Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant st. sekr. sąd. M. O.

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa J. C.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8884,70 zł (osiem tysięcy osiemset osiemdziesiąt cztery złote siedemdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 3129,65 zł (trzy tysiące sto dwadzieścia dziewięć złotych sześćdziesiąt pięć groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3694,20 zł (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt cztery złote dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 253/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 kwietnia 2018 roku powód J. C., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. kwoty 9300 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 800 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wniósł też o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 23 maja 2017 roku doszło do pęknięcia zaworu w pionie z.w. w mieszkaniu powoda w Ł. przy ul. (...), w wyniku czego doszło do zalania kuchni, przedpokoju oraz dwóch pokoi. Zniszczeniu uległy podłogi wykonane z parkietu dębowego, dywany, szafki kuchenne oraz listwy panelowe. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) posiadała ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił na rzecz powoda kwotę 1038,77 zł. Z uwagi na zaniżenie odszkodowania, powód zlecił wykonanie kosztorysu naprawy uszkodzonego parkietu rzeczoznawcy i poniósł koszt tej prywatnej opinii w kwocie 800 zł. Powód wyjaśnił, że nie posiadał wiedzy, aby samodzielnie ustalić wartość należnego odszkodowania.

(pozew k. 3-5, pełnomocnictwo k. 6)

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 maja 2018 roku pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania. Pozwany przyznał, że w dacie powstania szkody udzielał ochrony ubezpieczeniowej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł.. Wskazał, że kwota wypłacona powodowi w postępowaniu likwidacyjnym została ustalona przy zastosowaniu cennika S. w zakresie robocizny, materiałów i sprzętu. Jeśli chodzi o koszty opinii wykonanej na zlecenie poszkodowanego, to nie podlegają one zwrotowi z uwagi na postanowienie ogólnych warunków umowy.

(odpowiedź na pozew k. 26-26v, pełnomocnictwo k. 31, odpis KRS k. 27-30)

W toku dalszego postępowania stanowiska stron do dnia zamknięcia rozprawy nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 maja 2017 roku doszło do pęknięcia zaworu w pionie z.w. w budynku położonym w Ł. przy ulicy (...), w mieszkaniu numer (...) należącym do J. C.. Budynek pozostawał w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł., która w dacie zdarzenia objęta była ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej w Ł..

(bezsporne, polisa k. 9-11, zgłoszenie szkody k. 12-12v, protokół szkody k. 33-33v)

Na skutek pęknięcia zaworu i przedostania się wody do mieszkania powoda, uszkodzeniu uległa posadzka parkietowa dębowa w lokalu. Parkiet został położony w mieszkaniu ok. 10 lat wcześniej.

(zgłoszenie szkody k. 12-12v, protokół szkody k. 33-33v, zeznania powoda k. 60)

W celu doprowadzenia lokalu powoda do stanu sprzed zalania w dniu 23 maja 2017 roku, należało usunąć posadzkę w pokoju dziennym (18,6 m ²) i części korytarza (7,4m ²), zastąpić ją nową, a całość powierzchni (44,43m ²) cyklinować i lakierować.

Koszt wymiany posadzki parkietowej w pokoju dziennym i części korytarza, wraz z wszystkimi dodatkowymi pracami i materiałami przy zastosowaniu rynkowych cen w branży rzemieślniczej – parkieciarstwo/cykliniarstwo w Ł. wynosi 9923,47 zł przy zastosowaniu stawki VAT w wysokości 8% (usługa i materiały). Przy zastosowaniu stawki VAT 23% (materiały) koszt ten wynosi 10.592,33 zł.

Robocizna obejmować winna: usuwanie deszczułek parkietowych, maszynowe oczyszczenie podkładu podłogowego z kleju, naprawę podkładu podłogowego, ułożenie parkietu, cyklinowanie i lakierowanie.

(pisemna opinia biegłego do spraw jakości usług parkieciarskich z zał. k. 101-116, opinia pisemna uzupełniająca biegłego k. 126-130)

W dniu 30 maja 2017 roku do pozwanego wpłynęło zgłoszenie szkody doznanej w mieniu powoda na skutek zdarzenia z dnia 23 maja 2017 roku.

