Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 1019/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sadu rejonowego w O. z dnia 19 września2019 r. w sprawie (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

A. Ł. (1)

Uprzednia niekaralność oskarżonego

Informacja z KRK

391

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Informacja z KRK

Brak podstaw do zakwestionowania niepodważanej przez strony informacji z KRK.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1,2

Prokurator zaskarżył w całości powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego i zarzucił mu:

1/ obrazę prawa procesowego w postaci:

a/ art. 424§1 pkt. 1 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w przedmiotowej sprawie w sposób, który nie spełnia wymagań określonych w tym przepisie, a polegający na braku dokładnego wyjaśnienia, jakie okoliczności Sąd uznał za udowodnione, a jakim nie dal wiary oraz na jakich w tej materii oparł się dowodach, czego dobitnym przykładem są wewnętrznie wykluczające się twierdzenia Sądu, zaprezentowane w treści uzasadnienia wyroku, jakoby wyjaśnienia oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zasługiwały na uwzględnienie, przy jednoczesnym zaznaczeniu, że oskarżony w ogóle nie składał wyjaśnień w sprawie, a więc braku logicznego przekonującego wywodu, jakie to okoliczności sprawiły, że Sąd akurat brakowi wyjaśnień Sąd przydał walor wiarygodności, co w obliczu treści zarzutu, jawi się jako uchybienie procesowe uniemożliwiające pełną ocenę prawidłowości zapadłego w sprawie orzeczenia.

b/ art. 7 kpk poprzez ukształtowanie przez organ orzekający w sprawie swojego przekonania w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego namacalnym dowodem jest uznanie Sądu, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego jej czynu, gdyż w chwili zawierania umowy cywilnej nie miał zamiaru oszukać pokrzywdzonego w kwestii wywiązania się z warunków owej umowy, co w ocenie Sądu wskazywać miałoby przede wszystkim na cywilny charakter zajścia, które to stwierdzenie musi jednak budzić sprzeciw o tyle, że w sprawie nie wyjaśniono, co stało się z pieniędzmi, które oskarżony otrzymał od pokrzywdzonego (około 180.000zl), a których to pieniędzy, pomimo oczywiście powstałego sporu, oskarżony nie zwrócił, co z kolei nakazywałoby ocenić zachowanie oskarżonego wciąż w ramach aktualnie zarzucanego mu czynu, jako co najmniej przestępstwo przywłaszczenia,

c/ art. 92 i 410 kpk polegający na zaniechaniu poczynienia ustaleń w zakresie wiedzy na temat losów pieniędzy przekazanych oskarżonemu przez pokrzywdzonego (przy jednoczesnym ustaleniu dalszych losów pojazdu M.) i niezasadnego odstąpienia od przesłuchania na tą okoliczność poszczególnych, występujących w sprawie świadków, względnie analizy dodatkowych dokumentów, co stoi w sprzeczności z wymogiem wynikającym z art. 410 oznaczającym że "wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które go podważają"

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, który był namacalnym następstwem opisanych powyżej uchybień procesowych, a który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu przez Sąd, iż oskarżonemu nie sposób przypisać sprawstwa przestępstwa z art. 286§1 kk, podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny powinien skutkować stwierdzeniem, iż oskarżony, który odmówił składania wyjaśnień w sprawie, i który bez wątpienia po otrzymaniu kwoty 180.000zł nie zrealizował warunków umowy, a pieniądze przeznaczył na nie do końca ustalone w procesie cele, winien jest jeśli nie przestępstwa oszustwa, to popełnionego w tożsamym z treścią zarzutu czasookresie przestępstwa przywłaszczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie podkreślić należy, że Sąd I instancji zgromadzone w sprawie dowody poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uniewinnieniem A. Ł. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska prokuratora.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania A. Ł. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

W pełni podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że niniejsza sprawa ma charakter sporu cywilno-prawny a oskarżony nie dopuścił się tak zarzucanego mu przestępstwa oszustwa jak i postulowanego w apelacji przywłaszczenia pieniędzy pokrzywdzonego .

Bezsporne jest, że w zakresie stawianego oskarżonemu zarzutu winno być mu wykazane, że winien on swoim bezpośrednim i kierunkowym zamiarem i to w chwili popełnienia tego czynu obejmować wszystkie elementy składające się na zarzucane przestępstwo oszustwa. Wbrew stanowisku skarżącego postepowanie przed Sądem I instancji tego nie wykazało.

