Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant starszy sekretarz sądowy M. O.

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa I. K.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 53.000 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 5000 zł (pięć tysięcy złotych) od dnia 4 marca 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 48.000 zł (czterdzieści osiem tysięcy złotych) od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania kwotę 12.492,90 zł (dwanaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 8532,90 zł (osiem tysięcy pięćset trzydzieści dwa złote dziewięćdziesiąt groszy) od dnia 15 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 3960 zł (trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt złotych) od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 5855,12 zł (pięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt pięć złotych dwanaście groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych;

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5094 zł (pięć tysięcy dziewięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 129/17

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym dnia 15 stycznia 2017 roku I. K., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie od (...) Towarzystwa (...) w W. kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 4.000 zł tytułem zwrotu kosztów badania lekarskiego (...), kwoty 2.004,90 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa powódki w pracy, 648 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów taksówkami do placówek medycznych, 40 zł tytułem kosztów badania krwi przed operacją kręgosłupa, 800 zł zwrotu kosztów zakupu materaca, 1040 zł tytułem zwrotu kosztów rezonansu magnetycznego; wszystkich tych kwot wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto żądała zasądzenia kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 8 września 2016 roku powódka odniosła obrażenia ciała w postaci złamania odcinka lędźwiowego kręgosłupa i miednicy. Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce zadośćuczynienie w kwocie 2.400 zł oraz kwotę 845 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Pozwany dokonał też płatności na rzecz powódki z tytułu zastępstwa w zakresie prowadzenia ewidencji księgowych za okres do dnia 2 listopada 2016 roku, zaś odmówił wypłaty odszkodowania w pozostałym zakresie.

(pozew k. 2-4v, pełnomocnictwo k. 6)

W odpowiedzi na pozew z dnia 17 marca 2017 roku pozwany reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym m.in: kosztów zastępstwa procesowego według dwukrotności stawki określonej w normach przepisanych, kosztów korespondencji poniesionych w sprawie przez stronę pozwaną i opłat kancelaryjnych za protokoły rozpraw poniesionych w sprawie przez stronę pozwaną. Pozwany kwestionował zakres i wysokość szkody wskazywane przez stronę powodową. Podniósł zarzut przyczynienia się powódki do zwiększenia rozmiaru szkody w 60% z uwagi na niezapięcie przez nią pasów bezpieczeństwa w chwili wypadku. Kwestionował wysokość dochodzonego pozwem odszkodowania. W ocenie pozwanego dolegliwości powódki wynikłe z przedmiotowego wypadku nie pociągały za sobą konieczności przeprowadzenia u powódki badania PET/CT, które to nie ma związku z leczeniem powypadkowym powódki. Kwestionował żądanie zwrotu kosztów badania krwi przed operacją z uwagi na brak skierowania lekarskiego powódki na to badanie. Zdaniem pozwanego powódka nie wykazała związku między kosztami poruszania się taksówkami do placówek medycznych, a doznaną szkodą. Z uwagi na nieprzedłożenie przez powódkę zwolnień lekarskich, a także informacji o wypłaconym przez ZUS zasiłku chorobowym w kwocie netto, pozwany kwestionował roszczenie dotyczące kosztów zastępstwa powódki w pracy. Pozwany zakwestionował także oznaczoną przez powódkę datę początkową naliczania odsetek ustawowych od dochodzonej pozwem kwoty zadośćuczynienia, wskazując, iż podstawą ustalenia wysokości zadośćuczynienia będzie stan zdrowia powódki określony dopiero w chwili wydania wyroku.

(odpowiedź na pozew k. 84-86v, pełnomocnictwo k. 87, odpis KRS k. 88-90v)

Na rozprawie w dniu 19 października 2017 roku pozwany cofnął zgłoszony w odpowiedzi na pozew zarzut przyczynienia się powódki do powstania szkody.

