Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt XI GC 528/19

UZASADNIENIE

Powód G. G. wniósł przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 3621,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 18 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, iż dnia 13 grudnia 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) nr rej. (...) należący do A. B.. Tego dnia poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego za 130 zł netto dziennie. Dnia 11 stycznia 2017 r. ubezpieczyciel sprawcy zakwalifikował szkodę w pojeździe poszkodowanego jako szkodę całkowita, ustalając i przyznając odszkodowanie w kwocie 4000 zł brutto. Dnia 18 stycznia 2017 r. poszkodowany zwrócił powodowi wynajęty pojazd (36 dni). Pozwany przyznał odszkodowanie tytułem najmu pojazdu zastępczego w łącznej kwocie 2398,50 zł. Uznał okres 30 dni oraz stawkę 79,95 zł netto. Dodatkowo samochód był holowany. Pismem z dnia 12.12.2019r. powód sprecyzował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie 3356,90 zł tytułem kosztów najmu, 153,75 zł tytułem holowania i 110,20 zł tytułem postoju pojazdu.

Nakazem zapłaty z dnia 19 lutego 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie, pozwana spółka wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do wysokości, wskazując na zastosowanie zawyżonej stawki najmu pojazdu zastępczego oraz nieskorzystanie przez poszkodowanego z oferty organizacji najmu pojazdu zastępczego przez pozwanego. Nadto pozwany zakwestionował okres najmu podnosząc zarzut nieuzasadnionego wydłużenia a także roszczenie w zakresie dochodzonych odsetek.

W toku postępowania powód sprecyzował, że roszczenie oprócz kosztów najmu w kwocie 3356,90 zł obejmuje również koszt holowania w wysokości 153,75 zł oraz koszt parkowania pojazdu w kwocie 110,20 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 13 grudnia 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) nr. rej. (...) należący do A. B.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółką akcyjną w W.. Po zdarzeniu pojazd poszkodowanego nie nadawał się do jazdy, wobec czego został odholowany przez powoda na parking strzeżony.

Tego samego dnia poszkodowany zawarł z powodem- G. G., umowę najmu pojazdu zastępczego marki R. (...) nr rej. (...), przy dobowej stawce wynoszącej 130 zł netto.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 13 grudnia 2016 r., płyta CD k. 16a;

- zeznania świadka A. B. k. 96-97.

Dnia 14 grudnia 2016 r. poszkodowany udzielił pełnomocnictwa (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. do reprezentowania go w postępowaniu likwidacyjnym przed ubezpieczycielem sprawcy szkody.

Tego samego dnia (...) spółka z organiczną odpowiedzialnością w S. dokonała zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne.

Również dnia 14 grudnia 2016 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelał na rzecz powoda wierzytelność przysługująca mu z tytułu zdarzenia z dnia 13 grudnia 2016 r. w szczególności w zakresie kosztów holowania, parkowania uszkodzonego pojazdu oraz najmu pojazdu zastępczego, w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W.. Nadto poszkodowany oświadczył, iż wynajęty pojazd zastępczy wykorzystywany będzie przez niego w celach dojazdów do pracy, potrzeb życia codziennego.

Dowód:

- pełnomocnictwo z dnia 14 grudnia 2016 r., płyta CD k. 16a;

- zgłoszenie szkody z dnia 14 grudnia 2016 r., płyta CD k. 16a;

- dokumentacja fotograficzna k. 38-47;

- wiadomość e-mail z dnia 14 grudnia 2016 r., płyta CD k. 16a;

- umowa cesji z dnia 14 grudnia 2016 r., płyta CD k. 16a;

- oświadczenie z dnia 14 grudnia 2016 r., płyta CD k. 16a;

- zeznania świadka A. B. k. 96-97.

Dnia 21 grudnia 2016 r. ubezpieczyciel sprawcy sporządził kalkulację uszkodzonego pojazdu, w której ustalono wartość rynkową pojazdu na kwotę 4800 zł brutto, ustalając koszt naprawy pojazdu poszkodowanego na kwotę 18 993,80 zł brutto, wobec czego ustalono wartość pozostałości pojazdu na kwotę 800 zł oraz ubytek wartości pojazdu na kwotę 4000 zł.

Dowód:

- kalkulacja (...), płyta CD k. 16a, 36-37;

- kosztorys (...), płyta CD k. 16a, 31-35.

Pismem z dnia 23 grudnia 2016 r. ubezpieczyciel sprawcy poinformował pełnomocnika poszkodowanego o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej.

Dowód:

- pismo z dnia 23 grudnia 2016 r. k. 30.

Decyzją z dnia 11 stycznia 2017 r. pozwany zakład ubezpieczeń zakwalifikował szkodę w pojeździe poszkodowanego jako szkodę całkowita, przyznając odszkodowanie w kwocie 4000 zł.

Wobec czego pełnomocnik poszkodowanego zwrócił się do ubezpieczyciela o wskazanie oferty zbycia pozostałości pojazdu za ustaloną kwotę 800 zł.

Dowód:

- decyzja (...) z dnia 11 stycznia 2017 r., płyta CD k. 16a, 48;

- wiadomość e-mail z dnia 11 stycznia 2017 r., płyta CD k. 16a.

Dnia 18 stycznia 2017 r. poszkodowany zwrócił powodowi wynajęty pojazd zastępczy. Tego samego dnia, powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 5756,40 zł brutto (4680 zł netto) tytułem najmu pojazdu zastępczego marki R. (...) nr rej. (...), przez okres 36 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 130 zł netto.

Również dnia 18 stycznia 2017 r. powód udzielił spółce (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S., pełnomocnictwa do dochodzenia należnego odszkodowania.

Nadto tego samego dnia powód wystawił na rzecz poszkodowanego również faktury VAT z tytułu świadczonych usług:

- nr 27/01/2017 na kwotę 307,50 zł tytułem holowania uszkodzonego pojazdu po kolizji na parking strzeżony;

- na kwotę 664,20 zł brutto tytułem parkowania pojazdu zastępczego przez okres 36 dni, przy dobowej stawce wynoszącej 15 zł netto.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 13 grudnia 2016 r., płyta CD k. 16a;

- faktura VAT nr (...), płyta CD k. 16a;

- faktury VAT nr (...), płyta CD k. 16a;

- pełnomocnictwo z dnia 18 stycznia 2017 r., płyta CD k. 16a;

Dnia 18 stycznia 2017 r. poszkodowany zbył pozostałość pojazdu marki M. (...) nr rej. (...), za kwotę 390 zł oferentowi, który w trybie aukcji zorganizowanej przez ubezpieczyciela nabył pozostałość pojazdu.

Dowód:

- umowa sprzedaży z dnia 18 stycznia 2017 r., płyta CD k. 16a;

- raport aukcji z dnia 24 grudnia 2016 r . k. 61.

Powód dokonał zgłoszenia wierzytelności ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który decyzją z dnia 20 lutego 2017 r. przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 3516,25 zł, na która składały się kwoty 2398,50 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, uznając za uzasadniony okres 30 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 79,97 zł brutto, 153,75 zł brutto tytułem kosztów holowania przyjmując średnie zryczałtowane stawki obowiązujące na rynku lokalnym oraz 554 zł tytułem kosztów parkowania pozostałości pojazdu przez okres 30 dni akceptując zastosowaną przez powoda stawkę najmu.

Dowód:

- pismo z dnia 18 stycznia 2017 r., płyta CD k. 16a;

- decyzja (...) z dnia 20 lutego 2017 r., płyta CD k. 16a, k. 28;

- lista wypłat odszkodowań k. 29;

- korespondencja e-mail, płyta CD k. 16a;

- zeznania świadka A. B. k. 96-97.

Cena netto za dobę wynajmu pojazdu zastępczego klasy (...) jak pojazd uszkodzony, na czas ponad 14 dni, w opcji bez limitu kilometrów i ze zniesionym udziałem własnym w szkodach mieściła się na (...) rynku lokalnym w połowie 2016 r. w przedziale 110-145 zł, średnio 129 zł.

Biorąc to pod uwagę stawka w wysokości 130 zł netto, zastosowana przez powoda w umowie najmu i w fakturze za tę usługę, mieściła się w przedziale stawek stosowanych ówcześnie na rynku lokalnym przy wynajmach pojazdów z segmentu (...) w opcji bez limitu kilometrów przebiegu i ze zniesionym udziałem własnym w szkodach.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 105-113;

Sąd zaważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Podstawę prawą żądania pozwu stanowi norma wyrażona w art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którą przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z normą wyrażoną w § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Odpowiedzialność pozwanej wynika również z ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Norma zawarta w art. 35 ustawy stanowi, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela wobec poszkodowanego obejmuje szkody na osobie oraz szkody w mieniu (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej.

Sporna była wysokość szkody, w tym okres najmu pojazdu zastępczego, stawka najmu, okres parkowania, jak i koszty holowania, jak również spełnienie obowiązku minimalizacji szkody przez poszkodowanego.

Legitymacja powoda do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez niego umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W zakresie podnoszonego przez pozwanego obowiązku minimalizacji szkody, sąd uznał, że pozwany nie wykazał, aby w rzeczywistości poinformował poszkodowanego o możliwości nieodpłatnego zorganizowania najmu pojazdu zastępczego ze wskazaniem akceptowalnych stawek. Tym samym nie sposób było zarzucać powodowi, czy poszkodowanemu uchybienia temu obowiązkowi, poprzez nieskorzystanie z wypożyczalni współpracujących z pozwanym.

W zakresie zaś ustalenia wysokości stawki przyjętej przez powoda, dopuszczono dowód z opinii biegłego sądowego, który ustalił średnią rynkową stawkę na kwotę od 110 – 145 zł netto, wobec czego zastosowana przez powódkę dobowa stawka najmu mieściła się w przedziale stawek akceptowalnych. Za adekwatne przyjęto stawki w opcji bez limitu kilometrów, ze zniesionym udziałem własnym w szkodzie, mając na uwadze, że poszkodowana we własnym samochodzie również nie posiadała takiego limitu, a co więcej również oferty wypożyczalni współpracujących z pozwanym przewidywały wypożyczenie w takiej właśnie opcji.

Co do uzasadnionego okresu najmu sąd uwzględnił cały okres najmu wynoszący 36 dni tj. od dnia 13 grudnia 2016 r. do dnia 18 stycznia 2017 r. Co prawda informacja o zaistnieniu szkody całkowitej miała miejsce w dniu 23.12.2016r., lecz decyzja ustalająca wysokości odszkodowania została wydana przez pozwanego dopiero w dniu 11.01.2017r. i dopiero po tej dacie nastąpiła wypłata odszkodowania. Zdaniem sądu poszkodowanemu przysługuje prawo do korzystania z pojazdu zastępczego (w przypadku szkody całkowitej), co najmniej do 7 dni po rzeczywistej wypłacie pieniędzy z tytułu odszkodowania za szkodę całkowitą. Nie sposób bowiem wymuszać na poszkodowanym zdobywania czy wydatkowa własnych środków, na nabycie innego pojazdu. Byłoby to sprzeczne z funkcją jaką ma pełnić odszkodowanie. Dopiero z chwilą rzeczywistej wypłaty środków i łącznie wstępującą możliwością zbycia pozostałości uszkodzonego pojazdu, poszkodowany ma niewątpliwą możliwość nabycia innego pojazdu. Bez wątpienia sama wiedza poszkodowanego o rodzaju szkody, w żaden sposób nie wypływa na jego realne możliwości w zakresie nabycia w to miejsce innego pojazdu. Dopiero wypłacone odszkodowanie ma zabezpieczać poszkodowanemu taką możliwość. Poszkodowany zdaniem sądu mógł więc w pełni zasadnie skorzystać z takiej najmu, za który nie musiał wykładać własnych środków, skoro nie wynikał on z jego winy. Na takie okres nie ma również wpływu zasadna minimalizacji szkody przez poszkodowanego. Nie sposób bowiem jej rozumieć jako obowiązku częściowego ponoszenia ciężaru związanego z odszkodowaniem, poprzez choćby tylko tymczasowe wydatkowanie własnych środków na naprawę szkody. Nie może się on bowiem wiązać z nałożeniem na poszkodowanego obowiązku ponoszenia kosztów związanych ze szkodą.

Mając na uwadze, iż pozwany do tej pory tytułem najmu wypłacił powódce kwotę 2398,50 zł, zasądzeniu podlegała kwota 3356,90 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Wskazaną kwotę powiększyć należało o kwotę 110,20 zł tytułem uzasadnionego kosztu parkowania pozostałości pojazdu. Spór dotyczył wyłącznie okresu parkowania. Podobnie zaś jak przy najmie, skoro również dopiero 11.01.2017r. poszkodowany otrzymał informację o wartości wraku, to poszkodowany mógł wówczas szukać ofert sprzedaży w tym zakresie. Ostatecznie uszkodzony pojazd został sprzedany 18.01.2017r., a więc w okresie realnym od czasu ustalenia wartości wraku przez poszkodowanego.

W pozostałym zakresie tj. co do kosztów holowania pojazdu po szkodzie, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie wobec czego roszczenie w kwocie 153,75 zł podlegało oddaleniu. Pozwany kwestionował bowiem wartość tej usługi, zaś powód nie przedstawił w tym zakresie żadnych dowodów potwierdzających rynkową wartość takiej usługi.

Mając powyższe na uwadze powództwo podlegało uwzględnieni w części tj. co do kwoty 3467,10 zł o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Podstawą prawną orzeczenia o odsetkach stanowi norma zawarta w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którą jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 95 %. Poniósł ona koszty na poziomie 1899 zł, na które składa się 182 zł opłaty od pozwu, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 800 zł tytułem kosztów sporządzenia opinii i 17 zł opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. 95 % z 1899 zł to 1804,05 zł. Pozwana natomiast poniosła koszty na poziomie 900 zł wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika opinii z czego 5 % to 45 zł i taka kwota podlega zwrotowi pozwanej. Po skompensowaniu tych kwot Sąd zasądził w punkcie III wyroku od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1759,05 zł.

W punkcie IV i V Sąd nakazał pobrać zgodnie z art. 113 ust. 1 u.k.s.c. koszty sądowe stosownie do wyniku sprawy. Łączny koszt wydatków wyniósł 944,64 zł i w zakresie kwoty 800 zł została opłacona z zaliczki powódki. Do rozliczenia pozostało 144,64 zł. Powódka przegrała sprawę w 5 %, a pozwana w 95 %. Odpowiednio więc Sąd nakazał pobrać od powódki 137,41 zł, a od pozwanej 7,23 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.