Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 02 października 2019 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko pozwanemu W. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego W. S. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 6 028,19 złotych ( sześć tysięcy dwadzieścia osiem złotych dziewiętnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 04 listopada 2017 do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego W. S. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 1 893 złotych ( jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanego W. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 174 złotych ( sto siedemdziesiąt cztery złote) tytułem różnicy między opłatą sądową od pozwu należną, a uiszczoną.

Sygn. akt VI GC 347/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 października 2018 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. domagał się zasądzenia od pozwanego W. S. kwoty 6 028,19 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 04 listopada 2017 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony łączyła umowa numer (...), której przedmiotem było wykonanie przez powodową spółkę części robót budowlanych dotyczących dźwigu windowego na zasadzie podwykonawstwa w ramach realizacji przez pozwanego zadania publicznego w postaci rozbudowy budynku dydaktycznego Zespołu Szkół Ogólnokształcących i (...) w M.. Powód podniósł, że należycie wykonał całość swojego świadczenia, natomiast pozwany, mimo kilkukrotnych wezwań, nie dokonał zapłaty należnego mu wynagrodzenia w dochodzonej pozwem wysokości, a wynikającego z faktury numer (...).

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 17 grudnia 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2010647/18 referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany W. S. domagał się oddalenia powództwa wskazując, że z powodu nienależytego wykonania przez powoda umowy dotyczącej dostawy oraz zainstalowania windy – 35 dni opóźnienia, pozwany poniósł szkodę, gdyż zobowiązany był z tytułu opóźnienia do zapłaty (...) kary umownej w kwocie 56 669,89 złotych. Wobec powyższego, uznając powyższą okoliczność za wywołaną i zawinioną przez powoda, pozwany oświadczeniem z dnia 07 maja 2018 roku dokonał potrącenia tejże kwoty z wierzytelnością powoda dochodzoną w niniejszym postępowaniu, co w jego ocenie spowodowało umorzenie wierzytelności powoda w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 marca 2017 roku W. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Firma Handlowa (...) W. S. oraz A. L. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) zawarli umowę o współpracy wykonawców w rozumieniu art. 23 ust. 4 ustawy Prawo zamówień publicznych (umowę konsorcjum), określając jej cel jako wspólną realizację zamówienia publicznego polegającego na rozbudowie budynku dydaktycznego Zespołu Szkół Ogólnokształcących i (...) w M.. W ramach przedmiotowej umowy ustalono m. in. że odpowiedzialność stron za zobowiązania wynikające z zawartej z inwestorem umowy jest solidarna.

umowa konsorcjum – k. 108-110 akt

W dniu 15 marca 2017 roku pomiędzy (...) a konsorcjum utworzonym przez W. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Firma Handlowa (...) W. S. oraz A. L. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) doszło do zawarcia umowy numer (...), której przedmiotem było wykonanie robót budowlanych związanych z rozbudową budynku dydaktycznego Zespołu Szkół Ogólnokształcących i (...) w M.. Strony zgodnie ustaliły termin zakończenia robót na dzień 31 sierpnia 2017 roku wskazując przy tym, że za dzień zakończenia realizacji przedmiotu umowy uważa się dzień podpisania przez strony protokołu odbioru końcowego wykonanych prac bez zastrzeżeń.

W zawartej umowie przy realizacji inwestycji strony dopuściły udział podwykonawców i dalszych podwykonawców. Za wykonanie przedmiotu umowy ustalono wynagrodzenie ryczałtowe wynoszące kwotę 438 791,22 złotych netto. Jednocześnie strony zastrzegły kary umowne m. in. za zwłokę w terminie wykonania przedmiotu umowy w wysokości 0,3% wynagrodzenia brutto za każdy dzień zwłoki.

umowa – k. 105-107 akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podstawie umowy numer (...) zawartej z W. S. (zamawiającym) zobowiązał się do dostawy oraz zainstalowania dźwigu typu (...) (szczegółowo opisanego w załącznikach do umowy) w budynku położonym w M. przy ulicy (...).

