Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 września 2019 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie Wydział II Karny

w składzie :

Przewodniczący: sędzia Sądu Okręgowego Marcin Buzdygan

Protokolant:Joanna Niedźwiedź

w obecności Prokuratora Ewy Kozłowskiej

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2019 roku, 12 czerwca 2019 roku, 02 września 2019 roku

sprawy

D. M. z domu M., córki J. i H. z d. S., urodz. (...) w Ż.

oskarżonej o to, że:

w okresie od 14.07.2017 roku do 03.04.2018 roku w S. przywłaszczyła sobie powierzony jej kombajn (...) (...) nr fabryczny (...) (...)o wartości(...) zł na szkodę (...) SA z/s we W.

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

1.  uznaje oskarżoną D. M. za winną tego, że w okresie od maja 2017 roku do 28 sierpnia 2017 roku, w Ż., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonała przywłaszczenia mienia ruchomego znacznej wartości w postaci kombajnu marki (...) (...) nr fabryczny (...) o wartości(...) zł powierzonego jej na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) przez (...) SA z siedzibą we W. na szkodę (...) SA z siedzibą we W. to jest występku z art. 284 § 2 kk w związku z art. 294 § 1 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk skazuje ją na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując, iż wysokość jednej stawki dziennej grzywny wynosi po 30 (trzydzieści) złotych;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

3.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk nakłada na oskarżoną D. M. obowiązek informowania Sądu o przebiegu okresu próby raz na 3 (trzy) miesiące;

4.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonej D. M. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody zasądzając od oskarżonej D. M. na rzecz pokrzywdzonego (...) SA z siedzibą we W. kwotę (...)) zł;

5.  na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonej D. M. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 1.380 (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt) zł oraz wydatki w kwocie 1.168,85 zł (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt pięć groszy).

Sygn. akt II K 204/18

UZASADNIENIE

W dniu 04.04.2016 roku została zawarta umowa leasingu operacyjnego nr (...) pomiędzy leasingodawcą – (...) SA z siedzibą we W., a leasingobiorcą – M. D. Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) z siedzibą w (...)-(...) S., Ż., ul. (...). W imieniu leasingobiorcy umowę podpisała oskarżona D. M.. Czas trwania umowy został określony na (...)miesięcy, a przedmiot leasingu stanowił kombajn do zbioru zbóż marki (...) (...), nr fabryczny (...). Wartość ofertowa netto kombajnu w chwili zawarcia umowy wynosiła (...)zł, natomiast wartość brutto (...)zł.

(dowód: umowa k. 6 – 9, faktura k. 15)

Oskarżona D. M. uiściła (...) z opóźnieniem. Pismem z dnia 12.06.2017 roku leasingodawca – (...) SA – poinformował oskarżoną D. M., że z powodu opóźnienia w zapłacie czynszów i nieuiszczenia ich mimo wyznaczenia dodatkowego terminu, a w szczególności czynszu nr (...) rozwiązuje umowę leasingu nr (...). Jednocześnie (...) zażądał bezwarunkowego, natychmiastowego zwrotu przedmiotu umowy. Pismo to zostało odebrane w dniu 20.06.2017 roku przez I. M. – synową oskarżonej. Oskarżona D. M. nie zastosowała się do tego wezwania, nie dokonała spłaty zaległości, jak też nie zwróciła kombajnu leasingodawcy. Następnie w dniu 05.07.2017 roku zostało do niej wystosowane wezwanie do wydania kombajnu w dniu 14.07.2017 roku w miejscowości M.. Wezwanie to odebrała oskarżona w dniu 11.07.2017 roku. Oskarżona nie wydała kombajnu zgodnie z żądaniem.