W tym miejscu wskazać także należy, że chybiony jest zarzut związany z tym, że Sąd I instancji podzielił wyjaśnienia A. Ł., których on nie składał. Wprawdzie formalnie oskarżony jedynie w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu a przed Sądem Rejonowym ich nie składał, to zwrócić uwagę należy, że faktycznie poprzez złożenie szeregu pism i dokumerntów wymieniony obszernie przedstawił swoje stanowisko w sprawie- k.228-244, k.320-332, które to ujawniono w toku rozprawy- k.334. Tym samym faktycznie Sąd Rejonowy miał możliwość ustosunkowania się do argumentacji A. Ł., której skutecznie nie mogły podważyć zeznania świadków M. Ś. (1), P. W., A. S. (1), M. A., G. F. oraz W. N. oraz zebrana dokumentacja.

Wracając do głównych zarzutów skarżącego zauważyć należy, że nie każde niewykonanie zawartej umowy rodzące odpowiedzialność cywilnoprawną automatycznie uzasadnia pociągnięcie nierzetelnego kontrahenta do odpowiedzialności karnej.

W sprawie nie budzi wątpliwości, że pomiędzy A. Ł. (1) a M. Ś. (1) zawarta została umowa o charakterze cywilnoprawnym, która z uwagi na powstały następnie konflikt nie została zrealizowana a wymienieni wzajemnie obarczają się o odpowiedzialnością za nie wywiązanie się z warunków umowy. Trafnie jednocześnie Sąd Rejonowy przyjął, że w związku z przedmiotową umową nie doszło do wypełnienia znamion strony przedmiotowej oraz podmiotowej występku oszustwa.

Zwrócić należy przy tym uwagę, że nie sposób jest przyjąć, że A. Ł. w okresie od 21 lutego 2017 r. do 14 kwietnia 2017 r. tj. w czasie w wskazanym w akcie oskarżenia miał zamiar nie wywiązania się z umowy. Na powyższe prawidłowe ustalenie wskazują między innymi zeznania M. Ś. (1), P. W. oraz treść umowy leasingowej. W trakcie jej realizacji w 2017 r. oskarżony postanowił sprzedać pojazd i za pośrednictwem P. W. zainteresował tym samochodem M. Ś. (1). Co istotne pokrzywdzony miał świadomość, że przedmiotowy M. jest leasingowany a A. Ł. nie jest jego właścicielem i do czasu spłaty rat leasingowych pozostaje własnością Banku udzielającego leasingu. W tej sytuacji ustna umowa sprzedaży i uzgodnienia pomiędzy wymienionymi miały charakter warunkowy, uzależniony od spłaty rat, zakończeniu leasingu i wykupieniu pojazdu. Uzgodnili oni, że M. Ś. przekaże A. Ł. kwoty na spłatę rat leasingowych, oskarżony przed upływem terminu trwania umowy wykupi pojazd a następnie zawrą przenoszącą własność, umowę sprzedaży w formie pisemnej.

Podzielić należy ustalenia Sądu I instancji, że okresie od lutego 2017 r. do kwietnia 2017 r. M. Ś. przekazał A. Ł. kwotę 180.000 zł tytułem zaliczek na zakup pojazdu. Jednakże analiza dokumentów a także zeznań świadków wskazywała, że brak jest podstaw do przyjęcia, że już w tym okresie A. Ł. działał w zamiarze doprowadzenia M. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i nie wywiązania się z umowy. Podkreślenia bowiem wymaga, iż jeszcze w lutym 2017 r. a więc przed uzyskaniem zaliczek na poczet spłaty pojazdu oskarżony przekazał pokrzywdzonemu samochód wraz z dokumentami do użytkowania a ten ostatni korzystał z niego aż do lutego 2018 r. W okresie objętym zarzutem umowa leasingowa była aktywna i istniała możliwość zakończenia jej przed upływem terminu. Co istotne w tym okresie oskarżony nie zaprzestał spłaty rat leasingowy za pojazd a także przekazał pojazd M. Ś. jeszcze zanim uiścił on w całości uzgodnioną kwotę na poczet jego wartości. Trafnie ponadto Sąd I instancji zauważył, że w ustnej umowie strony tj oskarżony i pokrzywdzony szczegółowo nie ustaliły innych kwestii poza przedmiotem umowy oraz ceny za pojazd. W szczególności wymienieni nie ustalili warunków wykupu pojazdu ani terminu przekazania go M. Ś. (1) . Tym samym nie sposób jest czynić oskarżonemu zarzutu w kwestii naruszenia terminu realizacji umowy, skoro nie był on dokładnie określony. Znamienne jest, że w okresie zarzutu ( w czasie gdy M. Ś. (1) wpłacał oskarżonemu pieniądze ), A. Ł. (1) podejmował próby przedterminowego rozwiązania umowy leasingu. Zatem także w ocenie Sądu Okręgowego oskarżony dążył do zakończenia umowy leasingowej przed terminem i zmierzał tym samym do realizacji ustaleń z pokrzywdzonym, który w tym czasie korzystał z pojazdu.

