Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy na podstawie materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 października 2002 r. D. C. zawarła z firmą (...). D. i Spółka, Spółka jawna umowę o świadczenie usług pośrednictwa finansowego przy dokonywaniu transakcji na rynku F. poprzez dokonywanie w złotych polskich rozliczeń walut obcych.

Zgodnie z art. 2 umowy (...) E. D., i Spółka, Spółka jawna, zobowiązała się do zawierania i wykonywania umów w zakresie transakcji forex w imieniu i na rachunek klienta albo w imieniu własnym, lecz na rachunek klienta. Przy czym w art. 1 ust. 1 umowy, transakcje forex zdefiniowano jako dokonywanie rozliczeń w złotych polskich walut obcych notowanych na rynku walutowym bez nabywania, zbywania lub dostarczenia takich walut oraz bez ustalania płatności w takich walutach.

Zgodnie z umową (art. 4), klient był zobowiązany do wpłaty pieniędzy na nieoprocentowany rachunek bankowy w (...) Bank S.A. O/ (...) W. nr konta (...) - będący rachunkiem bankowym (...) E. D. i Spółka, Spółka jawna, celem ustanowienia depozytu, na rzecz drugiej strony transakcji forex (tj. klienta).

(...) E. D., i Spółka, Spółka jawna, po zakończeniu roku, sporządzała informację o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C, w którym wykazywała dochód klienta, z tytułu odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych oraz realizacji praw z nich wynikających. W związku z tym D. C. zobowiązana była do zapłaty podatku dochodowego od w/w dochodu.

M. K., doradca podatkowy, prowadząca działalność związaną z usługami księgowo - podatkowymi udzielając porady prawnej D. C. powzięła wątpliwości co do legalności prowadzonej działalności przez (...) E. D. i Spółka Spółka jawna. Według niej spółka ta w latach 2002 - 2007 przyjmowała wpłaty i dokonywała wypłat na rzecz D. C. od rzekomych inwestycji na rynku finansowym. I. wykazywała fikcyjne dochody z kapitałów pieniężnych w informacjach podatkowych PIT-8C, które były podstawą ich rozliczenia w rocznych zeznaniach podatkowych (deklaracje PIT-38). Pani D. C. za ww dochody zapłaciła 19% podatek w łącznej kwocie 287.537 zł (182.381 zł za rok 2004 i 105.156 zł za rok 2005).

M. K. ujawniła, że otrzymane przez D. C. pieniądze stanowiły jedynie zwroty depozytów, a nie dochody z transakcji na rynku F.. W rzeczywistości D. C. nie posiadała wyodrębnionego (własnego) rachunku bankowego a wszystkie pieniądze rozliczane były wyłącznie na rachunku bankowym (...) E. D., i Spółka, Spółka jawna. Na żądanie klienta (...) E. D., i Spółka, Spółka jawna (do momentu niewypłacalności) dokonywała zwrotów depozytu. W trakcie trwania umowy, (...) E. D., i Spółka, Spółka jawna, informowała klienta o uzyskanych dochodach, jednak dochody te były niesprawdzalne przez klienta i nie miały odzwierciedlenia we wpłatach na rachunek bankowy klienta. M. K. uznała więc, że (...) E. D. i Spółka, Spółka jawna podawał w PIT-8C nieprawdę, nie prowadził rzeczywistej działalności gospodarczej, a jedynie był tzw. „piramidą finansową".

W związku z powyższym, w imieniu D. C., M. K. jako jej doradca podatkowy, złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w wysokości 105.156,00 zł z tytułu niesłusznie, w ocenie podatnika, wpłaconego w 2006 r. podatku na poczet podatku należnego za 2005 rok wraz z którym zgodnie z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej przedłożyła korektę zeznania PIT-38 za 2005 r. o wysokości osiągniętego dochodu, w której wykazano przychód i dochód 0,00 zł.

W 2007 r. zostało wszczęte wobec (...) E. D. i Spółka, Spółka jawna postępowanie upadłościowe i w korekcie informacji PIT-8C za 2005 rok wystawionej dla D. C. przez syndyka L. K. w postępowaniu upadłościowym wykazano przychód: 2.070.660,00 zł, koszty: 0,00 zł, dochód: 2.070.660,00 zł.