Strony ustaliły, że wykonawca zobowiązuje się dostarczyć przedmiot umowy w umówione miejsce montażu w terminie 10 tygodni od dokonania przez zamawiającego wpłaty 30% zaliczki i podpisania umowy oraz dokonać montażu w terminie do 4 tygodni od dnia dostawy dźwigu na budowę. Termin zakończenia robót mógł ulec przesunięciu w przypadku uzgodnień wzajemnych stron umowy, wystąpienia zasadniczych zmian zakresu rzeczowego robót, wynikających np. ze zmian dokonanych w projekcie obiektu, czy też wystąpienia siły wyższej, która uczyni niemożliwym całkowite lub częściowe wykonanie przez strony zobowiązań w ramach zawartej umowy.

Nadto strony postanowiły, że wynagrodzenie wykonawcy za realizację umówionych robót wyniesie kwotę 14 198 euro netto. Jednocześnie jako walutę umowy przyjęto złotego polskiego, ustalając równowartość wynagrodzenia według średniego kursu walut według tabeli Narodowego Banku Polskiego obowiązującego w dniu wystawienia przez wykonawcę faktury.

Strony zastrzegły również kary umowne m. in. na wypadek zwłoki wykonawcy w realizacji zobowiązania w wysokości 0,1% wynagrodzenia umownego netto za każdy dzień zwłoki przekraczający okres 30 dni, liczony od dnia określonego § 3 ust. 5 umowy, tj. dnia zgłoszenia urządzenia do oceny zgodności. Maksymalna łączna wysokość kar umownych nie mogła przekraczać 10% wynagrodzenia netto.

umowa wraz z załącznikami – k. 111-114, 159-167 akt

W. S. w dniu 21 czerwca 2017 roku uiścił na rachunek bankowy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 18 077,45 złotych tytułem zaliczki, od której strony uzależniły rozpoczęcie biegu dziesięciotygodniowego terminu dostawy zamówionego urządzenia.

potwierdzenie wykonania przelewu bankowego – k. 116 akt

Decyzją z dnia 05 października 2017 roku Prezes Urzędu Dozoru (...) zezwolił na eksploatację urządzenia dźwigowego zamontowanego przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. w Zespole Szkół Ogólnokształcących i (...) w M..

W dniu 06 października 2017 roku dokonano protokolarnego odbioru robót objętych umową numer (...) z dnia 15 marca 2017 roku, w tym również odbioru robót wykonanych przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.. Co do jakości wykonanych prac inwestor nie zgłosił zastrzeżeń, jednakże dokonująca odbioru komisja wskazała, że z powodu niedotrzymania przez głównego wykonawcę terminu umownego zakończenia robót w ramach realizacji projektu rozbudowy budynku zespołu szkół w M. (31 sierpnia 2017 roku) na podstawie § 11 ust. 1 pkt 1 umowy konieczne jest naliczenie wykonawcy kary umownej za 35 dni opóźnienia w kwocie 56 669,89 złotych.

W powyższych okolicznościach inwestor (...) obciążył wykonawcę notą odsetkową numer (...) na kwotę 56 669,89 złotych oświadczając, że kara umowna w tej wysokości zostanie potrącona z należnością wynikającą z faktury numer (...) na kwotę 539 713,20 złotych.

Po dokonaniu powyższego potrącenia wykonawca (...) uiścił wykonawcy kwotę 483 043,31 złotych.

W dniu 25 października 2017 roku dokonano protokolarnego odbioru końcowego dźwigu po montażu wykonanego przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P..

protokół odbioru robót – k. 140-141 akt, nota odsetkowa – k. 142 akt, faktura –k. 143 akt, potwierdzenie wykonania przelewu – k. 144 akt, decyzja Prezesa Urzędu Dozoru (...) k. 135 akt, protokół – k. 134 akt

W dniu 25 października 2017 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wystawił S. W. fakturę numer (...) na kwotę 6 028,19 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 03 listopada 2017 roku tytułem rozliczenia końcowego za montaż dźwigu w budynku przy ulicy (...) w M..

