiórczych deficytów. Sprawność intelektualna mieściła się na poziomie ponadprzeciętnym (opinia biegłej psycholog
k. 22-24 a.s.)
.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranego
w toku postępowania materiału dowodowego obejmującego dowody
z dokumentów, zwłaszcza dokumentacji medycznej odwołującej się,
jak również opinii biegłych sądowych. Materiał dowodowy był dla Sądu spójny i przejrzysty, a tym samym wiarygodny. W szczególności Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych, gdyż ich sformułowanie zostało poprzedzone rzetelną
i dokładną analizą stanu zdrowia odwołującej. Opinie zostały sporządzone
w oparciu o dokumentację medyczną odwołującej załączoną do akt rentowych oraz przedłożoną w toku postępowania, a także po zbadaniu odwołującej przez biegłych podczas wizyt lekarskich. Treść opinii, w tym wnioski co do zdolności do pracy odwołującej, nie budziła zastrzeżeń Sądu ani stron, stąd też w ocenie Sądu stanowiska biegłych należało podzielić.

Wobec braku dodatkowych wniosków dowodowych oraz niezakwestionowaniu opinii biegłych sądowych materiał dowodowy należało uznać za wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było zasadne.

Sąd Okręgowy rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 148 1 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzenie rozprawy w niniejszej sprawie nie było konieczne, gdyż z okoliczności prawnych i faktycznych niniejszej sprawy nie wynika żadna okoliczność uzasadniająca jej przeprowadzenie, w szczególności o podjęcie takiej czynności sądowej ani odwołująca, ani pełnomocnik ZUS nie wnosili w myśl art. 148 1 § 3 k.p.c. Postępowanie zostało przeprowadzone w oparciu o dowody
z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach rentowych ZUS(...)Oddziału w W., a także opinii biegłych sądowych.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii prawa A. W. (2)
do renty z tytułu niezdolności do pracy. Oś sporu dotyczyła przede wszystkim stopnia niezdolności do pracy odwołującej.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych

4)  w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Wskazać należy, że odwołujący pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 10 lutego 2017 r. do 31 marca 2018 r., zaś skarżona decyzja dotyczyła kontynuacji tego prawa. Tym samym zastosowanie w sprawie znajduje przepis art. 107 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Cytowany wyżej przepis wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych
od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. W aspekcie formalnoprawnym następuje więc zmiana rodzaju pobieranej renty, utrata prawa do renty lub ponowne nabycie uprawnień. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzanego przez Lekarza Orzecznika ZUS/Komisję Lekarską ZUS, które to organy orzecznicze dokonują oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości.
Treść orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS/Komisji Lekarskiej ZUS w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2001r., II UKN 181/00).

Bezspornym jest, że A. W. (1) była częściowo niezdolna
do pracy i z tego też tytułu pobierała rentę w okresie w okresie od 1 czerwca 2017 r. do 31 lipca 2018 r. Na mocy skarżonej decyzji organ rentowy odmówił ponownego przyznania jej prawa do ww. świadczenia.

W kontekście powyższego przyjmuje się, że przy rozpoznawaniu spraw
o dalsze prawo do renty, zgodnie z art. 107 ustawy emerytalnej, należy zbadać czy aktualny na dzień wydania decyzji stan zdrowia osoby ubiegającej się
o rentę uległ zmianie w stosunku do stanu od ustania prawa do ostatnio pobieranego świadczenia. Poprawa stanu zdrowia, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, jest podstawą do odmowy dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia
16 lutego 2016r., LEX nr 2020434)
. Jeśli tej poprawy brak, a contrario nie ma podstaw do odmowy przyznania świadczenia rentowego na dalszy okres. Dokonanie oceny niezdolności do pracy ubezpieczonego powinno nastąpić przy uwzględnieniu regulacji art. 12 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią którego niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się
z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania
po przekwalifikowaniu. Przepis art. 12 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. W myśl
ww. przepisów osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która
w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega
na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia
w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79). Przy ocenie stopnia
i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga z reguły wiadomości specjalnych.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną,
a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe z uwzględnieniem dokumentacji medycznej odwołującej oraz
w oparciu o jej analizę dokonaną przez powołane w sprawie biegłe sądowe
z zakresu psychiatrii i neurochirurgii. W świetle tak przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy stwierdził, że stan zdrowia odwołującej nie uległ zmianie w stosunku do stanu poprzedniego,
to jest uprzednio orzeczonej niezdolności do pracy w stopniu częściowym.
Jak wynika z ustalonych w sprawie okoliczności, w kwietniu 2016 roku
u odwołującej zdiagnozowano schorzenie w postaci tętniaka wewnątrzczaszkowego zlokalizowanego w części przedniej móżdżku.
W trakcie trwającej od kwietnia do maja 2016 r. hospitalizacji odwołującej potwierdzono schorzenie i rozważano podjęcie leczenia operacyjnego,
z którego ostatecznie zrezygnowano z uwagi na wysokie ryzyko wystąpienia deficytów neurologicznych mogących powstać na skutek ingerencji medycznej, przy czym ryzyko to było wyższe niż w przypadku normalnego przebiegu choroby, wobec czego odwołująca została wypisana do domu. Od tamtej pory odwołująca regularnie korzysta z usług poradni neurologicznej i wykonuje badania w celu zbadania stanu schorzenia. Sąd miał na względzie opinię biegłej z zakresu neurochirurgii co do stanu zdrowia odwołującej. Biegła wskazała,
że schorzenie ma charakter niezabezpieczony, przy czym z uwagi na ryzyko operacyjne obecnie brak możliwości podjęcia leczenia niezwiązanego
z zagrożeniem dla zdrowia i życia. Sam przebieg schorzenia ma charakter stabilny i nie uległ zmianie w czasie po wspomnianej wyżej diagnozie
i hospitalizacji, przy czym u odwołującej występują wysoce niekorzystne objawy w postaci silnych i długotrwałych bólów głowy. Objawy te, zgodnie
ze wskazaniami biegłej, są typowe dla osób cierpiących na tętniaka wewnątrzczaszkowego. Jednocześnie Sąd miał na uwadze opinię biegłej
z zakresu psychologii, która nie znalazła podstaw do uznania odwołującej
za osobę niezdolną do pracy. Odwołująca mimo wcześniej występujących epizodów zaburzeń depresyjnych oraz obniżenia samopoczucia wywołanego sytuacją życiową znajduje się w stosunkowo dobrym stanie psychologicznym.

