Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia del. Ewa Wiśniewska-Wiecha

Protokolant: Karolina Stańczuk

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa D. M. (1)

przeciwko Miastu Stołecznemu W.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki D. M. (1) na rzecz pozwanego Miasta Stołecznego W. kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 274/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 marca 2018 r. D. M. (1) wniosła o zobowiązanie Miasta Stołecznego W. do złożenia oświadczenia woli o treści, zgodnie z którym (...) W. oświadczy, że „będąc właścicielem nieruchomości położonej przy ul. (...) w W., dla której Sąd Rejonowy dla W. M. w W., X Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr KW (...), oddaje D. M. (1) w użytkowanie wieczyste na 99 lat część opisanej powyżej nieruchomości, stanowiącą nowopowstałą działkę ewidencyjną o powierzchni 81 m ^{( 2)}, w wyniku podziału geodezyjnego działki ewidencyjnej nr (...) z obrębu (...), w zamian za opłatę roczną wynoszącą 3% wartości oddanej w użytkowanie wieczyste nieruchomości, zwalnia D. M. (1) z uiszczenia pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste oraz przenosi na rzecz D. M. (1) własność pawilonu handlowo-usługowego numer (...) posadowionego na nowopowstałej działce”. Powódka wniosła również o zobowiązanie jej, w następstwie złożenia ww. oświadczenia woli, do złożenia oświadczenia o treści: „D. M. (1) oświadcza, że powyższe oświadczenie woli Miasta Stołecznego W. przyjmuje, wyraża na nie zgodę i zobowiązuje się do uiszczenia każdorazowo opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste” oraz wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ponadto powódka wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego w celu ustalenia rynkowej wartości prawa użytkowania wieczystego działki gruntu o pow. 81 m ^{( 2)} powstałej w wyniku podziału geodezyjnego działki ewidencyjnej nr (...) z obrębu (...) wraz z prawem własności posadowionego na niej pawilonu handlowego numer(...) oraz dowodu z opinii biegłego sądowego geodety polegającej na sporządzenie projektu (mapy dla celów prawnych) podziału geodezyjnego działki ewidencyjnej nr (...) z obrębu (...) oraz wydzielenia działki gruntu o łącznej powierzchni 81 m ^{( 2)} pod pawilonem handlowo usługowym numer (...) (pozew – k. 3-12).

W odpowiedzi na pozew z dnia 4 maja 2018 r. Miasto Stołeczne W.wniosło o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto strona pozwana wniosła o powołanie biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność wyceny aktualnej wartości nieruchomości – wartości prawa użytkowania wieczystego działki gruntu o powierzchni 81 m ^{( 2)} jaka powstanie w wyniku podziału działki ewidencyjnej nr (...), na której znajduje się pawilon zajmowany przez powódkę. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powódka nie spełnia przesłanek do oddania w użytkowanie wieczyste gruntu, zaś pismo pozwanego z dnia 19 maja 2009 r. nie stanowi uznania roszczenia powódki. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia zgłoszonego przez powódkę z uwagi na upływ 10-letniego terminu oraz podkreślił, że działka ew. nr (...) z obrębu (...) nie jest ujawniona w księdze wieczystej ani w ewidencji gruntów, gdyż działka ta została podzielona na działki nr (...), zaś pawilon nr (...) zajmowany przez powódkę znajduje się na działce nr (...) o pow. 81 m ^{( 2)} w obrębie (...) (odpowiedź na pozew – k. 60-62).

W replice na odpowiedź na pozew, odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia, powódka wskazała, że możliwość złożenia przez nią wniosku o ustanowienie użytkowania wieczystego nastąpiła najwcześniej w dniu 1 stycznia 1998 r., gdyż w tej dacie spełniała wszystkie przesłanki wskazane w art. 208 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a ponadto data ta stanowi dzień wejścia w życie ustawy o gospodarce nieruchomościami, zatem termin przedawnienia roszczenia zaczął swój bieg w dniu 1 stycznia 1998 r. Nadto wskazała czynności podjęte przez powódkę, które przerwały bieg terminu przedawnienia. Wskazała też, że podniesienie zarzutu przedawnienia przez pozwanego przy jego rażącej opieszałości w załatwieniu zgłoszonego przez powódkę żądania, stanowi w ocenie powódki nadużycie prawa (pismo – k. 132-144).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość położona w W. przy ul. (...) o powierzchni całkowitej 519 m ^{( 2)}, oznaczona w ewidencji gruntów jako działka nr (...) w obrębie (...), stanowi własność pozwanego – Miasta Stołecznego W. (okoliczność niesporna).