(protokół rozprawy k. 108)

W piśmie z dnia 22 maja 2019 roku, doprecyzowanym w piśmie z dnia 30 września 2019 roku, powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, że ostatecznie po dokonaniu modyfikacji żądała zasądzenia od pozwanego:

⚫

kwoty 53.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 5000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, od kwoty 25.000 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma z 22 maja 2019 roku do dnia zapłaty, od kwoty 23.000 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma z dnia 30 września 2019 roku do dnia zapłaty,

⚫

tytułem odszkodowania: kwoty 4.000 zł tytułem zwrotu kosztów badania lekarskiego PET/CT, kwoty 2.004,90 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa powódki w pracy, 648 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów taksówkami do placówek medycznych, 40 zł tytułem kosztów badania krwi przed operacją kręgosłupa, 800 zł zwrotu kosztów zakupu materaca, 1040 zł tytułem zwrotu kosztów rezonansu magnetycznego; wszystkich tych kwot wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty,

⚫

tytułem odszkodowania kwoty 3960 zł za koszty pomocy osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu pisma z dnia 30 września 2019 roku do dnia zapłaty.

(pismo k. 207-207v, pismo k. 220-221)

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa także w rozszerzonym zakresie.

(pisma k. 210-211, k. 224-225)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 września 2016 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku, którego powódka, doznała obrażeń ciała. Pojazd, którym poruszał się sprawca zdarzenia objęty był w tej dacie ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

(bezsporne)

W dniu 9 września 2016 roku powódka zgłosiła się do ambulatorium chirurgicznego (...), skąd skierowano ją do szpitala. Po wykonaniu badań z TK, USG i ze zdjęciami RTG włącznie, rozpoznano powierzchowny uraz okolicy lędźwiowej, stan po przebytym wypadku komunikacyjnym, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. W badaniu przedmiotowym stwierdzono jedy­nie bolesność uciskową wyrostków kolczystych kręgów w odcinku (...)-L3 i przy ruchach skrętnych tuło­wia. W wykonanych badaniach TK kręgosłupa z dnia 9 września 2016 roku stwier­dzono obniżenie wysokości trzonów kręgów (...) i (...) z przepuklinami dotrzonowymi bez wyraźnego przerwania ciągłości blaszek granicznych, obniżenie wysokości trzonów kręgów L2, L4 i L5 z przepuklinami dotrzonowymi bez wyraźnego przerwania ciągłości blaszek granicznych, z ich nierównym zarysem; osteoporotyczną strukturę kości. Powódce udzielono pomocy w warunkach ambulatoryjnych i zwolniono ją do domu.

W dniu 29 września 2016 roku wykonano badanie MR stawów biodrowych, które wykazało zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe i świeże złamanie kompresyjne trzonu kręgu L2.

W dniu 11 października 2016 roku wykonano badanie MR kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, które ujawniło naciek trzonu L2 z obniżeniem jego wysokości, najpewniej złamanie patologiczne, nieco obniżoną wysokość trzonów kręgów (...), L4, L5, torbiel T. o średnicy 18 mm na poziomie S2, wypukliny krążków międzykręgowych niewielkie w odcinku L1-4, rozległe w odcinku L4/L5/S1.

W dniu 18 października 2016 roku powódka została przyjęta na oddział neurochirurgiczny w szpitalu w S.­radzu, gdzie pozostawała do dnia 20 października 2016 roku z rozpoznaniem złamania patologicznego trzonu kręgu L2. Zastosowano leczenie operacyjne. W dniu 19 października 2016 roku wykonano wertebroplastykę trzonu kręgu L2 . Po operacji powódkę wypisano do domu do dalszego leczenia w poradni. Pobrany w czasie operacji materiał do badania histopatologicznego okazał się bardzo skąpy, zawierał jedynie nieregularne strzępy kostne.

W dniu 9 listopada 2016 roku wykonano badanie PET-TK z powodu podejrzenia przerzutów do kośćca. Badanie nie wyka­zało cech aktywnego metabolicznie procesu nowotworowego, jedynie zmiany pourazowe w trzonie kręgu L2 i zmiany zwyrodnieniowe w strukturach lewego stawu kolanowego.