(dowód: zeznania świadka M. N. k. 23 – 25, 168 – 169, zawiadomienie k. 1 – 5, kopie dokumentów k. 10 – 14, 16)

Następnie M. N., działający na zlecenie (...) SA, podejmował próby kontaktu telefonicznego z oskarżoną. W rozmowach telefonicznych prowadzonych w lipcu i sierpniu 2017 roku oskarżona zapewniała go, iż dokona spłaty zadłużenia, lecz mimo wyznaczania jej kolejnych terminów uiszczenia należności nie dokonała żadnej wpłaty na poczet zobowiązań wynikających z zawartej umowy leasingu. Ponadto oskarżona nie dokonała zwrotu przedmiotu umowy leasingu, jak też uniemożliwiała M. N. dokonanie jego oględzin lub odebranie, kiedy to w dniu 28.08.2017 roku przyjechał on do miejsca zamieszkania oskarżonej. W lipcu 2017 roku szacunkowa wartość kombajnu stanowiącego przedmiot umowy leasingu wynosiła (...) zł.

(dowód: zeznania świadka M. N. k. 23 – 25, 168 – 169, kopie dokumentów k. 26 – 31, informacja (...) k. 71, 147, 177 – 183)

Oskarżona D. M. była karana przez Sąd (dane o karalności k. 113, odpis wyroku k. 119, akta II K 695/18 SR w Zawierciu).

Oskarżona D. M. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że wzięła kombajn z (...) Funduszu (...) i płaciła czynsz dzierżawy leasingowej za ten kombajn przez cały 2016r., kombajn wykonywał usługi u rolników i w innych gospodarstwach, a w połowie 2016r. zauważyła, że środki pozyskiwane z tego kombajnu były bardzo małe i spotkała się z człowiekiem, którego zna od około(...) lat - M. S., który miał firmę delegującą ludzi z P. do N.do pracy. Oskarżona wyjaśniła, że powiedziała mu, że jest jej ciężko, a on powiedział, że ma pole koło L., W. i wziął by ten kombajn i płaciłby jej za te usługi, powiedział, że da jej pieniądze, jakąś grubszą gotówkę jak przyjedzie po kombajn przed żniwami, aby na kombajnie zarobić pieniądze. Dalej wyjaśniła, że przyjechał albo on albo kierowca i przywiózł jej tylko (...). zł, mówił aby nie martwiła się, kombajn będzie zarabiał, a w grudniu przywiezie kombajn z powrotem i resztę pieniędzy. Oskarżona wyjaśniła, że mężczyzna wziął kombajn, kontaktowali się, mówiła, że potrzebuje więcej pieniędzy, aby płacić raty, gdyż te pieniądze, które dostała to zapłaciła, dołożyła ze swoich trochę i zapłaciła za ten czynsz, potem znowu do niego dzwoniła i prosiła o pieniądze na czynsz, a on mówił, że uzbiera te pieniądze i przywiezie. Ponadto wyjaśniła, że dzwoniła kilka razy, ale nic z tego nie było, wzięła wnuczkę i pojechała do N. po te pieniądze, rozmawiała z nim, było ostro i on obiecał, że przywiezie te pieniądze. Oskarżona wyjaśniła, że już później nie pojechała do niego, on zgłosił na policję, że go nachodzi i Policja powiedziała żeby nie jeździła tam do niego. Ponadto wyjaśniła, że we wrześniu przewróciła się i złamała rękę bardzo poważnie, była cały czas chora. Oskarżona wyjaśniła również, że później zaczęła kilkakrotnie dzwonić do niego po te pieniądze żeby je przywiózł, on obiecywał, potem nie odbierał telefonów, powiedziała mu żeby przywiózł jej ten kombajn, on mówił, że jeszcze gdzieś tam skosi kukurydzę i wtedy go przywiezie, nie wyobrażała sobie, żeby ten kombajn nie wrócił do niej, bo ten kombajn musiał zarabiać żeby spłacać czynsz, a później nie odbierał telefonów od niej, potem była chora i była zajęta sobą, miała zaniki pamięci. Dalej wyjaśniła, że M. S. odebrał od niej kombajn pod koniec maja 2017r., spotkała się z nim w 2017r., umowa leasingu wówczas jeszcze obowiązywała, a pismo o wypowiedzeniu umowy leasingu odebrała w listopadzie lub grudniu 2017r. Dalej wyjaśniła, że M. N. wydzwaniał do niej i chciał zabrać ten kombajn, a ona nie mogła do tego dopuścić, bo ten kombajn miał zarabiać na ten czynsz, dzwoniła do (...) Funduszu (...) i mówiła, że będzie płacić te raty, ale czeka na pieniądze, mówiła żeby wznowili tą umowę.