Dnia 1 sierpnia 1983 r. pomiędzy Wydziałem Architektury (...)-W. z siedzibą w W. (wydzierżawiający) a D. M. (2) (dzierżawca) doszło do zawarcia umowy dzierżawy gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa o pow. 81 m ² położonej w W. przy ul. (...) na okres od 20 lipca 1983 r. do 19 lipca 1993 r. Jako cel umowy określono „pawilon handlowo-usługowy” (umowa dzierżawy z dnia 1 sierpnia 1983 r. – k. 19-22).

Decyzją nr (...) z dnia 5 września 1983 r. Naczelnik Wydziału Architektury Urzędu Dzielnicowego W.-W. wydał zezwolenie na budowę pawilonu handlowo-usługowego nr (...) (pracownia dziewiarstwa ręcznego) na terenie nieruchomości w W. przy ul. (...) (decyzja – k. 23).

Pismami z dnia 19 kwietnia 1993 r. (k. 24), 18 maja 1995 r. (k. 25) oraz 11 marca 1996 r. (k. 26) samodzielnie lub wraz z Zespołem (...) przy ul. (...) w W., D. M. (1) występowała do Urzędu Dzielnicy W. W. o umożliwienie wykupienia lub przedłużenia umowy dzierżawy terenu przynależnego do pawilonów przy ul. (...).

W dniu 10 grudnia 1998 r. D. M. (1) zawarła z Gminą W. – C. kolejną umowę dzierżawy gruntu o pow. 81 m ² położonej w W. przy ul. (...) na okres od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2001r. (umowa – k. 30-31).

Wnioskami z dnia 9 lipca 1998 r. (k. 27), 7 czerwca 2001 r. (k. 33) skierowanymi do Gminy W.– C. D. M. na podstawie art. 208 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarowaniu nieruchomościami wnosiła o oddanie w użytkowanie wieczyste w drodze umowy działki gruntu o pow. 81 m ^{( 2)}, stanowiącej część działki ew. nr (...) w obrębie (...) położonej w W. w Gminie W. – C. w Dzielnicy W. przy ul. (...), pawilon 6 oraz o nieodpłatne przeniesienie własności budynku, znajdującego się na opisanej powyżej działce gruntu, który to budynek jest dwukondygnacyjnym pawilonem handlowo-usługowym nr (...) o pow. 110 m ^{( 2)}, wybudowanym z własnych środków.

W dniu 28 maja 2002 r. D. M. (1) zawarła z Gminą W. – C. kolejną umowę dzierżawy gruntu o pow. 81 m ² położonej w W. przy ul. (...) na okres od 1 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2004 r. (umowa – k. 34).

Pismami z dnia 6 stycznia 2003 r. (k. 36) oraz 25 sierpnia 2004 r. (k. 37-38) powódka ponownie informowała pozwanego o chęci przejęcia dzierżawionego gruntu w użytkowanie wieczyste oraz wnosiła o oddanie w trybie bezprzetargowym w użytkowanie wieczyste części gruntu i przekazanie na własność wybudowanego przez nią na gruncie pawilonu, wskazując jako podstawę prawną art. 208 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (dalej: u.g.n.).

Pismem z dnia 19 maja 2009 r . (k. 39) wydanym przez Urząd Miasta Stołecznego W., Biuro Gospodarki Nieruchomościami w sprawie o sygn. akt (...) Miasto Stołeczne W. poinformowało D. M. (1) o spełnieniu przez nią łącznie wszystkich przesłanek określonych w przepisach art. 208 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Wskazano, że prawo użytkowania wieczystego tego gruntu w udziale 0, (...) zostanie ustanowione na okres 40 lat wraz z nieodpłatnym przeniesieniem prawa własności samodzielnego lokalu nr (...) oraz udziału (0,0774) w częściach wspólnych budynku. W piśmie poinformowano również o operacie szacunkowym wykonanym w dniu 28 stycznia 2009 r. przez rzeczoznawcę majątkowego. Jednocześnie poproszono o potwierdzenie woli nabycia praw do przedmiotowej nieruchomości na wyżej opisanych warunkach, co umożliwi zakończenie postępowania prowadzonego w trybie art. 208 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (k. 39-40).

