Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2019 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą
w Luksemburgu

przeciwko L. L.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej L. L. na rzecz powoda (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu kwotę 5.595,56 zł (pięć tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych i pięćdziesiąt sześć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.067 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 668/19

UZASADNIENIE

Powód (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu wniósł o zasądzenie od pozwanej L. L. na jego rzecz kwoty
5.595,56 złotych z odsetkami i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że (...) S.A. zawarł z pozwaną w dniu 8 lipca
2017 roku umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 5.000 złotych, co skutkowało powstaniem zobowiązania pozwanej do zwrotu należności na zasadach określonych w umowie. Pozwana nie wypełniła warunków umowy, a pomimo wezwania do zapłaty należności nie spełniła świadczenia na rzecz powoda, który nabył wierzytelność z umowy pożyczki.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 lipca 2019 roku Sąd Rejonowy w Mrągowie Wydział I Cywilny nakazał pozwanej L. L., aby
w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaciła na rzecz powoda kwotę
5.595,56 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 kwietnia 2019 roku
do dnia zapłaty oraz kwotę 1.279,50 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwana L. L. wystąpiła ze sprzeciwem od w/w nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości.

Pozwana przyznała, że zawarła umowę pożyczki z poprzednikiem prawnym powoda, jednakże zgłosiła szereg zarzutów, które miałyby przemawiać za oddaleniem powództwa. Wskazała, że postanowienia umowne nie określają, ile faktycznie wynosi oprocentowanie roczne pożyczonych pieniędzy, wprowadzają dodatkowe opłaty i ubezpieczenia, które
są klauzulami abuzywnymi. Pozwana oświadczyła, że nie wie, jaka kwotę i z jakiego tytułu miałaby spłacać oraz komu, bowiem załączone do pozwu kopie dokumentów wskazują
na różne kwoty wierzytelności oraz różnych wierzycieli.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 lipca 2017 roku (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł
z L. L. umowę pożyczki, na podstawie której udzielono jej pożyczki
w kwocie 5.000 złotych. W umowie pożyczki ustalono czas trwania umowy na 24 miesiące oraz jednorazową opłatę przygotowawczą na poziomie 3.390 złotych. Przy zawarciu umowy pożyczki została również zawarta umowa ubezpieczenia obejmująca swym zakresem śmierć ubezpieczonego, w tym w wyniku nieszczęśliwego wypadku oraz trwałą niezdolność
do pracy w wyniku nieszczęśliwego wypadku

(bezsporne, a nadto dowód: umowa pożyczki nr (...) z dnia 7 lipca 2017 roku –
k. 5-9, umowa ubezpieczenia – k. 10)

L. L. początkowo spłacała należności z tej pożyczki, jednakże
w późniejszym okresie z powodu problemów finansowych i zdrowotnych tego zaniechała.
W okresie późniejszym zawarła też z (...) S.A. z siedzibą w W. jeszcze jedną umowę pożyczki na kwotę 5.000 złotych, jednakże jej również nie spłaciła. Obie umowy były zawarte w domu L. L., przy czym przedstawiciel pożyczkodawcy nie przyjechał z gotową umową, lecz wydrukował ją na miejscu.

(dowód: zestawienie wpłat – k. 39, przesłuchanie L. L. – k. 43)

W związku z zaprzestaniem spłaty rat pożyczkowych oświadczeniem z dnia
19 czerwca 2018 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wypowiedziała L. L. umowę pożyczki nr (...), wzywając ją jednocześnie do zapłaty kwoty 5.701,44 złotych.

(dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki – k. 11)

L. L. do chwili obecnej nie spłaciła tej należności w całości ani
w części.

(bezsporne)

W dniu 28 września 2017 roku pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W.
a (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu została zawarta umowa przelewu wierzytelności obejmująca wierzytelność z tytułu umowy pożyczki
nr (...) zawartej z L. L..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 12-16)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z mającą generalny charakter regułą dowodową wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Występujący z powództwem powód winien zatem wykazać zasadność swojego żądania
i udowodnić jego istnienie. Na poparcie swojego roszczenia w zakresie jego podstaw faktycznych przedstawił on przede wszystkim środki dowodowe w postaci umowy pożyczki
z dnia nr (...) z dnia 7 lipca 2017 roku, a także umowę cesji wierzytelności. Miały być to dowody na istnienie oraz obowiązek spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej.

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity:
Dz. U. z 2019r. poz. 1083). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę
o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę
o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Treść umowy o kredyt konsumencki została uregulowana w art. 30 ust. 1 ustawy, zgodnie, z którym umowa powinna określać m. in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia
(pkt 7 wskazanego przepisu), informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10 wskazanego przepisu), skutki braku płatności (pkt 12 wskazanego przepisu), sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje (pkt 14 wskazanego przepisu).

Przedmiotowa umowa pożyczki spełnia powyższe przesłanki, wobec czego stosuje się do niej przepisy przytoczonej ustawy.

