Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Martyniec

Protokolant: Alicja Winiarska

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2019 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Gminy W. - (...)

przeciwko W. S. (1), I. S. (1), M. S. (1), K. S., A. S., U. S., I. S. (2)

o zapłatę

I.  oddala powództwo przeciwko U. S., W. S. (1), I. S. (1) i I. S. (2);

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej U. S. kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z zastrzeżeniem, że uprawnienie pozwanej U. S. do zapłaty tych kosztów jest solidarne z pozwanymi M. S. (1), K. S. i A. S. w odniesieniu do kosztów procesu zasądzonych na ich rzecz w postanowieniu z dnia 17 czerwca 2019 r.

Sygnatura akt VIII C 859/18

*$%$VIII/C/859/18*

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 26-01-2018 r. strona powodowa Gmina W. domagała się zasądzenia in solidum od pozwanych W. S. (1), I. S. (1), M. S. (1), K. S., A. S., U. S. oraz I. S. (2) – kwoty 26.430,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 25.428,08 zł od dnia 01-10-2017 r. do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa oraz od kwoty 26.430,94 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Domagała się również zasądzenia od ww. pozwanych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych prawem.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwani bez tytułu prawnego zajmowali lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...). Z tego powodu strona powodowa obciążała pozwanych odszkodowaniem w wysokości czynszu, jaki przypadałby za lokal zajmowany przez pozwanych (tj. w wysokości zgodnej z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa miejscowego) oraz opłatami nienależnymi od właściciela - z płatnością tychże należności na dzień 10 – go każdego miesiąca z góry. Pozwani nie wywiązywali się z ciążącego na nich obowiązku. Ich zaległość w okresie od dnia 01-08-2016 r. do 30-09-2017 r. wynosiła łącznie 26.430,94 zł. Pozwani byli wzywani do zapłaty ciążącego na nich zadłużenia.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym referendarz sądowy w tut. Sądzie uwzględnił powództwo.

Sprzeciw od nakazu wnieśli pozwani: A. S., M. S. (1), K. S. oraz U. S. wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz ww. pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.668,00 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że strona powodowa nie wykazała roszczenia objętego pozwem zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Strona powodowa nie wykazała legitymacji materialnoprawnej pozwanych do dochodzenia od nich roszczeń z tytułu bezumownego korzystania z ww. lokalu mieszkalnego. Nie wykazała istnienia podstaw faktycznych i prawnych dochodzonego roszczenia, w szczególności nie wykazała, że pozwani utracili tytuł prawny do zajmowania ww. lokalu. Pozwanym W. S. (1), a konsekwencji pozwanym A. S., M. S. (1), K. S. oraz U. S. przysługuje tytuł prawny do zajmowania ww. lokalu, co jest potwierdzone wyrokiem tut. Sądu z dnia 17-01-2017 r. sygn. akt IX C 859/16 oraz wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 24-04-2018 r. sygn. akt XII C 416/18. Ponadto strona powodowa nie udowodniła wysokości dochodzonego roszczenia z tytułu bezumownego korzystania w łącznej wysokości 26.430,94 zł, ograniczając się jedynie do przedłożenia wydruku z kartoteki finansowej. Niezależnie od powyższego wskazano, że ww. pozwane nigdy nie były najemcami ww. lokalu, a w tym lokalu zamieszkiwały z babcią oraz rodzicami jako osoby małoletnie. Według wiedzy pozwanych tytuł prawny do ww. lokalu przysługiwał ich babci M. S. (2) oraz ojcu W. S. (1). Wraz z uzyskaniem pełnoletności pozwane kolejno wyprowadziły się z ww. lokalu, co powodowane było przede wszystkim sytuacją rodzinną oraz naciskami ze strony rodziców. Pozwane pochodzą z wielodzietnej rodziny; mają jeszcze czwórkę rodzeństwa w związku z czym oczekiwano od nich możliwie szybkiego usamodzielnienia się zarówno w kwestiach finansowych, jak i mieszkaniowych. Pozwana A. S. w okresie od kwietnia 2014 r. do czerwca 2014 r. zamieszkiwała wraz ze swoim partnerem A. C. oraz jego matką przy ul. (...) we (...)/6. W lipcu 2014 przeprowadzili się oni do mieszkania położonego we W. przy ul. (...), które zostało im użyczone od S. K.. Od grudnia 2015 r. wynajmują lokal położony we W. przy ul. (...). Pozwana M. S. (1) w okresie od stycznia 2014 r. do maja 2015 r. zamieszkiwała wraz z przyjaciółką K. F. oraz swoją siostra K. S. w mieszkaniu przy ul. (...) we W.. W lipcu 2016 r. pozwana M. S. (1) przeprowadziła się do W., gdzie zamieszkuje wraz ze swoim partnerem W. K.. Pozwana K. S. od stycznia 2014 r. do maja 2015 r. zamieszkiwała wraz ze swoją siostrą M. S. (1) oraz jej przyjaciółką K. F. w lokalu położonym przy ul. (...). Obecnie ww. pozwana mieszka we W. przy ul. (...).

