Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR A. Z.

Protokolant: sekr. sąd. A. Z.

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2019 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz M. B. kwotę 3.427,47 zł (trzy tysiące czterysta dwadzieścia siedem złotych czterdzieści siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a) od kwoty 600 zł (sześćset złotych) od dnia 13 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

b) od kwoty 2.827,47 zł (dwa tysiące osiemset dwadzieścia siedem złotych czterdzieści siedem groszy) od dnia 1 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

2.oddala powództwo w zakresie odsetek pozostałej części;

3.zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz M. B. kwotę 442,89 zł (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.nakazuje zwrócić Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi –Widzewa w Łodzi na rzecz M. B. kwotę 874,11 zł (osiemset siedemdziesiąt cztery złote jedenaście groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 23 października 2018 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500037837051;

5.nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi –Widzewa w Łodzi od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 142 zł (sto czterdzieści dwa złote) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt II C 65/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 stycznia 2018 roku, powódka M. B., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na jej rzecz kwoty 600 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wywiedziono, iż w dniu 19 sierpnia 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym uszkodzony został samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność powódki. Wskazano, że sprawca zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej udzieloną przez pozwaną. Podniesiono, że pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności i wypłaciła powódce w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 1.290,15 zł tytułem odszkodowania za powstała szkodę w pojeździe, przy czym nie uwzględniła konieczności wymiany błotnika przedniego, zaniżyła wartość części zamiennych i przyjęła stawkę robocizny blacharsko-lakierniczej dwukrotnie niższą od stosowanych w zakładach naprawczych na terenie Ł.. W ocenie powódki, pozwana obniżyła wyliczone przez siebie koszty naprawy uznając, że wartość samochodu po naprawie wzrośnie. Wypłacona kwota nie pokrywa całej szkody majątkowej, jaką poniosła powódka. Zaznaczono, że kwota 600 zł objęta pozwem stanowi żądanie częściowe z tytułu należnego powódce dalszego odszkodowania, stanowiącego różnicę pomiędzy odszkodowaniem należnym, a wypłaconym przez pozwaną.

(pozew k.3-3 v., pełnomocnictwo k.4)

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności, a jedynie wysokość roszczenia. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że ustalając koszty naprawy zastosowano stawki za roboczogodzinę w kwocie 55 zł netto właściwe dla rynku lokalnego. Wyjaśnił, że pozwana oszacowała wysokość szkody powódki na kwotę 1.490,15 zł, jednakże dokonała pomniejszenia kosztów naprawy pojazdu o wzrost wartości pojazdu wynikający z uwzględnienia w kalkulacji kosztów usunięcia uszkodzeń niezwiązanych z przedmiotową szkodą. W efekcie, pozwana przyznała powódce odszkodowanie w wysokości 1.290,15 zł, dokonując potrącenia z tytułu wzrostu wartości pojazdu po naprawie. W ocenie strony pozwanej, kwota ta w pełni kompensuje poniesioną przez powódkę szkodę. Pełnomocnik pozwanej wyjaśnił, że pozwana weryfikując wysokość szkody, pomniejszyła wartość części oryginalnych stosując rabat 10% na części zamienne oraz 40% na materiał lakierniczy. Pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut braku minimalizacji szkody wskazując, iż powódka została poinformowana o możliwości naprawy pojazdu za kwotę wynikającą ze sporządzonej przez pozwaną kalkulacji naprawy w ramach współpracy z siecią partnerskich warsztatów naprawczych, z czego powódka nie skorzystała.

(odpowiedź na pozew k.12-18, pełnomocnictwo k.19, odpis z KRS k.20-26)

W piśmie procesowym z dnia 5 października 2018 roku pełnomocnik powódki popierał żądanie pozwu. Podniósł, że samochód powódki nie został naprawiony po zdarzeniu objętym pozwem, a zamontowane w pojeździe części są oryginalne. Strona powodowa zaprzeczyła, jakoby pozwana proponowała powódce dokonanie naprawy uszkodzonego samochodu w zakładzie specjalizującym się w naprawach marki M.. Powódka wskazała, że nie posiada rabatów na zakup części zamiennych i materiałów lakierniczych, a jej żądanie w tym zakresie w warsztatach naprawczych spotykało się z odmową.