Mimo upływu terminu płatności, należność wynikająca z tej faktury nie została uiszczona. Wcześniejsze faktury obejmujące wynagrodzenie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. były uregulowane.

niesporne, a nadto: faktura – k. 168 akt

Pismem z dnia 05 stycznia 2018 roku W. S. wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. do zapłaty kwoty 56 669,89 złotych w terminie do dnia 31 stycznia 2018 roku wskazując, że na skutek nieterminowego wykonania przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. postanowień umowy numer (...) W. S. poniósł szkodę w powyższej kwocie, wobec okoliczności obniżenia wypłaconego przez (...) należnego wynagrodzenia o kwotę naliczonej kary umownej.

pismo – k. 145 akt

Pismem z dnia 08 maja 2018 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wezwał W. S. do zapłaty kwoty 6 028,19 złotych wynikającej z faktury numer (...) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych.

pismo wraz z potwierdzeniem nadania – k. 169-170 akt

Oświadczeniem z dnia 07 maja 2018 roku W. S. dokonał potrącenia swojej wierzytelności w kwocie 56 669,89 złotych z tytułu odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. nieterminowym wykonaniem zobowiązania z wierzytelnością (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wobec niego z tytułu pozostałej do zapłaty części wynagrodzenia za wykonanie umowy numer (...) stwierdzonej fakturą numer (...).

Oświadczenie to nadane zostało do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. w dniu 14 maja 2018 roku.

Pismem z dnia 02 lipca 2018 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. oświadczył, że powyższe potrącenie nie jest skuteczne, albowiem nie istnieje po stronie W. S. w stosunku do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. roszczenie o naprawienie szkody.

oświadczenie o potrąceniu wraz z dowodem nadania – k. 146-147 akt, pismo wraz z dowodem nadania – k. 171-174 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których autentyczność i prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia żądania pozwu, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych i istotnych okoliczności.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 02 października 2019 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków A. L., Z. P., R. M. i M. C. oraz stron zgłoszone na okoliczności dotyczące terminu wykonania prac przez powoda, zwłoki powoda w wykonaniu umowy i wysokości szkody poniesionej przez pozwanego z tego tytułu mając na uwadze, że zgłoszony zarzut wygaśnięcia roszczenia powoda wskutek złożonego przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu Sąd uznał w niniejszym postępowaniu za nieskuteczny z przyczyn wskazanych w poniższej części uzasadnienia, przeto przeprowadzanie tychże dowodów na powyższe okoliczności było bezprzedmiotowe.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. domagał się zasądzenia od pozwanego W. S. kwoty 6 028,19 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 04 listopada 2017 roku do dnia zapłaty – tytułem pozostałego do zapłaty wynagrodzenia za wykonanie robót budowlanych (dostawę i montaż dźwigu windowego) na zasadzie podwykonawstwa w ramach realizacji przez pozwanego zadania publicznego w postaci rozbudowy budynku dydaktycznego Zespołu Szkół Ogólnokształcących i (...) w M., a wynikającego z nieopłaconej przez pozwanego faktury numer (...).

Pozwany W. S. w istocie nie kwestionował powyższego roszczenia powoda, podniósł jednakże, że wygasło ono na skutek dokonanego przez pozwanego potrącenia. Pozwany wskazał bowiem, że strony niniejszego sporu związane były umową, na podstawie której strona powodowa zobowiązała się do dostawy oraz zainstalowania dźwigu osobowego w budynku położonym w M. przy ulicy (...), przy czym bezspornym pomiędzy stronami było, że przedmiot umowy został przez wykonawcę dostarczony i zamontowany, sporny był natomiast fakt zawinienia opóźnienia w wykonaniu umowy przez powoda, co zdaniem pozwanego spowodowało po jego stronie szkodę w wysokości potrąconej przez inwestora – (...) – kary umownej w kwocie 56 669,89 złotych z należnością pozwanego związaną z wykonaniem umowy zawartej pomiędzy pozwanym a (...). Powyższe w ocenie pozwanego w świetle złożonego oświadczenia o potrąceniu implikowało umorzenie się w całości należności powoda z tytułu wykonania umowy numer (...), a wynikającej z faktury numer (...).

