Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda (...) S.A. w G. kwotę 930 zł (dziewięćset trzydzieści złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2018r. do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 451,35 zł (czterysta pięćdziesiąt jeden złotych trzydzieści pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1807/19

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2019 r.

Pozwem z dnia 21 września 2018 r. złożonym do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 1.718,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych (k. 2-4v).

W uzasadnieniu powód wskazał, iż roszczenie o zapłatę nabył w drodze umowy przelewu wierzytelności zawartej z B. (...) sp. z o.o. w W.. Wierzytelność ta obejmowała roszczenie o zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego przysługujące uprzednio B. (...) sp. z o.o., która to spółka nabyła tę wierzytelność od poszkodowanego w dniu 15 marca 2018 r. Poszkodowany najął od B. (...) sp. z o.o. pojazd zastępczy w związku z uszkodzeniem własnego samochodu w wyniku kolizji spowodowanej przez sprawcę korzystającego z ubezpieczenia OC u pozwanego. W okresie od 15 marca 2018 r do 23 marca 2018 r. poszkodowany najmował pojazd zastępczy, za którą to usługę (...) a (...) sp. z o.o. wystawił fakturę na kwotę 2.003,67 zł brutto. Stawka dobowa wynosiła 181 zł netto. Ubezpieczyciel przyznał zaś odszkodowanie w kwocie 285 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód kwestionował stanowisko ubezpieczyciela, domagając się pokrycia całej należności wynikającej z wystawionej faktury VAT.

Postanowieniem z dnia 19 listopada 2018 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Toruniu (k. 59).

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu V Wydział Gospodarczy wydał w dniu 24 maja 2019 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem pozwu (k. 68).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. w ustawowym terminie złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu (k. 72-78).

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie oraz podniósł zarzut braku legitymacji strony powodowej ze względu na nieskuteczność umowy cesji. Pozwany dodał, iż mailem z dnia 13 stycznia 2018 r. oraz 15 stycznia 2018 r. poinformował poszkodowanego o możliwości zorganizowania bezgotówkowego wynajmu pojazdu zastępczego za określoną w tej informacji stawkę. Jednocześnie pozwany przekazał poszkodowanemu kompletną informację co do wynajmu pojazdu zastępczego wraz z zastrzeżeniem, iż w przypadki wynajmu pojazdu na własną rękę, koszt tego wynajmu zostanie zweryfikowany. W ocenie pozwanego fakt wynajęcia pojazdu w wyższej cenie od oferowanej przez ubezpieczyciela przyczynił się wprost do zwiększenia rozmiaru szkody, a poszkodowany nie uczynił zadość obowiązkowi minimalizacji szkody. Strona pozwana nadmieniła, że pojazd po szkodzie był jezdny, co oznacza, że poszkodowany mógłby się nim poruszać aż do dnia, kiedy warsztat był gotowy do naprawy. Ponadto w ocenie pozwanego najem pojazdu zastępczego przez okres 9 dni jest całkowicie nieuzasadniony.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 grudnia 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący współwłasność C. W. i K. W.. Szkoda została spowodowana przez kierowcę, który posiadał zawartą z (...) S.A. w S. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczności bezsporne; nadto dowody: fotografia dowodu rejestracyjnego pojazdu, oświadczenie sprawcy – w aktach szkody na płycie CD, k. 117)

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 13 stycznia 2018 r. przez K. W. i zarejestrowana pod numerem BY20/38/18. W wiadomości e-mail z dnia 13 stycznia 2018 r. wysłanej na adres (...) pozwany potwierdził przyjęcie zawiadomienia o szkodzie oraz poinformował o możliwości organizacji wynajmu pojazdu zastępczego wraz z pokryciem jego kosztów. W powyższym piśmie ubezpieczyciel wskazał przykładową ofertę wypożyczalni pojazdów wraz z cenami oraz dane kontaktowe w przypadku zainteresowania usługą najmu. Jednocześnie oświadczył, iż w razie skorzystania z innej firmy, czas najmu i jego koszt zostanie poddany weryfikacji.

Ubezpieczyciel powtórzył ofertę najmu pojazdu zastępczego we współpracy z wypożyczalniami pojazdów, wysyłając wiadomość e-mail w dniu 15 stycznia 2018 r. na adres (...)

(...) S.A. w S. przekazało również poszkodowanemu informację dotyczącą najmu pojazdu zastępczego wraz z akceptowanymi stawkami najmu, zawartą w protokole oględzin pojazdu z dnia 18 stycznia 2018 r.