(pismo pełnomocnika powódki k.40)

W piśmie procesowym z dnia 2 kwietnia 2019 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 3.427,47 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2017 roku do dnia zapłaty.

(pismo procesowe pełnomocnika powódki k.86)

W piśmie procesowym z dnia 8 maja 2019 roku pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w rozszerzonym zakresie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto, kwestionował datę, od której powódka dochodzi odsetek od kwoty 3.427,47 zł. Wskazał, że ewentualne odsetki od rozszerzonego powództwa należą się powódce od dnia 1 maja 2019 roku.

(pismo procesowe pełnomocnika pozwanej k.89-91)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 sierpnia 2017 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został stanowiący własność M. B. samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym El 809XP. W chwili zdarzenia powódka była pasażerem pojazdu, którym kierował jej narzeczony.

Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne)

M. B. nabyła samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym El 809XP w 2016 roku. Pojazd został sprowadzony z zagranicy. Posiał wówczas uszkodzenia drzwi i progu z prawej strony. Z lewej strony samochód nie był uszkodzony.

W dacie kolizji powódka prowadziła działalność gospodarczą. Samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym El 809XP nie służył jej jednak do prowadzenia tej działalności gospodarczej. Powódka korzystała z tego pojazdu jedynie w celach prywatnych.

W okresie od nabycia pojazdu przez powódkę do dnia przedmiotowego zdarzenia, pojazd nie uczestniczył w innych zdarzeniach drogowych. Przed kolizją z dnia 19 sierpnia 2017 roku samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym El 809XP nie posiadał wyraźnych nienaprawionych uszkodzeń.

(dowód: zeznania świadka S. B. – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku k.46-47, nagranie 00:09:31-00:16:01, przesłuchanie powódki - protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku k.47, nagranie 00:17:38 – 00:23:49)

Na skutek kolizji z dnia 19 sierpnia 2017 roku w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym El 809XP uszkodzeniu uległy: błotnik przedni lewy, zderzak przedni, część dolna drzwi przednich lewych i część dystansowa przednia lewa.

Konieczna była wymiana i lakierowanie błotnika przedniego lewego. Wyłącznie wymiana tego elementu pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. W przypadku zderzaka przedniego niezbędne było lakierowanie naprawcze, zaś w przypadku części dolnej drzwi przednich lewych oraz części dystansowej przedniej lewej lakierowanie wierzchnie.

(dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu kosztorysowania i wyceny wartości pojazdów Ł. G. z załącznikami k.50-74)

Koszt naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy użyciu części oryginalnych i stawki za roboczogodzinę (...) w wysokości 150,00 zł netto, wynosi 5.680,72 zł brutto.

Koszt naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy użyciu części oryginalnych i części alternatywnych oraz stawki za roboczogodzinę w wysokości 95,00 zł netto, wynosi 4.717,62 zł brutto.

Koszt naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy użyciu części oryginalnych i części alternatywnych oraz stawki za roboczogodzinę w wysokości 95,00 zł netto z uwzględnieniem rabatu na części 10% oraz rabatu na materiały lakiernicze w wysokości 40%, wynosi 4.122,00 zł brutto.

(dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu kosztorysowania i wyceny wartości pojazdów Ł. G. z załącznikami k.50-74)

Po zgłoszeniu szkody, decyzją z dnia 19 września 2018 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała powódce w związku ze szkodą w samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powstałą na skutek zdarzenia z dnia 19 sierpnia 2017 roku, odszkodowanie w wysokości 1.290,14 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Pozwana dokonała pomniejszenia kosztu naprawy o wzrost wartości pojazdu wynikający z uwzględnienia w kalkulacji kosztów usunięcia uszkodzeń niezwiązanych z przedmiotową szkodą w kwocie 200 zł. W kalkulacji zastosowano 10% rabat na zakup części zamiennych oraz 40% rabat na zakup materiałów lakierniczych możliwy do uzyskania dla wszystkich klientów, którzy wyrażą zgodę na naprawę pojazdu w warsztacie sieci partnerskiej pozwanego.

