Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II Ca 2191/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Jarosław Tyrpa

Sędziowie:

SO Beata Tabaka (sprawozdawca)

SO Magdalena Meroń-Pomarańska

Protokolant: sekr. sądowy Dorota Gąsior

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. S. (S.)

przeciwko (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia
w Krakowie z dnia 18 kwietnia 2018 r., sygnatura akt I C 355/18/S

1.  zmienia zaskarżony wyrok i nadaje mu brzmienie:

„I zasądza od strony pozwanej (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. na

rzecz powoda R. S. kwotę 30,69 EUR (trzydzieści euro sześćdziesiąt dziewięć centów) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 5 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 137 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.”;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Magdalena Meroń-Pomarańska SSO Jarosław Tyrpa SSO Beata Tabaka

UZASADNIENIE

Powód R. S. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 30,69 euro z ustawowymi odsetkami od dnia 5 kwietnia 2015 r. i kosztami procesu oraz zobowiązania pozwanej do przeliczenia zasądzonego roszczenia według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia, w którym zapłata zostanie dokonana.

Na poparcie swojego żądania powód podał, że w dniu 2 lutego 2011 r. zawarł z pozwanym umowę kredytu hipotecznego oraz umowę promocji cenowej produktów hipotecznych Na (...). Powód zobowiązany był do zasilania co miesiąc konta osobistego lub konta oszczędnościowego lub rachunku walutowego a’vista w walucie produktu hipotecznego w ramach pakietu kwotą nie niższą niż 5.000 zł nieprzerwanie od daty pierwszego uruchomienia produktu hipotecznego. Spełniając warunki promocji, powód miał otrzymać świadczenie w postaci obniżonej marży zawartego kredytu hipotecznego na poziomie 1,6 %. Dokument dotyczący promocji zawierał w swej treści stwierdzenie, iż „niniejsze zasady są jedynym dokumentem określającym zasady promocji”. Powód spełnił warunki promocji, zawierając umowę o (...) i co miesiąc przelewał środki pieniężne na wskazany w umowie rachunek bankowy, przy czym kwoty pochodziły z różnych kont bankowych, w tym także z kont znajdujących się w pozwanym Banku. Taka praktyka trwała kilka lat, a Bank nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń. Pismem z dnia 29 stycznia 2015 r. pozwany poinformował powoda, że nie wypełnił on zobowiązania wynikającego z comiesięcznego zasilenia rachunków zgodnie z promocją. W dniu 9 lutego 2015 r. powód wniósł reklamację, tłumacząc, iż żaden akt prawny, umowa kredytowa ani załączniki nie definiują pojęcia „zasilenia rachunku”. W odpowiedzi na reklamację pozwany Bank w dniu 11 marca 2015 r. w systemie transakcyjnym umieścił informację o odrzuceniu reklamacji, wskazując, że zasilenie rachunku rozumiane jest jako zwiększenie salda środków, jakie posiada klient w banku. W związku z tym przelewy wewnętrzne pomiędzy rachunkami nie zostały uwzględnione, ponieważ nie zwiększają one sumy środków posiadanych w banku i stanowią jedynie przepływy środków. Wskutek odrzucenia reklamacji strona pozwana podniosła powodowi oprocentowanie kredytu hipotecznego o 0,6 %, co spowodowało wzrost raty kredytu o 30,69 euro. Za dzień wymagalności roszczenia powód przyjął dzień pobrania zawyżonej raty kredytu z jego rachunku bankowego. Na dalszym etapie postępowania powód podniósł, że postanowienia Zasad Promocji nie zostały sformułowane w sposób klarowny i niebudzący wątpliwości interpretacyjnych, wskazując przy tym na treść art. 385 § 2 k.c.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż strony zawarły umowę kredytu budowlano– hipotecznego, którego marża została określona na poziomie 2,20% w stosunku rocznym. W zamian za zapewnienie kredytodawcy comiesięcznych wpływów na rachunkach określonych w Zasadach Promocji na poziomie co najmniej 5.000 zł, kredytobiorca mógł uzyskać korzyść w postaci obniżonej marży kredytu. Zdaniem pozwanego pojęcie „zasilenia rachunku” oznacza przekazanie środków do dyspozycji banku poprzez wpłatę gotówkową lub przelew z rachunku, zwiększające aktywa klienta ulokowane w banku, a nie wewnętrzne przesunięcia między kilkoma rachunkami klienta prowadzonymi przez ten sam bank. Jedynie bowiem wpływ środków zewnętrznych umożliwia bankowi pozyskanie tańszych źródeł finansowania działalności kredytowej, co z kolei pozwala na pobieranie niższej marży kredytowej od klienta. W ocenie pozwanego, postanowienia Zasad Promocji były sformułowane w sposób klarowny, niebudzący wątpliwości interpretacyjnych, napisane pogrubioną czcionką i poparte odrębnym oświadczeniem woli powoda, który w konsekwencji był w pełni świadomy ciążących na nim zobowiązań. Wskutek naruszenia przez powoda Zasad Promocji, Bank przywrócił marżę kredytu do poziomu podstawowego, wynikającego z łączącej strony umowy kredytu. Z kolei brak wcześniejszego zawiadomienia powoda o naruszeniu warunków promocji jest bez znaczenia dla niniejszej sprawy, gdyż przesłanką uprawniającą bank do przywrócenia pierwotnej marży był sam fakt naruszenia warunków promocji.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy oddalił powództwo (pkt I.) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 107 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II.).

