Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Wiktoria Brzozowy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2019r

sprawy M. U. c. A. i J. ur. (...) w W.

obwinionej o to, że:

W dniu 5 listopada 2018r. tj. siedem dni od daty otrzymania wezwania do wskazania użytkownika pojazdu wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 31 stycznia 2018r. ok. godz. 21.10.

tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinioną M. U. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu

II.  Zasądza od (...) W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 779/19

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. U. była właścicielką pojazdu T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten sprzedała na podstawie umowy sprzedaży z 20 czerwca 2016 roku (kserokopia umowy k. 47).

Strażniczka miejska I. L. 31 stycznia 2018 roku ujawniła wykroczenie polegające na parkowaniu ww. pojazdu na chodniku bez pozostawienia 1,5 m przejścia dla pieszych (notatka urzędowa k. 1, dokumentacja zdjęciowa k. 2).

Straż Miejska podjęła w związku z tym czynności wyjaśniające, w wyniku których ustalono, że właścicielem pojazdu jest obwiniona M. U.. Pismem z 7 lutego 2018 roku obwinioną wezwano do wskazania, komu powierzony został ww. pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie oraz że osobę, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie należy wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Straż Miejska jednocześnie poinformowała, że w przypadku, gdy nie dopełni obowiązku określonego w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nie wskaże komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, popełni wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w. oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 zł, a ponadto że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia, zawartego w części C załącznika (pisma k. 3, 5).

Obwiniona nie odpowiedziała na ww. pisma Straży Miejskiej, jak również nie stawiła się na wezwanie Straży Miejskiej w celu złożenia wyjaśnień, ani nie sporządziła wyjaśnień w formie pisemnej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów, które wobec braku przeciwdowodów i braku kwestionowania ich przez strony, Sąd ocenił jako odpowiadające prawdzie.

W toku rozprawy obwiniona złożyła wyjaśnienia, z których wynika, że nie jest właścicielem pojazdu, o którym mowa we wniosku o ukaranie. Pojazd ten sprzedała w 2016 roku, lecz nie wyrejestrowała go, gdyż nie wiedziała o takim obowiązku. Kopię umowy sprzedaży pojazdu dołączyła do sprzeciwu od wyroku nakazowego.

Sąd zważył, co następuje.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionej w całości. W szczególności zaś co do faktu sprzedaży przez nią przedmiotowego pojazdu w 2016 roku.

Art. 96 § 3 k.w. przewiduje, iż karze grzywny podlega, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Obowiązek, o którym mowa w tym przepisie wynika z kolei z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Zgodnie z art. 140 k.c. właścicielem jest osoba, która, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego, może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, a w szczególności może pobierać pożytki i dochody z rzeczy, a także rzeczą rozporządzać. W przypadku współwłasności sprawcą może być jeden ze współwłaścicieli, jeśli dopuszcza innego współwłaściciela do prowadzenia pojazdu, mimo że ten nie ma odpowiednich uprawnień lub znajduje się w stanie uniemożliwiającym mu bezpieczne prowadzenie.

Posiadaczem pojazdu, zgodnie z art. 336 k.c., jest zarówno osoba, która nim faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i osoba, która nim faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Tym samym sprawcą wykroczenia może być np. osoba, która w jego posiadanie weszła drogą kradzieży czy przywłaszczenia.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 252 k.c. użytkownikiem jest osoba uprawniona do korzystania z rzeczy i do pobierania z niej pożytków.

Wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. nie jest wykroczeniem powszechnym, a jego sprawcą może być tylko osoba, na której ciąży obowiązek wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jak już wskazano, obowiązek taki, zgodnie z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, ciąży na właścicielu lub posiadaczu pojazdu (z wyjątkiem sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec)(Bojarski T. (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. VI, WKP 2019).

Obwiniona M. U. w czasie otrzymania wezwania od Straży Miejskiej nie był właścicielem, posiadaczem ani użytkownikiem pojazdu wskazanego w tym wezwaniu, przeto nie ciążył na niej obowiązek zadośćuczynienia temu wezwaniu. Dlatego też obwinioną należało uniewinnić od popełnienia zarzuconego jej wykroczenia.