Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

15 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w Rybniku V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wiesław Jakubiec

Sędziowie

Ławnicy: -/-

Protokolant: starszy protokolant sądowy Izabela Niedobecka-Kępa

przy udziale ./.

po rozpoznaniu 15 maja 2019 roku w Rybniku

sprawy z powództwa W. G.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w C.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, w godzinach nocnych, dniach wolnych i dyżury

1.  zasądza od pozwanej (...) Sp. z o.o. w C. na rzecz powoda W. G. kwotę 3.268, 37 zł (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt osiem złotych 37/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w tym:

a)  od kwoty 1.000 zł (tysiąc złotych) od dnia 24 kwietnia 2017 roku,

b)  od kwoty 2.268,37 zł (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt osiem złotych 37/100) od dnia 19 listopada 2018 roku,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 675 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  wyrokowi w pkt 1 co do kwoty 2.559,79 zł (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt dziewięć złotych 79/100) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności,

4.  nakazuje pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa ( Sądu Rejonowego w Rybniku ) kwoty 3.880 zł ( trzy tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sygn. akt V P 135/17

UZASADNIENIE

Powód W. G. wniósł 24 kwietnia 2017 roku przeciwko pozwanej (...) Sp. z o.o. w C. pozew o zapłatę kwoty 1 000 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej, dniach wolnych i za dyżury za okres od 1 maja 2014 roku do 1 maja 2015 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto, wniósł o zwrot kosztów procesu. Wskazał, że po przedstawieniu przez pozwaną dokumentacji dotyczącej jego czasu pracy oraz listy płac, a także po ustaleniu przez biegłego rzeczywistego czasu pracy oraz wyliczeniu należnego wynagrodzenia, rozszerzy odpowiednio żądanie pozwu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zwrot kosztów postępowania. Wskazała, że powód nie udowodnił roszczenia, mimo, że spoczywał na nim ciężar dowodu. Pozwana zaznaczyła, że czas pracy kierowców, a więc i powoda, ewidencjonowany był na podstawie danych z tachografów umieszczonych w pojazdach, a z obsługi tego urządzenia i rejestrowania czasu pracy każdy zatrudniany u niej kierowca był przeszkolony. Pozwana wskazała także, że praca w godzinach nadliczbowych odbywała się jedynie w wyjątkowych okolicznościach oraz podkreśliła, że pracownicy w tym powód, otrzymywali stosowną rekompensatę za pracę ponad ustalone normy czasu pracy, za pracę w porze nocnej, w niedziele i święta oraz za czas dyżurów.

W piśmie z 19 listopada 2018 roku powód rozszerzył powództwo wskazując, że domaga się od pozwanej spółki zasądzenia z tytułu ww. roszczeń:

- kwoty 1000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

-kwoty 2 268,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 listopada 2018 roku do dnia zapłaty.

W piśmie z 20 grudnia 2018 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa ponad kwotę 1000 zł zarzucając, iż roszczenie powoda ponad tę kwotę uległo przedawnieniu.

Sąd ustalił co następuje:

Powód zawarł z pozwaną 30 listopada 2009 roku umowę o pracę na czas określony do 31 maja 2010 roku na stanowisku kierowcy w transporcie krajowym i międzynarodowym. Następnie, pozwana zatrudniła powoda na podstawie umowy na czas określony od 1 czerwca 2010 roku do 31 grudnia 2014 roku, a jego miesięczne wynagrodzenie wynosiło 989,15 zł netto. Ostatnia umowa o pracę między stronami została zawarta 27 grudnia 2014 roku na czas nieokreślony z wynagrodzeniem 1630, 57 zł netto, na które składało się: wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 1 080 zł, ryczałt za czas dyżuru w kwocie 325 zł oraz ryczałt za pracę w porze nocnej w kwocie 25,57 zł. W umowie wskazano również, iż pracownikowi przysługuje ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych w wysokości 200 zł. Rozwiązana ww. umowy nastąpiło z dniem 12 grudnia 2016 roku bez wypowiedzenia z powodu długotrwałej niezdolności powoda do pracy.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda obliczone jako ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wynosiło 2 559,19 zł brutto.

