Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 lutego 2017 roku wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., wniosła o zasądzenie od B. J. kwoty 42.414,80 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% rocznie nie więcej niż czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 40.499,02 zł od dnia 30 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów sądowych w kwocie 531 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż wierzytelność, której zapłaty powód dochodzi wynika z umowy o kartę kredytową C. zawartej dnia 18 lipca 2007 roku. Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy, co skutkowało jej wypowiedzeniem. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 10 listopada 2016 roku. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: niespłacony kapitał w kwocie 40.499,02 zł z datą wymagalności 30 stycznia 2017 roku, odsetki umowne w kwocie 1.072,51 zł naliczone do dnia 14 listopada 2016 roku z datą wymagalności 29 stycznia 2017 roku oraz odsetki umowne w kwocie 843,27 zł za okres od dnia 15 listopada 2016 roku do 29 stycznia 2017 roku z datą wymagalności 30 stycznia 2017 roku. Pozew został wniesiony przez pełnomocnika powoda adw. S. G.. Pismo uzupełniające braki formalne pozwu wniósł pełnomocnik powoda adw. M. K..

(pozew k.2-4v, pismo uzupełniające braki k.13-15, pełnomocnictwa k.21, k.22, odpis z KRS k.24-30)

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wydanym w dniu 2 czerwca 2017 roku, Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny uwzględnił żądanie pozwu i orzekł o kosztach procesu.

(nakaz zapłaty - sygn. akt (...)

Odpis nakazu zapłaty doręczono pozwanej w dniu 12 czerwca 2017 roku. W dniu 23 czerwca 2017 roku B. J. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu. Podniosła zarzuty nieudowodnienia istnienia, wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem.

(dowód doręczenia k.5 v.-6, sprzeciw k.6 v. i k.7-7 v.)

Postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, uznając, że pozwana skutecznie złożyła sprzeciw, a nakaz zapłaty utracił moc.

(postanowienie k. 8)

W piśmie z dnia 2 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda wskazał, iż umowa o kartę kredytową łącząca strony uległa rozwiązaniu w dniu 31 lipca 2017 roku, czyli w dniu wygaśnięcia ważności karty.

(pismo pełnomocnika powoda k.33-35)

W piśmie z dnia 12 lutego 2018 roku oraz piśmie z dnia 23 marca 2018 roku pozwana wniosła o oddalenia powództwa w całości. Podniosła zarzuty: nieudowodnienia wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem, brak udowodnienia wysokości roszczenia, co do zasady jak i wysokości, nieważności umowy karty, braku udowodnienia roszczeń podstawowych spłat ratalnych, braku zapoznania się z warunkami spłat ratalnych, przedawnienia większości roszczeń, braku prawidłowego umocowania adw. M. K., braku wymagalności roszczenia. Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia z bankiem umowy karty kredytowej. Wskazała jedynie, że nie pamięta szczegółów ani okoliczności jej zawarcia.

(pismo pozwanej k.171-172, k.177-191)

W piśmie z dnia 5 kwietnia 2017 roku pełnomocnik powoda wskazał, iż z uwagi na zaniechanie spłaty powstałego zadłużenia pozwana została poinformowana o zamiarze nieprzedłużania umowy za pomocą listu z dnia 13 czerwca 2016 roku, a umowa wygasła dnia 31 grudnia 2016 roku wraz z wygaśnięciem karty. Zaś roszczenie stało się wymagalne 11 sierpnia 2016 roku.

(pismo pełnomocnika pozwanego k.194-195v.)

W piśmie z dnia 9 lipca 2019 roku B. J. wskazała, że złożone do akt sprawy nagranie rozmów telefonicznych stanowią, co najwyżej dowód niewłaściwego uznania długu co do jego istnienia, lecz nie co do jego wysokości. Podniosła, że z uwagi na okres, w jakim owe rozmowy się odbyły, pozostawała wówczas w niedyspozycji psychicznej po śmierci męża, w stanie wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

(pismo pozwanej k.239-241)

Do końca postępowania strony pozostały przy dotychczasowych stanowiskach w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2007 roku B. J. złożyła wniosek o wydanie karty kredytowej C.. Wniosła o przyznanie limitu kredytowego w wysokości od 2.000 zł do 50.000 zł w ramach karty kredytowej C..

(dowód: wniosek k.32)