Odrębnie sprzeciw od ww. nakazu wnieśli pozwany W. S. (1), I. S. (1) oraz I. S. (2) wnosząc o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od strony powodowej na rzecz ww. pozwanych kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że strona powodowa nie wykazała istnienia roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Wskazali, ze przysługuje im tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...).

Pismem procesowym z dnia 13-05-2019 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) strona powodowa cofnęła powództwo w całości bez zrzeczenia się roszczenia wobec pozwanych A. S., M. S. (1) i K. S.. Jednocześnie podtrzymała żądanie pozwu w całości w stosunku do pozwanych W. S. (1), I. S. (1), I. S. (2) i U. S.. Wniosła również o orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że Decyzją Wydziału Spraw Lokalowych Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej ww. lokal został przydzielony do używania W. S. (2) wraz z którym do zamieszkiwania w tym lokalu uprawnieni byli jego żona – M. S. (2) i syn – pozwany W. S. (1). W. S. (2) zmarł w dniu 02-12- (...)., a w stosunek najmu obok M. S. (2) i P. S. wstąpił również pozwany W. S. (1). Stosunek najmu z W. S. (1) nie został dotąd skutecznie wypowiedziany, a co za tym idzie – trwa do chwili obecnej, zarzut pozwanych odnośnie oparcia przez stronę powodową roszczenia o błędną podstawę prawną należy uznać za zasadny. Niemniej jednak okoliczność ta nie ma zasadniczego wpływy na wysokość żądania w niniejszej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 21-06-2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, odszkodowanie, które obowiązane są uiszczać osoby korzystające z lokalu bez tytułu prawnego odpowiada bowiem co do zasady wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby uzyskać w ramach stosunku najmu. Na wysokość comiesięcznych opłat przysługujących stronie powodowej w przypadku umownego korzystania z lokali wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego składają się z kolei czynsz najmu oraz opłaty niezależnie od właściciela (tzw. media). O wysokości zadłużenia świadczy kartoteka zadłużenia lokalu. Dlatego zarzut pozwanych odnośnie nieudowodnienia żądania tak co do zasady, jak i co do wysokości, należy uznać za chybiony. Ponieważ zasadnym był zarzut braku legitymacji biernej co do A. S. M. S. (1) oraz K. S., strona powodowa cofnęła pozew wobec ww. pozwanych w całości. Pozwana U. S. nie wykazała z kolei braku legitymacji biernej odnoście zgłoszonego przez nią ww. zarzutu. Z dokumentów znajdujących się w aktach lokalowych wynika, że nie mieszka ona w przedmiotowym lokalu dopiero od września 2017 r. W konsekwencji ww. pozwana wraz z pozwanymi W. S. (1), I. S. (1) i I. S. (2) ponosi odpowiedzialność z tytułu zadłużenia ww. lokalu.

W piśmie procesowym datowanym na 12-06-2019 r. pozwane A. S., M. S. (1) oraz K. S. wniosły o przyznanie im kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 zł wobec cofnięcia powództwa wobec ww. pozwanych.

