Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 20 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Mariusz Zawicki

Protokolant:Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2020 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa G. (...) (...) w W.

przeciwko B. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt: XI GC 1489/19

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Powód G. (...) (...) w W. złożył pozew przeciwko B. P. o zapłatę. Zażądano kwoty 6.973,05 złotych z odsetkami. Zdaniem powoda pozwany był związany z pierwotnym wierzycielem umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód twierdził, że zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę cesji wierzytelności.

W sprawie wydano nakaz zapłaty w elektronicznym (karta 13).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 15) pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz, od powoda kosztów procesu. Pozwana wskazała, że nie zawarła spornej umowy, w pozwie podano błędny PESEL.

W piśmie z dnia 19 listopada 2019 roku powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Zawarta została umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych między (...) spółka akcyjna w W. w dniu 20 czerwca 2017 roku. Jako drugą stronę umowy wskazano B. P.. Umowę podpisała inna osoba - R. K.. Osobie tej wydano urządzenie telekomunikacyjne.

Dowód:

- umowa, karta 56 – 60;

- dowód wydania urządzenia, karta 61;

- regulamin, karta 68-71;

Operator wystawił szereg faktur na B. P..

Dowód:

- faktury, karta 62 – 66;

Sporządzono harmonogram spłaty.

Dowód:

- harmonogram, karta 67;

Wyżej opisana umowa została rozwiązana, osoba którą wskazano jako stronę umowy, była wzywana do zapłaty.

Dowód:

- pisma, karta 72 ,73

W dniu 20 października 2014 roku (...) spółka akcyjna w W. zawarła umowę cesji wierzytelności z G. (...) (...) w W..

Dowód:

- umowa cesji, karta 46-49;

- aneks, karta 50;

- porozumienie karta 51;

Sporządzono dokument załącznik do porozumienia gdzie jako dłużnika wskazano między innymi dane B. P. oraz pewne kwoty.

Dowód:

- pismo, karta 52-53;

Sporządzone zostało pisma – wezwanie do zapłaty, gdzie jako dłużnika wskazano B. P..

Dowód:

- dokument, karta 54;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi norma art. 56 i następne ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zmianami) przy czym wskazania wymaga, iż jako to uznał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 listopada 1999 r. (III CKN 450/98, OSNC 2000/5/97) jako cywilnoprawna umowa o świadczenie usług da się powyższa umowa zakwalifikować do grupy umów, do których - z mocy art. 750 k.c. -mają odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu. Taka interpretacja pozostaje uprawnioną w szczególności jeśli zauważyć, iż Prawo telekomunikacyjne w sposób szczególny reguluje odpowiedzialność operatora za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług telekomunikacyjnych z jednoczesnym odniesieniem się do przepisów k.c. (art. 104 ust. l Prawa telekomunikacyjnego). Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 509 § 2 k.c. stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Istota w sprawie niniejszej dotyczy tego, czy wspomnianemu zbywcy (O. Polska) przysługiwała wobec pozwanego jakakolwiek wymagalna wierzytelność będąca przedmiotem wspomnianego przelewu a jednocześnie to, czy faktycznie jakakolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanego była przedmiotem przelewu.

W tym stanie rzeczy rolą powoda było wykazanie, iż pozwany był dłużnikiem O. Polska. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu nie podołał. Złożono umowę, gdzie jako stronę umowy wpisano pozwaną. Z umowy wynika, że podpisała ten dokument R. K.. Nie załączono pełnomocnictwa czy upoważnienia dla tej osoby od pozwanej do reprezentowania jej przy zawieraniu umowy. Pozwana wskazała, że nie zawierała spornej umowy, zakwestionowała powództwo w całości, co do zasady i co do wysokości.