(dowody: wydruk wiadomości e-mail z dnia 13 stycznia 2018 r. wraz z załącznikiem, k. 80-82; wydruk wiadomości e-mail z dnia 15 stycznia 2018 r., k. 83; protokół szkody w pojeździe, k. 84-85; dane zgłoszenia szkody w wiadomości e-mail z dnia 13 stycznia 2018 r. w aktach szkody na płycie CD, k. 117)

Uszkodzony pojazd został przyjęty do naprawy w dniu 15 marca 2018 r. w (...) N. Mechanika, Blacharstwo, Lakiernictwo K. S. w B.. Warsztat zamówił części zamienne w dniu 15 marca 2018 r., które dostarczone zostały następnego dnia. Naprawa zakończyła się w dniu 23 marca 2018 r. i tego samego dnia pojazd został odebrany przez właściciela.

(dowód: protokół naprawy pojazdu najemcy, k. 29)

Poszkodowany K. W. nie skorzystał z propozycji ubezpieczyciela dotyczącej możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego. Wobec braku innego pojazdu, koniecznego do dojazdów do pracy i codziennego użytkowania, K. W., posiadający upoważnienie od C. W., zawarł w dniu 15 marca 2018 r. umowę najmu pojazdu zastępczego z B. (...) sp. z o.o. w W., na mocy której korzystał z pojazdu zastępczego marki O. (...) w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu. Strony ustaliły dobową stawkę najmu w wysokości 181 zł netto. Pojazd zastępczy został zwrócony w dniu 23 marca 2018 r.

(dowody: umowa najmu pojazdu zastępczego, k. 30-31; cennik za wynajem samochodu, k. 34; oświadczenie najemcy, k. 35; oświadczenie właściciela/współwłaściciela pojazdu, k. 36; protokół zdawczo-odbiorczy, k. 39-40; oświadczenie najemcy, k. 41)

W dniu 15 marca 2018 r. K. W. zawarł z B. (...) sp. z o.o. w W. umowę cesji wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu auta zastępczego, przysługującej cedentowi w związku ze szkodą z dnia 27 grudnia 2017 roku.

(dowód: umowa cesji wierzytelności, k. 33)

W dniu 23 marca 2018 r. B. (...) sp. z o.o. w W. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.003,67 zł brutto za wynajem samochodu zastępczego O. (...) (9 dni x 222,63 zł brutto).

(dowód: faktura VAT nr (...), k. 37)

Pismem datowanym na dzień 24 maja 2018 r. B. (...) sp. z o.o. w W. poinformował (...) S.A. w S. o cesji wierzytelności oraz wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 2.003,67 zł w terminie 30 dni od daty otrzymania wezwanie.

Decyzją z dnia 24 maja 2018 r. (...) S.A. w S. przyznało odszkodowanie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego w kwocie 285,00 zł, uznając za zasadny najem w okresie 3 dni po stawce 95 zł brutto za dobę. Powyższa kwota została przekazana na rachunek bankowy B. (...) sp. z o.o. w W. w dniu 25 maja 2018 r.

(dowód: decyzja z dnia 24 maja 2018 r. – w aktach szkody na płycie CD, k. 117; potwierdzenie operacji z dnia 25 maja 2018 r., k. 44)

W dniu 3 kwietnia 2018 r. na mocy umowy cesji zawartej między B. (...) sp. z o.o. w W. a (...) S.A., powód nabył wierzytelność wobec (...) S.A. w S. o zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego z tytułu szkody z dnia 27 grudnia 2017 r.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności wraz z aneksem, k. 7-11

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów z dokumentów przedłożonych przez strony postępowania, w tym akt szkody na płycie CD.

Sąd za wiarygodne uznał dokumenty przedłożone przez strony, bowiem nie budziły wątpliwości Sądu, a strony nie kwestionowały ich prawdziwości. Zważyć jednak należy, że czym innym jest uznanie autentyczności danego dokumentu, tj. uznanie, że nie został on podrobiony czy przerobiony, a czym innym jest wyciąganie stosowanych wniosków z treści takiego dokumentu.

Sąd na podstawie art. 130 ⁴ § 5 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego wobec nieuiszczenia przez strony postępowania zaliczki na wydatki związane ze zgłoszonym wnioskiem dowodowym.