W dniu 9 grudnia 2016 roku wykonano zdjęcia RTG kręgosłupa lędźwiowego, które ujawniło stan po złamaniu i wertebroplastyce trzonu L2, obniżenie trzonu do ok. 2/3 wysokości, widoczne w jego obrębie zacienienia odpowiadające cementowi kostnemu, po prawej stronie wzdłuż trzonów L1-L2 widoczne zacienione naczynie – prawdopodobnie cement po wertebroplastyce; obniżenie przestrzeni międzykręgowej L5/S1, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze pod postacią nadbudowy kostnej trzonów kręgów i nawarstwień kostnych w stawach międzywyrostkowych.

W dniu 30 grudnia 2016 roku powódce wykonano badanie MR kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Stwierdzono stan po złamaniu trzonu L2, oraz po jego wertebroplastyce z przemieszczeniem tylno – dolnych części ku tyłowi, nieco obniżoną wysokość trzonów kręgów (...), L4 i L5, torbiel T. o średnicy 18 mm na poziomie S2, wypukliny krążków międzykręgowych niewielkie w odcinku L1-4, rozległe w odcinku L4/L5/S1.

W dniu 9 stycznia 2017 roku powódce wykonano badanie MR kręgosłupa piersiowego. Stwierdzono pogłębienie fizjologicznej kifozy i prawostronną skoliozę, wypukliny krążków międzykręgowych na poziomie (...), (...), (...), obniżenie trzonów (...) i (...) po złamaniu kompresyjnym.

W okresie od 26 stycznia do 23 lutego 2017 roku powódka przebywała w Ośrodku (...), gdzie rozpoznano m.in zaostrzony zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego w następstwie złama­nia kompresyjnego kręgu L2, chondromalację IV° lewej rzepki. W wyniku zastosowanego leczenia usprawniającego uzyskano zmniejszenie dolegli­wości bólowych odcinka lędźwiowego kręgosłupa i lewego stawu kolanowego.

(dokumentacja medyczna k. 7-19, k. 128- 130, płyta koperta k. 131)

Po wypadku powódka była osobą leżącą, odczuwała silne dolegliwości bólowe w obrębie kręgosłupa. Miała trudności z poruszaniem się, przechodzeniem z sypialni do toalety. Powódka wymagała pomocy m.in. przy czynnościach higienicznych, przygotowywaniu posiłków. Powódce pomagała bratanica i sąsiadki. Powódka do dziś odczuwa bóle kręgosłupa. Przed wypadkiem powódka jeździła na nartach, chodziła po górach. Ocenie nie może tego robić. Nie może też wykonywać prac na swojej działce.

(zeznania świadka D. S. k. 109-110, zeznania świadka J. B. (1) k. 110, zeznania powódki k. 149-150)

Powódka poniosła koszt badania lekarskiego PET/CT w kwocie 4.000 zł. Termin badania w ramach NFZ wynosił około 4 miesiące.

(faktura VAT nr (...) k. 64, zeznania świadka D. S. k. 109 )

Powódka poniosła koszt badania krwi przed operacją kręgosłupa w dniu 12 października 2016 roku w wysokości 40 zł. Badanie wykonała na zlecenie lekarza.

(faktura VAT nr (...) k. 37, wyniki badania k. 55, zeznania powódki k. 150)

W dniu 21 października 2016 roku powódka zakupiła materac przeciwodleżynowy, którego koszt wynosił 800 zł.

(faktur VAT nr (...) k. 51, zeznania powódki k. 149-150)

Powódka poniosła koszty dwóch rezonansów magnetycznych w dniu 30 grudnia 2016 roku oraz w dniu 9 stycznia 2017 roku w kwotach po 520 zł każdy (faktury VAT nr (...) k. 78 i nr 24/01/16 k. 79)

Powódka bezpośrednio po wypadku wynajęła pojazd zastępczy, jednakże z uwagi na stan zdrowia i brak możliwości kierowania pojazdem, nie poruszała się tym pojazdem. Powódka poniosła koszty dojazdów taksówkami do placówek medycznych, po zakupy w okresie od 8 września 2016 roku do 30 września 2016 roku w kwocie 648 zł. Po tym okresie powódkę przewoziła bratanica.