(dowód: decyzja o wypłacie odszkodowania, kalkulacja kosztów naprawy w aktach szkody – płyta k. 37)

Powódka nie zgadzając się ze sposobem wyliczenia odszkodowania, zleciła niezależnemu rzeczoznawcy sporządzenie wyceny kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W prywatnej ekspertyzie koszt naprawy pojazdu powódki po zdarzeniu z dnia 19 sierpnia 2017 roku wskazano na kwotę 5.353,73 zł.

(dowód: kosztorys naprawy pojazdu k.6-9)

W dniu 18 marca 2016 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła porozumienie z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., na mocy którego podmiot ten zobowiązał się do udzielania pozwanej oraz wskazanym przez nią klientom rabatów na ceny nowych oryginalnych części zamiennych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody w pojeździe. Zgodnie z załącznikiem numer 2 do tego porozumienia wysokość rabatu na części zamienne do pojazdu marki M. (...) wynosi w zależności od wieku pojazdu 5% lub 10%. Zgodnie z załącznikiem numer 3 do porozumienia - punkt 3, Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w kalkulacjach kosztów naprawy wyliczanych po oględzinach uszkodzonych pojazdów uwzględni rabat na części zamienne zgodnie z ustaleniami z porozumienia. Zgodnie z punktem 7 wskazanego załącznika, zainteresowany klient zgłosi się z kosztorysem zawierającym zestawienie części zamiennych lub prześle go i w przypadku, gdy będzie zainteresowany zakupem części, warsztat zaoferuje sprzedaż części z uzgodnionym rabatem w skali całego kraju. W załączniku numer 1 wskazano natomiast punkty sprzedaży udzielające rabaty. Wszystkie z nich znajdują się poza województwem (...).

W dniu 13 października 2016 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła porozumienie z Przedsiębiorstwem (...) J. i R. S. w S., na mocy którego podmiot ten zobowiązał się do udzielania pozwanej oraz wskazanym przez nią klientom rabatów na ceny materiałów lakierniczych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody w pojeździe. Zgodnie z załącznikiem numer 2 do tego porozumienia wysokość rabatu wynosiła 40%. Zgodnie z załącznikiem numer 3, punkt 2, Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w kalkulacjach kosztów naprawy wyliczanych po oględzinach uszkodzonych pojazdów uwzględni rabat na materiały lakiernicze zgodnie z ustaleniami z porozumienia, zainteresowany klient zgłosi się z kosztorysem zawierającym koszty materiałów lakierniczych prześle go i w przypadku, gdy będzie zainteresowany zakupem materiałów lakierniczych, wówczas dostawca zaoferuje sprzedaż materiałów lakierniczych z uzgodnionym rabatem.

(porozumienie z załącznikami k.27-31, k.32-36)

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich dokumentów i ich kserokopii (w oparciu o art. 308 k.p.c.), opinii biegłego z zakresu kosztorysowania i wyceny wartości pojazdów Ł. G., zeznań świadka S. B. i przesłuchania powódki.

Istotą sporu i prowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie była wysokość odszkodowania z tytułu szkody doznanej przez powódkę w wyniku zdarzenia z dnia 19 sierpnia 2017 roku. Podkreślenia wymaga, że fakt zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę nie był między stronami sporny. Zasadniczym sporem objęty był koszt naprawy uszkodzeń w samochodzie powódki powstałych na skutek kolizji. Przeprowadzenie tej oceny wymagało wiadomości specjalnych, a zatem zasięgnięcia opinii biegłego.