W dniu 18 lipca 2007 roku pomiędzy Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., a B. J. została zawarta umowa o kartę kredytową C.. Zgodnie z § 1 pkt 1 umowy bank wyda klientowi kartę uprawniającą do dokonywania transakcji w ramach limitu kredytu na warunkach określonych w umowie oraz regulaminie. Stosownie do § 2 umowy, umowę zawiera się na okres ważności karty i automatycznie przedłuża na okresy ważności kolejnych kart, chyba, że: a). klient poinformuje bank o zamiarze jej nieprzedłużania na co najmniej 30 dni przed upływem okresu ważności aktualnie posiadanej karty, lub b). bank poinformuje pisemnie klienta, na ostatni podany przez klienta adres do korespondencji, o zamiarze jej nieprzedłużania, na co najmniej 30 dni przed upływem okresu ważności aktualnie posiadanej karty. Zgodnie z § 7 pkt 3 umowy, o zmianie stopy procentowej Bank powiadamia klienta poprzez niezwłoczne udostępnienie tabeli oprocentowania. Zmiana zmiennej stopy procentowej wiąże klienta od chwili zmiany tabeli oprocentowania i nie stanowi przesłanki do wypowiedzenia umowy przez klienta. Wedle § 9 pkt 1 umowy, bank dokonuje comiesięcznego udostępnienia wyciągu listem lub, na żądanie klienta, w formie elektronicznej. Zgodnie z § 14 pkt 2 umowy, bankowi przysługuje prawo do wypowiedzenia umowy, w każdym czasie, z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia w przypadkach określonych w bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa, a w szczególności w razie: a). niezapłacenia przez klienta, w terminie wskazanym na wyciągu, który nie może być krótszy niż 24 dni od daty wystawienia wyciągu, pełnych minimalnych kwot do zapłaty za co najmniej 2 okresy rozliczeniowe, po uprzednim, pisemnym wezwaniu klienta do zapłaty zaległych kwot w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy; b). naruszenia przez klienta istotnych postanowień umowy; c). przekroczenia limitu kredytu przez klienta; d). pogorszenia się zdolności kredytowej klienta; e). zaprzestania prowadzenia przez bank działalności objętej regulaminem i umową.

(dowód: umowa k.31)