Postanowieniem z dnia 17-06-2019 r. Sąd umorzył postępowanie przeciwko pozwanym M. S. (1), K. S. i A. S. (pkt. I) oraz zasądził od strony powodowej Gminy W. na rzecz pozwanych M. S. (1), K. S. i A. S. solidarnie kwotę 3.651 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Decyzją z dnia 21-02-1964 r. Wydział praw Lokalowych Prezydium Dzielnicowej Rady narodowej przydzielił W. S. (2) lokal mieszkalny numer (...) w domu numer 1 przy ulicy (...) we W. o łącznej powierzchni mieszkalnej (...) m ². Wraz z W. S. (2) uprawnieni do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu byli: jego żona M. S. (2) oraz synowie W. S. (1) i P. S..

Na skutek decyzji przydziałowej, w dniu 1 marca 1964 roku W. S. (2) zawarł z (...) umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ulicy (...) o ogólnej powierzchni lokalu (...)m ², w której zobowiązał się do uiszczania na rzecz wynajmującego czynszu według stawki określonej w umowie, z góry, do dziesiątego dnia każdego miesiąca oraz innych opłat eksploatacyjnych z dołu, do dziesiątego dnia następnego miesiąca kalendarzowego, za który przypada należność.

( Dowód: decyzja o przydziale lokalu mieszkalnego, k. 79-80, prawomocny wyrok tut. Sądu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. IX C 416/18 oraz prawomocny wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. akt XII C 416/18).

W. S. (2) zmarł w dniu 2 grudnia 1976 roku. W momencie śmierci był w związku małżeńskim z M. S. (2). W dniu jego śmierci wraz z nim w lokalu położonym we W. przy ulicy (...) stale zamieszkiwali: jego żona M. S. (2) oraz jego synowie W. S. (1) i P. S.. W dniu śmierci W. S. (2) pozwany W. S. (1) wstąpił po nim w stosunek najmu.

( Dowód: prawomocny wyrok tut. Sądu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. IX C 416/18 oraz prawomocny wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. akt XII C 416/18).

W dniu 15 marca 1995 roku M. S. (2) i Gmina W. działająca przez Zarząd Gospodarki Komunalnej W. zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W. przy ulicy (...) na czas nieokreślony. W umowie najemcy zobowiązali się do opłacania czynszu i innych opłat należnych, z góry do dziesiątego dnia każdego miesiąca. W przedmiotowym lokalu wraz z najemcą M. S. (2) zamieszkiwali m. in. pozwani: W. S. (1), I. S. (1) oraz ich dzieci M. S. (1), K. S. i A. S., U. S. oraz I. S. (2).

( Dowód: prawomocny wyrok tut. Sądu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. IX C 416/18, prawomocny wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. akt XII C 416/18, umowa najmu z 15-03-1995 r., k. 81-84, okoliczność bezsporna).

W dacie wniesienia pozwu w lokalu położonym przy ul. (...) we W. zamieszkiwali: W. S. (1), I. S. (1), Z. S., S. S. oraz W. S. (2).

( Dowód: oświadczenie I. S. (1), k. 89).

Według kartoteki stan zadłużenia mieszkania położonego we W. przy ul. (...) na dzień 01-10-2017 r. wraz z należnymi odsetkami – miał wynosić 26.430,94 zł.

( Dowód: kartoteka naliczeń, k. 3).

Zawiadomieniami z dnia 01-02-2016, 30-01-2017 r, 26-09-2016 r., 30-09-2016 r, 24-04-2017 r. pozwani najemcy I. S. (1) oraz W. S. (1) informowani byli o zmianie wysokości czynszu/odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego oraz opłat za media.

( Dowód: zawiadomienia o wysokości opłat oraz o rozliczeniu mediów z dnia 01-02-2016 r., 30-01-2017 r., 26-09-2016 r., 30-09-2016 r., 24-04-2017 r., k. 85-88 verte).

Pismami z dnia 21-11-2017 r. pozwani W. S. (1), I. S. (1), M. S. (1), K. S., A. S., U. S. oraz I. S. (3) - zostali wezwani do zapłaty kwoty 26.430,94 zł za korzystanie z lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...).

