Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ca 585/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

30 października 2019r.

Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia Małgorzata Szeromska

Sędzia Małgorzata Michalska

Sędzia Renata Wanecka (spr.)

Protokolant: Katarzyna Lewandowska

po rozpoznaniu na rozprawie 30 października 2019r. w P.

sprawy z powództwa D. W.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Mławie z 20 maja 2019r.,

sygn. I C 192/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok

- w punkcie II i zasądzoną w punkcie I kwotę podwyższa do 9.909,10 zł (dziewięciu tysięcy dziewięciuset dziewięciu złotych, dziesięciu groszy), zaś kwotę, od której odsetki ustawowe za opóźnienie wymagalne są od 15 września 2014r. – do 9.417,10 zł (dziewięciu tysięcy czterystu siedemnastu złotych, dziesięciu groszy),

- w punkcie III i podwyższa zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu do kwoty 3.352 zł (trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt dwa złote);

2.  zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz D. W. kwotę 549 zł (pięćset czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.

IV Ca 585/19

UZASADNIENIE

D. W. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. w W. 10.690,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 10.198,52 od 15 września 2014 roku do dnia zapłaty i od kwoty 492 zł od 10 grudnia 2014 roku.

W dniu 8 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Mławie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, na mocy którego nakazał pozwanemu Towarzystwu (...) S.A z siedzibą w W., aby zapłacił powodowi kwotę 10.690,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.198,52 zł od dnia 15 września 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 492 zł od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.

Pozwany Towarzystwo (...) S.A z siedzibą w W. złożył sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Wyrokiem z 20 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Mławie zasądził od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz D. W. kwotę 7.933,99 zł, przy czym od kwoty 7.441,99 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 września 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 492 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty (punkt I), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (punkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda 1.748,84 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt III) i nakazał pobrać od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Mławie kwotę 373,74 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych (punkt IV).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 czerwca 2014 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego został uszkodzony samochód osobowy marki M., stanowiący własność D. W..

Sprawca kolizji miał zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) S.A z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia w zakresie OC .

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność, oszacował szkodę i wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 40.561,96 zł.

W ocenie powoda wypłacona suma nie rekompensowała powstałej szkody i dlatego zlecił ekspertyzę rzeczoznawcy M. M. i przedstawił mu ekspertyzę wykonaną przez ubezpieczyciela. Zgodnie z prywatną opinią, koszt naprawy samochodu wynosi 87.270,96 zł . Za ekspertyzę powód zapłacił 492 zł.

Wobec powyższego powód D. W. wezwał pozwanego do zapłaty na jego rzecz 47.201 zł, w tym 46.709 zł tytułem dopłaty do odszkodowania i 492,00 zł tytułem zwrotu kosztów wyceny szkody .

Koszt naprawy samochodu powoda przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu i trzech części z logo producenta części jakości Q wynosi 84.514,43 zł .

Dokonując oceny prawnej, Sąd I instancji przyjął, że w niniejszej sprawie powód dochodził roszczenia od ubezpieczyciela sprawcy szkody wyrządzonej w jego mieniu, a wynikającego z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zawartej między ubezpieczycielem a sprawcą szkody. Kwestię umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i odpowiedzialności ubezpieczyciela regulują przepisy art. 822 i nast. kc. Przywołując treść art. 822 § 1 kc, § 4 art. 822 kc, 824 1 § 1 kc oraz art. 363 § 1 kc, Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie nie było sporu co do tego, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwanego odszkodowania, natomiast sporna była jego wysokość. Wysokość szkody została ustalona w oparciu o uzupełniającą opinię biegłego z zakresu szkód komunikacyjnych L. K., który wskazał, że koszt naprawy brutto samochodu powoda przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu i trzech części z logo producenta jakości (...) wynosi 84 514,53 zł.

Samochód powoda do dnia kolizji był użytkowany maksymalnie
16 miesięcy. Dlatego, zdaniem Sądu Rejonowego, należało w procesie likwidacji szkody należy zastosować części zamienne takie, jakie były zamontowane w chwili szkody. Jak wynika z opinii biegłego, w samochodzie powoda zamontowane były części oryginalne, wobec czego zasadnym jest zastosowanie i takich części w procesie likwidacji szkody.

Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że zgodnie z art. 824 1 § 1 kc, odszkodowanie powinno odpowiadać faktycznemu rozmiarowi szkody powstałemu w mieniu poszkodowanego. W związku z tym, mając na uwadze prawo wyboru powoda wynikające z przepisu art. 363 § 1 kc do żądania zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, Sąd zasądził łącznie na rzecz powoda kwotę 7.933,99 zł, z czego 7.441,99 zł stanowi różnicę pomiędzy kwotą 84.514,43 zł wynikającą z pisemnej uzupełniającej opinii biegłego L. K., a kwotą wypłaconego odszkodowania 77.072,44 zł, zaś kwota 492 zł stanowi wynagrodzenie rzeczoznawcy sporządzającego ekspertyzę na zlecenie powoda.

W ocenie Sądu I instancji, wypłacona powodowi suma, w połączeniu z przyznanym mu odszkodowaniem, nie przewyższa wyrządzonej mu szkody, a wyrównuje tylko uszczerbek, jaki poniósł na skutek uszkodzenia pojazdu w wyniku kolizji. Nie zachodzą zatem przesłanki naruszenia art. 824 1 § 1 kc.

Sąd Rejonowy uznał również za zasadne roszczenie w zakresie zwrotu kosztów prywatnej opinii w wysokości 492 zł.

Sąd I instancji przyjął także, iż odsetki w wysokości ustawowej należą się za czas opóźnienia (art. 481 § 1 i 2 kc), przy czym w opóźnieniu zapłaty kwoty 7.441,99 zł pozwany pozostaje od 15 września 2014 roku, zaś co do kwoty 492 zł to - od 10 grudnia 2014 roku.

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc, stosunkowo je rozdzielając.

Na tej samej zasadzie Sąd I instancji orzekł o obowiązku zwrotu wydatków.

Apelację od wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części oddalającej powództwo, tj. co do kwoty 1.975,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 15 września 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu i zarzucił mu:

- sprzeczność ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a mianowicie ustalenie wysokości s. w oparciu o II wariant uzupełniającej opinii biegłego z zakresu szkód komunikacyjnych, uwzględniający koszt naprawy brutto samochodu powoda przy użyciu części oryginalnych i trzech części jakości (...) (na kwotę 84.514,53 zł), podczas gdy z opinii biegłego, której sąd dał wiarę, wynika iż w samochodzie powoda zamontowane były części oryginalne (...) i takie winny być zastosowane w procesie likwidacji szkody, zasadnym jest więc przyjęcie I wariantu uzupełniającej opinii biegłego (koszt naprawy został wyliczony na kwotę 86.489,54 zł);

- naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie błędnej oceny przeprowadzone w sprawie dowodu z opinii biegłego i oparcie rozstrzygnięcia na wyliczeniu wysokości szkody – kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, które zgodnie z opinią biegłego nie przywracają uszkodzonego pojazdu powoda do stanu poprzedniego, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa w skarżonej części;

- art. 328 § 2 kpc poprzez wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia i przyjęcie, że w procesie likwidacji szkody należy zastosować części zamienne takie, jakie były zastosowane w chwili szkody – części oryginalne, a następnie oparcie rozstrzygnięcia na podstawie wyliczenia szkody dokonanego z uwzględnieniem zarówno części oryginalnych, jak i części jakości (...);

- naruszenie art. 363 § 1 kc polegające na zasądzeniu przez Sąd I instancji kwoty nieodpowiedniej i niewystarczającej do pełnej restytucji poniesionej przez powoda szkody.