Orzeczenie zapadło na tle następująco ustalonych faktów:

w dniu 2 lutego 2011 r. strony zawarły umowę kredytu hipotecznego, który został udzielony powodowi w walucie polskiej indeksowanej do euro w kwocie 424.788 zł na okres 350 miesięcy od daty uruchomienia kredytu. Marża podstawowa została określona na 2,20 % w stosunku rocznym. Integralną częścią umowy były Zasady promocji cenowej produktów hipotecznych Na (...), zgodnie z którymi marża miała zostać obniżona do 1,6 % pod warunkiem spełnienia warunków m.in. w postaci zasilenia konta osobistego lub konta oszczędnościowego lub rachunku walutowego a’vista kwotą nie niższą niż 5.000 zł lub jej równowartością w innej walucie w lub zgromadzić wymagane aktywa w kwocie nie niższej niż 50.000 zł lub jej równowartości w innej walucie– w terminie 30 dni od daty pierwszego uruchomienia produktu hipotecznego oraz zasilać co miesiąc konto osobiste lub konto oszczędnościowe lub rachunek walutowy a’vista w walucie produktu hipotecznego w ramach Pakietu kwotą nie niższą niż 5.000 zł lub jej równowartością w innej walucie lub utrzymywać co miesiąc wymagane aktywa w kwocie nie niższej niż 50.000 zł lub jej równowartości w innej walucie nieprzerwanie przez 5 lat od daty pierwszego uruchomienia produktu hipotecznego. Zasady promocji stanowiące integralną część umowy były z góry określone i drukowane bezpośrednio przez doradcę przy zawieraniu umowy kredytu. Powód złożył oświadczenie, że jest świadom i wyraża zgodę na to, że w przypadku naruszenia warunków skorzystania z Promocji traci prawa wynikające z Promocji, a w konsekwencji Bank ma prawo do podwyższenia marży do poziomu wynikającego z umowy kredytu hipotecznego. Powód przelewał co miesiąc środki pieniężne na wskazany w umowie rachunek bankowy, przy czym przelewy były dokonywane z różnych kont bankowych, w tym niejednokrotnie pomiędzy kontami bankowymi powoda znajdującymi się w pozwanym banku. Na podstawie umowy kompleksowej o usługi bankowe (...) z dnia 21 stycznia 2011 r. pozwany prowadził na rzecz powoda rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy, konto osobiste, konto oszczędnościowe, rachunek walutowy. Pozwany nie reagował na zachowania powoda w zakresie realizacji Zasad promocji i wyznaczał raty kredytu z uwzględnieniem marży promocyjnej. Dopiero pismem z dnia 29 stycznia 2015 r. pozwany poinformował powoda, że monitoring warunków promocyjnych wykazał niewypełnienie zobowiązania w zakresie comiesięcznego zasilania rachunku albo utrzymywania aktywów zgodnie z Promocją. W związku z tym powód został poinformowany, że bankowi przysługuje prawo do przywrócenia marży oprocentowania kredytu hipotecznego do poziomu 2,2 %. Reklamacja powoda nie została uwzględniona ze wskazaniem, że zasilenie rachunku rozumiane jest jako zwiększenie salda środków klienta w banku, w związku z czym przelewy wewnętrzne pomiędzy rachunkami stanowiły jedynie przepływy środków, a nie zasilenie rachunku. Inne banki w treści regulaminów wskazują, iż wpłacane środki powinny pochodzić jedynie ze źródeł zewnętrznych.

Wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia, Sąd Rejonowy zauważył, iż Zasady promocji Na (...) wprawdzie nie wskazywały literalnie, że comiesięczne zasilenie rachunków ma się odbywać przez dokonywanie wpłat zewnętrznych, lecz do takiej interpretacji skłaniała całościowa analiza postanowień tego dokumentu z uwzględnieniem celu umowy. Nie sposób zatem uznać, że comiesięczne przelewy na wskazany w umowie rachunek bankowy, realizowane z różnych kont powoda znajdujących się w pozwanym banku, stanowiły zasilenie i realizowały warunki przedmiotowej promocji. W konsekwencji, zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, pozwany miał prawo do podwyższenia marży kredytu do wysokości 2,2%. To z kolei wykluczało stwierdzenie bezpodstawnego wzbogacenia po stronie banku. Zdaniem Sądu Rejonowego, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawał fakt, iż inne banki w zawieranych umowach lub ofertach promocyjnych wyszczególniały literalnie swą intencję, aby środki wpłacane przez klienta pochodziły wyłącznie ze źródeł zewnętrznych. Ponadto, irrelewantną w ocenie Sądu Rejonowego była okoliczność, że bank nie informował powoda o nieprawidłowej realizacji Zasad promocji, gdyż uprawnienie do podwyższenia marży powstawało wraz z naruszeniem warunków promocji przez powoda bez konieczności zawiadomienia powoda o tym fakcie. Takie zachowanie banku nie stanowiło również zatwierdzenia interpretacji warunków umowy przyjętej przez powoda. Tego rodzaju zmiana zasad wykonywania umowy przez powoda i jej akceptacja ze strony pozwanego wynikałaby ze złożenia nowych oświadczeń woli w sposób konkludentny, podczas gdy dla zmiany treści umowy, stosownie do jej § 12, wymagała formy pisemnej pod rygorem nieważności. Z kolei powód, pomimo naruszenia Zasad promocji, nadal korzystał z obniżonej marży kredytu, wobec czego nie sposób uznać braku informacji ze strony banku o niezachowaniu warunków promocji za nielojalne zachowanie. Ponadto, w ocenie Sądu Rejonowego, pojęcie „zasilenia” jest jednoznaczne i zrozumiałe dla przeciętnego konsumenta, zaś powód nie zaoferował żadnego dowodu, że postanowienia umowy były dla niego faktycznie niezrozumiałe. Sąd Rejonowy zauważył przy tym, że powód korzysta z pełnego pakietu spersonalizowanych i złożonych usług bankowych i dał się poznać jako osoba o wysokich kwalifikacjach intelektualnych, wobec czego mało prawdopodobnym jest, aby nie miał on choćby ogólnego rozeznania co do zasad funkcjonowania działalności kredytowej. Powód musiał również mieć świadomość konsekwencji niewywiązania się z Zasad promocji, gdyż dotyczyły one istotnego parametru kredytu i były zapisane pogrubioną czcionką.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając na rzecz pozwanego jako strony wygrywającej równowartość uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa oraz wynagrodzenia fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej, wynikającej z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych w poprzednio obowiązującym brzmieniu.