Zgodnie z § 3 pkt 3 regulaminu kart kredytowych (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W., niezwłocznie po podpisaniu umowy bank wyda klientowi kartę uprawniającą do dokony­wania transakcji w ramach limitu kredytu. Stosownie do § 3 pkt. 6 regulaminu, umowę zawiera się na okres ważności karty i automatycznie przedłuża na okresy ważności kolejnych kart, chyba że: a). klient poinformuje bank o zamiarze jej nie przedłużania, na co najmniej 30 dni przed upływem okresu ważności aktualnie posiadanej karty, lub b). bank poinformuje pisemnie klienta, na ostatni podany przez klienta adres do korespon­dencji, o zamiarze jej nieprzedłużania, na co najmniej 30 dni przed upływem okresu ważności aktualnie posiadanej karty. Wedle § 6 pkt. 2 regulaminu, karta traci ważność z powodu: a). upływu terminu jej ważności (z upływem ostatniego dnia miesiąca podanego na karcie, b). zniszczenia lub uszkodzenia karty, c). zastrzeżenia d). wymiany karty na nową, e). śmierci klienta, f). wygaśnięcia, rozwiązania lub odstąpienia od umowy. Zgodnie z § 6 pkt. 3 regulaminu, utrata ważności karty nie zwalnia z obowiązku spłaty zadłużenia. Stosownie zaś do § 7 pkt 12 regulaminu, klient jest zobowiązany do spłaty, co najmniej minimalnej kwoty do zapłaty, w wysokości wskazywanej w wyciągu. Spłata powinna nastąpić nie później niż w terminie wskazanym w wyciągu, który nie może być krótszy niż 24 dni od daty wystawienia przez bank wyciągu. Klient spłaca całość zadłużenia najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia umowy. Wedle § 8 pkt 1 regulaminu, każda transakcja zmniejsza dostępny limit kredytu. Limit kredytu jest odnawialny i każda spłata zwiększa dostępny limit kredytu o kwotę dokonanej spłaty. Wpłaty przewyższające zadłużenie zwiększają dostępne środki na rachunku karty, ale nie zwiększają przyznanego limitu kredytu i nie podlegają oprocentowaniu. Wszelkie nadpłaty mogą być przeznaczone na poczet przyszłego zadłużenia. Natomiast zgodnie z § 8 pkt 2 regulaminu, dostępny limit kredytu dla karty dodatkowej odnawiany jest automatycznie w cyklu miesięcznym, tj. w kolejnym dniu po wystawieniu wyciągu. Każda zaksięgowana wpłata dokonana bezpośrednio na rachunek karty dodatkowej zwiększa dostępne środki na karcie dodatkowej o kwotę wpłaty. Stosownie do § 9 pkt 4 regulaminu, bank nalicza odsetki od kwot wszystkich transakcji w wysokości określonej w tabeli opro­centowania za każdy dzień, począwszy od dnia dokonania transakcji aż do dnia całkowitej spłaty zadłużenia. Odsetki od transakcji bezgotówkowych nie są pobierane, jeżeli zadłużenie zostało spłacone przed upływem terminu wskazanego na wyciągu, który nie może być krótszy niż 24 dni od dnia wystawienia przez bank wyciągu. W przypadku niedokonania spła­ty minimalnej kwoty do zapłaty w terminie wskazanym powyżej bank może rozpocząć dochodzenie wierzytelności. Stosownie do § 10 pkt 3 regulaminu, oprocentowanie transakcji ustalane jest według zmiennej stopy procentowej. O zmianie oprocentowania transakcji określonego w tabeli oprocentowania bank powiadamia klienta poprzez jej niezwłoczne udostępnienie. Nowe stawki oprocentowania transakcji obowiązują od daty ich wprowadzenia określonej w tabeli oprocentowania. Zgodnie z § 19 pkt 1 regulaminu, w przypadku skorzystania przez klienta z Planu Spłat Ratalnych (...) ( (...)) spłata kredytu zaciągniętego w ramach limitu kredytu może być rozłożona na 6, 9,12,18 lub 24 miesięcznych rat lub na inną liczbę rat ustaloną między bankiem a klientem. Klient ma prawo w każdym czasie złożyć dyspozycję zmiany liczby rat, z zastrzeżeniem, że suma rat spłaconych i rat ustalonych w wyniku zmiany nie może przekroczyć łącznie liczby 24. Zmieniona liczba rat jest ustalana od pozostałej do spłaty kwoty zadłużenia, objętego Planem Spłat Ratalnych (...). Wedle § 19 ust. 2 regulaminu, klient może korzystać z Planu o ile: a). karta jest aktywna, b). zadłużenie jest terminowo spłacane, c). transakcja spełnia warunki określone w tabeli limitów transakcji. Stosownie do § 19 pkt 3 regulaminu, klient wskazuje przez CitiPhone transakcję, która ma być objęta Planem (przed upływem terminu płatności z tytułu rozliczenia tej transakcji) oraz wybrany czas trwania planu. Do naliczania odsetek od kwoty kredytu objętej planem zastosowanie mają stopy procentowe określone w tabeli oprocentowania, które mogą ulec zmianie zgodnie z § 10 ust. 1 i 3 regulaminu. W przypadku rozłożenia na raty transakcji bezgotówkowej odsetki od kwoty kredytu objętej planem naliczane są od momentu rozłożenia transakcji na raty (§ 19 pkt 4 regulaminu). Po zarejestrowaniu w planie transakcji gotówkowej, bank wycofuje opłatę za wypłatę gotówkową oraz odsetki naliczone od tej transakcji. Odsetki od kredytu w ramach planu naliczane są od momentu dokonania transakcji gotówkowej (§ 19 pkt 5 regulaminu). Bank niezwłocznie informuje Klienta przez CitiPhone o wielkości raty miesięcznej w ramach planu, obejmującej kapitał oraz należne odsetki. Jeśli klient zaakceptuje podane warunki spłaty, bank prześle klientowi potwierdzenie tych warunków na najbliższym wyciągu (§ 19 pkt 6 regulaminu). Minimalna kwota do zapłaty, wskazana w comiesięcznym wyciągu, będzie powiększona o ratę miesięczną aż do ostatniego miesiąca Planu (§ 19 pkt 7 regulaminu). Skorzystanie z planu nie powoduje zmiany wysokości limitu kredytu (§ 19 pkt 8 regulaminu). Klient jest uprawniony do wcześniejszej spłaty całości lub części kredytu przed terminem ustalonym zgodnie z planem jednakże w terminie wnoszenia rat. Klient informuje bank o zamiarze wcześniejszej spłaty kredytu najpóźniej na 3 dni robocze przed jej dokonaniem. Spłata częściowa zaliczana jest na poczet kapitału pozostałego do spłaty (§ 19 pkt 9 regulaminu). Użytkownik nie jest uprawniony do wydawania dyspozycji dotyczących Planu (§ 19 pkt 10 regulaminu). Za rozłożenie na raty spłaty kredytu zaciągniętego w ramach limitu kredytu, Bank pobiera opłatę zgodnie z tabelą opłat i prowizji. Opłata pobierana jest wraz z ostatnią ratą kredytu (§ 19 pkt 11 regulaminu). Zgodnie z § 20 pkt 2 regulaminu, bankowi przysługuje prawo do rozwiązania umowy, w każdym czasie, z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia w przypadkach określonych w bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa, a w szczególności w razie: a). niezapłacenia przez klienta, w terminie wskazanym na wyciągu, który nie może być krótszy niż 24 dni od wystawienia wyciągu, pełnych minimalnych kwot do zapłaty za co najmniej 2 okresy rozliczeniowe, po uprzednim, pisemnym wezwaniu klienta do zapłaty zaległych kwot w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowie­dzenia umowy, b). naruszenia przez klienta istotnych postanowień umowy, c). przekroczenia limitu kredytu przez klienta, d). zaprzestania prowadzenia przez bank działalności objętej regulaminem i umową. Stosownie do treści § 21 regulaminu, w przypadku wystawienia przez bank bankowego tytułu egzekucyjnego w rozumieniu Prawa Bankowego ( (...)) wobec klienta, odsetki naliczone z tytułu zadłużenia niespłaconego w terminie podlegają kapitalizacji i zsumowaniu z kwotą kapitału. Bank nalicza od kwoty wymagalnego zadłużenia odsetki w wysokości określonej w tabeli opłat i prowizji za okres od dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do dnia całkowitej spłaty zadłużenia.

(dowód: kserokopia regulaminu k.16-18)

Pozwana otrzymała kartę kredytową i korzystała z przyznanego limitu kredytowego, dokonując transakcji. W trakcie trwania umowy bank doręczał pozwanej comiesięczne wyciągi z rachunku karty kredytowej.