W zakresie kosztów naprawy pojazdu decydującym był dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu kosztorysowania i wyceny wartości pojazdów Ł. G.. Sąd uznał opinię biegłego za pełnowartościowe źródło informacji specjalistycznych, stanowiące podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. Opinia jest jasna, spójna i logiczna. Biegły w sposób wyczerpujący wyjaśnił wszelkie wątpliwości i odpowiedział na pytania postawione w tezie dowodowej. Zawarte w jego opinii wnioski zostały należycie umotywowane i poprzedzone prawidłowo zastosowaną oraz przedstawioną metodą badawczą.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie oceny materiału dowodowego, należało odnieść się do mocy dowodowej kalkulacji sporządzonej na zlecenie powódki przez EurotaxGlass’s Polska sp z .o.o. (k.6-9). W świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących zasady postępowania dowodowego, nie budzi żadnych wątpliwości, że wskazana kalkulacja mogłaby stanowić jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. W piśmiennictwie i orzecznictwie przyjmuje się zaś, iż złożone do akt ekspertyzy, opracowane na zlecenie stron, należy traktować jedynie jako wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowisk stron. Nawet w sytuacji, w której są one sporządzane przez stałego biegłego sądowego, nie stanowią one dowodu, o którym mowa w art. 278 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem strona dołącza do pisma procesowego ekspertyzę pozasądową i powołuje się na jej twierdzenia i wnioski, należy ją traktować jako część argumentacji faktycznej i prawnej przytaczanej przez stronę. Natomiast, gdy strona składa ekspertyzę z intencją uznania jej przez sąd za dowód w sprawie, wówczas istnieją podstawy do przypisania jej także znaczenia dowodu z dokumentu prywatnego. Pozasądowa opinia rzeczoznawcy, jako dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która ją podpisała wyraziła zawarty w niej pogląd, nie korzysta ona natomiast z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń. Zaś oparcie orzeczenia na pozasądowym oświadczeniu biegłego stanowiłoby uchybienie procesowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 września 2014 roku, w sprawie o sygn. akt I ACa 431/14, opubl. L.). W konsekwencji, wskazana kalkulacja nie mogła stanowić dowodu na okoliczność kosztów naprawy pojazdu powódki, lecz co najwyżej na okoliczność, iż jej autor złożył oświadczenie w niej zawarte. Jednakże, dokument w postaci kalkulacji naprawy nie został podpisany przez podmiot, który go sporządził. A zatem, nie stanowi nawet dokumentu prywatnego w rozumieniu art.245 k.p.c.

Na rozprawie w dniu 9 października 2018 roku Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanej o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania powódki na okoliczność przyczyn zdarzenia z dnia 19 sierpnia 2017 roku oraz naprawy pojazdu po zdarzeniu. Strona pozwana nie kwestionowała powództwa, co do zasady, zatem przyczyny zdarzenia nie były sporne w sprawie. Z kolei, kwestia naprawienia pojazdu przez powódkę po zdarzeniu pozostaje irrelewantna z punktu widzenia niniejszego postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie prawie w całości.

W niniejszej sprawie, M. B. wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na jej rzecz kwoty 3.427,47 zł tytułem dalszego odszkodowania za szkodę w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty.

Pozwana nie kwestionowała ani podstawy swej odpowiedzialności ani istnienia po jej stronie obowiązku naprawienia wyrządzonej powódce szkody, czego wyrazem było wypłacenie w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 1.290,14 zł tytułem odszkodowania za powstała szkodę w pojeździe. Kwestionowała natomiast wysokość dalszego odszkodowania z tytułu kolizji z dnia 19 sierpnia 2017 roku.

W przedmiotowej sprawie, zdarzenie wywołujące szkodę w samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiła kolizja z dnia 19 sierpnia 2017 roku. Zatem zgodnie z treścią przepisu art. 436 § 2 k.c., odpowiedzialność samoistnego posiadacza za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu kształtowała się na zasadzie winy. Bezspornym jest, że sprawca kolizji korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W.. Odpowiedzialność pozwanej w stosunku do powódki wynika z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji.

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W przedmiotowej sprawie, przedmiot sporu stanowiła wysokość kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Najogólniej rzecz ujmując szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jest nią, zatem utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Stosownie zaś do przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w przypadku uszkodzenia pojazdu mechanicznego wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem. W przypadku pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. W judykaturze powszechnie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy podziela, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zaś, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Monitor Prawniczy 2012 rok, Nr 9, str. 450).

W świetle utrwalonych poglądów doktryny i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002 rok, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczeniu z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88).

Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma więc znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił i czy w ogóle zamierza pojazd naprawić. W konsekwencji spotykane niekiedy w praktyce uzależnienie wypłaty odszkodowania od faktycznego dokonania naprawy i udokumentowania jej kosztów nie jest uzasadnione. Albowiem, szkodą (art. 361 § 2 k.c.) jest bowiem różnica między stanem majątku poszkodowanego jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu, z czym wiąże się brak obowiązku po stronie poszkodowanego udowadniania konkretnych wydatków poniesionych na naprawę pojazdu. Pokrycie kosztów naprawy pojazdu jest jedynie szkodą następczą, a szkodą bezpośrednią jest uszkodzenie pojazdu i w momencie jej wystąpienia powstaje odpowiedzialność sprawcy i ubezpieczyciela (por. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/01, OSNC 2012 rok, nr 10, poz. 112 i z dnia 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, OSNC 2007 rok, nr 10, poz. 144, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1994 roku, III CZP 71/94, OSNC 1994 rok, nr 12, poz. 234, z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSNC 2002 rok, nr 6, poz. 74, z dnia 13 czerwca 2013 roku, III CZP 32/03, OSNC 2004 rok, nr 4, poz. 51, z dnia 14 września 2006 roku, III CZP 65/06, OSNC 2007 rok, nr 6, poz. 83, z dnia 26 lutego 2006 roku, III CZP 5/06, OSNC 2007, nr 1, poz. 6, z dnia 24 sierpnia 2017 roku, III CZP 20/17, OSNC 2018 rok, nr 6, poz. 56, oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNC 1973 rok, nr 6, poz. 111, z dnia 20 lutego 1981 roku, I CR 17/81, OSNC 1981 rok, nr 10, poz. 199, z dnia 11 grudnia 1997 roku, I CKN 385/97, z dnia 16 stycznia 2002 roku, IV CKN 635/00, z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSNC 2003 rok, nr 1, poz. 15, z dnia 16 maja 2002 roku, V CKN 1273/00, z dnia 11 czerwca 2001 roku, V CKN 266/00, z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 908/00, z dnia 12 lutego 2004 roku, V CK 187/03, z dnia 21 sierpnia 2012 roku, II CSK 707/12, OSNC 2014 rok, nr 4, poz. 48, i z dnia 8 września 2017 roku, II CSK 857/16, oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2018 roku, III CZP 51/18, z dnia 7 grudnia 2018 roku, III CZP 74/18, z dnia 7 grudnia 2018 roku, III CZP 72/18).

Ubezpieczyciel winien odpowiadać tylko do wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu, a gdyby okazało się, że koszty naprawy przewyższałyby wartość pojazdu sprzed wypadku lub naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona, to odpowiedzialność pozwanego powinna ograniczać się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku, a wartością pozostałości (tak miedzy innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSN 2003 rok, nr 1, poz.15; w wyroku z dnia 20 kwietnia 1971 roku, II CR 475/70, OSPiKA 1971 rok, nr 12, poz.231; w wyroku z dnia 1 września 1970 roku, II CR 371/70, OSNCP 1971 rok, nr 5 poz.93).

Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy z daty ustalania odszkodowania.

W niniejszej sprawie zakres uszkodzeń pojazdu powódki i koszty jego naprawy po kolizji z dnia 19 sierpnia 2017 roku zostały ustalone przez biegłego z zakresu kosztorysowania i wyceny wartości pojazdów Ł. G.. Koszt naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z zastosowaniem oryginalnych części i stawki za roboczogodzinę (...) w wysokości 150,00 zł netto wynosi 5.680,72 zł brutto, a przy zastosowaniu części oryginalnych i części alternatywnych oraz stawki roboczogodzinę w wysokości 95,00 zł netto wynosi 4.717,62 zł brutto. Natomiast, koszt naprawy pojazdu powódki przy zastosowaniu części oryginalnych i części alternatywnych oraz stawki roboczogodzinę w wysokości 95,00 zł netto z uwzględnieniem rabatu na części 10% oraz rabatu na materiały lakierniczce w wysokości 40% wynosi 4.122,00 zł brutto.

