Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt.

VIII Ga 447/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2019r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący

Sędzia

Sędzia

sędzia Jacek Wojtycki

Artur Fornal (spr.)

del. Joanna Bartkowska

Protokolant

st. sekr. sądowy Joanna Bereszyńska

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2019r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa: S. R.

przeciwko : (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 22 października 2018r.sygn. akt VIII GC 1166/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Joanna Bartkowska Jacek Wojtycki Artur Fornal

Sygn. akt VIII Ga 447/18

UZASADNIENIE

Powód S. R. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) z siedzibą w W. kwoty 7.020,11 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty, jako reszty odszkodowania za naprawę uszkodzonego w dniu 26 maja 2017 r. samochodu marki P. (...) o nr rej. (...). Powód żądał też zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu.

W dniu 29 marca 2018 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości. Podniósł, że wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 18.379,41 zł, która została wyliczona w sposób prawidłowy, w oparciu o wykonaną kalkulację naprawy. Pozwany podniósł, że w kalkulacji informował poszkodowanego, że zapewnia możliwość wykonania naprawy zgodnie z kalkulacją w warsztatach sieci partnerskiej pozwanego. Podniósł też, że bezzasadne jest twierdzenie powoda, iż naprawa winna zostać wykonana przy użyciu części oryginalnych, co byłoby uzasadnione jedynie w przypadku pojazdów objętych gwarancją producenta, systematycznie serwisowanych i naprawianych wyłącznie przy użyciu części oryginalnych. Nadto pozwany wskazał, że wobec znacznego zużycia pojazdu poszkodowanego, przy ustalaniu wysokości odszkodowania należy uwzględnić amortyzację części zamiennych. Podniósł także, że w niniejszej sprawie brak jest dowodów na to, iżby pojazd został naprawiony a kwota, której żąda w pozwie powód stanowi jedynie szacunkowe wyliczenie, które w sytuacji, gdy naprawa została wykonana, nie powinno być podstawą wyliczenia wysokości odszkodowania.

Wyrokiem z dnia 22 października 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.020,11 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.607,88 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 26 maja 2017 r. doszło do kolizji, w której uszkodzeniu uległ samochód marki P. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność B. K.. Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanemu kwotę 18.379,41 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy. W dniu 14 lipca 2017 r. poszkodowana przeniosła na rzecz powoda swoją wierzytelność, związaną z ww. szkodą komunikacyjną. W dniu 16 sierpnia 2017 r. powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu. W dniu 29 sierpnia 2018 r. pozwany skierował do powoda pismo, w którym podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko co do wysokości odszkodowania.

Poszkodowana dokonała naprawy pojazdu we własnym zakresie. Naprawa została wykonana przy pomocy części oryginalnych nowych. Koszt naprawy wyniósł niecałe 30.000 zł. Ostatecznie Sąd Rejonowy ustalił, że koszt naprawy uszkodzeń pojazdu poszkodowanego, wykonanej przy użyciu części oryginalnych „O” wynosił 26.900,37 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie uznanych za wiarygodne dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony zeznań świadka B. K. oraz opinii biegłego sądowego S. G..

Wskazując na podstawę odpowiedzialności pozwanego Sąd a quo wyjaśnił, że zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.).
W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych wyżej przesłanek naprawienie szkody przez podmiot do tego zobowiązany powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Jeżeli rozliczenie tej szkody następuje w formie kosztorysowej, to wysokość wypłaconego odszkodowania powinna zapewnić poszkodowanemu przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku, o ile poszkodowany zdecyduje się na naprawę tego pojazdu. Natomiast kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu sprzed powstania szkody.

Powołując się na poglądy wyrażone w judykaturze Sąd pierwszej instancji przyjął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się do kwestionowania przez powoda wyceny szkody dokonanej przez pozwanego - która w ocenie powoda była zaniżona.

Sąd Rejonowy za opinią biegłego przyjął, że naprawa wykonana przy użyciu części oryginalnych przywróciłaby pojazd do stanu poprzedniego. Jej koszt wyniósłby 26.900,37 zł, zatem różnica pomiędzy kwotą należnego powodowi odszkodowania z tytułu uzasadnionych kosztów naprawy a sumą wypłaconą przez pozwanego wynosiła 8.520,96 zł (26.900,37 zł – 18.379,41 zł).

W konsekwencji Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.020,11 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu, gdyż takiej sumy domagał się powód. Z uwagi na brzmienie art. 321 k.p.c. nie było możliwości orzeczenia ponad to żądanie. Od tej kwoty zasądzone zostały odsetki ustawowe z tytułu opóźnienia od dnia 29 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty. Skoro poszkodowany zgłosił szkodę w dniu 20 maja 2017 r., to odszkodowanie winno zostać wypłacone w terminie 30 dni tj. do dnia 19 czerwca 2017 r. Po tym dniu pozwany pozostawał zatem w opóźnieniu z zapłatą odszkodowania.