(okoliczności bezsporne)

Bank doręczał pozwanej wyciągi z rachunku karty. W okresie od sierpnia 2007 roku do czerwca 2010 roku w wyciągach wskazywano, iż limit transakcji bezgotówkowych i wypłat gotówkowych wynosił po 6.000 zł. Od lipca 2010 roku do sierpnia 2011 roku w wyciągach wskazywano, iż limit transakcji bezgotówkowych i wypłat gotówkowych wynosił po 9.000 zł. Od września 2011 roku do grudnia 2012 roku w wyciągach wskazywano, że limit transakcji bezgotówkowych i wypłat gotówkowych wynosił po 12.600 zł. Natomiast, od stycznia 2013 roku do listopada 2016 roku w wyciągach podawano, iż limit transakcji bezgotówkowych i wypłat gotówkowych wynosił po 15.000 zł.

(dowód: kserokopie wyciągów z rachunku karty kredytowej k. 37-166)

Pismem z dnia 13 czerwca 2016 roku Bank poinformował pozwaną o nieprzedłużeniu umowy o kartę kredytową i zamiarze rozwiązania umowy w dniu wygaśnięcia ważności karty.

(dowód: kserokopia pisma k.167)

W dniu 30 stycznia 2017 roku Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła przeciwko B. J. bankowy tytuł egzekucyjny obejmujący zobowiązanie dłużniczki w kwocie 42.414,80 zł z tytułu niespłaconego kredytu, w tym odsetki umowne w wysokości 10% rocznie od kwoty 40.499,02 zł do dnia 29 stycznia 2017 roku oraz odsetki umowne w wysokości 10% rocznie od dnia 30 stycznia 2017 roku do dnia faktycznej spłaty kredytu.

(dowód: bankowy tytuł egzekucyjny k.36, pełnomocnictwo k.19)

W rozmowach telefonicznych prowadzonych z pozwaną, B. J. wyrażała wolę spłaty zadłużenia powstałego w związku z korzystaniem z karty kredytowej, ale wskazała, że nie jest w stanie go spłacić z uwagi na trudną sytuację życiową i majątkową po śmierci męża.

(dowód: zapisy rozmów na płycie CD – koperta k.232)

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd oparł się na wskazanych w treści uzasadnienia dokumentach, co do których brak było jakichkolwiek podstaw, aby odmówić im przymiotu wiarygodności.

Ustalając stan faktyczny stanowiący podstawę rozstrzygnięcia Sąd pominął potwierdzenia zrealizowania przelewów k.215-218 z uwagi na niezłożenie przez powoda umowy, z której wynikałoby zobowiązanie banku do ich dokonania oraz braku w aktach sprawy jakichkolwiek dokumentów źródłowych, z których wynikałoby, czego dotyczą wskazane przelewy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości, jako nieudowodnione.

W niniejszej sprawie powód dochodził od B. J. zapłaty kwoty 42.414,80 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% rocznie nie więcej niż czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 40.499,02 zł od dnia 30 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu umowy o kartę kredytową C..

Pozwana kwestionowała powództwo, co do zasady i wysokości.

Nie kwestionowała okoliczności zawarcia z bankiem umowy o kartę kredytową, lecz jej ważność.

W przedmiotowej sprawie, powód dochodził od pozwanej należności związanych z wydaną na rzecz powoda kartą kredytową, a także udostępnionym oraz wykorzystanym przez powoda limitem kredytowym, na podstawie umowy o kartę kredytową C. z dnia 18 lipca 2007 roku. Powyższy limit związany jest z użytkowaniem karty płatniczej, a więc elektronicznego instrumentu płatniczego, dlatego też ze względu na datę zawarcia umowy, zastosowanie w sprawie znajdą przepisy ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385).

Zgodnie z art.14 ust. 1 powołanej ustawy, przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę.

Nadto, zgodnie z treścią art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Pozwana podniosła zarzuty: nieudowodnienia wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem, brak udowodnienia roszczenia ,co do zasady jak i wysokości, nieważności umowy karty, braku udowodnienia roszczeń podstawowych spłat ratalnych, braku zapoznania się z warunkami spłat ratalnych, przedawnienia większości roszczeń, braku prawidłowego umocowania pełnomocników strony powodowej, braku wymagalności roszczenia.