(faktura VAT nr (...) k. 30, umowa k. 39, zeznania powódki k. 150, zeznania świadka D. S. k. 109)

Powódka przed wypadkiem prowadziła własną kancelarię biegłego rewidenta. Wypadek uniemożliwił powódce wykonywanie pracy. Powódka nie pobierała zasiłku chorobowego ZUS. Powódce od połowy września do 25 listopada 2016 roku pomagała J. B. (1). Segregowała przywiezione dokumenty, kwalifikowała, wprowadzała w rejestry w programach komputerowych. Praca ta wymagała siedzenia przy komputerze, chodzenia, schylania się. Powódka w tym czasie z trudem wstawała do toalety. W okresie od 3 do 25 listopada 2016 roku powódka poniosła koszty zastępstwa J. B. (2) w zakresie ewidencji księgowych w kwocie 2.004,90 zł.

(faktura VAT nr (...) k. 65, pismo k. 101, zeznania świadka D. S. k. 109-110, J. B. (1) k. 110, zeznania powódki k. 150 )

W wyniku wypadku z dnia 8 września 2016 roku powódka doznała złamania kompresyjnego kręgu L2 oraz stłuczenia odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa. W aspekcie neurochirurgicznym powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 12,5%. Obrażenia mogły skutkować dla powódki istnieniem dolegliwości bólowych w zakresie 6-8 tygodni w skali 7-8 punktów/10 (...) ze stopniową tendencją do redukcji dolegliwości. Z powodu doznanych obrażeń w następstwie wypadku powódka wymagała specjalistycznego leczenia- albo leczenia zachowawczego albo operacyjnego (wertebroplastyki). Stan zdrowia powódki w następstwie obrażeń, stwierdzanych w okresie okołowypadkowym wymagał - dodatkowego badania CT/ (...) celem weryfikacji istniejących dolegliwości. Powódka potrzebowała opieki osób trzecich w czasie do 3 miesięcy w zakresie pomocy w czynnościach życia codziennego, wymagających długiej pracy statycznej czy dźwigania, pochylania się, w wymiarze 3-4 godziny dziennie. Rokowania powódki na przyszłość w związku ze skutkami wypadku są dobre. Złamanie kompresyjne trzonu kręgu L2 nie spowodowało u powódki, poza nasileniem dolegliwości bólowych, innych neurologicznych ubytków.

(pisemna opinia biegłego neurochirurga k 116-119v, opinie pisemne uzupełniające biegłego k. 155-157, k.198-200)