Sąd Rejonowy uznał, że bez znaczenia dla ustalenia wysokości szkody poniesionej przez poszkodowaną była okoliczność, że pozwany zawarł w treści kalkulacji informację o możliwości zakupu części i materiałów lakierniczych z uwzględnieniem rabatów oferowanych przez firmy współpracujące z pozwanym. W chwili uzyskania tej informacji poszkodowana dokonała już wyboru warsztatu dokonującego naprawy. Nadto warsztaty samochodowe mają własnych dostawców części i materiałów lakierniczych. Uzyskiwane rabaty stanowią zysk zakładów naprawczych. Oczywistym jest zatem, że poszkodowana musiałaby poczynić starania w celu odnalezienia takiego zakładu naprawczego, który zgodziłby się nabyć części od partnerów pozwanego, a następnie uwzględnić rabaty w kosztach naprawy, rezygnując w ten sposób z własnych zysków. W konsekwencji poszkodowana nie miałaby możliwości swobodnego wyboru warsztatu, do którego miałby zaufanie, albo któremu stale zleca czynności naprawcze lub serwisowe. Podkreślić też trzeba, że szkoda powstała już w chwili zaistnienia zdarzenia z dnia 26 maja 2017 r., a więc zdarzenia późniejsze – jak uzyskanie możliwości skorzystania z rabatów – nie miały znaczenia dla określenia jej wysokości.

Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy powołał przepisy art. 822 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 321 k.p.c., a w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu - art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, który zaskarżył rozstrzygniecie w części, tj.

co do zasądzenia kwoty 4.294,36 zł wraz z odsetkami (tj. ponad zasądzoną kwotę w wysokości 2.725,75 zł), a także gdy chodzi o rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił naruszenie:

1.  art. 233 k.p.c. przez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. dokonaną w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym oraz wnioskami płynącymi ze zgromadzonych w sprawie dowodów, polegającą na błędnym uznaniu, że pozwany w okolicznościach przedmiotowej sprawy ponosi odpowiedzialność ponad łączną kwotę 21.105,16 zł tytułem odszkodowania za naprawę przedmiotowego pojazdu, w szczególności uznanie, że naprawa ww. pojazdu przy zastosowaniu części oryginalnych pomniejszonych o 19% rabatu oraz rabatu w wysokości 40% na materiały lakiernicze oferowanych przez pozwanego poszkodowanemu na etapie likwidacji szkody była nieuzasadniona i nieudowodniona, podczas gdy, poszkodowany został poinformowany o możliwości skorzystania z oferty zakupu części i materiałów lakierniczych z rabatem odpowiednio w wysokości 19% i 40% - a zatem zakupu części w cenach wskazanych w kosztorysie pozwanego sporządzonym na etapie likwidacji szkody, co w konsekwencji winno skutkować uznaniem przez Sad pierwszej instancji, że przyjęcie proponowanej przez pozwanego poszkodowanemu ww. oferty rabatowej winno skutkować pomniejszeniem wysokości odszkodowania należnego powodowi o ceny części i materiałów lakierniczych zawierających stosowne rabaty proponowane na etapie likwidacji szkody, zgodne za zasadą minimalizacji szkody oraz pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z powstałą szkodą, możliwość naprawy częściami i materiałami lakierniczymi pomniejszonymi o oferowane rabaty;

2.  art. 233 k.p.c. przez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. dokonaną w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym oraz wnioskami płynącymi ze zgromadzonych w sprawie dowodów, polegającą na błędnym uznaniu, że rabaty na części oryginalne oraz na materiały lakiernicze nie istniały, cena części nie była możliwa do ustalenia i sprawdzenia, oraz że ceny te są zaniżone, podczas gdy pozwany na każde żądanie był w stanie wskazać gdzie te części w cenach wynikających z kosztorysu sporządzonego przez pozwanego na etapie likwidacji szkody są dostępne, co więcej pozwany gwarantował zakup tych części we wskazanych w kosztorysie pozwanego cenach, ponadto poszkodowany miał możliwość dokonania naprawy samochodu i jego przywrócenia do stanu sprzed szkody w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym, o czym poszkodowany został poinformowany w treści informacji o wysokości szkody częściowej w pojeździe na karcie „części zamienne zastosowane w kalkulacji naprawy (NETTO)”; z informacji tej jasno oraz bez żadnych wątpliwości wynikało, że w przypadku trudności z nabyciem części oryginalnych oraz materiałów lakierniczych w cenach podanych w kosztorysie pozwany prosi o kontakt pod wskazany numer telefonu oraz adres e-mail,

