Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6.03.2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy T. N. ponownego ustalenia wysokości emerytury . W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca złożył wniosek w tym przedmiocie nie załączając do niego nowych dowodów mających wpływ na wysokość kapitału początkowego. Decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z dnia 13.09.2017 roku zastosowano wszystkie zmiany dotyczące kapitału początkowego, które miałyby wpływ na wysokość emerytury ustalonej w oparciu o art. 24 ustawy emerytalnej. /decyzja w aktach ZUS/.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca wskazując ,że wnosi o ponowne ustalenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu danych zawartych w świadectwie pracy z dnia 30.09.1977 r a odnoszących się do okresu zatrudnienia od 22.04.1977 roku do 30.09.1977 roku. W uzasadnieniu wnioskodawca podał ,że za powyższy okres przyjęto wynagrodzenie o obliczone od niższej stawki niż wynika to z treści świadectwa pracy/ odwołanie k-3-4/

W odpowiedzi na odwołanie organ wskazał ,że za sporny okres czasu przyjęto wynagrodzenie minimalne bowiem świadectwo pracy jest dokumentem potwierdzającym zatrudnienie a nie wysokość uzyskiwanych zarobków. Brak jest podstaw do przyjęcia za ten okres czasu innych dokumentów niż minimalne / odpowiedź na odwołanie k-9-9odw/.

Podczas rozprawy w dniu 19.09.2019 roku wnioskodawca poparł swój odwołanie wskazując ,że cała jego emerytura jest zaniżona bowiem osiągał zarobki wyższe niż przyjął organ rentowy ale nie posiada żadnych dokumentów na potwierdzenie tej okoliczności./ oświadczenie wnioskodawcy 00;02;13 CD k-51/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca urodził się w dniu (...) / niesporne/.

Decyzją z dnia 26.10.2017 roku ZUS I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy emeryturę na podstawie art.24 ustawy z dnia 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2017 r poz. 1383 ze zm.) od dnia 1.10.2017 roku. Przy wyliczeniu emerytury uwzględniono kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w kwocie 157 682,91 zł i średnie dalsze trwanie życia – 210,60 miesięcy. Wyliczona kwota emerytury wyniosła 748,73 zł / decyzja w aktach ZUS/.

Decyzją z dnia 13.09.2017 roku organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego dla wnioskodawcy, który był podstawa wyliczenia emerytury. Kapitał początkowy na dzień 1.01.1999 roku ustalono na kwotę 42 218 zł. Wskaźnik wysokości kapitału początkowego ustalono na 44,45%. Do wyliczenia wskaźnika przyjęto zarobki za okres os 1971 roku do 1980 roku. Za okresy od 12.05.1971 do 31.12.1972 , od 22.04.1974 do 31.12.1979 do podstawy wyliczenia kapitału początkowego przyjęto minimalne wynagrodzenia / decyzja w aktach ZUS z załącznikami/.

Wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. od dnia 12 maja 1971 roku do 20.04.1974 roku na podstawie umowy o pracę , w pełnym wymiarze czasu pracy . Zgodnie z angażem , w okresie od 12.05.1971 do 31.03.1972 otrzymywał stawkę 5,20 zł za godzinę. Od dnia 1.04.1972 do 31.12.1972 r otrzymywał stawkę 6,00 zł za godzinę. W roku 1973 wnioskodawca uzyskał zarobek brutto 30 291 zł natomiast od 1.01.1974 do 30.09.1977 otrzymywał stawkę 10,50 zł za godzinę / akta osobowe wnioskodawcy k- 39- 46, kopia książeczki zdrowia w aktach ZUS, niesporne /.

W okresie od 22.04.1974 do 30.09.1977 r wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł.. W okresie od dnia 22.04.1974 do 30.06.1976 r wnioskodawca otrzymywał stawkę 9,50 zł za godzinę a od dnia 1.07.1976 do 30.09.1977 stawkę 10,50 zł za godzinę / akta osobowe wnioskodawcy kopert k-28, niesporne/.

