Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2019 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z wniosku J. S.

z udziałem P. N. (1), A. N. (1)

o zasiedzenie

I.  oddala wniosek;

II.  nakazuje ściągnąć od wnioskodawczyni J. S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 72 (siedemdziesiąt dwa) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I Ns 48/19

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 30 grudnia 2019 r.

Wnioskodawczyni J. S. wniosła o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości gruntowej zabudowanej, położonej w miejscowości O., gm. S., stanowiącej część działki o nr (...), oznaczoną na wyrysie z mapy ewidencyjnej dołączonym do wniosku.

W uzasadnieniu wniosku wskazała, że od września 1988 r., po uzyskaniu zgody A. i W. N., jej ojciec S. N. rozpoczął użytkowanie części działki nr (...) w O., na której wybudował budynek pieczarkarni o pow. 2000 m2 i studnię głębinową. S. N. użytkował tę nieruchomość do 2012 r., a w późniejszym okresie przeniósł posiadanie na swoją córkę, wnioskodawczynię, której to darował sąsiednią działkę nr (...). Wybudowane przez S. N. budynki i urządzenia są posadowione na części działki, która została wydzielona w terenie ogrodzeniem. Budynek pieczarkarni zmieniał swoje przeznaczenie, gdyż był wykorzystywany jako budynek stolarni, a obecnie jest oborą dla bydła. Wnioskodawczyni podniosła, że jej poprzednik prowadził na nieruchomości działalność, z której się utrzymywał, w związku z czym czynił nakłady i ponosił ciężary związane z użytkowaniem nieruchomości. Opłacał też podatki związane z działalnością specjalną. Przedmiotową nieruchomość użytkował tak, jakby to była własność, gdyż miał swobodę w korzystaniu oraz zarządzaniu nieruchomością. Właściciele, którymi byli początkowo A. i W. N., a następnie ich syn P. N. (1) nie interesowali się, co się dzieje z częścią nieruchomości i wybudowanymi na niej budynkami i urządzeniami. Ostatecznie wnioskodawczyni podniosła, że zasiedziała prawo własności nieruchomości w 2008 r., a najpóźniej 2018 r.

Uczestnicy P. N. (1) i A. N. (1) na rozprawie w dniu 15 lipca 2019 r. wnieśli o oddalenie wniosku. Wskazali na to, że poprzednik wnioskodawczyni nie władał nieruchomością jak właściciel, nadto kwestionowali okres posiadania przez niego nieruchomości, wskazując że budowę pieczarkarni rozpoczął dopiero w 1997 r. Wzniesione budynki stanowią przy tym samowolę budowlaną.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

W dniu 31 maja 1975 r. E. M. otrzymała akt nadania własności ziemi stanowiącej działkę (...) o pow. 35,69 ha w O.. W dniu 15 września 1975 r. Naczelnik Gminy S. wydał decyzję o przejęciu na własność państwa w zamian za rentę gospodarstwa rolnego bez budynków. Prawo własności budynków pozostawiono E. M.. W dniu 22 grudnia 1975 r. E. M. zawarła z W. N. i A. N. (2) umowę sprzedaży, na podstawie której uzyskali oni własność budynków. Następnie w dniu 16 czerwca 1981 r. Skarb Państwa zawarł z W. N. i A. N. (2) umowę sprzedaży nieruchomości gruntowej o pow. 37,24 ha w O., składającej się z działek (...), za kwotę 58.642 zł. Następnie w drodze umowy sprzedaży z 01 czerwca 1990 r. A. i W. N. nabyli od Skarbu Państwa działki nr (...) w O., o pow. 1,65 ha.

(dowód: akt własności ziemi z 30.05.1975 r., decyzja Naczelnika Gminy S. z 15.09.1975 r., akt notarialny z 22.12.1975 r., akt notarialny z 16.06.1981 r. - k. 1-16 akt KW nr(...)