(zgłoszenie szkody wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 122v oraz akta szkody k. 34)

Na podstawie decyzji z dnia 26 czerwca 2017 roku pozwany wypłacił powodowi kwotę 1038,77 zł tytułem odszkodowania za szkodę z dnia 23 maja 2017 roku.

(kserokopia decyzji k. 13-13v, potwierdzenie operacji k. 89)

Powód zlecił sporządzenie ekspertyzy parkieciarskiej, za co w dniu 30 sierpnia 2017 roku uiścił należność w kwocie 800 zł.

(kserokopia ekspertyzy k. 16-18v, faktura k. 19)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich zeznań powoda, opinii powołanego biegłego J. K., a także na podstawie załączonych dokumentów, których prawdziwość nie była kwestionowana przez strony w toku procesu.

W postępowaniu została sporządzona pierwotnie opinia przez biegłego L. L.. Powód wnosił zastrzeżenia do tej opinii, składał wnioski o jej dalsze uzupełnienie. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, biegły ten nie mógł odnieść się do zgłaszanych wątpliwości /k.91/, dlatego Sąd dopuścił na wniosek powoda dowód z opinii innego biegłego tej samej specjalności, zaś opinię biegłego L. L. pominął przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

Biegły J. K. wydał opinię pisemną podstawową oraz pisemną uzupełniającą. Ustosunkował się do wszystkich wątpliwości strony pozwanej. Sąd uznał, że obie opinie tego biegłego stanowią pełnowartościowe dowody nie tylko dlatego, że zostały sporządzone przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową, ale również dlatego, że są jasne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne, a wnioski zostały przez biegłego dobrze uzasadnione, co czyni opinie w pełni przydatnym środkiem dowodowym do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Zgodnie z przepisem art. 286 k.p.c. Sąd może żądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby żądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Powołany przepis nie precyzuje jak należy rozumieć pojęcie „w razie potrzeby”. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się jednak, iż chodzi tu o takie sytuacje, gdy opinia złożona przez biegłego jest niejasna lub niezupełna, wewnętrznie sprzeczna, albo gdy opinia pisemna jest rozbieżna z opinią ustną biegłego. W rozpoznawanej sprawie żadna z wymienionych sytuacji nie miała miejsca. Opinia biegłego J. K. jest przekonywująca i dostatecznie wyjaśnia zagadnienie stanowiące przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 21 listopada 1974 roku, II C CR 638/74,(OSPiKA 1975, numer 5, poz. 108), w którym wypowiedział się, iż nie jest uzasadniony wniosek strony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, jeżeli w przekonaniu sądu opinia wyznaczonego biegłego jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienie wymagające wiadomości specjalnych. Nadto w orzeczeniach z dnia 15 lutego 1974, II CR 817/73( nie publikowane) oraz z dnia 18 lutego 1974,II CR 5/74 (Biuletyn Sądu Najwyższego 1974, numer 4, poz.64) Sąd Najwyższy wypowiedział się, iż Sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w wypadku, gdy opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowiska wyrażone w powyższych orzeczeniach znajdują poparcie również w doktrynie prawniczej /Tadeusz Ereciński, Jacek Gudowski oraz Maria Jędrzejewska w „Komentarzu do Kodeksu Postępowania Cywilnego Część Pierwsza, Postępowanie Rozpoznawcze”, Tom I (Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1997, tezy 7,8 strony 438-439)/ i jednoznacznie stwierdzają, iż stanowisko odmienne od wyrażonego w powołanych wyżej orzeczeniach oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona.