W związku z rozbieżnymi informacjami w korekcie informacji PIT-8C za 2005 rok (...) E. D. i Spółka, Spółka Jawna i korekcie zeznania PIT-38 za 2005 rok D. C., Naczelnik Urzędu Skarbowego W.-U. powziął podejrzenie o działaniu w celu uszczuplenia podatku dochodowego przez D. C..

Po przeprowadzeniu postępowania podatkowego w sprawie określenia kwoty zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok D. C. z tytułu uzyskanych dochodów kapitałowych w wysokości 2.070.660,00 zł, z inwestowania środków pieniężnych na rynku F., za pośrednictwem (...) E. D. i Spółka Spółka jawna Naczelnik Urzędu Skarbowego W.-U. stwierdził, że w korekcie zeznania PIT-38 za 2005 r. D. C. o wysokości osiągniętego dochodu, w której wykazano przychód i dochód 0,00 zł, podano nieprawdę, gdyż nie wykazała ona dochodu w kwocie 2.070.660,00 zł, przez co naraziła na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 393.425,00 zł.

W tym zakresie Naczelnik Urzędu Skarbowego W. – U. wydał decyzję nr (...) (...) z dnia 17 marca 2011 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 393.425,00 zł z tytułu uzyskanych w 2005 r. dochodów kapitałowych, utrzymaną w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W. nr (...)- (...) (...) z dnia 22 czerwca 2011 r. decyzje te zostały jednak uchylone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 16 maja 2012 r. sygn. akt (...) S.A. (...) (...), który stwierdził że decyzje te zostały wydane bez zebrania materiału dowodowego pozwalającego na jednoznaczne stwierdzenie, że stan faktyczny sprawy opisany w decyzjach organów podatkowych odpowiada rzeczywistemu stanowi faktycznemu, który wystąpił w sprawie.

W nowym postępowaniu Naczelnik Urzędu Skarbowego W.-U. decyzją nr (...) z dnia 19.12.2012 r. ponownie określił wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 393.425,00 zł z tytułu uzyskanych w 2005 r. dochodów kapitałowych. Decyzja została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W. nr (...)- (...) (...) z dnia 08.11.2013 r. Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. została oddalona wyrokiem z dnia 18.09.2014 r. sygn. III SA/Wa 121/14. Skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego również została oddalona wyrokiem z dnia 01.06.2017 r. sygn. II FSK 275/15. Zaległość wynikająca z decyzji została uregulowana w całości wraz z odsetkami w dniu 11 stycznia 2013 r. (k. 84).

W zakresie wniosku o stwierdzenie nadpłaty w wysokości 105.156,00 zł z tytułu niesłusznie, w ocenie podatnika, wpłaconego w 2006 r. podatku na poczet podatku należnego za 2005 rok, wydano decyzję odmowną. W tym zakresie Naczelnik Urzędu Skarbowego W.-U. wydał decyzję nr (...) z dnia 18 marca 2011 r. Została ona utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W. nr (...)- (...) (...) z dnia 22 czerwca 2011 r. Decyzje te zostały uchylone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 16 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2502/11.

W nowym postępowaniu Naczelnik Urzędu Skarbowego W.-U. wydał decyzję nr (...) z dnia 19 grudnia 2012 r. w której ponownie odmówił stwierdzenia nadpłaty w wysokości 105.156,00 zł z tytułu niesłusznie, w ocenie podatnika, wpłaconego w 2006 r. podatku na poczet podatku należnego za 2005 rok.

