Pełny tekst orzeczenia

Formularz (...)

Sygnatura akt

II K 125/19

Jeżeli został złożony wniosek o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych, można wypełnić część 3–8 formularza

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1. Wyroki wydane wobec skazanego

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny

Data wyroku albo wyroku łącznego

Sygnatura akt sprawy

1.

1. Sąd Rejonowy w Ostródzie

2. Sąd Rejonowy w Olsztynie

3. Sąd Rejonowy w Olsztynie

4. Sąd Rejonowy w Sopocie

5. Sąd Okręgowy w Olsztynie

1. 30 październik 2013 r.

2. 02 lipca 2014 r.

3. 26 marca 2015 r.

4. 05 grudnia 2017 r.

5. 22 listopada 2018 r.

1. II K 540/13

2. II K 389/14

3. VII K 123/15

4. II K 133/16

5. II K 120/18

2.

1.2. Inne fakty

1.2.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

    1.

2.  

3.

4.

5.

6.

1. P. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 30 października 2013 r., sygn. akt II K 540/13, został skazany za przestępstwa popełnione w okresie między majem a październikiem 2011 r. wyczerpujące dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 50 zł; okres próby zakończył się, kara grzywny została wykonana;

2. P. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 02 lipca 2014 r., sygn. akt II K 389/14, został skazany za przestępstwa popełnione w dniu 26 grudnia 2013 roku wyczerpujące dyspozycję art. 226 § 1 k.k. oraz art. 222 § 1 k.k. na karę łączną grzywny w wymiarze 104 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 30 zł; kara grzywny została wykonana,

3. P. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt VII K 123/15, został skazany za przestępstwo popełnione w dniu 22 listopada 2014 r. wyczerpujące dyspozycję art. 178 a § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 20 zł, orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat oraz świadczenie pieniężne; wykonano karę grzywny, świadczenie pieniężne oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, okres próby zakończył się;

4. P. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 05 grudnia 2017 r., sygn. akt II K 133/16, został skazany za przestępstwa popełnione:

a) I. w dniu 19 listopada 2015 roku wyczerpujące dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, za które orzeczono karę 1 roku pozbawienia wolności;

b) II i III popełnione w dniu 19 listopada 2015 roku wyczerpujące dyspozycję art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w warunkach art. 91 § 1 k.k., za które orzeczono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

c) IV i V popełnione w dniu 19 listopada 2015 roku wyczerpujące dyspozycję art. 222 § 1 k.k. popełnione w warunkach art. 91 § 1 k.k., za które orzeczono karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

przy czym za w/w przestępstwa na zasadzie art. 91 § 2 k.k. orzeczono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; skazany rozpoczął wykonywać orzeczoną karę w dniu 20 grudnia 2018 roku, a zakończy w dniu 17 czerwca 2020 roku,

5. P. G. wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt II K 120/18, został skazany za przestępstwo popełnione w okresie od 16 stycznia 2017 roku do 13 marca 2017 roku, wyczerpujące dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności; skazany rozpocznie odbywać karę pozbawienia wolności w dniu 17 czerwca 2020 roku, a zakończy w dniu 12 lutego 2022 roku,

6. skazany nie posiada pozytywnej opinii z Zakładu Karnego, był dwukrotnie nagradzany, dziesięciokrotnie karany dyspyclinarnie

1. 1. odpis wyroku II K 540/13

1.2. karta karna

2. 1. odpis wyroku II K 389/14

2.2. karta karna

3.1. odpis wyroku VII K 123/15

3.2. karta karna

4.1. odpis wyroku II K 133/16

4.2. karta karna

4.3 obliczenie kary

5.1. odpis wyroku II K 120/18

5.2. karta karna

5.3. obliczenie kary

6. opinia o skazanym

1. 1. 41-42

1.2. 28-29

2. 1. 45

2.2. 28-29

3.1. 47

3.2. 28-29

4.1. 36-37

4.2. 28-29

4.3. 54

5.1. 26

5.2. 28-29

5.3. 27

6. 55-56

1.2.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.  OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 1.2.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

2

3

4

5

6

1. 1. odpis wyroku II K 540/13

1.2. karta karna

2. 1. odpis wyroku II K 389/14

2.2. karta karna

3.1. odpis wyroku VII K 123/15

3.2. karta karna

4.1. odpis wyroku II K 133/16

4.2. karta karna

4.3 obliczenie kary

5.1. odpis wyroku II K 120/18

5.2. karta karna

5.3. obliczenie kary

6. opinia o skazanym

1. 1. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

1.2. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

2.1. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

2.2. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

3.1. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

3.2. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

4.1. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

4.2. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

4.3. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

5.1. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

5.2. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

5.3. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

6. dokument sporzadzony zgodnie z przepisami, nie zawiera sprzeczności, strony go nie kwestionowały

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla

ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 1.2.1

albo 1.2.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA KARY ŁĄCZNEJ

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny, data wydania wyroku albo wyroku łącznego
i sygnatura akt sprawy

Kary lub środki karne podlegające łączeniu

1.

wyrok Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 05 grudnia 2017 r., sygn. akt II K 133/16 oraz wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt II K 120/18

kara łączna pozbawienia wolności orzeczona w wyroku Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 05 grudnia 2017 r., sygn. akt II K 133/16 i kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolości orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt II K 120/18

2.