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny pozostawał w przeważającej mierze niesporny między stronami. Nie był kwestionowany fakt kolizji drogowej z dnia 27 grudnia 2017 roku, w wyniku której doszło do uszkodzenia pojazdu marki V.. Poza sporem pozostawała także zasada odpowiedzialności pozwanego za szkodę oraz wypłata części odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Kwestię sporną stanowiła natomiast wysokość dobowej stawki najmu oraz zasady okres najmu. Powód dochodził bowiem dopłaty do odszkodowania z tytułu kosztów najmu auta zastępczego, trwającego 9 dni z zastosowaniem dziennej stawki najmu w kwocie 222,63 zł brutto (181,00 zł netto). Z kolei ubezpieczyciel uznał za zasadny najem pojazdu w wymiarze 3 dni, weryfikując stawkę najmu do kwoty 95 zł brutto za jeden dzień najmu. Pozwany podnosił, iż poszkodowany nie skorzystał z oferty ubezpieczyciela w zakresie możliwości zorganizowania najmu pojazdu przez wypożyczalnię współpracującą z pozwanym. Pozwany podniósł również zarzut braku legitymacji czynnej powoda.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 z późn. zm.), w dalszej części uzasadnienia nazywanej ustawą. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy).

W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011r. ( III CZP 5/11 OSNC 2012, Nr 3, poz. 28) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Sąd Najwyższe zauważył, iż nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Pogląd ten Sąd Rejonowy w całości podziela.

Ponadto zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. ( III CZP 20/17, LEX nr 2340475) wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Sąd Najwyższy w przytoczonej uchwale stwierdził, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem - w praktyce zwykle telefonicznego - nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu. Co więcej, należy uznać, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu braku legitymacji czynnej po stronie powoda, Sąd uznał go za niezasadny. Pozwany podnosił nieskuteczność umowy cesji z uwagi na nieustalenie przez strony kauzy, tj. prawnej przyczyny istnienia ważnego zobowiązania do zawarcia umowy. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wskazać należy, iż cesja wierzytelności jest ekwiwalentną formą rozliczenia, co oznacza, iż stanowi formę zapłaty ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 23 maja 2019 r., VI Ga 41/19). Zatem wbrew twierdzeniom pozwanego, po stronie poszkodowanego powstała wierzytelność o zapłatę odszkodowania, która mogła być przedmiotem skutecznego przelewu wierzytelności. Warto wskazać, iż w praktyce handlowej przedsiębiorców zajmujących się m.in. wynajem samochodów zastępczych czy usługami holowania, zapłata często następuje w formie przelewu wierzytelności. Taka sytuacja miała miejsce również w niniejszej sprawie. Mamy więc do czynienia z przelewem w celu zapłaty ( cessio solutionis causa). Dzięki temu powód mógł dochodzić zapłaty odszkodowania, czy też pozostałej jego części bezpośrednio od ubezpieczyciela. Ponadto należy wskazać, iż w toku postępowania strona powodowa przedłożyła umowę sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami oraz dowodem zapłaty za zakup dochodzonej wierzytelności, czym niewątpliwie wykazała, iż nabyła przedmiotową wierzytelność od B. (...) a (...). Tym samym zarzuty strony pozwanej odnośnie braku nabycia wierzytelności okazały się chybione.

Po analizie materiału dowodowego Sąd uznał, iż niniejsze powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Należy wskazać, iż pozwany (...) S.A. w S. posiadał zawartą ze sprawcą wypadku komunikacyjnego z dnia 27 grudnia 2017 r. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i z tego tytułu był on odpowiedzialny za szkodę poniesioną przez poszkodowanego, która obejmuje również uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Rozstrzygając kwestię zasadnej stawki najmu pojazdu zastępczego, należy wskazać, iż poszkodowany nie wypełnił wynikającego z art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem). Okoliczności te zaś powodują, że powód, który nabył przedmiotową wierzytelność poszkodowanego wobec ubezpieczyciela, nie może skutecznie domagać się zasądzenia wydatków na najem pojazdu zastępczego przekraczających koszty zaproponowanego przez pozwanego skorzystania z takiego pojazdu. W niniejszej sprawie K. W., mimo przedstawienia mu w wiadomościach z dnia 13 stycznia 2018 r. i 15 stycznia 2018 r., jak również w protokole oględzin z dnia 18 stycznia 2018 r., informacji o możliwości skorzystania z najmu pojazdu zastępczego organizowanego przez ubezpieczyciela oraz o akceptowanych stawkach najmu, nie skorzystał z oferty pozwanego. Warto zwrócić uwagę, iż poszkodowany zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego z B. (...) sp. z o.o. w W. dopiero w dniu 15 marca 2018 r. Mimo czasu na zapoznanie się z ofertą ubezpieczyciela, porównania jej z innymi ofertami, poszkodowany nie skorzystał z niej i wynajął pojazd za stawkę 222,63 zł brutto za dobę najmu. Należy po wtóre wskazać, iż z uwagi na ciążący na poszkodowanym obowiązek minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem, zobowiązany jest on do zasięgania informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować mu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu, a nadto czy istotne warunki tego najmu odpowiadają jego celowym i ekonomicznie uzasadnionym interesom. W niniejszej sprawie mimo iż ubezpieczyciel z własnej inicjatywy zaproponował poszkodowanemu pojazd zastępczy, nie skorzystał on z oferty, choć nie wymagało to od niego podjęcia jakichkolwiek dodatkowych działań, poza samym kontaktem z ubezpieczycielem. Sąd przychylił się do argumentacji strony pozwanej, iż najem po stawce przekraczającej oferowaną, stanowi przyczynienie się poszkodowanego do zwiększenia rozmiaru szkody. Należało zatem uznać za uzasadnioną stawkę najmu w wysokości 135 zł, tj. stawkę, za którą pozwany był w stanie zorganizować najem pojazdu zastępczego.