Powódka w wyniku wypadku z dnia 8 września 2016 roku w aspekcie ortopedycznym doznała złamania kompresyjnego trzonu kręgu (...) i L2, skutkujących stałym 10% uszczerbkiem na zdrowiu. U powódki uszkodzeniu uległ 12. kręg lędźwiowy i 2. kręg piersiowy, co wynika z analizy wyników badań obrazowych. Na zdjęciach RTG kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego wykonanych w dniu 9 września 2016 roku widoczne jest kompresyjne złamanie trzonu kręgu (...) z niewielkim poszerzeniem jego zarysów i obniżeniem przedniej wysokości o ok. 1/3, złamanie kompresyjne trzonu kręgu L2 z obniżeniem jego przedniej wysokości o ¼. Trzony te w późniejszych badaniach obrazowych (wykonanych trzy tygodnie później) wykazały już ewidentne cechy złamań kompresyjnych. Zmiany pourazowe w postaci kompresji i klinowego zniekształcenia trzonu kręgu L2 są wyraźne i na tyle istotne, że zastosowano leczenie operacyjne polegające na miejscowym wstrzyknięciu płynnego cementu do uszkodzonego trzonu. Płynny cement częściowo wydostał się poza obręb kręgu ku górze i zastygł w położeniu na ½ wysokości kręgu (...). Skutkuje to mechanicznym ograniczeniem ruchomości tego odcinka kręgosłupa. Po zastosowanym leczeniu operacyjnym i usprawniającym obecnie pozostaje ograniczenie ruchomości kręgosłupa, wielomiejscowy zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności. Początkowo w szpitalu nie rozpoznano złamania kompresyjnego trzonów dwóch kręgów. Badanie densytometryczne wykonane u powódki w dniu 22 lutego 2017 roku wykluczyło istnienie uogólnionej osteoporozy. Zakres cierpień fizycznych powódki w związku z doznanymi w wypadku obrażeniami narządów ruchu był znaczny. Było to związane z doznawanym bólem, pobytami w szpitalach, zabiegiem operacyjnym, koniecznością pozostawania przez trzy miesiące w niewygodnym unieruchomieniu w gorsecie ortopedycznym, wykonywaniem ćwiczeń i zabiegów usprawniających, ograniczeniami w sprawności. Powódka potrzebowała częściowej pomocy osób trzecich przez okres ok. 3 miesięcy po wy­padku w niektórych czynno­ściach higienicznych, ubieraniu się, wyręczaniu lub pomocy praktycznie we wszystkich czynnościach związanych z nieco większym wysiłkiem, zwłaszcza z koniecznością stania, schylania się, chodzenia, przenoszenia przedmiotów, w wymiarze ok. trzech godzin dziennie. Przez dalsze 3 miesiące powódka potrzebowała okresowej pomocy osób trzecich przy czynnościach związanych z większym wysiłkiem, zwłaszcza z ko­niecznością długotrwałego stania, schylania się, chodzenia, przenoszenia cięższych przedmiotów, w ciągu ok. jed­nej godziny dziennie. Aktualnie powódka nie potrzebuje takiej pomocy. Wszelkie zastosowane u powódki ćwiczenia i zabiegi usprawniające z zakresu fizjoterapii były uzasadnione. Podstawowe pakiety ćwiczeń i zabiegów w po­radni rehabilitacyjnej są zwykle dostępne na zasadach refundacji przez NFZ, jednakże w niektórych sytuacjach istnieje trudność w terminowym skorzystaniu z zabiegów. W przypadku powódki odwlekanie wdrożenia leczenia usprawniającego mogłoby mieć niekorzystny wpływ na ostateczny jego wynik. Powódka w początkowym okresie powypad­kowym pozostawała w pozycji leżącej, uzasadnione był nabycie materaca przeciwodleżynowego. U powódki po wypadku powstały wątpliwości diagnostyczne, w tym także co do zaistnienia patologicznego złamania kręgosłupa na skutek osteoporozy lub przerzutu nowotworowego. W tym zakresie celowe było wykonywanie badań diagnostycznych w postaci (...) i PET. W przypadku powódki dopiero zaistnienie urazu skutkowało wystąpieniem podejrzenia choroby nowotworowej. Gdyby powódka nie doznała urazowego złamania kręgosłupa, nie powstałoby takie podejrzenie, i nie byłoby wskazań do wykonania badania PET, histopatologicznego oraz (...). Rokowania na przyszłość powódki należy określić jako raczej dobre. Złamanie kręgu L2 zostało zabezpieczone wprowadzeniem cementu, pourazowe zniekształcenie kręgosłupa nie jest nasilone. M.­liwy jest w przyszłości rozwój zmian zwyrodnieniowych w miejscach powyżej i poniżej ustabilizowanego odcinka kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego. Brak jest dostatecznych podstaw do stwierdzenia, że początkowe nierozpoznanie u powódki złamania trzonów dwóch kręgów miało znaczący wpływ na proces leczenia i ostateczny jego wy­nik, w tym uszczerbek na zdrowiu. Wydostanie się cementu w czasie zabiegu wertebroplastyki stanowi powikłanie związane z zabiegiem.