(Dowód: przedsądowe wezwania do zapłaty z dnia 21-11-2017 r., k. 4,6verte, 7);

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci: kartoteki naliczeń, przedsądowych wezwań do zapłaty z dnia 21-11-2017 r., prawomocnego wyroku tut. Sądu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. IX C 416/18 oraz prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu wraz z uzasadnieniem w sprawie o sygn. akt XII C 416/18, decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego, umowy najmu z 15-03-1995 r., zawiadomień o wysokości opłat oraz o rozliczeniu mediów z dnia 01-02-2016 r., 30-01-2017 r., 26-09-2016 r., 30-09-2016 r., 24-04-2017 r., jak również oświadczenia I. S. (1) z dnia 30-11-2017 r.

Bezspornym w sprawie był fakt zamieszkiwania pozwanych w lokalu położonym we W. przy ulicy (...).

Bezspornym był również fakt, iż pozwane M. S. (1), K. S. oraz A. S. wyprowadziły się z ww. lokalu kolejno w styczniu 2014 r. oraz w kwietniu 2014 r. Okoliczność ta została ustalona w prawomocnie zakończonych postępowaniach: przez tut. Sąd w sprawie o sygn. IX C 859/16 oraz Sąd Okręgowy we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt XII C 416/18.

Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy stronie powodowej przysługiwało względem pozwanych skuteczne roszczenie o zapłatę dochodzonych kwot w związku z korzystaniem lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul (...) bez tytułu prawnego. W taki sposób strona powodowa określiła podstawę faktyczną i prawną żądania. Podstawy te nie zostały zmienione w toku postępowania.

W konsekwencji takiego sformułowania pozwu strona powodowa opierała swoje żądanie na art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j.t. Dz. U. z 2019 r., poz. 1182 ze zm. zwanej dalej ustawą o ochronie praw lokatorów) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu, zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z zastrzeżeniem ust. 3 ustawy, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Pozwani w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz w toku procesu podnieśli i podtrzymali zarzut niewykazania roszczenia objętego pozwem, tak co do zasady, jak i co do wysokości, a co za tym idzie wskazali że strona powodowa nie wykazała biernej legitymacji materialnoprawnej pozwanych do dochodzenia od nich roszczeń z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Pozwani podnieśli, że strona powodowa nie wykazała istnienia podstaw faktycznych i prawnych dochodzonego roszczenia, w szczególności nie udowodniła, że pozwani utracili tytuł prawny do zajmowania ww. lokalu.

Pozwani wnosząc o przeprowadzenie dowodu z prawomocnego wyroku tut. Sądu z dnia 17-01-2017 r. sygn. akt IX C 859/16 oraz wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 24-04-2018 r. sygn. akt XII C 416/18, wykazali fakt, że pozwanemu W. S. (1) przysługuje tytuł do zajmowania lokalu w postaci najmu, w który to stosunek wstąpił po śmierci swego ojca i który dotychczas nie został wypowiedziany. Pozostałym zaś najemcom przysługiwało prawo do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu jako prawo pochodne od prawa najemcy.

Podkreślić należy, że w sprawie o eksmisję o sygn. akt IX C 859/16 tut. Sąd prawomocnie ustalił o istnieniu tytułu prawnego pozwanych do przedmiotowego lokalu. Ustalenia ta są dla Sądu Orzekającego w niniejszej sprawie wiążące.

W piśmie z dnia 13-05-2019 r. strona powoda potwierdziła okoliczność, że pozwanym przysługuje wciąż tytuł prawny do korzystania z lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) we W..

W związku z powyższym brak było podstaw do stwierdzenia, że pozwani zajmowali lokal położony przy ul. (...) bez tytułu prawnego, a co za tym idzie – mieli obowiązek uiszczania na rzecz strony powodowej odszkodowania.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie prawa lokatorów, nie sposób utożsamiać z czynszem, o którym mowa w art. 659 § 1 k.c. Nie zmienia tego fakt, iż ww. art. 18 ustawy o ochronie lokatorów do obliczania wysokości odszkodowania niejako odsyła do wysokości czynszu, jaki by przypadał w przypadku posiadania tytułu prawnego do lokalu. Odszkodowanie, o którym mowa we wskazanym przepisie, jest odrębną kategorią prawną obejmującą nie tylko równowartość czynszu, ale pełną szkodę wynikającą z korzystania z lokalu przez osoby nieuprawnione.