Apelację od tego wyroku złożył powód, który zaskarżyła go w całości, domagając się jego zmiany poprzez uwzględnienie powództwa w całości.

Skarżący zarzucił:

1.  błędne przyjęcie, że podstawą powództwa było bezpodstawne wzbogacenie, podczas gdy pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2018 r. dokonał zmiany podstawy prawnej pozwu;

2.  pominięcie oświadczenia Rzecznika Finansowego z dnia 7 grudnia 2017 r. zawierającego istotny pogląd w sprawie;

3.  błędne przyjęcie niewykazania i zaniechania inicjatywy dowodowej co do okoliczności, że postanowienia umowy były niejednoznaczne, podczas gdy wynikała ona zarówno z treści reklamacji z 9 lutego 2015 r., jak również z pozwu i kolejnych pism procesowych oraz pism Rzecznika Finansowego;

4.  błędne przyjęcie, że powód nie wykazał, że banki, których wolą jest, aby wpłacane przez klientów środki pochodziły wyłącznie ze źródeł zewnętrznych, wyszczególniają ten fakt w umowach, podczas gdy powód przedstawił na tę okoliczność kilka przykładowych regulaminów z różnych banków;

5.  błędną analizę celów umowy, w sytuacji, gdy zewnętrzny wpływ kwoty 5.000 zł przy równoczesnym odesłaniu tych środków z powrotem spełnia warunki promocji, choć zwiększa aktywa banku jedynie chwilowo i nie ma znaczenia z punktu widzenia pozyskania środków na kredyty.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji jako bezzasadnej w całości, negując podniesione w niej zarzuty i domagając się zasądzenie od powoda kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia o faktach, przyjęte przez Sąd Rejonowy za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, odpowiadały okolicznościom bezspornym oraz treści prawidłowo przeprowadzonych i ocenionych dowodów i w istocie nie były przedmiotem zarzutów apelacyjnych. Skarżący nie kwestionował bowiem żadnego elementu poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, lecz ich ocenę prawną. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, przyjmując je za własne.

Godzi się przy tym wyjaśnić, iż o wadliwości postępowania dowodowego nie mogło stanowić zarzucane pominięcie oświadczenia Rzecznika Finansowego zawierającego pogląd istotny dla sprawy z dnia 21 stycznia 2011 r. i nieuwzględnienie przedstawionych w nim uwag. Pismo to nie stanowiło bowiem środka dowodowego i jako takie nie było podstawą do czynienia ustaleń o faktach mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie, lecz obejmowało jedynie ocenę stanu faktycznego i prawnego sprawy, stanowiąc materiał opiniodawczy o charakterze pomocniczym.