Mając powyższe na uwadze, apelujący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego dalszej kwoty 1.975,11 zł wraz odsetkami ustawowymi od 15 września 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Jak już słusznie wskazał Sąd I instancji, art. 824 1 §1 kc stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Ze sporządzonej opinii uzupełniającej L. K. wynika, że samochód powoda do dnia kolizji użytkowany był maksymalnie przez okres 16 miesięcy. Tak krótki okres eksploatacji pojazdu uzasadnia użycie w procesie naprawy części nowych oryginalnych. Pozwany w procesie likwidacji szkody nie stwierdził w samochodzie powoda zamontowanych innych części niż oryginalne. Biegły przyjął również, że koszt naprawy brutto przedmiotowego samochodu przy użyciu części oryginalnych ustalono na kwotę 86.489,54 zł (k. 155 akt sprawy). Mimo takich ustaleń, Sąd Rejonowy przyjął, iż powodowi tytułem naprawy szkody zasadne będzie przyznanie sumy 84.517,43 zł, która to kwota stanowi koszt naprawy brutto samochodu powoda przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu i trzech części z logo producenta części jakości (...).

Sąd II instancji podziela stanowisko przyjęte przez Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt III CZP 80/11, iż wykładnia art. 361 § 2 oraz art. 363 § 2 kc, prowadzi do wniosku, że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, jako całości.

Zarówno z opinii biegłego, jak i pozostałych zebranych w sprawie dowodów nie wynika, iż przed zdarzeniem wywołującym szkodę w samochodzie zostały zastosowane części jakości (...). Ponadto z opinii uzupełniającej, której nikt nie kwestionował, jednoznacznie wynika, że zasadne było by zamontowanie w pojeździe części takich, jakie były w chwili kolizji.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy przychyla się do stanowiska zaprezentowanego przez skarżącego w apelacji, iż Sąd Rejonowy dokonał sprzecznych ustaleń z zebranym w spawie materiałem dowodowym i dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 kpc oraz art. 363 § 1 kc poprzez błędne przyjęcie drugiego z wariantów wskazanych przez biegłego i zasądzenie sumy, która nie naprawi wyrządzonej mu szkody, tj. nie przywróci samochodowi stanu sprzed zdarzenia.

Sąd Okręgowy nie zgadza się zarzutem apelacji, że doszło do naruszenia art. 328 § 2 kpc. Przepis ten w poprzednim brzmieniu stanowił, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Sąd II instancji stoi na stanowisku, iż nie każda wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić wystarczającą podstawę do formułowania zarzutu naruszenia tego przepisu, ale tylko szczególnie istotna, czyli powodująca, że na podstawie uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia sąd odwoławczy nie byłby w stanie stwierdzić, jaki stan faktyczny sąd pierwszej instancji ustalił i jakie przepisy prawa materialnego do jego oceny zastosował (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 września 2019 r. V ACa 545/18). Taka okoliczność w przedmiotowej sprawie nie zachodzi. Treść sporządzonego uzasadnienia pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej, w związku z czym zarzut ten okazał się niezasadny.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok i podwyższył zasądzoną kwotę do sumy 9.909,10 zł, stanowiącą różnicę między wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a ustaloną przez Sąd rzeczywistą szkodą, jaką poniósł powód (86.489,54 zł – 77.072,44 zł), podwyższoną o koszt sporządzonej ekspertyzy (492 zł).

Zmiana orzeczenia Sądu I instancji co do meritum, wymusiła korektę orzeczenia odnośnie kosztów. Roszczenie powoda okazało się zasadne w ok. 93 % (9.909,10 zł/10.690,52 zł x 100%). Sąd ocenił, że powód uległ w nieznacznym stopniu i dlatego na podstawie art. 100 kpc Sąd uznał za zasadne obciążenie pozwanego całością kosztów procesu w wysokości 3.352 zł (opłata od pozwu – 535 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 2.400 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego 400 zł).

Apelacja okazała się zasadna w całości, dlatego Sąd Okręgowy orzekł o kosztach procesu za II instancję zgodnie z art. 98 kpc. Sąd zasądził na rzecz powoda zwrot poniesionych kosztów postępowania apelacyjnego w wysokości 549 zł, w tym: opłata od apelacji 99 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 450 zł, ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

M. M. M. R. W.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć (...)

R. W.