W doktrynie i orzecznictwie, ugruntowane jest stanowisko, które Sąd Rejonowy podziela, iż to poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru warsztatu naprawczego, który dokona naprawy pojazdu. Podkreśla się, że nie ma on w szczególności obowiązku dokonywania naprawy pojazdu w warsztatach wskazywanych przez ubezpieczyciela, czy poszukiwania na rynku lokalnym warsztatu oferującego naprawę jego pojazdu najtaniej, a dokonanie wyboru warsztatu naprawczego przez poszkodowanego innego niż proponowany przez ubezpieczyciela, nie stanowi naruszenia obowiązku współdziałania przez poszkodowanego, jako wierzyciela w minimalizacji zakresu szkody (art.826 k.c.). W judykaturze podkreśla się również, że nabywający autoryzowane części samochodowe potrzebne do naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu, nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy, oferującego je najtaniej, o ile koszt ich nabycia mieści się w zakresie cen rynkowych występujących na rynku w danym okresie (tak również Sąd Najwyższy wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, opubl. OSNC 2003, nr 5, poz. 64, w uchwale z dnia z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, opubl. OSNC 2003 rok, nr 5, poz. 64).

W konsekwencji, uznaje się, że „ekonomicznie uzasadnionymi” kosztami naprawy pojazdu są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku (tak między innymi Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w wyroku z dnia 11 października 2011 roku, w sprawie II Ca 450/11 oraz z dnia 26 września 2013 roku, w sprawie II Ca 516/13).

Mając na względzie niekwestionowane prawo poszkodowanego do wyboru warsztatu naprawczego, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje podnoszona przez pozwaną okoliczność, iż powódka mogła naprawić pojazd, za kwotę wypłaconego odszkodowania w warsztatach należących do sieci warsztatów (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. i Przedsiębiorstwa (...) J. i R. S. w S.. Albowiem, powódka nie miała obowiązku korzystania z usług warsztatów zrzeszonych przez tą spółkę, zaś zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, wypłacone przez pozwaną odszkodowanie winno umożliwiać powódce przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody w wybranym warsztacie stosującym stawki rynkowe obowiązujące na rynku lokalnym. Dodatkowo, w przekazanej przez powódce pozwaną informacji w przesłanej kalkulacji kosztów naprawy nie zawarto precyzyjnej informacji o możliwości naprawy pojazdu w konkretnych warsztatach przy zastosowaniu określonych rabatów.

W orzecznictwie i piśmiennictwie, podkreśla się, że skoro chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu, jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności, nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu. Nie budzi bowiem wątpliwości, że oryginalność części wykorzystywanych do naprawy pojazdu stanowi istotny czynnik decydujący o tym, czy naprawa jest wystarczająca do przywrócenia jego do stanu poprzedniego. Jest oczywiste, że ich dobór może prowadzić do pogorszenia położenia poszkodowanego. W niektórych bowiem przypadkach istotną cechą decydującą o zupełności restytucji jest - obok jakości części - samo pochodzenie części od producenta pojazdu.