Sąd nie znalazł uzasadnionych podstaw, aby odmówić wiary dowodowi z opinii biegłego J. K.. Zdaniem pozwanego zasadne było wyliczenie kosztów naprawy parkietu na podstawie Katalogu Nakładów Rzeczowych z zastosowaniem cennika S. /k.135/. Biegły przekonywająco uzasadnił w opinii pisemnej, że do wyliczenia kosztów naprawy stosował ceny rynkowe. Wyjaśnił nadto, że portal cenowy S..NET zajmuje się gromadzeniem, przetwarzaniem i publikowaniem informacji o cenach w budownictwie. Kosztorysy budowlane zawierają faktyczne ceny jednostkowe usług, ale jedynie cały kosztorys jest w stanie przedstawić faktyczną cenę jednostkową – wraz z robotami towarzyszącymi i narzutami /k.127-128/. Biegły wskazał także, iż zastosował dla potrzeb opinii ceny z roku 2019, które jednak nie zostały w sposób znaczący zmienione w stosunku do roku 2017 /k.129/. Wyjaśnienia biegłego zgodne są z zakreśloną biegłemu tezą dowodową, w której Sąd zobowiązał go do wydania opinii na okoliczność ekonomicznie uzasadnionego kosztu robót i materiałów w celu doprowadzenia lokalu powoda do stanu sprzed szkody. Jak słusznie zauważył biegły /k.130/ powód zlecając wykonanie usługi musiałby ponieść koszty obowiązujące na rynku takich usług, natomiast żaden z wykonawców nie posługuje się kosztorysem KNR. W ocenie Sądu opinia biegłego jest rzeczowa, nie zawiera twierdzeń pozostających ze sobą w sprzeczności oraz jest poparta fachową wiedzą z zakresu specjalności biegłego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w niniejszej sprawie powód dochodził odszkodowania tytułem kosztów naprawy uszkodzonego parkietu (mimo, że w pozwie wskazywał także na inne szkody w mieszkaniu) i w tym celu inicjował postępowanie dowodowe. Wynika to także wprost z zeznań powoda k. 60.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że podmiotem odpowiedzialnym za szkodę w lokalu powoda była Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w Ł., ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Przepis art. 415 k.c. przewiduje odpowiedzialność cywilną tego, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia niezbędne jest spełnienie łącznie 3 przesłanek, tj. winy, zaistnienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zawinionym działaniem. Zauważyć w tym miejscu należy, że czyn niedozwolony oznacza kategorię prawną obejmującą swym zakresem przedmiotowym zachowania (działania i zaniechania) polegające na naruszeniu pewnych ogólnych tj. spoczywającym na każdym i względem każdego, reguł ostrożności, dbałości o interesy, życie, zdrowie innych podmiotów słowem należytego zajmowania się innymi dobrami prawnymi.

Natomiast podstawy prawnej odpowiedzialności pozwanego towarzystwa ubezpieczeń upatrywać należy w przepisie art. 822 § 1 k.c. zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia, przy czym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 822 §2 k.c.). W przypadku zaś odpowiedzialności cywilnej, uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (§ 4 art. 822 k.c.).

Wobec braku sporu co do zasady odpowiedzialności pozwanego za szkodę w lokalu powoda, w dalszej kolejności Sąd był zobligowany do oceny wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt usunięcia uszkodzeń parkietu (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Natomiast, w myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego zależnie od wyboru poszkodowanego.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić pozwany, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed zdarzeniem szkodzącym.

W oparciu o opinię biegłego do spraw parkieciarstwa ustalono, że koszty, jakie powód musiałby ponieść w przedmiotowej sytuacji odpowiadają kwocie 9923,47 zł. Sąd ustalił, że takie koszty są celowe i ekonomicznie zasadne. Wskazana przez biegłego w tej wersji wycena uwzględnia podatek VAT 8% na materiały i usługi. Powód nie wykazał w niniejszej sprawie, aby wykonał naprawę parkietu w sposób opisany w opinii biegłego, oraz, by w tym celu zakupił materiały, a następnie zlecił stosowne usługi, o których w opinii mowa. Powód mógł zatem zlecić kompleksową usługę w zakresie prac wykonawczych wraz z zakupem materiałów wykonawcy prowadzącemu działalność w zakresie usług parkieciarskich, będącemu płatnikiem VAT. W takiej sytuacji poniesiony przez niego koszt odpowiadałby kwocie 9923,47 zł według opinii biegłego.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na ogólną zasadę prawa zobowiązań, a mianowicie zasadę lojalnej współpracy pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem przy naprawianiu szkody. Zasada ta, skodyfikowana w treści art. 354 § 1 i 2 k.c. stanowi, że zarówno dłużnik jak i wierzyciel powinni przy wykonaniu zobowiązania działać zgodnie z zasadami współżycia społecznego. Zasada tę dopełnia treść przepisu art. 824 § 1 k.c., zawarty w regulacji umowy ubezpieczenia, stanowiący, że suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, o ile nie umówiono się inaczej. Z obu tych przepisów wybija się oczywista teza, że szkoda nie może być źródłem wzbogacenia. Wysokość odszkodowania nie zależy od tego ile żąda powód, nawet posiadając rachunki czy faktury dokumentujące poniesione wydatki, ale od realnie poniesionej szkody i uzasadnionych wydatków na jej naprawienie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8884,70 zł tytułem odszkodowania (9923,47 zł – 1038,77 zł wypłacone w postępowaniu likwidacyjnym). W pozostałym zakresie żądanie zwrotu kosztów naprawy parkietu podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Powód żądał także w niniejszej sprawie zasądzenia kwoty 800 zł tytułem kosztu poniesionego za sporządzenie prywatnej ekspertyzy. Sąd oddalił powództwo w tej części.

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w kodeksie cywilnym. Odpowiada zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 i 2 k.c.).

Należy uznać, że co do zasady roszczenie o zwrot kosztu sporządzenia takiej opinii jest uzasadnione, kiedy sporządzenie przez poszkodowanego ekspertyzy w postępowaniu przedsądowym, dokonane jest celem wykazania zasadności swojego roszczenia. Ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a zdarzeniem szkodzącym oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwiania zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody. (por. wyrok SN z dn. 30.02.2002 r., V CKN 908/00, uchwała SN z dn. 18.05.2004 r., III CZP 24./04 w L.).

W ocenie Sądu roszczenie powoda w tym zakresie jest bezzasadne. W niniejszej sprawie od samego początku znany był sprawca szkody, okoliczności zalania oraz ubezpieczyciel. Z akt sprawy wynika, że po zgłoszeniu szkody i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pozwany zwrócił powodowi bezsporną wartość odszkodowania. Nadto opinia sporządzona na zlecenie powoda nie okazała się przydatna w niniejszym procesie, choćby celem sformułowania dodatkowych pytań do biegłego /k.105/. W świetle tych ustaleń w ocenie Sądu nie ma podstaw do zasądzenia na rzecz powoda zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy.

Pozwany powoływał się także za zapisy OWU wykluczające zasadność żądania powoda w zakresie kosztów prywatnej wyceny. Wprawdzie w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej można ustalić inne zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela niż określone w art. 827 § 1 kc (art. 827 § 2 kc), jednak Sąd nie dokonywał oceny tej kwestii, gdyż powołane OWU nie zostały złożone do akt przez żadną ze stron.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.), a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Stosownie do przepisu art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art. 817 § 2 zd. 1 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności uzasadniających przekroczenie 30–dniowego terminu oraz ich zasięgu obciąża zakład ubezpieczeń (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 30 czerwca 2017 roku, gdyż szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 30 maja 2017 roku. Uwzględniony zatem został 30-dniowy okres od zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi. W pozostałej części żądanie zasądzenia odsetek podlegało oddaleniu.

W punkcie 3 wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2019r poz. 785) w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd obciążył na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pozwanego kwotą 3129,65 zł należną tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając. W niniejszej sprawie powód wygrał proces w 87,97 %, a przegrał w 12,03%.

Po stronie powodowej koszty procesu wyniosły kwotę 5122 zł, na którą złożyły się: opłata od pozwu 505 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 3600 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.) opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł oraz zaliczka na biegłego – 1000 zł.

Strona pozwana poniosła koszty w wysokości 3617 zł tj. wynagrodzenie pełnomocnika, ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Skarb Państwa poniósł tymczasowo wydatki w kwocie 3129,65 zł tytułem wynagrodzenia biegłych.

Łączne koszty wyniosły kwotę 11.868,65 zł. Z uwagi na wynik postępowania Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3694,20 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 4 wyroku).