A. i W. N. mieszkali na wymienionej wyżej nieruchomości w O. pod nr 107 ze swoimi dziećmi, córką B. i synami P. L., P., J. i S.. Po ukończeniu 18 lat S. N. pracował na kolei w S., a następnie wyprowadził się do N.. W 1988 r. zawarł związek małżeński i ponownie wprowadził się do swoich rodziców do nieruchomości w O., co uczynił za ich zgodą. Po roku zamieszkała z nim także żona. Wymienieni żyli z A. i W. N. w jednym budynku, w osobnych pomieszczeniach (pokój i kuchnia) po przeciwnych stronach korytarza.

(dowód: zeznania A. N. (2), protokół rozprawy z 15 lipca 2019 r., 01:27:41-01:58:49, zeznania Z. T., protokół rozprawy z 02 września 2019 r., 00:21:01-00:25:31, oświadczenie A. i W. N. z 09.06.1992 r., k. 74)

S. N. od 1989 r. rozpoczął własną działalność w postaci pieczarkarni. Za zgodą rodziców przystosował do tego celu pomieszczenia w budynku gospodarczym na ich nieruchomości, stanowiącym wcześniej oborę. Jednak z uwagi na potrzebę wykorzystania tego budynku przez A. i W. N., na przełomie 1989 i 1990 r. S. N. zaczął wznosić nowy budynek pieczarkarni na nieruchomości rodziców, oparty o ścianę istniejącego już budynku gospodarczego. W tym okresie S. N. wciąż mieszkał z rodzicami, którzy nie sprzeciwiali się budowie. Ostatecznie wzniósł budynek o płaskiej konstrukcji stropowej dachu z belek, ocieplony od sufitu trocinami i folią. W 1992 r. S. N. wykonał w sąsiedztwie tego budynku studnię głębinową i staw.

(dowód: zeznania A. N. (2), protokół rozprawy z 15 lipca 2019 r., 01:27:41-01:55:52, zeznania S. N., protokół rozprawy z 15 lipca 2019 r., 00:36:20-01:14:34, zeznania Z. T., protokół rozprawy z 02 września 2019 r., 00:25:32-00:28:59, oświadczenie H. B. z 08 czerwca 2019 r., k. 73, oświadczenie H. N. z 08 czerwca 2019 r., k. 72)

Budynek pieczarkarni początkowo nie był całkowicie oddzielony od pozostałej części nieruchomości. S. N. przez lata ogradzał go stopniowo. Około 1992 r. na nieruchomości znajdował się płot wykonany ze sztachet. W tym też roku postawione zostały cokoliki pod ogrodzenie, w czym pomagał S. N. sąsiad, F. K.. Przy tych pracach obecny był W. N., który polecił, aby ogrodzenie zostało posadowione wzdłuż ściany chlewa, przez co większy teren został zajęty na potrzeby pieczarkarni. Ostatecznie budynek pieczarkarni został w całości ogrodzony ok. 2013-2014 roku. Przebieg tego ogrodzenia od strony ściany chlewa był niezmienny.

(dowód: zeznania Z. T., protokół rozprawy z 02 września 2019 r., 00:29:00-00:32:47, zeznania Z. B., protokół rozprawy z 04 listopada 2019 r., 00:47:16-00:56:24, zeznania J. K., protokół rozprawy z 04 listopada 2019 r., 00:17:42-00:23:05, zeznania F. K., protokół rozprawy z 04 listopada 2019 r., 00:31:13-00:40:31, zeznania wnioskodawczyni, protokół rozprawy z 11 grudnia 2019 r., 00:07-41-00:16:53)

W dniu 09 czerwca 1992 r. A. i W. N. złożyli oświadczenie na piśmie, w którym upoważnili S. N., wspólnie z nimi zamieszkałego, do dokonywania inwestycji dla własnego pożytku, jak również niezależnego i oddzielnego zasilenia w instalację wodną i elektryczną, jednocześnie stwierdzając, że czynią zajmowaną przez niego część „niezależnym gospodarstwem”.

(dowód: oświadczenie A. i W. N. z 09.06.1992 r., k. 74)

Podatek od nieruchomości opłacała w całości A. N. (2), a S. N. uiszczał należności publicznoprawne związane z prowadzoną przez siebie działalnością.