W ocenie M. K. organy podatkowe prezentowały niekonsekwentne stanowisko, tj. opodatkowując dochód w kwocie 2.070.660 zł, liczony narastająco tylko za okres od 2002r. do 2005r. pomijając lata 2006 r. i 2007 r. Uznała, że dochód wynosił 592.660 zł i powinien być ustalany narastająco za cały okres „inwestowania”, tj. od 2002r. do 2007r. (zwroty na rachunek D. C. wynosiły 4.732.660 zł, a wpłaty na rachunek I. 4.140.000 zł). Wobec tego spór dotyczył metodologii liczenia dochodu w sytuacji, gdy I. okazała się „piramidą finansową”.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie: wyjaśnienia oskarżonej M. K. (k. 31, 43-44, 191-194), zawiadomienie (k. 1), PIT-38 (k. 2), wniosek o stwierdzenie nadpłaty (k.3-4), PIT-38 – korekta (k. 5-6), decyzje administracyjne (k 9-11, 12-15, 33-40, 45-47, 48-50, 57-59, 75-82, 84-91), odpisy wyroków wraz z uzasadnieniami (17-22, 52-56), arkusz odwoławczy (k. 60-64), wydruki wyroków (k. 157-168, 184-189), protokół kontroli skarbowej (k. 176-183), kopie z akt sprawy VIII K 234/08 (k. 198-483).

W postepowaniu przygotowawczym podejrzana M. K. nie przyznała się do zarzucanego jej czynu (k. 31, 43-44). Wyjaśniła, że uznanie działania w postaci złożenia wniosku o nadpłatę w imieniu klienta jako podanie nieprawdy godzi w zasadnicze prawo podatnika do dokonywania korekt, jak i występowania z wnioskiem o nadpłatę. Niesłuszny jest również zarzut narażenia podatku na uszczuplenie, ponieważ po złożeniu wniosku o nadpłatę obowiązkiem organów podatkowych było odniesienie się do sprawy w formie decyzji. Podatnik ma prawo złożenia wniosku o zwrot nadpłaty. Do wniosku musi być dołączona korekta deklaracji. Uznanie, że składając korektę deklaracji podaje się nieprawdę i stawienie z tego tytułu zarzutu popełnienia przestępstwa skarbowego jest pogwałceniem treści art. 56 kks, nie jest to podanie nieprawdy tylko przedstawienie swojego stanowiska, którego nie ma możliwości przedstawić w inny sposób. Pełnomocnik składając wniosek o nadpłatę nie mógł z istoty narazić podatku na uszczuplenie lub nienależny zwrot, ponieważ w postępowaniu o stwierdzenie nadpłaty Urząd może wydać decyzje odmawiającą, a w niniejszym przypadku określił wielkość zobowiązania zgodnie z decyzją wymiarową. Ponadto podpisanie deklaracji, która jest dołączona do wniosku nie powinno rodzić skutków wynikających z art. 9 § 3 kks, bo nie jest to zajmowanie się sprawami gospodarczymi podatnika. Według oskarżonej wszczęcie postępowania wobec jej osoby było podyktowane okolicznością, że organ podatkowy wykonał to w celu zawieszenia przedawnienia (art. 70 § 6 ust. 1 Ordynacji podatkowej), z czym się również nie zgładziła, bo D. C. wykonała zobowiązanie prawdopodobnie na koniec 2012 r. Powyższe działanie US jest instrumentalnym posługiwaniem się przepisami karnymi, które miało na celu również zawieszenie biegu przedawnienia. Jako pełnomocnik nie działała w celu uszczuplenia podatku tylko dochodzenia obiektywnej prawdy, a wniosek o stwierdzenie nadpłaty jest fundamentalnym prawem podatnika.

Przed Sądem oskarżona również nie przyznała się do zarzucanego jej czynu (k. 191-194) i wyjaśniła, że D. C. wcześniej niesłusznie zapłaciła 287,537 zł, a ona po złożeniu korekt wyliczyła, że powinna zapłacić 112,605 zł. Wyliczyła tę kwotę odejmując od tego co wpłaciła, to co dostała i tą różnice opodatkowała. Oskarżona przedstawiła również sposób działania podmiotu (...) E. D. i Spółka, Spółka jawna wskazując, że była ona „piramidą finansową”.

