Pełny tekst orzeczenia

Sygn.akt III AUa 877/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.)

Sędziowie: SA Teresa Suchcicka

SA Alicja Sołowińska

Protokolant: Ewa Daniluk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2019 r. w B.

sprawy z odwołania T. M. i O. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o podstawę wymiaru składek i wysokość składek

na skutek apelacji wnioskodawcy T. M. oraz wnioskodawczyni O. F.

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 25 października 2018 r. sygn. akt III U 311/18

I.  oddala obie apelacje;

II. zasądza od T. M. i O. F. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. po 240( dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

SSA Teresa Suchcicka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka SSA Alicja Sołowińska

Sygn. akt III AUa 877/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. w decyzji z 15 stycznia 2018 r. stwierdził, że T. M. jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek za okres czerwca 2017 r. do listopada 2017 r. na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy, wraz z odsetkami liczonymi na 9 lutego 2018 r. na kwotę 6 838,34 zł.

W decyzji z 9 lutego 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. stwierdził, że T. M. jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek za okres od czerwca 2013 r. do maja 2017 r. na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy, wraz z odsetkami liczonymi na 9 lutego 2018 r. na kwotę 68 942,36 zł.

Z kolei w decyzji z 6 marca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. stwierdził, że T. M. jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek od grudnia 2017 r. na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy, wraz z odsetkami liczonymi na 6 marca 2018 r. na kwotę 1 118,89 zł.

T. M. oraz jego małżonka, O. F. złożyli odwołania od tych decyzji. Zarzucili w szczególności błąd, polegający na przyjęciu, że T. M. miał obowiązek uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy w Polsce, w sytuacji gdy pracuje on na podstawie umowy o pracę w Wielkiej Brytanii od marca 2013 r. i z tego tytułu są odprowadzane składki za niego. Odwołujący wnieśli o zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, że T. M. nie jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek.

Sąd Okręgowy w Suwałkach w wyroku z 25 października 2018 r. oddalił odwołanie od decyzji z 15 stycznia 2018 r. znak RWA (...) i zasądził od O. F. i T. M. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. po 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd oddalił też odwołanie od decyzji z 9 lutego 2018 r. znak RWA (...) i zasądził od O. F. i T. M. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. po 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a także oddalił odwołanie od decyzji z 6 marca 2018 r. znak RWA (...) i zasądził od O. F. i T. M. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. po 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że stanowisko odwołujących zmierzało do uznania, że T. M. nie jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek, nie kwestionowali zaś poprawności dokonanych przez organ rentowy wyliczeń dotyczących kwotowej wysokości zaległości, a ewentualnie powstałych z tytułu nieopłaconych przez odwołującego składek. Odwołujący pominęli jednak bezsporną okoliczność, że na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. Nr (...) z 2 maja 2018 r. stwierdzono, że T. M. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu od 1 maja 2013 r. z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Decyzja ta stała się prawomocna 28 czerwca 2017 r.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 46 ust. 1 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy, a w myśl art. 29 § 1 Ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800) w zw. z art. 31 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w przypadku osób pozostających w związku małżeńskim odpowiedzialność, o której mowa w art. 26, obejmuje majątek odrębny podatnika oraz majątek wspólny podatnika i jego małżonka. Sąd Okręgowy stwierdził, że ZUS, stosując te przepisy, 6 lutego 2018 r. pisemnie zawiadomił płatnika składek i jego małżonkę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, wzywając ich do złożenia pisemnych wyjaśnień w sprawie przyczyn nieopłacenia składek, pod rygorem wydania decyzji w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek, na podstawie dotychczas zgromadzonych dowodów. T. M. nie dopełnił obowiązku przewidzianego w art. 46 ust. 1 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. W decyzji Nr (...) z 2 maja 2018 r. ZUS stwierdził, że T. M. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu od 1 maja 2013 r. z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Decyzja ta stała się prawomocna 28 czerwca 2017 r., dlatego – zdaniem Sądu Okręgowego – ZUS zasadnie określił wysokość należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy na podstawie art. 83 ust. 1 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Sąd uznał, że zaskarżone decyzje są słuszne i odpowiadają prawu, dlatego oddalił odwołania od tych na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