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności Sąd zważył, że postępowanie w niniejszej sprawie prowadzone było według przepisów o postępowaniu uproszczonym, a sprawa nie miała charakteru szczególnie zawiłej w rozumieniu art. 505 ⁷ k.p.c., ani też jej rozstrzygnięcie nie wymagało wiadomości specjalnych. Wskazać przy tym należy, że sprawa jest zawiła, gdy występują w niej poważne zagadnienia jurydyczne albo też gdy jest skomplikowana pod względem stanu faktycznego. Przedmiotowy przepis wymaga jednak zawiłości szczególnej, co oznacza, że problemy prawne lub trudności stanu faktycznego muszą mieć charakter wyjątkowy i ponadprzeciętny. Przyczyną szczególnej zawiłości sprawy może być np. precedensowy charakter sprawy, liczne i trudne do przeprowadzenia i oceny dowody, konieczność korzystania z pomocy sądowej, element zagraniczny, itp. Oczywiście przyczyna szczególnej zawiłości sprawy tkwić może w podniesionym przez pozwanego zarzucie potrącenia, podkreślić jednak należy, że zarzut ten musi być dopuszczalny w rozumieniu art. 505 ⁴ § 2 k.p.c., co w niniejszej sprawie jednakże nie miało miejsca, a o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia. Nie może bowiem być tak, że podniesienie przez pozwanego niedopuszczalnego zarzutu potrącenia spowoduje konieczność pominięcia przepisów o postępowaniu uproszczonym, a to z kolei sprawi, że zarzut potrącenia będzie już dopuszczalny (tak Sąd Okręgowy w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 stycznia 2018 roku, sygn. akt XXIII Ga 1445/17).

Jednocześnie wskazać należy, że w postępowaniu uproszczonym ograniczona została możliwość korzystania przez pozwanego z takich środków obrony jak zarzut potrącenia i powództwo wzajemne. Zgodnie bowiem z treścią art. 505 ⁴ § 2 k.p.c. w postępowaniu uproszczonym powództwo wzajemne oraz zarzut potrącenia są dopuszczalne, jeżeli roszczenia przedstawiane do potrącenia nadają się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym.

Oznacza to, że przedmiotem zarzutu potrącenia, w tym przedmiotem zarzutu wygaśnięcia roszczenia wskutek potrącenia, może być tylko taka wierzytelność, która w myśl art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c. nadawałaby się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym, gdyby pozwany – wzajemny wierzyciel wytoczył o tę wierzytelność powództwo przeciwko dłużnikowi – powodowi w niniejszym procesie.

Jeszcze raz wskazać należy, że poprzez użyty w art. 505 ⁴ § 2 k.p.c. zwrot „zarzut potrącenia” rozumieć należy zarówno oświadczenie o potrąceniu dokonane w ramach postępowania cywilnego przez pozwanego, jak i powołanie się przez pozwanego na uprzednio dokonane – poza procesem – potrącenie, w tym także przed wszczęciem postępowania, w wyniku czego dojść miało do umorzenia wierzytelności. Z całą mocą należy podkreślić, że ustawodawca w tym przepisie nie tyle zakazał pozwanemu złożenia oświadczenia o potrąceniu, lecz zgłoszenia procesowego zarzutu potrącenia, w tym zarzutu potrącenia już dokonanego, a więc zakazał powołania się na umorzenie w całości lub części dochodzonej od niego wierzytelności w następstwie złożonego oświadczenia o potrąceniu (z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2005 roku, sygn. akt III CZP 56/05), przy czym dotyczy to sytuacji, gdy roszczenie pozwanego nie nadaje się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym.