Oskarżona jako doradca podatkowy składając wniosek o stwierdzenie nadpłaty musiała również złożyć korektę deklaracji, bo to był jej obowiązek. Korekta to była jej propozycją i Urząd Skarbowy po dokonanej weryfikacji mógł się z nią nie zgodzić. Urząd Skarbowy dokonał analizy, ale w 2005 roku miała miejsce sytuacja, w której D. C. dostała więcej niż wpłaciła i Urząd Skarbowy wyliczył podatek od tej różnicy zatrzymując się na 2005 roku, nie uwzględniając całego okresu i dlatego nastąpiła rozbieżność w wyliczeniach. Urząd Skarbowy ponadto stwierdził, że D. C. jest zobowiązana do zapłaty podatku w wysokości 393,325 zł za rok 2005,a nie uwzględnił, że dokonała ona już częściowej zapłaty podatku.

Oskarżona wyjaśniła również, że korekta deklaracji ma skutki prawne tylko gdy Urząd Skarbowy uzna, że jest prawidłowo zrobiona. Zgodnie z art. 81b § 2a ordynacji podatkowej korekta skutków nie wywołuje w razie odmowy stwierdzenia nadpłaty, a zgodnie z art. 75 § 1 ordynacji podatkowej podatnik ma prawo do skorygowania deklaracji. Oskarżona wyjaśniła, że działała zgodnie z prawem, gdyż jako doradca podatkowy musi bronić swojego klienta gdy klient uważa, że ma nadpłatę, a ona się z tym zgodziła.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej zasługują na miano wiarygodnych, albowiem są one spójne, logiczne i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, m.in. wniosku o stwierdzenie nadpłaty (k. 3-4) i PIT-38 – korekcie (k. 5-6), z których wynika, że oskarżona nie działała w celu uszczuplenia podatku dochodowego od osób fizycznych i nie podała nieprawdy, gdyż skorzystała z przysługujących podatnikowi praw i złożyła w imieniu swojego klienta wniosek o stwierdzenie nadpłaty wraz z wymaganą korektą PIT-38, który to wniosek podlegał ocenie przez Urząd Skarbowy i nie wywoływał żadnych skutków prawnych w sytuacji odmowy jego uwzględnienia. Trzeba również podkreślić, że oskarżona działała z pełnym przekonaniem nadpłaty w podatku swojego klienta gdyż miały na to wpływ ujawnione nieprawidłowości w działalności (...) E. D. i Spółka, Spółka jawna. Okoliczność ta powinna być przedmiotem analizy w trakcie postępowania o stwierdzenie nadpłaty. Sąd uznał, że przekonanie oskarżonej o nieprawidłowościach w działalności w/w spółki potwierdza kopia akt sprawy VIII K 234/08 (k. 198-483), w której E. D. (2) reprezentujący (...) E. D. i Spółka Spółka jawna został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2011 r. właśnie m.in. za to, że sporządzał i podawał klientom nieprawdziwe raporty miesięczne wskazujące wbrew rzeczywistemu stanowi rzeczy na uzyskiwanie przez klientów zysków.

Zastrzeżeń Sądu nie wzbudził również dokumentarny materiał dowodowy zgromadzony i ujawniony w sprawie. W ocenie Sądu dowody te zgromadzone zostały prawidłowo, dokumenty zaś sporządzone stosownie do regulacji, określających ich formę i treść, przez osoby do tego uprawnione, stanowiąc tym samym wierne odzwierciedlenie okoliczności w nich opisanych. Rzetelności, prawdziwości i fachowości powyższych dokumentów strony nie kwestionowały, zaś Sąd nie znalazł podstaw, by tym dokumentom odmówić wiary. Tym samym Sąd uznał dokumenty powyższe za pełnowartościowy materiał dowodowy, przydatny do oparcia na nim ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu, wszystkie ocenione wyżej dowody tworzą logicznie powiązaną całość i pozwalają na ustalenie stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżona M. K. została oskarżona o to że w dniu 05 stycznia 2011 r. w W. zajmując się sprawami D. C., w złożonej Naczelnikowi Urzędu Skarbowego W.-U. korekcie zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2005 (PIT-38) D. C., podała nieprawdę nie wykazując dochodu w kwocie 2.070.660,00 zł, przez co naraziła na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 393.425,00 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s.

Sąd doszedł do przekonania, iż ujawniony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że na brak winy oskarżonej M. K..

Odpowiedzialności na podstawie art. 56 § 1 k.k.s. podlega podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie.