T. M. oraz O. F. złożyli apelacje od wyroku Sądu Okręgowego. Zaskarżyli wyrok w całości zrzucili:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania sądowego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na wybiórczym potraktowaniu materiału dowodowego i wyciągnięciu wniosków z niego niewynikających, w szczególności przyjęcie, że odwołujący T. M. zobligowany był do uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy w Polsce w sytuacji, gdy odwołujący pracuje na umowę o pracę na terenie Wielkiej Brytanii od marca 2013 r. i tam są odprowadzane z jego wynagrodzenia składki, zatem błędne jest przyjęcie, że zaskarżone decyzje są słuszne i odpowiadają prawu, a w konsekwencji, że T. M. jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a)  art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1) (dalej jako „rozporządzenie nr 883/2004”) poprzez niewłaściwe niezastosowanie i błędne przyjęcie, że odwołujący podlega ustawodawstwu polskiemu w sytuacji, gdy świadczy pracę najemną na terenie Wielkiej Brytanii, a więc podlega ustawodawstwu brytyjskiemu w zakresie zabezpieczenia społecznego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia, że odwołujący jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieopłaconych składek;

b)  art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004 poprzez niewłaściwe niezastosowanie i przyjęcie, że mimo tego, że składki związane z ubezpieczeniem społecznym opłacane są w Wielkiej Brytanii, czyli tam, gdzie odwołujący wykonuje pracę najemną, to odwołujący zobowiązany jest do uiszczania składek również w Polsce, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia zasady wskazującej, że pracownik migrujący podlega ubezpieczeniom społecznym tylko jednego Państwa Członkowskiego;

c)  art. 46 ust. 1, art. 32 oraz art. 83 ust. 1 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 963) poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że odwołujący podlega w zakresie ubezpieczeń społecznych ustawodawstwu polskiemu w sytuacji, gdy ze względu na to, że świadczy pracę najemną na terenie Wielkiej Brytanii, podlega w tym zakresie ustawodawstwu brytyjskiemu.

T. M. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a ewentualnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zmianę zaskarżonej decyzji w całości i ustalenie, że T. M. nie jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.. Natomiast O. F. wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zmianę zaskarżonej decyzji w całości i ustalenie, że T. M. nie jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.. Oboje odwołujący wnieśli również o zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz odwołującego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył:

Obie apelacje były niezasadne.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., gdyż Sąd Okręgowy właściwie ustalił stan faktyczny sprawy, a ocena przeprowadzonych dowodów uwzględniała zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania oraz nie przekraczała granic swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Zarzuty, które odwołujący podnieśli w apelacji, nie zasługiwały na uwzględnienie.

T. M. wiedział, że już w 2013 r. toczyło się w stosunku do niego postępowanie o ustalenie właściwego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego. Wynikało to z pism, które odwołujący składał do ZUS, oraz pism, które w tym roku ZUS kierował do T. M.. ZUS pismem z 2 stycznia 2014 r. poinformował T. M. o tym, że od 8 marca 2013 r. do 7 marca 2014 r. podlega on ustawodawstwu polskiemu w zakresie zabezpieczenia społecznego na podstawie art. 11 ust. 3a Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L 166/1 z późn. zm.). Przesyłka ta została odebrana prze O. F. (żonę odwołującego) 10 stycznia 2014 r. Złożyła ona własnoręczny podpis na zwrotnym potwierdzeniu odbioru zawiadomienia jako odbiorca przesyłki, a doręczenie przesyłki dorosłemu domownikowi w razie nieobecności adresata jest dopuszczalnym sposobem doręczania pism przez organ administracji publicznej, przewidzianym w art. 43 Kodeksu postępowania administracyjnego (zwanego dalej „k.p.a”).

Informacja o podleganiu T. M. ustawodawstwu polskiemu w zakresie zabezpieczenia społecznego została również przesłana przez ZUS brytyjskiej instytucji z zakresu zabezpieczenia społecznego na podstawie art. 16 ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 dotyczącego wykonywania Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L 284/1 z późn. zm.). Brytyjska instytucja ubezpieczeniowa nie zgłosiła zastrzeżeń w zakresie ustalenia ustawodawstwa polskiego od 8 marca 2013 r. do 7 marca 2014 r., o czym odwołujący został poinformowany pismem z 12 maja 2014 r. Odwołujący nie zgłosił się do ubezpieczeń społecznych w tym okresie, dlatego 20 listopada 2014 r. ZUS wszczął w stosunku do niego postępowanie w sprawie ustalenia właściwego ustawodawstwa początkowo tylko za ten okres. Przesyłka została odebrana 25 listopada 2014 r. przez Z. F. (teściową odwołującego). Na skutek pisma odwołującego z 15 grudnia 2014 r. o złożeniu dokumentu do brytyjskiego urzędu o wydanie Certyfikatu potwierdzającego brytyjskie ustawodawstwo ZUS postanowieniem z 16 stycznia 2015 r. zawiesił postępowanie w sprawie ustalenia okresu podleganiu ubezpieczeniom społecznym, podstaw wymiaru składek oraz ilości składek na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności. Postanowieniem z 24 marca 2017 r. podjął zawieszone postępowanie wyjaśniające, ponieważ odwołujący nie przedstawił dokumentów niezbędnych do ustalenia, że nie podlega on ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Przesyłka ta zostało odebrane przez O. F. 8 kwietnia 2017 r. 2 maja 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wydał decyzję Nr (...), w której zostało ustalone, że T. M. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu od 1 maja 2013 r. z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. W decyzji tej ustalono również podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, emerytalne, rentowe i wypadkowe od 1 maja 2013 r., a także stwierdzono obowiązek opłacenia składek na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne od kwietnia 2013 r. do lutego 2015 r. z działalności prowadzonej na własny rachunek oraz jako wspólnik spółki cywilnej, a od marca 2015 r. – tylko jako wspólnik spółki cywilnej, a ponadto wskazano podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne. Decyzja ta nie została zaskarżona przez odwołującego.