Sąd co do zasady nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej D. M., albowiem są one gołosłowne, nielogiczne, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, jak też materiałem dowodowym, na którym oparł się Sąd ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd ocenił jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonej odnoszące się do wydzierżawienia kombajnu M. S., albowiem nie znajdują one żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym i są gołosłowne. Oczywistym jest dla Sądu, że gdyby oskarżona faktycznie wydzierżawiła kombajn obywatelowi N. to z pewnością zawarłaby stosowną umowę potwierdzającą ten fakt, choćby po to, aby zabezpieczyć możliwość dochodzenia należności z tej umowy, lub możliwość odzyskania kombajnu. Ponadto oskarżona nie podjęła żadnych kroków prawnych w celu odzyskania kombajnu, który rzekomo miał zostać zatrzymany przez M. S., a więc nie złożyła zawiadomienia na policji, nie wystosowała pisemnego żądania zwrotu kombajnu. Oczywistym jest, że podjęcie takich działań mogłoby dawać oskarżonej nadzieję na odzyskanie przedmiotu umowy leasingu i jego zwrot leasingodawcy, co uchroniłoby ją przed zarzutem przywłaszczenia mienia. Zaniechanie podjęcia takich działań świadczy jednoznacznie, iż kłamliwe są wyjaśnienia oskarżonej dotyczące wydzierżawienia kombajnu M. S.. Niewiarygodne jest również twierdzenie oskarżonej, iż pismo o wypowiedzeniu umowy leasingu odebrała w listopadzie lub grudniu 2017r. Z akt sprawy wynika jednoznacznie, iż pismo takie zostało doręczone synowej oskarżonej w dniu 20.06.2017 roku, a kolejne pismo z wezwaniem do zwrotu kombajnu oskarżona odebrała osobiście w dniu 11.07.2017 roku. Nadmienić należy, że doręczenie pisma w dniu 20.06.2017 roku należy uznać za skuteczne, gdyż zostało skierowane pod adres wskazany przez oskarżoną przy zawarciu umowy leasingu, a odebrane zostało przez domownika. Tak więc już w czerwcu 2017 roku oskarżona miała świadomość, iż ciąży na niej obowiązek zwrotu kombajnu. Wszystkie jej późniejsze działania należy ocenić jako uchylanie się od wykonania tego obowiązku powiązane z przywłaszczeniem przedmiotowego kombajnu. W świetle tych okoliczności nie przyznanie się oskarżonej do popełnienia zarzucanego jej czynu należy ocenić tylko jako obraną linię obrony. Wskazać należy, że oskarżona nie wykonała żadnej czynności, która zmierzałaby do wydania kombajnu pokrzywdzonemu. Nadmienić w tym miejscu należy, iż bez znaczenia są podnoszone przez oskarżoną okoliczności związane z jej stanem zdrowia, gdyż pogorszenie jej stanu zdrowia miało miejsce we wrześniu 2017 roku, a więc już po upłynięciu terminu zwrotu kombajnu. Dodać należy, iż oskarżona, mimo kierowanych przez nią próśb do (...), nie dokonała żadnej wpłaty na poczet zaległości, a te działania należy ocenić tylko jako przedłużanie procesu zwrotu przedmiotu umowy leasingu. Zachowanie oskarżonej wskazuje jednoznacznie, że miała ona zamiar zatrzymania kombajnu i nie wydania go pokrzywdzonemu bądź też dokonała rozporządzenia nim z wyłączeniem pokrzywdzonego. Świadczy o tym opisany powyżej fakt nie podjęcia żadnych czynności w celu zwrotu przedmiotu pokrzywdzonemu.