W tych okolicznościach zdaniem Sądu Okręgowego uznanie odwołującej za osobę częściowo niezdolną do pracy jest w pełni uzasadnione. Stan zdrowia odwołującej nie zmienił się i nie zaistniały okoliczności które mogłyby w ocenie Sądu skutkować zmianą klasyfikacji odwołującej jako osoby niezdolnej
do pracy – w stosunku do uprzednio pobieranej renty z tego tytułu. Odwołująca w dalszym ciągu cierpi na schorzenie którego leczenie wiąże się z dużym ryzykiem powikłań. Schorzenie jest niezabezpieczone, a mając na względzie zasady doświadczenia życiowego, zdaniem Sądu bez podjęcia przez odwołującą stosownego leczenia nie można wykluczyć jego dalszego rozwoju
w przyszłości. Również towarzyszące schorzeniu objawy w ocenie Sądu skutecznie ograniczają zdolność do wykonywania przez nią pracy. Sąd miał
na względzie, że odwołująca posiada kwalifikacje do pracy umysłowej
w zakresie finansów. Praca ta wiąże się z dużym wysiłkiem intelektualnym
i wymaga koncentracji, natomiast charakter objawów schorzenia nie pozostaje bez wpływu na możliwość sprawnej realizacji zadań o takim charakterze.

W konsekwencji powyższego Sąd stwierdził, iż stan zdrowia odwołującej na dzień wydania skarżonej decyzji nie uległ poprawie w stosunku do stanu poprzedniego, którzy uzasadniał orzeczenie o jej częściowej niezdolności
do pracy do dnia 31 lipca 2018 r. Niezdolność do pracy odwołującej się nie ustąpiła, lecz trwa nadal po dniu, do której przysługiwało jej prawo do renty. Tym samym odwołująca w dalszym ciągu pozostaje niezdolna do pracy
w stopni częściowym, co uzasadnia przyznanie jej wnioskowanego świadczenia na dalszy okres. Sąd miał przy tym wskazania biegłej dr n. med.
A. M. co do zasadności orzeczenia częściowej niezdolności do pracy na okres od 31 lipca 2018 r. do 31 grudnia 2019 r. oraz wskazania co do odbycia konsultacji w celu podjęcia stosownego leczenia, czego organ rentowy
nie kwestionował, a w istocie przyjął do wiadomości bez żadnych uwag
(k. 52 a.s.)
. Wobec powyższego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję
w ten sposób, że przyznał A. W. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia następnego po dniu, do którego uprzednio przysługiwało jej prawo do renty, tj. od 1 sierpnia 2018 r.
do dnia wskazanego przez biegłą w treści sporządzonej przez nią opinii,
tj. do 31 grudnia 2019 r.

Z tych też przyczyn Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku
na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. dokonując stosownej zmiany zaskarżonej decyzji.

Na marginesie Sąd wskazuje, że wniosek odwołującej o zasądzenie kosztów postępowania nie mógł zostać rozpoznany z uwagi na fakt,
że w niniejszej sprawie nie wygenerowano żadnych kosztów, do których poniesienia strony byłyby zobowiązane. Zgodnie z art. 96 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 785) w toku postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa. Tym samym jedyne koszty jakie zaistniały
w niniejszej sprawie, związane ze sporządzeniem opinii biegłych sądowych, zostały pokryte przez Skarb Państwa.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć (...)