W przedmiotowej sprawie, zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, to powód miał obowiązek (art.6 k.c.) wykazać okoliczności uzasadniające stwierdzenie istnienia roszczenia względem pozwanej w wysokości dochodzonej pozwem. Albowiem, ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie. Natomiast, stosownie do treści przepisu art. 232 k.p.c., to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie kontradyktoryjnym, Sąd nie zbiera samodzielnie materiału dowodowego, ani nie nakazuje z urzędu uzupełniania lub powtarzania postępowania dowodowego. Zaś, przewidziane w art. 232 k.p.c. uprawnienie sądu dopuszczenia z urzędu dowodu niewskazanego przez strony ma charakter wyjątkowy. Albowiem, na gruncie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, w brzmieniu zmienionym ustawą z dnia 1 marca 1996 roku o zmianie kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 189), rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art.6 k.c.). Zachowana w art.232 zd. 2 k.p.c. możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu z urzędu stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. Może być ono wykorzystywane tylko w szczególnie wyjątkowych sytuacjach. Nie może zaś prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu ich obowiązków. Takie działanie sądu z urzędu może być zawsze odbierane, jako naruszenie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron, wypływających z art.32 ust. 1 i art.45 ust. 1 Konstytucji (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 1998 roku, II CKN 656/97, opubl. OSNC 1998 rok, zeszyt 12, poz.208, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia1996 roku, I CKU 45/96, opubl. OSNC 1997 rok, nr 6-7, poz.76, Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 27 listopada 1996 roku, III AUa 26/96, opubl. Apel.-Lub. 1997 rok, nr 1, poz.4, Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów z 19 maja 2000 roku, III CZP 4/00, opubl. OSNC 2000 rok, nr 11, poz. 195, Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 grudnia 2000 roku, V CKN 175/00, opubl. OSP 2001 rok, nr 7-8, poz.116).

Rozkład ciężaru dowodu wynikający z art. 6 k.c. powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może zostać oddalone. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak: Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna”, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia, Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1975 roku, III CRN 26/75, LEX nr 7692). Jeśli zatem strona nie przedstawia dowodów na poparcie swych twierdzeń kwestionowanych przez drugą stronę, uznać należy, że dany fakt nie został wykazany (udowodniony).

Powód przedstawił wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 30 stycznia 2017 roku, w którym wskazano, iż pozwaną obciąża obowiązek zapłaty w kwoty 42.414,80 zł z tytułu niespłaconego kredytu, w tym odsetek umownych w wysokości 10% rocznie od kwoty 40.499,02 zł do dnia 29 stycznia 2017 roku oraz odsetek umownych w wysokości 10% rocznie od dnia 30 stycznia 2017 roku do dnia faktycznej spłaty kredytu.

W tym miejscu należy odnieść się do mocy dowodowej złożonego przez powoda wyciągu z ksiąg banku i wskazanej nim wysokości zadłużenia pozwanej.

Zgodnie z treścią art. 244 § 1 k.p.c., dokumentami urzędowymi są dokumenty, które zostały sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania. Stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z § 2 powołanego przepisu wynika nadto, że za dokumenty urzędowe uznawane są również dokumenty sporządzone przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje społeczne w zakresie zleconych im przez ustawę spraw z dziedziny administracji publicznej.

Natomiast, stosownie art.245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Moc dowodową dokumentów urzędowych określa przepis art. 252 k.p.c., z którego wynika, że strona, która zaprzecza prawdziwości tego dokumentu albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić. Natomiast, jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić chyba, że dokument ten pochodzi od osoby innej niż strona zaprzeczająca. Wówczas bowiem prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać - art. 253 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t. jedn. Dz. u. z 2012, poz. 1376 z późn. zm.) księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności, mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Jednakże, stosownie do ust.1a powołanego wyżej przepisu, moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1 art.95 ustawy Prawo bankowe, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie, w postępowaniu cywilnym.

W rezultacie, w postępowaniu cywilnym wyciąg z ksiąg bankowych stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego. Nie stanowi natomiast dowodu na okoliczność istnienia i wysokości zadłużenia pozwanej. Powyższe oznacza, że przedłożony przez powoda dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 30 stycznia 2017 roku, mający stanowić podstawę wykazania istnienia, wysokości oraz wymagalności dochodzonego przez powoda roszczenia, stanowiąc jedynie prywatny dokument, nie może stanowić dowodu na powołane okoliczności, skoro został zakwestionowany przez pozwaną.

Natomiast, powód będący profesjonalistą, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie usług bankowych i w toku całego postępowania będąc reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika nie przedstawił innych dowodów wskazujących na ogólną sumę roszczenia objętego pozwem.

Strona powodowa nie przedstawiła nawet sposobu wyliczenia należności głównej dochodzonej pozwem, jakie kwoty się na nią składają, za jakie okresy, jak również nie przedstawiła precyzyjnego sposobu wyliczenia odsetek, a nadto nie udowodniła, iż wyliczenie takie znajduje uzasadnienie w treści łączącego strony stosunku prawnego. Do akt sprawy nie złożono wydruku z historii operacji na rachunku bankowym pozwanej służącym do obsługi kary. Do akt sprawy załączono jedynie wyciągi z rachunku karty kredytowej (k.37-166). Jednakże, brak jest możliwości ustalenia, czy wskazane wyciągi odpowiadają operacjom na rachunku karty kredytowej, a w konsekwencji brak jest materiału dowodowego pozwalającego skontrolować prawidłowości wyliczeń powoda wskazanych w owych wyciągach. Ponadto, jak wynika z przedłożonych wyciągów z rachunku karty kredytowej, stopniowemu zwiększeniu w kolejnych latach miał ulegać limit kredytowy pozwanej z 6.000 zł do 9.000 zł, następnie do 12.600 zł i 15.000 zł. Jednakże, brak jest jakichkolwiek dokumentów źródłowych (umów czy aneksów do nich), z których wynikałaby wysokość pierwotnego limitu kredytowego pozwanej oraz jego podwyższania w kolejnych latach. We wniosku o wydanie karty kredytowej C. z dnia 9 lipca 2007 roku B. J. wniosła o przyznanie limitu kredytowego w wysokości od 2.000 zł do 50.000 zł. Z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika jednak, jaki limit kredytowy został pozwanej pierwotnie przyznany. Strona powodowa nie wykazała także, czego dotyczyła rata odsetkowa (...) (k.90 i k.109), która została przeniesiona na rachunek karty kredytowej, nie złożył umowy dotyczącej tego zadłużenia, ani nie wykazał jak została rozliczona. Wskazane okoliczności, powodują, że w ocenie Sądu, nie została udowodniona wysokości dochodzonej pozwem kwoty.