Zauważyć należy, że nawet gdyby przyjąć za wiarygodne twierdzenie oskarżonej o wydzierżawieniu kombajnu M. S. to fakt przywłaszczenia kombajnu przez oskarżoną również nie budzi wątpliwości. Zgodnie z punktem 6 Rozdział I umowy leasingu Leasingobiorca nie jest uprawniony do ustanawiania na sprzęcie jakichkolwiek praw na rzecz osób trzecich oraz przelewania praw wynikających z umowy na osoby trzecie. Ponadto zgodnie z punktem 1 rozdziału I umowy miały tu zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 709 ¹², który w § 1 stanowi, iż bez zgody finansującego korzystający nie może oddać rzeczy do używania osobie trzeciej. Tak, więc ewentualne przekazanie przez oskarżoną kombajnu na podstawie umowy najmu, dzierżawy czy też użyczenia stanowiło bezpodstawne wykonanie uprawnień właścicielskich, które oskarżonej nie przysługiwały w stosunku do cudzej rzeczy.

Podkreślenia wymaga fakt, że oskarżonej przysługiwały względem kombajnu jedynie uprawnienia wynikające z zawartej umowy leasingu. W momencie złożenia przez pokrzywdzonego oświadczenia o rozwiązaniu umowy oskarżonej przestały przysługiwać jakiekolwiek uprawnienia do tego przedmiotu i miała obowiązek wydania go pokrzywdzonemu. Ponadto gdyby nawet oskarżona dokonywała opłat czynszowych przez czas trwania umowy do momentu jej zakończenia to fakt, ten nie powodował, iż nabyłaby ona jakiekolwiek dodatkowe uprawnienia względem tego przedmiotu. Zgodnie z zawartą umową jej przedmiot stanowił własność leasingodawcy nawet w przypadku dokonywania wszystkich opłat przez cały czas trwania umowy. Dopiero po zakończeniu umowy istniała możliwość zawarcia stosownych porozumień pomiędzy stronami, na mocy których przedmiot ten mógł przejść na własność oskarżonej. Zauważyć w tym miejscu należy, iż nie był to pierwszy kontakt oskarżonej z przedmiotami, które nie stanowiły jej własności, a które zostały jej oddane do użytkowania. (...) załączone z akt sprawy II K 695/18 (k. 149 – 157) świadczą jednoznacznie o tym, że oskarżona już wcześniej miała problemy ze spłatą swoich zobowiązań, które były zabezpieczone zastawem na określonych przedmiotach i toczyły się wobec niej postepowania egzekucyjne.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. N. uznając je za konsekwentne, spójne, logiczne oraz mające potwierdzenie w zasadach doświadczenia życiowego i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy. Świadek nie miał żadnego interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonej, nie czerpał żadnych korzyści z określonego rozstrzygnięcia sprawy i podkreślić należy, iż są one konsekwentne i brak jest jakichkolwiek sprzeczności w jego zeznaniach, które osłabiałyby ich wiarygodność.

Dodać należy, iż nie budzi wątpliwości wartość kombajnu w lipcu 2017 roku określona przez pokrzywdzonego na kwotę (...)zł. Ocena tej wartości mogła być tylko szacunkowa, gdyż oskarżona przywłaszczając kombajn i przechowując go w nieznanym miejscu bądź przekazując innej osobie, uniemożliwiła dokonanie jego wyceny ewentualnie przez rzeczoznawcę. Zauważyć należy, iż metoda ustalenia wartości określona w piśmie pokrzywdzonego (k. 177) nie budzi wątpliwości, biorąc pod uwagę fakt, iż kombajn w momencie zawarcia umowy leasingu nie był fabrycznie nowy, a zwykłe zużycie takiego przedmiotu przez okres roku może powodować spadek jego wartości o około 10%.