U pozwanej w przedmiotowym okresie powód wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej, dniach wolnych oraz dyżury. Wynikało to z konieczności wykonania prawidłowo zleceń. Kierowca mógł kontrolować swój czas pracy dzięki zamontowanemu w kabinie samochodu tachografowi. Nadto, czas pracy można było weryfikować za pomocą umieszczonego w kabinie samochodu systemowi, który jednocześnie umożliwiał pozwanej podgląd tras pokonywanych przez kierowców. Powód pracował w systemie: 2 tygodnie pracy - weekend wolny. Powód pracował w podwójnej obsadzie. Pracownicy zatrudnieni u pozwanej dostawali przelewy wynagrodzenia, bez listy płac czy pasków wypłat.

Powód odbywał coroczne szkolenia z BHP oraz z obsługi tachografu. Powód nie był upominany z powodu złej obsługi tachografu.

Zgodnie z regulaminami pracy obowiązującymi u pozwanej od 12 lipca 2013 roku do 31 grudnia 2014 oraz od 1 stycznia 2015 roku pracodawca miał obowiązek prowadzić ewidencję czasu pracy. Zaznaczono do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym mogą być stosowane rozkłady czasu pracy, w których jest dopuszczalne przedłużenie wymiaru czasu pracy w ramach systemu równoważnego czasu pracy. Postanowiono także, że okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 1 miesiąc, jednak w szczególnie uzasadnionych przypadkach może być przedłużony nie więcej niż do 3 miesięcy, a przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych nie więcej niż do 4 miesięcy. Dodatkowo zaznaczono, że do czasu pracy kierowców nie wlicza się czasu dyżuru, jeżeli podczas dyżuru kierowca nie wykonywał pracy. Ustalono również porę nocną pracowników będących kierowcami jako czas pomiędzy godziną 0 ⁰⁰, a 4 ⁰⁰.

W spornym okresie u pozwanej obowiązywały regulaminy wynagradzania z 12 lipca 2013 roku oraz z 1 stycznia 2015 roku. Na ich mocy powodowi za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia przysługiwał dodatek według regulacji ustawowych. W stosunku do pracowników będących kierowcami, co do których pracodawca przewidział pracę w godzinach nadliczbowych, ustalono przewidywany wymiar pracy w godzinach nadliczbowych na 18 godzin miesięcznie oraz ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych w wysokości 150 zł miesięcznie. Przy czym zgodnie z regulaminem wynagradzania z 1 stycznia 2015 roku, w stosunku do pracowników będących kierowcami, co których pracodawca przewidział pracę w godzinach nadliczbowych, ustalono ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych od 150 zł do 460 zł miesięcznie, pry czym wskazano, że wysokość ryczałtu będzie ustalana z każdym pracownikiem w umowie o pracę.

Nadto, w regulaminach określono, iż czasem dyżuru jest czas w którym kierowca pozostawał poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. W przypadku, gdy pojazd był prowadzony przez dwóch lub więcej kierowców, czas nieprzeznaczony na kierowanie pojazdem był czasem dyżuru. Za czas dyżuru, z wyjątkiem dyżuru pełnionego w domu, kierowcy przysługiwał czas wolny od pracy w wymiarze odpowiadającym długości dyżuru, a w razie braku możliwości udzielenia czasu wolnego – wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60 % wynagrodzenia.

Z kolei za pracę w porze nocnej, regulaminy wynagradzania przewidywały, iż pracownikowi przysługiwał dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej w wysokości 20 % stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalonego na podstawie odrębnych przepisów. W stosunku do pracowników wykonujących pracę w porze nocnej stale poza zakładem pracy, dodatek o którym mowa powyżej, mógł być zastąpiony ryczałtem, którego wysokość odpowiadała przewidywanemu wymiarowi pracy w porze nocnej. Przy czym w na podstawie regulaminu wynagradzania z 1 stycznia 2015 roku, w stosunku do pracowników będących kierowcami wykonującymi pracę w porze nocnej stale poza zakładem pracy, przysługiwał ryczałt w wysokości od 16,16 zł do 45 zł, który stanowił stały składnik wynagrodzenia, a nadto pracodawca ustalał z każdym pracownikiem wysokość ryczałtu z umowie o pracę.