Podniesiony przez pozwaną zarzut naruszenia zasady minimalizacji szkody poprzez nieuwzględnienie w kosztach naprawy cen części i materiału lakierniczego uwzględniających rabat, jaki poszkodowana mogłaby uzyskać dokonując zakupu tych części i materiału lakierniczego u podmiotów współpracujących z pozwaną jest całkowicie chybiony. Jak wskazano powyżej, poszkodowany nie ma obowiązku wykazywania się ponadprzeciętną aktywnością w poszukiwaniu najtańszego warsztatu naprawczego. Obowiązek minimalizacji szkody nie może bowiem być rozumiany jako obowiązek poszukiwania podmiotu, który oferuje części zamienne i materiał lakierniczy niezbędne do naprawy uszkodzonego pojazdu, jak najtaniej z pominięciem przesłanki jakości. Poszkodowany przy wyborze konkretnego warsztatu może kierować się nie tylko przesłankami o charakterze finansowanym, ale również innymi takimi, jak fachowość i rzetelność obsługi technicznej, poziom prac naprawczych czy określone profity połączone ze stałą obsługą serwisową (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, opubl. OSNC 2004 rok, Nr 4, poz. 51). Oczywistym jest przy tym, że poszkodowany nie ma obowiązku kupowania części i materiałów lakierniczych w punkcie wskazanym przez ubezpieczyciela - i to nawet, jeśli oferuje on ich sprzedaż wysyłkową. Poszkodowany ma prawo nabyć takie części i materiały w miejscu swego zamieszkania i nie ma obowiązku ich nabycia od podmiotu funkcjonującego w innej miejscowości, co każdorazowo wiąże się z kosztami i czasem transportu oraz problemami w razie ewentualnej ich niezgodności i braku przydatności do naprawy. Wymaganie od poszkodowanego, aby samodzielnie dokonywał zakupu części zamiennych i materiału lakierniczego uznać należy za zbyt daleko idące. Wątpliwym jest również by wybrany przez poszkodowanego warsztat był zainteresowany zakupem części zamiennych u dostawcy objętego porozumieniem z pozwaną, a nawet gdyby tak było, to czy nie miałoby to przełożenia na zastosowany u niego koszt naprawy i nie skutkowało jego zwiększeniem.

Pozwana w żaden sposób nie wykazała, że konieczne do naprawy przedmiotowego pojazdu części i materiał lakierniczy u podmiotów współpracujących z pozwanym były w ogóle dostępne dla powódki. Ponadto, z treści porozumień wynika, że rabat miałby być naliczany od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. Nie wiadomo zatem, czy np. cena uwzględniająca rabat nie byłaby, mimo to, wyższa od cen wskazanych przez biegłego sądowego w kalkulacji. Pozwana nie przedłożyła także żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż po stronie poszkodowanej, w przypadku skorzystania z zakupu części i materiału lakierniczego za pośrednictwem podmiotów współpracujących z pozwaną, nie powstałyby żadne dodatkowe koszty.

Pozwana nie udowodniła także, aby jej kontrahenci mający dostarczać poszkodowanym części zamiennych i materiałów lakierniczych byli dystrybutorami posiadającymi nieograniczony dostęp w każdym czasie do każdego rodzaju części i materiałów.

Nie negując zatem poglądu prawnego zaprezentowanego przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 sierpnia 2017 roku (sygn. akt III CZP 20/17, opubl. L.), zaproponowana przez pozwaną forma nabycia materiałów koniecznych do restytucji stanu technicznego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, która jest w ocenie Sądu, uproszczoną próbą zmniejszenia zakresu odpowiedzialności finansowej ubezpieczyciela i zaniżenia wartości należnego poszkodowanemu odszkodowania, zawiera swoiste ograniczenie prawa wyboru konsumentów, nie dające się wprost pogodzić z kompetencją uprawnionego do wyboru sposobu i formy naprawienia szkody.

Jest to widoczne, w szczególności w możliwości wyboru zakładu naprawczego albowiem nie każdy dopuszcza możliwość wykonania usług naprawczych przy wykorzystaniu części pochodzących od dostawców zewnętrznych. Powyższe może powodować również nadmierne wydłużenie czasu naprawy. Istnieje również ryzyko pomyłki przy wyborze części, ich rodzaju i ilości, jeżeli są one kupowane samodzielnie przez konsumenta nie dysponującego wystarczającą wiedzą w zakresie mechaniki pojazdowej.

Powoduje to również, że uprawniony chcąc dokonać likwidacji szkody obowiązany jest do podejmowania dodatkowych czynności tak, aby zrealizować oczekiwanie ubezpieczyciela, co do wartości odszkodowania, co jednak nie gwarantuje mu w każdym przypadku naprawienia szkody według symulacyjnych wskazań i wyliczeń ubezpieczyciela.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu powódki opiewa na kwotę 4.717,62 zł brutto, obejmującą części oryginalne i części alternatywne oraz stawkę za roboczogodzinę w wysokości 95,00 zł netto.