Istotnie, T. M. nie zapoznał się z treścią decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. Nr (...) z 2 maja 2017 r. Tego dnia organ rentowy wysłał do odwołującego tę decyzję, ale odwołujący nie podjął jej w terminie, przez co przesyłka została zwrócona organowi rentowemu po jej dwukrotnym awizowaniu i dołączona do akt tego organu ze skutkiem doręczenia. Wywołało to skutki prawne, ponieważ na podstawie art. 44 § 1-4 Kodeksu postępowania administracyjnego awizowanie przesyłki poleconej stwarza domniemanie faktycznej możliwości zapoznania się z treścią przesyłki. W tej sytuacji odwołujący nie mógł skutecznie powoływać się na niewiedzę o treści decyzji z 2 maja 2017 r.

Ponadto, mimo deklaracji zgłoszonych w grudniu 2014 r., odwołujący nie przedstawił organowi rentowemu dokumentu brytyjskiej instytucji z zakresu ubezpieczeń społecznych, który potwierdza, że faktycznie wykonuje on pracę najemną w Wielkiej Brytanii. Ani w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji, ani w toku postępowania apelacyjnego w obecnie rozpoznawanej sprawie odwołujący również nie przedstawił takiego dokumentu. To jednak, czy odwołujący powinien być objęty ustawodawstwem polskim czy brytyjskim od 1 maja 2013 r., nie jest przedmiotem postępowania i nie mogło podlegać rozstrzygnięciu w rozpoznawanej sprawie, ponieważ w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznaczony jest treścią konkretnej decyzji organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (art. 477 9 i art. 477 14 k.p.c.) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli sądu zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności. Postępowanie sądowe zmierza do kontroli zasadności wydania zaskarżonej decyzji, a w związku z tym wykluczone jest rozstrzyganie przez sąd, niejako w zastępstwie organu rentowego, żądań zgłaszanych w toku postępowania odwoławczego, które nie były przedmiotem zaskarżonej decyzji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 lutego 2012 r., II UK 275/11, LEX nr 1215286). Skoro skarżący odwołał się od konkretnej decyzji, to przedmiotem zaskarżenia była kwestia zasadności rozstrzygnięcia zawartego w tej konkretnej decyzji i tylko ta kwestia mogła być przedmiotem rozpoznania w postępowaniu wszczętym odwołaniem od zaskarżonej decyzji.

Przedmiotem postępowania sądowego w rozpoznawanej sprawie była kwestia zasadności rozstrzygnięcia zawartego w decyzji z 15 stycznia 2018 r., decyzji z 9 lutego 2018 r. i decyzji z 6 marca 2018 r. Każda z tych decyzji określała wysokość zadłużenia odwołującego z tytułu nieopłaconych składek za poszczególne okresy. W decyzji z 15 stycznia 2018 r. ZUS stwierdził, że T. M. jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek za okres czerwca 2017 r. do listopada 2017 r. na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy wraz z odsetkami liczonymi na 9 lutego 2018 r., w łącznej kwocie 6 838,34 zł. W decyzji z 9 lutego 2018 r. ZUS stwierdził, że T. M. jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek za okres od czerwca 2013 r. do maja 2017 r. na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy, wraz z odsetkami liczonymi na 9 lutego 2018 r., w łącznej kwocie 68 942,36 zł. Z kolei w decyzji z 6 marca 2018 r. ZUS stwierdził, że T. M. jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych składek za okres od grudnia 2017 r. na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy, wraz z odsetkami liczonymi na 6 marca 2018 r., w łącznej kwocie 1 118,89 zł.