W piśmie z dnia 8 czerwca 2009 r. powódka, jak również inni posiadacze pawilonów, nie wyraziła zgody na nabycie nieruchomości na warunkach przedstawionych przez Miasto, w tym nie zaakceptowała ceny gruntu (k. 320-322).

Powódka D. M. (1) w 2010 r. złożyła do Sądu Rejonowego dla m. st. W. przeciwko Miastu Stołecznemu W.pozew zarejestrowany pod sygn. akt VIII GC 1575/10 o ustalenie, że powódkę D. M. (1) i pozwane Miasto Stołeczne W. od dnia 1 stycznia 2005 r. łączyła umowa dzierżawy na czas nieokreślony gruntu o pow. 81 m ^{( 2)}, położonego przy ul. (...) w W., za roczną stawkę czynszu w wysokości 6 220 zł brutto. W dniu 11 marca 2011 r. Sąd Rejonowy, wobec niezłożenia przez pozwanego odpowiedzi na pozew – wydał wyrok zaoczony o sygn. VIII GC 1575/10, uwzględniający żądanie powódki (wyrok zaoczny – k. 41).

Pismem z dnia 25 maja 2011 r. (k. 42) D. M. (1) wraz z innymi użytkownikami pawilonów przy ul. (...) w W. ponownie zwróciła się o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu ww. nieruchomości, powołując się na nabycie prawa do bezprzetargowego ustanowienia użytkowania wieczystego gruntu od 1998 r., zgodnie z art. 208 u.g.n. Do pisma załączono wyroki wydane w sprawach użytkowania wieczystego gruntu terenu przy ul. (...) wraz z wycenami (wyrok SO w Warszawie z dnia 10.02.2011 r. o sygn. II C 1672/06 – k. 47; wyrok SA w Warszawie z dnia 25.06.2008 r. sygn. I ACa 243/08 – k. 48-49).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku postępowania nie kwestionowały ich prawdziwości. Sąd dopuścił również dowód z dokumentów zawartych w aktach nieruchomości położonych przy ul. (...) w W.. Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej również nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie.

Sąd oddalił wnioski stron o dopuszczenie dowodów z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego i geodety, a także inne nierozpoznane dotychczas. W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy jawił się jako wystarczający do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, zaś zgłoszone wnioski dowodowe były bezprzedmiotowe, albowiem nie służyły ujawnieniu okoliczności, które miałyby istotny charakter dla rozstrzygnięcia sprawy w rozumieniu art. 227 k.p.c. – zwłaszcza w kontekście uwzględnienia przez sąd zarzutu przedawnienia roszczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 207 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku (tekst jednolity Dz. U. z 2004 roku, nr 261, poz. 2603 ze zm.; dalej jako: u.g.n.) osoby, które były posiadaczami nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy w dniu 5 grudnia 1990 r. i pozostawały nimi nadal w dniu 1 stycznia 1998 r., mogą żądać oddania nieruchomości w drodze umowy w użytkowanie wieczyste wraz z przeniesieniem własności budynków, jeżeli zabudowały te nieruchomości na podstawie pozwolenia na budowę z lokalizacją stałą. Nabycie własności budynków wybudowanych ze środków własnych posiadaczy następuje nieodpłatnie. W myśl ust. 1a wskazanego przepisu jeżeli nieruchomość została zabudowana na podstawie pozwolenia na budowę z lokalizacją czasową, zawarcie umowy, o której mowa w ust. 1, jest uzależnione od zgodności tej lokalizacji z ustaleniami planu miejscowego obowiązującego w dniu zgłoszenia żądania. Stosownie do treści ust. 2 posiadacze, o których mowa w ust. 1, mogą być zwolnieni z pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, jeżeli złożą wnioski o oddanie im nieruchomości w użytkowanie wieczyste przed upływem roku od dnia wejścia w życie ustawy.