W regulaminie wynagradzania z 12 lipca 2013 roku wskazano, iż pracodawca ustala dla pracowników dietę w wysokości 190 zł za każdy dzień podróży służbowej. Natomiast, w regulaminie wynagradzania z 1 stycznia 2015 roku określono, iż dieta ta wynosi 50 zł.

Pozwana powinna była w przedmiotowym okresie wypłacić powodowi wynagrodzenie za pracę :

- w maju 2014 roku w wysokości 3 387,43 zł – w tym: 2 022 zł stawki miesięcznej, 766,30 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 69,83 zł dodatku za porę nocną, 529,30 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 416,14 zł tytułem stawki miesięcznej. Zatem różnica wynosiła 971,29 zł;

- w czerwcu 2014 roku w wysokości 4 806,33 zł – w tym: 2 022 zł stawki miesięcznej, 2 215,16 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 49,35 zł dodatku za porę nocną, 519,82 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 316,10 tytułem stawki miesięcznej. Zatem różnica wynosiła 2 490,23 zł;

- w lipcu 2014 roku w wysokości 3 258,80 zł – w tym: 2 022 zł stawki miesięcznej, 810,51 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 37,52 zł dodatku za porę nocną, 388,77 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 717,94 zł tytułem stawki miesięcznej. Zatem różnica wynosiła 540,86 zł;

- w sierpniu 2014 roku w wysokości 3 257,32 – w tym: 2 022 zł stawki miesięcznej, 676,24 dodatku za godziny nadliczbowe, 75,60 zł dodatku za porę nocną, 483,48 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 918,87 zł. Zatem różnica wynosiła 338,45 zł;

- we wrześniu 2014 roku w wysokości 3 925,35 zł – w tym: 2 022 zł stawki miesięcznej, 1 396,05 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 66,37 zł dodatku za porę nocną, 440,93 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 316,10 zł. Zatem różnica wynosiła 1 609,25 zł;

- w październiku 2014 roku w wysokości 2 613,16 zł – w tym: 2 022 zł stawki miesięcznej, 335,20 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 14,18 zł dodatku za porę nocną, 241,78 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 3 320,70 zł. Zatem różnica wynosiła 707,54 zł na korzyść powoda;

- w listopadzie 2014 roku w wysokości 3 232,17 zł – w tym: 2 022 zł stawki miesięcznej, 472,10 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 46,60 zł dodatku za porę nocną, 691,47 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 316,10 zł. Zatem różnica wynosiła 916,07 zł;

- w grudnia 2014 roku w wysokości 2 704,77 zł – w tym 2 022 zł stawki miesięcznej, 489,13 dodatku za godziny nadliczbowe, 1 zł dodatku za porę nocną, 192,64 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 4 005,03. Zatem różnica wynosiła 1 300,26 zł na korzyść powoda;

- w styczniu 2015 roku w wysokości 2 058,53 zł – w tym: 1 332,43 zł stawki miesięcznej, 493,36 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 36,14 zł dodatku za porę nocną, 196,60 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 671 zł. Zatem różnica wynosiła 612,47 zł na korzyść powoda;

- w lutym 2015 roku w wysokości 2 177,01 zł – w tym: 1 399,43 stawki miesięcznej, 469,61 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 51,47 zł dodatku za porę nocną, 256,50 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 524,14 zł. Zatem różnica wynosiła 347,13 zł na korzyść powoda;

- w marcu 2015 roku w wysokość 2 547,76 zł – w tym: 1 399,43 zł stawki miesięcznej, 884,61 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 28,86 zł dodatku za porę nocną, 234,86 dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 523,91 zł. Zatem różnica wynosiła 23,85 zł;

- w kwietniu 2015 roku w wysokości 1 778,05 zł – w tym: 1 066,10 stawki miesięcznej, 470,22 zł dodatku za godziny nadliczbowe, 59,28 zł dodatku za porę nocną, 182,45 zł dodatku za dyżur, a wypłaciła 2 432,28 zł. Zatem różnica wynosiła 654,23 zł na korzyść powoda.