(pisemna opinia biegłego ortopedy k. 134-138, opinie pisemne uzupełniające biegłego k. 164-165, k. 193-194)

Po zgłoszeniu szkody przez powódkę pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne w związku ze szkodą osobową, jakiej doznała powódka wskutek zdarzenia drogowego z dnia 8 września 2016 roku. Pozwany decyzją z dnia 21 października 2016 roku przyznał na rzecz powódki kwoty: 2.400 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 845 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie faktur VAT nr (...). W toku postępowania likwidacyjnego powódka pisemnie sprecyzowała żądanie w zakresie kwot: 4.000 zł tytułem zwrotu kosztów badania lekarskiego PET/CT, 2.004,90 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa powódki w pracy za okres 3-25.11.16r, 648 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów taksówkami do placówek medycznych, 40 zł tytułem kosztów badania krwi przed operacją kręgosłupa, 800 zł zwrotu kosztów zakupu materaca, 1040 zł tytułem zwrotu kosztów rezonansu magnetycznego; składała też dokumenty potwierdzające poniesienie tych kosztów.

(decyzja k. 21-21v, faktury k. 24-25, pisma powódki k. 27, 35, 46-47, 61)

Stawka jednej godziny za usługi opiekuńcze na terenie Ł. w okresie od 1 lipca 2013 roku do 31 grudnia 2016 roku wynosiła 11 zł.

(informacja (...) k. 222)

Powyższy stan faktyczny ustalił Sąd na podstawie powołanych powyżej i zawartych w aktach sprawy dokumentów dopuszczonych w charakterze dowodu, opinii biegłych ortopedy i neurochirurga, zeznań świadków i zeznań powódki.

Sąd uznał, że opinie wszystkich biegłych stanowią pełnowartościowe dowody nie tylko dlatego, że zostały sporządzone przez osoby posiadające odpowiednią wiedzę fachową, ale również dlatego, że są jasne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne, wzajemnie się uzupełniają, a wnioski zostały przez biegłych dobrze uzasadnione, co czyni opinie w pełni przydatnym środkiem dowodowym do rozstrzygnięcia sprawy. Wątpliwości w zakresie następstw wypadku dla zdrowia powódki pojawiające się w opinii podstawowej biegłego neurochirurga wynikały z oparcia się przez biegłego wyłącznie na opisach badań, w których nie ujawniono kompresyjnego złamania trzonu kręgu. Po zapoznaniu się dokumentacją obrazową biegły wydał jednoznaczną opinię, w której odniósł się do wszystkich pytań. Ostatecznie żadna nie wnosiła o dalsze uzupełnienie opinii, zaś strona powodowa cofnęła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurochirurga.

Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu neurochirurgii w zakresie wnioskowanym przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew (postanowienie k.108-109; notatka k. 103) wobec nie uiszczenia w terminie zaliczki na poczet wynagrodzenia tego biegłego przez pozwanego (pozwany uiścił tylko zaliczkę zgodnie z postanowieniem k. 111 w zakresie wnioskowanego dowodu z opinii biegłego ortopedy).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W sprawie bezspornym jest, że sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie, a także okoliczności wypadku. Spór koncentrował się wokół wysokości szkody, a w konsekwencji wysokości świadczeń rekompensujących jej zakres.

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem, których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający, albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta.

Stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 392), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. Natomiast, zgodnie z art. 19 ust.1 powołanej ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawę prawną roszczenia o zadośćuczynienie stanowi art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., który pozwala przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia.

W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40).

Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje, bowiem o jej niewymierności (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00). Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98). Ustawodawca nie wprowadza, bowiem żadnych sztywnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając to zagadnienie w całości uznaniu sędziowskiemu.

W wyniku wypadku z dnia 8 września 2016 roku powódka doznała złamania kompresyjnego trzonu kręgu (...) i L2 i stłuczenia odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa. Wypadek spowodował łącznie 22,5% uszczerbek na zdrowiu powódki, przy czym uszczerbek z oceny ortopedycznej jest stały. Zakres cierpień fizycznych powódki w związku z doznanymi w wypadku obrażeniami narządów ruchu był znaczny. Powódka potrzebowała pomocy innych osób przez około pół roku od wypadku, odbycia specjalistycznego leczenia łącznie z zabiegiem operacyjnym. Po zastosowanym leczeniu operacyjnym i usprawniającym obecnie pozostaje ograniczenie ruchomości kręgosłupa, wielomiejscowy zespół bólowy. Rokowania powódki na przyszłość w związku ze skutkami wypadku są raczej dobre. Złamanie kompresyjne trzonu kręgu L2 nie spowodowało u powódki, poza nasileniem dolegliwości bólowych, innych neurologicznych ubytków.

Ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, jego wymiar powinien uwzględnić wszystkie zachodzące w przedmiotowej sprawie okoliczności, zwłaszcza takie jak nasilenie cierpień, trwałe następstwa wypadku, czy wiek powódki. Ustalając rozmiar szkody Sąd wziął pod uwagę rozmiar cierpień związanych z doznanymi obrażeniami i następstwa wypadku. Jednocześnie, należy mieć na uwadze, iż zadośćuczynienie powinno być umiarkowane i utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Dlatego też zdaniem Sądu biorąc pod uwagę powyższe argumenty, za uzasadnioną i adekwatną do poniesionej przez powódkę krzywdy należało uznać kwotę 55.400 zł. Z uwagi na fakt, że pozwany wcześniej wypłacił powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 2.400 zł, Sąd w niniejszej sprawie zasądził na rzecz powódki różnicę w kwocie należnej i wypłaconej w sumie 53.000 zł.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne, protezy, kule, wózek inwalidzki itp.), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia (por. np. orz. SN z 21.5.1973 r., II CR 194/73, OSP 1974, Nr 4, poz. 83) oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (np. przejazdów, wyżywienia).

Pozwem objęte zostało żądanie zwrotu kosztów opieki w kwocie 3.960 zł. W świetle dowodu z opinii biegłego ortopedy powódka wymagała pomocy innych osób przez okres 3 miesięcy w wymiarze trzech godzin dziennie oraz przez dalsze 3 miesiące w ciągu jed­nej godziny dziennie.

Podkreślić należy, iż przyznanie odszkodowania z tego tytułu nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki. Fakt, iż opiekę nad poszkodowaną sprawowały bliskie jej osoby nie pozbawia prawa do żądania odszkodowania w zakresie kosztów, które musiałaby ponieść z tego tytułu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, poszkodowany nie jest bowiem zobowiązany do udowodnienia poniesionych w tym zakresie wydatków i może dochodzić roszczenia także wówczas, jeżeli opiekę nad nim sprawują osoby najbliższe (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1977 r. I CR 143/77, LEX 7971; z dnia 04 marca 1969 r. I PR 28/69, LEX 12179; z dnia 11 marca 1976 r. IV CR 50/76, LEX 2015).

Pomoc powódce nie była świadczona przez wykwalifikowany, fachowy personel, a przez bratanicę i koleżanki. Sąd do wyliczenia należnego powódce odszkodowania z tego tytułu przyjął stawkę wskazaną przez powódkę w kwocie 11 zł/h. Mając powyższe na uwadze roszczenie w tym zakresie uznano za zasadne w całości (90 dni x 3h x 11zł = 2.970 zł i 90 dni x 1h x 11 zł = 990 zł). Obowiązująca za usługi opiekuńcze stawka stosowana przez (...) nie jest kwotą wygórowaną dla ustalenia wysokości świadczenia należnego powódce. Gdyby powódka zdecydowała się na ponoszenie kosztów opieki po wypadku, zmuszona byłaby płacić należność w wysokości obowiązującej na rynku takich usług.

Jak podkreślił biegły ortopeda, u powódki po wypadku powstały wątpliwości diagnostyczne, w tym także co do zaistnienia patologicznego złamania kręgosłupa na skutek osteoporozy lub przerzutu nowotworowego. W tym zakresie celowe było wykonywanie badań diagnostycznych w postaci (...) i PET. Przed operacją zalecono także powódce wykonanie badania krwi. Powódka skorzystała z prywatnych usług medycznych z uwagi na potrzebę pilnej diagnozy. Powszechnie wiadomo, że powódka musiałaby długo oczekiwać na specjalistyczne badania w ramach NFZ. W niniejszej sprawie za uzasadnione zatem uznać należy wydatki poniesione przez powódkę w wysokości 4.000 zł badanie PET/CT, 40 zł badanie krwi, 1040 zł koszty rezonansu magnetycznego.