Niezależnie więc od tego, czy oświadczenie o potrąceniu w sensie materialnym zostało złożone przed wszczęciem procesu, czy też w jego toku, nie jest dopuszczalne podniesienie zarzutu potrącenia, w tym zarzutu potrącenia już dokonanego mającego powodować umorzenie w całości lub części dochodzonej wierzytelności w następstwie złożonego oświadczenia o potrąceniu – w postępowaniu uproszczonym, jeżeli roszczenie objęte tym zarzutem nie nadaje się do rozpoznania w tym postępowaniu. Zarzut taki powinien zostać przez Sąd pominięty jako niedopuszczalny, a Sąd winien rozpoznać sprawę z pominięciem okoliczności faktycznych odnoszących się do kwestii zagadnienia potrącenia takiej wierzytelności (por. Manowska Małgorzata, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I, wyd. III, Wolters Kluwer, 2015). Za takim kierunkiem wykładni przemawiają także i względy celowościowe. Postępowanie uproszczone ze swojej natury służy rozpoznawaniu spraw o nieskomplikowanym charakterze i winno toczyć się sprawnie. Wyrazem tego jest m. in. ograniczone postępowanie dowodowe, niedopuszczalność zmiany powództwa, podstawy apelacji, skład sądu drugiej instancji. Przedmiotem zatem tego postępowania nie mogą być zagadnienia nie mieszczące się w ramach tego postępowania, w którym co do zasady obowiązują ograniczenia kwotowe i przedmiotowe dochodzonych wierzytelności. W sytuacji bezsporności roszczenia powoda – tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie – przedmiotem postępowania uproszczonego byłaby merytoryczna ocena istnienia wzajemnej wierzytelności przedstawionej przez pozwanego do potrącenia (odszkodowania za nieterminowe dostarczenie i zainstalowanie windy), która ze swojej istoty – z uwagi na wysokość odszkodowania określonego przez pozwanego – nie nadaje się do rozpoznania w tym odrębnym postępowaniu (tak Sąd Okręgowy w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 czerwca 2017 roku, sygn. akt XIX Ga 549/17).

W dacie wniesienia pozwu, tj. w dniu 24 października 2018 roku, zgodnie z art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c. w postępowaniu uproszczonym były rozpoznawane sprawy o roszczenia wynikające z umów, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekraczała dwudziestu tysięcy złotych.

Pozwany W. S. powoływał się na umorzenie wierzytelności dochodzonej pozwem w kwocie 6 028,19 złotych wskutek potrącenia z tą wierzytelnością jego wierzytelności w kwocie 56 669,89 złotych mającej stanowić odszkodowanie za nieterminowe dostarczenie i zainstalowanie windy przez powoda. Tymczasem w postępowaniu uproszczonym wierzytelność przedstawiona do potrącenia musi spełniać wymogi stawiane roszczeniom rozpoznawanym w postępowaniu uproszczonym, w tym w zakresie jej wartości, czego wierzytelność pozwanego w kwocie 56 669,89 złotych nie spełnia. Jednocześnie strona pozwana nie może przedstawić do potrącenia jedynie części tej wierzytelności, skoro zgodnie z treścią art. 505 ³ § 3 k.p.c. jeżeli powód dochodzi części roszczenia, sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym tylko wtedy, gdy postępowanie to byłoby właściwe dla całego roszczenia wynikającego z faktów przytoczonych przez powoda. Niedopuszczalne jest więc w toku postępowania uproszczonego także ewentualne potrącanie dochodzonej pozwem wierzytelności nadającej się do rozpoznania w tym postępowaniu ze stanowiącą jej równowartość częścią wierzytelności przeciwnika procesowego, powstałą wskutek rozdrobnienia całej jego wierzytelności, która łącznie przekracza kwotę wskazaną w art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c. (tak M. O., Postępowanie uproszczone przed sądem pierwszej instancji w znowelizowanym kodeksie postępowania cywilnego, cz. II, (...), teza numer 4). Przeciwny wniosek ewidentnie godziłby w ratio legis analizowanego przepisu art. 505 ⁴ § 3 k.p.c. nie tylko znacząco ograniczając, ale wręcz definitywnie wyłączając zakres jego zastosowania w następstwie dopuszczenia możliwości częściowego przedstawiania do potrącenia wierzytelności nie nadających się do dochodzenia w postępowaniu uproszczonym. Praktyka taka byłaby zaś rażąco sprzeczna z wolą ustawodawcy, zgodnie z którą wprowadzenie tych restrykcji procesowych miało na celu usprawnienie i przyspieszenie procesów toczących się w postępowaniu uproszczonym.

