Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2020 r. w Lublinie

sprawy T. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji T. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 29 października 2018 r. sygn. akt VIII U 2209/17

oddala apelację.

Elżbieta Gawda Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Małgorzata Pasek

III AUa 50/19

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 11 sierpnia 2017 roku odmówił T. W. prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych,, ponieważ wnioskodawczyni nie udowodniła 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze. Zakład nie uwzględnił okresów zatrudnienia w (...) od 14 maja 1982 roku do 31 grudnia 1987 roku, 1 lutego 1988 roku do 2 listopada 1994 roku, 1 stycznia 1995 do 7 lutego 1996, od 9 kwietnia 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku jako kontroler procesów klejenia oraz mistrz produkcji w wymiarze 16 lat 1 miesiąc po wyłączeniu urlopów bezpłatnych i zasiłków ponieważ w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach zakład powołuje się na dwa różne działy (VII i XIV) zarządzenia Ministra Przemysłu chemicznego i Lekkiego nr 7 z 7 lipca 1987 roku, nie przypisując do nich okresów. Ponadto stanowiska pracy wykazane w tym świadectwie są niezgodne ze stanowiskami podanymi w zarządzeniu resortowym.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Lublinie wniosła T. W. wnosząc o zmianę decyzji poprzez przyznanie prawa do emerytury. Podniosła, że co najmniej przez 15 lat pracowała w warunkach szczególnych, jednak nie wskazała na jakich stanowiskach pracy pracowała i jakie prace wykonywała

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 29 października 2018 roku oddalił odwołanie. Sąd okręgowy ustalił, że T. W., urodzona (...), w dniu 5 lipca 2017 roku złożyła wniosek o emeryturę. Wnioskodawczyni nie jest członkiem OFE. W okresie od 1 września 1977 roku do 8 lipca 2000 roku była zatrudniona w Zakładzie Produkcji (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. (poprzednio (...) Zakładach (...)S.A. w Ł.). Początkowo była zatrudniona na stanowisku ucznia praktycznej nauki zawodu od 1 września 1977 roku do 30 czerwca 1979 roku (w tym czasie uczęszczała jednocześnie do szkoły zawodowej), następnie obuwnika, starszego magazyniera, kontrolera procesu klejenia, mistrza oddziału produkcji. W okresie zatrudnienia korzystała z urlopu bezpłatnego: w roku 1986 w wymiarze 5 dni, w roku 1988, w wymiarze 6 dni, w roku 1990, w wymiarze 9 dni, w 1993 roku w wymiarze 13 dni i w roku 1996, w wymiarze 2 dni. Nie korzystała z urlopu wychowawczego (świadectwo pracy). W dniu 8 lipca 2000 roku pracodawca wystawił wnioskodawczyni świadectwo prac w szczególnych warunkach, w którym wskazał, że w okresie od 4 maja 1982 roku do 31 grudnia 1987 roku, od 1 lutego 1988 roku do 2 listoapda 1994 roku, od 1 stycznia 1995 roku do 7 lutego 1996 roku, do 9 kwietnia 1996 roku do 30 czerwca 2000 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace przy przygotowywaniu klejów toksycznych i innych środków chemicznych do produkcji wyrobów przemysłu skórzanego, kontrolę międzyoperacyjną – kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno – techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, dział VII, poz. 13, dział XIV, poz. 24, na stanowisku kontroler procesów klejenia, mistrz produkcji wymienione w wykazie A, dział VII, poz. 13 pkt 1, dziale XIV, poz. 24, pkt 1 wykazu stanowiącego załącznika nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego. Będąc zatrudnioną w (...) Zakładach (...) S.A. w Ł. wnioskodawczyni faktycznie od 1 lipca 1979 roku pracowała stale, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku obuwnika-szwacza na Wydziale Produkcji Mechanicznej. Na wydziale tym zajmowała się szyciem cholewek na maszynie. Wcześniej te elementy trzeba było skleić, podłożyć pod maszynę i uszyć. Przy szyciu używane były różnego rodzaju kleje, trzeba było np. skleić podszewkę z obłożyną, przyszwą, zawinąć brzegi cholewki. Poza cholewką trzeba było też przygotować czuby i pięty, które szły na montaż. Klej nakładało się ręcznie za pomocą pędzelka. Klej był rozrabiany z acetonem. Na stanowisku tym wnioskodawczyni pracowała do 3 maja 1982 roku. Od 4 maja 1982 wnioskodawczyni została zatrudniona na stanowisku starszego magazyniera
w magazynie materiałów pomocniczych i chemicznych. W magazynie znajdowały się kleje, acetony, halogeny do zmywania spodów, benzyna, octan, rozpuszczalniki, apretury, aceton, nafta, denaturat., materiały chemiczne. Jako magazynier wnioskodawczyni wydawała te materiały. W związku z tym, że niektóre z materiałów był w dużych opakowaniach wnioskodawczyni otwierała opakowania i przelewała środki do mniejszych opakowań. Wnioskodawczyni zajmowała się także przyjęciem materiałów i wydaniem materiałów na produkcję. Dokumentację magazynową prowadziła kontystka. Magazynier wpisywał w dokumencie ilość wydanego materiału i składał na dokumencie wydania swój podpis. Magazynier podpisywał tylko dokument przyjęcia i wydania. Wnioskodawczyni nie zajmowała się prowadzeniem dokumentacji. Na stanowisku tym wnioskodawczyni pracowała do 16 sierpnia 1987 roku. Następnie wnioskodawczyni pracowała na stanowisku kontrolera procesu klejenia, stanowisko pracy, na którym była zatrudniona nosiło początkowo, zgodnie angażem, nazwę obuwnik montażysta w Zespole ds. klejenia, a następnie -kontroler procesu klejenia. Praca na tym stanowisku polegała na nadzorze nad klejeniem - wnioskodawczyni pobierała próbki kleju
z magazynu, przychodziła do laboratorium i poddawała je sprawdzaniu pod względem jakości, temperatury, lepkości. Po zbadaniu kleju sprawdzała dalszy ciąg procesu klejenia. Chodziła w tym celu na produkcję i sprawdzała proces klejenia przez wszystkie stanowiska produkcyjne. Z dniem 1 lutego 1991 roku powierzone zostały wnioskodawczyni obowiązki mistrza na dziale produkcji. Na stanowisku tym pracowała do końca zatrudnienia. Jako mistrz produkcji pracowała na produkcji, nadzorowała pracę innych pracowników produkcyjnych. Biurko wnioskodawczyni stało na hali i obok była linia produkcyjna. Wnioskodawczyni nadzorowała pracę pracowników zatrudnionych w szwalni, którzy otrzymywali elementy, szyli z nich np. cholewki, które następnie przekazywane były do montażu. W zakładzie było 5 szwalni i było na zmianie 5 mistrzów. Były 2 zmiany, po 8 godzin na dobę. Na wszystkich stanowiskach wnioskodawczyni pracowała stale, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu bhp E. G., wnioskodawczyni pracując na stanowiskach obuwnika-szwacza, obuwnika-montażysty, kontrolera procesów klejenia, mistrza produkcji była narażona na zagrożenia chemiczne związane z kontaktem ze szkodliwymi substancjami na wydziale montażu obuwia. Pracując jako magazynier również miała kontakt ze szkodliwymi substancjami. W ocenie biegłego czynności na tych stanowiskach styczności z klejem lub bezpośrednim sąsiedztwie zbiorników kleju i stanowisk związanych z klejeniem butów, a także bezpośredniej stycznością z klejami, rozpuszczalnikami, apreturą, acetonem, naftą, denaturatem były pracami porównywalnymi pod względem stopnia uciążliwości dla zdrowia z pracą wykonywaną na sąsiednich stanowiskach, w tym związanych
z klejeniem obuwia.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w związku z rozpoznaniem odwołania wnioskodawczyni od decyzji organu rentowego, w tym w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, aktach osobowych wnioskodawczyni i aktach emerytalnych.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się także na zeznaniach świadków, które w pełni obdarzył wiarą, opinii biegłego sądowego z zakresu bhp E. G. oraz zeznań ubezpieczonej, której zeznaniom odmówił wiary zakresie, w jakim wskazywane przez nią daty wykonywania prac na określonych stanowiskach były sprzeczne z dokumentacją znajdującą się w aktach osobowych wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy zważył, że okolicznością sporną w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji jest możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia skarżącej od dnia 1 września 1977 roku do 31 grudnia 1998 roku w Zakładzie Produkcji (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. (poprzednio(...) Zakładach (...) S.A. w Ł.) jako pracy w szczególnych warunkach. Pozostałe okoliczności warunkujące nabycie przez wnioskodawczynię prawa do emerytury nie były sporne.

Sąd Okręgowy orzekł, że w oparciu o przepis art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wnioskodawczyni urodzona po dniu 31 grudnia 1948 roku mogłaby uzyskać prawo do emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32 ustawy oraz § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – czyli 55 roku życia, pod warunkiem osiągnięcia w dniu wejścia w życie ustawy 15 letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 20 lat.

Według tych przepisów, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawczyni musiała spełnić łącznie następujące przesłanki:

-osiągnąć obniżony do 55 lat wiek emerytalny;

- nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyć wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa

- na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnić co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz staż pracy w wymiarze co najmniej 20 lat.

Organ rentowy uznał, że wnioskodawczyni nie pracowała w szczególnych warunkach, gdyż nie przedłożyła właściwego świadectwa wykonywania pracy
w szczególnych warunkach.

Jak wynika z dokumentacji kadrowej pracodawca wystawił świadectwo prac w szczególnych warunkach, w którym wskazał, że w okresie od 4 maja 1982 roku do 31 grudnia 1987 roku, od 1 lutego 1988 roku do 2 listopada 1994 roku, od 1 stycznia 1995 roku do 7 lutego 1996 roku, d 9 kwietnia 1996 roku do 30 czerwca 2000 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace przy przygotowywaniu klejów toksycznych i innych środków chemicznych do produkcji wyrobów przemysłu skórzanego, kontrolę międzyoperacyjną – kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno – techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, dział VII, poz. 13, dział XIV, poz. 24, na stanowisku kontroler procesów klejenia, mistrz produkcji wymienione w wykazie A, dział VII, poz. 13 pkt 1, dziale XIV, poz. 24, pkt 1 wykazu stanowiącego załącznika nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego.

Jak wynika z ustaleń poczynionych w toku postępowania dowodowego wnioskodawczyni świadczyła pracę wymienioną w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43) będąc zatrudnioną na stanowisku obuwnika-szwacza w okresie od 1 lipca 1979 roku do 3 maja 1982 roku (prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego, wykaz A, dział VII, poz. 14 powołanego wyżej rozporządzenia, wymienione także w wykazie A, dział VII, poz. 14 pkt 4, załącznika nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego - obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy formowaniu cholewek, ćwiekowaniu i przeszywaniu obuwia – dublowaniu) oraz będąc zatrudnioną na stanowisku mistrza w okresie od 1 lutego 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku (kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie). W tych okresach wnioskodawczyni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace wymienione
w rozporządzeniu Rady Ministrów. Podkreślić należy, że będąc zatrudnioną na stanowisku mistrza stale przebywał w hali produkcyjnej, gdzie nadzorowała prace obuwników – szwaczy –montażystów. W ocenie Sądu do okresu pracy w warunkach szczególnych nie można natomiast zaliczyć pozostałych okresów pracy albowiem wnioskodawczyni pracowała wówczas na stanowiskach pracy, które nie są wymienione w wykazie i nie wykonywała stale, w pełnym wymiarze czasu pracy, prac tam wskazanych. Stanowisko magazyniera nie jest wymienione w dziale VII rozporządzenia. Pod poz. 13 działu VII wymienione są prace przy przygotowywaniu klejów toksycznych i innych środków chemicznych do produkcji wyrobów przemysłu skórzanego. Zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku doprecyzowuje tego rodzaju parce wskazując pod jedyną pozycją nr 1, że są to prace na stanowisku przygotowywacza mieszanek chemicznych. Na uwadze cały czas należy mieć to, że pracami wykonywanymi w szczególnych warunkach są tylko i wyłącznie te prace, które są wymienione w rozporządzeniu i wydanych na podstawie delegacji w nim zawartej zarządzeniach resortowych (o ile nie wykraczają poza zakres tejże delegacji), nadto prace te muszą być wykonywane na tych stanowiskach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Będąc zatrudnioną w magazynie, wnioskodawczyni nie wykonywała stale prac przygotowywacza mieszanek chemicznych, wydawała materiały z magazynu, przelewała je do mniejszych opakowań, przyjmowała towar do magazynu. Nie można więc uznać, że były to prace przy przygotowywaniu klejów toksycznych i innych środków chemicznych do produkcji wyrobów przemysłu skórzanego. Powyższe odnosi się także do okresu zatrudnienia na stanowisku, na którym wnioskodawczyni zajmował się kontrolą procesu klejenia. Również stanowisko takie nie jest wymienione ani w rozporządzeniu, ani też
w zarządzeniu, prace wykonywane przez wnioskodawczynię nie mogą być również uznane za prace wymienione pod poz. 13, 14, 24 rozporządzenia. Pracując na tym stanowisku wnioskodawczyni pobierała materiał do prób w magazynie, dokonywała kontroli w laboratorium, następnie udawała się na halę produkcyjną, gdzie sprowadzała jakość klejenia na poszczególnych stanowiskach pracy. Mając na uwadze powyższe nie można również i w tym wypadku mówić o stałości wykonywania prac wymienionych w wykazie. Odnosząc się do wniosków opinii biegłego, który stwierdził, że wnioskodawczyni będąc zatrudniona w Zakładzie Produkcji (...) była narażona na szkodliwe działanie stosowanych tam środków chemicznych i klejów oraz, że prace przez nią wykonywane były pracami porównywalnymi pod względem uciążliwości dla zdrowia z pracą wykonywaną na sąsiednich stanowiskach, w tym związanych wyłącznie z klejeniem, stwierdzić należy, że wnioski opinii nie przesądzają o zakwalifikowaniu tych prac jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Mając na względzie powyższe Sąd stwierdził, że wnioskodawczyni nie spełniła przesłanki legitymowania się na dzień 1 stycznia 1999 roku 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Od tego wyroku apelację wniosła wnioskodawczyni T. W. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucała naruszenie:

1.  art.233 § 1 kpc poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przy oceni dowodu z zeznań wnioskodawczyni i świadków i przyjęcie sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, że wnioskodawczyni pracując w magazynie zajmowała się także przyjęciem innych materiałów niż materiały chemiczne;

2.  § 4 ust.1 rozporządzenia rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i stanowiącego załącznik do niego wykazu A poprzez zaniechanie uznania, że praca polegająca na wykonywaniu procesu kontroli klejenia stanowi prace określoną w pkt 24 działu XIV wykazu a praca przy wydawaniu klejów i innych substancji chemicznych stanowi pracę określoną w dziale VII pkt 12 , pkt 8 i pkt 13 ;

3.  art.184 ust.1 i 2 w związku z art.32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez niewłaściwe zastosowanie i oddalenie dowołania wnioskodawczyni.

Wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sprawy sprowadzała się do ustalenia jedynej spornej kwestii w zakresie żądania wnioskodawczyni przyznania jej prawa do emerytury, a mianowicie spełnienia przesłanki 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy przeprowadził dowody zawnioskowane przez wnioskodawczynię oraz zapoznał się z dokumentacją z okresu jej zatrudnienia w charakterze obuwnika i wszystkie te dowody wszechstronnie ocenił.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów apelacji Sad Apelacyjny stwierdza, że Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, zgromadził dokumenty z okresu zatrudnienia i ocenił ten materiał pod kątem ustalenia, czy wnioskodawczyni w zakwestionowanych przez organ rentowy okresach wykonywała pracę w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia uprzywilejowanego kręgu podmiotów, stąd wymaga ścisłej wykładni i pewnego ustalenia przesłanek prawa. W postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów, nie obowiązują ograniczenia dowodowe zawarte w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r. Nr 10, poz. 49 ze zm.). Należy jednak zaznaczyć, że wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uprawnia do uzyskania emerytury w wieku niższym (wyroki Sądu Najwyższego z 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306; z dnia 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, OSNP 2005 Nr 11, poz. 161). Jedynie bowiem te prace, która są wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów są pracami w szczególnych warunkach dającymi prawo do emerytury. Wykazy resortowe muszą być natomiast dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia z 1983 r., w którym zawarty jest kompletny wykaz stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, bowiem jeżeli określają niezgodnie z ww. załącznikiem stanowiska pracy, których wykonywanie uprawnia do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym, nie wywołują skutków przewidzianych w art. 32 ustawy emerytalnej. Wykazy te mogą natomiast stanowić - jako, że z reguły mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów - swego rodzaju wskazówkę, dowód, że takie a nie inne czynności były przez pracownika istotnie wykonywane w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 r., I UK 192/07, Lex nr 447272). Dotyczy to również zarządzenia resortowego Ministra przemysłu chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku, które wyraźnie rozszerzyło katalog prac w warunkach szkodliwych wymieniając w nim również kontrolera procesów klejenia, których nie wymienia cytowane rozporządzenie.

Skoro prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego z uwagi na wyjątkowość regulacji, wykonywanie pracy w warunkach szczególnych nie może zostać tylko uprawdopodobnione, ale musi zostać wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości. Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień lub wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga zawsze dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (por. wyrok SN z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97, OSNP 1998/22/667). Istotne jest, aby na ich podstawie możliwe było pewne ustalenie przesłanki określonej w rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r. (§ 2 ust. 1), to jest - że praca na tak określonym stanowisku, związanym ze szkodliwymi dla zdrowia czynnikami - była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy i stale. W niniejszej sprawie brak jest dowodów, które zaświadczałyby, że ubezpieczona w spornych okresach pracowała w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, aczkolwiek nie ulega wątpliwości, ze miała wówczas kontakt z substancjami szkodliwymi, jak kleje i różne inne substancje chemiczne.

Przepis § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) jednoznacznie stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną ocenę faktów odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy i interpretację definicji pracy w warunkach szczególnych jako każdej pracy wykonywanej w warunkach szkodliwych dla zdrowia, czego potwierdzeniem miałby być wykaz stanowisk pracy, z którego wynika, że stanowisko pracy magazyniera i kontrolera procesów klejenia były uznawane jako stanowiska pracy w warunkach szczególnych i podaniem odpowiedniej pozycji wykazu A. Należy zgodzić się z wnioskodawczynią, że wykonywana przez nią była wykonywana w warunkach szkodliwych dla zdrowia, jednakże ta okoliczność nie przesądza o uznaniu takiej pracy za wykonywaną w warunkach szczególnych określonych w wykazie A stanowiącym załącznik do powołanego rozporządzenia.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.