Zwięźle o powodach połączenia kar lub środków karnych z wyjaśnieniem podstawy prawnej

Zgodnie z art. 85 k.k.: Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§ 1); Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 (§ 2); Jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu (§ 3 ). Karę orzeczoną w sprawie II K 133/18 sprawca zaczął odbywać w dniu 20 grudnia 2018 r., zakończy w dniu 17 czerwca 2020 r. Z kolei w sprawie II K 120/18 sprawca rozpocznie odbywać karę w dniu 17 czerwca 2020 r. W obu sprawach wymierzono kary pozbawienia wolności. Dlatego w pkt I wyroku połączono karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem wydanym w sprawie II K 133/16 i karę pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 120/18.

4.  WYMIAR KARY

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy wymiarze kary łącznej

Określając wymiar orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności należy zauważyć, że zgodnie z art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Należy nadmienić, że art. 86 § 4 k.k. wskazywał, że zasady wymiaru kary łącznej określone w § 1-3 stosuje się odpowiednio, jeżeli przynajmniej jedną z kar podlegających łączeniu jest już orzeczona kara łączna. Jednakże wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 2019 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 858), sygn. K 14/17, który wszedł w życie 9 maja 2019 r. orzeczono, że: „Art. 86 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1600, ze zm.) w zakresie, w jakim różnicuje sytuacje osób, wobec których zastosowanie miała już wcześniej instytucja kary łącznej, od osób, co do których ta instytucja zastosowania nie miała, w ten sposób, że umożliwia w stosunku do tej pierwszej kategorii osób podwyższenie dolnej granicy kary łącznej, a także orzeczenie kary rodzajowo surowszej, tj. kary 25 lat pozbawienia wolności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”. Gdyby dalej obowiązywał art. 86 § 4 k.k. to wobec P. G. dolna granica możliwej do orzeczenia wobec niego kary łącznej wynosiłaby 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności ponieważ taką karę orzeczono w sprawie o sygn. II K 120/16, a maksymalną karę łączną można by orzec w wymiarze 3 lat i 2-óch miesięcy pozbawienia wolności. Obecnie dalej podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne (art. 85 § 2 k.k.). Jednakże zgodnie z art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Czyli trzeba brać pod uwagę kary wymierzone za poszczególne przestępstwa. Zatem można połączyć kary łączne, ale przy wymiarze kary trzeba brać pod uwagę kary wymierzone za poszczególne przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 05 grudnia 2017 r., sygn. akt II K 133/16, za poszczególne przestępstwa orzeczono:

a) I. z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii - karę 1 roku pozbawienia wolności;

b) II i III z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w warunkach art. 91 § 1 k.k. karę - 10 miesięcy pozbawienia wolności;

c) IV i V z art. 222 § 1 k.k. popełnione w warunkach art. 91 § 1 k.k. - karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Należy również nadmienić, że na gruncie art. 585 KPK przed 1.7.2015 r. pojawił się problem związania wcześniejszym wyrokiem łącznym w zakresie kary. Istniały dwa stanowiska. Pierwsze, głoszące, że kara łączna nie może stwarzać większych dolegliwości od tych, które wiązałyby się z kolejnym wykonaniem poszczególnych wyroków, a uprzednio orzeczone kary łączne nie są pozbawione znaczenia ze względu na stan powagi rzeczy osądzonej, czy też pozostawienie „śladu” poprzedniej kary łącznej, istotnego dla kształtowania w wyroku łącznym nowych granic kary łącznej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2004 r., V KK 50/04, L.). Drugie, że: „Wymiar kar łącznych w wyrokach objętych wyrokiem łącznym nie wyznacza ustawowych granic minimum i maksimum, w jakich sąd może orzec nową karę łączną, gdyż z mocy art. 575 KPK kary łączne orzeczone wcześniejszymi wyrokami ulegają rozwiązaniu. Tym samym więc granice nowej kary łącznej, która ma zostać orzeczona, określa przepis art. 86 § 1 KK i każde kolejne postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego za podstawę orzekania kary łącznej przyjmuje wyłącznie kary wymierzone za poszczególne przestępstwa, z uwzględnieniem, że poprzednio orzeczona kara łączna utraciła moc, jak przewiduje to przepis art. 575 § 1 KPK” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2010 r., II KK 156/10, L.). Należy przychylić się do drugiego stanowiska, bowiem z wyraźnego brzmienia przepisu wynika, że z chwilą uprawomocnienia się nowego wyroku łącznego, poprzedni wyrok łączny traci moc (art. 575 § 1 k.p.k.).

