Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Julia Bartolik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 lipca 2019 r. w Warszawie

sprawy L. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania L. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 7 sierpnia 2018 r. znak: (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 7 sierpnia 2018 r. znak: (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu L. F. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia 1 lipca 2018 r.,

2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz L. F. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony L. F. w dniu 30 sierpnia 2018 r. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. odwołanie od decyzji z dnia 7 sierpnia 2018 r. znak: (...) odmawiającej mu prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony zaznaczył, że organ rentowy niesłusznie nie uwzględnił jego okresu pracy w warunkach szczególnych w Głównym Inspektoracie Lotnictwa Cywilnego od 1 marca 1986 r. do 31 grudnia 1998 r. Odwołujący wskazał, że przez cały okres zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku rzeczoznawcy tj. wykonywał czynności rzeczoznawcy państwowego technicznego nadzoru lotniczego, wymienione w wykazie A w Dziale VIII „W transporcie i łączności”, Transport poz. 12 pkt 23, stanowiących załącznik do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach resortu komunikacji (odwołanie z dnia 30 sierpnia 2018 r., k. 3 – 4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Argumentując swoje stanowisko organ rentowy wskazał, że na podstawie znajdujących się w aktach rentowych dokumentów uznał za udowodniony okres pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 12 lat, 11 miesięcy i 23 dni. Oddział nie przyjął do zatrudnienia w szczególnych warunkach okresu pracy w Głównym Inspektoracie Lotnictwa Cywilnego, ponieważ odwołujący nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach (odpowiedź na odwołanie z dnia 11 września 2018 r., k. 5 – 6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

L. F., urodzony w dniu (...) z zawodu jest inżynierem elektrykiem. W okresie od dnia 17 marca 1986 r. do 21 marca 1986 odbył kurs rzeczoznawców mający na celu podniesienie kwalifikacji, który ukończył z pozytywnym wynikiem (zaświadczenie o ukończeniu kursu rzeczoznawców – akta osobowe, kwestionariusz osobowy – akta osobowe).

Ubezpieczony w okresie od 1 marca 1986 r. do 31 grudnia 1988 r. był zatrudniony w Głównym Inspektoracie Lotnictwa Cywilnego w W. na stanowisku specjalisty w pełnym wymiarze czasu pracy. W ramach tego stanowiska ubezpieczony uczestniczył w pracach zespołów sprawujących nadzór nad eksploatacją cywilnych statków powietrznych, ze szczególnym uwzględnieniem zdatności do lotu, w szczególności zajmował się analizą dokumentów z przebiegu eksploatacji, inspekcjami doraźnymi, sprawdzaniem stanu technicznego, uczestniczeniem w oblotach statków powietrznych, remontach statków powietrznych, te wszystkie czynności wykonywał bezpośrednio na lotnisku w pełnym wymiarze czasu pracy (świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1988 r. - akta osobowe, zeznania świadka R. S., k. 34 – 35 a.s., zeznania świadka W. Z., k. 36 – 37 a.s., zeznania L. F., k. 37 – 38 a.s., opinia biegłego sądowego z zakresu BHP J. P., k. 84 – 91 a.s.).

Odwołujący w okresie od 1 marca 1986 r. do 31 grudnia 1988 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu - prace spełniające przesłanki uznania za wykonywane w szczególnych warunkach, wymienione w Wykazie A Dziale VIII – W transporcie i łączności, poz. 12 – Prace na statkach żeglugi powietrznej oraz prace związane z bezpośrednią obsługą samolotów na płycie lotniska, uszczegółowione w zakresie rodzajów prac w Wykazie A, Dział VIII poz. 12 pkt 23 – Wykonywanie czynności rzeczoznawcy państwowego technicznego nadzoru lotniczego (stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na statkach żeglugi powietrznej lub płycie lotniska), stanowiące załącznik nr 1 do zarządzenia nr 44 Ministra Komunikacji z 29 czerwca 1983 r. (opinia biegłego sądowego z zakresu BHP J. P., k. 84 - 91 a.s.).

W okresie od 1 stycznia 1989 r. do 13 lipca 2010 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A., a z dniem 14 lipca 2010 r. został przeniesiony do pracy w (...) Sp. z o.o., gdzie pracował do dnia 16 października 2017 r. jako: specjalista kontroler techniczny, technik inspektor lotniczy, kierownik sekcji, inżynier eksploatacji, kierownik działu, kierownik oddziału, kierownik wydziału, inżynier eksploatacji, inżynier obsługi technicznej (świadectwo pracy z dnia 16 października 2017 r., k. 7 – 8 akt emerytalnych).

Pismem z dnia 25 lipca 2018 r. ubezpieczony wniósł o naliczenie do jego emerytury rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach (wniosek z dnia 25 lipca 2018 r., k. 13 -14 akt emerytalnych).