Powód nie wykazał również daty wymagalności roszczenia. Z treści pozwu wynika bowiem, iż roszczenie stało się wymagalne z dniem 10 listopada 2016 roku, na skutek wypowiedzenia umowy zaś na kwotę dochodzoną pozwem składają się niespłacony kapitał w kwocie 40.499,02 zł z datą wymagalności 30 stycznia 2017 roku, odsetki umowne w kwocie 1.072,51 zł naliczone do dnia 14 listopada 2016 roku z datą wymagalności 29 stycznia 2017 roku oraz odsetki umowne w kwocie 843,27 zł za okres od dnia 15 listopada 2016 roku do 29 stycznia 2017 roku z datą wymagalności 30 stycznia 2017 roku. Z kolei, w piśmie z dnia 2 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda wskazał, iż umowa o kartę kredytową łącząca strony uległa rozwiązaniu w dniu 31 lipca 2017 roku - w dniu wygaśnięcia karty. Natomiast, w piśmie z dnia 5 kwietnia 2017 roku pełnomocnik powoda wskazał, że sporna umowa wygasła dnia 31 grudnia 2016 roku wraz z wygaśnięciem terminu ważności karty, a roszczenie stało się wymagalne w dniu 11 sierpnia 2016 roku.

W przedmiotowej sprawie, zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, jaki był okres ważności pierwszej wydanej pozwanej karty kredytowej ani na jakie kolejne okresy przedłużano umowę. Nie wiadomo, do kiedy ważna była ostatnia karta kredytowa wydana pozwanej. Wprawdzie pismem z dnia 13 czerwca 2016 roku bank poinformował pozwaną o nieprzedłużeniu umowy o kartę kredytową i zamiarze rozwiązania umowy w dniu wygaśnięcia ważności karty, co przeczyłoby twierdzeniom pozwu, iż sporna umowa o kartę kredytową została przez powoda wypowiedziana z powodu braku spłaty zasłużenia, odpowiadało zaś okolicznościom wskazanym przez pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 5 kwietnia 2017 roku. Jednakże, wobec braku dowodów wskazujących na datę końcową ważności ostatniej karty wydanej pozwanej, nie sposób ustalić, kiedy łącząca strony umowa uległa rozwiązaniu, a w rezultacie, kiedy całość zadłużenia stała się wymagalna.

Konkludując, zarzut pozwanej, iż strona powodowa nie wykazała wysokości należności dochodzonej w niniejszym postępowaniu, okazał się zasadny.

O uwzględnieniem powództwa, wbrew twierdzeniem powoda, nie przesądza treść nagrań rozmów telefonicznych przeprowadzonych z pozwaną na złożonej do akt sprawy płycie CD. W czasie owych rozmów B. J. informowała, że nie jest w stanie spłacić powstałego na karcie kredytowej zadłużenia z uwagi na trudną sytuację życiową i majątkową po śmierci męża. Wynika z nich, iż pozwana miała świadomość istnienia zadłużenia z tytułu karty kredytowej i konieczności jego spłaty. Wyrażała nawet taką wolę. Natomiast, w żadnej z rozmów nie odniosła się do wysokości zadłużenia z tego tytułu i nie uznała konkretnej kwoty za należną powodowi.

Uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, może mieć charakter: tzw. uznania niewłaściwego, w którym dłużnik wyraża jedynie przeświadczenie o istnieniu roszczenia wierzyciela, tzw. uznania właściwego stanowiącego umowę, w której kontrahenci stwierdzają należność roszczenia, ugody, tzn. umowy, w której kontrahenci czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku kontraktowego w tym celu, aby uchylić niepewność, co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać (art. 917 k.c.). Uznanie roszczenia może być dokonane w dowolnej formie w sposób wyraźny lub dorozumiany (np. przez wykonanie części świadczenia, złożenie prośby o odroczenie terminu płatności, rozłożenie należności na raty, obniżenie wysokości odsetek itp.). Musi być ono stanowcze, tzn. nieuzależnione od jakichkolwiek warunków lub zastrzeżeń. Kwalifikacja prawna uznania niewłaściwego w doktrynie polskiej była sporna. Prezentowany jest wachlarz rozwiązań: począwszy od tezy A. S., że chodzi o czynność prawną jednostronną (Adam Szpunar „Wpływ uznania roszczenia na bieg przedawnienia”, Nowe Prawo 1973, nr 7–8, s. 997), przez stanowisko A. W., dla którego uznanie niewłaściwe jest przejawem woli (Aleksnader Wolter (w:) Aleksander Wolter, Jerzy Ignatowicz, Krzysztof Stefaniuk, „Prawo cywilne. Zarys części ogólnej.”), po stanowisko Z. R., który mówi o oświadczeniu wiedzy dłużnika (Zbigniew Radwański „Zarys części ogólnej prawa cywilnego.”; tak też w zasadzie Jerzy Ignatowicz (w:) „System Prawa Cywilnego”, t. 1, s. 834). Według dwóch pierwszych ujęć uznaniu niewłaściwemu stawia się wymagania w zasadzie takie, jak uznaniu właściwemu. Dla jego ważności i skuteczności muszą być spełnione warunki stawiane oświadczeniom woli. Obecnie zdaje się dominować pogląd, zgodnie, z którym uznanie długu jest oświadczeniem wiedzy, w klasyfikacji czynności prawnych zaliczanym do czynów zgodnych z prawem (M. S. „Przerwanie biegu przedawnienia przez uznanie”, R. 1993 rok, nr 9, s. 34 i n.). Zgodnie z tym stanowiskiem uznanie niewłaściwe jest oświadczeniem wiedzy zobowiązanego, wyrazem jego świadomości istnienia skierowanego przeciwko niemu roszczenia (podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z 7 marca 2003 roku, I CKN 11/01, L.). Dla oceny, czy mamy do czynienia z uznaniem roszczenia, istotne jest to, czy zachowanie zobowiązanego, interpretowane zgodnie z powszechnie obowiązującymi regułami znaczeniowymi, mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku, a w konsekwencji mogło uzasadniać oczekiwanie uprawnionego, że świadczenie zostanie spełnione (podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 2010 r., I CSK 457/09, MoP 2011 rok, Nr 3 i z dnia 16 lutego 2012 r., III CSK 208/11, L.). Na tej podstawie kwalifikuje się jako uznanie niewłaściwe roszczenia takie zachowania zobowiązanego jak: spełnienie części świadczenia (jeżeli z okoliczności nie wynika, że zobowiązany traktował je jako całkowite zaspokojenie roszczenia), zapłata odsetek za okres, w którym roszczenie główne jeszcze nie uległo przedawnieniu, wniosek zobowiązanego o odroczenie terminu płatności, o rozłożenie długu na raty czy o umorzenie go w całości lub części (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 września 2002 roku, II CKN 1312/00, OSN 2003, Nr 12, poz. 168). Uznanie niewłaściwe przypomina więc instytucję prawa postępowania cywilnego, a mianowicie – przyznanie faktu. O ile jednak treścią przyznania faktu byłby sam fakt bycia dłużnikiem, o tyle przy uznaniu niewłaściwym chodzi o wyraz świadomości samego zobowiązanego, że ma obowiązek spełnienia świadczenia.

W niniejszej sprawie, w świetle powyższych rozważań, treść powołanych powyżej rozmów telefonicznych z pozwaną, świadczy o niewłaściwym uznaniu długu przez pozwaną, które skutkowało przerwaniem biegu terminu przedawnienia roszczenia zgodnie z przepisem art.123 § 1 k.c. Natomiast, pozwana nie uznała swego zadłużenia w konkretnej wysokości dochodzonej pozwem, lecz kwestionowała wysokość tego żądania. A zatem, powód nie był zwolniony z obowiązku udowodnienia wysokości dochodzonego w przedmiotowym procesie roszczenia.

Brak udowodnienia powództwa, co do wysokości, powodował, iż zbędne było dokonywanie szczegółowej analizy innych podniesionych przez pozwaną zarzutów. Jednakże, dla porządku należało ustosunkować się do najistotniejszych z nich.

Nieudowodnienie daty wymagalności roszczenia skutkuje tym, iż nie sposób odnieść się do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, roszczenia banku wynikające z umowy kredytu odnawialnego przedawniają się w terminie trzech lat (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 października 2008 roku, II CSK 212/08, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2009 rok, Nr C, poz. 60, str. 1). Stosownie zaś do treści art. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Wymagalność roszczenia oznacza stan, w którym uprawniony może skutecznie domagać się realizacji roszczenia. Roszczenie staje się zatem wymagalne z upływem ostatniego dnia przewidzianego dla zobowiązanego terminu do spełnienia świadczenia (zob. R. Klimek, Dyskusyjne, s. 637 i n.; M. Lemkowski, Odsetki cywilnoprawne, s. 202 i n.). Jak wskazano powyżej, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, kiedy roszczenie powoda stało się wymagalne, a zatem nie jest możliwa ocena, kiedy rozpoczął bieg termin jego przedawnienia.