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.

Zatem istnieje możliwość wymierzenia kary łącznej w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Jednocześnie w orzecznictwie wskazuje się, że „niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia, a priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 lipca 2018 r., II AKa 133/18, Lex) oraz, że: „Zastosowanie zasady absorbcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa, objęte tym wyrokiem” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 maja 2001 r., II AKa 63/01, Lex).

Nie zawsze orzeczenie kary łącznej ma też przynieść skazanemu korzyść, co podkreślił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 20 września 2001 r. (II AKa 154/01, Lex) stwierdzając, że „Warto nadmienić również, iż orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar, czy też poprzez zastosowanie zasady absorpcji. Wymiar kary łącznej zależy od stopnia związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się przestępstw. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma także wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji”. Co do zasady absorbcji wypowiadano się wielokrotnie w orzecznictwie. Należy wskazać, że przepisy prawa karnego materialnego nie zawierają nakazu kierowania się wyłącznie dyrektywą pełnej absorbcji w odniesieniu do każdego skazanego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., IV KKN 39/99, Lex). Uznano też, że: „Zasadę absorpcji stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem w liczbie nie więcej jak dwa, wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania, mimo godzenia w różne dobra osobiste” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2001 r., II AKa 59/01, Lex).

Natomiast zgodnie z art. 85a k.k. orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Odnośnie do tego przepisu w orzecznictwie wskazano, że „Decydując o ostatecznym kształcie kary łącznej sąd winien, zgodnie z art. 85a k.k., brać pod uwagę przede wszystkim dyrektywy prewencji indywidualnej oraz generalnej. Jako że przepis ten nie zawiera enumeratywnego katalogu przesłanek decydujących o wymiarze kary łącznej, to użycie zwrotu >>przede wszystkim<< pozwala uwzględnić relacje zachodzące pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, które sprowadzają się do łączącego je związku przedmiotowo-podmiotowego oraz dzielących je odstępów czasowych, tak aby orzeczona kara łączna zawierała w sobie całościową ocenę przestępczej działalności skazanego i we właściwy sposób miarkowała zastosowaną wobec niego represję karną. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa objęte tym wyrokiem” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 maja 2018 r., II AKa 49/18, Lex).

Wymierzając karę łączną P. G., Sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że skazany dopuścił się przestępstw o odmiennym przedmiocie ochrony, tj. przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko funkcjonariuszom publicznym oraz z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie bez znaczenia jest też ilość popełnionych czynów zabronionych i okoliczność, że skazany był już wielokrotnie karany. Niewątpliwie świadczy to o jego lekceważącej postawie wobec obowiązującego porządku prawnego. Nie ma też bliskiej zwartości czasowej pomiędzy popełnionymi czynami, za które został skazany wyrokiem w sprawie sygn. II K 133/16 oraz przestępstwem, za które został skazany wyrokiem w sprawie II K 120/18 (odstęp ponad rok). Sąd wziął pod uwagę też opinię o skazanym, którą nie można ocenić jako pozytywną z uwagi na fakt, że wyżej wymieniony był dwukrotnie nagradzany, a aż dziesięciokrotnie karany dyscyplinarnie.

Zestawienie wszystkich powyżej wskazanych czynników skutkowało więc wymierzeniem kary łącznej 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta zdaniem Sądu jest jak najbardziej adekwatna, uwzględniająca cele kary, które to ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta uwzględnia zarówno związek przedmiotowo-podmiotowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi przestępstwami oraz poziom resocjalizacji skazanego. Należy nadmienić, że gdyby orzec karę w niższym wymiarze, oznaczałoby to tylko swoiste premiowanie przestępczej (różnorodnej i nie tak zbieżnej w czasie) działalności skazanego.

5.  WYMIAR ŚRODKA KARNEGO

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy łącznym wymiarze środka karnego

-

6.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU ŁĄCZNYM

Zwięźle o powodach uzasadniających inne rozstrzygnięcia z wyroku łącznego, w tym umorzenie postępowania, zaliczenie okresów na poczet kary łącznej

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

IV.

II. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie sygn. akt II K 133/16 Sądu Rejonowego w Sopocie od dnia 20 grudnia 2018 r., godz. 12:00, bowiem skazany był pozbawiony wolności

III. do połączenia nadawały się tylko kary pozbawienia wolności, nie było innych rozstrzygnięć nadających się do połączenia, zatem w pozostałym zakresie łączone wyroki pozostawiono do odrębego wykonania

IV. z uwagi na fakt, że inne wyroki (poza połączonymi) nie nadawały się do połączenia, w tym zakresie należało postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego umorzyć

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

z uwagi na sytuację skazanego, jego pobyt w zakładzie karnym i długość kary pozbawienia wolności do odbycia, zwolniono skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

8.  PODPIS