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2018 r. znak: (...) organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty, ponieważ nie udowodnił on 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. stwierdził, że przedstawione przez wnioskodawcę świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1988 r. nie stanowi wystarczającego środka dowodowego, na podstawie którego można uznać sporny okres do stażu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy uznał za udowodniony okres pracy w szczególnych warunkach na dzień 31 grudnia 2008 r. w ilości 12 lat, 11 miesięcy i 23 dni (decyzja z dnia 7 sierpnia 2018 r., k. 29 akt emerytalnych).

Ubezpieczony odwołał się od decyzji organu rentowego z dnia 7 sierpnia 2018 r. inicjując niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 30 sierpnia 2018 r., k. 3 – 4 a.s.).

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach osobowych oraz aktach emerytalnych ubezpieczonego oraz w oparciu o dowód z zeznań świadków R. S. i W. Z. i zeznań odwołującego, a także w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP J. P..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków R. S. i W. Z. oraz odwołującego ponieważ są one logiczne, a nadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za wiarygodne i tworzące spójny stan faktyczny. Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinię powołanego biegłego sądowego z zakresu BHP J. P., albowiem dowód ten pozwolił na precyzyjne określenie, że praca wykonywana przez odwołującego w spornym okresie była wykonywana w warunkach szczególnych. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłego Sąd przyjął za własne, albowiem opinia została wydana w oparciu o spójne i wiarygodne zeznania świadków. Sąd zwraca uwagę również, że biegły orzekający w niniejszej sprawie jest specjalistą w swojej dziedzinie, posiadającym bogatą wiedzę z zakresu BHP i wieloletnie doświadczenie zawodowe.

Sąd pominął dowód z opinii biegłej z zakresu BHP M. M., ponieważ jej opinia zawierała wewnętrzne sprzeczności i pozostawała w oderwaniu o materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, dlatego też nie mogła stanowić wiarygodnego i miarodajnego dowodu w sprawie.

W związku z powyższym Sąd uznał, że zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie L. F. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W. z dnia 7 sierpnia 2018 r. znak: (...) okazało się zasadne i podlegało uwzględnieniu.

W ocenie Sądu spór pomiędzy stronami dotyczył ustalenia, czy odwołujący legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, który uprawniałby do przyznania mu prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Pozostałe kwestie związane ze spełnieniem przesłanek do otrzymania rekompensaty nie były sporne.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1924 t.j.) zwanej dalej ,,ustawą pomostową”, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy pomostowej, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli posiada okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat.

Wykaz prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze o których mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 t.j.), zwanej dalej ,,ustawą emerytalną”, nie podlega wykładni rozszerzającej. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) zwanego dalej ,,rozporządzeniem”. Jednakże nabycie uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze podlega dalszym ograniczeniom. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik ma obowiązek wykonywać ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na danym stanowisku pracy w świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Apelacyjny, ,,celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Przesłanką konieczną do przyznania prawa do rekompensaty jest wykonywanie pracy w warunkach szczególnych przez 15 lat w pełnym wymiarze czasu pracy.” (wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 12 września 2017 r., sygn. akt III AUa 956/16).

Organ rentowy nie uwzględnił odwołującej okresu zatrudnienia L. F. od 1 marca 1986 r. do 31 grudnia 1988 r. w Głównym Inspektoracie Lotnictwa Cywilnego w W. na stanowisku specjalisty w pełnym wymiarze czasu pracy.

Okres wykonywania tego rodzaju zatrudnienia stwierdza zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy zgodnie z § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku. Tym samym zgodnie z przepisami § 2 rozporządzenia, tylko praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy może zostać uznana za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

W świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 172/13; z dnia 19 marca 2012 r., II UK 166/11; z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10).

Sąd zauważył, że w dacie wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji możliwość dowodzenia była ściśle ograniczona przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r., Nr 237, poz.1412). Z tego też powodu ubezpieczony ubiegając się o świadczenie obowiązany był do złożenia na etapie postępowania wyjaśniającego przed organem rentowym zgodnej z przepisami dokumentacji potwierdzającej jego zatrudnienie w warunkach szczególnych. Ubezpieczony nie posiadał przedmiotowego świadectwa pracy w warunkach szczególnych za sporny okres - wobec ograniczonej dopuszczalności zastosowania innych środków dowodowych w postępowaniu przed organem rentowym (np. zeznań świadków) – nie mógł nabyć prawa do świadczenia.