Raz jeszcze podkreślić należy, że wierzytelność pozwanego w kwocie 56 669,89 złotych (z tytułu odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy – nieterminowe dostarczenie i zamontowane windy) nie może być dochodzona w postępowaniu uproszczonym i to ani w całości (z uwagi na treść art. 505 ¹ k.p.c.) ani w części (z uwagi na treść art. 505 ³ § 3 k.p.c.).

Reasumując, niedopuszczalność podniesionego przez pozwanego zarzutu potrącenia przyjmującego postać zarzutu wygaśnięcia roszczenia wskutek potrącenia dokonanego przed procesem w niniejszej sprawie przejawia się w tym, że do potrącenia roszczenia dochodzonego w postępowaniu uproszczonym została przedstawiona wierzytelność, która w całości nie nadaje się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym, co narusza dyspozycję normy z art. 505 ³ § 3 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁴ § 3 k.p.c. Przedmiotem zarzutu potrącenia może być bowiem tylko taka wierzytelność, która nadawałaby się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym, gdyby pozwany – wzajemny wierzyciel wytoczył o tę wierzytelność jako całość powództwo przeciwko dłużnikowi – powodowi w niniejszym procesie. Gdyby więc pozwany wytoczył powództwo o zapłatę kwoty 56 669,89 złotych tytułem odszkodowania, to taka sprawa nie podlegałaby rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym. P. gdyby pozwany wytoczył powództwo o zapłatę jedynie części tej kwoty, to taka sprawa, po myśli art. 505 ³ § 3 k.p.c., nie podlegałaby również rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, gdyż stanowi ona część roszczenia, które w całości nie nadaje się do rozpoznania w tym postępowaniu (tak również Sąd Okręgowy w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt XII Ga 198/19).

Niedopuszczalność podniesionego przez pozwanego w niniejszej sprawie zarzutu potrącenia przyjmującego postać zarzutu wygaśnięcia roszczenia wskutek potrącenia dokonanego przed procesem z przyczyn natury formalnej nie pozbawia oczywiście strony pozwanej możliwości realizowania swoich roszczeń w innym postępowaniu, w szczególności nie stanowi przeszkody w dochodzeniu wierzytelności objętej zarzutem w odrębnym postępowaniu. Wskazać przy tym należy, że owa niedopuszczalność podniesionego przez pozwanego w niniejszej sprawie zarzutu potrącenia z przyczyn natury formalnej, czyniła zbędnym rozważania dotyczące podniesionych przez powoda zarzutów co do braku poniesienia przez pozwanego kosztów kary umownej, skutecznego jej potrącenia przez (...) z należnością pozwanego, szkody poniesionej przez (...), dopełnienia przez pozwanego formalności związanych z przygotowaniem frontu robót, czy wreszcie pozostałych okoliczności faktycznych odnoszących się do kwestii zagadnienia zasadności potrącenia wierzytelności pozwanego, w tym jej istnienia i wysokości.

W konsekwencji zgłoszony w niniejszej sprawie przez pozwanego W. S. zarzut umorzenia wierzytelności dochodzonej przez powoda w niniejszej sprawie Sąd uznał za bezskuteczny, zaś zasadność i wysokość roszczenia powoda nie była kwestionowana przez pozwanego za pomocą innych zarzutów.

Wobec powyższego Sąd na podstawie przepisu art. 647 k.c. w zw. z art. 481 k.c. w zw. z art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁴ § 3 k.p.c. w zw. z art. 498 k.c. i art. 499 k.c. stosowanymi a contrario uwzględnił powództwo w całości zasądzając od pozwanego W. S. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 6 028,19 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 04 listopada 2017 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie powód wygrał proces w całości. Koszty przez niego poniesione wyniosły kwotę 1 893 złotych i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w kwocie 76 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 1 800 złotych ustalone w oparciu o przepis § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zmianami) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o opłatach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 785 ze zmianami) Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego W. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 174 złotych tytułem różnicy pomiędzy opłatą sądową od pozwu należną (w kwocie 250 złotych) a uiszczoną (w kwocie 76 złotych).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 17 października 2019 roku