Regulacja art. 207 u.g.n. miała na celu głównie zmianę lub dostosowanie stanu prawnego nieruchomości ze względu na utrwalony stan faktyczny związany ze sposobem ich wykorzystywania. Najistotniejszą przesłanką dla uwłaszczenia posiadaczy na gruncie art. 207 u.g.n., jest z tego punktu widzenia długoletni stan posiadania nieruchomości. Kolejnym warunkiem uzyskania uprawnień, to zabudowanie nieruchomości na podstawie pozwolenia na budowę, który należy rozumieć generalnie jako niedopuszczalność uwłaszczenia tych posiadaczy nieruchomości, którzy nieruchomości w ogóle nie zabudowali budynkiem, który wymagałby uzyskania pozwolenia na budowę (por. wyrok Sądu najwyższego z 17 marca 2005 roku, III CK 425/04, LEX nr 175977).

Roszczenia z art. 207 oraz 208 u.g.n. są roszczeniami majątkowymi i – zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 117 § 1 k.c. – ulegają przedawnieniu. Stosownie do treści art. 118 k.c. termin przedawnienia wynosi 10 lat Przy czym dodatkowo zgłoszenie roszczenia zobowiązanemu winno nastąpić w terminie prekluzyjnym do 31 grudnia 2000 r. Powódka wymóg wystąpienia z roszczeniem spełniła składając wniosek 9 lipca 1998 r. (k. 27). Zatem termin przedawnienia winien być liczony od 1998 r. (a dokładnie od 1 stycznia 1998 r., od kiedy to powódka mogła już taki wniosek złożyć), a zakładając niezbędny czas do podjęcia odpowiednich działań organizacyjno-prawnych umożliwiających zawarcie umowy, upływał on w 2008 r.

W ocenie Sądu pozwany skutecznie podniósł w odpowiedzi na pozew zarzut przedawnienia roszczenia. Powódka w pozwie z dnia 7 marca 2018 r. nie przedstawiła żadnej argumentacji pozwalającej na przyjęcie, że z jakiś przyczyn w ciągu 10 lat nie było możliwe wystąpienie ze stosownym roszczeniem do sądu. Ograniczyła się ona do przedstawienia własnych działań podejmowanych od kwietnia 1993 r. do dnia złożenia pozwu. Zdaniem Sądu, po dniu 1 stycznia 1998 r. powódka mogła wystąpić przeciwko pozwanemu Miastu Stołecznemu W. z roszczeniem o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli. Powódka w treści pozwu powołuje się na inne postępowania sądowe i załącza do akt niniejszej sprawy dokumenty, z których wynika, że inni użytkownicy pawilonów już w 2005 r. wszczynali postępowania sądowe przeciwko m. st. W. o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli o ustanowienie użytkowania wieczystego i przeniesienie własności budynku posadowionego na gruncie. Z załączonych do pozwu dokumentów wynika, że w maju 2011 r. w piśmie do Prezydenta (...) W. powódka wraz z innymi użytkownikami pawilonów powoływała się na wyroki: Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie o sygn. II C 1672/06 oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie o sygn. I ACa 243/08. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2008 r., wydany został w sprawie W. P. (1) (k. 48) w związku z wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2007 r. (sygn. akt I C 2183/05), która to sprawa została wszczęta w dniu 8 listopada 2005 r. Z kolei wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 lutego 2011 r. (k. 47) wydany został w sprawie W. P. (2) i A. L. (sygn. akt II C 1672/06), w wyniku pozwu złożonego w kwietniu 2006 r.

W niniejszej sprawie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia.

Podejmowane przez powódkę czynności w postaci występowania z pismami i wnioskami w maju 1998 r., 9 lipca 1998 r., 7 czerwca 2001 r., 6 stycznia 2003 r., 25 sierpnia 2004 r., 19 maja 2009 r. oraz 25 maja 2011 r. – wbrew twierdzeniom D. M. (1) – nie stanowiły skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 123 ust. 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się: 1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; 2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; 3) przez wszczęcie mediacji.