(dowód: zeznania A. N. (2), protokół rozprawy z 15 lipca 2019 r., 01:27:41-01:55:52, zeznania S. N., protokół rozprawy z 15 lipca 2019 r., 00:36:20-01:14:34),

W dniu 14 września 1995 r. W. N. i A. N. (2) zawarli ze swoją córką B. O. umowę darowizny nieruchomości o pow. 38,89 ha, składającej się z działek nr (...), objętych księgą wieczystą nr (...). B. O. ustanowiła na rzecz rodziców dożywotnią, nieodpłatną służebność osobistą, polegającą na prawie korzystania z jednego pokoju i kuchni od strony południowej budynku mieszkalnego.

(dowód: akt notarialny z 14.09.1995 r., rep. A nr (...)k. 21 akt KW nr (...)

W zbliżonym czasie S. N. zaprzestał prowadzenia pieczarkarni i wykonał remont budynku tak, by zaadaptować go na potrzeby stolarni. W ramach tych prac wykonane zostało jednospadowe zadaszenie budynku. Nikt z członków rodziny nie sprzeciwiał się tym pracom.

(dowód: zeznania S. N., protokół rozprawy z 15 lipca 2019 r., 00:1:14:35-01:22:37, zeznania wnioskodawczyni, protokół rozprawy z 11 grudnia 2019 r., 00:16:54-00:21:25)

B. N. w dniu 04 lutego 2002 r. zawarła umowę darowizny ze swoimi dwoma braćmi, P. N. (2) i P. N. (1). W ramach tej umowy P. N. (2) otrzymał m. in. działkę nr (...). Wymienionym darowana została także działka o nr (...) na współwłasność – P. N. (2) otrzymał 2/3 części, a P. N. (1) 1/3 udziału we własności.

(dowód: akt notarialny z 04.02.2002 r., rep A nr(...), k. 2 akt KW nr (...))

W dniu 19 września 2003 r. P. N. (1) zawarł ze swoim bratem S. N. umowę darowizny, na podstawie której ze swojego udziału w nieruchomości oznaczonej nr 485 darował mu 1/10 udziału, tj. 1/30 w prawie własności nieruchomości.

(dowód: akt notarialny z 19 września 2003 r., rep A nr (...), k. 7 akt KW nr (...))

Z kolei w dniu 30 stycznia 2004 r. P. N. (2) zawarł z A. N. (2) umowę darowizny zabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka (...), postanawiając, ze wejdzie ona w skład majątku objętego wspólnością ustawową z jej mężem W. N., a jego ojcem.

(dowód: akt notarialny z 30.01.2004 r., rep A nr (...), k. 2-4 akt KW nr (...)

W dniu 28 grudnia 2012 r. S. N. zawarł ze swoją córką J. S. umowę darowizny, na podstawie której nabyła ona udział 1/30 w prawie własności nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) w O..

(dowód: akt notarialny z 28.12.2012 r., rep A nr (...), k. 47-48 akt KW nr(...))

Na skutek umowy zniesienia współwłasnościwyłączną właścicielką nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) została wnioskodawczyni J. S..

(niesporne, fakt powszechnie dostępny – elektroniczna księga wieczysta (...))

W dniu 30 stycznia 2018 r. W. i A. N. (2) zawarli umowę dożywocia z synem P. N. (1) i jego żoną A. N. (1). Na podstawie tej umowy przenieśli na ich rzecz nieruchomość stanowiącą działkę o nr (...) o pow. 0,68 ha, do majątku wspólnego na prawach małżeńskiej wspólności ustawowej. Z kolei P. N. (1) i A. N. (1) oświadczyli, że wyrażają zgodę na przeniesienie własności nieruchomości i zobowiązali się zapewnić W. i A. N. (2) dożywotnie utrzymanie, wyrażające się m. in. w przyjęciu ich jako domowników.

(dowód: akt notarialny z 30.01.2018 r., rep A nr (...), k. 15-17 akt KW nr(...))