3.  art. 361 § 1 k.c. przez błędną wykładnię i przyjęcie, że pozwany w okolicznościach przedmiotowej sprawy ponosi odpowiedzialność ponad kwotę w łącznej wysokości 21.105,16 zł tytułem odszkodowania za naprawę ww. pojazdu, przekroczenie granic odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w okolicznościach przedmiotowej sprawy; w efekcie błędnej, zdaniem apelującego, interpretacji tych przepisów, Sąd pierwszej instancji uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność względem powoda ponad ww. kwotę, przy przyjętej przez ten Sąd argumentacji, że nie było podstaw aby poszkodowany korzystał z rabatów proponowanych przez pozwanego na etapie likwidacji szkody – na oryginalne części w wysokości 19% oraz na materiały lakiernicze w wysokości 40%, mimo braku podstaw faktycznych i prawnych dla spełnienia tego świadczenia w kwocie zasądzonej przez Sąd pierwszej instancji w tym zakresie, w szczególności z uwagi na fakt, iż poszkodowany nie wykazał żadnej inicjatywy w dążeniu do uzyskania dalszych informacji od pozwanego w zakresie zakupu części i materiałów lakierniczych z rabatami, a następnie powód, a pozwany udowodnił możliwość stosowania proponowanych rabatów,

4.  art. 6 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że nie było żadnych podstaw, aby poszkodowany korzystał z rabatów oferowanych przez pozwanego na etapie likwidacji szkody na oryginalne części w wysokości 19% i na materiały lakiernicze w wysokości 40%, mimo że to na powodzie, jako na osobie wywodzącej z danego faktu skutki prawne, ciąży ciężar dowodu, a wiec to powód winien wykazać, iż poszkodowany podjął wszelkie starania celem uzyskania rabatów na oryginalne części w wysokości 19% i na materiały lakiernicze w wysokości 40%, czemu nie sprostał, a pozwany udowodnił możliwość stosowania proponowanych rabatów;

5.  art. 415 k.c. w zw. z art. 361 k.c. i 363 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że zasądzona kwota pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, mimo że to powód ma procesowy obowiązek wykazać, że koszty naprawy były celowe i ekonomicznie uzasadnione, na tyle, że są tożsame z wysokością szkody w rozumieniu odszkodowania opartego na ustawie – odpowiedzialności pozaumownej – deliktowej; odpowiedzialność z art. 415 k.c. oparta jest bowiem na zasadzie winy, a nie domniemaniu odpowiedzialności pozwanego; to powód winien wykazać nie tylko winę, ale i wysokość szkody oraz wymierną i zasadną wysokość odszkodowania,

6.  art. 354 k.c. przez jego niezastosowanie i uznanie, że zasądzona kwota jest adekwatna do poniesionej szkody mino że zgodnie z treścią tego przepisu, na poszkodowanym ciążył obowiązek minimalizacji skutków szkody, z którego jednakże się nie wywiązał, bowiem bez żadnej przyczyny nie skorzystał on z rabatów oferowanych przez pozwanego na etapie likwidacji szkody na oryginalne części w wysokości 19% i na materiały lakiernicze w wysokości 40%, pomimo że poszkodowany miał możliwość nabycia określonych w kosztorysie części w cenach wskazanych w kosztorysie pozwanego – co pozwany gwarantował, jak również miał możliwość dokonania naprawy samochodu i jego przywrócenia do stanu sprzed szkody w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym, o czym został poinformowany w treści informacji o wysokości szkody częściowej w pojeździe na karcie „części zamienne zastosowane w kalkulacji naprawy (NETTO)”.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 4.294,36 zł wraz z odsetkami, a także zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie uchylenia ww. wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe, znajdują pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym ocenionym bez naruszenia granic swobodnego uznania sędziowskiego (art. 233 § 1 k.p.c.), w związku z czym Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne i czyni podstawą także swojego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 i 2 k.c., poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody, z drugiej zaś strony ciąży na nim obowiązek współpracy z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków (art. 354 § 2 k.c. i art. art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r., poz. 2214). Obowiązek ten nie może jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, być w związku z tym poczytywany za równoznaczny z obligacją skorzystania z możliwości przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym, bądź też wymaganiem, aby w każdym przypadku braku dostępności części uwzględnionych w kalkulacji pozwanego ubezpieczyciela we wskazanych tam cenach (z rabatem) zachodził obowiązek skontaktowania się z pozwanym – o której to możliwości poinformowano jedynie poszkodowaną w procesie likwidacji szkody (zob. informację o wysokości szkody częściowej w pojeździe – zob. k. 9 v. i 13 v. akt).

