Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący : sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : sekr. sąd. Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2019 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) SA z siedzibą w K.

przeciwko A. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) SA z siedzibą w K. kwotę 155.928,42 ( sto pięćdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia osiem 42/100 ) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od

a)  kwoty 141.600,00 ( sto czterdzieści jeden tysięcy sześćset ) złotych od dnia 21 grudnia 2018r. do dnia zapłaty,

b)  kwoty 2.927,00 ( dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia siedem ) od dnia 21 grudnia 2018r. do dnia zapłaty,

c)  7.578,91,00 ( siedem tysięcy pięćset siedemdziesiąt osiem 91/100) złotych od dnia 21 grudnia 2018r. do dnia zapłaty,

d)  3.822,51 ( trzy tysiące osiemset dwadzieścia dwa 51/100) złotych od dnia 21 grudnia 2018r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) SA z siedzibą w K. kwotę 7.367,00 ( siedem tysięcy trzysta sześćdziesiąt siedem ) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 196/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 grudnia 2018 r. (data wpływu) wniesionym do Sądu Rejonowego- L. Zachód w L. pełnomocnik powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. zwrócił się o wydanie w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty przeciwko A. S. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, (pozew k. 3-7).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 stycznia 2019 r. w sprawie o Sygn. akt VI NC-e 2410584/18 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu A. S. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić powodowi kwotę 155.928,42 zł, w tym kwotę 141.600 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, kwotę 2.927 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, kwotę 7.578,91 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, kwotę 3.822,51 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 5.550 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, albo w tym terminie wnieść sprzeciw do Sądu ( nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 stycznia 2019 r. k. 9).

W dniu 06 marca 2019 r. pozwany A. S. skutecznie złożył sprzeciw od w/w orzeczenia, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W sprzeciwie pozwany podniósł, że powództwo jest przedwczesne albowiem powód udzielił dłużnikowi prolongaty w spłacie długu. Postanowieniem z dnia 08 maja 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Sieradzu, (dowód: kserokopia sprzeciwu pozwanego k. 17, postanowienie SR Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 08 maja 2019 r. k. 20).

Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2019 r. pełnomocnik powoda podał, że popiera powództwo. Na tym samym terminie pełnomocnik pozwanego oświadczył, że nie uznaje powództwa i wnosi o jego oddalenie. Nadto pełnomocnik pozwanego oznajmił, że w przypadku uwzględnienia powództwa wnosi w imieniu pozwanego o rozłożenie zasadzonej kwoty na raty w wysokości maksymalnie do 1.500 zł miesięcznie. W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik powoda podał, że oponuje wnioskowi o rozłożenie świadczenia na raty w przypadku uwzględnienia pozwu, (protokół rozprawy z dnia 19 grudnia 2019 r. 00:01:07-00:04:13 w zw. z k. 161).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. w dniu 12 maja 2017 r. zawarł z pozwanym A. S. umowę o linię kredytową nr (...) mocą, której przekazał do dyspozycji pozwanego środki pieniężne, zaś pozwany zobowiązał się do ich zwrotu w terminach oraz na warunkach wskazanych w umowie. Z uwagi na brak zwrotu wykorzystanych przez pozwanego środków pieniężnych powód pismem z dnia 15 września 2018 r. wypowiedział łączącą strony umowę. Pismem z dnia 25 października 2018 r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. wezwał pozwanego A. S. do zapłaty należności. Wskazane wezwanie do zapłaty nie spowodowało uregulowania przez pozwanego zadłużenia wobec strony powodowej. Powód podejmował próbę pozasądowego zakończenia sporu, jednakże z uwagi na brak woli po stronie pozwanej, zmuszony został do skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, (dowód: kserokopia umowy o linię kredytową k. 56-60, kserokopia wypowiedzenia umowy k. 60—62, kserokopia wezwania do zapłaty k. 63-66, kserokopia tabeli opłat i prowizji k. 67-130, ogólne warunki kredytowania k. 131-140, zeznania pozwanego- protokół rozprawy z dnia 19 grudnia 2019 r. 00:04:47-00:13:26 w zw. z k. 161v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wytoczone powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2018 poz. 993) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym w myśl ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Z kolei z przepisu art. 5 pkt 8 ustawy wynika, że całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta stanowi sumę całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu.

Zgodnie z art. 353 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Na wstępie wskazać należy, że strona powodowa uczyniła zadość ciążącemu na niej obowiązkowi i w sposób należyty wykazała, że między stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki, że strona powodowa przekazała stronie pozwanej środki pieniężne określone w umowie oraz, że pozwany uchybił warunkom umowy nie wywiązując się z obowiązku spłaty zaciągniętej wierzytelności. W ocenie Sądu stronie pozwanej z kolei nie udało się wykazać zasadności podniesionych przez nią zarzutów, a ciężar dowodu w odniesieniu do zarzutów i twierdzeń podniesionych w treści zarzutów spoczywał bezspornie na pozwanych. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do treści art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyżej powołane przepisy statuują jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. Zgodnie z jej założeniem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, zaś Sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662).

Z dowodów załączonych do akt sprawy przez stronę powodową w postaci: kserokopii umowy o linię kredytową, kserokopii wypowiedzenia umowy, kserokopii wezwania do zapłaty, tabel opłat i prowizji, w sposób jednoznaczny wynika, iż środki na podstawie umowy zostały pozwanemu przekazane, że wierzytelność powoda istnieje, a także jaka jest jej wysokość oraz iż jest ona wymagalna. Nadto postawa strony pozwanej w toku postępowania, która wnosiła o rozłożenie na raty wierzytelności wskazuje bezspornie, że pozwany faktycznie nie kwestionuje swojej odpowiedzialności oraz, że wierzytelność istnieje i jest ona wymagalna.