Sąd uznał również, mając na uwadze opinię biegłego ortopedy, za zasadne poniesienie przez powódkę kosztu zakupu materaca przeciwodleżynowego, zwłaszcza, że w początkowym okresie powypad­kowym pozostawała w pozycji leżącej. Powódka udokumentowała poniesiony wydatek w tym zakresie przedstawiając fakturę za zakup materaca w kwocie 800 zł.

Powódce należy się także zwrot kosztów dojazdów taksówkami w okresie od 8 września 2016 roku do 30 września 2016 roku w kwocie 648 zł. W tym okresie powódka nie miała możliwości skorzystania z pomocy innych osób. Nie mogła samodzielnie prowadzić pojazdu, mimo iż wynajęła pojazd zastępczy. Musiała przemieszczać się do placówek medycznych oraz po zakupy.

W ocenie Sądu zasadne jest także przyznanie powódce kosztów zastępstwa w zakresie ewidencji księgowych w kwocie 2.004.90 zł (faktura VAT nr (...) k. 65) za okres od 3 do 25 listopada 2016 roku, kiedy powódka pozostawała w niezdolności do pracy, co wynika wprost z opinii biegłych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd tytułem odszkodowania zasadził na rzecz powódki łączną kwotę 12.492,90 zł.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powódce zadośćuczynienia i odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 i 481 § 1 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi, zatem po jego stronie obowiązek spełnienia świadczenia w ustawowym terminie. Niespełnienie świadczenia w terminie rodzi po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.).

Wedle art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Po zgłoszeniu szkody przez powódkę pozwany decyzją z dnia 21 października 2016 roku przyznał na rzecz powódki kwoty: 2.400 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 845 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie faktur VAT nr (...). Powódka nie wykazała, aby w zgłoszeniu szkody sprecyzowała wysokość dochodzonego zadośćuczynienia, dokonała tego dopiero w pozwie. W pismach składanych w postępowaniu likwidacyjnym wprawdzie kwestionowała przyznaną kwotę tytułem zadośćuczynienia, ale nie wyjaśniła jakiej żąda. Zatem w zakresie kwoty 5.000 zł ustawowe odsetki za opóźnienie zasądzono od dnia 4 marca 2017 roku do dnia zapłaty, czyli od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu /k.83/. Pierwsze pismo rozszerzające powództwo (k. 207) zawierało braki, nie było wiadomo jakiej ostatecznie kwoty żąda powódka. Ustawowe odsetki od rozszerzonego powództwa w zakresie zadośćuczynienia w łącznej kwocie 48.000 zł zasądzono od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty, czyli od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo sprecyzowanego prawidłowo /k.227/.

W zakresie zasadzonego odszkodowania, jak w punkcie 2 wyroku ustawowe odsetki za opóźnienie zasądzono od kwoty 8.532,90 zł od dnia 15 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty, czyli zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wytoczenia powództwa, bowiem powódka w postępowaniu likwidacyjnym precyzowała stanowisko co kwot i podstawy żądania, składała rachunki (k. 68). W zakresie kosztów opieki osób trzecich ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 3.960 zł zasądzono od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty, czyli od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo sprecyzowanego prawidłowo.

W pozostałym zakresie powództwo w zakresie odsetek podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 785) w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., Sąd obciążył pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 5855,12 zł tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych, na które złożyły się: opłata od rozszerzonej części powództwa w wysokości 2.598 zł oraz w pozostałej części wynagrodzenie biegłych.

Jeżeli chodzi o koszty procesu, sąd obciążył nimi w całości pozwanego w oparciu o art. 100 zd. 2 kpc, gdyż powódka uległa w procesie w nieznacznej części, w zakresie odsetek. Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 677 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej 3.600 zł na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i koszty wynagrodzenia biegłego w wysokości 800 zł, łącznie 5.094 zł.