Podkreślić należy, iż zasadnicze okoliczności faktyczne sprawy pozostawały poza sporem stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, jaki stosunek prawny i na jakich zasadach został nawiązany przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda. Brak również wątpliwości co do tego, że umowa pożyczki została zawarta w domu pożyczkobiorcy. Były
to okoliczności wprost przyznane przez pozwaną, a zatem niewymagające dowodu.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzuciła, że postanowienia umowne nie określają, ile faktycznie wynosi oprocentowanie roczne pożyczonych pieniędzy, wprowadzają dodatkowe opłaty i ubezpieczenia, które są klauzulami abuzywnymi. Pozwana oświadczyła, że nie wie, jaka kwotę i z jakiego tytułu miałaby spłacać oraz komu, bowiem załączone
do pozwu kopie dokumentów wskazują na różne kwoty wierzytelności oraz różnych wierzycieli.

Zarzuty te w ocenie Sądu są chybione. Otóż już pobieżna analiza załączonej do pozwu umowy pożyczki wskazuje, na jaką kwotę została zawarta umowa, a wytłuszczonym pismem został na niej oznaczony główny pozaodsetkowy koszt pożyczki w postaci opłaty przygotowawczej określnej na kwotę 3.390 złotych. W treści umowy została też jednoznacznie wskazana całkowita kwota do zapłaty, tj. kwota 8.911,83 złotych.

Niezależnie od powyższego zauważyć należy, iż umowa pożyczki została zawartym
w domu pożyczkobiorcy po uprzednim telefonicznym umówienia spotkania. Pozwana dobrowolnie zaprosiła przedstawiciela pożyczkodawcy do siebie, mając świadomość celu wizyty. Brak też podstaw dowodowych do uznania, że została przymuszony do zawarcia umowy lub akceptacji określonych jej warunków. Co więcej, pozwany początkowo spłacał raty pożyczkowe, implicite akceptując treść łączącego strony stosunku prawnego. Przedstawiciel pożyczkodawcy nie przybył do pozwanej z gotową umową, lecz została ona wydrukowana na miejscu, co wskazuje co najmniej na uprzednią rozmowę odnośnie jej treści.

Wobec braku podstaw do wzruszenia – w oparciu o zaoferowane przez strony dowody – umowy pożyczki w całości, dalszej analizie podlegały poszczególne jej postanowienia
w kontekście ich zgodności z prawem.

W tym zakresie zauważyć należy, iż kwestie te regulowane są przede wszystkim
przez zapisy w/w ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. W realiach sprawy nie ulega wątpliwości, że przy zawieraniu umowy pożyczki z dnia 28 czerwca
2017 roku ustalono opłatę przygotowawczą na poziomie 3.390 złotych. Zgodnie zaś
z art. 5 pkt 7 ustawy o kredycie konsumenckim całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Skoro zaś całkowita kwota kredytu in concreto wyniosła 5.000 złotych, to przyjąć należy, iż opłata przygotowawcza w kwocie 3.390 złotych mieści się poniżej granicy maksymalnej określonej według wzoru z art. 36a w/w ustawy, zgodnie z którym maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru: (...) < (K x 25 %) i (K x n/R x 30 %). W realiach sprawy maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu powinna być mniejsza lub równa kwocie 4.250 złotych. Wynika to z podstawienia do w/w wzoru danych z umowy pożyczki: (5.000 zł x 25 %) + (5.000 zł x 730 dni/365 dni x 30 %) = 1.250 zł + 3.000 zł = 4.250 zł. Skoro zaś w umowie określono całkowitą wartość pozaodsetkowych kosztów kredytu
na kwotę 3.911,83 złotych, to stwierdzić należy, iż mieści się ona w graniach określonych przez art. 36a w/w ustawy. W orzecznictwie sądowym już od pewnego czasu kształtuje się pogląd, iż spełnienie kryteriów wskazanych w cytowanym przepisie w zasadzie wyklucza abuzywność postanowień umownych zawartych po 11 marca 2016 roku i Sąd – w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę – w pełni ten pogląd podziela.

P. w zakresie żądanych przez stronę powodową odsetek stwierdzić należy,
iż żądanie to znajduje podstawę w umowie łączącej strony i mieści się ono w granicach ustawowych określonych przez art. 481 § 2 kc i art. 359 § 2 kc. W żaden sposób nie można
w tym zakresie dostrzec ani naruszenia zapisów umownych, ani ustawowych, ani też zasad współżycia społecznego.

Chybionymi były również pozostałe zarzuty pozwanej w zakresie odnoszącym się
do wątpliwości, kto jest aktualnym wierzycielem z tytułu umowy pożyczki. Stoi
to w oczywistej sprzeczności z załączoną do akt sprawy umową przelewu wierzytelności,
z którego wynika legitymacja powoda do występowania z przedmiotowym roszczeniem ( vide: umowa przelewu wierzytelności – k. 12-16). Z załącznika do tej umowy wynika, iż jej zakresem objęto również wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...) zawartej
z L. L..

Zawarta pomiędzy stronami umowa pożyczki nakładała na pożyczkobiorcę obowiązek zwrotu pożyczonej kwoty. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył dowodów wywiązania się przez pożyczkobiorcę z warunków umowy. W tej sytuacji nie budzi wątpliwości, że na pozwanej ciąży obowiązek zwrotu pożyczonej kwoty powiększonej
o koszty wynikające z umowy i naliczone odsetki.

W świetle powyższego – na podstawie art. 720 § 1 kc – orzeczono jak w punkcie
I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono – stosownie do jego wyniku – na podstawie
art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc w zw. § 15 ust. 1 i § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz.U. z 2018r. poz. 265), zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.067 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt II wyroku).

/-/ sędzia Krzysztof Połomski