W związku z powyższym, pozwana powinna była wypłacić powodowi za okres od maja 2014 roku do maja 2015 roku z tytułu wynagrodzenia za pracę zasadniczą wraz z wszystkimi dodatkami łączną kwotę 35 746,68 zł, a według dokumentów księgowych firmy wypłaciła jedynie 32 478,31 zł, co stanowi kwotę niższą o 3 268,37 zł.

Dowód: akta osobowe powoda: umowy o pracę z: 30.11.2009r.,1.06.2010r.,27.12.2014r., świadectwo pracy z 19.12.2016r; pismo rozwiązujące umowę o pracę; zaświadczenie z 19.06.2017r. k.139, wydruki z tachografów k.28-53v., listy płac k.54-66, zeznania świadka R. W. k. 168v.-169, zeznania świadka A. K. k. 169-169v., zeznania świadka L. W. k. 169v.-170, zeznania świadka J. K. k.190v., przesłuchanie powoda k.190v.-191, przesłuchanie w imieniu pozwanej P. B. k.191-192, oświadczenie k.180, regulamin pracy z 12.07.2013r. k.74-100, regulamin pracy z 1.01.2015r. k.111-138, porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy k. 179, regulamin wynagradzania z 12.07.2013r. k. 68-73, regulamin wynagradzania z 1.01.2015r.k.101-110, opinia podstawowa biegłego J. S. z 24.07.2018r. k.211-271, pierwsza opinia uzupełniająca biegłego z J. S. z 4.11.2018r. k.300-308, druga opinia uzupełniająca biegłego J. S. z 22.01.2019r. k. 341-348

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, dowód z zeznań świadków i z przesłuchania stron oraz w odpowiednim zakresie z opinii podstawowej wraz z pierwszą i drugą opinią uzupełniającą biegłego z zakresu wynagrodzeń i czasu pracy kierowców, które wraz z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Przy czym Sąd dał wiarę przesłuchaniu pozwanej jedynie w zakresie w jakim nie były ono sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd nie wziął uwagę dowodu z regulaminu wynagradzania pracowników obowiązującego u pozwanej od 2 stycznia 2012 roku do 11 lipca 2013 roku ani aneksu do regulaminu wynagradzania z 1 czerwca 2013 roku, z uwagi na to że nie zawierały okoliczności istnych dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 85 § 2 k.p. wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego.

Jak stanowi przepis art. 151 § 1 zd. 1 k.p. praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych.

Zgodnie z art. 151 ¹ § 1 k.p. za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości:

1) 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających: w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;

2) 50% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1.

W myśl § 2 dodatek w wysokości określonej w § 1 pkt 1 przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w § 1.

Zgodnie z § 4 w stosunku do pracowników wykonujących stale pracę poza zakładem pracy wynagrodzenie wraz z dodatkiem, o którym mowa w § 1, może być zastąpione ryczałtem, którego wysokość powinna odpowiadać przewidywanemu wymiarowi pracy w godzinach nadliczbowych.

Na podstawie art. 151 ⁵ § 3 k.p. za czas dyżuru, z wyjątkiem dyżuru pełnionego w domu, pracownikowi przysługuje czas wolny od pracy w wymiarze odpowiadającym długości dyżuru, a w razie braku możliwości udzielenia czasu wolnego - wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia.

Z mocy art. 151 ⁸ § 1 k.p. pracownikowi wykonującemu pracę w porze nocnej przysługuje dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej w wysokości 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów. W myśl § w stosunku do pracowników wykonujących pracę w porze nocnej stale poza zakładem pracy dodatek, o którym mowa w § 1, może być zastąpiony ryczałtem, którego wysokość odpowiada przewidywanemu wymiarowi pracy w porze nocne

Zgodnie z art. 151 ⁹ § 1 k.p. dniami wolnymi od pracy są niedziele i święta określone w przepisach o dniach wolnych od pracy.

Art. 149 § 1 k.p. nakłada na pracodawcę obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy pracownika do celów prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą oraz udostępniania tej ewidencji pracownikowi, na jego żądanie.

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 16.04.2004 r. o czasie pracy kierowcy do czasu pracy kierowcy zalicza się czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, która obejmuje wszystkie czynności związane z wykonaniem przewozu drogowego, w szczególności: prowadzenie pojazdu, załadowanie i rozładowanie oraz nadzór nad załadunkiem i wyładunkiem, czynności spedycyjne, obsługę codzienna pojazdu przyczepy, niezbędne formalności administracyjne, utrzymanie pojazdu w czystości. Takim czasem jest również czas gdy kierowca pozostaje na stanowisku pracy kierowcy w gotowości do wykonywania pracy, w szczególności podczas załadunku i rozładunku oraz podczas dyżuru.

Art. 291 § 1 k.p. stanowi, iż roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Dodatkowo zgodnie z art. 295 § 1 k.p. bieg przedawnienia przerywa się: 1) przez każdą czynność przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; 2) przez uznanie roszczenia. Z mocy § 2, po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jeżeli przerwa biegu przedawnienia nastąpiła wskutek jednej z przyczyn przewidzianych w § 1 pkt 1, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie wszczęte w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia nie zostanie zakończone.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela wnioski biegłego z opinii podstawowej wraz z pierwsza i drugą opinią uzupełniającą w zakresie w jakim wynika z nich, iż powodowi za sporny okres przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze wraz z wszystkimi dodatkami w łącznej kwocie 35 746,68 zł, a pozwana wypłaciła jedynie 32 478,31 zł, co stanowi kwotę niższą o 3 268,37 zł. W stosunku do pierwszej opinii podstawowej, powód złożył zastrzeżenia co do przyjętych przez biegłego kwot zasadniczego wynagrodzenia. Jednakże biegły w pierwszej opinii uzupełniającej, wyczerpująco wyjaśnił wątpliwości powoda, a nadto zmienił wyliczenie ze stycznia 2015 roku z uwagi na swoje wcześniejsze niedopatrzenie. Z kolei, w związku z postanowieniem tut. Sądu z 5 grudnia 2018 roku, w drugiej opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił jaka część należnego powodowi (a nie wypłaconego mu przez pozwaną) wynagrodzenia dotyczy poszczególnych składników wynagrodzenia za sporny okres, a dodatkowo ustosunkował się do pisma strony pozwanej z 23 listopada 2018 roku podkreślając, iż w swoich obliczeniach nie brał pod uwagę okresu, kiedy powód przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Pozwana nie kwestionowała opinii biegłego w zakresie ostatecznych wyliczeń biegłego, a zatem należy uznać, iż de facto przyznała, że powodowi należały się świadczenia pracownicze z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, w godzinach nocnych, dniach wolnych oraz za dyżury. Strona pozwana uznała kwotę 1000 zł wnosząc jedynie o oddalenie powództwa ponad tą kwotę wskazując, że roszczenie w tym zakresie jest przedawnione. Sąd jednak uznał, iż zarzut ten jest niezasadny. Zgłoszone w pozwie roszczenia przerwały bieg przedawnienia. Strona pozwana nie prowadziła ewidencji czasu pracy pozwalającej powodowi na prawidłowe wyliczenie kwot dochodzonych świadczeń. Strona pozwana nie przedstawiła w odpowiedzi na pozew takiej dokumentacji (wydruków z tachografów nie można za takie uznać) czy samodzielnych wyliczeń należnych powodowi świadczeń pracowniczych i konieczne było ostatecznie powołanie biegłego z zakresu wynagrodzeń i czasu pracy kierowców, który konkretne kwoty poszczególnych świadczeń – na podstawie zebranego materiału dowodowego i przy pomocy specjalnego programu, dopiero był w stanie wyliczyć.

Ponadto, nie można zgodzić się ze stroną pozwaną, że roszczenie powoda od samego początku było nieprawidłowo określone, jako że w pozwie powód wskazał jedną kwotę 1 000 zł obejmującą łącznie należności z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, w nocy, w dni wolne oraz dyżury. Zarzut nie mógł być uwzględniony, ponieważ to na pracodawcy spoczywał obowiązek prowadzenia właściwej dokumentacji kadrowo-płacowej. Zaniedbania pracodawcy w tym zakresie, nie mogą wywoływać negatywnych konsekwencji dla pracownika. Wskazać należy, iż jak wynika z zeznań świadków, strona pozwana nie przedstawiała pracownikom list płac ani pasków wypłat. To zaniechanie pracodawcy w zakresie prowadzenia właściwej ewidencji, która jest jego ustawowym obowiązkiem, wpłynęła na brak zasadniczej wiedzy powoda, a zatem i trudność w określeniu wysokości wynagrodzenia w godzinach nadliczbowych, w dniach wolnych, w porze nocnej i za czas pełnienia dyżurów. Ponadto, warto podkreślić, iż zgodnie z art. 94 pkt 10 k.p. pracodawca ma obowiązek wpływania na kształtowanie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego. Pracodawca również nie jest z przestrzegania tych zasad zwolniony, a więc pozwana powinna była prowadzić rzetelną ewidencję czasu pracy kierowców, by każdy pracownik, w tym powód, miał dostęp do przejrzystej dokumentacji swojego czasu pracy, a także by mógł prawidłowi ustalić poszczególne składniki wynagrodzenia.

Żądana w pozwie kwota 1000 zł nie jest kwotą symboliczną w stosunku do ostatecznej kwoty roszczeń. Nietrafne jest sugerowanie, że powód – nie mając wystarczających danych do wyliczeń- mógł „strzelić” w pozwie wyższą kwotę świadczeń, gdyż w konsekwencji naraziłby się na oddalenie powództwa w znacznej części (lub ewentualnie na konieczność cofnięcia w części pozwu).

Mając powyższe na uwadze, oprócz nie kwestionowanej przez pozwaną kwoty 1 000 zł, Sąd uznał także za zasadne roszczenie powoda w zakresie kwoty 2 268,37 zł. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż w trakcie zatrudnienia u pozwanej, powód świadczył pracę ponad obowiązujące go normy czasu pracy, za co nie otrzymał czasu wolnego bądź wynagrodzenia w odpowiedniej wysokości. Zauważyć należy, iż pracodawca może wprowadzić ryczałty określonych świadczeń pracowniczych (aby nie musieć prowadzić ewidencji lub gdy nie jest możliwe szczegółowe wyliczenie takich świadczeń) ale wysokość tych ryczałtów powinna co do zasady -w przyjętym okresie rozliczeniowym -odpowiadać należnym świadczeniom pracownikowi (tj. rzeczywistym).

W związku z powyższym, na postawie przytoczonych przepisów oraz na mocy art. 481 k.c. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 268,37 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w tym: od kwoty 1 000 zł od dnia 24 kwietnia 2017 roku, a od kwoty 2 268,37 zł od dnia 19 listopada 2018 roku (pkt 1 sentencji).

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015r. w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania, nakładając na pozwaną obowiązek zwrotu na rzecz powoda kwoty 675 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2 sentencji)

Wyrokowi w pkt 1 co do kwoty 2 559,79 zł Sąd zgodnie z art. 477 ² § 1 zd. 1 k.p.c. nadał rygor natychmiastowej wykonalności. ( pkt 3)

Z kolei na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005r. Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwotę 3 880 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, na które składają się wydatki związane z wydaniem opinii podstawowej oraz pierwszej opinii uzupełniającej przez biegłego w łącznej kwocie 3 716,60 zł oraz opłata sądowa w kwocie 163 zł tj. 5% z 3 268,37 zł (pkt 4).