Oskarżona D. M. działała w normalnej sytuacji życiowej, jako osoba dojrzała psychicznie, posiadająca pewien zasób doświadczenia życiowego i społecznego, mimo możliwości dochowania wierności prawu nie zachowała się zgodnie z prawem. Czyni to oskarżoną zdatną do przypisania winy.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż oskarżona D. M. dopuściła się czynu polegającego na tym, że w okresie od maja 2017 roku do 28 sierpnia 2017 roku, w Ż., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonała przywłaszczenia mienia ruchomego znacznej wartości w postaci kombajnu marki (...) (...) nr fabryczny (...) o wartości (...)zł powierzonego jej na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) przez (...) SA z siedzibą we W. na szkodę (...) SA z siedzibą we W. stanowiącego występek z art. 284 § 2 kk w związku z art. 294 § 1 kk.

Oskarżona D. M. weszła w sposób legalny w posiadanie kombajnu będącego przedmiotem zawartej przez nią umowy leasingowej. Mamy, więc tu do czynienia z rzeczą powierzoną, albowiem oskarżona miała obowiązek zwrotu rzeczy po zakończeniu trwania umowy, a jej przedmiot przez okres jej trwania stanowił własność leasingodawcy. „Powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana. Rzecz ruchoma może zostać przekazana z jednoczesnym upoważnieniem sprawcy do czynienia z niej użytku (użyczenie lub wynajęcie rzeczy) lub bez takiego uprawnienia (np. oddanie w depozyt, zastaw)’’ (Komentarz do kk t. 3, pod red. A. Zolla, Zakamycze 1999, str. 129 – 130). Po złożeniu przez pokrzywdzonego skutecznego oświadczenia o rozwiązaniu zawartej umowy na oskarżonej spoczywał obowiązek zwrotu przedmiotu umowy. Oskarżona nie dokonała zwrotu tego przedmiotu i uniemożliwiła odebranie go przez przedstawiciela pokrzywdzonego ignorując kolejne terminy wyznaczane mu przez pokrzywdzonego. W ten sposób oskarżona wyraziła swoją wolę rozporządzania kombajnem z wyłączeniem jego właściciela. Na potwierdzenie tego stanowiska można przywołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 27.09.2016 roku, sygn. akt II AKa 237/16, w którym stwierdzono, iż „jednym z warunków odpowiedzialności za przywłaszczenie jest podjęcie przez sprawcę uzewnętrznionego zachowania manifestującego się wobec osób trzecich (świata zewnętrznego) przez rozporządzenie posiadaną rzeczą ruchomą lub inne zachowanie tak jakby ta rzecz stanowiła własność sprawcy lub jakby przysługiwało mu do niej inne prawo. Samo przywłaszczenie musi zostać przez niego w odpowiedni sposób zamanifestowane na zewnątrz i uniemożliwiać osobie, której przysługuje prawo do rzeczy, swobodne nią rozporządzanie. Sprawca dla dokonania tego przestępstwa musi podjąć chociażby jedną czynność w stosunku do rzeczy ruchomej, która wskazuje, że traktuje on rzecz lub prawo tak, jakby był właścicielem.” (LEX nr 2171200) W ten sposób oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 kk.

Oskarżona działała tu z zamiarem bezpośrednim w celu przywłaszczenia tego przedmiotu i włączenia go do swego majątku i postępowania z nim jak z własnym. Świadczy o tym analiza wyjaśnień i zachowania oskarżonej poczyniona powyżej. Dodać należy, iż oskarżona miała pełną świadomość, jakie czynności winna podjąć w celu ewentualnego uregulowania kwestii kontynuowania zawartej umowy, lecz nie dokonała żadnej z tych czynności, ukrywając przedmiot leasingu bądź też w inny sposób nim rozporządzając. W ten sposób oskarżona jednoznacznie wyraziła wolę zatrzymania tego przedmiotu i rozporządzania nim jak własnym z pominięciem właściciela.