Czynsz natomiast stanowi essentialia negotii umowy najmu, a jego ogólną podstawę stanowi art. 659 § 1 i 2 k.c. zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. W przypadku, gdyby w umowie nie ustalono czynszu, nie może być mowy o zawarciu umowy najmu (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1946 r. sygn. akt C.III.364/46 PiP 1946/9-10/178, OSNCK 1947/2/42, (...) 1947/9/31, P..Not. 1947/5-6/509).

Strona powodowa konsekwentnie domagała się w procesie kwot wskazanych w pozwie jako odszkodowania za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego. W piśmie z dnia 13-05-2019 r. – pomimo przyznania oparcia przez stronę powodową roszczenia o błędną podstawę prawną - nie dokonała zmiany tego roszczenia. Wskazała, że okoliczność ta nie ma zasadniczo wpływu na wysokość żądania w niniejszej sprawie. I o ile można zgodzić się ze stroną powodową, że nie ma to zasadniczego wpływu na wysokość żądania, to jednak fakt nieuiszczania czynszu oraz opłat za media, a fakt nieuiszczania odszkodowania - stanowią bezsprzecznie dwie różne podstawy faktyczne żądania. Na określenie roszczenia dochodzonego w pozwie składa się bowiem nie tylko jego wysokość, ale również okoliczności faktyczne, z których roszczenie się wywodzi. Okoliczności te stanowią podstawę faktyczną roszczenia i przekładają się na jego kwalifikację prawną, której dokonuje Sąd. Nie jest zatem tym samym roszczeniem żądanie zasądzenia należności z tytułu korzystania z lokalu bez tytułu prawnego i żądanie zasądzenia należności z tytułu korzystania z lokalu w oparciu o umowę najmu.

Zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c. sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Z regulacji tej wynika, że zakaz orzekania ponad żądanie odnosi się bądź do samego żądania, bądź do jego podstawy faktycznej. Jego hipoteza odnosi się do żądania w rozumieniu art. 187 § 1 k.p.c., a w myśl tego unormowania obligatoryjną treść każdego pozwu stanowi dokładnie określone żądanie oraz przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Zasądzenie sumy pieniężnej, która wprawdzie mieści się w granicach kwotowych powództwa, lecz z innej podstawy faktycznej, stanowi orzeczenie ponad żądanie.

Sąd nie może orzekać ani o czymś innym niż żądała strona powodowa, ani o czymś innym niż przedmiot procesu. Konieczność zachowania zgodności przedmiotu wyrokowania z przedmiotem procesu dotyczy również podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. W konsekwencji niedopuszczalne było uwzględnienie powództwa na innej podstawie niż wskazana przez stronę powodową.

Mając na uwadze powyższe za zasadny należało uznać zarzut pozwanych niewykazana biernej legitymacji pozwanych. Skoro pozwani mieli tytuł do przedmiotowego lokalu prawnego, to niezrozumiałym było domaganie się przez stronę powodową, która jest podmiotem profesjonalnym, odszkodowania z art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Pozwani posiadający tytuł prawny mieli obowiązek zapłaty czynszu oraz opłat dodatkowych, o których jest mowa w art. 659 § 1 k.c.

W tej sytuacji Sąd, na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, powództwo oddalił w stosunku do pozwanych, wobec których strona powodowa nie cofnęła powództwa, tj. wobec U. S., W. S. (1), I. S. (1) oraz I. S. (2). (pkt I wyroku).

Orzeczenie o kosztach zostało wydane w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 105 § 2 k.p.c. oraz § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (j.t. Dz.U. z 2018 r., poz. 265). Na koszty procesu, którymi została obciążona strona powodowa jako przegrywająca sprawę, składają się kwoty: 3.600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanej U. S. kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z zastrzeżeniem, że uprawnienie pozwanej U. S. do zwrotu tych kosztów jest solidarne z pozwanymi M. S. (1), K. S. i A. S. w odniesieniu do kosztów procesu zasądzonych na ich rzecz w postanowieniu z dnia 17 czerwca 2019 r., na mocy którego Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanych M. S. (1), A. S. oraz K. S. - kwotę 3.651,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.