Przechodząc do oceny prawnej ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego, należy na wstępie podkreślić, iż spór pomiędzy stronami sprowadzał się do kwestii interpretacji warunków promocji Na (...) i ich realizacji przez powoda. Zgodnie z § 2 pkt 2d Zasad promocji, marża udzielonego powodowi kredytu miała zostać obniżona do poziomu 1,6 % pod warunkiem m.in. zasilenia konta osobistego lub konta oszczędnościowego lub rachunku walutowego a’vista w walucie produktu hipotecznego kwotą nie niższą niż 5.000 zł lub równowartości tej kwoty w innej walucie – w terminie 30 dni od daty pierwszego uruchomienia produktu hipotecznego lub zgromadzić wymagane aktywa w kwocie nie niższej niż 50.000 zł lub równowartości tej kwoty w innej walucie (wg średniego kursu NBP) – w terminie 30 dni od daty pierwszego uruchomienia produktu hipotecznego oraz zasilania co miesiąc konta osobistego lub konta oszczędnościowego lub rachunku walutowego a’vista w walucie produktu hipotecznego w ramach Pakietu kwotą nie niższą niż 5.000 zł lub równowartości tej kwoty w innej walucie (wg średniego kursu NBP) nieprzerwanie przez 5 lat od daty pierwszego uruchomienia produktu hipotecznego lub utrzymywać co miesiąc wymagane aktywa w kwocie nie niższej niż 50.000 zł lub równowartości tej kwoty w innej walucie (wg średniego kursu NBP) – nieprzerwanie przez 5 lat od daty pierwszego uruchomienia produktu hipotecznego. Rozbieżności interpretacyjne pomiędzy stronami budził wymóg zasilania przez powoda co miesiąc kont lub rachunku kwotą co najmniej 5.000 zł miesięcznie, a w szczególności- kwestia pochodzenia środków mających stanowić przedmiot zasilenia. Należy zauważyć, iż pojęcie „zasilenia” nie zostało sprecyzowane w treści umowy i jako takie podlegało wykładni w świetle ogólnych reguł semantyki i uwzględnieniem kontekstu, w jakim zostało użyte. Istotnej wskazówki interpretacyjnej dostarczał art. 385 § 2 zd. 1 i 2 k.c., który przesądza o tym, że wzorzec umowny powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały, a postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta ( in dubio contra proferentem). W powszechnym rozumieniu termin „zasilić” oznacza „uzupełnić braki”, „zaopatrzyć”, „dostarczyć komuś lub czemuś potrzebnych rzeczy” (https://sjp.pl/zasili%C4%87, https://sjp.pwn.pl/sjp/zasilic;2544033.html; dostęp na dzień 1 sierpnia 2019 r.). Analizowane pojęcie bez bliższego dookreślenia nie precyzuje zaś pochodzenia przedmiotu ani sposobu dokonania czynności zasilenia. Innymi słowy, wprowadzenie wymogu zasilenia konta nie wskazuje samoistnie, że środki wpłacane na dane konto winny wpływać ze źródeł zewnętrznych (spoza banku prowadzącego dany rachunek). Co więcej, w świetle Zasad promocji zasilenie miało dotyczyć oznaczonych kont lub rachunku, a nie samego pozwanego. Z kolei przy przyjęciu modelu przeciętnego konsumenta jako osoby dostatecznie dobrze poinformowanej, uważnej i ostrożnej nie sposób wymagać od adherenta szczegółowej analizy funkcji przedmiotowego postanowienia umownego z punktu widzenia interesów proferenta- profesjonalisty z branży bankowej. Nie sposób bowiem zakładać, iż typowy konsument posiada fachową wiedzę dotyczącą mechanizmów rynku finansowego, umożliwiającą identyfikację celów, dla których we wzorcu umownym zawarty został wymóg comiesięcznego zasilania danych kont. Jeżeli zatem intencją pozwanego było wprowadzenie warunku comiesięcznych wpłat pochodzących ze źródeł zewnętrznych, to zamiar ten powinien znaleźć swój jednoznaczny wyraz w treści Zasad promocji poprzez zdefiniowanie lub przynajmniej dookreślenie pojęcia „zasilenia”, co- jak wynika z przedłożonych ofert innych banków- stanowi powszechnie przyjętą praktykę. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż Zasady promocji stanowiły wzorzec umowny, którego treść została jednostronnie określona przez pozwanego, a powód nie miał realnego wpływu na kształt poszczególnych postanowień. Ryzyko niejednoznaczności zapisów wzorca umowy ponosi zaś strona, która jego tekst zredagowała. Skoro zaś z treści Zasad promocji nie wynikało, skąd mają pochodzić środki zasilające wskazane konta, to tego rodzaju niejednoznaczność, stosownie do art. 385 § 2 zd. 2 k.c., należało tłumaczyć na korzyść konsumenta- powoda, przyjmując, że przez zasilenie rozumie się zarówno wpływ środków zewnętrznych (spoza pozwanego banku), jak i transfer środków pomiędzy rachunkami powoda w pozwanym banku.

W konsekwencji, nie sposób dopatrzeć się naruszenia przez powoda warunków promocji obniżającej marżę udzielonego mu kredytu do poziomu 1,6%. Tym samym, podwyższenie oprocentowania kredytu do 2,2%, a więc o 30,69 euro dla poszczególnej raty, było nieuprawnione i prowadziło do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego. W konsekwencji, powód mógł domagać się zwrotu nienależnego świadczenia (art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c.), objętego żądaniem pozwu.