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dokumenty zgromadzone w księgach wieczystych, które pozwoliły na określenie w jaki sposób kształtowały się stosunki własnościowe w zakresie nieruchomości stanowiących obecnie działki o nr (...). Fakt, że do 1995 r. działki te stanowiły jedną niepodzieloną nieruchomość i że znajdowały się wówczas we władaniu rodziców S. N., miał podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Ustalenia faktyczne poczyniono także na podstawie zeznań świadków S. N., A. N. (2), Z. B., Z. T., J. K., F. K., jak również w oparciu o zeznania wnioskodawczyni i uczestnika.

Sąd częściowo odmówił wiarygodności zeznaniom P. N. (1) i A. N. (2) w zakresie dotyczącym określenia momentu, w którym S. N. miał rozpocząć wznoszenie budynku pieczarkarni. Ich zeznania w tym zakresie stały w sprzeczności w zeznaniami pozostałych świadków, jak choćby F. K. czy J. K., którzy niee byli zainteresowani w rozstrzygnięciu korzystnym czy to dla wnioskodawczyni, czy dla uczestników. Dwaj wspomniani świadkowie byli sąsiadami rodziny N., wobec czego mieli możliwość zaobserwowania kiedy budynek ten został postawiony, a przy tym powoływali się na konkretne zdarzenia ze swojego życia, pozwalające na umiejscowienie budowy w czasie, takie jak podjęcie pracy w określonym miejscu, czy narodziny dziecka. Z zeznań tych świadków, jak również z zeznań S. N. wynika, że przez kilka lat w sposób nieprzerwany prowadził pieczarkarnię. Zmianie uległ jedynie budynek, w którym ta działalność była wykonywana. Podobnych odwołań zabrakło w zeznaniach A. N. (2) i P. N. (1), którzy wskazywali jednak, że S. N. przez co najmniej dwa lata nie prowadził pieczarkarni, zanim zaczął wznosić budynek. Twierdzenie to nie zasługiwało na podzielenie, zabrakło bowiem konkretnego odniesienia, czym miał się wówczas zajmować S. N.. Jeżeli zaś chodzi o zeznania P. N. (1), w których padło stwierdzenie, że przez dwa lata jego brat pracował przy produkcji pustaków, nie znajduje to potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym.

W pozostałym zakresie, przedmiotowo istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, zeznania A. N. (2) i P. N. (1) zasługiwały na nadanie im przymiotu wiarygodności, bowiem nie pozostawały w sprzeczności z pozostałymi zgromadzonymi dowodami, w tym także z zeznaniami wnioskodawczyni i jej ojca S. N.. Przede wszystkim pozwoliły one na ustalenie, że A. N. (2) i W. N. wyrazili zgodę na zamieszkiwanie na nieruchomości przez S. N., nie sprzeciwiali się postawieniu przez niego budynku na swojej nieruchomości, ani też późniejszemu wykorzystaniu go w celu prowadzenia pieczarkarni.

Wyjaśnienie podstawy prawnej postanowienia:

Wniosek jako niezasadny podlegał oddaleniu.

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Stosownie do § 2 tego przepisu, po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Nabycie prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia jest warunkowane ziszczeniem się dwóch przesłanek, w postaci samoistnego posiadania nieruchomości oraz upływu wymaganego prawem okresu posiadania. Oceny w tym zakresie należy dokonywać zarówno w stosunku do osoby, która posiada rzecz w chwili upływu terminu zasiedzenia, jak również co do jej ewentualnych poprzedników.

Zgodnie bowiem z art. 176 § 1 k.c., jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Nie budzi przy tym wątpliwości, że aby móc doliczyć okres posiadania poprzednika, również jego posiadanie musi mieć cechę „samoistności”. Wnioskodawczyni uzyskała posiadanie części działki (...), na której znajduje się budynek byłej pieczarkarni, z chwilą darowania jej w 2012 roku sąsiedniej nieruchomości stanowiącej działkę nr (...). Oczywistym jest, że w tej sytuacji możliwość uwzględnienia jej żądania jest uzależniona od okoliczności, w jakich wszedł w posiadanie działki (...) jej ojciec S. N.. W ocenie Sądu w sposób jednoznaczny nie pozwalają one na stwierdzenie, aby wymieniony posiadał nieruchomość w sposób samoistny.

Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą jak właściciel. O takim charakterze władania rzeczą mogą świadczyć okoliczności zewnętrznie postrzegalne dla innych osób. Do zasiedzenia może prowadzić jedynie posiadanie jawne, widoczne dla otoczenia. Przykładowo, manifestacją takiego posiadania może być wykonanie ogrodzenia działki gruntu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2017 r., I CSK 426/16, LEX nr 2331713, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2014 r., IV CSK 271/13, LEX nr 1444459). Tym bardziej przejawem samoistnego posiadania hipotetycznie mogłoby być postawienie na nieruchomości budynku.

Stosownie do art. 337 k.c. posiadacz samoistny nie traci posiadania przez to, że oddaje drugiemu rzecz w posiadanie zależne. Posiadacz samoistny może również wykonywać swoje posiadanie za pośrednictwem dzierżyciela (art. 338 k.c.). Posiadacz oddający rzecz w posiadanie zależne pozostaje zatem posiadaczem w zakresie prawa własności (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2007 r., I CSK 186/07, LEX nr 347267).

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż nic nie wskazuje na to, aby A. N. (2) i W. N., jak również późniejsi właściciele, wyzbyli się posiadania samoistnego części działki nr (...), czy też zostali go pozbawieni przez S. N..

Przypomnieć należy, iż rodzaj posiadania (samoistne lub zależne) zdeterminowany jest przede wszystkim zakresem faktycznego władztwa nad rzeczą oraz faktem, czy odbywa się ono za wyraźną lub dorozumianą zgodą innej osoby (w tym właściciela). Posiadanie samoistne to władztwo nad rzeczą z wyłączeniem innych osób i niezależne od wyraźnej lub dorozumianej zgody innej osoby. W sytuacji gdy posiadaczem jest osoba, która nie jest właścicielem, do samoistnego posiadania nieruchomości niezbędna jest niezależność tego posiadania od zgody i woli właściciela. Każdy posiadacz samoistny obejmuje rzecz w posiadanie dlatego, że, z przyczyn usprawiedliwionych, uważa się za właściciela albo dlatego, że chce rzeczą władać dla siebie, jak właściciel, chociaż wie, że nie jest właścicielem (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2007 r. I CSK 300/07, OSNC -ZD 2008/3/91).

Dla oceny rodzaju posiadania ma więc znaczenie, czy posiadacz objął rzecz w posiadanie z woli właściciela i na zasadach przez niego określonych, czy też niezależnie od woli właściciela, lub nawet wbrew jego woli czy świadomości. Objęcie rzeczy w posiadanie za zgodą właściciela, nawet tylko dorozumianą i posiadanie jej w zakresie przez właściciela określonym lub tolerowanym, świadczy o posiadaniu zależnym, choćby posiadacza z właścicielem nie łączył żaden stosunek prawny. Posiadacz włada wtedy rzeczą „jak" osoba mająca prawo, z którym łączy się określone władztwo nad rzeczą i zgodnie z art. 336 k.c. jest posiadaczem zależnym (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2012 r. I CSK 360/11, LEX nr 1164722).

S. N. w swoich zeznaniach podkreślał, że zamieszkał na nieruchomości rodziców za ich zgodą, jak również za ich zezwoleniem postawił budynek pieczarkarni. W tym celu miał obejść nieruchomość i wspólnie z rodzicami zdecydować, gdzie budynek zostanie postawiony. Jakkolwiek A. N. (2) zeznała, że S. N. w sposób samodzielny zdecydował o budowie pieczarkarni i miejscu jej postawienia, treść jej zeznań także wskazuje na to, że wspólnie z W. N. nie sprzeciwiali się działaniom syna. Także zeznania pozostałych świadków przekonują, że fakt wznoszenia budynku był przez A. i W. N. tolerowany.

