Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Mika (spr.)

Sędziowie SO Grażyna Tokarczyk

SO Marcin Schoenborn

Protokolant Dominika Koza

przy udziale Grzegorza Popławskiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w T.

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2019 r.

sprawy skazanego A. F. ur. (...) w P.

syna J. i S.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 25 stycznia 2019 r. sygnatura akt VI K 712/18

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. C. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. VI Ka 252/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem łącznym z dnia 25 stycznia 2019 roku w sprawie o sygn.. VI K 712/18 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach:

1. na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 kk w zw. z art. 87 § 1 kk połączył karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wobec skazanego A. F. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 11 grudnia 2017 roku, sygn. akt VI K 197/17 z karą 3 miesięcy ograniczenia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 1 grudnia 2015 roku, sygn. akt VI K 893/15 i w ich miejsce wymierzył skazanemu karę łączną 3 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej w punkcie 1 wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 22 stycznia 2017 roku od godziny 13:30 do dnia 24 stycznia 2017 roku do godziny 13:30 w sprawie VI K 197/17 oraz okresy kar dotychczas odbytych w sprawach podlegających łączeniu;

3. ustalił, iż w zakresie objętym wyrokiem łącznym poszczególne połączone wyroki nie podlegają odrębnemu wykonaniu;

4. na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. C. kwotę 144,60 zł brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej za obronę skazanego z urzędu;

5. na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów w sprawie wydania wyroku łącznego.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca skazanego, który zaskarżył orzeczenie w całości, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę będący skutkiem nietrafnej oceny materiału dowodowego popełniony przy wydawaniu wyroku łącznego w oparciu o wyroki jednostkowe, polegający na niezasadny przyjęciu, że nie zachodzą przesłanki do zastosowania pełnej absorpcji kar jednostkowych.

W oparciu o tak postawiony zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenia skazanemu kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji kar jednostkowych w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i zasądzenia na rzecz obrońcy od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest bezzasadna.

Przypomnieć na wstępie wypada, że:

1) Niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji i pełnej kumulacji oparcie wymiaru na zasadzie absorpcji lub kumulacji należy traktować jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia.

2) Wymiar kary łącznej oparty na zasadzie absorpcji uzasadniony jest wówczas, gdy zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami, sprawiający, że granica pomiędzy zbiegiem pomijalnym a zbiegiem realnym nie jest wyraźnie zarysowana. Podstawowym elementem uzasadniającym oparcie wymiaru kary na dyrektywie pełnej lub częściowej absorpcji jest związek podmiotowo-przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami.

3) Zastosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest również w sytuacjach znacznej dysproporcji pomiędzy wymiarem kar jednostkowych podlegających łączeniu, w szczególności w sytuacji gdy wymiar najsurowszej kary jednostkowej sprawia, że całościowa ocena przestępczej działalności oskarżonego, w szczególności składających się na tę działalność przestępstw o istotnie mniejszej szkodliwości społecznej, sprawia, że racjonalne podsumowanie tej działalności, będące istotą wymiaru kary łącznej, nie wymaga sięgania do kary surowszej niż najsurowsza kara jednostkowa.

4) Przy wymiarze kary łącznej nie może zostać pominięta liczba popełnionych przestępstw. W orzecznictwie przyjmuje się, że im większa liczba przestępstw, tym surowsza powinna być wymierzona za nie kara łączna.

W realiach niniejszej sprawy podlegająca połączeniu kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności z wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 11 grudnia 2017 roku, sygn. akt VI K 197/17, była karą obejmującą popełnione w dniach od 21 do 22 stycznia 2017 roku: przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. , ciąg przestępstw z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k., przestępstwo z art. 193 k.k., przestępstwo z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k., czyn z art. 288 § 1 k.k. i w końcu przestępstwo art. 222 § 1 kk w zw. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k. W sumie objęła więc 7 czynów zabronionych. Z kolei kara 3 miesięcy ograniczenia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 1 grudnia 2015 roku, sygn. akt VI K 893/15, to kara za czyn z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. popełniony w dniu 25 września 2015 roku. Związek przedmiotowy jaki można w takiej sytuacji dostrzec pomiędzy czynami z pierwszego wyroku i czynem z drugiego wyroku uznać należy za dość odległy, skoro dotyczy on wyłącznie rodzajowej zbieżności dobra chronionego (własność) w odniesieniu do czynów z art. 279 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k. oraz art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. a czas dzielący popełnienie przestępstw to okres niespełna 1 roku i 4 miesięcy. Tym samym ani rodzaj związku przedmiotowego łączący zbiegające się przestępstw, ani liczba w sumie popełnionych przestępstw nie wskazują na zasadność pełnej absorpcji jako podstawy ukształtowania kary łącznej orzekanej wobec skazanego. Brak również okoliczności świadczących o konieczności zastosowanie pełnej absorpcji przy orzekaniu kary łącznej ze względu na potrzebę zapobiegawczego oddziaływania na osobę skazanego. W tym względzie pod uwagę należy wziąć nie tylko treść aktualnej opinii o skazanym z jednostki penitencjarnej, która świadczy o jego co najwyżej poprawnym zachowaniu w trakcie odbywania kary i pozytywnej prognozie penitencjarnej. Potrzeby związane z prewencją indywidualną wobec osoby skazanego ocenić należy również w kontekście innych informacji, w szczególności: wynikającego z opinii bezkrytycznego stosunku skazanego do popełnionych przestępstw oraz całej ścieżki życiowej skazanego, który był skazywany już 8 krotnie i mimo odbycia kar bezwzględnych pozbawienia wolności powrócił do popełniania przestępstw. Wypada przypomnieć, że czyny objęte wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 11 grudnia 2017 roku, sygn. akt VI K 197/17 zostały przez skazanego popełnione bezpośrednio po opuszczeniu przez niego zakładu karnego w dniu 21 stycznia 2017 roku po odbyciu kary pozbawienia wolności za wcześniejsze przestępstwo.

Zważywszy na wskazane wyżej okoliczności nie sposób w realiach niniejszej sprawy dostrzec racjonalnych powodów dla większej redukcji dolegliwości płynących z odrębnego wykonania kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 11 grudnia 2017 roku, sygn. akt VI K 197/17 oraz dnia 1 grudnia 2015 roku, sygn. akt VI K 893/15. Redukcja ta i tak miała przecież miejsce, skoro odrębne wykonanie obu zbiegających się kar łączyłoby się z pobytem skazanego w zakładzie karnym przez okres 3 lat i 7 miesięcy i 15 dni, a z uwagi na treść art. 37 k.k. zgodne z którym kara pozbawienia wolności orzekana może być jednie w latach i miesiącach, najsurowszy wymiar kary łącznej pozbawienia wolności mógł osiągnąć pułap jedynie 3 lat i 7 miesięcy.

Wobec braku uchybień podniesionych w środku odwoławczym a zarazem uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Wobec wniosku i stosownego oświadczenia obrońcy zasądzono na jego rzecz od Skarbu Państwa wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym w wysokości określonej w § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714)

Z uwagi na długotrwały pobyt skazanego w zakładzie karnym i ograniczone z tego powodu jego możliwości finansowego sąd odwoławczy zwolnił go z obowiązku poniesienia wydatków postępowania odwoławczego