W ramach przedmiotowego postępowania pozwana nie wykazała, że zamontowanie części nowych w miejsce starych prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanej oraz że czynności te spowodowałyby wzrost wartości pojazdu jako całości. Natomiast, aby dokonać odliczenia na zasadzie compesatio lucri cum damnum ewentualnego wzrostu wartości samochodu powódki w następstwie jego naprawy przy zastosowaniu nowych oryginalnych części producenta, koniecznym byłoby wykazanie przez pozwaną, zgodnie z ciężarem dowodzenia określonym w art.6 k.c., iż na skutek tak dokonanej naprawy wartość pojazdu powódki wzrosła i o jaką konkretnie oznaczoną kwotę, czego bezspornie strona pozwana nie udowodniła. W konsekwencji, brak było podstaw do odliczenia od należnego powódce odszkodowania jakiejkolwiek kwoty z tytułu wzrostu wartości pojazdu.

Wysokość należnego powódce odszkodowania winna odpowiadać rzeczywiście uzasadnionym kosztom naprawy spornego pojazdu. Uwzględniając wypłacone już przez pozwanego odszkodowanie w kwocie 1.290,14 zł, na rzecz M. B. od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. należne było dalsze odszkodowanie w kwocie 3.427,48 zł (4.717,62 zł – 1.290,14 zł). Nie wychodząc jednak ponad żądanie pozwu, zgodnie z art.321 § 1 k.p.c., Sąd zasadził z tego tytułu kwotę 3.427,47 zł.

W ocenie Sądu, zasądzone na rzecz powódki odszkodowanie winno odpowiadać kwocie brutto. Albowiem, zgodnie z ugruntowanym w judykaturze poglądem odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego (tak między innymi Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144, opubl. L.). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie wynika, aby powódka była podatnikiem podatku od towarów i usług, a w konsekwencji na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług była uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. A tylko w takiej sytuacji należne powódce odszkodowanie winno odpowiadać kwocie netto - bez podatku VAT (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2015 roku, IV CSK 764/14, opubl. L.). Zaś, wykazanie tej okoliczności zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu spoczywało na pozwanej wywodzącej z tej okoliczności skutki prawne. Zwłaszcza, że powódka kwestionowała, aby była uprawniona do odliczenia podatku VAT w związku z naprawą pojazdu M. (...).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.), a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Stosownie do przepisu art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art. 817 § 2 zd. 1 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności uzasadniających przekroczenie 30 dniowego terminu oraz ich zasięgu obciąża zakład ubezpieczeń (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Mimo zgłoszenia szkody, w niniejszej sprawie powódka dopiero w pozwie sprecyzowała kwotowo żądanie odszkodowania, wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2017 roku. Odpis pozwu doręczono pozwanej w dniu 12 lutego 2018 roku. Następnie, w piśmie procesowym z dnia 2 kwietnia 2019 roku, którego odpis doręczono pozwanej w dniu 30 kwietnia 2019 roku, powódka rozszerzyła żądanie pozwu do kwoty 3.427,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2017 roku do dnia zapłaty. Natomiast, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku (III CKN 315/99), świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń mają charakter terminowy, jednakże zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określi kwotowo swego roszczenia. W ocenie Sądu, powódka była zatem uprawniona do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 600 zł od dnia następnego po doręczeniu pozwanej odpisu pozwu, zaś do kwoty 2.827,47 zł od dnia następnego po doręczeniu pozwanej pisma procesowego rozszerzającego powództwo. W rezultacie, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 600 zł od dnia 13 lutego 2018 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 2.827,47 zł od dnia 1 maja 2019 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powódka nie ostała się ze swoim żądaniem jedynie w zakresie części odsetek. Dlatego strona pozwana winna zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty procesu w łącznej kwocie 442,89 zł, na które złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 270 zł (ustalone na podstawie o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) i zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 125,89 zł.

Na podstawie art. 84 ust. 2 w związku z art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zm.), Sąd zwrócił na rzecz powódki kwotę 874,11 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Na podstawie art.113 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art.100 zd. 2 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych kwotę 142 zł, stanowiącą nieuiszczoną opłatę od rozszerzonego powództwa.