Przy uwzględnieniu danych zawartych w dokumentacji osobowo płacowej wnioskodawcy z (...) Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w Ł. i Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w Ł. wskaźnik podstawy wymiaru kapitału początkowego wyliczony z kolejnych 10 lat tj. z okresu 1971 -1980 wynosi 50,86% a kapitał początkowy na dzień 1.01.1999 r wynosi 44 130,35 zł. Wskaźniki wyliczenia wysokości podstawy kapitału początkowego w latach 1971-1977 są wyższe i wynoszą :

- za rok 1971 - 41,68%;

- za rok 1972 – 45,02 %

- za rok 1974 – 71,27 %

- za rok 1975 – 45,76 %

- za rok 1976 – 44,48 %

- za rok 1977- 40,13 %

/ wyliczenie organu rentowego k-58/.

W dniu 21 lutego 2019 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno rentowego , wskazując ,że chodzi mu o ponowne przeliczenie kapitału początkowego. Do wniosku nie załączył żadnych dokumentów / wniosek w aktach ZUS/.

Decyzją z dnia 6.03.2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy T. N. ponownego ustalenia wysokości emerytury . W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca złożył wniosek w tym przedmiocie nie załączając do niego nowych dowodów mających wpływ na wysokość kapitału początkowego. Decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z dnia 13.09.2017 roku zastosowano wszystkie zmiany dotyczące kapitału początkowego, które miałyby wpływ na wysokość emerytury ustalonej w oparciu o art. 24 ustawy emerytalnej. /decyzja w aktach ZUS/.

Powyższy stan faktyczny Sad ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy opierając się przede wszystkim na dokumentacji płacowo osobowej wnioskodawcy z zakładów pracy : (...) Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w Ł. i Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w Ł., w których był zatrudniony wnioskodawca . Wskazać należy ,że organ rentowy wyliczając emeryturę wnioskodawcy nie miał dostępu do tych dokumentów , które zostały załączone z archiwów, przez Sad, z urzędu. W ocenie Sądu wyliczenie dokonane przez organ rentowy na ich podstawie jest rzetelne i Sąd nie dopatrzył się podstaw aby je kwestionować. Co do zarzutów wnioskodawcy, że w rzeczywistości miał wynagrodzenia wyższe wraz ze swoją brygadą to wskazać należy ,że wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie żadnych dowodów a jego twierdzenia pozostają gołosłowne.

Wskazać należy ,że nie ulega wątpliwości, że stosownie do treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Twierdzenia co do określonych okoliczności faktycznych muszą być udowodnione. Podkreślenia wymaga, że nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie o sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997 r., z.6-7, poz. 76). Podobnie, w wyroku z dnia 7 października 1998 r. w sprawie o sygn. akt II UKN 244/98 (OSNAPiUS 1999, Nr 20, poz. 662), Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od dnia 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

W oparciu o dostępne dokumenty archiwalne, których rzetelności strony nie kwestionowały, wyliczenie organu rentowego zarówno kapitału początkowego jak i wskaźnika podstawy wyliczenia kapitału początkowego jest prawidłowe.

Sad zważył co następuje :

Odwołanie wnioskodawcy jest uzasadnione a zaskarżona decyzja podlega zmianie.

Zgodnie z treścią art. 173. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Zasady ustalania i obliczania kapitału początkowego reguluje przepis art.174 powyższej ustawy, który w ust.3 stanowi ,że podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18 ustawy , z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Powołany ust. 6 stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z ust. 4 i ust. 5 art. 15 ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach ,z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Jak zaś stanowi ust. 2a art. 15 jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Zgodnie z ust. 2 i ust. 3 powołanego przepisu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia, a podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Jak dalej stanowi art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej z okresami zatrudnienia wnioskodawcy, co dało Sądowi podstawę do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji w świetle zarzutów ubezpieczonego, który twierdził ,że jego wynagrodzenia zostały zaniżone. Nie mniej jednak nie przedłożył on przed organem rentowym żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Uniemożliwiło to organowi rentowemu wyliczenia emerytury od wynagrodzeń wyższych.

Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego. Chodzi tutaj o umowy o pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Według § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe(Dz. U. z 2011 roku, nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

W myśl zaś § 22 ust ww rozporządzenia stanowi, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa; legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Wskazać w tym miejscu należy ,że powyższe przepisy nakładają na organ rentowy ograniczenia dowodowe w postępowaniu przed organem. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym dowodami z zeznań świadków (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. I UK 316/08, LEX nr 707858).

Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie było nieuwzględnienie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, przy ustalaniu wysokości emerytury wnioskodawcy, wynagrodzenia faktycznie osiąganego przez wnioskodawcę. Dopiero po załączeniu archiwalnej dokumentacji osobowo - płacowej okazało się że zawarte są w nich angaże ustalające wysokość stawki godzinowej w poszczególnych okresach czasu, według jakich był wynagradzany wnioskodawca. Dlatego też w postępowaniu sądowym ujawniły się dowody pozwalające na wyliczenie wynagrodzeń wnioskodawcy na podstawie stawki godzinowej wskazanej w kolejnych angażach a nie na podstawie kwot najniższego wynagrodzenia jakie zmuszony był przyjąć organ rentowy.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że dla potrzeb obliczenia wysokości podstawy wysokości emerytury, w przypadku nieudowodnienia przez osobę ubezpieczoną (za pomocą dostępnych w postępowaniu sądowym środków dowodowych) wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych (wysokości rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia) w danym roku lub w określonych latach - należy przyjmować pod warunkiem znajomości stawki godzinowej – dla niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia w danym czasie, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy – wynagrodzenie wyliczone przez przyjęcie wysokości dziennej normy czasu pracy obowiązującej w tym okresie, przy uwzględnieniu niewątpliwie otrzymywanych dodatków i premii.

W objętych sporem okresach zatrudnienia, wnioskodawca pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy (co jest okolicznością bezsporną), zaś normy czasu pracy określały przepisy prawa pracy. W oparciu o takie założenie oraz przy znajomości stawek godzinowych wnioskodawcy , organ rentowy dokonał przeliczenia wysokości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku , który wynosi 44 130,35 zł oraz wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego , który wynosi 50,85%. Ustalone wartości nie budzą wątpliwości Sądu pomimo zarzutów wnioskodawcy ,że zarabiał faktycznie znacznie więcej niż wynika z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu sądowym. Należy przypomnieć, że w postępowaniach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych sąd nie jest obowiązany do poszukiwania dokumentów zatrudnieniowo - płacowych, o które nie zadbała osoba dochodząca świadczenia ubezpieczeniowego. W związku z tym to na ubezpieczonym spoczywał ciężar dowodzenia i udokumentowania podnoszonych twierdzeń. Przy ustalaniu podstawy wymiaru składki wnioskodawca powinien udowodnić, że w spornym okresie uzyskiwał wynagrodzenie w konkretnie określonej wysokości oraz to, że od wynagrodzenia tego była odprowadzana składka./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.08.2016 r. III AUa 1723/15 LEX nr 2149641 /. Wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w danych okresach, przyjmowana dla potrzeb ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, wynikać musi z nie budzących żadnych wątpliwości, spójnych i precyzyjnych dowodów./ Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 3 grudnia 2015 r. .III AUa 1088/15 LEX nr 1960794/.Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z 14.06.2006r., I UK 115/06, (...) 2007, nr 17-18, poz.257, str. 753). Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Rzeczą Sądu jest dokładne ustalenie w procesie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe wykazane muszą być w sposób nie budzący wątpliwości w ściśle określonej kwotowo wysokości i co do odprowadzonych od nich składek na ubezpieczenie społeczne. Nie można natomiast przyjmować wysokości wynagrodzenia opartego wyłącznie na przypuszczeniach, czy też twierdzeniach ubezpieczonego, jak też dowodach niejasnych. Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. / tak wyrok SA w Łodzi z 19.10.2016, III AUa 2185/15, LEX nr 2152862/.

Stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny, a określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały ustalone między pracodawcą i konkretnym pracownikiem /tak wyrok SA w Gdańsku z 6.10.2015 r. ,III AUa 712/15, LEX nr 1820442/

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy a następnie kwoty świadczenia emerytalnego.

Mając powyższe na uwadze Sad zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 KPC ustalił wysokość emerytury wnioskodawcy od dnia 1 lutego 2019 roku przy uwzględnieniu wysokości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku w kwocie 44 130,35 zł i wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 50,85%, w związku z treścią przepisu art. 129 ust. 1 ustawy , który stanowi ,że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.