W tych okolicznościach nie sposób traktować posiadania części działki nr (...) przez S. N. inaczej, niż jako posiadanie zależne od posiadania właścicieli nieruchomości. Zwraca uwagę fakt, że początkowo była to tylko składowa część jednej działki o powierzchni ponad 30 hektarów. Skoro S. N. za zgodą rodziców mieszkał w znajdującym się na tej nieruchomości domu, to niewątpliwie był posiadaczem od nich zależnym. Nie sposób uznać, aby jednocześnie co do niewielkiej części tej samej nieruchomości S. N. stał się posiadaczem samoistnym przez sam fakt postawienia nowego budynku, szczególnie jeśli jego rodzice takiej budowie się nie sprzeciwili.

Do czasu otrzymania w darowiźnie od uczestnika 1/30 udziału w nieruchomości stanowiącej działkę nr (...), S. N. nie miał więc jakichkolwiek podstaw, by uważać się za właściciela jakiejkolwiek części nieruchomości należącej pierwotnie do jego rodziców. Żaden z ustalonych w niniejszej sprawie faktów nie wskazuje też na to, aby postępował z rzeczą tak, jak czyniłby to właściciel.

Nie sposób w tym miejscu pominąć treści oświadczenia A. N. (2) i W. N. z 09 czerwca 1992 r. (k. 74), w którym wyrazili oni S. N. zgodę, aby „dokonywał inwestycji dla własnego pożytku”, jak również wykonał niezależne i oddzielne instalacje: wodną i elektryczną. Uzyskiwanie tego rodzaju zgody na piśmie potwierdza, że wnioskodawca władał rzeczą w sposób zależny od rodziców, na zasadzie umowy użyczenia w celu prowadzenia działalności zarobkowej.

Zwrot o „uczynieniu niezależnym gospodarstwem” w żaden sposób nie wskazuje przy tym na wolę wyzbycia się własności przez A. i W. N., lecz co najwyżej na chęć ustalenia zakresu korzystania z rzeczy.

Na brak samoistnego charakteru posiadania wskazuje również okoliczność, że S. N. nie opłacał podatku od nieruchomości, a do 1995 r. (a nawet w późniejszym okresie) czyniła to A. N. (2). Kwestia uiszczania podatku związanego z prowadzoną działalnością jest bez znaczenia dla zasiedzenia prawa własności nieruchomości, skoro obowiązek podatkowy w tym zakresie jest niezależny od miejsca, w którym działalność miała być wykonywana.

Reasumując, skoro część działki nr (...) została objęta w posiadanie zgodnie z wolą właścicieli nieruchomości, to tego rodzaju wola właściciela wprost wyklucza możliwość przyjęcia samoistności posiadania. Jak stwierdził Sąd Najwyższy, nie jest posiadaniem samoistnym posiadanie nieruchomości, którą nadal zajmuje jej właściciel, który nie ustąpił swego „animus” co do całości prawa, a zamanifestowane przez posiadacza czynności faktyczne nie wskazują na samodzielny, rzeczywisty i niezależny od woli innej osoby stan władztwa nad rzeczą (tak wprost: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2009 r., I CSK 453/08, LEX nr 738083).

Brak samoistnego charakteru posiadania nieruchomości czyni zbytecznym prowadzenie rozważań dotyczących tego, czy wnioskodawczyni i jej poprzednik byli posiadaczami nieruchomości w dobrej, czy w złej wierze, a w konsekwencji czy upłynął termin wymagany do zasiedzenia nieruchomości. Pierwszym i podstawowym warunkiem stwierdzenia zasiedzenia jest bowiem samoistny charakter posiadania rzeczy.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt I.

W pkt II Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2019.785 t.j. z dnia 2019.04.26) nakazał ściągnięcie od wnioskodawczyni na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie kwoty 72 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Kwota ta stanowi wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa środki z tytułu kosztów stawiennictwa świadka. O obciążeniu tymi kosztami wnioskodawczyni zadecydował wynik sprawy. W związku z brakiem uwzględnienia żądania należało ją bowiem uznać za przegrywającą sprawę, co przy spornym charakterze roszczenia pozwala na obciążenie kosztami postępowania nieprocesowego (art. 520 § 3 k.p.c.).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

S.,(...)