Zawierając umowę pozwany w sposób swobodny i dobrowolny przyjął i zaakceptował warunki umowy. Tym samym zobowiązał się do spłaty zaciągniętego zobowiązania w terminach i wysokości określonej w zawartej umowie. W związku z niewywiązywaniem się z umowy powód wypowiedział umowę, a roszczenie w całości zostało postawione w stan wymagalności. W przedmiotowym przypadku roszczenie było precyzyjnie określone w treści wypowiedzenia, gdzie wskazana była data i numer umowy, z którego wynika dochodzona wierzytelność. Zdaniem Sądu, pozwany nie udowodnił kwestii spełnienia przedmiotowego roszczenia w całości czy tez udzielenia prolongaty w spłacie, a to na pozwanym spoczywa ciężar dowodu. Zgodnie z umową powód zobowiązał się przekazać pozwanemu wskazaną kwotę, co też uczynił na okoliczność czego przedstawił stosowne dokumenty. Zgodnie zaś z postanowieniami umowy na pozwanym jako pożyczkobiorcy spoczywał obowiązek uiszczania na rzecz powoda spłaty zadłużenia. W niniejszej sprawie pozwany nie przedstawił żadnego dowodu na tę okoliczność. Z tego względu należało dać wiarę stronie powodowej, że pozwany nie uregulował rat pożyczki i na dzień wniesienia pozwu z tego tytułu był winny powódce żądaną kwotę, co też wynika z załączonych przez stronę powodową dowodów. Podejmując czynność faktyczną stanowiącą realizację postanowień umowy, pozwany potwierdził istnienie pomiędzy nim, a powodem stosunku prawnego wynikającego z zawartej umowy. W związku z zaprzestaniem spłaty, powód wypowiedział umowę, a roszczenie w całości zostało postawione w stan wymagalności. Strona powodowa przedstawiła do akt sprawy wyciąg z ksiąg banku, z którego jednoznacznie wynika wysokość zadłużenia pozwanego i wyliczenie sumy należnych odsetek o niespłaconego kredytu. Co prawda wyrokiem z dnia 15 marca 2011 roku w sprawie P 7/09 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w że art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe jest niezgodny z określonymi przepisami Konstytucji w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. Co jednoznacznie wskazuje, że wyciąg ten nie może być w przedmiotowej sprawie dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c., a więc nie korzysta z domniemania autentyczności i prawdziwości dokumentu urzędowego. Niemniej jednak wyciąg ten jest dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c. Dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Moc dowodowa dokumentu prywatnego jest słabsza aniżeli moc dowodowa dokumentu urzędowego, nie przeszkadza to jednak w tym, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów (art 233 k.p.c.) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy (por. Krzysztof Knoppek, Komentarz do art. 245 kodeksu postępowania cywilnego, Lex). Treść dołączonego do pozwu wyciągu z ksiąg rachunkowych banku zawiera wszelkie dane niezbędne do identyfikacji umowy, z której wynika dochodzone pozwem roszczenie, szczegółowo określa kwotę roszczenia i wysokość odsetek. Do tego dokument ten w pełni koreluje z postanowieniami łączącej strony umowy jak również ze złożonymi przez stronę powodową szczegółowego rozliczenia umowy.

Zasadniczym dowodem na wymagalność dochodzonego roszczenia jest oświadczenie z dnia 28 czerwca 2018 roku w przedmiocie wypowiedzenia umowy przesłane na adres pozwanego. To na A. S. spoczywał ciężar udowodnienia, że korespondencji tej nie otrzymał. Takiego dowodu strona pozwana nie przeprowadziła (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2011 roku wydany w sprawie VI ACa 445/11).

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. kwotę 155.928,42 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 141.600 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, od kwoty 2.927 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, od kwoty 7.578,91 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, od kwoty 3.822,51 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, o czym orzeczono w pkt. 1 wyroku.

Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika pozwanego A. S. o rozłożenie wierzytelności na raty. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem judykatury wyrażone w art. 320 k.p.c. rozłożenie świadczenia na raty służyć ma, co oczywiste, przede wszystkim dłużnikowi, musi jednak dawać jednocześnie wierzycielowi szanse zaspokojenia się w zakresie swej wirzytelności. By taki cel osiągnąć, dłużnik musi mieć realną możliwość spełniania świadczenia w formie ratalnej, w przeciwnym razie bowiem ani on sam nie odczuje ulgi, ani wierzyciel nie zostanie należycie zaspokojony, a wszystko zakończy się i tak postępowaniem egzekucyjnym (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lipca 2017 r. I ACa 186/17 Lex nr LEX nr 2343436). W niniejszej sprawie pozwany zaproponował taką wysokość rat, iż A. S. spłacałby zadłużenie przez wiele, wiele lat (ponad 5 lat), co ewidentnie naruszyłoby interesy wierzyciela, dla którego wierzytelność straciłaby realną wartość. Nadto wskazać należy, iż w świetle swoich zeznań na pozwanym ciążą jeszcze inne zobowiązania choćby wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na łączną kwotę 300.000-400.000 zł, co sprawia, iż trudno za wiarygodną uznać wersję A. S., iż zamierza spłacić wierzytelność wobec powoda w ratach. Mając na uwadze powyższe wniosek pełnomocnika pozwanego A. S. o rozłożenie wierzytelności na raty nie zasługiwał na uwzględnienie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., który statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i zasądzono od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. kwotę 7.367 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.