Powód złożył wniosek o przesłuchanie R. K.. Nie wskazał tezy dowodowej do tego dowodu, nie wskazał adresu zamieszkania tego świadka. Numer dowodu osobistego świadka nie stanowi jego adresu zamieszkania świadka. Zdaniem sądu wniosek ten zmierzał do przedłużenia postępowania a celem wykazania umocowania tej osoby do reprezentowania pozwanej wystarczyło przedłożyć pełnomocnictwo – takiego dokumentu jednak nie przedłożono. Podobnie sąd nie zwracał się do pozwanej o przedstawienie ksiąg rachunkowych albowiem również co do tego dowodu nie złożono tezy dowodowej – nie wskazano na jaką okoliczność dowód ten ma być przeprowadzony. Zdaje się zatem, że pozew złożono w czerwcu 2020 roku zaś powód rozpoczął poszukiwanie dowodów na jego zasadność z końcem 2019 roku.

Stąd już powództwo podlegało oddaleniu.

Następnie odnieść należy się do kwestii cesji wierzytelności a zatem legitymacji czynnej powoda. Co prawda w aktach sprawy znajduje się umowa przelewu wierzytelności jednak dokumenty te w żadnym stopniu nie wykazują podstaw ani wysokości wysuwanych przeciwko pozwanemu roszczeń. Zawarcie bowiem w umowie cesji będącej dokumentem prywatnym oświadczenia cedenta, iż przysługuje mu wymagalna wierzytelność względem pozwanego należy oceniać przez pryzmat art. 245 k.p.c. stanowiącego, iż dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, co nie jest równoznaczne z faktycznym istnieniem bezspornej i wymagalnej wierzytelności w określonej kwocie względem pozwanej. Zatem samo twierdzenie strony powodowej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być – zgodnie z dyspozycją art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. – udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.

W ocenie Sądu brak było natomiast podstaw do prowadzenia w tym zakresie dowodów z urzędu, gdyż naruszałoby to podstawowe zasady procesu cywilnego, jakimi są zasada kontradyktoryjności i zasada równości stron tym bardziej, że w niniejszej sprawie powód był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał za niedopuszczalne prowadzenie postępowania dowodowego z urzędu celem ustalenia okoliczności, które powinna wykazać strona powodowa.

Dalej wskazać należy, iż powód złożył kilka dokumentów. Nie przedstawiono dowodu doręczenia wezwani do zapłaty, wypowiedzenia – zaś samo w sobie to pismo pozbawione jest jakiegokolwiek znaczenia.

Umowa przelewu wierzytelności jest dokumentem nieprzydatnym do wydania orzeczenia w sprawie przedmiotowej. Z uwagi na treść tego pisma trudno ustalić, czy przedmiotem którejkolwiek z przywołanych cesji była wątpliwa wierzytelność w stosunku do pozwanego.

Brak waloru dowodowego ma zestawienie wierzytelności sporządzone przez pozwanego (karta 52 - 53). Jest to dokument prywatny, nie wiadomo również w oparciu o jakie dane i dokumenty sporządzony a zatem wyłącznie jest to taki dokument, który ma na celu wykazanie słuszności twierdzeniom powoda. Co istotne owe zestawienie jest potwierdzone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda, jednak dokument ten ma zakrytą treść, stąd nie sposób przyjąć, że oryginał również posiada zakryte częściowo zapisy.

Powód nie wykazał istnienia podstawowej okoliczności, a więc okoliczności umożliwiającej mu żądanie spłaty całej – lub pozostałej do spłaty należności. Niniejsze powództwo wywiedzione zostało z tej okoliczności, co podnoszone jest w treści pozwu.

W kontekście zaprzeczenia przez pozwaną, przytoczone przez powoda okoliczności budzą wątpliwości sądu i nie sposób, opierając się na materiale dowodowym złożonym przez powoda, dojść do przekonania, że wysokość żądania znajduje oparcie w umowie zawartej ze spółką telekomunikacyjną, roszczenie jest wymagalne a odsetki i koszty poboczne wyliczono w sposób prawidłowy. Nie sposób ustalić, że pozwana była stroną umowy, nie sposób ustalić, jaka w chwili rzekomej umowy cesji była wysokość długu pozwanej dochodzonego przed tutejszym sądem, że umowa cesji została zawarta.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).

S.S.R. M. Z.