Nie bez znaczenia jest i to, że po pewnym czasie ustana umowa pomiędzy A. Ł. (1) a M. Ś. (1) uległa modyfikacji i miała w niej uczestniczyć również A. S. (1). Wymienieni trzej mężczyźni uzgodnili, że A. Ł. (3) wykupi pojazd marki M. z leasingu i przekaże go A. S. (1), który zajmuje się handlem samochodami, przy czym pojazd miał zostać refinansowany przez A. S. (1), który miał nabyć przedmiotowego M., M. Ś. (1) miał otrzymać zwrot zapłaconych A. Ł. (1) pieniędzy a A. S. (1) miał następnie przekazać go M. Ś. (1) jako leasingobiorcy. Potwierdzeniem powyższego jest miedzy innymi to, że w kwietniu 2017 r. A. Ł. (1) wystawił na firmę (...) fakturę sprzedaży pojazdu i były tam wskazane dotychczas uiszczone przez M. Ś. (1) zaliczki w kwocie blisko 180.000 zł. Także zatem i te okoliczności przeczą aby oskarżony działał tak oszukańczo na szkodę pokrzywdzonego jak i zamiarem przywłaszczenia jego pieniędzy.

Ostatecznie umowa pomiędzy trzema wskazanymi osobami nie została zrealizowana albowiem A. S. (1), nie mógł przyjąć faktury sprzedaży ponieważ pojazd w dalszym ciągu był własnością firmy leasingującej, przy czym wymienieni uzgodnili, że A. Ł. (1) spłaci leasing, aby mogli dokończyć wzajemne transakcje. Zauważyć należy, że we wrześniu 2017 r. M. Ś. (1) dowiedział się, że A. Ł. (1) nie wykupił jeszcze pojazdu z leasingu. i uznał, że oskarżony go oszukał, pomimo tego, że faktycznie nie uzgodnił z oskarżonym kiedy to A. Ł. (1) wykupi pojazd od firmy leasingującej. M. Ś. (1), nie chciał realizacji umowy a jedynie zwrotu pieniędzy. Podkreślenia zatem wymaga, iż to sam pokrzywdzony już we wrześniu 2017 r. odstąpił od umowy z oskarżonym, przyjmując, że A. Ł. nie przekaże mu własności samochodu i nie domagał się już od tego czasu realizacji umowy a tylko zwrotu pieniędzy. W konsekwencji oskarżony mógł pozostawać w przekonaniu, że nie jest zobowiązany do realizacji pierwotnej umowy z M. Ś. (1).

O oszukańczym zamiarze oskarżonego nie może świadczyć także i to, że we wrześniu, październiku i listopadzie 2017 r. A. Ł. (1) uchybił płatnościom rat wynikających z umowy leasingu albowiem miało to miejsce tak już po okresie objętym zarzutem jak i w kilka miesięcy po tym jak A. Ł. (1) otrzymał od pokrzywdzonego zaliczkę na pojazd. W prawdzie umowa leasingu została wypowiedziana w grudniu 2017 r. z powodu zaległości w płatnościach, jednakże została ona wznowiona i jest realizowana w ramach pierwotnych postanowień. Tym samym A. Ł. (1) nie zaniechał spłaty rat leasingowych i tym samym nie uniemożliwił uzyskania możliwości wykupu auta na własność, a to było warunkiem aby w ogóle możliwa była transakcja sprzedaży pojazdu M. Ś. (1).

Wbrew argumentacji prokuratora to, że oskarżony ostatecznie nie wywiązał się z umowy zawartej z pokrzywdzonym, nie wykupił auta i nie przekazał mu prawa własności nie może automatycznie przesądzać o popełnieniu przestępstwa oszustwa a także i przywłaszczenia pieniędzy. Przede wszystkim opierając się na wersji M. Ś. strony umówiły się na zapłatę kwoty 185.000 zł, a pokrzywdzony przekazał oskarżonemu kwotę 180 000 zł ( 15 000 zł w gotówce i 165 000 zł poprzez przelewy ) a zatem nie była to cała kwota. Nie sposób więc jest w takim wypadku czynić zarzut oskarżonemu, że przed otrzymaniem całej umówionej kwoty oskarżony nie wywiązał się z umowy.