Na tej podstawie nie można zresztą przyjmować, że pozwany rzeczywiście złożył poszkodowanemu ofertę naprawy pojazdu za kwotę odpowiadającą wypłaconemu odszkodowaniu, ponieważ wskazane wyżej dokumenty nie spełniały wymogów oferty określonych w art. 66 § 1 k.c. (tj. zawierającej wolę zawarcia umowy, określającej istotne jej postanowienia). Treść kalkulacji naprawy pozwanego poza odesłaniem do numeru telefonu ubezpieczyciela i adresu mailowego, nie wskazywała poszkodowanemu ani gdzie ma się udać w celu zamówienia części z rzekomym rabatem, ani też jaka będzie procedura ich nabycia.

Poszkodowanemu w zakresie naprawienia szkody przysługuje możliwość wyboru dowolnej oferty spośród takich, w których stawki usług czy też kosztów zakupu koniecznych do naprawy części nie przekraczają rażąco cen rynkowych (oferowanych na rynku lokalnym). Poszkodowany nie ma więc obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego usługi najtańsze (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51, a także wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2002 r.. I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5 poz. 64). Przypisanie poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest jednak możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystał on z usług droższych. Zarzut uchybienia obowiązkowi z art. 354 § 2 k.c. mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanego przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco).

Obowiązek współdziałania poszkodowanego w żadnym razie nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień - w szczególności prawa wyboru sposobu naprawienia szkody, swobody decyzji co do napraw oraz wyboru dostawcy części. Nie można również zdaniem Sądu Okręgowego utracić z pola widzenia, że poszkodowany ma prawo nabyć części w miejscu swego zamieszkania i nie ma obowiązku ich zakupu od podmiotu funkcjonującego w innej miejscowości, co każdorazowo wiązać się musi także z czasem transportu oraz problemami w razie ewentualnej reklamacji. Ponadto, w zakresie wyboru warsztatu czy też sprzedawcy części, za istotny należy także uznać aspekt zaufania pomiędzy stronami takiej transakcji. W konsekwencji wymaganie od poszkodowanego, aby samodzielnie dokonywał zakupu części uznać należy za zbyt daleko idące, poszkodowany zleca bowiem naprawę pojazdu w wybranym przez siebie zakładzie naprawczym i co do zasady części niezbędne do jej dokonania są dostarczane przez przyjmującego zlecenie, w takim przypadku zaś warsztat zostałby obciążony obowiązkiem zakupu części wyłącznie w punkcie wskazanym przez ubezpieczyciela.

Narzucanie poszkodowanemu wyboru dostawcy części niweczyłoby wreszcie prawo poszkodowanego do wyboru sposobu naprawienia szkody poprzez aprioryczne przyjęcie, że naprawienie szkody winno nastąpić przez naprawienie pojazdu. Rzecz bowiem w tym – co należy uznać za najistotniejsze w niniejszej sprawie – że obowiązek naprawienia szkody przez ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej, polegający na wypłacie odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 822 § 1 k.c.), powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem w tym przypadku wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma więc żadnego znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, a także jej faktyczny zakres nie ma żadnego wpływu na sposób ustalenia wysokości należnego odszkodowania (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, LEX nr 8894, z dn. 16 stycznia 2002 r., IV CKN 635/00, LEX nr 78370 i z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410, a także uchwałę tego Sądu z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74).

Należy także zgodzić się z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie rzeczy obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. Za koszty naprawy „niezbędne” uznaje się takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51). Wysokość świadczenia z tego tytułu obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (zob. cytowany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, LEX nr 8894). Jedyne kryterium obniżenia odszkodowania zawiera ograniczenie określone w art. 824 1 § 1 k.c., zgodzie z którym zasadą jest, że suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

W niniejszej sprawie wartość uzasadnionych technicznie kosztów koniecznych dla naprawy przedmiotowego pojazdu po szkodzie, ustalona została na podstawie opinii biegłego, której wniosków pozwany nie podważył, na kwotę 26.900,37 zł. Zatem – przy uwzględnieniu kwoty już wypłaconej przez ubezpieczyciela (18.379,41 zł) – odszkodowanie z tego tytułu zasądzone zostało przez Sąd Rejonowy prawidłowo w granicach poniesionej szkody, tj. zgodnie z żądaniem pozwu w kwocie 7.020,11 zł (art. 321 § 1 k.p.c.).

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego, jako nieuzasadnioną, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c. Zasądzona od pozwanego na rzecz powoda kwota 450 zł stanowi koszty zastępstwa pełnomocnika strony powodowej ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 pkt 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 265).