Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1276/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Jasiński

Protokolant: Joanna Czyżewska

po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2020 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. G.G. (...)

przeciwko D. Z.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od Gminy M. G.G. (...) na rzecz D. Z. kwotę 2267 zł (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1276/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 7 sierpnia 2017 r. powód Gmina G.G. (...) (poprzednio G. Zarząd (...)) wniósł o zasądzenie od pozwanego D. Z. kwoty 7.496,36 zł, wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 6.760,19 zł od dnia 1 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 736,17 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

oraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany zajmuje bez tytułu prawnego należący do powoda garaż położony w G. przy ul. (...). Zalega z płatnością odszkodowania za użytkowanie garażu oraz z opłatami eksploatacyjnymi za okres od 1 lipca 2014 r. do 31 maja 2017 r. i wynoszą łącznie 6.760,19 zł. Kwota 736,17 zł stanowiła skapitalizowane odsetki za opóźnienie.

Dnia 18 sierpnia 2017r., w sprawie o sygn. akt I Nc 1557/17, Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podniósł, iż nie korzysta z przedmiotowego garażu od czerwca 2014 r. z powodu jego złego stanu technicznego, o czym informował pracowników powoda. Od listopada 2015r. zamieszkuje na stałe w B..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gmina M. G. jest właścicielem nieruchomości położonej w G., przy ul. (...), stanowiącej działkę zabudowaną garażem. Gmina M. G. upoważniona jest do ustalania czynszu i opłat eksploatacyjnych, pobierania czynszu i opłat eksploatacyjnych od najemców lub dzierżawców prowadzenia windykacji tych należności.

bezsporne.

D. Z. użytkował garaż posadowiony na tej działce na podstawie umowy zawartej z Gminą G. - G. Zarządem (...), a dziadkiem żony pozwanego – E. S.. Początkowo liczyli oni na możliwość wykupu garażu na własność. W przedmiotowym garażu głownie przechowywał rowery, rzadko parkował tam samochód, a od czerwca 2014 r. całkowicie zaprzestał z jego korzystania, z uwagi na zły stan techniczny oraz podwyżkę opłat eksploatacyjnych i brak możliwości wykupienia garażu. Działając w imieniu E. S., poinformował pracowników G. (...) 9 o wypowiedzeniu najmu garażu. W trakcie użytkowania garażu D. Z. regulował wszelkie opłaty eksploatacyjne oraz zadłużenia powstałe jeszcze gdy użytkownikiem garażu formalnie był E. S..

Po zakończeniu użytkowania garażu został on pozostawiony otwarty.

D. Z. od 16 listopada 2015 r. zamieszkuje i jest zameldowany na pobyt stały w B. przy ul. (...).

dowód: wydruk z systemu PESEL – SAD k. 13-15, zaświadczenie k. 29,zeznania pozwanego k. 75-76 w zw. z k.92-93 (protokół elektroniczny k. 94, pismo pozwanego z dnia 5.06.2018r. k. 86, zeznania świadka K. Z. k. 90-91 (protokół elektroniczny k. 94).

Wysokość należności za bezumowne korzystanie z garażu wyniosła za okres od dnia 1 lipca 2014r. do 31 maja 2017r. łącznie 7.496,36 zł, w tym odsetki w wysokości 736,17 zł.

Powód wzywał pozwanego do zapłaty zaległości płatniczych z tytułu bezumownego korzystania z garażu w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwań, jednak bezskutecznie. Wezwania kierowane były na poprzedni adres zamieszkania pozwanego tj. (...)-(...) G., ul. (...).

dowód: zbiorcze zestawienie zaległości wraz z załącznikami k. 6-9, wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami nadania k. 10-12v.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na podanych przez strony okolicznościach bezspornych oraz przedłożonych do akt sprawy dokumentach prywatnych, które stanowiły dowód tego, iż osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia zawarte w dokumencie. Nadto Sąd oparł się na zeznaniach pozwanego D. Z. oraz świadka K. Z..