Sąd podziela utrwalone i zachowujące dalszą aktualność stanowisko orzecznictwa (odnoszącym się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz.1412) - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści Rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, sygn. akt II URN 23/95). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, w celu udowodnienia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 roku, sygn. akt III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154). W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia zgodnie z przepisami ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Przechodząc do meritum Sąd zważył, że ze zgormadzonego materiału dowodowego wynika, że praca świadczona przez odwołującego w Głównym Inspektoracie Lotnictwa Cywilnego w W. na stanowisku specjalisty w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1 marca 1986 r. do 31 grudnia 1988 r. była wykonywana w warunkach szczególnych, w rozumieniu załącznika nr 1 do zarządzenia nr 44 Ministra Komunikacji z 29 czerwca 1983 r., wykazu A, Dziale VIII – W transporcie i łączności, poz. 12 – Prace na statkach żeglugi powietrznej oraz prace związane z bezpośrednią obsługą samolotów na płycie lotniska, uszczegółowione w zakresie rodzajów prac w Wykazie A, Dział VIII poz. 12 pkt 23 – Wykonywanie czynności rzeczoznawcy państwowego technicznego nadzoru lotniczego (stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na statkach żeglugi powietrznej lub płycie lotniska).

Sąd Okręgowy, mimo braku świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, która to okoliczność stała się podstawą odmowy przyznania rekompensaty w postępowaniu przed organem rentowym, prowadził postępowanie dowodowe, przeprowadzając wszelkie dostępne dowody, aby ustalić, czy w ww. okresie ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych.

Sąd analizując dokumenty oraz zeznania świadków i ubezpieczonego, przyjął, że L. F. w spornym okresie w ramach zajmowanego stanowiska specjalisty uczestniczył w pracach zespołów sprawujących nadzór nad eksploatacją cywilnych statków powietrznych, ze szczególnym uwzględnieniem zdatności do lotu, w szczególności zajmował się analizą dokumentów z przebiegu eksploatacji, inspekcjami doraźnymi, sprawdzaniem stanu technicznego, uczestniczeniem w oblotach statków powietrznych, remontach statków powietrznych, te wszystkie czynności wykonywał bezpośrednio na lotnisku w pełnym wymiarze czasu pracy. Należy również wskazać, że świadkowie R. S. i W. Z. stanowili wiarygodne osobowe źródła dowodowe, ponieważ pracowali w wymienionym zakładzie pracy w okresach pokrywających się w dużej części z okresem zatrudnienia ubezpieczonego. Ponadto w sposób kompletny i zbieżny opisywali zakres obowiązków L. F., precyzując, że wykonywał on takie same prace, w takich samych warunkach przez cały okres spornego zatrudnienia.

Pozwoliło to Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości przyjąć, że ubezpieczony w zakwestionowanym przez organ rentowy okresie czasu wykonywał prace związane z bezpośrednią obsługą samolotów na płycie lotniska oraz czynności rzeczoznawcy państwowego technicznego nadzoru lotniczego. Prace te wykonywał bez względu na panujące warunki atmosferyczne oraz porę dnia. Zostały one wymienione w Wykazie A, w Dziale VIII – W transporcie i łączności, poz. 12 – Prace na statkach żeglugi powietrznej oraz prace związane z bezpośrednią obsługą samolotów na płycie lotniska, uszczegółowione w zakresie rodzajów prac w Wykazie A, Dział VIII poz. 12 pkt 23 – Wykonywanie czynności rzeczoznawcy państwowego technicznego nadzoru lotniczego i muszą być uwzględnione jako wykonywane w warunkach szczególnych, bez względu na rodzaj nazewnictwa, jakiego używał pracodawca. Nawet, jeśli w dokumentach pracodawcy pojawiło się określenie specjalista, to istotne było czym zajmował się ubezpieczony, a nie jak jego stanowisko nazwał pracodawca.

Wiadomym jest przy tym, że dla celów ustalenia wykonywania pracy warunkach szczególnych znaczenie ma nie nazewnictwo zajmowanych stanowisk, lecz faktyczne ich zajmowanie. Gdy więc z całokształtu ujawnionych w sprawie faktów wynika, że praca była świadczona w warunkach szkodliwych w okresie nieuwzględnionym w świadectwie pracy, uznać trzeba, że treść z niego wynikająca została skutecznie podważona w tym zakresie. Z tego względu, także w rozpatrywanej sprawie, świadectwo pracy i świadectwo pracy w warunkach szczególnych, posługujące się określeniem operator, miały charakter jedynie informacyjny, posiłkowy, albowiem Sąd – zgodnie z zacytowanym, a zarazem utrwalonym już poglądem Sądu Najwyższego – może ustalać okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia/świadectwa z zakładu pracy, a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

W przedmiotowej sprawie przeprowadzone dowody potwierdziły, że ubezpieczony spełnił przesłanki pozytywne, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych, a mianowicie udowodnił, że przepracował 15 lat w warunkach szczególnych. Jednocześnie nie zaistniały te przesłanki negatywne, które wykluczyłyby możliwość uzyskania rekompensaty.

Sąd zatem zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

W zakresie ustalenia terminu, od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury, zastosowanie znajduje art. 129 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Stanowi on, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800) biorąc pod uwagę nakład pracy pełnomocnika i charakter sprawy, zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz ubezpieczonego kwotę 180,00 zł.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć (...)