Zgodnie z zasadą legalizmu czynność taka podjęta powinna zostać przed właściwym organem, który może doprowadzić do przymusowej realizacji roszczenia (sądem państwowym, sądem arbitrażowym, komornikiem). Konsekwencją zasady legalizmu jest formalizm czynności, który oznacza, że czynności podejmowane muszą być we właściwym trybie (por. P. Osajda, Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. dr hab. Konrad Osajda, 2019 r., wyd. 23).

W wielokrotnym występowaniu przez D. M. (1) do władz Miasta Stołecznego W. z wnioskiem o ustanowienie użytkowania wieczystego nieruchomości, nie można upatrywać skutecznego przerwania biegu przedawnienia. Nie każda bowiem czynność podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia, zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia spowoduje przerwanie biegu przedawnienia.

W ocenie Sądu, nie doszło też do uznania roszczenia powódki przez pozwane Miasto. Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami strony powodowej, aby przez czynność przerywającą bieg przedawnienia można było uznać pismo Urzędu Miasta Stołecznego W. z dnia 19 maja 2009 r., w którym wskazano, że powódka spełniła przesłanki określone w art. 208 u.g.n. Pismo nie stanowiło uzgodnionych przez strony warunków oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz przeniesienia własności budynku, a zawierało jedynie propozycję warunków na jakich (...) W. mogłoby uregulować stan prawny przedmiotowego gruntu. Co istotne, pismem z dnia 8 czerwca 2009 r., powódka nie wyraziła zgody na nabycie nieruchomości na warunkach przedstawionych przez Miasto, w tym nie zaakceptowała ceny gruntu, a więc warunków zaproponowanych przez Miasto. Powyższe potwierdza, iż pismo pozwanego nie stanowiło uznania roszczenia powódki.

Nawet przyjmując argumentację strony powodowej, że termin przedawnienia należałoby liczyć dopiero od dnia 1 stycznia 2008 r., to termin ten upływał w dniu 1 stycznia 2018 r. Nie sposób przy tym uznać, że za skuteczne przerwanie biegu przedawnienia należy uznać złożenie niniejszego pozwu w dniu 7 marca 2018 r., a więc po 9 tygodniach (tj. 65 dniach) od daty upływu terminu przedawnienia. Powódka powołała się przy tym na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2014 r., o sygn. I CSK 657/13, w którym – wedle twierdzeń powódki – do terminu biegu przedawnienia należy doliczyć kilka tygodni potrzebnych na zebranie dokumentów potrzebnych do złożenia wniosku. Lektura wskazanego orzeczenia wskazuje jednak, że ustalenie terminu, w jakim zobowiązany z art. 208 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) powinien uczynić zadość zgłoszonemu roszczeniu, tj. zawrzeć umowę ustanawiającą prawo użytkowania wieczystego, powinno nastąpić z uwzględnieniem właściwego czasu, jaki potrzebny jest uprawnionemu do przygotowania i złożenia wniosku o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego (…). Sąd Najwyższy wskazał, że w typowych okolicznościach zawarcie umowy możliwe będzie dopiero po upływie kilkunastu dni, bądź kilku tygodni od chwili zgłoszenia wniosku przez uprawnionego. W okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób jednak uznać, by złożenie pozwu po upływie ponad dwóch miesięcy, a dokładnie 9 tygodni (tj. 65 dni) od daty upływu terminu przedawnienia można upatrywać jako mieszczące się w zakresie „kilkunastu dni, bądź kilku tygodni”.

Słusznie powódka wskazała, iż w wyjątkowych sytuacjach sąd może nie uwzględnić zarzutu przedawnienia, jeżeli jego podniesienie przez pozwanego stanowi nadużycie prawa. W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, brak jest podstaw do zastosowania art. 5 k.c. Zarówno działania pozwanego, jak również sytuacja D. M. (1), nie uzasadniają przyjęcia, że m. st. W.podnosząc zarzut przedawnienia nadużyło prawa.

W konsekwencji powództwo jako przedawnione podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 2 punkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 265 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu.

Sędzia del. Ewa Wiśniewska-Wiecha