Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2016 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w Wydziale I Cywilnym,

w składzie: Przewodniczący : SSR Piotr Brodniewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Karolina Olejniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 r.

sprawy z powództwa:

Zarządu (...) sp. z o.o. w P.

przeciwko:

J. O.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Piotr Brodniewicz

sygn. akt: I C 1244/16

UZASADNIENIE

Zarząd (...) spółka z o. o. z siedzibą w P. domagał się o zasądzenia od J. O. kwoty 10.960,92 zł i kwoty 1429,92 zł z odsetkami szczegółowo wskazanymi w pozwie. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa twierdziła, iż pozwany zajmuje bez tytułu prawnego lokal mieszkalny nr (...) położony przy B. 142 w P.. Zaległość pozwanego z tytułu zapłaty odszkodowania i opłat za świadczenia za zajmowanie przedmiotowego lokalu za okres od 01 kwietnia 2014 r. do 30 kwietnia 2016 r. wynosić miała 10.960,92 zł nadto odsetki ustawowe od tej za okres do 30.04.2016 r. wynieść miały 1429,92 zł. Uzasadniając swoją legitymację czynną powód wskazał na uchwały Rady Miasta P. z 21 maja 2013 roku, na podstawie której z dniem 30 września 2013 roku (...) Zakład (...) przekształcił się w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą Zarząd (...) spółka z o. o. Powód wskazał art. 23 ust. 3 ustawy z 20 grudnia 1990 roku o gospodarce komunalnej jako podstawę sukcesji generalnej w odniesieniu do praw i obowiązków związanych z działalnością zakładu.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

J. O. wiązała z Miastem P. umowa najmu lokalu nr (...) przy ul (...) w P.. Pismem z 28.10.2010 r. złożono oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z upływem 31.12.2010 r.

Bezsporne, dokumentacja (k. 8-11)

Uchwałą Rady Miasta P. z 21 maja 2013 roku w oparciu o stosowne przepisy ustawy o samorządzie gminnym, oraz ustawy o gospodarce komunalnej i ustawy o finansach publicznych uchwalono, że z dniem 30 września 2013 roku likwiduje się samorządowy zakład budżetowy działający pod nazwą Zarząd (...) Zasobów Lokalowych zwany dalej zakładem, podlega przekształceniu w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością której jedynym wspólnikiem będzie Miasto P.. Spółka wstąpi we wszystkie prawa i obowiązki związane z działalnością zakładu. Spółka przejmie należności zobowiązania likwidowanego zakładu. Aktem notarialnym z 1 października 2013 roku zawiązano sp. z o.o. pod firmą Zarząd (...) spółka z o.o. siedzibą we P..

Bezsporne,

Sąd ocenił dowody jak następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych zebranych w aktach niniejszej sprawy stosując normy z art. 244 i 245 k.p.c. Zgodnie przy tym z art. 339 §2 Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie w zakresie w jakim nie budziły one wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości. W tym zakresie za prawdziwe twierdzenia strony co do faktu zamieszkiwania przez pozwanego w spornym lokalu w okresie objętym pozwem. Okoliczności te nie były kwestionowane przez stronę pozwaną pomimo tego, że twierdzenia w tym zakresie objęte były treścią pozwu a pozwani byli zobowiązani do zajęcia stanowiska pod rygorem uznania, że nie kwestionują twierdzeń pozwu i załączników. Wobec brak twierdzeń i dowodów przeciwnych za wiarygodne Sad uznał także zeznania przesłuchanych w sprawie świadków.

Powód w żaden sposób nie uzasadnił wysokości dochodzonych kwot. Przesłuchani na tę okoliczność świadkowie nie posiadali w tym zakresie żadnej wiedzy. W konsekwencji wskazywane w pozwie kwoty w żadnym zakresie nie poddają się weryfikacji. W takim wypadku nie można uznać, że twierdzenia powoda w tym zakresie nie budzą wątpliwości i uznać je za prawdziwe i nie wymagające dowodu. Nie wiadomo bowiem w istocie jakie elementy składały się na kwotę odszkodowania a jakie z tytułu opłat za media. Do pozwu dołączony przy tym jedynie zestawienie, które obejmuje opłaty za okres po 30 kwietnia 2016 r. Jednocześnie powód nie zareagował na zobowiązanie zmierzające do ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności (k. 28)

Sąd zważył co następuje.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej uopl), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu, co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z kolei, w myśl art. 18 ust 2 tej ustawy – z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

W pierwszej kolejności zwrócić trzeba uwagę, że strona powodowa nie wykazała istnienia po swojej stronie legitymacji czynnej w zakresie przytoczonych twierdzeń mających być podstawą faktyczną zgłoszonych roszczeń. Uwzględniając treść ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego podmiotem legitymowanym do dochodzenia odszkodowania od lokatora, który nie wydał lokalu po zakończonej umowie najmu jest co do zasady właściciel tego lokalu. Powód nie twierdził, że jest właścicielem lokalu i można z jego twierdzeń i załączonych dokumentów domniemywać, że prawo własności lokalu przysługuje Miastu P.. Strona powodowa mogłaby powoływać się na sukcesję generalną w ramach utworzenia spółki w miejsce samorządowego zakładu budżetowego, gdyby doszło do przeniesienia prawa własności spornego lokalu. Z ujawnionych w sprawie okoliczności nic takiego jednak nie wynika. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem strony powodowej, że w związku z utworzeniem spółki doszło do przeniesienia roszczeń Miasta P. – zakładu budżetowego (...) w zakresie objętym pozwem bowiem roszczenia te w dacie likwidacji zakładu budżetowego nie istniały – powstały bowiem dopiero po 01 stycznia 2014 r. Nie stanowiły więc one w żądnym zakresie składnika majątkowego likwidowanego zakładu.

Tak skonstruowana podstawa prawna i faktyczna nie uzasadniała legitymacji czynnej po stronie powodowej.

Uwzględnienie roszczenia wobec spółki nie zamykałoby drogi Miastu P. dochodzenia roszczeń od osób zajmujących lokal stanowiący własność Miasta P. w okresie objętym niniejszym pozwem.

Potencjalnie można byłoby wyobrazić sobie różne inne podstawy faktyczne, które mogłyby legitymować czynnie stroną powodową do dochodzenia roszczeń. Żadne tego rodzaju podstawy faktyczne nie zostały jednak zgłoszone a tym bardziej wykazane. Ich szczegółowe rozpatrywanie wiązałoby się więc z wyjściem ponad żądanie (art. 321 § 1 kpc) Tytułem przykładu można byłoby wskazać tutaj cesję wierzytelności od właściciela, bezpodstawne wzbogacenie w zakresie w jakim koszty użytkowania lokalu obciążały, by stronę powodową w związku z ewentualnym tytułem prawnym do tego lokalu – przy czym w takim wypadku roszczenie obejmować musiałoby faktycznie poniesione koszty przez powoda. Z twierdzeń pozwu nie wynika też kiedy ustała ewentualna umowa najmu lokalu i by powód był strona tej umowy. Wobec braku tego rodzaju przytoczonych przez stronę powodową okoliczności faktycznych nie ma jednak podstaw do rozpoznawania istnienia legitymacji czynnej po stronie powodowej na tego rodzaju podstawie.

Dodatkowo powód nie wykazał również zasadności wysokości dochodzonych kwot – co dodatkowo uzasadniało oddalenie powództwa.

SSR Piotr Brodniewicz