Powyższy przepis wprowadza karalność oszustwa podatkowego, zaś istotą zabronionego zachowania jest wprowadzenie organu podatkowego w błąd poprzez niezgodne z rzeczywistością przedstawienie (lub zatajenie) okoliczności mających wpływ na wysokość podatku. Oszustwo podatkowe polega więc na takim działaniu lub zaniechaniu, które wprawdzie czyni zadość formalnym obowiązkom podatkowym (składanie deklaracji), ale jednocześnie znamionuje się usiłowaniem (co najmniej) wprowadzenia organu podatkowego w błąd. Przy czym karalne jest samo narażenie podatku na uszczuplenie. Dla bytu przestępstwa określonego w art. 56 § 1 k.k.s. nie jest wymagane nastąpienie faktycznego uszczuplenia należności podatkowych, które nie stanowi ustawowego znamienia wskazanego czynu. Zakresem powyższego przepisu objęte są czyny zabronione polegające już tylko na narażeniu na uszczuplenie podatku, a tym bardziej polegające na spowodowaniu takiego uszczuplenia (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2009 r., V KK 309/08, OSNKW 2009/4/31, LEX nr 485042).

Przy czym przez uszczuplenie rozumieć należy obniżenie wysokości zobowiązania podatkowego w stosunku do jego wysokości ustalanej w oparciu o prawidłowe zastosowanie regulacji prawa podatkowego do konkretnego stanu faktycznego (por. Komentarz do art. 56 k.k.s., teza nr 62, w: Kardas Piotr, Łabuda Grzegorz, Razowski Tomasz, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II, LEX). Sprawcami tychże czynów zabronionych mogą być podatnicy tylko w odniesieniu do tych podatków, które związane są z ustawowym obowiązkiem składania deklaracji. Uzupełnieniem tej normy blankietowej będą przepisy poszczególnych ustaw podatkowych przewidujące stosowne terminy składania wskazanych oświadczeń przez podatnika.

W niniejszej sprawie oskarżona M. K. została ustanowiona pełnomocnikiem D. C. do zweryfikowania rozliczeń w zakresie PIT-38 za poszczególne lata podatkowe. Z uwagi na fakt, że po dokonanej analizie przedstawionej jej dokumentacji stwierdziła nieprawidłowości w działaniach spółki (...). D. i Spółka, Spółka jawna zgodziła się na reprezentowanie D. C.. W związku z tym złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty za 2005 r. w trybie art. 72 § 1 w zw. z art. 73 § 1, § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. Wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty oskarżona obowiązana była do złożenia korekty deklaracji PIT-38 za 2005 r., ponieważ obligował ją do tego w szczególności art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej ( jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację)) wskazujący, że wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty równocześnie należy złożyć skorygowaną deklarację.

M. K. poddała w wątpliwość działalność spółki (...). D. i Spółka, Spółka jawna, a wobec tego podjęła czynności zmierzające do ustalenia prawidłowej wysokości należnego podatku, co było zgodnie z prawem. Wniosek o stwierdzenie nadpłaty wraz z korektą deklaracji podlega weryfikacji przez organ podatkowy w zakresie prawidłowości, a sama korekta deklaracji nie wywołuje żadnych skutków do momentu jej zatwierdzenia przez organ podatkowy - art. 8lb § 2 Ordynacji podatkowej. Oskarżona nie mogła zatem narazić na uszczuplenie podatku poprzez samo złożenie korekty deklaracji w trybie wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Nie podała tam również nieprawdy, gdyż dane wskazane w koreckie wynikały ze wskazanej we wniosku jej analizy i podlegały weryfikacji przez organ podatkowy. Nie można więc mówić o podaniu nieprawdy, gdy analiza ta miała dopiero zostać poddana ocenie.