W istocie jednak problem, który T. M. i O. F. poruszali zarówno w odwołaniach od zaskarżonych decyzji, jak i w apelacji od wyroku Sądu Okręgowego, dotyczył ustalenia właściwego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych od maja 2013 r. W tym zakresie został złożony również wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji z 2 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Suwałkach w postanowieniu z 8 maja 2019 r. odmówił T. M. przywrócenia terminu do złożenia odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. Nr (...) z 2 maja 2017 r. o ustalenie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i odrzucił odwołanie wniesione od tej decyzji. W toku całego postępowania sądowego toczącego się od obecnie zaskarżonych decyzji z 15 stycznia 2018 r., z 9 lutego 2018 r. i z 6 marca 2018 r. odwołujący wywodzili, że w okresach wskazanych w tych decyzjach T. M. wykonywał pracę najemną w Wielkiej Brytanii, dlatego powinien podlegać brytyjskiemu ustawodawstwu zgodnie z art. 1 lit. a w związku z art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz.UE.L 2004 Nr 166, str. 1). Należało jednak zwrócić uwagę, że art. 13 ust. 3 rozporządzenia Nr 883/2004 nie miał znaczenia w sprawie, bo zaskarżone decyzje z 15 stycznia 2018 r., z 9 lutego 2018 r. i 6 marca 2018 r. organu rentowego nie dotyczyły ustalenia właściwego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczenia społecznego odwołującego, ale wysokości zadłużenia odwołującego z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za wskazane w decyzjach okresy prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Decyzje te stanowiły konsekwencję wydania decyzji z 2 maja 2017 r., ustalającej podleganie przez odwołującego ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz stwierdzającej wysokość podstawy wymiaru składek na te ubezpieczenia i ubezpieczenie zdrowotne. Decyzja z 2 maja 2017 r. stała się prawomocna, a w wyniku jej wydania ZUS określił wysokość należnych składek, które odwołujący powinien zapłacić na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w spornym okresie. T. M. nie kwestionował prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w spornym okresie ani prawidłowości zastosowania przez organ rentowy mechanizmu wyliczenia składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy, ani też skutków ich nieopłacenia. W konsekwencji, wskutek prawomocnego ustalenia w decyzji z 2 maja 2017 r. podlegania ubezpieczeniom społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej oraz wysokości składek na te ubezpieczenia i ubezpieczenie zdrowotne, odwołujący jako płatnik składek był zobowiązany na podstawie art. 46 ust. 1 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1778 ze zm.) do obliczania, potrącania z dochodów ubezpieczonych, rozliczania oraz opłacania należnych składek za każdy miesiąc kalendarzowy. Stosownie do art. 32 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych do składek na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywalnych dłużnika, odpowiedzialności osób trzecich i spadkobierców oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenia społeczne. Odwołujący nie wykonał tych obowiązków, dlatego Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko organu rentowego i Sądu Okręgowego, że T. M. jest zobowiązany do opłacenia zaległych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 1 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c Ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz art. 104 ust. 1 Ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ponieważ odwołujący jest dłużnikiem ZUS z tytułu nieopłaconych należności składkowych w pełnej wysokości za sporne okresy, to jest on również zobowiązany do uiszczenia odsetek za zwłokę w zapłacie tych składek na podstawie art. 23 ust. 1 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którym od nieopłaconych w terminie składek należne są od płatnika składek odsetki za zwłokę, na zasadach i w wysokości określonych w Ustawie z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.). W myśl art. 53 § 4 Ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku (składki) lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku (składki) na rachunek organu podatkowego (rentowego). Na podstawie art. 29 § 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 31 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w przypadku osób pozostających w związku małżeńskim odpowiedzialność, o której mowa w art. 26, obejmuje majątek odrębny podatnika oraz majątek wspólny podatnika i jego małżonka.

Należało wskazać, że ZUS, działając na podstawie art. 83 ust. 1 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, określił wysokość należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy. Odwołujący nie kwestionowali ani wysokości zadłużenia składkowego, ani wysokości odsetek wskazanych w zaskarżonych decyzjach organu rentowego.

Mając powyższe na uwadze, apelacja odwołujących podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 Kodeksu postępowania cywilnego. (punkt I sentencji wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na podstawie z art. 98 § 1 i § 3 w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) – punkt II sentencji wyroku.

SSA Teresa Suchcicka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka SSA Alicja Sołowińska