Sąd ocenił te zeznania pozwanego jako wiarygodne, albowiem były spójne, konsekwentne. Nie budziły też wątpliwości w świetle zasad logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nadto strona powodowa nie podważyła ich wiarygodności w jakimkolwiek zakresie.

Zeznaniom świadka K. Z. Sąd dał wiarę w całości, uznając je za szczere, logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego (po zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. nr 43, poz. 189), rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, iż to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie.

Zgodnie z art. 224 § 1 i 2 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Stosownie zaś do art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z analizy powyższych przepisów wynika, iż skuteczność roszczenia o zapłatę za bezumowne korzystanie uzależniona jest od spełnienia kilku przesłanek – prawa własności występującego z żądaniem, korzystania z działek przez podmiot, przeciwko któremu jest skierowane żądanie oraz złej wiary korzystającego.

Poza sporem była legitymacja powoda. Ostatecznie bezspornym w sprawie była okoliczność posiadania spornej nieruchomości przez pozwanego. Kwestią sporną pozostało istnienie obowiązku zapłaty po stronie pozwanej za użytkowanie garażu w okresie objętym roszczeniem tj. od dnia 1 lipca 2014 r. do 31 maja 2017 r. oraz jej wysokość. Pozwany zaprzeczył, aby w okresie objętym żądaniem pozwu korzystał ze spornego garażu, czy też zachował nad nim władztwo umożliwiające mu korzystanie z niego, zatem to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że w okresie objętym żądaniem pozwu pozwany korzystał ze spornego garażu. W ocenie Sądu, powód temu obowiązkowi nie sprostał. Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika, że pozwany korzystał ze spornego garażu najpóźniej do czerwca 2014 r. i do tego momentu ponosił za ten garaż opłaty. Skoro pozwany w spornym okresie nie władał przedmiotowym garażem, zatem nie można uznać, że w ogóle jest zobowiązany względem powoda do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie. Należy podkreślić, że z dowodów przedstawionych przez pozwanego, w tym zaświadczenia wydanego przez Burmistrza Gminy Ż. (k.29) wynika, że od listopada 2015r. mieszkał już w B. przy ul. (...). Ponadto jak wynika, z niekwestionowanych w tym zakresie zeznań pozwanego, nie posiadał on w tym okresie w garażu żadnych swoich rzeczy, a garaż pozostał otwarty.

Niezależnie od tego Sąd uznał też, że powód wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi nie wykazał wysokości dochodzonego wynagrodzenia za korzystanie z garażu. Powód przedłożył wprawdzie zbiorcze zestawienie zaległości i odsetek, wezwania do zapłaty, jednakże z uwagi na fakt, iż zgodnie ze stanowiskiem strony powodowej podstawą ustalenia stawki były uchwały Rady Miasta G. roszczenie uznać należało za niewykazane co do wysokości, bowiem strona powodowa nie przedłożyła żadnej z powoływanych uchwał Rady Miasta G.. Powód winien wykazać, jaka powinna być wysokość wynagrodzenia za korzystanie z garażu, mając na uwadze, że pozwany zakwestionował nie tylko roszczenie co do zasady ale również, co do wysokości. Nadto budynek garażu był w złym stanie technicznym.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał, iż brak jest podstaw do żądania od D. Z. wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z garażu gminnego wobec braku udowodnienia, że garaż ten zajmował w czasie powstania zadłużenia.

Konkludując wskazać należy, iż powód nie wykazał, by dochodzone przez niego roszczenie przysługiwało mu wobec pozwanego w wysokości dochodzonej pozwem, z tego też względu na podstawie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione – o czym orzeczono w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. uznając powoda za stronę przegrywającą spór w całości, a w konsekwencji zobowiązaną do zwrotu pozwanemu kwoty 2.297 zł, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł, ustalone w oparciu o przepis § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, powiększone o opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszty postępowania wywołane wniesieniem skargi na orzeczenie referendarza sądowego w łącznej wysokości 480 zł (30 zł opłaty sądowej od skargi oraz koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu skargowym – 450 zł).

Sygn. akt I C 1276/18

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)