Na uwagę zasługuje również to, że D. C. dokonała wpłaty 19% podatku dochodowego zgodnie z otrzymywanymi rozliczeniami od (...) E. D. i Spółka, Spółka jawna. Zapłaciła podatek w łącznej kwocie 287.537 zł (182.381 zł za rok 2004 i 105.156 zł za rok 2005). Określenie podatku na kwotę 393.425,00 zł za ro 2005 nastąpiło dopiero w roku 2007 po korekcie informacji PIT-8C za 2005 rok wystawionej dla D. C. przez syndyka L. K. w postępowaniu upadłościowym wykazującej dochód 2.070.660,00 zł. Nie można więc mówić o narażeniu podatku na uszczuplenie o taką kwotę w sytuacji gdy nie była ona oskarżonej nawet znana. Ponadto nie uwzględniono faktu, że za rok 2005 D. C. dokonała już wpłaty 105.156 zł.

Określenie przez organ nowej wysokości należnego podatku nie zmienia jednak tego że, oskarżona ujawniając nieprawidłowości w działalności (...) E. D. i Spółka, Spółka jawna miała na celu ustalenie rzeczywistej nadal innej wysokości należnego podatku dochodowego. W tym celu, przesyłając do Urzędu Skarbowego korektę PIT-38, wykonała ciążący na niej obowiązek prawny wynikający z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, a stanowiący, że wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty należy złożyć korektę deklaracji PIT-38.

W związku z powyższym w sprawie nie doszło do podania nieprawdy, ani również narażenia podatku na uszczuplenie, gdyż działanie M. K. było prawnie dozwolone i miało na celu ustalenie rzeczywiście wymaganego podatku od jej klientki D. C..

Sąd analizował również działanie oskarżonej pod kątem wyczerpania znamion czynu z art. 76 § 1 k.k.s., który polega na podaniu danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajeniu rzeczywistego stanu rzeczy wprowadzając w błąd właściwy organ i narażając na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, w szczególności podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, podatku akcyzowym, zwrot nadpłaty lub jej zaliczenie na poczet zaległości podatkowej lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych. Podkreślenia jednak wymaga, że działanie oskarżonej było w pełni uzasadnione stanem faktycznym związanym z ujawnieniem wielu nieprawidłowości w prowadzonej działalności spółki (...). D. i Spółka, Spółka jawna, której klientką była D. C.. Po dokonaniu własnych obliczeń oskarżona była przekonana o błędach w wyliczeniu podatku, a wobec tego działała w uzasadnionym przekonaniu i nie jest możliwe stwierdzenie jej winy.

Należy mieć również na uwadze to, że nie można w każdym przypadku wydania decyzji o odmowie stwierdzenia nadpłaty w następstwie wniosku o stwierdzenie nadpłaty wraz z korektą deklaracji, wszczynać postępowanie w sprawie o przestępstwo skarbowe, gdyż nie każdy wniosek o nadpłatę jest składany w celu wyłudzenia i w niniejszej sprawie również tak nie było. Oskarżona działała w przekonaniu, uzasadnionym stanem faktycznym, o nadpłacie w zapłaconym podatku dochodowym przez swoją klientkę D. C..

Wobec powyższego Sąd uznał, że M. K. nie popełniła zarzucanego jej czynu z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s., gdyż nie zostały wyczerpane znamiona w postaci podania nieprawdy i narażenia podatku na uszczuplenie oraz winy. Wobec tego zgodnie z art. 17 § 1 pkt. 2 oskarżaną M. K. Sąd uniewinnił od zarzucanego jej czynu ( punkt I sentencji wyroku).

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonej Sąd w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. orzekł o zwrocie na jej rzecz wynagrodzenia obrońcy z wyboru. Z uwagi na to, iż postępowanie w tej sprawie wszczęte zostało po dniu 02 listopada 2016 r. zatem kwota wynagrodzenia obrońcy z urzędu została ustalona na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016 poz. 1714) – stosownie do § 24 tego rozporządzenia. Kwota opłaty za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym wynosi 420 złotych (§ 17 pkt 2 ppkt 3 rozporządzenia). Obrońca był obecny na dwóch terminach rozpraw, zatem wynagrodzenie uległo podwyższeniu stosownie do treści § 20 rozporządzenia.

O kosztach sądowych w punkcie III sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art 113 § 1 k.k.s. obciążając nimi Skarb Państwa z uwagi na uniewinnienie oskarżonej.