Ponadto to M. Ś. (1) faktycznie odstąpił od umowy i domagał się zwrotu pieniędzy zaś A. Ł. (1) domagał się zwrotu samochodu będącego cały czas w użytkowaniu pokrzywdzonego. Zatem pomiędzy wymienionymi zaistniał konflikt ale o charakterze cywilnoprawnym co do realizacji umowy wzajemnej, w ramach której świadczenie jednej ze stron jest odpowiednikiem świadczenia drugiej - art. 487 § 2 kc i każda ze stron umowy może wstrzymać się ze spełnieniem świadczenia dopóki druga strona nie zaoferuje świadczenia wzajemnego.- art. 488 § 2 kc.

Jeszcze raz za Sądem I instancji podkreślić należy, że to M. Ś. (1) we wrześniu 2017 r. odstąpił od umowy i zgodnie z art. 395 § 2 kc w razie odstąpienia umowa uważana jest za niezawartą a to co strony świadczyły ulega zwrotowi w stanie niezmienionym. W konsekwencji działania A. Ł. (1) nie mogą być oceniane jako nakierowane na brak realizacji umowy z lutego- kwietnia 2017 r. bowiem jest ona uważana za niezawartą. Sytuacja pomiędzy stronami winna być tym samym analizowana w kategoriach rozliczeń cywilnoprawnych pomiędzy stronami, a to jak wskazano powyżej, pozostaje poza zakresem rozważań sądu karnego dokonywanych przez pryzmat przesłanek istotnych dla możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za czyn z art. 286 § 1 kk.

Przecież sam pokrzywdzony przyznał, że miał świadomość tego, że auto nie było własnością A. Ł. (1) i użytkował je w ramach leasingu. Świadek przyznał, że A. Ł. (1) miał wykupić pojazd od leasingodawcy i sprzedać go M. Ś. (1) a następnie auto miało być jednak „przefakturowane ” na firmę (...), w której pokrzywdzony był prokurentem- k. 88. Tym samym pokrzywdzony faktycznie potwierdził, że nie tylko uczestniczył w „nowych” ustaleniach z udziałem A. S. ale i to transakcja do tego momentu była realizowana zgodnie z jego życzeniem. Co do „pierwotnej” umowy, to uzgodnili oni, że pojazd ma być wykupiony w okresie 3-4 miesięcy- k. 24-26, przy czym z tych zeznań nie wynika, aby umówili szczegółowo od jakiej daty ma być liczony okres 3-4 miesięcy. Co istotne, z zeznań wymienionego wynika, że od września 2017 r. umowę sprzedaży pojazdu uważał za nieaktualną i domagał się zwrotu zaliczki a następnie kwoty 160.000 zł zaliczki mimo tego, że dalej korzystał z pojazdu. Wreszcie M. Ś. (1) potwierdził, że A. Ł. (1) żądał zwrotu samochodu a on od A. Ł. (1) zwrotu zaliczki i od tego uzależniał zwrot pojazdu- k. 25.

Jak już wcześniej wskazano nie sposób jest skutecznie postawić Sądowi I instancji zarzutu, że nie dopatrzył się w zachowaniu A. Ł. znamion przywłaszczenia. W świetle prawidłowych ustaleń Sadu Rejonowego brak jest po stronie oskarżonego takiego zamiaru. Nie jest przy tym istotne „co stało się z pieniędzmi” pokrzywdzonego, skoro strony w przeciągu roku 2017 zmieniały wzajemne ustne porozumienia. Znamienne jest, że pojazd marki M. do lutego 2018 r, był użytkowany przez pokrzywdzonego i dopiero wówczas został zatrzymany przez Policję. Skoro zatem od września 2017 r. umowa pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym została uznana za niezawartą to pomiędzy stronami istniej ewentualne roszczenie cywilne; stronie A. Ł. brak jest warunków do przyjęcia, że miał on dokonać przywłaszczenia pieniędzy na szkodę M. Ś. i to w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia. Przeprowadzone postępowanie nie wykazało istnienia po stronie oskarżonego zamiaru popełnienia czynu z art.286§1 kk, który co istotne cechuje się szczególną postacią zamiaru bezpośredniego i kierunkowego. Tym samym A. Ł. w ustalonych okolicznościach nie miał również zamiaru popełnienia występku przywłaszczenia pieniędzy pokrzywdzonego cechującego się analogiczną postacią zamiaru a o ich ewentualny zwrot M. Ś. może wystąpić na drogę procesu cywilnego.

Wniosek

Prokurator wnosił o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny albowiem nie doszło do obrazy prawa procesowego, której konsekwencją miał być błąd w ustaleniach faktycznych z przyczyn wyżej wskazanych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji uniewinniający oskarżonego od czynu z art.286§1 kk.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy wobec braku podstaw do podzielenia apelacji prokuratora.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Koszty procesu na podstawie art.632pkt 2 kpk w sprawie ponosi Skarb Państwa z wagi na uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 19 września 2019 r, w sprawie (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana