Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Brzezinach I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca :Sędzia Joanna Rezler-Wiśniewska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Jolanta Ostrowska

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2019 r. w Brzezinach

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K.

przeciwko P. J.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 92/19

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. wniósł w dniu 17 grudnia 2018 r. o zasądzenie od pozwanego P. J. kwoty 1.945,42 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty od kwoty 1.600zł tytułem należności głównej z umowy pożyczki, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty od kwoty 25,42 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych za faktyczne opóźnienie w spłacie do czasu wytoczenia powództwa i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty od kwoty 320 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 12 marca 2018 r. strony zawarły ramową umowę pożyczki, a na jej podstawie w dniu 28 czerwca 2018r. została zawarta umowa pożyczki nr(...) Pozwany nie dochował jej warunków.

W dniu 28 stycznia 2019r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał postanowienie o przekazaniu sprawy do tutejszego Sądu na podstawie art. 505 ³³ § 1 k.p.c.

Do pisma procesowego z dnia 12 marca 2019r. powód załączył poza umową ramową z innej daty (k. 15) dwie umowy pożyczki (wydruki z systemu k. 23 i 26) , obie na kwotę 1.600zł, z takimi samymi kwotami całkowitej spłaty, ale innymi terminami płatności oraz potwierdzenie wpłaty na kwotę 50zł z 15 października 2018r. na poczet pożyczki nr (...) i z 4 listopada 2018r. (k. 39), gdzie tytuł operacji określono jako” (...)”także na kwotę 50zł (k.40), a także na kwotę 20zł z 10 grudnia 2018r. na poczet ” (...)”(k. 41). Natomiast potwierdzenie transakcji wypłaty pożyczki w kwocie 1.600zł z kwietnia 2018r. dotyczy pożyczki z umowy nr (...) (k. 42). Wezwanie do zapłaty wystawione jest co do umowy nr (...), opatrzone datą 1 sierpnia 2018r. (k. 43 – 45), ale nie załączono dowodu doręczenia go pozwanemu – wydruk z książki nadawczej nie ma żadnego podpisu i jest nieczytelny.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że zawarł umowę pożyczki z powodem w dniu 28 czerwcu 2018r. nr (...), ale dokonywał regularnych spłat, więc zaprzecza istnieniu zobowiązania we wskazanej w pozwie kwocie, poddaje w wątpliwość czy ma jakiekolwiek zadłużenie wobec powoda. Domagał się zestawienia ewentualnego zadłużenia. Zanegował prawdziwość dokumentów prywatnych, na które powód się powoływał.

Ostatecznie powód wniósł o zasądzenie kwoty 1.825,42zł zamiast kwoty 1.945,42zł z odsetkami takimi jak wskazane w pozwie. W uzasadnieniu podano, że ograniczono należność z tytułu prowizji o kwotę 120zł (k. 64 – 66).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 12 marca 2018 r. strony zawarły ramową umowę pożyczki, a na jej podstawie w dniu 28 czerwca 2018r. została zawarta umowa pożyczki nr (...) na kwotę 1.600zł z terminem spłaty 28 lipca 2018r. z prowizją 320zł.

(bezsporne; okoliczność przyznana)

Nie była to jedyna umowa pożyczki stron w 2018r.

(wydruk z systemu umowy nr (...) k. 25 - 26, wydruk z systemu umowy nr (...) k. 23 – 24)

Pozwany P. J. dokonywał na rzecz powoda wpłat, przynajmniej trzech, które przedkłada sam powód, z czego jedna z nich w kwocie 50 zł dokonana została na pewno na poczet pożyczki , o której mowa w pozwie, bo jako tytuł wpłaty podany jest nr umowy (...) (k. 39). W dwóch pozostałych jako tytuł operacji określono ” (...)” /to PESEL pozwanego/- 50zł (k.40) i 20zł (k. 41). Pomimo to powód pierwotnie dochodził całkowitego kosztu pożyczki. Do pozwu załączył dwie umowy pożyczki, potwierdzenie transakcji wypłaty pożyczki w kwocie 1.600zł z kwietnia 2018r. dotyczy pożyczki z umowy nr (...) (k. 42), wezwanie do zapłaty wystawione jest co do umowy nr (...), opatrzone datą 1 sierpnia 2018r. (k. 43 – 45), ale nie załączono dowodu doręczenia go pozwanemu – wydruk z książki nadawczej nie ma żadnego podpisu i jest nieczytelny.

Po odpowiedzi na pozew, powód wniósł o zasądzenie kwoty 1.825,42zł zamiast kwoty 1.945,42zł z odsetkami takimi jak wskazane w pozwie. W uzasadnieniu podano, że ograniczono należność z tytułu prowizji o kwotę 120zł (k. 64 – 66).

Ramowa umowa przewidywała inną kolejność zaliczenia wpłat pożyczkobiorcy na spłatę pożyczki – par. 11 pkt. 10 dopiero na piątej pozycji jest prowizja (k. 19). Poza tym umowa ta przewiduje możliwość przedłużenia terminu spłaty pożyczki – par. 10 (k.19). Po wnikliwej analizie okazuje się, że załączona do pozwu umowa ramowa pożyczki nosi datę 28 czerwca 2018r. (k.15) ,a nie jak wskazano w pozwie 12 marca 2018r.

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i działania procesowe powoda będącego profesjonalistą w udzielaniu pożyczek Sąd uznał za udowodnione zawarcie pożyczki, bo pozwany to przyznał, ale za nieudowodnione – wysokość należności pozostałej do spłaty, bo nie została wykazana. Dlatego powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd nie może orzekać w parciu o przypuszczenia.

W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Odpowiednio przepis art. 232 k.p.c. nakłada na strony procesu cywilnego obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

W pierwszej kolejności powód winien udowodnić istnienie roszczenia, a więc że została zawarta umowa pożyczki na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 przywołanej wyżej ustawy z 12 maja 2011 r. oraz art. 8 i nast. ustawy z 30 maja 2014 r. o prawach konsumentów oraz, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia w drodze elektronicznej umowy regulowanej przez ustawę z 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Po drugie powód powinien udowodnić wysokość roszczenia dochodzonego pozwem.

Pozwany przyznał zawarcie umowy pożyczki, zanegował natomiast dochodzoną kwotę, oświadczył, że spłacał pożyczkę i poddał w wątpliwość, czy ma jeszcze jakieś zadłużenie z tego tytułu.

Przy takim stanowisku konieczne było wykazanie wysokości roszczenia. Po złożeniu wymienionych wyżej wydruków z systemu nie można wykluczyć, że pozwany spłacił więcej, z dużym prawdopodobieństwem (bo złożono umowę ramową z innej daty niż podana w pozwie) należy przypuszczać, że kolejność zaliczenia wpłat na poczet prowizji była niezasadna, czyli inaczej powinna być ustalona należna powodowi kwota zaległych odsetek i należności głównej, jednak zweryfikować zaliczenia nie można, bo brak odpowiedniego dokumentu. Pozwany zawarł z powodem inne jeszcze umowy, sam się w tym gubi, ale pozwany nie powinien, a Sąd nie może zweryfikować twierdzeń powoda, bo dokumentacja jest niekompletna.

W tutejszym Sądzie toczy się szereg spraw z udziałem P. J. jako pozwanego z tytułu pożyczki (symbole 093, 049 – elektroniczna wokanda na stronie (...) Sądu). Pozwany sam nie ma pewności jakie konkretnie zaległości ma jeszcze do spłaty, co nie zwalania powoda z wykazania wysokości swojego roszczenia, zwłaszcza, gdy pozwany wprost je zakwestionował, choć dowodów nie zgłosił.

Nawet brak aktywności procesowej strony pozwanej nie zwalniał powoda z udźwignięcia ciężaru dowodu wskazanego w art. 6 k.c. W świetle będącej podstawą procesu cywilnego opartego na zasadzie kontradyktoryjności reguły, to na stronach spoczywa obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności i faktów, które mogą być przedmiotem dowodu (art. 227 k.p.c.). To obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c., art. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.).

Powyżej wskazane względy faktyczne i prawne prowadzą, zatem do oddalenia powództwa w całości.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w sentencji.