Odnosząc się natomiast do kwestii zasadnego czasu najmu pojazdu zastępczego, Sąd uznał, iż najem pojazdu od dnia 15 marca 2018 r. do 23 marca 2018 r. był okresem uzasadnionym i pozostającym w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Wskazać należy, iż strona pozwana uznała za zasadny najem pojazdu w okresie 3 dni, obejmujący technologiczny czas naprawy według producenta pojazdu, podnosząc jednocześnie, że z uwagi na jezdność pojazdu po szkodzie, brak było podstaw do uznania dłuższego okresu najmu. Z materiału dowodowego w postaci dokumentów wynika, że K. W. korzystał z pojazdu zastępczego jedynie w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu, tj. przez 9 dni. Poszkodowany zlecił naprawę pojazdu w dniu 15 marca 2018 r. i tego samego dnia warsztat naprawczy zamówił części zamienne. Części zostały dostarczone w dniu 16 marca 2018 r., a naprawa zakończyła się w dniu 23 marca 2018 r. Poszkodowany zwrócił pojazd zastępczy w dniu zakończenia naprawy. W świetle powyższych okoliczności wykazanych przez stronę powodową, Sąd uznał, iż okres naprawy uszkodzonego pojazdu wynoszący 9 dni, który obejmował czas szeroko rozumianej naprawy (a więc nie tylko naprawy technicznej, ale również konieczność zamówienia i oczekiwania na części zamienne) był celowy i ekonomicznie uzasadniony. Jednocześnie strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, by naprawa pojazdu powinna zakończyć się wcześniej. Wprawdzie strona pozwana przychyliła się do wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność długości celowego i koniecznego okresu najmu, jednakże nie uiściła zaliczki na wydatki w związku ze zgłoszonym wnioskiem dowodowym, co skutkowało pominięciem tego dowodu. W konsekwencji Sąd uznał za uzasadniony czas naprawy, a w ślad za tym uzasadniony okres najmu, w wymiarze 9 dni.

Podsumowując powyższe rozważania, Sąd uznał za zasadny najem pojazdu zastępczego na okres 9 dni po stawce 135 zł brutto za dobę. Z uwagi na fakt, iż pozwany wypłacił już odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w wysokości 285,00 zł, Sąd na podstawie art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 i art. 362 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 930 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty. W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. z 14 ust. 1 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei art. 14 ust. 1 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wskazuje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 13 stycznia 2018 r., zaś pismem z dnia 24 maja 2018 r. ubezpieczyciel został wezwany do pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego. Mając zatem na uwadze 30-dniowy termin na wypłatę odszkodowania, należało uznać za zasadne żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz regułą stosunkowego rozdzielenia kosztów w przypadku częściowego uwzględnienia roszczeń stron. Koszty strony powodowej obejmowały: wynagrodzenie pełnomocnika – 900 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł i opłatę od pozwu – 86 zł, tj. łącznie 1.003 zł. Z kolei pozwany nie poniósł żadnych kosztów postępowania. Powód wygrał sprawę w 45%, zaś pozwany w 55%. Po wzajemnym rozliczeniu kosztów, w oparciu o procentowy udział w wygraniu sprawy, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 451,35 zł, o czym orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku.