Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Biskupcu I Wydział Cywilny, w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2020 r. w B.

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko D. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.607,44 zł (dwa tysiące sześćset siedem złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z odsetkami:

- umownymi w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.549,29 zł od dnia 8 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 58,15 zł od dnia 12 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.017,00 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nadaje wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł 12 sierpnia 2019 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanej D. K. kwoty 2.607,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz umownymi odsetkami od wskazanych kwot liczonymi od 8 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania wedle norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony zawarły ramową umowę pożyczki
o nr (...) z dnia 25 stycznia 2019 r., a następnie 9 marca 2019 r. umowę pożyczki nr (...) na okres do 8 kwietnia 2019 r. Umowa zawarta została w trybie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta z dnia 30 maja 2014 r., który zezwala na zawarcie umowy na odległość bez jednoczesnej fizycznej obecności stron w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Pozwana wypełniła formularz rejestracji na stronie internetowej HaloPożyczka i złożyła wniosek dotyczący kwoty pożyczki i okresu spłaty, zaakceptowała regulamin świadczenia usług metodą automatyczną (K.). Pożyczkodawca po zweryfikowaniu danych osobowych pozwanej przelał na wskazane konto zawnioskowaną kwotę pożyczki w wysokości
2.000,00 zł. Zgodnie z warunkami umowy pozwana była zobowiązana do zwrotu kapitału pożyczki wraz odsetkami umownymi w wysokości wskazanej w umowie oraz prowizją w kwocie 549,29 zł. Ustalona prowizja nie przekraczała maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu dopuszczonych przez obowiązujące przepisy prawa. Powód wskazał, że przed skierowaniem sprawy do Sądu podejmował próby polubownego rozwiązania sporu wzywając pozwaną do zapłaty. Na dochodzoną należność składają się następujące kwoty:

- 2.000,00 zł tytułem należności głównej,

- 41,96 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych za faktyczne opóźnienie w spłacie pożyczki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (14 %) od dnia następującego po dniu wymagalności do dnia kapitalizacji odsetek, tj. od 09.04.2019 r. do 07.08.2019 r.,

- 16,19 zł tytułem odsetek umownych wysokości dwukrotności odsetek ustawowych (10 %) od dnia wypłaty kapitału do dnia wymagalności, tj. od 09.03.2019 r. do 08.04.2019 r,

- 549,29 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki naliczonej zgodnie z umową pożyczki nr (...).

Pozwana D. K. nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana D. K. zawarła z powodem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 25 stycznia 2019 r. ramową umowę pożyczki nr (...)_1.
W umowie zawarto tabele opłat i prowizji w zależności od kwoty i okresu pożyczki oraz informacje o wysokości rocznego oprocentowania na dzień zawarcia umowy, w oparciu o którą wyliczane są odsetki kapitałowe (10%) i odsetki za opóźnienie (14%).

W dniu 9 marca 2019 r. pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki nr (...) na kwotę 2.000,00 zł, z 549,30 zł prowizji, 16,20 zł odsetek oraz przy ustaleniu 14 % rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego. Zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy w tym samym dniu udzielona pożyczka przekazana została na wskazany w umowie rachunek bankowy z przeznaczeniem na spłatę zobowiązań pozwanej względem (...) Sp. z o.o.

(dowód: umowa ramowa k. 14-18; umowa pożyczki k. 19-21; potwierdzenie wykonania transakcji wypłaty środków k. 22)

Pozwana nie dokonała spłaty pożyczki.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej jego części.

Ponieważ pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie stawiła się na wyznaczone posiedzenie Sąd, stosownie do treści art. 339 § 1 kpc, zobligowany był do wydania w przedmiotowej sprawie wyroku zaocznego.

W przypadku nie podjęcia obrony przez pozwanego stosownie do art. 339 § 2 kpc, w którym określono podstawę faktyczną wyroku zaocznego, sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Sąd orzekający podziela stanowiska wyrażone w wyrokach Sądu Najwyższego z 20 października 1998 r. (sygn. akt I CKU 85/98) i 23 września 1997r. (sygn. akt I CKU 115/97) wedle których, niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 kpc domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, Sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do jego twierdzeń z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy wówczas przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyrok SN z dnia 7 czerwca
1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094).

Na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów nie budzi wątpliwości okoliczność, że powoda i pozwaną łączyła umowa pożyczki. Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ocenie Sądu załączona do pozwu umowa pozwalała na ustalenie, że powód wykazał istnienie roszczenia co do zasady. Umowa w sposób szczegółowy określała wysokość i zasady zwrotu pożyczki oraz jej koszty i zasady ustalenia odsetek.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę wskazaną w pozwie wraz z prowizją (łącznie 2.549,29 zł) oraz wyliczonymi odsetkami (58,15 zł). O odsetkach od zasądzonych kwot Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1, § 2 i § 2 ¹ kc oraz art. 482 § 1 kc, uwzględniając w tym zakresie żądanie pozwu w zakresie odsetek od kwot: 2.000,00 zł i 549,29 zł. Jeżeli zaś chodzi o odsetki od kwot skapitalizowanych odsetek, których wysokość określono 41,96 zł i 16,19 zł (łącznie 58,15 zł) Sąd zastosował regułę określoną w art. 482 § 1 kpc. Stosownie do treści ww. przepisu zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Wyjątkiem od tej zasady, zgodnie z cytowanym wyżej przepisem, jest sytuacja, gdy już po powstaniu zaległości strony zgodziły się (postanowiły inaczej niż to przewiduje przepis) na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Okoliczność ta nie budzi wątpliwości, gdyż wynika wprost z przepisu oraz została wyrażona w orzecznictwie (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 18 maja 1994 r., sygn. akt III CZP 70/94, postanowienie Sądu Najwyższego z 8 sierpnia 2003 r., sygn. akt V CZ 80/03). Dokonanie kapitalizacji odsetek - wbrew art. 482 § 1 kc - powoduje nieważność takiego zapisu umownego z mocy prawa ze skutkiem wstecznym (ex tunc) na podstawie art. 58 § 1 kc. Natomiast powód, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., nie wykazał aby pozwana złożyła oświadczenie woli, z którego wynikałoby, że zgadza się na dochodzenie odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek wcześniej niż od dnia wniesienia powództwa.

Dlatego też Sąd zasądził odsetki od kwoty skapitalizowanych odsetek (58,15 zł) od dnia wniesienia powództwa (w elektronicznym postępowaniu upominawczym) , tj. od 12 sierpnia 2019 r., zaś w pozostałej części dot. żądania odsetek od dnia 08 sierpnia 2019 r. powództwo zostało oddalone.

Sąd na podstawie art. 100 kpc nałożył na pozwaną obowiązek zwrotu powodowi wszystkich kosztów procesu uznając, że powód przegrał w nieznacznej części i dlatego zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.017,00 zł. Na ww. kwotę składają się
900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (DZ. U. z 2015 r., poz. 1800), 100,00 zł opłaty od pozwu oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 kpc Sąd wyrokowi w pkt I nadał rygor natychmiastowej wykonalności.