Pozwana nie wykazała natomiast, a to na niej w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu, iż umowa o kartę kredytową C. z dnia 18 lipca 2007 roku jest nieważna. Przedmiotowa umowa została zawarta zgodnie z wnioskiem B. J. z dnia 9 lipca 2007 roku, która wniosła o przyznanie limitu kredytowego w wysokości od 2.000 zł do 50.000 zł w ramach karty kredytowej C.. Umowa została zawarta w lokalu przedsiębiorcy. Zgodnie z art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Jednocześnie przez lokal przedsiębiorstwa (przeznaczony do obsługiwania publiczności) należy rozumieć każde miejsce wykorzystywane do obsługi klientów przedsiębiorstwa rozumianego funkcjonalnie, tj. jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (por. M. Pazdan, w: Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 1, 2015, s. 415; K. Kopaczyńska-Pieczniak, w: A. Kidyba, Komentarz KC, t. 1, 2012, s. 610 i n.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 sierpnia 2016 roku, I ACa 263/16, Legalis). Osobą czynną działającą w tym lokalu jest każda osoba fizyczna, w przypadku której okoliczności zewnętrzne pozwalają sądzić, że jest umocowana do działania w imieniu tego, kto to przedsiębiorstwo prowadzi, bez względu na to, czy znalazła się w lokalu za wiedzą i zgodą przedsiębiorcy ( M. Pazdan, w: SPP, t. 2, 2008, s. 495). Sam fakt przebywania w lokalu przedsiębiorstwa jest jedną z okoliczności uzasadniających przypuszczenie racjonalnego uczestnika obrotu, że osoba tam działająca ma stosowne umocowanie.

Ponadto, nawet gdyby osoba zawierająca z pozwaną umowę o kartę kredytową rzeczywiście nie działała, jako prawnie upoważniony pełnomocnik powoda, to jednak nie można tracić z pola widzenia, że zgodnie z art. 103 § 1 k.c. jeżeli zawierający umowę, jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Potwierdzenie umowy może przy tym nastąpić także w sposób dorozumiany, chociażby poprzez jej faktyczne wykonywanie i respektowanie skutków z niej wynikających. Zarówno pozwana jak i bank przez lata wykonywali zawartą umowę. Postępowanie banku, który udostępniał pozwanej limit kredytowy, już samo w sobie świadczyłoby o potwierdzeniu umowy zawartej przez rzekomego pełnomocnika. Nadto, sama pozwana uważała umowę za ważną, skoro w zarejestrowanych rozmowach telefonicznych deklarowała chęć spłaty zadłużenia. Pozwana otrzymała wraz z umową regulamin kart kredytowych. Dokumenty te określały warunki spłat ratalnych. Pozwana przed podpisaniem umowy mogła zapoznać się z tymi dokumentami.

Wreszcie chybiony jest zarzut braku prawidłowego umocowania adw. M. K. i adw. S. G. do występowania w niniejszej sprawie. Umocowanie pełnomocników jasno wynika ze złożonych do akt pełnomocnictw z dnia 5 czerwca 2013 roku (k.21, k.22), mocą których zostali on upoważnieni do procesowego reprezentowania Banku we wszystkich sprawach sądowych związanych z dochodzeniem należności Banku z tytułu udzielonych kredytów oraz pożyczek przeciwko wszelkim dłużnikom Banku, przed właściwymi rzeczowo i miejscowo Sądami powszechnymi oraz w instancji właściwej dla danej sprawy, jak również przed Sądem Najwyższym, w postępowaniu egzekucyjnym oraz w postępowaniu przed organami administracji publicznej, w szczególności w postępowaniu nakazowym, upominawczym, uproszczonym i zwykłym. Natomiast, zgodnie z art.88 k.p.c., pełnomocnictwo procesowe może być ogólne, bądź do prowadzenia poszczególnych spraw albo do niektórych tylko czynności procesowych.

Przedłożone pełnomocnictwa są niewątpliwie pełnomocnictwami procesowymi ogólnymi, obejmującym umocowanie do wszystkich czynności procesowych łączących się z postępowaniami sądowymi dotyczącym Banku (...) Spółki Akcyjnej w W..

Pełnomocnictwa zostały podpisane przez W. Z., wiceprezesa zarządu banku, którego uprawnienie do udzielania pełnomocnictwa wynika z załączonego do akt odpisu pełnego KRS. Przedłożony przez powoda odpis pełny z dnia 5 września 2016 roku, a więc wydany po dniu udzielenia pełnomocnictw procesowych (5 czerwca 2013 roku) zawiera wszelkie zmiany w rejestrze od chwili wpisu do dnia sporządzenia odpisu. Wykazuje on zatem także, iż wiceprezes zarządu W. Z. w dniu udzielenia pełnomocnictwa procesowych – 5 czerwca 2013 roku był uprawniony do jednoosobowego składania oświadczeń woli w imieniu banku, a zatem skutecznie udzielił pełnomocnictwa adwokatowi M. K. oraz adwokatowi S. G., występującym w niniejszej sprawie w imieniu powoda.

Jednakże, skoro strona powodowa nie przedłożyła dowodów, z których jednoznacznie wynikałby fakt istnienia zobowiązania pozwanej i jego wysokości, powództwo podlegało oddaleniu.