Zaprezentowany powyżej kierunek wykładni znajduje swoje potwierdzenie również w decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKIK) nr DOZIK-8/2018 z dnia 31 grudnia 2018 r. W jej uzasadnieniu stwierdzono, że postanowienia Zasad promocji nie zawierały ograniczeń co do rodzaju rachunków, z których miały być zasilane konta, a pozwany- jako profesjonalista- powinien był w sposób wyraźny sformułować ewentualne wyłączenia możliwości dokonywania zasileń pomiędzy rachunkami posiadanymi w pozwanym banku. Zauważyć równocześnie należy, że w toku postępowania przez Prezesem UOKIK pozwany złożył (uwzględniony następnie w przywołanej decyzji) wniosek o przyjęcie jego zobowiązania do zaprzestania stosowania i wyeliminowania skutków praktyki podwyższania oprocentowania kredytów lub pożyczek konsumentom, którzy przystąpiwszy do wymienionych promocji zasilali konta z innych rachunków prowadzonych dla nich przez pozwany bank, podczas gdy tego rodzaju działanie spełniało warunki tych promocji i w związku z tym nie było podstawy do podwyższenia oprocentowania, co może stanowić nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. W ten sposób pozwany dał w istocie wyraz przekonaniu, iż postanowienia Zasad promocji nie precyzowały pochodzenia środków zasilających określone konta i nie wykluczały przelewów wewnętrznych jako źródła zasilenia spełniającego warunki promocji, a w tej sytuacji podwyższenie marży kredytu wobec powoda nie znajdowało podstawy umownej.

Na marginesie godzi się zaznaczyć, iż całkowicie bezzasadnym pozostawało wymaganie od powoda dostarczania środków dowodowych na okoliczność, że postanowienia umowy były dla niego niezrozumiałe. Istotą sporu była bowiem nie tyle niezrozumiałość zapisów wzorca umownego, co ich nieprecyzyjność (niejednoznaczność), prowadząca do rozbieżności interpretacyjnych pomiędzy stronami. W takiej sytuacji podstawą badania treści wzorca umowy był wzmiankowany powyżej model typowego konsumenta i normatywne dyrektywy wykładni oświadczeń woli. Z kolei powód swe rozumienie spornego warunku określonego w Zasadach promocji przedstawił w przesłanej pozwanemu reklamacji, której wydruk został załączony do pozwu. W świetle powyższego, jako całkowicie zbędne jawiło się przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego, który zgodnie z art. 299 k.p.c. ma charakter subsydiarny i jest przeprowadzany tylko wówczas, gdy za pomocą innych środków dowodowych nie można dojść do wyjaśnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

O odsetkach od zasądzonego roszczenia głównego orzeczono na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c., uwzględniając żądanie pozwu i przyjmując, że pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia od dnia 5 kwietnia 2015 r., tj. od kolejnego dnia po pobraniu środków z rachunku powoda.

Konsekwencją zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia co do istoty sprawy była modyfikacja orzeczenia o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji, którego podstawą stał się art. 98 k.p.c., wyrażający zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Kwota zasądzona z tego tytułu na rzecz powoda jako strony wygrywającej stanowiła refundację opłaty od pozwu (30 zł) opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenia fachowego pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 90 zł, to jest w stawce minimalnej ustalonej stosownie do wartości przedmiotu sprawy w oparciu o § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

Z przedstawionych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone rozstrzygnięcie, orzekając jak w punkcie 1. sentencji niniejszego wyroku, a to na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Wynik postępowania apelacyjnego uzasadniał rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów kosztach postępowania apelacyjnego stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik postępowania i zasady kosztów niezbędnych i celowych. Suma zasądzona z tego tytułu na rzecz powoda jako strony wygrywającej stanowiła refundację opłaty od apelacji w kwocie 30 zł, o czym Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2. sentencji niniejszego wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

SSO Magdalena Meroń Pomarańska SSO Jarosław Tyrpa SSO Beata Tabaka