W porównaniu do zarzutu aktu oskarżenia dokonano zmiany odnośnie daty popełnienia czynu, gdyż z uwagi na kłamliwość wyjaśnień oskarżonej i brak wiarygodnej informacji, co do losów kombajnu nie jest możliwe dokładne ustalenie daty, w której dokonała przywłaszczenia tego przedmiotu.

Wartość szkody wyrządzonej przez oskarżoną wyniosła (...) zł, a więc mamy tu do czynienia z mieniem znacznej wartości w rozumieniu art. 115 § 5 kk, gdyż wartość szkody przekracza (...) zł. W efekcie konieczne jest zakwalifikowanie tego czynu oskarżonej D. M. również z art. 294 § 1 kk.

Przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonej. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść oskarżonej i podlegających uwzględnieniu przy wymiarze kary.

Sąd uznał za stosowne wymierzyć oskarżonej D. M. karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku oraz z uwagi na fakt, że oskarżona dopuściła się tego czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej grzywnę w wysokości (...) stawek. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd miał na uwadze sytuację materialną i osobistą oskarżonej, jej dochody. Oskarżona osiąga obecnie dochód w wysokości około (...) zł miesięcznie. W związku z tym Sąd ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę (...) zł, a więc w okolicach dolnej granicy. Ta kara zdaniem Sądu jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej. Winna ona spełnić cele w zakresie prewencji indywidualnej i powstrzymać oskarżoną przed kolejnymi niezgodnymi z prawem zachowaniami, jak również cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę postawę oskarżonej, jej właściwości i warunki osobiste, Sąd uznał, iż mimo zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Warunkowe zawieszenia orzeczonej kary jest zdaniem Sądu wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Jednocześnie ewentualność zarządzenia wykonania kary powinna oddziaływać na oskarżoną wychowawczo. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że okres próby wynoszący 3 lata będzie w tym wypadku adekwatny.

Ponadto na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk Sąd nałożył na oskarżoną D. M. obowiązek informowania Sądu o przebiegu okresu próby raz na 3 (trzy) miesiące.

(...) SA z siedzibą we W. złożył wniosek o orzeczenie wobec oskarżonej obowiązku naprawienia szkody poprzez zwrot przywłaszczonego kombajnu. W oparciu o ten wniosek i na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonej D. M. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody zasądzając od oskarżonej D. M. na rzecz pokrzywdzonego (...) SA z siedzibą we W. kwotę (...) (...) zł. Oczywistym jest, że z uwagi na nieznane miejsce przechowywania kombajnu niemożliwym było orzeczenie obowiązku naprawienia szkody poprzez zwrot kombajnu, a jedynym sposobem naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu jest zwrot kwoty odpowiadającej wartości kombajnu w chwili jego przywłaszczenia. Zdaniem Sądu nie ma tu znaczenia fakt dokonania sprzedaży wierzytelności wynikającej z umowy leasingu innemu podmiotowi. Kwestia rozliczeń czynszów wynikających z zawartej umowy leasingu jest niezależna od ciążącego na oskarżonej obowiązku zwrotu przedmiotu umowy leasingu po dokonaniu rozwiązania tej umowy.

Orzeczenie o kosztach jest konsekwencją skazania. Na opłatę złożyły się kwota 180 zł (opłata od wymierzonej kary pozbawienia wolności) i kwota 1.200 zł (opłata od wymierzonej kary grzywny). Na wydatki złożyły się: należność za wydanie opinii sądowo – psychiatrycznej w kwocie 360 zł, koszt karty karnej w kwocie 30 zł, zwrot kosztów dojazdu świadków w kwocie 738,85 zł, ryczałt za doręczenia pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym w kwocie 40 zł.

SSO w C.

Marcin Buzdygan